- Śmiem się nie zgodzić z ta opinią, powinniśmy wzmocnić to zanim zaczniemy przeprawę. - Niziołka odezwała się swoim głosikiem.- Kto ma linę ? Ja i Rufus możemy użyć latania i to zrobić...No dalej nie traćmy czasu!

- No, mnie to na pewno nie utrzyma - krasnolud spojrzał na swoje kamienne ciało. Ile mógł kamienny posąg krasnoluda? - Najpierw sprawdzę ten zawał, a potem, jak już bezpiecznie przejdziecie, pójdę naokoło, tam przez ścianę - wskazał na lewą stronę szczeliny. A może i znajdę przejście do głównego tunelu.

Mikel z lekkim niepokejm spoglądał na most. Rzeczywiście nie wyglądał on najlepiej, a że wojownik sam nie potrafił latać, ani w inny sposób obejść przeszkody, musiał zdać się na towarzyszy. Skinął głową Laurze i Rufusowi.

- Ja mogę zajść się mocowaniem lin z tej strony. - uśmiechnął się do podekscytowanego Rufusa - Tylko nie przywal głową w sufit. Już brzydszy być nie musisz.

Wspólna praca, wsparta jeszcze magią Jace’a sprawiła, że bohaterom udało się naprawić most dosłownie w kilkanaście sekund. Voldan przyglądał się temu spektaklowi z szeroko otwartymi oczami i ustami.
- O cholera… nie myśleliście, żeby zająć się budowlanka? - rzucił zadowolony, kiedy skończyli. Oglądał jeszcze chwilę ich dzieło, zanim postawił stopę na moście, co najpewniej uratowało mu życie.
Gdy Mikel i Jace przechodzili przez kładkę, stało się coś dziwnego, jeśli nie niemożliwego. Świeżo założone liny w ułamku sekundy zestarzały się i sparciały, a deski spróchniały, niwecząc całą ich pracę, tak jakby nigdy tu nie byli. Ciężar dwóch mężczyzn był wystarczający, by cała konstrukcja zawaliła się. Mikel rzucił się do przodu, w ostatniej chwili łapiąc liny i zawisając na ścianie. Jace nie był tak szybki, ale nie musiał - jedna szybka myśl wystarczyła, by zamiast runąć w dwunastometrową szczelinę, opadł powoli niczym piórko. Obaj jednak oberwali sypiącym się z sufitu gruzem. Laura i Rufus mieli szczęście, że wciąż działały ich zaklęcia lotu, a Hannskjald… właśnie, gdzie on był? Przed chwilą zniknął, zanurzając się w ścianie tunelu.
Cokolwiek się wydarzyło, z pewnością nie było naturalne, a odpowiedzialny za ten wypadek nie kazał na siebie długo czekać. Sterta śmieci, gruzu i zniszczonych narzędzi uniosła się nagle, jakby złapało ją tornado, a część z nich uformowała się w maskę z pełnym złośliwej nienawiści wyrazem. Stwór ten, czymkolwiek był, nie miał dobrych zamiarów.

Hannskjald

Zawalisko w tunelu z prawej ciągnęło się na kilkanaście metrów, a zakończyło się w niesamowicie dusznym korytarzu. Hannskaldowi przypomniały się smutne historie z rodzinnego Kraggodanu - krasnoludy zawsze wiedziały, że najgorszym losem górnika nie jest zostanie przywalonym przez skały. Znacznie gorzej było przeżyć samo tąpnięcie tylko po to, by zostać uwięzionym w ciasnym pomieszczeniu bez świeżego powietrza. Jeśli nie miał kto im pomóc, górnicy mogli jedynie zastanawiać się, jak będzie wyglądała ich pełna cierpienia śmierć: zabije ich brak wody, jedzenia, czy może oddechu? Nie chcąc samemu ryzykować uduszenia. wycofał się pospiesznie - akurat, by zobaczyć, jak jego towarzysze kończą naprawę mostu.
Gdy ten był już gotowy, drużyna ruszyła na drugą stronę, zaś druid wniknął w ścianę po lewej. Spodziewał się kolejnych kilku metrów skał, ale kopalnia go zaskoczyła. Ledwie kilka sekund później wypadł na otwartą przestrzeń - szeroki na dziesięć stóp zgrubnie obrobiony tunel, który musiał służyć do odprowadzania ścieków i innych odpadów. Świadczyła o tym głęboka na dwie stopy warstwa zimnej, obrzydliwie śmierdzącej cieczy, zajmująca całą jego powierzchnię. Kilka metrów od swojej pozycji dostrzegł zanurzone w niej, dobrze zachowane zwłoki. Zanim zdążył cokolwiek zrobić, usłyszał głuchy łoskot za północną ścianą tunelu.

Huk spadających kamieni skutecznie oderwał krasnoluda od rozważań o losach nieszczęśnika którego ciało tkwiło w sztolni. Przecież ledwie temu wszystko było w porządku!

Rzucił się do krawędzi tunelu i spojrzał w dół. Prowizoryczny most był zerwany, Mikel wisiał na ścianie, a w szczelinie majaczył Jace. Niewiele myśląc, druid popłynął w dół ściany, szykując zaklęcia leczące. Tyle że gdy wynurzył się na dnie szczeliny, Jace i Mikel byli już z powrotem na górze. Burknał tak że aż kamienie zadrżały i zaczął wędrówkę z powrotem na górę, za nimi.

Tym razem przynajmniej nie było to na daremno; ledwie wychnał z kamiennego podłoża, na górę wdrapały się też trzy spore pajęczaki. Solfugi, znacznie większe niż te żyjące poza jaskiniami, niechybnie upatrzyły ich sobie na posiłek który sam wszedł im na terytorium. Nie czekając aż podadzą do stołu, druid kamiennym barem grzmotnął najbliższego i zrzucił go z powrotem na dół. Tuż obok magiczny łańcuch zmiótł drugiego z pajęczaków, a z drugiej strony Mikel zmiażdżył swojego przeciwnika niemalże gołymi rękami. Laura poprawiła strumieniami ognia wylewającymi się z jej rąk - słowem, bitka wydawała się wygrana. I jak zwykle, coś musiało się skomplikować.

~Tam jest jakiś duch który próbował nas przekląć! ~ druid pomyślał głośno, ostrzegając innych przed tym co już sami wiedzieli. Nie odważył się skakać przez szczelinę, więc popędził w stronnę ducha po ścianie i suficie, co chwila nurkując z powrotem w skałę. Tyle że znowu za wolno - kiedy wychnał spod podłogi, wrogi nieumarły dopalał się już migocząc żarem na swoich materialnych kawałkach.

- Caliście? - kamienisty żywiołak w całości wylazł na górę i zawołał aż zadudniło - Voldan, ciebie tam zamroziło? -

- Ja żyje. - Odezwała się Laura lądując po jednej stronie mostu. - A reszta? Ktoś potrzebuje medyka?
Laura rozejżala się po wszystkich i zaczeła być gotowa do składania swoich toearzyszy do kupy.