Mikel z wdzięcznością przyjął zarówno wiedźmią magię, jak i cuchnącą miksturę oddaną przez psionika. Mimo, że w walce z upiorem i pająkami, nie ucierpiał jakoś mocno, to część starszych urazów dawała o sobie znać. Musiał szybko doprowadzić się do formy, na wypadek dalszych niebezpieczenstw.

Z uśmiechem przysługiwał się dyskusji na temat nowego ciała Laury. W tym momencie liczyło się tylko to, że siostra była razem z nim, a jeśli rzeczywiście tak zależy jej na powrocie do poprzedniego wyglądu to będą się nad tym zastanawiać później.

- Widzisz kruszynko? - postanowił wykorzystać słowa Rufusa - Teraz mieścisz się tam, gdzie wcześniej nie mogłaś. No i żadna ze starych sukienek już Cię nigdzie nie powinna uwierać jak więcej podjesz.

Nie czekał na relacje wiedźmy i dołączył do wysuwającego się na przód półorka.

Dzięki magicznym latarniom i zwiadowi Hannskjalda marsz przez tunele nie trwał długo, chociaż i tak był dość nerwowy. Wąskie przejścia, błyski światła przeskakujące po ścianach, to oświetlając wcześniej niewidoczne załomy, to skrywając je znów w mroku – w połączeniu z grobową ciszą, zakłócaną jedynie przez odgłos kroków i brzęk pancerzy, tworzyły razem bardzo niepokojącą atmosferę. Efekt potęgował jeszcze sam druid, wyłaniający się co i rusz z różnych miejsc w ścianach w swojej żywiołaczej formie. Ta forma poruszania się także dla niego nie była zbyt komfortowa, przypominała nurkowanie w głębokiej wodzie z zamkniętymi oczami – nawet krasnoludzki wzrok nic tutaj nie pomagał.

Na szczęście po zaledwie kilkunastu metrach drużyna wyszła na szerszy tunel, prowadzący do głównej komory kopalni, tej, do której dotarli zaraz po wejściu. W oddali widać było nawet delikatny blask światła słonecznego, a podmuchy świeżego, mroźnego powietrza delikatnie poruszały ubraniami. Udało się wydostać…

Ale coś było zdecydowanie nie tak.

Kiedy bohaterowie wchodzili do kopalni, wejście do tego tunelu było pokryte przynajmniej metrowej wysokości warstwą gruzu i skał, a teraz zaledwie kilka większych kamieni walało się po posadzce.
- Dzięki Toragowi! Wyjście jest wolne! – sapnął ucieszony Voldan, po czym ruszył w jego stronę. Wciąż mocno utykał, ale nadzieja zdecydowanie dodała mu sił.

~ Noż na pewno, przez tyle co nas nie było dwie dniówki gruzu samo się wyniosło. ~ w myślach skwitował krasnolud, kierując tą uwagę do innych ~I nie ma tu Lawiny~

- Poczekaj no Voldan - rzucił niezbyt głośno - Wyskoczę na zbocze na górę zobaczyć czy nikt się na nas nie czai na zewnątrz -

Krasnolud wsunął się w ścianę żeby wyciszyć zaklęcie, a potem wychynął na chwilę żeby nabrać powietrza i potężnie odbił się w górę, w kierunku wyjścia.

- Taaaa to co mówi Hans, coś tutaj się nie gadza. - Zawtórowała druidowi niziołcza wiedźma. Sama najchętniej też była by już nad wielkim niebieskim niebem powierzchni ale czasy w jakich przyszło im żyć sprwawiały że nie dało się pomyśleź ze jak wszystko idzie gładko to właśnie wchodzimy w pułapkę.

Voldan stanął jak wryty, po czym cofnął się o dwa kroki, dając miejsce Rufusowi.
- Mi to dobrze wygląda – mruknął niechętnie, ale nie próbował się sprzeczać.

Bohaterowie z pełną ostrożnością zaczęli badać tunel, nie dając się skusić jego pozornym bezpieczeństwem. Jak się szybko okazało, była to ostrożność w pełni uzasadniona. O ile wykrycie magii rzucone przez Jace’a nie przyniosło żadnych wyników, to dokładniejsze przeszukiwanie pozwoliło Mikelowi odkryć, gdzie podział się zalegający wcześniej na podłodze gruz. Otóż jakimś sposobem wrócił on na sufit i ściany tunelu, które teraz wyglądały na naprężone tak bardzo, że ledwie kilka fałszywych ruchów w stronę wyjścia mogło wywołać kolejne zawalisko, ponownie zasypując część korytarza i grzebiąc ich pod tonami kamieni. Gdy wojownik podzielił się tym odkryciem, Jace zaczął powoli łączyć fakty – tak jak podejrzewał, spotkany wcześniej duch był jakąś odmianą poltergeista, najwyraźniej taką, która potrafiła oddziaływać na różnego rodzaju naturalne pułapki.

Hannskjald

„Płynięcie” przez skały w pionie było dość dziwnym uczuciem, czymś pomiędzy nurkowaniem a wspinaczką. Po kilku chwilach druid dotarł na szczyt wzgórza, łapiąc haust lodowatego, zimowego powietrza. Rozejrzał się po pokrytej cienką warstwą śniegu okolicy, ale przy wejściu do kopalni dostrzegł jedynie warującą Lawinę, wyraźnie zaniepokojoną. Lwica nie chciała wejść pod ziemię z własnej woli, ale musiała słyszeć rumor osuwiska i teraz wyczekiwała ich powrotu, jedynie od czasu do czasu odwracając wzrok od ciemności tunelu.

-Mhmmm to powiedzcie mi jak to zamierzamy ugryźć? - Zaptała resztę Lura na wszelki wypadek chowając się za Mikela jakby jego wieksza masa miałaby ja uchronić przed lawiną odłamków.

Krasnolud powoli i łagodnie wychodził ze ściany, z bezpiecznej odległości dając się poznać Lawinie. Jej spokojna reakcja była ciekawym tematem - niby regularnie druid wracał w innej postaci, a jak na razie nigdy nie próbowała mu oderwać głowy, najwyraźniej bezbłędnie go rozpoznając.

- Od zewnątrz jest bezpiecznie - zawołał krasnolud w głąb tunelu, dla pewności rozglądając się jeszcze raz po okolicy.
- Zaraz spróbuję wzmocnić sufit i wrócę do was - krzyknął, zabierając się do poszturchiwania natury w bardziej stabilne kształty. Kamienie zlewały się z powrotem z sufitem - część na stałe uznając swoje miejsce, a niektóre tylko tymczasowo. Hans na kamieniarstwie znał się niespecjalnie, na wzmacnianiu tuneli też nie, więc wzmacniał to co miał wzmacniać z grubym zapasem, nawet jeżeli miałoby by to zawęzić bezpieczną ścieżkę do minimum.

Po kilkudziesięciu sekundach mruczenia zaklęć, zanurkował z powrotem w skałę, choć tym razem popłynął pod korytarzem żeby nie ryzykować strącenia nawisu.
- Wzmocniłem co mogłem. I jeszcze mogę kogoś wypuścić przez ścianę. - znacząco spojrzał na dwójkę towarzyszy o najkrótszych kończynach - Laurę i Voldana.

Po krótkich oględzinach tunelu, Mikel zorientował się, że przy wyjściu czeka ich prawdopodobnie kolejna pułapka. Szybko podzielił się odkryciem z towarzyszami. Jego talenty nie były bardzo przydatne w tego typu sytuacjach, pozwolił więc działać przyjaciołom.

-Zabierz Laurę.- powiedział do Hansa -Ja postaram się przebiec.