Buszujący po schowku krasnolud wynurzył się z niewielką tabliczką w ręce i wodził po niej palcem, przeglądając data i imiona krasnoludów z ostatnich zmian. Szukał wpisów z dni pod butem Kłów, starając się dowiedzieć ile osób mogło być w niewoli - a jeszcze lepiej imiona tych którzy przeżyli. Na mapy kopalni zerknął, ale był kamieniarzem, więc wiele oznaczeń nic mu nie mówiło.

- Rusza się, stuka, ale czy żyje? - Hans wyraził swoją wątpliwość nie przerywając powolnego czytania - Dobry pomysł z tą wiadomością, jak będzie w stanie odpowiedzieć to znaczy że to nie nieumarły, a jak odpisać po krasnoludzku to już w ogóle - dorzucił swój pomysł

- Lepiej odkopać to ręcznie, na oko to jakaś godzina roboty - odpowiedział Rufusowi - Magia mogłaby pomóc, ale równie dobrze mogłaby zawalić nam na głowy resztę tunelu. W zawaliskach za każdym razem będzie ryzyko - wyjaśnił - Ale nie ma co czekać - dodał, a jego głos płynnie przeszedł od chrapliwego, niemłodego krasnoluda w basowy, dudniący głos żywiołaka ziemi. Hans zanurkował na główkę w stos kamieni, po czym po chwili wynurzył się z drugiej strony, wypychając głaz po głazie i poszerzając niewielkie przejście.

Informacja o kimś żywym wstrząsnęła Jace'm.
- Na Iroriego, ile on tam siedział? - podbiegł niemal do Laury. - Jasne, że musimy go wyciągnąć. Daleko jest? Mogę spróbować wyczuć jego myśli -

Zanim się jednak ogarnął, Hannskjald już się wziął do pracy. Jace podszedł bliżej, ale tak, by nie przeszkadzać pracującemu żywiołakowi i skupił się na tunelu. Ziemia blokowała myśli, ale w miarę poszerzania tunelu, powinien wychwycić myśli stukającego, a jeśli to niespodziewający się tego przeciwnik, to pewnie wyczyta jego zamiary.

Jace odczekał spokojnie przyglądając się pracy druida-żywiołaka. Bardzo przydatna zdolność. Czas upływał powoli, więc chłopak zajął się skanowaniem otoczenia przy wykorzystaniu świecącego, latającego kamienia. Gdy Hannskjald dał znać, że są blisko, psionik skupił się na wykryciu myśli. Na początek nie czuł nic. Albo stukanie było poza zasięgiem, albo blokowała je skała, jednak gdy żywiołak odłupał kawałek skały odsłaniając większą grotę, Jace poczuł myśli.
~ W porządku, nic nam nie grozi ze strony pukającego. ~ odezwał się do pozostałych.
Weszli do środka czegoś, co musiało być jakimś głównym punktem tej strony kamieniołomów. Jace puścił światło przodem, które ukazało skalę zniszczeń, zawalisk, kurzu. Po chwili namierzył stukot dochodzący spod przewróconego wózka pełnego kruszcu.
- Rufusie, chodź, trzeba go uwolnić! - psionik podbiegł do leżącego krasnoluda i spróbował podnieść wóz. Dla postronnego obserwatora wyglądało to dość dziwnie, gdy niepozorny i szczupły mężczyzna ruszył wóz. Psionik od dawna otoczony był lekkim polem telekinetycznym znacznie zwiększającym jego zdolności fizyczne. Nie musiał korzystać z czarów, by zwiększyć swój udźwig do poziomu dorównującemu trollom.

- Spokojnie, nie jesteśmy. Jesteśmy prawdziwi z krwi i kości i uratujemy cię...
Wtem poczuł drżenie ziemi, a chwilę później tunel zawalił się. Z początku nie był w stanie stwierdzić co się stało, huk był oszałamiający, Jace zdążył jedynie podeprzeć wóz plecami, chowając się nieco pod niego i zasłonić twarz płaszczem. Modlił się do Iroriego, by ziemia nie zasypała go żywcem. Gdy kurz zaczął opadać, w przebijającym się przez niego blado-niebieskim blasku mężczyzna dostrzegł źródło hałasu. Ich tunel się zawalił.
- Tamtędy raczej nie wyjdziemy. Nawet jeśli Hannskjaldowi uda się to odgruzować, widać że ta droga jest zbyt niestabilna. - powiedział.
- Lauro, masz się jak skontaktować z Mikelem? Trzeba dać mu znać, że jesteśmy cali i ostrzec, by się tu nie pchał.

Uwolnili krasnoluda i mogli upuścić wózek z powrotem na ziemię. Jace odkaszlnął gdy kolejna chmara kurzu wzbiła się w powietrze.
- Cóż... może to jednak ty uratujesz nas? Wiesz jak się stąd wydostać? - spytał krasnoluda dochodzącego do siebie pod opieką Laury.
- Jestem Jace, to jest Laura i Rufus, a tamten żywiołak to Hannskjald. Jesteśmy Mścicielami z Phaendar i tropimy Żelazne Kły. - przedstawił wszystkich. - Co tu się stało?

~ Niech ja no tylko dopadnę tego kto to zrobił ~ druid odezwał się w myślach, po czym krasnolud zanurkował w zawalisko szukając przyczyny katastrofy. Jako żywiołak był ślepy pod ziemią, więc przeleciał na drugą stronę i sprawdził boczne korytarze.
Niestety, nie było tam nikogo obcego - jedynie Lawina i Mikel. Odmachał im uspokajająco i ponownie wniknął w skałę. Wielki głaz w kształcie głowy pokręcił się przecząco, gdy krasnolud wychynął z zawaliska po stronie uwiezionych towarzyszy.

- Lawina i Mikel są na razie bezpieczni po drugiej stronie, ale my utkwimy tu na dłużej - głos druida był dudniący nawet wcześniej, a co dopiero w tak małym, zamkniętym pomieszczeniu. Żywiołak wyjął z kamiennej sakwy magiczną karafkę i nalał rannemu wody - Mogę na już wypuścić stąd dwie osoby, a jutro kolejne dwie. Albo kopiemy w drugą stronę, a to będzie jeszcze dłużej niż przedtem. Chyba że w tamtym tunelu jest jakieś przejście? - zapytał, patrząc na rannego.

Rufus po początkowej niechęci stwierdził że nawet był w stanie odnaleźć pewną satysfakcję w jednostajnym kopaniu gruzu. W pewnym stopniu przypominało mu to jego pracę czeladnika kowalskiego w tym co wydawało się już zupełnie innym życiem. Okazało się, że wysiłek się opłacał, ponieważ jeden z górników, jak przystało na krasnoluda uparcie trzymający się życia, wciąż żył i to on wytrwale dawał sygnał stukaniem, choć nadzieja na ratunek była nikła.

Rufus pomógł Jace'owi (który nagle okazał się być nadzwyczaj silny, co wciąż potrafiło zaskoczyć pół-orka) przenieść krasnoluda i ułożyć go w bardziej bezpiecznej pozycji, przy okazji rzucając jedno ze swoich leczących zaklęć. Dobry nastrój z uratowania życia szybko prysnął, gdy nagle zawaliło się przed nimi przejście. Rufus z warknięciem odskoczył do tyłu, instynktownie przywołując swój topór, który rozbłysnął aurą mocy. Ale żadnego przeciwnika nie było, po chwili więc odetchnął (miał wrażenie że powietrza było coraz mniej) i spróbował rozeznać się w sytuacji.

-Mówisz, że nikt tego zawału umyślnie nie spowodował? W każdym razie ja bym nie czekał do jutra tylko zrobił przejście szybciej, nie mamy tyle czasu do marnowania. - odparł druidowi.

Jace stwierdził natomiast, że nie należy się rozdzielać.

- Nie chcę czekać bezczynnie cały dzień, zobaczmy co wie ten górnik - odparł niechętnie pół-ork.

Cure light wounds na rannego górnika

Rufus przeniósł spojrzenie pomiędzy ciemnym korytarzem, prowadzącym najwyraźniej do wolności a umęczonym górnikiem.

- Gratuluje wytrwałości, teraz my zajmiemy się resztą. Mówisz, że twój kolega oszalał czy naprawdę coś tam zobaczył?

Następnie spojrzał na swoich towarzyszy.

- Dajcie mi krótką chwilę, poradzę się dziadka i pozostałych - Przymknął oczy, które spowiły się purporową mgłą, gdy Rufus sięgnął w głąb swojej mocy by spytać się duchów przodków o poradę. Usiadł ze skrzyżowanymi nogami, zapalając aromatyczne kadzidło.

-Duchy związane z moim toporem mówią, że pójście w tamtą stronę przyniesie zarówno dobre jak i złe skutki. Czyli chodźmy, po co siedzieć bezczynnie. Tylko uważajmy bo tam może coś się na nas czaić w mroku. - Skomentował pół-ork po zakończeniu krótkiego rytuału.

Augury na temat podążenia tamtym korytarzem który wskazał górnik