Droga do Szybów Radyi minęła w miarę sprawnie i bez niespodzianek – najwyraźniej mróz i sypiący z nieba śnieg zniechęcały dzikich mieszkańców Pustych Wzgórz do wychodzenia ze swoich nor, a hobgoblińscy najeźdźcy nie patrolowali często okolicy. Z każdą milą teren zmieniał się, coraz bardziej dopasowując się do nazwy tej krainy – droga co i rusz albo wznosiła się i opadała przy mniejszych wzniesieniach, albo wiła się, omijając te bardziej strome. Bohaterowie dotarli do swojego celu krótko po zmierzchu (choć podróż nie trwała tak długo – to dni były coraz krótsze), wspinając się na pagórek, z którego rozciągał się dobry widok, biorąc pod uwagę warunki, na Szyby Radyi. Były one niewielką, liczącą zaledwie kilkanaście domostw osadą położoną u podnóży większego wzgórza, w którym widać było wejścia do istniejącej tam niegdyś kopalni. Jace przypomniał sobie, że obecnie nie były już używane.

Powietrzny zwiad Hannskjalda, utrudniony przez niesprzyjającą lataniu i widoczności pogodę, nie przyniósł żadnych niepokojących wieści. W okolicy wioski nie było niczego, co druid uznałby za zagrożenie – wyglądało na to, że Kły niezbyt się nią interesowały. Bohaterowie mogli więc spokojnie podejść pod osadę, będącą w zdecydowanie lepszym stanie niż zrujnowane Redburrow. Jedynie kilka z tuzina skromnych domostw było poważniej uszkodzone, a reszta, choć na pewno ucierpiała w ataku, wydawała się zostać później naprawiona – świadczyły o tym zabite deskami okiennice czy łatane drzwi. Poza domami resztę zabudowy stanowił jedynie skład towarów i biuro zarządcy połączone z magazynem – te zostały najmniej poniszczone, chociaż ten drugi wyglądał na mocno zapuszczony. Były to jedyne wyraźne ślady walki w okolicy – część innych zapewne przykrył śnieg, ale z pewnością brakowało tu wszechobecnych w Redburrow trupów. Pozwalało to wysnuć pewne wnioski - albo mieszkańcom udało się odeprzeć najeźdźców, albo, co bardziej prawdopodobne, po zdobyciu Szybów Radyi Kły spędziły tu trochę czasu. Teraz jednak osada była kompletnie opuszczona, nie było tu żywego, ani nawet nieżywego ducha.

Ledwie kilkadziesiąt metrów od zabudowań znajdowały się cztery wykute w skale wejścia do kopalni. Trzy z nich były zawalone, i to na tyle dawno, by prawie stopiły się na powrót z bryłą wzgórza. Ostatnie zaś otwierało się na ziejącą ciemność, a kilka metrów obok leżała spora hałda kamieni i ziemi.

- Pójdę z Mikelem krzyknijcie jakbyście coś znaleźli. - Powiedziała Laura i użyła na bracie hexa leczenia. - W czasie postoju podleczę cię jeszcze i oczyszczę rany.

W przypadku Szybów Radyi pierwsze wrażenie nie okazało się złudne, po dokładnym przeszukaniu domostw rzeczywiście okazało się, że nie ma tutaj żywego ducha. Żadne dzikie zwierzęta ani nic groźniejszego też się tutaj nie zapuściło, co sugerowało, że osada nie została opuszczona bardzo dawno temu. Jace nie wyczuwał żadnych myśli poza swoimi towarzyszami, a aura tego miejsca, chociaż wciąż nieprzyjemna, nie była aż tak odrażająca jak w Redburrow.

Dokładniejsze przeszukanie budynków przyniosło jednak sporo nowych informacji. Wnętrza zostały skrupulatnie ograbione ze wszystkiego, co mogło mieć jakąś wartość, chociaż nie zostały zniszczone, a ostatnie ślady użytkowania nie miały więcej niż parę tygodni. Widać było wyraźnie, że całkiem niedawno ktoś bezceremonialnie zebrał cały dobytek Szybów i opuścił osadę. W biurze zarządcy, utrzymanym w niezłym porządku, Rufus odnalazł oderwany kawałek kartki, jakby strony z książki czy dziennika. Papier był pognieciony, poplamiony i mokry, ale fragment tekstu w goblińskim był całkiem czytelny.

82. Dzień Kampanii: Szyby Radyi niedaleko granicy z Fangwood zostały zajęte. Pozyskałem nową niewolnicę do transkrypcji i posługi – poprzednia bezużyteczna. Istniejące kopalnie produkują niskiej jakości rudę żelaza, ale zwierzaczki Zanathury donoszą o złożach złota w starszym kompleksie. Niewolnicy upierają się, że szyby są „niebezpieczne i zawalone”, ale wstępna inspekcja temu przeczy. Próbki złóż bardzo obiecujące. Zapewne ci nowi niewolnicy nie lubią smrodu własnego potu.

84. Dzień Kampanii: Kopalnia Szybów Radyi produkuje zadowolające ilości złota i kwarcu. Morloki zapewniają, że wyczuwają masywną żyłę gdzieś wewnątrz. Protesty ze strony nowych niewolników ucichły. Za radą Kosseruka, zmusiłem dwóch z nich, by zabatożyli poprzedniego burmistrza na śmierć. Wygląda na to, że ładnie złamało to ich ducha, dając przy okazji dobrą rozrywkę żołnierzom. Będę musiał częściej stosować tą taktykę.

87. Dzień Kampanii: Zawał w kopalni zabił mojego porucznika, sześciu niewolników i wszystkich czterech morlocków. Zanathura nie odpuści mi straty swoich zwierzaczków. Żołnierze donoszą o dziwnych odgłosach dochodzących z tuneli po zawale. Próby poszukiwania ocalałych nie są dobrze odbierane przez żołnierzy. Wycofujemy się do wcześniejszego obozu na zachodnich wzgórzach.

Szukając śladów, Hannskjald oraz pomagający mu Mikel z Lawiną musieli odgarnąć sporo śniegu, ale wysiłek okazał się tego wart. W przemarzniętej ziemi druid bez trudu odczytał mnogość śladów – około czterech-pięciu tuzinów humanoidalnych śladów ( z czego niecała połowa odziana w ciężkie buty, charakterystyczne dla Żelaznych Kłów) i parę należących do ogromnych wilkow, a także kilka docisków pazurzastych łap, których nie widział jeszcze nigdy na powierzchni. Morloki, zdegenerowane, żyjące w głębinach Golarionu humanoidy, współpracowały z Kłami? To była niepokojąca wieść…
W otwartym wejściu do kopalni nie było widać żadnych śladów sugerujących, że natura z powrotem zaczynała przejmować go dla siebie. Oczywiście, w zimie te procesy przebiegały znacznie wolniej, ale Hannskjald miał pewność, że nie minęło więcej niż kilkanaście dni, odkąd ten teren został opuszczony.

-Mhmm cikawe...- Skomentowała informacje na kartce Laura, niestety sama czula się trochę zagubioa tej sytuacji. - ...ale co w zwiażku z tym zamierzmy zrobić? Ruszamy zanimi? - Zapytala się reszty toważyszy.