Drużyna

Kiedy kostur Rhysharda został zaklęty mocą natury, a Lauga sugerowała by wycofać się i nie kusić losu, Ognik zbliżał się ostrożnie do drzewa, o dziwo zachowując poleconą ostrożność.

Niby-kot przywarł do ziemi, i stawiał powolne, bezszelestne kroki. Agnis potrafił skupić się na łączącej ich więzi, by widzieć oczami chowańca i nasłuchiwać jego uszami. Ognik, mógł wzbić się w powietrze, lecz z jakiegoś powodu wolał podkradać się, stąpając po ziemi.

Odgłos bicia serca nasilił się. Ognik trącił łapką pień, po czym wspiął się na gałąź i spojrzał na, w pierwszym wrażeniu, ziejący pustką pień drzewa. Na jego dnie leżało porośnięte cierniami i pnączami serce, które miarowo nadymało się i kurczyło. Liczne odnogi, wychodzące z tego organicznego dziwa, łączyły się z bezbarwnymi pędami, które niczym żyły przepompowywały coś w rodzaju żywicznego soku.

Agnis: wiedza tajemna - ledwie oblany!

W jakim celu ktoś, czy coś połączył owe drzewo z tym dziwnie wyglądającym sercem było Agnisowi niewiadome. W czasach, do których niechętnie sięgał pamięcią słyszał jednak o różnych praktykach magicznych. W zależności od czarnoksiężnika, z którego ust wychodziły wypowiadane słowa, serce bądź krew była uważana za nośnik esencji życia lub nieżycia, być może nawet samej duszy.

Po zastanowieniu czarownik doszedł do wniosku, który być może zaskoczył nawet go. On również korzystałał z magii, która mogła mieć niejasne koneksje z tym co widział właśnie przez oczy swojego chowańca. Kiedy tworzył tegoż Ognika, umieścił filakterium od Efreetti w miejsce serca wysuszonego impa, korzystał z krwi kotki... Czy i jak było to ze sobą powiązane, trudno było mu jednakże powiedzieć.

Agnis: przeszukiwanie - zdany!

Ten trop nakłonił go jednak do zwrócenia większej uwagi na ciecz, jaką transportowało serce do drzewa. Nie było zabarwione czerwienią, lecz niektóre z "żył", niczym korzenie zagłębiały się w lekko zabarwioną krwią glebę.

Agnis podzielił się swoimi spostrzeżeniami, omijając zbędne, niekorzystne dla siebie informacje.

Rhyshard: wiedza - krytycznie zdany!

Słuchając drużynowego czaromiota, Rhyshard Dreadyeast zdał sobie sprawę, że dokładnie wie z czym mają do czynienia... Oczywiście pewności nigdy nie można mieć całkowitej, lecz twór ten jego zdaniem bez wątpienia służył kreacji swego rodzaju roślinnych ożywieńców. Drzewo karmione krwią i magią, wydawało na świat splugawiony owoc - istoty złe i żądne krwi.

Poprzedniego dnia przy smoku

Agnis zgarnął znalezisko skrzydlatego kocura i schował, je do plecaka.
~Czemu nie przyniosłeś tego w sekrecie?! Teraz się obraziła!~ - Skarcił chowańca w myślach.
~Ale ja się chciałem pochwalić, jaki dzielny ze mnie łowca i znalazca! Tak intensywnie się we mnie wpatrywała, że myślałem, że wywołam w niej podziw ~ - Wyjaśnił lekko wystraszony złością Pana magiczny zwierzak.

Myśli sługi poddały mu pewien pomysł, wtedy przybył Anton i próbował wzniecić chłopski bunt. Czarnoksiężnik rozważył swoje szanse i wyliczył, gdzie ma największe szanse, by odnieść z tego korzyści:

- Nie ma, co się buntować. Burmistrz już wyraził zgodę, a słowo szlachcica to jego honor nie znajdziesz kupca na czas, zanim zwłok się nie rozpadnie kupca, którego mości elfa zapewne już ma ustalonego i który nie kupi od nikogo innego. Wolę spędzić tu noc niż wydawać pieniądze na nocleg w karczmie dla takiego wojaka jak ty 10 złociszy to jak splunąć, ale dla osoby, która straciła dach nad głową albo, która na oczy takiej sumy nie widziała jak na przykład ja to majątek - Taka zdrada wobec mężczyzny, z którym planował podróżować, może nie była najrozsądniejszym wyjściem? Szczególnie że sprawiał wrażenie takiego, co nie zawaha się wsadzić mu miecz w bebechy i kręcić nim jak młynkiem, jeżeli zwęszy w tym korzyść...

Z drugiej strony Anton naprawdę źle się za tą sprawę zabrał Elfica miała za dużo przewag nawet bunt straży by tu niewiele dał głupio pokpił sprawę, więc najlepsze, co teraz można było uczynić to wkraść się w łaski magiczki, która straciła nim zainteresowanie.

Słowa, które wypowiedział były, bardziej skierowane do motłochu strażników, żeby ich omotać i zniechęcić do buntu zamachał bukłakiem rozcieńczonego, ale podgrzanego oraz doprawionego magicznie wina - Przyniosłem trunek na frasunek po warcie kiepskiej, jakości sikacz, ale dobre na rozgrzewkę po warcie - Dodał, aby nastawić resztę stróżów pozytywnie do siebie.

Do elfki zaś szepnął w mowie smoków:

- Ja mam z tego smoka to, czego mi było potrzeba i jestem zadowolony z mojej doli. Zobowiązałem się wykonać pracę i ją wykonam, bo wiem, kiedy nie ma szans na zwycięstwo. Moja historia wyraźnie cię znudziła długowieczna. Jakbym istniał tyle czasu, też bym pewnie był znudzony smutnymi opowieściami robaków... Zauważyłem jednak, z jakim zainteresowaniem przyglądasz się mojemu słudze, tak moja magia jest nietypowa. Mógłbym ci o niej opowiedzieć, ale nie zyskałaś jeszcze wystarczająco dużo mojego zaufania o Długowieczna, choć fakt podzielenia się twoją magią to dobry początek, jeżeli jesteś zainteresowana, dalszą wymianą wiedzy z chęcią wrócę do tematu. A temu tutaj lepiej odpuścić jest przydatny, choć trochę narwany. Brak mu argumentów więc ucieka się do siły- Skończył wskazując głową na żołnierza.

Drużyna

Rhyshard zdecydowanym krokiem ruszył ku bijącemu sercu, zaś posługujący się splotem uformowali zaklęcia i uderzyli zgodnie, nim jeszcze zbliżył się dostatecznie...

...i całe szczęście, bowiem kiedy pociski trafiły, rozbryzgując się iskrami i otulając stary pień tuż przed druidem wyrwały się z ziemi poskręcane korzenie. Ożywione pnącza ciskały się w powietrze, jak uderzające węże, próbując pochwycić nieistniejącego wroga.

Drzewo spłonęło, a korzenie opadły bez życia. Bicie serca ucichło, a wokół dało się słyszeć tylko trzask dogasających zgliszczy.

- Jesteśmy dosyć daleko na zachód od siedziby Auglathy Melarue. - zauważył Ash - Być może banshee nie ma z tym drzewem nic wspólnego, choć nie zdziwiłbym się gdyby prawdą okazało się to, co mówisz. Na wszelki wypadek oddalmy się od tego miejsca.

Cofnęli się szlakiem, którym przyszli i choć gwiazdy świeciły już nad ich głowami, odnaleźli ostaniec, który jak się wydawało nie miał prawa utrzymywać się w formie, w jakiej stał. Powinien raczej runąć na bok pod własnym ciężarem. Był jednak stabilny. Na jego płaskim szczycie rozbili obóz.

W nocy pośród drzew dostrzegli ruch istot, które Agnis oraz Ash już znali. Istoty przywodzące na myśl coś, co można by określić mianem "nieumarłe rośliny". Obecne tu, były najmniej groźnej odmiany. Bały się podejść do ognia, a zaklęcie piromantów skutecznie eliminowały problem, choć sprawiały ryzyko wzniecenia pożaru. Las był jednak wilgotny.

Nazajutrz czas minął im na rozmowach wszelakich, których temat w dużej mierze dotyczył tajemniczych istot zamieszkujących ten las. Drzewo nie mogło powstać samo, o czym wiedział Rhyshard, zaś Ash twierdził, iż jego dawni towarzysze widzieli pewnego kenku, który został zabity przez inna odmianę tych istot.

- Gdy zaatakowały nas wtedy nieopodal banshee, kilka ich cierni wbiło się w moje ciało. Gugliermo nie od razu, ale później, przypomniał sobie gdzie widział podobne rany. - mówił Ash - Ów kenku, miał podobne, a to by oznaczało, że te leśne skazy żyją także w lasach Gór Mieczy. Zapewne jest tam kolejne takie drzewo. Być może jeszcze jedno znaleźlibyśmy w lasach okalających Conyberry...

Krocząc ścieżką, musieli zachowywać coraz większą czujność. Wedle informacji jakie posiadali, strażnicę rodu Melarue zamieszkiwało "wszelkie plugastwo". Wkrótce wśród przebijających się pośród kolorowych liści promieni słońca dostrzegli zmurszałe ściany zabudowy. Nie była to typowa elfia zabudowa, bardziej przypominała ludzką. Brakowało tu wysokich strzelistych wież, czy stromych dachów i smukłych łuków. Ktoś kto wznosił tę strażnicę stawiał raczej na praktyczność.

Drużyna: sztuka przetrwania - ledwo zdany!

Wokół nie było żywej duszy, lecz dostrzegli ślady, pośród których Lauga rozpoznała goblinie odciski.