Awen spojrzała na Allayna, po czym z głęboki poruszeniem odparła:

-Muszę się przyznać, że przyjmując zlecenie, nie spodziewałam się tak wielkiego dramatu, jaki tu zastaliśmy. Czasem pozostaje tylko modlitwa i nic dziwnego, jeżeli to właśnie w niej mieszkańcy pokładają ostatnią nadzieję.

-Co do naszych towarzyszy – kapłanka westchneła — podejrzewam, że w ich przypadku upartość jest wrodzona i choć nie popieram ich obecnych działań, to już nie raz udowodnili, że można im zaufać.

Kiedy brzdęk ostrza glewii rozległ się w jej elfich uszach, Shillen skrzyżowała ręce na piersi stając za Hassanem i Lieselotte.

- Tak, to było bardzo ciche. - szepnęła z lekko drwiącym uśmiechem nachylając się nad uchem wojownika, po czym zerknęła na odprawiającą modły kobietę, ciekawa czy brzdęk broni wywoła u niej jakąś reakcję.

- Takie tragedie, niestety, nie tylko tu się zdarzają - powiedział po chwili. - Na szczęście mamy szansę, by zmienić los mieszkańców tych okolic. Nie wiem - spojrzał z ukosa na Awen - czy to odpowiedź na ich modlitwy, ale mam nadzieję, że nie potraktują nas jak posłańców bogów.

Drugiej części wypowiedzi swej towarzyszki wolał nie komentować. Z krewnymi, jak mówiono, najlepiej wychodziło się na obrazie malowanym przez zdolnego artystę, a on w stosunku do swej 'kuzynki' żywił co najmniej wątpliwości. Miał co prawda nadzieję, że ta, wbrew okazywanej rasowej niechęci, nie wsadzi mu noża w plecy, ale nie sądził, by z radością zaryzykowała swe zdrowie i życie aby uratować jego, Allayna.

Zbliżając się do wejścia ujrzeliście dużą, okrągłą komnatę o dwumetrowym, choć bardzo nierównym stropie. W niektórych miejscach na tyle się on obniżał, że wysoki Hassan musiał schylać się, by nie uderzyć głową o występy. Jedyne pomieszczenie oświetlały migoczące świece, z których każda umieszczona była na górze starego łoju pozostałego po tysiącach innych świec. Do ścian przymocowano dziewięć symboli, które położone w różnych odstępach tworzyły malutkie kapliczki. Przy jednej z nich, zwieńczonej dwoma skrzyżowanymi ostrzami, modliła się odziana w zieloną togę blondwłosa kobieta około trzydziestki. Na dźwięk glewii zerknęła w waszym kierunku. Nie odwracała jednak głowy i kontynuowała swój obrządek.

[media]https://i.imgur.com/fmXas4w.jpg[/media]

Przez chwilę staliście czekając aż kobieta skończy modły. Coś jednak przykuło waszą uwagę- porośnięty sierścią ogon, wystający jakby zza jej głowy. Kiedy modlitwa dobiegła końca i kapłanka odwróciła się w waszą stronę, zobaczyliście że jest to dziwne zwierzę wyglądające jak krzyżówka małpy i kota z niezmiernie długimi palcami. Stworzenie naśladowało ruchy kobiety, jednocześnie przyglądając się wam uważnie.

[media]https://i.imgur.com/C5HX7Vk.jpg[/media]

- Witajcie podróżnicy. Jestem Henwen. - przedstawiła się kobieta. - Czy przybyliście pojednać się z bogami w Kaplicy Dziewięciu Bóstw?

Lieselotte nie potrafiła oderwać oczu od zwierzątka, które przesiadywało na ramionach mniemanej kapłanki.

- Niech sprzyja ci łaska bóstw Henwen, podróżnicy pozdrawiają cię - zaczęła bardzo oficjalnie magini i w jej mniemaniu odpowiednio do sytuacji - Nazywam się Lieselotte, a to jest Hassan. Razem z kilkoma towarzyszami zmierzamy właśnie do Ossington, nie wiedzieliśmy, że na tym szlaku znajduje się świątynia. Pochodzisz może z wioski do której się udajemy?

Pół-ork był gotów do walki, jednak wyglądało na to, że nie ma tu dla nich zagrożenia, więc rozglądał się jedynie dookoła. Dziwne zwierzę przyciągnęło również i jego uwagę.

-Tak, słyszeliśmy, że mieszkańcy wioski mają duże kłopoty. Ja jestem Gothrak... a co to za dziwne zwierzę?

Jeżeli bawimy się w przyjemności to ja też się przedstawię, bo koleżanka chyba o mnie i Gorthaku przypadkiem zapomniała. - wtrąciła się elfka posyłając wymowne spojrzenie w stronę magini. - Nazywam się Shillen. O jakich dziewięciu bogach tak właściwie mówisz? - zapytała, bardziej skupiając wzrok na przedziwnym zwierzaku, niż na ich rozmówczyni.

Awen słysząc dobiegające z wnętrza budowli odgłosy rozmowy, postanowiła wejść do środka, zachęcając jednocześnie zaklinacza do podążania w ślad za nią. Początkowo błądziła wzrokiem po rozmówcach, zauważając postać nieznajomej, jednak jej uwagę niemal natychmiast przykuły dziwne symbole przymocowane do ściany. Nie przerywając toczącej się rozmowy, podeszła bliżej znaków, przyglądając się im z zaciekawieniem.

Allayn przywiązał Karmazyna, by ten nie poszedł sobie w świat (co z pewnością spowodowałoby wiele złośliwych komentarzy), po czym ruszył za kapłanką.
A gdy ta ruszyła oglądać znajdujące się tutaj kapliczki, zaklinacz został, można by rzec, na progu, ograniczywszy się do przedstawienia Awen i siebie.