Rufus skinął głową Dolganowi - Miło was poznać, szkoda tylko że nie w milszych okolicznościach. Te hoboskie sukinsyny chcą chyba całe Nimrathas zająć. Jesteście z krasnoludzkiej twierdzy? Czy wiecie żeby ktoś organizował opór? My i przybyli z nami uchodźcy z Phaendar połączyliśmy siły z Łowcami, ale to za mało by pokonać całą inwazję.

Przy meanadach znaleźli rożdźkę, kilka mieniącąych się szmaragdów i dwa srebrne naszyjniki, co poprawiło im nieco humor, choć nie mieli możliwości w najbliższym czasie je za nic wymienić.

Rufus odetchnął z ulgą kiedy druid poinformował ich, że krasie nie mają w sobie tego paskudnego pasożyta i po zakończeniu rozmowy z z nimi dołączył do Hansa w poszukiwaniu roślin.

Rozwiązawszy problem krasnoludów drużyna mogła zająć się znalezieniem odpowiedniego miejsca na nocleg i zebraniem ziół po które przyszli. Jace przyświecał wyczarowanymi blado-błękitnymi świecącymi kulami, które unosiły się nad polaną wskazując błyszczące liście.

Noc spędzili w wyczarowanej przez druida grocie, gdzie nie doskwierał im panujący na zewnątrz chłód. Podczas gdy Hannskjald z Laurą zajmowali się przygotowywaniem odpowiedniego wywaru, Jace wyciągnął księgi i wrócił do studiowania opisów rytuałów magicznych i ich wpływu na istotę magii, oraz świat materialny.

Leczenie nie było widowiskowe, ale za to było skuteczne. Jace przyglądał się efektom leczenia z mieszaniną obrzydzenia i fascynacji. Ciekawe, czy można było zarazić tym Kły? Nie, pewnie ich medycy poradziliby sobie z tym równie szybko.

Wieczorem usiedli przy ognisku. Pierwszym wspólnym z hardymi uciekinierami.
Jarth wydawał się być osobą nienawykłą do otrzymywania bezinteresownej pomocy i być może drobne manipulacje Jace'a mogą mu tylko zaszkodzić? O ile się zorientuje - upomniał się w myślach.
- Niczego nie chcemy. - uśmiechnął się psionik odpowiadając "dowódcy fortu", jak w myślach nazwał Jartha. - Przeżyjcie zimę, dbajcie o siebie i o fort. Łowcy nie mają wystarczająco dużo ludzi, by obsadzić fort, więc na pewno nie będą mieli za złe, jeśli zaopiekujcie się tym miejscem do wiosny. A potem? Potem rozważcie doliczenie do nich i zemstę na Kłach. -
- Chcecie, żebyśmy siedzieli na tej stercie gruzu? - Jarth na moment zapomniał o swojej dumie - Nie ma co tutaj "obsadzać".-
Niziołka bezceremonialnie wcisnęła w dłonie Jartha miskę z ciepłym jedzeniem.
- Jak nie zaczniecie o siebie dbać to nie będzie komu tu mieszkać. Jedz i słuchaj co mamy do powiedzenia a potem skonsultuj się ze swoimi ludźmi czy będzie wam to odpowiadało.- Chciała jeszcze coś dodać ale ktoś z mieszkańców dostał mocnego kaszlu i wiedźma poszła się tym zająć. Zostawiając Jartha w rękach reszty mając nadzieję że przemyśleli jaką propozycje będą chcieli im złożyć.
- Jak nie chcecie zostać tutaj, to jakie macie inne pomysły, gdzie chcecie iść?- Rufus ostrym tonem spytał się Jartha, który jak tylko doszedł do siebie znów zaczynał go irytować.
Jarth skulił się nieco pod głosem półorka.
- Nie, zostaniemy tutaj…- mruknął, skupiając się na podanej misce - Chyba nie zamarzniemy
-Jak będziecie mieć problemy to nie zostawimy was samych… może cześć łowców z fortu mogłaby was wesprzeć… - dodał bardziej pojednawczo pół-ork.
- Łowców tu nie będzie do wiosny, ale mogą wysłać jakiś patrol. - powiedział po chwili zastanowienia Jace. Wydawało się, że danie dumnym ludziom skrawka ziemi powinno wywołać odrobinę wdzięczności.
- Nikt was tu trzymać nie będzie, ale dołączenie do łowców da wam realne możliwości zemsty. - spointował ostatecznie. - Macie czas na zastanowienie się, a tymczasem opowiedz co się wydarzyło? Interesują nas wszelkie ślady bytności kłów. -
- Pochodzimy z Ecru. To miasteczko na Pustych Wzgórzach, na zachód stąd. Ponad tydzień temu - mężczyzna wydawał się nie być całkiem pewny co do czasu - Zostaliśmy zaatakowani przez armię hobgoblinów. Zniszczyły Ecru, ale mi i tym tutaj udało się uciec do Fangwood, nie ścigali nas. Myślałem, że świetnie poradzimy sobie w lesie, ale chyba się przeliczyłem… - Jace odniósł wrażenie, że przyznanie się do błędu sprawiło Jarthowi prawie fizyczny ból.
- W Fangwood zimą nawet wilki są ostrożne - pocieszył go druid
- Jak wyglądał atak? Były tam same hobgobliny, czy też jakieś inne stworzenia? Ile ich było? -
- Nie wiem ilu ich było, ale wielu, cała armia… I prowadzili ze sobą jakieś potwory, na pewno nie zwykłe zwierzęta - Jarth potwierdził przypuszczenia Hannskjalda.
- Jak je opiszesz, to będziemy mogli się na nie przygotować - zachęcił krasnolud.
- Nie wiem, czy dużo pomogę, było ciemno, a ja wolałem się nie przyglądać. Na pewno były tam coś latającego, porwało w powietrze Kirina Urgutha… Widziałem też jakiegoś stwora, przypominającego byka? - mężczyzna nie wydawał się pewien swoich słów.
- Jeśli chcesz, mogę pomóc ci przypomnieć sobie. - zaproponował Jace.
- A możesz tak zrobić, żebym nie pamiętał tamtej nocy? - odparował Jarth.
- Sam miałem tak, że chciałem wymazać moment ataku na Phaendar i to wszystko co wydarzyło się tamtej nocy z pamięci. Ale jesteśmy kształtowani przez zarówno dobro, jak i zło. Gdybym nie pamiętał tej nocy, tych krzyków i twarzy… nie byłbym w tym miejscu gdzie jestem. Nie dążyłbym do odbicia mojego rodzinnego domu. Jesteś ich przywódcą, nie możesz sobie pozwolić na zapomnienie. -
Mężczyzna zacisnął usta i pokiwał głową, zgadzając się z Jace’m. Chłopak podniósł się i podszedł do Jartha. Jego oczy rozbłysły błękitnym światłem, a ręce skrzyły się od magii gdy dotknął skroni mężczyzny. Pozwolił by wspomnienia mężczyzny pokierowały go do nocy, która zmieniła ich w tułaczy.

Jace uśmiechnął się tylko i w odpowiedzi podzielił się swoim wspomnieniem. Phaendar płonęło. Jego rodzinny dom, biblioteka, zagrody. Wszędzie leżeli martwi mieszkańcy. Niektórych rozpoznawał jedynie po ubraniach, innych, tych bardziej zmasakrowanych nie był w stanie nawet po tym. Przemykali wąskimi uliczkami trzymając się cieni. Przerażeni. Serce łomotało mu niczym bitewny werbel. Phaendar było pogrążona w orgii chaosu i zniszczenia - oddziały hobgoblinów pętały mieszkańców i gości, a każdego stawiającego opór brutalnie mordowały. Widoczna z jego strony część targu była wręcz usiana zmasakrowanymi ciałami. Mężczyźni, kobiety i dzieci różnych ras - hobgobliny nie robiły żadnych wyjątków, dla nich było się albo niewolnikiem, albo trupem. Najgorsze było to, że w zasięgu wzroku nie było widać nawet jednego martwego najeźdźcy, tylko i wyłącznie gości Święta Targu i phaendarczyków, osób, które znaliście, a teraz leżały na zalanej krwią ziemi. To nie był najazd, to był pogrom...

Bolesne wspomnienie przeskakiwało jeszcze po płonącym miasteczku zanim się skończyło i Jace usiadł ciężko na kocu. Otarł łzę i spojrzał na Jartha.
- Byłeś bardzo odważny tam w Ecru. - powiedział. - Nigdy o tym nie zapominaj. - zamilkł okrywając się mocniej płaszczem.
Nieczęsto wracał do tamtych wspomnień. Znów poczuł ból, jednak tym razem było też coś innego. Przez ten cały czas bał się wspomnień, próbował zapomnieć tragedii, bólu i cierpienia, jednak zapomniał również o czymś innym. O sensie, o celu. O przyczynach ich obecnej sytuacji, motywacji i ostatecznej konfrontacji. Ognisko rzucało nieco światła na zdeterminowaną minę psionika.
- Niewiele się tu dowiedzieliśmy. - głos miał poważny, zdradzający zdeterminowanie. - Musimy rozesłać zwiadowców na granicę i przejrzeć ich plany. .
Może Emi byłaby w stanie zinfiltrować ich i wykraść informacje? Nie wiedział, czy chce prosić dziewczynę o tak niebezpieczną przysługę.

Rufus miał poczucie satysfakcji z pokonania maenad oraz uratowania krasnoludów i grupy uchodźców. Po to właśnie miał tę moc, prawda? Choć Jarth zirytował go na tyle, że był już blisko użycia przeciwko niemu przemocy....dobrze że ten się opamiętał i wykazał chociaż minimum wdzięczności.

Wypytał się Jace'a o wspomnienia które zdobył na temat ataku na Ecru. Wyglądało na to, że przeciwnik miał w zanadrzu jeszcze wiele groźnych bestii, jakieś stwory przypominające byki, czyżby minotaury? Wyyerny? Stwierdził że te informacje wywołują w nim bardziej ekscytację z możliwości zmierzenia się z nowym wyzwaniem niż niepokój...

Natomiast relacja Jace'a sprawiła że też wrócił pamięcią do tragedii Pheandar. Wciąż nie wiedział co się stało z mistrzem który uczył go kowalskiego rzemiosła i jego córką, czy wciąż żyli? Zaczął nerwowo spacerować na oświetlonym blaskiem gwiazd i księżyca śniegu, kiedy pozostali zajmowali się uchodźcami. Denerwowało go, że wciąż tak niewiele wiedzieli. Potrzebowali nadal więcej informacji i sojuszników. Druid wysłał wiadomość w kilka miejsc, nawet do Longshadow gdzie według wiedzy pół-orka można było najpewniej znaleźć najemników współpracujących niegdyś z jego ojcem, choć nie wiedział czy coś z tego będzie, ale poza druidami z Crystalhurst nikt póki co nie odpowiedział.

-Denerwuje mnie, że musimy tak całą zimę na dupie siedzieć, a ten pomiot zdobywa ciągle nowe terytoria. Może zrobimy jakiś dalszy zwiad żeby jeńców pojmać albo nawiązać kontakt z innymi opierającym się Kłom? - zaproponował pozostałym członkom drużyny, licząc szczególnie na opinię Jace'a i Mikela.