— Te nitki, żyłki czy jak chcesz to nazwać na jej pierścionku zaświeciły się, gdy zbliżyłeś do niej kamień. Może to też jakaś błystkotka do wieszczenia? — strzeliła dzikuska, posyłając zaklinaczowi nieco zawiedzione spojrzenie. — Patrz uważniej na to, co badasz. Co się zaś tyczy bestii, niech będzie. Wszystko lepsze od siedzenia w tym zamku, jeszcze tańczyć na parkiecie mi każą.

- To co chcesz wiedzieć?
- Z tego co rozumiem te Vuki są poważnym problemem - powiedział Halvar odruchowo ściszając głos i rozglądając się - Mara z jakiegoś powodu wydała na nie „Wyrok”. To część jakiejś legendy. Mara chyba nie jest człowiekiem. Może oni utożsamiają ją z naszą Benshee. A Vuki w zemście za wyrok regularnie mordują Marę. Albo inną młodą dziewczynę, która ma tę Marę odegrać.
- Część zabobonów ma podłoże w historii. Jeżeli tutejsze źródło klątwy wilkołaków to jakąś wiedźmę lub lokalne bóstwo to pewnie szukają zemsty, lub próby zniesienia jej.
Paladyn potarł brodę.
- Czyli to Benshee mogła rzucić na nie klątwę? Nie wiem ile może to trwać, ale skoro kult jest stary, to pewnie już wieki. Myślisz jak stary może być ten wilkołak na którego polują?
Postawa Halvara wskazywała na to, że widzi w Malcolmie jakiś autorytet w kwestii potworów i klątw.
Malcolm chwilę się zastanowił.
- Wątpię, aby Banshee miała jakiś związek z obecną sytuacją, nie posiadają takiej mocy. Jeżeli zrobiłaby to za życia, to nie zmieniłaby się w tak… mikrą istotę nieumarłą. Pewnie teraz inna grupa awanturników się z nią rozprawia. Do tego ona była u nas na Faerunie… nie jesteśmy w innym kraju, czy kontynencie. Ta kraina to kompletnie inny świat.. pół-świat. - Tormita rozważył pytanie co do likantropa - Wilkołaki nie żyją dłużej niż przeciętny śmiertelnik… przeważnie krócej biorąc pod uwagę jak często się na nie poluje. Może być relatywnie młody lub po prostu nie dawno przemieniony.
- Ta przemiana… prawda, że zmienia cię ich ugryzienie? Można się przed tym ochronić? - dopytywał Paladyn.
- Nie daj się ugryźć… to dobry początek. Wydaje mi się, że dostatecznie silne i szybkie zaklęcie do oczyszczania ciała z chorób, jest w stanie zatrzymać klątwę. Sądzę jednak, że gruba zbroja powinna wystarczyć. - Malcolm zastanowił się chwilę rozważając opcje - Najlepiej trzymać bestię na dystans.
- Mam długi miecz - powiedział Halvar - a wy? Nikt z was nie ma ciężkiej zbroi. Jak wy będziecie się chronić przed wilkołakiem na polowaniu?
- Posiadam zaklęcie, które potrafi wywołać strach w przeciwniku. Więc mamy to. Do tego nasze zadanie ma się ograniczyć do rozmowy z wilkołakiem.
Halvar skinął ze zrozumieniem.
- A dopuszczasz do siebie myśl, że lord jest złym człowiekiem? Albo ta dziewczyna? Jeżeli wilkołactwo jest przekleństwem, to tam, w jaskini jest człowiek, który stał się ofiarą. A tamci ludzie chcieli się chronić. Mara jest kimś, kto wydał wyrok na vuki. A co jeśli Mara je przeklęła? Jeśli mara para się magią? Czy ktoś, kto para się magią nie może zmienić wyglądu? Przyjąć postaci, której nikt nie podejrzewa o wrodzone zło?
Malcolm delikatnie prychnął.
- Ja z góry zakładam, że każdy jest złym człowiekiem. Halvarze, rozumiem twoje obawy. Nie jesteś jednak odpowiedzialny za popełnienie błędu w wyniku niewiedzy. Myślisz, że czemu tak naciskam na umowy? Papier ma siłę. Przynajmniej ma w świecie, gdzie prawo jest przestrzegane. Zapominasz, że klątwa Wilkołaków przemienia je w szalone instrumenty zniszczenia. Jeżeli ten Vuk jest jak każdy inny wilkołak, to jedyne co możemy zrobić to skrócić jego cierpienie.
- Jak każdy wilkołak - powtórzył Halvar kiwając głową. Jakby starał się zapamiętać prawdy jakimi Malcolm go oświecił. - Szalony instrument zniszczenia.
Paladyn wziął głęboki wdech.
- Cóż, czas pokaże jak bardzo mamy rację bądź się mylimy.

Pieczara już od samego progu, którego rzecz jasna nie miała, otuliła drużynę lepkimi i wilgotnymi wyziewami, które cuchnęły zgnilizną i zimną ziemią. Z głębi jaskini wydobywał się dość mroźny podmuch, ale nie zrobił on na nikim specjalnego wrażenia. Po długiej podróży w deszczu i lodowatym wietrze znad morza, tego typu podmuchy były wręcz czymś oczekiwanym i dającym nadzieję na odrobinę wytchnienia.
Blask pochodni wydobywał z mroku olbrzymie stalaktyty, które wyglądały niczym kły olbrzymiej bestii, żądnej krwi i mięsa.

- Powtórzmy - rzekł Simic, dowódca wojsk książęcych, zwany zwany Krva Saka, co w tutejszej mowie znaczyło tyle co Krwawa Pięść - Plan jest prosty. Macie odnaleźć tego zwierzoludzia i bez żadnych ceremoniałów, ani wyrzutów go zabić. Nie dajcie się zwieść, bo w tym momencie przyjmie on zapewne ludzką postać i będzie próbował wzbudzić w was litość. Nie ulegnijcie temu, bo będziecie zgubieni. Bestia jest sprytna i potrafi omamić zmysły. Dlatego najlepiej strzelajcie w plecy, albo wbijcie mu w nie miecz lub sztylet. Tutaj macie plany jaskini, ale myślę, że nie będą one wam potrzebne. Bestia pewnie kryje się niedaleko wyjścia. Strzeżcie się i powodzenia.

Simic wręczył Halvarowi zwiniętą w rulon mapę i klepnął po przyjacielsku w plecy.


***
Szeroki na ponad dwa metry tunel schodził ostro w dół. Po kilkunastu krokach grunt wypłaszczył się niemal całkowicie. Wystarczyło przejście tak krótkiego odcinka, aby wszyscy członkowie Bród Mocy zdali sobie sprawę, że jaskinia nie jest dziełem natury, a wprawnych budowniczych, którzy zapewne poświecili wiele lat, żeby wykuć tego typu tunele w litej skale.

Nie tylko ślady narzędzi na ścianach i podłodze świadczyły o tym, że podziemny kompleks jest dziełem rąk ludzkich. W kilku miejscach widać było wnęki, które niewątpliwie służyły jako miejsce do umieszczania kaganków i pochodni.

W końcu cała drużyna znalazła się w dość rozległej okrągłej komnacie. Na pierwszy rzut oka wydawała się ona pusta. Odchodziły od niej trzy korytarze. Wedle mapy jeden z nich prowadził dalej w dół, a dwa pozostałe po krótkim korytarzu przeradzały się w kolejne komnaty.

Poszukiwania zatem czas zacząć.