Kharrick czuł się beznadziejnie. Był zły. Nie chcąc jednak ukatrupić jeńca kopnął ze wściekłością pajęczynę. Dłonią przetarł twarz tylko przypominając sobie, że ma ją całą we krwi. Tym razem własnej. Poczuł dłoń na swoim ramieniu.
- Dobra robota. - usłyszał za sobą głos psionika. Mężczyzna uśmiechał się smutno wykazując autentyczną troskę. - Nie muszę czytać w myślach, żeby powtórzyć za Tobą, że musisz bardziej uważać na siebie. -
- Zabierzcie hobosa do pieczary. Jest w tamtym kierunku - rozkazał złodziej kiwając głową na słowa psionika. Skierował się do głównej jaskini. Minął Vitalego i Ericka kierując się najprostszą drogą do sadzawki. Było mu obojętne kto go zobaczy. Przyklękując nad krawędzią wody umył twarz klnąc po krasnoludzku na ból. Wiedząc czym będzie się zajmował za chwilę zamknął oczy i powoli wygasił gniew i strach. Musiał mieć czyste myśli, jeśli zamierzał złamać ten kawał zadufanego drania. Na pewno nie będzie to tak proste jak przy okazji zwiadowcy. Wracając na zewnątrz złodziej odrzucił iluzję magicznych rękawów powracając do swojego znoszonego ubrania. Po drodze zabrał też swój plecak. Uznał, że może być mu potrzebny.
- Hej! - usłyszał z plecami głos Aubrin - Co tam się do chuja stało?! - stara tropicielka kuśtykała w jego stronę. Dopiero wtedy rozejrzał się po twarzach tych, którzy czekali w jaskiniach. Ciekawość walczyła na nich z przerażeniem i zaciętością, przynajmniej połowa trzymała zdobyczną broń w dłoniach. Widać było, że o ile zgodnie z poleceniem nie wyszli na zewnątrz, byli gotowi bronić swoich rodzin, jeśli zajdzie taka potrzeba.
- Był hobos na wilku, teraz jest hobos bez wilka. Zamierzam sobie z nim uciąć pogawędkę. - odparł beznamiętnie złodziej. Wiodąc wzrokiem po uciekinierach natrafił na Rhynę. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że raczej nie powinien dać jej się zobaczyć. Odwrócił spojrzenie.
- A nasi? Wszyscy cali? - dopytywała Aubrin - Coś jest nie tak? - dodała, widząc minę Kharricka.
- Nasi cali. Jest w porządku. Jak mówiłem idę sobie uciąć pogawędkę z hobosem. Ja i w sumie ktokolwiek inny ma ochotę. - odparł zostawiając Aubrin. Wolał aby hobos nie obudził się zanim się nie przygotuje.
- Poczekajcie tu na nas, zajmijcie się czymś - rzuciła nieznoszącym sprzeciwu tonem tropicielka i ruszyła wolno za nim - A ty na mnie poczekaj, chyba Ci nie ucieknie -
W tym momencie Laura ubabrana w pajęczynie podeszła do złodzieja. Dopiero teraz sobie przypomniała, że może rozpraszać swoją magię. Reszki lepkiej plątaniny zniknęły a Laura rzuciła czar leczenia na Emi. Raz zwyczajnie a raz używając wiedźmich sztuczek.
- Lepiej? - Zapytała oceniając swoje starania. Magiczne leczenie wychodziło jej coraz lepiej - po ranach Kharricka nie zostały żadne ślady.
Kiedy ból zniknął złodziej aż odetchnął. Spojrzał na wiedźmę i zamiast odpowiadać po prostu pocałował ją w dłoń jak to miał w zwyczaju.
Laura pokręciła głową, ale uśmiechnęła się lekko i poszła sprawdzić co z jej bliźniakiem.

***

Wchodząc do pieczary Kharrick odłożył swój plecak na ziemię i zaczął z niego wyciągać przedmioty jakimi zamierzał nastraszyć hobosa. Także te którymi mógł coś faktycznie zrobić. Na podłodze, na kocu, znalazły się cztery buteleczki trucizny, narzędzia złodziejskie, zestaw wspinaczkowy, hak, łom, lusterko, pochodnia i kamień grzmotu. Do tego wylądował tam jeszcze sztylet oraz buława. Hobosa złodziej usadził tak aby pierwszą rzeczą jaką zobaczył były te przedmioty. Przeglądanie ekwipunku posłańca spadło na Mikela, który ewidentnie był z tego bardzo zadowolony. Nieco mniej odpowiadał mu już widok narzędzi przygotowanych przez zmiennokształtną. Chłopak rozumiał sens i potrzebę przesłuchania więźnia, ale tortury uważał za coś złego. Spojrzał krytycznym okiem na złodieja i pokręcił stanowczo głową, wyrażając swoją opinię. Postanowił, że zostanie i będzie się przyglądał sytuacji, by móc w odpowiedniej chwili zareagować.
Aubrin opierała się o ścianę przy wejściu, przyglądając się więźniowi na tyle, na ile pozwalały jej niedowidzące oczy. Posłaniec Kłów póki co nie odzyskał jeszcze przytomności i nie wyglądało na to, by miało to się samo z siebie zmienić przez najbliższe parę godzin.
Laura weszła do pomieszczenia rzucając wykrycie magii. Na zwiadowcy i w jego rzeczach mieniły się magiczne przedmioty. - Nie mam nic w czym mogłabym wam pomóc teraz. Mogę zabrać jego magiczne przedmioty i określić jak działają. Wychodząc mogę go podleczyć jeśli nie chcecie czekać aż sam się obudzi. - Zaproponowała zbierając chwilowo tylko rzeczy które emitowały magię.
Mikel, widząc że do rozpoczęcia przesłuchania ma jednak chwilę, postanowił zagadać Aubrin.
-Zanim pojawił się ten posłaniec, chciałaś ze mną porozmawiać. Wydaje mi się, że pytałaś czy wiem jaki dziś jest dzień. O co chodzi?
- Przeliczyłam dni od Święta Targu, mamy dzisiaj Pierwsze Warzenie - rzuciła półgębkiem Aubrin, skupiona bardziej na ich więźniu.
-Ha! Idealnie się złożyło. Ludzie potrzebują chwili wytchnienia. Porozmawiam z Laurą i pewnie coś zorganizujemy na wieczór. Może nie będą to takie obchody jak zwykle, ale na pewno będą pamiętne. - chłopak był wyraźnie zadowolony i wyglądał, jakby już coś planował.
- Taa, wątpię, żeby ktokolwiek zapomniał, co się ostatnio działo - mruknęła tropicielka - Ale jak zdobędziesz skądś jakieś trunki, to Cię wyściskam - dodała, po czym kontynuowała szeptem - Czy Kharrick ma zamiar użyć tego wszystkiego? -
-Na pewno będzie chciał go postraszyć. Na więcej nie pozwolę. - wcześniejsze zadowolenie momentalnie zniknęło z twarzy wojownika. - Co do trunków, to coś na pewno znajdziemy. Sulim zapewne pomoże.
- Pierwsze warzenie? Ha! To oznacza, że może w końcu spiję się w trupa i będę mógł spokojnie sczeznąć w jakimś ciemnym zakątku tych jaskiń nie musząc utrzymywać się w stanie świadomości. - ponury uśmiech zawitał na twarzy złodzieja. Wyglądało, że taka wizja bardzo mu odpowiada.

Minęło kilka chwil nim Kharrick był ostatecznie zadowolony z pierwszego wrażenia jakie może uzyskać hobos. Informacje z jego notatnika okazały się dość przydatne. Dzięki nim było o czym porozmawiać.
- No dobrze, moi drodzy, wolałbym abyście jednak byli dalej niż bliżej -spojrzał na gromadkę jaka mu się uzbierała. Czemu nie powiedział, aby byli w okolicy zamiast tuż obok? Znów czuł się jakby musiał obnażać się przed nieznajomymi z czymś wysoce intymnym.
- Wybudź go -powiedział Roriemu. Samemu podpalając pochodnie. Gestem ręki pokazał, aby wielkolud się odsunął jak tylko skończył. Złodziej kucnął obok hobgoblina oświetlając ogniem swoją twarz. Kiedy tylko jeniec się obudził dał mu chwilę aby zorientował się w tym gdzie jest i w jakim stanie się znajduje.
- Witaj przyjacielu - zacharczał w goblińskim - Porozmawiajmy.
Hobgoblin rozejrzał się po pieczarze - opuchnięte oko nie ułatwiało mu tego. Słysząc słowa Kharricka, splunął mu mieszanką krwi i śliny pod nogi.
- Dobrze walczycie, ludziki. Ale Legion was zmiażdży, jeśli się nie podporządkujecie.
- Komplement? Jestesmy zaszczyceni - złodziejowi nawet nie chciało się ukrywać zaskoczenia i rozbawienia.
- Za radę podziękujemy. Mamy inne plany. Skoro jednak taki miło nam się zaczęło porozmawiać to może podzielisz się z nami informacjami o Krwawej szczęce?.
- Jakie plany? Zginąć gdzieś w tym lesie? Macie szansę to przeżyć.
Kharrick przestał się uśmiechać.
- Siedząc związanym jak świnia na rzeź próbujesz nas przekonać abyśmy potulnie z tobą poszli. Pewnie jeszcze premię byś dostał za złapanie nas żywcem co? Ile jest was w obozie?
- Jeśli poddacie się bez dalszej walki i przysięgniecie lojalność Żelaznym Kłom, wyjdzie wam to na dobre. Wasza zajadłość i umiejętności na pewno zaimponują dowódcom - teraz przeżyjecie, a w nowym imperium będziecie cennymi niewolnikami.
Złodziej wywrócił oczami a potem bezceremonialnie przyłożył pochodnie do boku hobosa, a ten zawył, nie wiadomo, czy z bólu czy wściekłości, próbując wyrwać się z więzów. Mikel zaś usłyszał ciche syknięcie Aubrin i zobaczył, jak gniewnie zaciska pięści.
- Pytałem się o coś.
- Legion was zmiażdży!-
-Kharrick!- warknął wojownik.
- No co? Nie chce odpowiadać - złodziej odezwał się we wspólnym - Trzeba go troszkę zmiękczyć.
-Nie.- padła stanowcza odpowiedź.
Kharrick zrobił kwaśną minę. To nie był moment na takie przepychanki.
- Wyjdź - warknął i złapał hobosa za ucho wracając do goblińskiego. - Ilu was jest w tym obozie?
- Zostanę, żeby znowu Cię nie poniosło. - Mikel starał się panować nad głosem, ale i tak było widać, jak wściekły jest.
Hobgoblin szarpnął się mocno, wyrywając ucho z ręki złodzieja - Poddajcie się, a was oszczędzimy! - krzyknął do Mikela w łamanym wspólnym.
-Zamknij się! Nie z Tobą rozmawiam.- mimo, że nie zgadzał się na tortury, wyraźnie nie pałał sympatią do więźnia.
Kharrick zanotował w pamięci aby nigdy więcej nie zabierać ze sobą Mikela na przesłuchania.
- Ja z tobą też nie. A jeśli chcecie mieć jakiekolwiek inne informacje niż to co jest w notatniku to nikt więcej nie będzie mi przeszkadzać. Wrażliwe sumienia won. - warknął niebezpiecznie.
- Oczywiście mogę wyjść, ale wywlekę Cię ze sobą. - chłopak zrobił krok w stronę złodzieja.
- Ta, zacznijcie się tu jeszcze napierdalać - warknęła cicho Aubrin - Mikel, uspokój się. A Ty Kharrick, w czym będziesz lepszy od tych skurwysynów, znęcając się nad jeńcem? -
- A kto powiedział, że jestem lepszy? - wypalił złodziej.
-Skoro jesteś podobnego sortu, to może powinieneś skorzystać z propozycji i do nich dołączyć co? Jak złapiesz kogoś z nas to będziesz mógł torturować do woli i nikt nie będzie miał nic przeciwko. - Mikel po reakcji Aubrin nieco się uspokoił i zrobił niewielki krok do tyłu. -Jak mamy wygrać stając się nimi, to chyba lepiej, żebyśmy przegrali. - ostatnie zdanie wypowiedział cicho, jakby mówił do siebie.
~ Po co tu przyszedłeś? ~ wojownik usłyszał w swojej głowie pytanie. Stojący na zewnątrz jaskini Jace przysłuchiwał się całej wymianie zdań w wyraźnym, wyczuwalnym w przekazie niesmakiem.
~ Zadbać, żebyśmy nie przekroczyli granicy ~odpowiedział w myślach.
~ Nie kwestionuj metod Kharricka przy więźniu. Masz uwagi, zrób to przed, po lub przerwij przesłuchanie. ~ odpowiedział Jace tonem nie znoszącym sprzeciwu.
- Mamy mapę. Wygląda na to, że ten na niewiele się nam przyda. - Odezwał się nagle we wspólnym oparty o ścianę za plecami hobgoblina Rori. W jego dłoni błysnął sztylet. - Będę… humanitarny, Mikel. Ale możecie stąd wyjść, jeśli chcecie. - Powiedział, patrząc na wojownika pokrzepiająco. - Jesteśmy w stanie wojny. - Przypomniał.
-Mógłby nam jeszcze trochę powiedzieć, ale zanim zdecydujemy się go zabić, może niech Jace jeszcze spróbuje zajrzeć mu do głowy? Rozumiem, że jest wojna i zgadzam się, że zasługuje na śmierć. Nie zgadzam się na bezsensowne okrucieństwo. - chłopak zdawał się akceptować propozycję “nowego”.
Rori kiwnął głową, ale nie odsunął się od hobgoblina. Wydawał się… zawiedziony? Położył dłoń na ramieniu goblinoida i pochylił się odrobinę w jego stronę.
- Już niedługo. - Powiedział cicho w goblińskim. - Przeproś się ze swoimi bogami, wojowniku, zanim trafisz do ich domeny w Otchłani.
- Co? On może go zabić, ale macie wąty, że chce go przesłuchać? A idźcie wszyscy w cholerę! - złodziej się rozgniewał i po prostu wyszedł z pieczary.
Hobgoblin, dotąd ignorowany, warknął, gdy Rori nachylił się do niego.
- Zabiorę cię ze sobą! - wrzasnął, rozrywając więzy i z rykiem rzucając się na mężczyznę. Z jego pokrwawionych nadgarstków zwisały strzępy lin, a nogi wciąż pozostawały związane, lecz wydawał się tym nie przejmować.
- Zobaczymy! - zripostował Rori, tnąc szerokim łukiem, raniąc posłańca. Ten jednak nie zatrzymał się i pchnął go obleczoną ciemną poświatą dłonią, powodując potworny ból. Zaraz potem między nich wpadł Mikel. Jedno cięcie wystarczyło - głowa hobgoblina potoczyła się po dnie pieczary. Z kikuta szyi trysnęła struga krwi, obryzgując obu mężczyzn, a ciało dopiero po sekundzie upadło z głuchym łoskotem na ziemię.
- Kurwa - Aubrin zaklęła - I chuj strzelił przesłuchanie. Mówiliście, że macie już jakieś informacje? - zapytała, próbując zmienić temat. Tym razem jej niedowidzenie okazywało się błogosławieństwem.
- Mamy mapę z obozowiskiem i najczęściej uczęszczane drogi. To wystarczy na zrobienie kilku zasadzek. - odpowiedział Jace. Starał się mówić spokojnie, ale cała sytuacja wytrąciła go z równowagi. Zarówno metody Kharricka, jak i zachowanie Mikela. Szale przelała śmierć hobgoblina. Psionik usilnie walczył o zachowanie spokoju i ostatnio zjedzonego posiłku. Odetchnął głęboko ruszając w kierunku lasu. Nie miał ochoty spędzić ani chwili dłużej w okolicach tej jaskini. Po drodze minął złodzieja, który z głębokim westchnieniem i wyrazem totalnej beznadziei patrzył górę pozwalając aby krople deszczu obmywały jego twarz. Mężczyzna zwrócił uwagę na minę psionika skierował się z powrotem do pieczary.
- Tsk, no i teraz potrzebujemy nekromanty aby czegoś się dowiedzieć, a nie kilku zadrapań - mlasnął Kharrick obchodząc głowę hosoba jakby była kamieniem. Zaczął pakować swoje rzeczy z powrotem do plecaka. Dobrze, że posłaniec się do nich nie dorwał.
- Laura rzyga pająkami, ale pewnie takich sztuczek nie potrafi co? Jak rozumiem ty Rori raczej nie babrasz się w tej sztuce magii prawda?
- Niestety. - Rudowłosy pokręcił przecząco głową, podnosząc truchło hobgoblina i przerzucając je sobie przez ramię. - Wybaczcie bałagan. - Powiedział przepraszająco, chociaż w jego głosie zabrzmiała nutka mściwej satysfakcji. Na jego piersi widniał siny odcisk dłoni hobgoblina, a z miejsca gdzie dotknęły ją czubki palców goblinoida sączyła się leniwym ciurkiem jasna krew. - Gdzie mogę się tego pozbyć? - Spytał, wskazując kciukiem na swój bagaż.
- Niestety? - mruknął złodziej i odwrócił się do wielkoluda. - Wiesz co? Zaprowadzę cię, poczekaj.
Resztę rzeczy zapakował jak leci i porwał hobgoblińską głowę za ucho. Głową wskazał Roriemu na wyjście z pieczary. Przez moment chciał coś jeszcze powiedzieć do Aubrin, ale ostatecznie nie wiedział co więc wyszedł prowadząc wielkoluda.

Od niefortunnego przesłuchania hobgoblińskiego posłańca nie minęło wiele czasu, słońce dopiero zaczynało chylić się ku zachodowi. Dzięki pomocy Sulim, kupka białawych kości była jedynym śladem, jaki pozostał z ciał jeźdźca i jego wierzchowca - nikt nie zgadłby, że ich posiadacze zginęli tego samego dnia. Oczywiście, najpierw musiałby je odnaleźć, co przy niebie kompletnie zakrytym ciemnymi chmurami, z których rzęsiście padał deszcz, stanowiłoby nie lada wyzwanie.
W centralnej jaskini, osłonięci przed żywiołami, zebrali się wszyscy dorośli phaendarczycy, prawie cztery dziesiątki ocalałych po niespodziewanym ataku, który zniszczył ich dom. Większość zadowoliła się miejscami siedzącymi pod ścianami i na schodach prowadzących do pomieszczenia, pozostawiając wolną przestrzeń w centrum, gdzie płonęło spore ognisko. Dzięki niemu i sprytnie rozmieszczonym świecącym kryształom sala była porządnie oświetlona. Dobra widoczność pozwalała dostrzec zarówno wyrazy twarzy zebranych - ciekawe, przestraszone, zacięte, podekscytowane, pełne nadziei - a także szczegóły mapy znalezionej w jukach posłańca, rozłożonej wraz z częścią jego ekwipunku na niewielkim stoliku, wytrzaśniętym nie wiadomo skąd przez Porvyna.
Nad rozłożonym pergaminem pochylali się Aubrin wraz z Sulimem. Tropicielka wodziła po nim palcem przez chwilę, nachylając się nisko, po czym chrząknęła głośno, zwracając uwagę obecnych.
- Dobra, jak już pewnie wiecie, odwiedził nas dzisiaj posłaniec Kłów, który miał negocjować jakiś układ z poprzednimi lokatorami jaskiń. Raczej nie przekaże żadnych wieści z powrotem - uśmiechnęła się wrednie - My za to wiemy teraz parę rzeczy. Te skurwysyny założyły jakiś obóz w lesie, pewnie żeby wyłapywać nam podobnych. Ich niedoczekanie, kurwa - komentarz Aubrin spotkał się z paroma zgodnymi pomrukami - Znamy ich lokalizację, a do tego oni ciągle myślą, że siedzą tu ich potencjalni sojusznicy, więc się nas nie spodziewają. Mamy dzięki temu okazję, żeby ich uprzedzić i wypierdolić z naszej okolicy. - ponownie spojrzała na mapę, zastanawiając się przez chwilę - Do obozu są jakieś dwa dni drogi, więc posłaniec wcz…
- Sulim myśli - krasnolud wszedł kobiecie w słowo - Źe jeśli dosiadał tego wilka, dotrze w trochę więcej niż dzień.
- Kurwa… - mruknęła Aubrin - Myślę, że minie i tak dodatkowy dzień czy dwa, zanim zdecydują się zacząć go szukać. Potem ze dwa, zanim dotrą do nas. Nie jest to wiele, ale daje nam jakieś możliwości do działania. Czy ktoś ma jakieś pomysły, jak do tego podejść? To nasza szansa - zakończyła z naciskiem.
- Sulim może ukryć się w okolicy obozu i przyjrzeć się mu z nieba. Ptasi posłańcy Sulima dolecą tu zaledwie w parę godzin.

- Jeżeli zakładamy, że po utracie zwiadowcy, ruszą na nas z atakiem to powinniśmy przygotować obronę. Ich na pewno jest więcej i mają raczej nieograniczony dostęp do posiłków. Kilkoro z nas powinno też obserwować ich obóz, a w razie gdyby nic nie robili, powinniśmy sami sprowokować ich do ataku. - milczący od przesłuchania Mikel, podzielił się swoją opinią.
- Nie zakładałbym od razu takiej wrogości, ale na wszelki wypadek nie zaszkodzi się obwarować… aaalbo udać, że nikogo tutaj nie ma. Na dole są dobrze ukryte drzwi. Jeśli jeszcze nad nimi posiedzę po zamknięciu powinny być nie odróżnienia od ściany - zauważył złodziej.
-Mamy kilkukrotnie większe szanse na wygraną, jeżeli to oni zaatakuja nas, a nie my zaatakujemy ich. Możemy oczywiście bawić się kotka i myszkę jeszcze przez jakiś czas i szarpać ich po trochu, ale oni mogą uzupełnić każdą stratę, jaką im zadamy. Potrzebujmy większego starcia, żeby znacząco uszczuplić ich siły i nie możemy dać nikomu uciec.- chłopak był zdecydowanie lepszym taktykiem niż strategiem, ale wydawało się, że wie o czym mówi. Słysząc o pozwoleniu na zaatakowanie jaskiń, na twarzach kilku osób pojawiło się przerażenie.
- Szkoda że pozbyliśmy się ciała. Mogliśmy je porzucić w lesie jako ofiarę ‘Nas -uciekinierów” a nie ‘Nas - mieszkańców jaskiń’. - Odezwała się Laura.
- Siedząc tutaj nie zniszczymy tego obozu. A z ciałem… cóż skoro mam tę różdżkę… może można coś jeszcze zdziałać. Khm ale zostało tylko kilka ładunków - Kharrick mrugnął do wiedźmy.
- Nie zakładałabym, że po zaginięciu zwiadowcy od razu ruszyli by szturmem - stwierdziła Aubrin - Raczej najpierw wyślą kogoś, by zbadał tą sprawę, a nie będą działać pochopnie. A pozwolenie na zaatakowanie jaskiń to już gówniany pomysł, szczególnie że sam stwierdziłeś, że mają nieograniczony dostęp do posiłków. Mogą po prostu zabokować nam wyjście i siedzieć tam. Wtedy zostanie nam albo śmierć z głodu, albo ucieczka przez Podmrok, co w zasadzie też jest samobójstwem -
- Wydawało mi się, że właśnie atak z ich strony sugerujesz. Pewnie faktycznie kogoś wyślą. Tylko co dalej? W końcu tu przyjdą. Nie teraz to za miesiąc. Co wtedy? Dalej uważam, że mamy większe szanse jak oni przyjdą do nas, niż jak my pójdziemy do nich. Nie wiedzą ilu nas jest. Da się to tak zorganizować, żeby wybić wszystkich na naszym terenie i na naszych zasadach. - uparty młodzieniec nie ustępował.
- Jak nie przyjdą teraz to właśnie jest na naszą korzyć. Zdążymy zrobić zwiad i obczaić co należałoby zrobić aby pozbyć się tego obozu, Mikel. Czekając tutaj to jak mieć nadzieję, że nie spłoniesz podczas pożaru bo schowałeś się w klozecie. Nie jest nas piątka aby myśleć, o tym jak o samobójczej misji. Jeśli będziemy mieli informacje o tym co się dzieje w obozie, to będziemy w stanie się do tego dobrze przygotować. Hmm? Nie sądzisz? Tak tylko zauważę, że jak zablokują to wyjście - złodziej wskazał kciukiem kierunek - To jedyną drogą ucieczki jest Podmrok.
- Kharricku? Aubrin? Słuchaliście wcześniej? Przecież mówiłem o zwiadzie. Mówiłem, że to my musimy kontrolować sytuację. Ilu nas tutaj jest? Ponad cztery dziesiątki. Znamy już trochę te jaskinie. Znamy ich rozkład i połączenia między grotami. My wiemy ilu nas jest, ale oni? Oni pomyślą, że znaleźli garstkę wiesniaków, którym cudem udało się zabić zwiadowcę. Przyjdą tu, wejdą do środka, a my zawalimy za nimi wejście, żeby już nie mieli dokąd uciec. Będą w pułapce, w jakiej byli Phaendarczycy. Nawet jak przyjdzie ich tyle samo lub więcej niż nas, to tutaj to my mamy przewagę. Wybijemy jednego po drugim. Bedziemy ich oskrzydlać i kąsać, aż żaden nie będzie stał na nogach. A co do drogi wyjścia przez Podmrok… To jest informacja, którą zapewne możemy kupić. To jest wyjście, które możemy znaleźć. Tam też możemy zgubić pościg. - Mikel mówił głośno. Wcale nie starał się przekonać towarzyszy. Chciał zobaczyć co na to wieśniacy. Czy mają w sobie ikrę by samemu stanąć do walki, czy będą liczyć na to, że wszystko samo się rozwiąże. - Mamy szansę się zemścić na naszym terenie i na naszych zasadach. Możemy to zrobić wszyscy.
Kharrick zasłonił dłońmi twarz.
- Yyych… chłopie, nie wszyscy potrafią walczyć, może dwudziestka wraz z nami.
-To jak chcesz tę dwudziestkę wysłać na w pełni ufortyfikowany obóz, w którym pewnie jest ze dwa lub trzy razy więcej wojowników? - przerwał wojownik.
- A skąd wiesz, jak wygląda ten obóz? I skąd pewność, że dadzą się podpuścić na wejście do jaskiń, zamiast zawalić wejście? - odparowała Aubrin. Pomysł Mikela zdecydowanie nikomu się nie spodobał, słychać było pomruki niedowierzania, że proponował przedostawać się przez Podmrok, znany z niebezpieczeństw, do tego najpierw zawalając jedyne znane im wyjście. - Póki co mamy jeszcze element zaskoczenia po naszej stronie, może to powinniśmy wykorzystać? -
-Co się nam stanie, jak zawalą jaskinię? Będziemy musieli wyjść tunelami w innym miejscu gór? Podmrok to to miejsce, z którego pochodzą Ci straszni troglodyci, którzy mieszkali tu przed nami? To czemu jeszcze nic nie zrobiliśmy z wejściem do tego strasznego podmroku? Powinniśmy je zasypać skoro jest takie niebezpieczne, a zamiast tego handlujemy z jego mieszkańcami. Podsumujmy. Zarzucacie mi ostrożność. Że wolę wydać bitwę przeciwnikowi na znanym sobie terenie, gdzie pod ręka mamy wszystkie nasze siły, a zamiast tego sugerujecie zaatakować tego samego przeciwnika, który wygnał nas z miasta, na jego terenie, w uszczuplonym składzie. Zrobię jak postanowicie. Tylko jeśli tam przegramy to oni przyjdą tu po resztę. Pogwałcą, wezmą część w niewolę. Szczęście będą mieli Ci, którzy zginą w czasie naszego chwalebnego ataku. Nię będą musieli tego oglądać. Oczywiście atak może się udać. Tu mamy po prostu większe szanse. RAZEM mamy większe szanse. Nie będę już nikogo przekonywał. Zrobicie jak chcecie. - chłopak odsunął się pod ścianę i oparł się, by obserwować dalsze obrady. Zdążył dojrzeć urażone spojrzenie Jet, która kilka razy dziennie nakładała na przejście do Podmroku zaklęcie alarmu według ich sugestii. Pozostałym Phaendarczykom jego pomysł także wyraźnie się nie podobał. Chłopak, widząc nieprzyjazne spojrzenia postanowił dodać -Zrozumcie, że to nie muszą być jaskinie. To musi być nasz, przygotowany teren. Możemy znaleźć coś tu w okolicy i nadal będzie to nasz teren. Póki nie wiemy co jest w tamtym obozie to zdecydowanie bezpieczniejsze rozwiązanie.

Jace znalazł Kharricka szykującego się do drogi w pieczarze obok. Podszedł spokojnie, nie starając się nawet być cicho.
- Cześć, ja w sumie tylko na chwilę. - zaczął podchodząc bliżej. Oparł się o zimną skałę przyglądając się ruchom łotrzyka. - Jeśli dobrze zrozumiałem, to chcesz przebrać się za tego zwiadowcę i wrócić do obozu, tak? - spytał.
- Ano. Taki mam plan teraz… ale nie wiem jeszcze czy tak od frontu będzie najlepiej. Może się po prostu przekradnę. - Kharrick przerwał pakowanie i zawiesił wzrok na ścianie. Był zmartwiony.
- Wiesz chociaż jak nazywał się ten zwiadowca? - Jace nie był pewien, czy pominął pewne szczegóły walki i przesłuchania, czy być może Kharrick miał inne zdolności, którymi się jeszcze nie pochwalił.
- Nie mam zielonego pojęcia. Chyba się nie przedstawił. Szkoda.
Sulim dołączył do nich po chwili.
- Czy Em.. Kharrick chce wyruszyć już teraz? Zaraz noc - zapytał, widząc pakującego się złodzieja.
- Tak, to też - mruknął Jace - chociaż nie ma w tym większego problemu. Powiedz mi jednak co im powiesz jak zapytają kto idzie? Czy masz wystarczająco dużo informacji, żeby się skutecznie podszyć pod tego zwyrola? Jest nas mało, będziemy potrzebować każdego, a nie chciałbym, żebyś śladem Rathana ruszył za hobgoblinami i nie wrócił. - w głosie psionika słychać było autentyczną troskę.
Złodziej spojrzał w końcu na Jace’a. W jego oczach czaiła się niepewność.
- Nie ułatwiasz mi, wiesz? No dobrze, po pierwsze nie idę sam. Po drugie akurat to konkretne pytanie można spróbować obejść odzywkami typu: Ja kurwa, albo nie widzisz kto ty zjebany pomiocie… eee no albo cokolwiek co akurat mi przyjdzie do głowy. Po trzecie… mam tendencje do podejmowania idiotycznych decyzji. Jeśli się spietram to po prostu postaram się tam zakraść - jęknął Kharrick.
- W porządku - przytaknął Jace. - Nie daj się złapać, bo to rozwali morale wszystkich. - dodał uśmiechając się nieznacznie. - Ja z kolei zajmę się przygotowaniem ludzi tu i postaram się zapanować nad Mikelem. -
- Daj mu się trochę wyżyć. Bo inaczej znowu dojdzie do kłótni. On chce dobrze. Mimo wszystko. - Złodziej uśmiechnął się miarkowo. - Powodzenia duchowy przewodniku Phaendar.
- Ryzykujemy życiem naszych rodzin, to nie ma miejsca na „daj mu się trochę wyżyć”. - odpowiedział.
Złodziej nie wyglądał na przekonanego.
- No, po części. Zorganizowanie obrony nie sprawi, że od razu przybędą tutaj hordy hobosów. Póki co to ja najbardziej ryzykuje. Ale to już wiemy.
- Ty ryzykujesz swoim życiem, a on cudzym. - Jace wzrusył ramionami. - Ale zostawmy to, wiecie doskonale co macie do zrobienia. Sulimie, będę oczekiwać wiadomości od Twoich posłańców najszybciej jak to możliwe. -
- Oczywiście, Sulim będzie przesyłał wiadomości, jak tylko dowie się czegoś nowego. Pierwszych ptaków wypatrujcie drugiego dnia o świcie - odparł krasnolud.
- Jakby było bardzo źle to spróbuję wysłać tego ptasiego posłańca co mi dałeś Sulimie. To chyba tyle co teraz możemy założyć - złodziej głośno westchnął i na nowo zabrał się do przepakowywania. Tym razem wyglądało na to, że będzie się długo zastanawiał co tak naprawdę zamierza ze sobą wziąć.
- Sulim chętnie pomoże E.. Kharrickowi - zaoferował się druid.
- Tak, jak najbardziej…. jak najbardziej przyjacielu - na ustach złodzieja pojawił się słaby uśmiech i już wraz z krasnoludem zaczęli przeglądać rynsztunek hobosa.

***

- Kiedy wyruszasz? - Mikel zaczepił Kharricka w jednej z pieczar kiedy przymierzał pakunki na niedźwiadka. Złodziej zastanawiał się czy jeszcze ktoś go odwiedzi.
- Rano. Sulim poleci przodem, a ja z Psotnikiem pójdziemy lasem. Załaduję część sprzętu na niedźwiedzia. W ten sposób będę mógł więcej zabrać. Już ustaliliście jak zamierzacie się zabrać do obrony jaskiń?
- Jest kilka pomysłów. Mamy pewnie kilka dni. Nawet jak wyruszą armią jutro, w co wątpię to większe siły mogą potrzebować więcej czasu na dotarcie. Myślę, że mamy trzy, może cztery. Jeśli najpierw wyślą jakiegoś posłańca, żeby sprawdził co się stało to nawet więcej. - chłopak wydawał się widzieć w tym pewna nadzieję. - Martwi mnie, że jak Ciebie tu nie będzie to będzie nam trudniej oszukać ewentualnego zwiadowcę i odsunąć groźbę ataku.
- Nie wyłaźcie z jaskini i odpowiedzcie w goblińskim, że się zgadzacie na ich warunki. Ten nowy, Rori, on umie się zmieniać. Zawsze możecie go namówić do podszywania się pod… eee… kogoś. Zabicie kolejnego posłańca też może być opcją. Poradzicie sobie. Postarajcie sobie tylko nie skakać do gardeł co? Wszyscy macie ochotę pomóc rodzinom, tylko w inny sposób. Postarajcie się o tym pamiętać - Kharrick powiedział z przekąsem.
- Ze skakaniem do gardeł chodzi Ci o sytuację z jeńcem czy może o coś innego? - widać było, że chłopak chce zapytać o coś jeszcze. Mimo to milczał i czekał na odpowiedź.
- Ciebie i Jace’a… ale to mogą być moje czcze prośby - złodziej zaś z całą premedytacją postanowił olać wzmiankę o jeńcu.
- A co ja mu znowu zrobiłem? - wojownik był całkowicie zbity z tropu.
Kharrick wyszeptał pod nosem przekleństwo.
- Jak powiedziałem macie różne podejście do tego jak chcecie chronić swoich bliskich. Nie chciałbym aby jak mnie nie będzie te różnice was znów pokłóciły. Właśnie dlatego, że macie te same intencje. Po prostu o tym pamiętajcie.
- Kharricku… To Jace nie wytrzymał i musiał po raz kolejny publicznie pokazać swoją wyższość i potraktować mnie jak dziecko. Myślę, że jemu powinieneś przekazać tą radę. Moja rodzina mniej ucierpiała w tej wojnie. Jego emocje i chęć zemsty mogą wpływać na osąd. Pamiętam o co walczymy, ale nie straciłem nikogo bliskiego tak jak on. Współczuję mu, ale wbrew temu, co sam uważa, nie zna się na wszystkim. - słowa były szczere pomimo trudnych relacji między mężczyznami.
Złodziej może i by zgodził się z wojownikiem… ale się nie zgadzał.
- Tia… powiedziałbym, że masz podobnie. Znajomość strategii wojskowych z opowiadań nie jest równoznaczne z ich wprowadzeniem w życie. Swoje już jednak na ten temat powiedziałem i powtarzać mi się nie chce - mruknął z rozczarowaniem w głosie.
- To nie opowiadania tylko wiedzą przekazana uczniowi przez mistrza. Poza tym nie chodzi o to, kto ma rację tylko kto skacze komu do oczu. Nie ważne. Nie o tym chciałem rozmawiać tylko o tym co stało się wcześniej. Jest mi przykro, że na Ciebie naskoczyłem. - chciał powiedzieć więcej, ale nie wiedział jak.
~”Liznąłem trochę taktyki, rozmawiałem z żołnierzami, którzy walczyli w większych wojnach niż ta” nie brzmi jak mistrz uczący ucznia, ale co ja się tam znam.~ pomyślał złodziej. Zmierzył wzrokiem krytycznie chłopaka. Założył ręce na piersi.
- No cóż powiedziałeś w emocjach co powiedziałeś. Jakoś specjalnie nie jest mi smutno. To twoja ocena, a mnie nic do niej.
Mikel nie mógł już dłużej dusić w sobie pytania, z którym tu przyszedł, mimo że Kharrick zręcznie unikał tematu.
- Czy Emi i Kharrick… Eee… Myślą to samo, tak samo?- wyrzucił w końcu z siebie.
Złodziej zamrugał zaskoczony.
- ...co?.
- Czy tylko wygląd się zmienia czy coś jeszcze? - dodał szeptem.
Złodziej ewidentnie procesował pytanie jakie dostał. Tym razem on był zupełnie zbity z pantałyku.
- Eee… znaczy… Cała masa rzeczy? Chyba. Znaczy tak. Może. W ogóle co to za pytanie?
- Dla mnie dosyć istotne. Czyli umysł też się zmienia tak? - upewniał się.
Kharrick zmarszczył mocno brwi. Pokręcił kilkukrotnie głową.
- Do czego ty pijesz? Jak chcesz mi coś jeszcze nawrzucać, to wal prosto z mostu - pytania o zmiany w umyśle mocno zdenerwowały mężczyznę.
- Nie ważne. Może dokończymy to innym razem. - Mikel był tak zaskoczony reakcją złodzieja, że przestraszył się, do czego może doprowadzić kontynuowanie tematu.
- Słuchaj no, mogę zrozumieć, że nie lubisz jak ktoś dręczy inną istotę, ale nawet mi nie dałeś szansy zobaczyć na co on zareaguje. To raz. A dwa, więcej mi się nie wtrącaj do przesłuchania jasne? Popełniliśmy tak karygodny błąd w ocenie tego co potrafił ten posłaniec i jeszcze do tego przestaliśmy zwracać na niego uwagę. Te wszystkie zwiady mogłby być niepotrzebne albo tylko potwierdzające informacje od niego. Tak muszę iść zupełnie w ciemno.
- Nie będę z Tobą o tym dyskutować. W kwestii tortur znasz już moje zdanie, a ja znam zdanie KHARRICKA. - kryło się w tym jakieś niedopowiedzenie, tak jakby po imieniu złodzieja miało być coś jeszcze.
- Aaa, więc o to ci chodziło. Przykro mi, ale cię zasmucę. W tej kwestii mamy jedno zdanie. - Podły uśmiech na moment zawitał na twarz złodzieja. - Czy też ja mam.
- Teraz już wiem. Pogadamy później. Muszę jeszcze złapać Laurę. - chłopak wydawał się być zawiedziony.
- Idź - złodziej powiedział w ślad za odchodzącym chłopakiem.
- Idź, może ona naleje ci nieco oleju do głowy… - dodał już do siebie.
Odchodzący Mikel również miał swoje przemyślenia. Dominującą nutą, brzmiącą w jego duszy był smutek. Chyba do samego końca miał nadzieję, że skłonność do, jego zdaniem niepotrzebnego, okrucieństwa Kharricka nie dotyczy Emi. Chyba chciał postrzegać ją i Kharricka jako osobne byty. Byłoby mu łatwiej. Nadzieja, że tak jest, okazała się niestety być fałszywa. Kolejną rzeczą, która nie dawała mu spokoju, było stwierdzenie o skakaniu sobie do gardeł z Jace’m. Nie uważał, że zrobił cokolwiek Belerenowi, ale zaczynał się zastanawiać, czy złodziej nie miał bardziej na myśli tego, co dopiero może mu zrobić? Postanowił, że postara się nie dać sprowokować do kolejnego wybuchu przy psioniku, ale sam nie był pewny, czy to mu się uda. Miał nadzieję, że tak. Teraz liczyła się jedność. Nie powinni skakać sobie do oczu przy pozostałych, a ewentualne wzajemne niesnaski powinni załatwiać na osobności. Mimo tego, niewiele brakło, a Mikel wyciągnąłby temat nieudanego planu zasadzki publicznie. W duchu cieszył się, że chociaż w tej sprawie się kontrolował. Nikomu by nie pomogło, gdyby zaczęli atakować się nawzajem. Podziały były teraz ostatnim, czego potrzebowali.