Druidzka inwencja po raz kolejny okazała się być zbawienna dla drużyny – wzmocniony magią sufit wyglądał już na znacznie solidniejszy, przynajmniej na tyle, by Rufus i Mikel zaryzykowali przebiegnięcie przezeń. Jace, który dzięki swojej magii bezpiecznie teleportował się przez całą długość tunelu, był gotów do ubezpieczania ich drogi. Gdy tylko wojownicy ruszyli, krasnolud pojął, że mógł nieco bardziej interesować się kamieniarstwem, pochodząc bądź co bądź z górskiej fortecy. Jego wzmocnienie było skuteczne, ale nie całkowicie: kamienie co prawda zaczęły sypać się na głowy wojowników, ale były to tylko pojedyncze bryły zamiast całego walącego się stropu tunelu. Na szczęście na to również byli przygotowani. Telekineza Jace’a odrzucała co większe głazy, a kolejne zaklęcie Hannskjalda zamieniło pozostałe w pecyny mokrego błota. Dzięki temu zarówno Mikel, jak i Rufus wylecieli do wejściowej hali w kopalni cali i zdrowi, tylko lekko obici i uwaleni błotem oraz kurzem.

Zaklęcie zmiękczające kamień miało jednak jeden nieprzewidziany skutek – osłabiło wzmocniony chwilę wcześniej sufit, co sprawiło, że ledwie wojownicy wypadli z tunelu, skały runęły tak, jak było to pewnie wcześniej zamierzone. Rozległ się rumor i łoskot nieporównywalnie większy do tego, którego świadkiem byli zaraz po wejściu do jaskini, a kurz przesłonił widoczność na moment. Gdy nieco opadł, bohaterowie mogli zobaczyć się nad metrową warstwą skał, która mniej więcej wróciła do stanu, który zastali wchodząc do kopalni. Szczęśliwie nikomu nie stała się żadna krzywda, a przejście było już całkiem bezpieczne, wymagało jedynie trochę poruszania się na czworaka przez rumowisko.

Niebezpieczeństwo pojawiło się za to z innej strony. Sterty śmieci, które przedtem zostały zignorowane, uniosły się jakby porwały je niewielkie tornada, ożywione złośliwą mocą – kolejne duchy! Wyjąc zgrzytliwie, zaatakowały bohaterów, tak jak ich zniszczony w tunelach pobratymiec posługując się telekinezą. Obaj wojownicy zostali porwani przez moc, najpierw Rufus z wielkim impetem uderzył w zaskoczonego Jace’a, by sekundę później zostać uderzonym w plecy przez Mikela. O ile psionik poczuł, jak trzeszczą mu żebra od zderzenia z półorkiem, to Mikel jedynie odbił się od płytowej zbroi, samemu tylko lekko się obijając.

Zwielokrotnione przez wąskie tunele echo zawalającego się sufitu jeszcze nie zdążyło do końca wybrzmieć, a uciekinierzy mieli już kolejny problem. Z jakiegoś powodu - i tutaj Hans miał pewne podejrzenia - duchy oszczędziły go, w zamian bezlitośnie kotłując Mikela, Rufusa i Jace'a .

Poturbowany Jace zniknął, a krasnolud przysiągłby ze razem z nim na chwilę zniknął chowaniec Laury. Niesieni zaklęciem psionika Rufus, Mikel i Hans we trzech błyskawicznie rzucili się na bliższego z duchów. Gdzieś z tyłu było słychać zaklęcia i heksy Laury, ale w młockarni którą we trzech urządzali duchowi nie było czasu na rozglądanie się.

Znienacka z tunelu wyciągnęła się głowa Lawiny i puma odgryzła efemeryczną głowę, dla pewności, wciągając resztki w zasięg swoich pazurów.
~ Co tak długo? ~ myśli kocicy były jaśniejsze - pełniejsze - niż zwykle. I był zabarwione tą satysfakcją kota bawiącego się z ofiarą.

Huk gromu odbijający się echem po jaskini wybrzmiał tak, że Hans odruchowo zerknął na sklepienie czy znowu nie zerwie im się na głowy. Rufus i Mikel byli za to mniej lękliwi, a lepiej wykorzystali ten czas. Kiedy ci dwaj dopadli ostatniego ducha, roznieśli go w kilku ciosach - potężnym rąbnięciu topora przodków i gradzie ciosów.

Krasnolud przez kilka chwil upewniał się że spod podłogi nie wyskoczy jeszcze jeden wrogi duch i dopiero wtedy się odprężył.
- Nieliche rzeczy musiały się tu dziać że aż trzech zdecydowało się zostać i pilnować tego miejsca - mruknał - Pochowam tą krasnoludkę, ale najpierw wyjdźmy bezpiecznie za zewnątrz - krasnolud z łbem Lawiny na ramieniu stanął przy wyjściu z korytarza, przepuszczając pozostałych.

Spodziewali się pułapki, ale Mikel nie sądził, że zaatakują ich dwa kolejne “duchy”. Mimo wszystko walka poszła dosyć sprawnie. Nie minęło dwadzieścia sekund a uporali się z oboma przeciwnikami, nie odnosząc znaczących obrażeń. Najbardziej chyba ucierpiał Jace, trafiony ciśniętym Rufusem.
-Jesteś cały? - zapytał poobijanego psionika - Nasz półbrzydal trochę waży. - zażartował, spoglądając na półorka.

Następnie spojrzał na Laurę. Nadal nie potrafił się przyzwyczaić do jej nowego wyglądu. Wydawała się być dzieckiem, a mimo to w jej postawie widać było namiastkę poprzedniej postaci. Niegroźna aparycja kontrastowała z charakterem wiedźmy i chociaż teraz wydawała się spokojna to Mikel czekał, na jakiś wybuch emocji. Wtedy najbardziej przypominała siebie.

- Myślę, że powinniśmy najpierw odpocząć. - sam był lekko poobijany i chętnie zjadłby coś ciepłego.

Gdy wszyscy wyszli już na zewnątrz, wciąż kuśtykający Voldan podobnie jak Jace zaciągnął się mocno świeżym, zimnym powietrzem, a następnie zaśmiał głośno.
- Ha! Nawet nie wiesz, jak dobrze! Nigdy już nie tknę kilofa, zostanę pasterzem albo co! – powiedział, trochę bełkocząc z wycieńczenia i radości. Sposępniał i uspokoił się nieco, gdy psionik zapytał go o bliskich.
- Miałem, tutaj… wszyscy zabici, tylko mojej siostry nie widziałem, dajcie bogowie by udało się jej uciec. Mówiliśmy tym szarym skurwielom, że kopalnia jest od lat nawiedzona, ale nie chcieli słuchać - powiedział ze smutkiem - Mam jeszcze kuzyna w Longshadow i ciotkę w Kraggodanie. Twierdza jest daleko, do Longshadow dotrę w parę dni, jeśli hobgobliny nie kręcą się za bardzo po wzgórzach – stwierdził po chwili zastanowienia.

Hannskjald z niejakim trudem wyciągnął z kopalni stare zwłoki krasnoludki oraz, na prośbę Voldana, ciało górnika, Meslina, który zmarł krótko przed tym, nim bohaterowie dotarli do kopalni. We dwóch pochowali oboje na niedużym cmentarzyku pod osadą, zmówiwszy krótkie modlitwy do Toraga i Pharasmy o dusze zmarłych. Dopiero tam, z dala od innych nie-krasnoludów, w Voldanie coś pękło – padł na kolana i trzęsąc skulił się, szlochając gorzko. Doszedł do siebie dopiero po kilku minutach, podniósł z trudem i przetarł twarz śniegiem, przy okazji oczyszczając ją nieco z pyłu.
- Dziękuję, nie wiem, czy kiedykolwiek wam za to odpłacę – powiedział Hannskjaldowi ciężkim głosem - Ale jak opowiesz komuś o tym co się przed chwilą stało, dostaniesz takiego kopa, że Pogoń za Niebem nabierze nowego znaczenia - pogroził druidowi palcem.

Kiedy wrócili, zaczynało już zmierzchać, reszta drużyny grzała się przy palenisku rozpalonym w jednym z opuszczonych domostw. Wnętrze zdążyło się przyjemnie ogrzać, a w powietrzu unosił się kuszący zapach gotowanej przez Laurę potrawki. Drużyna miała teraz czas, by zaplanować dalsze działania. Obecność Żelaznych Kłów na Pustych Wzgórzach była pewna i widać było, że zdążyły się na nich poważnie rozpanoszyć. Problem leżał w tym, że jedyną informacją, jaką dysponowali na ich temat, był znaleziony tutaj fragment dziennika jakiegoś dowódcy.
Jace raz jeszcze przeczytał rozmiękły kawałek papieru.

82. Dzień Kampanii: Szyby Radyi niedaleko granicy z Fangwood zostały zajęte. Pozyskałem nową niewolnicę do transkrypcji i posługi – poprzednia bezużyteczna. Istniejące kopalnie produkują niskiej jakości rudę żelaza, ale zwierzaczki Zanathury donoszą o złożach złota w starszym kompleksie. Niewolnicy upierają się, że szyby są „niebezpieczne i zawalone”, ale wstępna inspekcja temu przeczy. Próbki złóż bardzo obiecujące. Zapewne ci nowi niewolnicy nie lubią smrodu własnego potu.

84. Dzień Kampanii: Kopalnia Szybów Radyi produkuje zadowolające ilości złota i kwarcu. Morloki zapewniają, że wyczuwają masywną żyłę gdzieś wewnątrz. Protesty ze strony nowych niewolników ucichły. Za radą Kosseruka, zmusiłem dwóch z nich, by zabatożyli poprzedniego burmistrza na śmierć. Wygląda na to, że ładnie złamało to ich ducha, dając przy okazji dobrą rozrywkę żołnierzom. Będę musiał częściej stosować tą taktykę.

87. Dzień Kampanii: Zawał w kopalni zabił mojego porucznika, sześciu niewolników i wszystkich czterech morlocków. Zanathura nie odpuści mi straty swoich zwierzaczków. Żołnierze donoszą o dziwnych odgłosach dochodzących z tuneli po zawale. Próby poszukiwania ocalałych nie są dobrze odbierane przez żołnierzy. Wycofujemy się do wcześniejszego obozu na zachodnich wzgórzach.

Chodząca górka skały zaczęła rosnąć i krasnolud wrócił do swojej naturalnej postaci. I on przez chwilę dał się porwać żałobnemu nastrojowi, ale silny powiew wiatru przywrócił mu twardy grunt pod nogami. Miał inną rolę, druidzi byli oparciem dla tych przygniecionych toczącym się kołem życia, a nie sami dawać się przygniatać.

- No, możesz chcieć się potelepać do naszego fortu zamiast do Longshadow. A przynajmniej Twoja siostra by chciała żebyś do nich dołączył - Hans streścił szybko przygodę z menadami, po czym ucichł, obserwując czy Voldan nabierze nowych sił.

Powyglądał jeszcze przez chwilę dookoła, poskrobał kreski w ziemi i po powrocie do pozostałych skonstatował już swoim normalnym, nie-dudniącym głosem że jako że wpis w notatkach jest sprzed mniej więcej dwóch dekadni, a wzgórza wydają się być bliżej niż dwa, to raczej nie maja szans dogonić Kłów i odbić jeńców.
- A że szkoda biegać bez sensu w obie strony, to przed ruszeniem do Longshadow możemy ostrożnie wybadać te wzgórza. Ilu ich tam siedzi, kogo mają do pomocy, może zrobić coś co ich spowolni - zaproponował wszystkim.