Kharrick ukatrupiłby Mikela za to co wygadywał po pijaku. Niestety nie słyszał słów chłopaka. Ostatnie co pamiętał to jak postanowił schować się jak szczur w ciemnościach jaskiń. Dlaczego obudził się na zewnątrz stanowiło dla niego zagadkę. Widać jednak było, że nie pamiętał więcej niż się spodziewał. Na ułamek sekundy jego twarz wyrażała wielkie zaskoczenie. Gładko przyszedł w uśmiech i puszczenie oczka do kapłanki. Kiedy tylko odeszła spojrzenie pełne paniki poleciało w stronę Sulima. Złodziej cmoknął rozumiejąc co się stało.

- Niedobrze... bardzo niedobrze... - mruknął pod nosem, kiedy ruszali. W głowie miał taki mętlik, że nie potrafił się specjalnie nim nawet podzielić z poczciwym Sulimem. Oddaliwszy się wystarczająco zmienił się w Emi. A może wrócił do swojej postaci? Cholera. To wszystko zaczynało się mieszać.

Dopplerka dała by wszystko, aby móc znów schować się wewnątrz ochronnych ramion jej ojca. Aby móc oddalić się od wszystkich problemów i pozostałości bólu po porannym kacu. Wrócić do czasów, kiedy mogła na niego liczyć. Kiedy jeszcze nie wiedziała, że ją zostawi samą. Nic jednak nie mogło dać jej na nowo tego poczucia bezpieczeństwa. Nawet gorzej, świadomie pchała się w jeszcze gorsze problemy jakby miała życzenie śmierci. Może i miała. A może to Kharrick miał takie poczucie. Ten mężczyzna miał być tym złamanym przez życie człowiekiem. Niespełnione marzenia odbiły się na jego charakterze i choć pozostawała w nim kropla dobrych chęci miał po prostu złe doświadczenia. Emi słyszała o nim i nigdy się nie spodziewała, że znajdzie go na bruku umierającego. Zdawał się mieć wszystko pod kontrolą. A potem umarł. Jeśli nawet tacy jak on umierali w tak przykry i błahy sposób, to na co ona mogła liczyć? Tylko na to, że w końcu doprowadzi się do momentu, gdzie szczęście Desny nie zadziała. Nawet jeśli zostanie pobłogosławiona. Odruchowo dotknęła czoła. W pewnym sensie pogodziła się z tym, że umrze w najmniej odpowiednim momencie. Pozostawało tylko jedno pytanie – czy jej “gość” pozwoli jej na to. Tego wolała jednak nie sprawdzać.

Za sprawą magii druida dużo szybciej przemierzała las. To była takie dziwne uczucie jakby biegła choć jej nogi poruszały się normlanie. Tak pewnie musiał cię czuć ten bohater opowieści o siedmiomilowych butach. Nie mając się już do kogo się odezwać, bo Sulim odleciał na skrzydłach wiatru, zaczęła rozmyślać. Zachowując jakąś podstawową czujność wspominała rozmowę jaką przeprowadziła jako Kharrick z Vitalem.

W miarę, jak ćwiczyli, Kharrick odnosił wrażenie, że w stylu szermierki Vitale jest coś nietypowego. Z jednej strony wydawał się jakby trochę nieobecny, ale z drugiej miało się wrażenie, że dostrzega więcej niż inni, albo umie przewidywać niektóre ruchy przeciwnika.

Było to nieco irytujące, skoro złodziej sam polegał na tym, aby jego własne ataki były markowane.

- Ej, skoncentruj się. - żachnął się, a potem jego atak został sparowany. Zaskoczenie wymalowało się na jego twarzy.

- Dobrze kryjesz zamiary, nigdy czegoś takiego nie widziałem.

- Graçias, Kharricku - Vitale ukłonił się lekko - I jestem skupiony cały czas. Jace wyuczył mnie paru mantr, które pozwalają się lepiej skoncentrować -

- Ha, ciekawe. Widać każdy “umysłowiec” wygląda na zamyślonego. Powiedz, jesteś jakimś rodzinnym ochroniarzem, czy Eresanea najęła cię na podróż?

- Nie, służę rodowi Flamen od dziecka. Odkąd zostałem giermkiem, zajmowałem się ochroną panienki Eraseny -

- Przy ostatniej rozmowie z nią odniosłem wrażenie, że jej wyprawa jest dość problematyczna. Pomijając oczywiście inwazję. Ożenek jeśli dobrze pamiętam. - złodziej spojrzał przenikliwie na wojownika mając nadzieję, że ten będzie chciał w ogóle poruszyć ten temat.

- Ee, no tak… Ożenek… Skomplikowana sprawa - odparł ochroniarz, wyraźnie zbity z tropu.

- Co, wysłali ją, aby wyszła za mąż za osobę, której nigdy na oczy nie widziała? Prawdą jest, że takie coś się zdarza? - złodziej zaczął się bawić w niewiedzącego. Po prawdzie nie wiedział i chciał skonfrontować historyjki z rzeczywistością.

- To u wysoko urodzonych normalne. Dzieci traktują jak towar, a małżeństwa jak transakcje handlowe. - Vitale potwierdził podejrzenia z niesmakiem.

- A więc nikt na dobrą sprawę nie ma łatwo na tym świecie. - Złodziej westchnął ciężko i wznowił ćwiczenia. Po dłuższej chwili testowania tego co wpoił Vitalemu Jace, Kharrick podjął temat dalej.

- Moja ciekawość nie zna granic. Powiedzieli ci za kogo chcą wydać panienkę? Czy mimo całego życia w służbie wciąż trzymają język za zębami?

- Noo tak, por supuesto, oczywiście! Przecież muszę wiedzieć, do kogo doprowadzić Er.. panienkę. To hrabia Brenton de la Serre - odpowiedział wojownik, a Kharrick doszedł do wniosku, że naprawdę kiepski z niego kłamca. Cała wypowiedź wydawała się fałszywa.

Złodziej uśmiechnął się tak aby wyraźnie dać znać, że nie wierzy w ani jedno słowo.

- Taaa… może potrafisz zamaskować w walce swoje intencje, ale nad kłamstwem to musisz jeszcze popracować. To co? Nie masz pojęcia, czy to mroczny sekret?

Vitale spojrzał na niego zaskoczony, zazgrzytał zębami, a dłoń mocno zacisnął na rękojeści miecza. Nie odzywał się.

Kharrick spojrzał na ten gest i dalej stał rozluźniony. Utrzymywał maskę spokoju.

- Jak ci nie powiedzieli, to nie ma wstydu. Jak nie chcesz mi mówić to cię całkowicie rozumiem. Jestem zwyczajnie ciekaw - uśmiechnął się pewnie.

- Wiem aż za dużo - wycedził ochroniarz przez zaciśnięte zęby - I co by nie mówić, ostatnie wydarzenia są nam nawet na rękę. Skąd u Ciebie ta ciekawość? - rzucił podejrzliwie. Jego dłoń wciąż zaciskała się na rękojeści.

Kharrick milczał dobierając słowa do odpowiedzi. Nie spuszczał wzroku z dłoni na rękojeści.

- Po części taką mam naturę, a po części zastanawiałem się czy u boku “panienki” znajdzie się może miejsce dla przybłędy z traktu. Ot dodatkowa para oczu dla ochrony jej zacnej osobistości - dopiero na koniec wypowiedzi podniósł wzrok.

- Teraz ma chyba wystarczająco wielu gotowych do pomocy. - skinął głową w stronę ćwiczących nieopodal półorków. - Czemu o to pytasz? -

- Ano widzisz idąc za naukami Desny lubię liczyć na łut szczęścia. Mam nadzieję, że kiedyś uda nam się wydostać z tego nieprzyjemnego potrzasku i staram się zapewnić sobie jakieś źródło dochodu… - Kharrick zawiesił głos ponownie zastanawiając się nad tym co powiedzieć -... Plus, jeśli się nie mylę, to ktoś czyha na życie twojej podopiecznej prawda? To dość luźne domysły, ale przy okazji ataku Kłów zdarzyło się nam natrafić na trupa kogoś kto zdecydowanie parał się skrytobójstwem.

- Mylisz się, ale bardzo daleko od prawdy nie jesteś - Vitale skrzywił się lekko - Co do Twojej oferty, to będziesz już musiał rozmówić się z panienką Eraseną. Z pewnością nieśpieszno nam opuszczać tą gromadkę -

- Czas pokaże co będzie, a teraz stawaj do walki. Jeszcze nie skończyliśmy ćwiczeń.

Tym razem Vitale walczył znacznie zacieklej, jakby rozmowa przypomniała mu o czymś ważnym i nieprzyjemnym.

Mężczyzna zdawał się mieć jakieś ciekawe tajemnice, które korciło tylko odkryć. Niekoniecznie, żeby coś z tym zrobić, ale dla samej wiedzy. Ta ciekawość znów doprowadzi ją do ciężkiej sytuacji. Tak samo jak z Umbrą. Zadrżała na samo wspomnienie nazwiska. Przypomniała sobie jego laboratorium i stół, na który tak często przynosiła mu kolejne specyfiki. A mogła nie otwierać tamtych drzwi. Dziewczyna nieświadomie sięgnęła do klatki piersiowej i zacisnęła dłoń na koszulce kolczej. Równie bezwiednie wróciła do regularnego marszu próbując pozostawić zbłąkane myśli za sobą. Biedny Psotnik wydawał się nieco zdezorientowany obecnością Emi, co w końcu dotarło do uwagi dziewczyny. Znów była Kharrickiem. Niedźwiadek znów był spokojniejszy choć wciąż zdezorientowany. Pogładzony po głowie zdał się nawet zadowolony. Złodziej odetchnął. Mikstura Vitale pomogła, ale niesmak w ustach ciągle pozostawał. Szczególnie, że w końcu pozbył się nadmiaru jedzenia z żołądka. Sulimowa jagoda była wybawieniem. Jeszcze trochę, już nie daleko. Niedługo będzie mógł przystanąć i poczekać na druida. Dowie się jak wygląda sytuacja i nie będzie miał żadnego innego wyboru jak skoncentrować się na sabotażu.

- Jasne, w czym mogę pomóc? - spytał psionik ubierając płaszcz.
Półork przez moment zastanawiał się, jak ubrać w słowa swoją wypowiedź.
- Czy tych twoich sztuczek można się nauczyć? -
Jace zastanawiał się chwilkę nad odpowiedzią. Trudno było powiedzieć, czy szukał właściwych słów, czy po prostu zastanawiał nad odpowiedzią.
- Da się... - odpowiedział powoli - Ale wymaga sporo czasu, który w tej chwili poświęcasz na trenowanie walki. - Podszedł bliżej - Mógłbym Cię tego nauczyć jako prostej sztuczki do turniejów siłowania się, ale odbędzie się to kosztem twoich umiejętności bojowych. -
Rufus wyszczerzył się.
- Jak z takiego chucherka jak ty robi się siłacz, to moje zdolności bojowe tylko się poprawią - rzucił żartobliwym tonem.
Oczy Jace’a rozrzażyły się błękitem gdy mężczyzna obserwował półroka. Wyciągnął rękę dotykając skóry Rufusa. Delikatne mrowienie przeszło przez przedramię zaskoczonego wojwnika, mięśnie spięły się niczym w skurczu, jednak moment później rozluźniły się bez żadnych efektów ubocznych.
Beleren uśmiechał się, jego oczy były na powrót błękitne.
- Tak, myślę że będę w stanie znaleźć kogoś, kto pomoże ci osiągnąć to, czego chcesz. - powiedział zagadkowo. - Wyczuwam w Tobie odległe, ale nadal żywe uczucie straty po kimś. Spotkajmy się po śniadaniu, opowiesz mi o tej relacji. Jeśli masz jakieś przedmioty, które emocjonalnie łączą Cię w więź, przypominają o stracie, lub stanowią bezcenną pamiątkę, przynieś je ze sobą. odpowiedział.
Rufus zamrugał, zaskoczony - Skąd wiedz… zresztą, nieważne, powinienem się przyzwyczaić - mruknął, po czym przez chwilę zastanawiał się nad czymś - Chyba mam coś takiego, przyniosę na pewno! - po tych słowach szybkim krokiem ruszył w stronę jaskiń.
Jace uśmiechnął się pod nosem zakłądając kaptur. Spojrzał z ukosa na zachmurzone niebo. Czubki drzew uginały się pod jesiennym wiatrem. Chłopak mocniej optulił się płaszczem i zszedł na śniadanie.




***

Po śniadaniu i naradzie z Aurbin, Jace zszedł na dół do zamkniętej dla uchodźców części. Minął Rhynę, która skończywszy rzucać rytuał alarmu przy jedynym znanym im wejściu wgłab ziemi pośpiesznie opuszczała to wstręne miejsce.
Przywitała go ciepłym uśmiechem, wymienili nawet kilka słów uprzejmości, jednak Jace miał sprawy do załatwienia, toteż nie zatrzymywał dziewczyny zbyt długo.

Jego myśli zaprzątnięte były sytuacją w odległym o dwa dni drogi obozie.
Raport Sulima napawał nadzieją. Dwa tuziny zaskoczonych przeciwników kontra półtora tuzina Phaendarskich wojowników… To miało szanse się udać…
- O, jesteś. - odezwał się gdy wyczuł za sobą zbliżającego się Rufusa.
Odwrócił się spoglądając z zainteresowaniem na to, co przyniósł półork. Był to niewielki, prostokątny kawałek kamienia - dopiero po chwili Jace rozpoznał w nim bardzo zużytą osełkę.
- Należała do mojego ojca, a przedtem do jego dziadka, podobno był jakimś wojownikiem, ale niewiele o nim wiem. Nawet czy był zębaty czy różowy. - pokazał swoje masywne kły.
- Opowiedz mi co o nim wiesz? Dlaczego jest on dla Ciebie istotny? -
- Teraz to w sumie ostatnia pamiątka po ojcu, reszta została w Phaendar. No i wiesz, fajnie czasem pozastanawiać się, kim był pradziadek, skoro osełka była taka ważna -
- Chodź - powiedział psionik nie dotykając osełki. Dopiero teraz wojownik dostrzegł ślady kredy narysowane na podłodze w komnacie z sarkofagiem. Układały się w dziwny, wielokrotnie symetryczny wzór z dwoma wyraźnymi strefami od których odchodziły, a może do których dochodziły zewsząd linie. Psionik wskazał Rufusowi jedną ze stref samemu zajmując drugą. Usiadł na kamiennej podłodze zaplatając nogi. Rozłożył ręce wypuszczając powoli powietrze z ust. W tym samym moemncie z jego dłoni wypuścił magiczne promienie, które rozświetliły wyrysowany wzór, który świecił się blado-błękitnie.

[media]https://cdna.artstation.com/p/assets/covers/images/000/989/632/medium/godfrey-escota-new18.jpg[/media]

Ogarki świec, które psionik zgarnął podczas śniadania zapłonęły małym, spokojnym płomieniem.
- Ale ta podłoga zimna - zaczął półork, ale zamilkł pod twardym spojrzeniem mężczyzny.
- Skup się teraz na osełce. Chciałbym, żebyś ją czuł, *znał* ją, każdą nierówność pod palcami. - głos psionika był monotonny zarówno w tonie jak i w tempie.
- Wyobraź sobie jak każda z niedoskonałości powstała…
- To proste, - żachnął się Rufus, ale ponownie zamilkł pod gromiącym spojrzeniem Jace’a.
- Chciałbym, żebyś przypomniał sobie swojego ojca. Jaki miał głos? Jak wyglądał? O czym mówił gdy używał osełki? Przypomnij sobie historię jego ojca… - Rufus zamknął oczy, utonął w transie skupiony na prowadzącym go głosie psionika. Było mu zimno w tyłek, siedzenie z nogami skrzyżowanymi było niewygodne. Czuł jak drętwieje mu lewa noga, a prawe ucho zaczyna swędzieć. Bał się jednak zwrócić poruszyć, nie chcąc przerywać hipnotycznych słów płynących z ust Belerena.
- Odłóż osełkę w rozświetlonym trójkącie - padło polecenie. Wojownik instynktownie bez otwierania oczu odłożył przedmiot we wskazane miejsce przed sobą. Jeden wierzchołek trójkąta prowadził do Rufusa, podczas gdy dwa kolejne przechodziły w serię linii zakończonych dwoma świeczkami.
Jace poczuł to pierwszy. Lekkie mrowienie na karku, efemeryczny powiew chłodu. Kącik jego ust uniósł się do góry. Jedna ze świec zatańczyła niespokojnie. Jace nie przestawał mówić, jednak półork nie był w stanie rozpoznać języka. Był całkowicie pochłonięty rytuałem. Włosy na przedramieniu uniosły się, gdy dostał gęsiej skórki. Otworzył oczy, świeca zgasła. Oboje spojrzeli na osełkę, która wydawała się leżeć odwrotnie niż położył ją wojownik.
- Musisz się bardziej skupić - powiedział w końcu psionik.
- To nie moja wina, że podłoga jest tak zimna, że mogę sobie jaja odmrozić! - żachnął się wojownik. Westchnienie. ~ Będzie ciężko ~
- Opowiedz mi o tym co poczułeś.
- Jak to co? Zimno. - odpowiedział półork.
- To może potrwać znacznie dłużej. - mruknął psionik.
Spróbujmy jeszcze raz…

Obóz był niewielki co była zarówno czymś dobrym, jak i czymś złym. Ułatwiało pokonanie go, ale utrudniało ewentualną infiltrację. Im mniejsza grupa tym więcej trzeba wiedzieć o tych, którzy ją tworzą, aby skutecznie wejść w jej szeregi. Tak nauczył ją ojciec. Emi nie zamierzała więc ryzykować. Poświęciła dużo czasu wypytując Sulima co widział. Potem znacznie dłużej poświęciła na obserwację obozu. Dowiedziała się, że strażnicy na wieży zmieniają się co sześć godzin. To co dodatkowo zauważyła i zanotowała sobie jako dobrą ciekawostkę - nudziło im się wielce podczas tych sześciu godzin. Chcąc jednak się zbliżyć musiała okrążyć obóz i zakraść się do niego od strony nieprzyjemnych chaszczy. Korzystając z magicznych rękawów zmieniła ubranie na takie, przypominające otoczenie. Niezauważenie podeszłą do krawędzi. Leżąc płasko na ziemi obserwowała. Nie raz coś się w jej wnętrzu ściskało. To jacy byli jej wrogowie brzydziło ją. Jak Mikel mógł ją nawet do nich przyrównać? Nie była taka jak oni. Kharrick nie był taki jak oni. Nawet jeśli wie, że trzeba czasem użyć podobnych metod nie czerpie z tego przyjemności. To na pewno. Nie jest jak ten przywódca bugbear, który wyszedł z namiotu z rękoma utytłanymi po łokcie we krwi po tym jak zaciągnęli tam tego wychudzonego biedaka. Kharrick by chciał go pochlastać na kawałki. Emi uznała, że to jest dobra motywacja. Szczególnie, że przyjdzie złodziejowi przekazać trudne informacje. Namiot wodza był obwieszony skalpami ofiar jakie dopadł. W śród nich powiewały na wietrze ogniście rude włosy. Były akurat takiej długości jakie miała Yastra. Rhyna będzie załamana. Do tego wyglądało na to, że asystentka alchemiczki nosiła zbroję oraz puklerz Rathana. Tak, Kharrick na pewno będzie chciał pochlastać tych zwyroli na kawałki. Desna świadkiem, że wymierzy im gorzką sprawiedliwość za śmierć jego... towarzyszy? Emi westchnęła. Ledwo znała tę dwójkę. Raptem kilka dni. Złotowłosa akolitka jednak nie pozwalała zapomnieć o narwanej elfce. Rhathana próbowała powstrzymać... czuła się winna za jego śmierć. Mogła coś więcej zrobić.

~ Czy to oznacza, że jakoś trochę lepsza jestem? Bo mi bardziej zależy? ~ zapytała się samej siebie.

~~ Hmm... zawsze ci było szkoda tych, którzy umierali. Wciąż jesteś kim byłaś. ~~ gość odpowiedział nieproszony. Emi jednak wiedziała, że ma rację. Wymówki, to wszystko były wymówki. Perfekcyjnie utkane osobowości, w które wchodziła, aby przypodobać się wszystkim dookoła. Aby nie mogli dojrzeć jak bardzo w jej wnętrzu brakowało... wszystkiego.

Pomimo rozmyślań dziewczyna nie przestała być czujna. Wodziła spojrzeniem za przywódcą tego obozu widząc jak dwie postacie nie odchodzą od niego na krok. Widziała goblina, którego wszyscy kopali. Szkoda nawet jej było tej istoty, ale powinien stanowić dobry cel w przeprowadzeniu sabotażu. Karmił wilki. Chaszcze, które osłaniały zejście były świetnym ukryciem. Za pomocą defoliantu spokojnie mogła utworzyć sobie, póki co, ukrytą ścieżkę. Tamtędy też będzie mogła wyprowadzić niepostrzeżenie jeńców. Powoli układał jej się w głowie plan. Najpierw jednak musiała upewnić się, że pozostali dostaną odpowiednie informacje. Wycofała się więc do kryjówki i napisała raport.

Raport:

Obóz Krwawa Szczęka - jest umieszczony w wąwozie. Ściana jest od północy i zachodu. Wysokość od 3 do około 15 metrów. Niezbyt stroma. Południe dodatkowo porośnięte trudnymi do przebycia chaszczami (można się pozbyć). Od wschodu ostrokół i jedyne wejście bez ścian i innych utrudnień.

• Możliwe, że podejście od strony ostrokołu zostało zastawione pułapkami (hobgobliny chodzą wyznaczonymi ścieżkami).
• Od północno zachodniej strony kanionu znajduje się wieża obserwacyjna. Zmiana wart co 6 godzin. Dwójka wartowników. Nie opuszczają stanowisk w trakcie warty.
• W obozie jest około 30 wrogich jednostek w tym możliwi czarujący, kapłan i alchemcy (dwójka).
• Obóz jest zaludniony przez hobgobliny, bugbeary, worgi i wilki, oraz goblina (dostrzeżono jednego). Czteronogi są tylko 4.
• Jeden worg zawsze jest na zwiadzie z jednym bugbearem.
• Dowódcą obozu jest bugbear. Towarzyszą mu zawsze dwie inne osoby (potencjalnie kapłan i czaromiot)

Do raportu została dołączona mapka narysowana najlepiej jak Emi potrafiła. Zostały tam dodatkowo podpisane kluczowe miejsca w obozie:

• Namiot alchemika (obok ostrokołu)
• Namiot dowódcy (zachodnia część obozu)
• Namiot sypialnia (północ obozu)
• Namiot składzik (południe obozu obok jest zagroda wilków) są w nim jeńcy. Ilość nieznana.
• Środek obozu - drzewo.

[media]https://i.imgur.com/oQ0gBtR.png[/media]

Sulim przyzwał kolejnego zwierzęcego towarzysza i list poleciał do jaskiń. W tym czasie Emi zastanowiła się jeszcze raz nad kilkoma rzeczami. Uznała, że przed wejściem pomiędzy żołnierzy potrzebuje jeszcze kilku dodatkowych informacji. Zebrała się z kryjówki, wróciła do chaszczy i na nowo obserwowała. Koncentrowała się na tym jak hobosy chodzą, jak między sobą się zachowują, kiedy jedzą. Wszystko co było mniej ważne dla normalnego człowieka, a dopplerki najistotniejsze na świecie.

“Pamietaj - powtarzał ojciec - twoje ciało to broń. Ty jesteś bronią. Wielu się będzie ciebie brać, a wielu będzie pożądać naszych umiejętności. Strzeż się wszystkich.”

To, że Jace, Laura, Mikel i Sulim wiedzieli czym jest naprawdę było oczywistym przeciwstawieniem się słowom ojca. O ile jednak ich nie podejrzewała o złe zamiary zdawała sobie sprawę, że hobosy mogli by mieć właśnie takie. Błędy z jej strony mogły by zaważyć na wiarygodności “przebrania”. Gdyby zaś udało im się odkryć, że to nie jest po prostu czar... ten dowódca pewnie byłby zadowolony, gdyby mógł przedstawić swojej generał takiego dziwaka do kolekcji. Żywego i gotowego na złamanie i wierną służbę. Emi skrzywiła się do swoich myśli. Oszukiwała się. Najpewniej by ją zwyczajnie zabili nie wiedząc nawet z czym mają do czynienia. Może ten ta kapłanka lub wychudzony hobos mogliby przejrzeć jej przebranie, ale musieliby mieć do tego podstawy. Tych dopperka nie zamierzała im dawać. Spędziła całą noc obserwując obóz. Kiedy zbliżał się świt umknęła w las ledwo już utrzymując przytomność. Wiedziała jednak na co może sobie pozwolić. Znała ich sposoby zachowania. Mogła wejść pomiędzy nich. Przed zaśnięciem poprosiła Sulima aby poleciał do jaskiń i przekazał reszcie nowe informacje. Nakreśliła mu co zamierza zrobić jak już się wyśpi. Klejącymi oczami patrzyła, jak druid zmienia się w jastrzębia i odlatuje. Głowa sama opadła jej na miękkie futro Psotniczka... a może to był ten borsuk? E, co za różnica. Chyba jej nie zje...

Jace, Laura, Mikel i uciekinierzy
- I to tyle. Jakieś uwagi? Planowanie zostawiłabym na po śniadaniu, na pusty żołądek gorzej się myśli, a może i dostaniemy jakieś dokładniejsze informacje od Kharricka -
Mikel ochoczo przystał na propozycję. Nie mieli zbyt dużo informacji, ale te posiadane budziły pewne nadzieje.
-Jedzmy w takim razie. Zobaczymy, co więcej podeśle nam Kharrick. Na razie widzę pewne zastosowanie dla łuczników, ale wstrzymam się z głosem na razie. - jak powiedział, tak zrobił.
- Mhm, poczekajmy jeszcze na raport Kharricka. Dwa tuziny… - mruknął Jace pochłonięty innymi myslami.

Wiadomość od Emi dotarła dopiero wieczorem - niosący ją ptak musiał się namęczyć, bo nie tylko była dość długa, ale zawierała także odręczny rysunek obozu. Charakter pisma dopplerki był też zdecydowanie ładniejszy od sulimowego.

Mikel powoli trawił dane zawarte w liście. Dodatkowe informacje były cenne i tym bardziej utwierdziły go we wnioskach, które wyciągnął z porannej korespondencji.
- Dwie sprawy wydają się oczywiste. Zabezpieczenie pozycji na górze i wyeliminowanie czujek oraz tego patrolującego niedźwieżuka. Nasi łucznicy mogą dużo zdziałać z wysokości, a jeśli pojawi się szansa, żeby chociaż część ich sił dopaść poza obozem to chyba warto z niej skorzystać - chłopak ostrożnie dobierał słowa i zaczął od spraw najbardziej oczywistych.
Jace przytaknął. - Jeśli Kharrick zdołałby zakraść się i unieszkodliwić ten dzwon na wieży, byłoby nam zdecydowanie łatwiej. dodał.
- Fakt. Ten problem powinien się rozwiązać po zabiciu wartowników. Tylko trzeba działać szybko. - Wojownik doprecyzował wcześniejszą wypowiedź. - Przyda nam się też jakaś wybuchowa alchemia, żeby narobić zamieszania.
- Mamy chyba jeszcze jakieś zapasy, Vane trzyma nad nimi pieczę, może będzie też mógł coś przygotować z Porvynem - Aubrin pokiwała głową.
- Poprosiłem wczoraj przed imprezą naszych twórców o uzupełnienie zapasów ognia alchemicznego i środków wybuchowych. - dodał Jace, otrzymując w odpowiedzi aprobujące mruknięcie tropicielki.
-No dobra… To zostaje wybrać jeszcze porę i metodę głównego szturmu. Z tym, że cokolwiek teraz nie ustalimy, wszystko może się zmienić, zanim dotrzemy do obozu. Na razie wydaje mi się, że warto atakować godzinę przed zmrokiem lub w okolicy świtu. Atak nocny uczyni naszych łuczników bezużytecznymi, chyba że ktoś ma jakiś pomysł jak temu zaradzić? Część z nas co prawda radzi sobie w ciemności, ale co z resztą? - Mikel przerwał w końcu przeciągające się milczenie.
- Podpalenie namiotów, w szczególności tego alchemika da trochę światła. - zauważył psionik.
- To zależy kto, kiedy i jak jej podpali. Zakładałem właśnie, że atak alchemicznym świństwem będzie najbardziej skuteczny z góry. Możemy to rozwiązać inaczej, ale nadal łucznicy będa niezbyt pomocni, jeśli grupa naziemna nie podpali wystarczająco dużo, a i płonący namiot może nie dać dosyć światła. - wojownik starał się obiektywnie spojrzeć na propozycję psionika. - Jeśli jednak nie wymyślimy nic lepszego to będziemy musieli zaryzykować. Nie mamy jakiejś magii, która mogłaby pomóc? - pytanie było skierowane do wszystkich obecnych.
- Zaklęcie światła rzucone na groty strzał, albo na zwykłe kamienie? - zasugerowała Aubrin - Jako plan awaryjny, jeśli podpalenie się nie uda? -
Mikel pomyślał chwilę i zaczął coś delikatnie szkicować na rysunku od Kharricka.
-To może tak… Zaatakujmy od zachodu… Dzielimy się na dwie grupy. - naszkicował na mapce dwa kształty - Trójkąt to strzelcy i miotacze, reszta główna grupa uderzeniowa. Hmm… - dorysował kilka linii i zaznaczył parę miejsc jako “x” - Najpierw razem zdejmujemy wartowników na wieży… Może jakaś strefa ciszy czy coś, żeby nie narobili hałasu... następnie trójkąty ruszają wzdłuż wąwozu do celu numer jeden. Kółka w międzyczasie ruszają na południe i szukają dobrego zejścia na dół. Może udałoby się zorganizować jakieś drabinki sznurowe czy coś… Kiedy cel numer jeden zacznie płonąć, można zacząć schodzić. Jest szansa, że zamieszanie na drugim końcu obozu i osłona tego namiotu po naszej stronie pozwoli nam się dostać niezauważenie… Trójkąty odczekają jakąś minutę, może dwie i przesuną się ku celom numer dwa i trzy jednocześnie wychodząc wyżej, by móc nas osłaniać i wesprzeć atak grupy szturmowej. Hmmm… Dobra. Słucham sugestii, co może pójść nie tak? - Mikel uważnie przyglądał się pozostałym, czekając na reakcję i uwagi.
Jace spojrzał na modyfikacje dokonane przez wojownika. Oczy rozjaśniły mu się gdy mapa nabrała głębi trzeciego wymiaru. W miejscach oznaczonych przez wojownika pojawiły się bladoniebieskie figurki reprezentujące atakujące grupy phaendarczyków, które poruszały się wzdłuż narysowanych linii. Namioty jeden po drugim stanęły w płomieniach, gdy miniaturowe bomby rzucone przez drobne figurki spadły na poły. Całość powtarzała się w pętli pozwalając wszystkim przestudiować wszystko raz za razem aż do znudzenia.
Przyglądając się w milczeniu scenerii Jace rozciągnął dłonie nad iluzją i przesuwając je na boki stworzył dwie kopie, które zaczął modyfikować. W pierwszej łucznicy zostali na górze szyjąc z łuków na dół, wojownicy zaś prowadzeni przez figurkę Sulima wchodzili do obozu od południa przez rozstępujące się przed druidem zarośla.
Trzecia iluzja różniła się od wariantu pierwszego tym, że wojownicy pozostali na górze przy drewnianych schodach prowadzących z wieży prosto w dół do obozu i odpierali atak figurek hobgoblinów u podnóża wykorzystując wąskie gardło jakim stało się wejście na schody. Po chwili zastanowienia, psionik przesunął figurkę hobgoblinów w kierunku namiotu z więźniami zaznaczając go na czerwono.
- Potencjalnie będą mogli użyć więźniów jako żywych tarcz. - wytłumaczył.
Przyglądał się trzem wariantom drapiąc po brodzie i wprowadzając delikatne poprawki odzwierciedlające możliwe posunięcia przeciwnika.
Pierwsza, oryginalna iluzja ożywiła się gdy zaznaczone na czerwono “pionki” ruszyły w górę po schodach i zaatakowały znajdujących się na górze łuczników. W tym czasie figurki wilków ruszyły wzdłuż obozu ścierając się z figurkami wojowników.
- To jeden z możliwych scenariuszy odparcia ataku. - powiedział. - Odrzućmy warianty, trudno mi się skupić na trzymaniu ich wszystkich w ruchu. -
- Celne uwagi. - Mikel był zaskoczony jak przydatne mogą być takie iluzje przy układaniu planu. - Łucznicy powinni dostać tarczownika do obstawy. W razie czego będzie mógł utrzymywać pozycję na schodach, a w odpowiednim momencie zbiec na dół i dołączyć do reszty. Podoba mi się wizja przejścia przez zarośla, ale wtedy będziemy musieli dobrze zgrać atak z obu stron. Będziesz w stanie przekazać wiadomość na taką odległość? Co do żywych tarcz, to wydaje mi się to mało prawdopodobne, ale moglibyśmy po wejściu do obozu skierować kogoś do uwolnienia jeńców. Niewielką grupę, żeby nie dzielić już i tak podzielonych sił… Może Kharrick w przebraniu, dałby radę przygotować ich wcześniej? - wojownik sprawiał wrażenie, że takie rozważanie różnych opcji i dostosowywanie się do zamierzeń przeciwnika jest dla niego czymś naturalnym.
- Dałbym radę przekazać, ale zajęłoby to trochę czasu. Jace rozwiał iluzję z przejściem przez krzaki skupiając się na pozostałych dwóch. W obu wersjach przez krzaki przechodził teraz sam Sulim, który znikał w namiocie z więźniami.
- Może Sulim dałby radę uwolnić ich i wyprowadzić przez zarośla? -
-Musimy zapytać Sulima, ale w tym zamieszaniu mogłoby się to udać. - Mikel zdawał się promieniować optymizmem. -Im bardziej skomplikowany plan, tym więcej spraw może wziąć w łeb, ale nie wydaje mi się, żeby to była najtrudniejsza część. Zostajemy przy zejściu po ścianie wąwozu? Nie ukrywam, że to martwi mnie najbardziej. Zejście po schodach jest jednak zbyt widoczne. - zamyślił się, szukając ewentualnej alternatywy. Nie wiedząc żadnej, dodał. -[i]Będziemy potrzebować wszystkiego co ułatwi nam zejście. Drabinki to minimum. Jeśli ktoś zna czar spowalniający upadek to też mógłby się nadać. Ktoś mógłby zeskoczyć, gdyby bezpieczne zejście było zagrożone.
- Dwie najprostsze metody to schody lub skorzystanie z umiejętności Sulima. - iluzja ponownie zapętliła się przedstawiając oba warianty jeden po drugim.
- Schody raczej odpadają. Myślę tak. Jestem dowódcą obozu. Coś się dzieje w nocy. Wychodzę z namiotu i pierwsze co robię jak ogarnę, że się pali to patrzę na wieżę zastanawiam się czemu wartownicy nie zaalarmowali? - zrobił pauzę, dając zebranym szansę na wyciągnięcie własnych wniosków, a był przekonany, że chociaż część wpadnie na to samo, co on - Teraz mogę zobaczyć zbiegające wrogie jednostki. Ewentualnie zakładam od razu, że warta padła i wysyłam ludzi na górę lub przed schody by odeprzeć ewentualny atak. - kolejna pauza - Tu pojawia się okazja, żeby wziąć ich w kleszcze! - w głosie wojownika pierwszy raz słuchać było swego rodzaju satysfakcję - Chyba zostaje nam zejście po ścianie lub przez zarośla. - dodał już spokojniej.
Jace wzruszył ramionami nie mając ochoty wchodzić w kolejny spór.
- Wyśle ludzi na górę, bo inaczej zostanie zdziesiątkowany przez łuczników. Drugą opcją będzie wzięcie więźniów w celu pertraktacji… negocjacji, a w zasadzie wymuszenie naszej kapitulacji. - stwierdził.
-Wydaje mi się, że kwestie więźniów już rozwiązaliśmy… Jeśli chodzi o obronę schodów to tarczownik plus łucznicy powinni dać radę obronić się przeciwko przeważającym siłom. Mają przewagę wysokości i wąska przestrzeń, gdzie jeden, maksymalnie dwóch wrogów może zaatakować. Boję się dzielić bardziej nasze siły, ale chyba możemy dorzucić im kogoś władającego magią. Może Laura mogłaby nimi dowodzić? Zwłaszcza, że spora część jej czarów może nas wesprzeć z daleka. Zanim powiesz o leczeniu… Mam jeszcze sporo mikstur. Rozdam jej tym, którzy atakują frontalnie. - Mikel nie do końca rozumiał, o co chodzi Jace'owi.
Gdy mężczyźni dyskutowali o taktyce, w sali zaczęły zbierać się kolejne osoby, wezwane w międzyczasie przez Aubrin - bliźniaki Belerenów, wspomniani przez Yana ochotnicy, a także Eric, Vane i Rhyna. Zdążyli zapoznać się z mapą i wstępnymi pomysłami Mikela i Jace'a.
- Podejście od strony tych zarośli wydaje się najłatwiejsze i będzie najlepszym zaskoczeniem. - Rufus wskazał palcem dolną część rysunku - No i od razu będziemy obok jeńców. Tylko musimy się przedrzeć. - stwierdził, patrząc z nadzieją na władających magią. Mikel przytaknął i uśmiechnął się.
- A co do schodów - wtrącił się Vane - To może je zniszczyć?
-Myślałem o tym i faktycznie powinniśmy się przygotować na taką ewentualność. Ogień alchemiczny, ewentualnie coś wybuchowego powinno dać radę. Mimo wszystko wstrzymałbym się z taką decyzją, aż nie będzie wyboru. Może się okazać, że schody mogą być naszą opcją ewakuacji. Ekipa trójkątów powinna mieć coś do zniszczenia schodów pod ręką. Dobrze, że nam zwróciłeś na to uwagę. - wojownik z uznaniem skinął głową.
- Rozwiążmy problemy po kolei. - odezwał się spokojnie Jace. - Mamy trzy tematy do przedyskutowania: pierwszy to zabezpieczenie łuczników na górze; drugi to uwolnienie więźniów i trzeci to dostanie się na dół. Są to tematy poniekąd powiązane, ale w każdym wypadku wypracujmy rozwiązanie oddzielnie, inaczej tematy potraktujemy pobieżnie, a chodzi tu o nasze życie. - Jace spojrzał po wszystkich upewniając się że zrozumieli powagę sytuacji.
- Może zaczniemy od końca, jeśli pozwolicie. Plan mamy taki, że Sulim będzie w stanie wpłynąć na gęstwinę by utorować drogę do więźniów. Póki co nie wiemy co to jest za gęstwina? Dlaczego nie ma tam straży? Czy nie ma tam pułapek? Więc póki co mamy bardzo niewiele. Rzekłbym, że optymistycznie jest to jeden z wariantów. Rozważmy scenariusz, gdy Sulim będzie nie będzie mógł nas przeprowadzić, lub gdy będzie mógł przejść tylko sam. Tam jest zagroda wilków i worgów, one mają węch. Możemy tam potencjalnie wpaść na wściekłe bestie, a z ostatniej walki ze zwiadowcą wiemy, że to trudni przeciwnicy. Temat schodów i zejścia na dół zostawmy na razie w spokoju i rozważmy inne alternatywy, w porządku? -
Mikel westchnął, odnosząc wrażenie, że rozmowa zaczyna się od początku.
-Dobrze. Jeśli nie będzie mógł nas przeprowadzić to pozostaje nam zejście po ścianie wąwozu. - napomknął i wrócił do głównego wątku - Myślę, że nawet wilki kiedyś śpią i pewnie da się ukryć nasz zapach, zwłaszcza w czasie pożaru. Jak namioty będą płonąć to pewnie nikt nie zwróci uwagi na dziwne zachowanie zwierząt, nawet jakby coś wyczuły. Ktoś ma jakieś inne sugestie? - rozejrzał się po zgromadzonych.
- Skupmy się na zajęciu się więźniami - rzucił Vane - Najlepiej byłoby zadbać, żeby mogli sami uciec w zamieszaniu. Ale nic prawie o nic nie wiemy, ilu ich jest, w jakim są stanie. Cholera… Kiedy wraca Kharrick? Właśnie, zabrał moje zapasy defoliantu, może użyje tego z głową… - mruknął.
- Trudno powiedzieć. - powiedział w zamyśleniu Jace. Po chwili podjął temat planowania: - W wariancie optymistycznym Sulim albo będzie w stanie wziąć ze sobą wystarczająco dużo osób by zabezpieczyć więźniów, jeśli takowi są, bo masz rację, że nie wiemy zbyt dużo o tym, - psionik przyznał rację Vane’owi - albo będzie w stanie zauroczyć przynajmniej część wilków swoim niebywałym urokiem osobistym, żeby osłaniały ucieczkę. Jeśli zgodnie z pomysłem Mikela wyeliminujemy jednego zwiadowcę, będziemy mieli do czynienia jedynie z trzema kundlami. Jeśli natomiast nie udałoby się ich wyprowadzić tą drogą, będziemy potrzebować zabezpieczyć ich jak najszybciej. Mógłby spuścić im na głowy grad kamieni, który dodatkowo utrudni poruszanie się i wspomóc to jakimś przyzwaniem pająków, czy innego robactwa, co w znacznym stopniu zajęłoby przeciwnika, a to oznacza, że w najgorszym wypadku wystarczy nam Sulim do ochrony więźniów. Reszta, skądkolwiek nadejdzie wesprze go w ciągu maksymalnie pół minuty. Kharrick wspomniał, że hobgobliny chodzą wyznaczoną ścieżką, więc pewnie druid byłby w stanie wyprowadzić więźniów przez wschodnią część obozu.
Czy coś pominąłem? - spytał szerszego grona odbiorców.

Mikel krótko nakreślił plan, jaki udało im się ułożyć i jakie miejsce zajmuje w nim druid.
-Dasz radę przedostać się przez zarośla i ich uwolnić? - zapytał druida.
- Rośliny nie zrobią Sulimowi krzywdy i nie utrudnią mu przejścia, ale Sulim może też stworzyć w nich ścieżkę dla innych - stwierdził druid - Ale Mikel musi obiecać, że po wszystkim pomoże mu zasadzić je tam z powrotem - dodał poważnie.
-Oczywiście Sulimie. - wojownik nie mial wyboru i musiał się zgodzić.
Krasnolud mruknął coś niezrozumiale, po czym otworzył szerzej oczy, jak o czymś sobie przypomniał - Ach, Sulim całkiem by zapomniał! Kharrick prosił, żeby wysłać mu wiadomość przed wyruszeniem, wtedy postara się zatruć jedzenie tak, żeby hobgobliny zaczęły chorować, kiedy zaatakujemy -
- Dobre wieści przynosisz. - dodał Jace słysząc raport druida. - Możemy w takim razie wprowadzić część wojowników od południa. Musimy tylko potwierdzić w którym momencie powinniśmy ruszyć drugą grupą na namioty. - zwrócił się do Mikela.
-Hmm… Myślę, że plan może na razie zostać w obecnej formie. Ustalimy kto wejdzie od południa, kiedy dowiemy się czegoś więcej o nocnym życiu obozu. - odpowiedział psionikowi.
- Chodź Sulimie, musisz odpocząć zanim wyruszymy, a mam do Ciebie jeszcze jedną prośbę. -
- Możliwe, że ja również będę miał jedną lub dwie, ale w razie czego Cię odszukam. - wojownik uśmiechnał się do druida.
- Sulimie, mam prośbę… - Jace zaczął gdy zaleźli się na osobności - ...nie chcę żebyś poczuł się urażony i zrozumiem jeśli odmówisz… ale czy podzielisz się ze mną swoimi wspomnieniami obozu? Obiecuję, że dotkniemy tylko tych wspomnień bez sięgania po cokolwiek czego sobie nie życzysz.
- Sulim myśli, że Jace i tak by wiele nie znalazł z dawnych lat, pamięć Sulima jest bardzo zawodna. Ale chętnie podzieli się nimi, będzie dokładniej niż gdyby mówić -
- Usiądź i nie bój się - Jace uśmiechnął się siadając na przeciwko. Przez chwilę rozmawiali i samej drodze do obozu, o zmianie kształtu i uczuciu latania w chmurach. Druid wiercił się na początku, jednak szybko pod wpływem tonu i temperatury głosu psionika, a także subtelnych ruchów ciała wyciszył się. Jace wyciągnął powoli dłonie nie przerywając rozmowy i dotknął skroni Sulima.
W jednej chwili otoczył go bezmiar błękitu. Był wysoko w powietrzu, czuł promienie słoneczne na piórach, wiatr opływający skrzydła i smukłe, orle ciało. Czuł radość bijącą ze wspomnień, wolność i wszechobecną przestrzeń. Pierwszy raz "widział" by Sulim był tak beztroski. Spojrzał na dół na zieleń gdzieś daleko pod nim. Bystre oczy orła szybko skupiły się na szczegółach małego obozowiska umieszczonego w niewielkim wąwozie.
Ściany wznosiły się w miarę regularnie i niezbyt ostro z dwóch stron. Trzecia strona ograniczona była przez ścianę gęstych krzewów, a czwarta miała prowizoryczne ogrodzenie. Pośrodku obozowiska rosło spore drzewo, które druid mimowolnie rozważał jako sojusznika w walce.
Orzeł zrobił jeszcze dwa kółka schodząc nieco niżej i pozwalając psionikowi dostrzec dokładniej ściany wąwozu i wieżę wartowniczą. W dole trwał ruch, drobne postacie hobgoblinów poruszały się wraz z wilkami, jednak Sulim nie zwracał na nich większej uwagi, ale umysł Jace’a był w stanie wywnioskować o wiele więcej. Zwrócił uwagę na wyróżniajacych się dostrzegając drobne niepokojące szczegóły, jak puklerz Rathana, czy rude włosy mogące należeć do Yastry. Druid jednak nie zarejestrował tego, wspomnienie nie wyrażało żadnych uczuć.
Przyjrzawszy się dokładnie pamięci Sulima ze zwiadu, Jace gotów był już wycofać się z umysłu krasnoluda. Zanim jednak zdążył to zrobić, wyczuł w pobliżu błękitne wstęgi dawnych, zapomnianych już wspomnień. Nie zdołał ich powstrzymać - uderzyły weń z całą siłą, wyrzucając go z powrotem do siebie. Jace potrzebował kilku chwil na opanowanie się, ale wciąż czuł resztki tych wspomnień. Uczucie ogromnej potęgi, ojcowska miłość opasująca całą puszczę, wiedza o wszystkim, co dzieje się w jej zakamarkach, a także dojmujące uczucie straty i bycia zdradzonym. Psionik nie wiedział czemu, ale wszystko to wydawało mu się dobrze znane.
Jace spojrzał na Sulima, który zdawał się nieświadomy nagłego wspomnienia. Pot spłynął mu po plecach.
- No, i po bólu - uśmiechnął się. Druid odwzajemnił uśmiech podnosząc się z miejsca.
- Dziękuję. Sulim pójdzie teraz odpocząć, żeby być gotowym do drogi.
- Oczywiście. To ja dziękuję przyjacielu - odpowiedział psionik zostając sam na sam ze swoimi myślami i wspomnieniami krasnoluda.