Trudno żyć bez jednego z rodziców jednak jeszcze trudniej żyć tak będąc do tego mieszańcem. W szczególności zaś będąc pół drowem tym bardziej, że same drowy nie cieszą się dobrą sławą, a i niewiele ich chodzi po powierzchni. Millenna praktycznie nie znała swojego ojca, a jej matka nigdy nie rozmawiała z nią na ten temat. Wiedziała jedynie, że nie była owocem gwałtu czy też jednej nocy zapomnienia. Wie, że jej rodzice się kochali i jest owocem ich miłości, jednak co się wydarzyło, że ojciec musiał odejść i więcej się nie pojawić było dla niej tajemnicą do dziś. Z resztą związki ludzi z drowami też należały do rzadkości głównie z przyczyny niesławy jaką posiadali mroczni elfowie.
Tak więc dorastała jako dziecko pół krwi drowa i ludzkiej kobiety w mało tolerancyjnym środowisku i jedynie szacunek jakim mieszkańcy osady darzyli jej matkę i renoma najlepszej uzdrowicielki w obrębie kilkudziesięciu mil w każdą stronę zapewniła jej życie pozbawione dyskryminacji. Po ojcu pozostał jej łuk, który była w stanie naciągnąć dopiero w wieku osiemnastu lat. Jednak od dzieciństwa zafascynowana dziedzictwem po nieznanym i nieobecnym ojcu szkoliła się na rangera. Od najmłodszych lat trenowała strzelanie z łuku i trzeba przyznać, że całkiem nieźle sobie radziła.
Zarówno Millenna jak i jej matka wiedziały, że nadejdzie ten czas gdy żądza przygody lub awanturnicza domieszka krwi drowów pchnął dziewczynę w świat. I tak też się stało. W wieku dwudziestu pięciu lat zostawiła za sobą całe dotychczas tylko znane życie i ruszyła szukać szczęścia w fachu najemnika. Szybko zorientowała się, zapotrzebowanie na wykwalifikowanego łowcę jest zawsze i wszędzie, także nie miała problemu ze znajdowaniem zleceń i na pewno się nie nudziła.

Po kilku latach tułania po świecie z różnymi drużynami słyszała opowieści o grupie Łowców Chernsardo. Dowiedziała, że przystąpienie do tej organizacji nie jest łatwe, ale jej to nie zniechęciło a wręcz przeciwnie. Wiedziała też, że gdy już ktoś sobie zasłuży na to by dołączyć do ich szeregów to pozostaje Strażnikiem na zawsze, a sama organizacja szczyciła się swoją wzajemną lojalnością, szacunkiem i tolerancją. Jako dziecko pół krwi drowiej wiedziała, że tam znajdzie swoje miejsce na ziemi.
Zdarzyło się w końcu tak, że przy wyjątkowo trudnym zleceniu jej drużyna była grupą wsparcia najemników z Łowców Chernsardo. Podjęte środki ostrożności okazały się wystarczające do skali oceny zagrożeń, gdyż ochraniana karawana wpadła w doskonale przygotowaną zasadzkę. Potyczka była wyjątkowo trudna i zabójcza do tego stopnia, że Millenna w wichrze walki swoimi umiejętnościami w posługiwaniu się łukiem uratował życie dwóm Łowcom. Wtedy została dostrzeżona i w geście uznania i podziękowania została przyjęta w szeregi Łowców Chernsardo.
Obecnie Millenna była chwilowo “samotnym strzelcem” poszukującym zlecenia bardziej z chęci kolejnej przygody niż zarobku. Wiedziała jednak, że to drugie zazwyczaj jest związane z tym pierwszym.

****************************

Jak do tego doszło że została pojmana? Wolała nie pamiętać lub raczej wymazać to z pamięci. Nie takie rzeczy się zdarzały się najlpeszym. Jak to zdarzało jej się słyszeć, że gdzie wrogów kupa to i łowca dupa. Szkoda że musiała to sprawdzić na własnej skórze. Ważne, że przeżyła i nawet za bardzo nie ucierpiała. Była jedynie mocno poobijana i umęczona. Plama na honorze osobistym nie była aż tak wielka żeby nie szło jej zmyć. Ważne że była obecnie wolna i wśród przyjaznych towarzyszy. Millenna przyjęła od druida i zażyła misturę jak się domyśliła wzmacniającą mimo że smakowała jak kupa. Nie skarżyła się gdyż gdzieś dawno temu usłyszała że dobre lekarstwo nie może być smaczne. Jednak dopiero teraz dane jej to było przetestować na własnej skórze. Nie marudziła tym bardziej, że zawdzięczała im ratunek z opresji i wolność. Poza tym mikstura rzeczywiście mimo paskudnego smaku i zapachu musiała być dobra gdyż niemalże od razu drowka poczuła przypływ nowych sił.
Zaczęła się rozglądać dookoła zastanawiając się czy jest szansa na odzyskanie jej ekwipunku, który został jej zabrany gdy została pojmana. Szczególnie zależało jej na odzyskaniu swojej broni.
- Ciebie również miło widzieć Rufusie tym bardziej w zaistniałych warunkach. Długo by gadać jak się tu znalazłam. Będzie jeszcze okazja na opowieść. - odrzekła uprzejmie Millenna.

Millenna szybko doszła do siebie. Korzystając z tego że drużyna była zajęta rozmową z hobgoblinem i gnomką postanowiła odszukać swój ekwipunek, który gdzieś tu na pewno musiał być. Trochę jej to zajęło. Musiała przetrząsnąć praktycznie każdy kąt w obozie ale ostatecznie odzyskała całość swojego wyposażenia łącznie z bronią którą uważała za najcenniejszy element swojego ekwipunku.
Pokrzepiona zarówno na ciele jak i umyśle wróciła do dyskutujących towarzyszy. Słyszała jedynie część rozmowy.
- Mnie znasz jako współtowarzysza niewoli. Jestem Millenna. - powiedziała gnomki po czym zwróciła się do reszty.
- Chwilowo nie mam nic ważniejszego do roboty… Czy nie będziecie mieli nic przeciwko abym dołączyła do was? - przypuszczała że sama przynależność do Łowców Chernasardo było wystarczającą rekomendacją jednak wiedziała też, że uprzejmość wymagała żeby zapytać.
- Potrafię zapracować na reputację łowców, a poza tym długi życia czy wolności wymagają aby je spłacać. Służę moimi umiejętności.
Rufus podrapał się po bródce, taksując łowczynię spojrzeniem.
- Myślisz że dasz sobie radę? My podejmujemy się bardzo niebezpiecznych zadań, jak walka ze smokami czy rozbijanie całych oddziałów, jak właśnie widziałas. Jak to się stało, że dałaś się pojmać?
- To w sumie krótka i mało heroiczna historia. - Powiedziała Millenna - Tak to jest jak się nie słucha starych krasnoludzkich przysłów mówiących chociażby mierz siły na gobliny czy jak to szło. Ręczę, że nie będę wam ciężarem, a za to na pewno nie raz się przydam.
Nie dziwiła się, że wahali się co do podjęcia decyzji. W końcu wiedziała co to znaczy dobrze zgrana drużyna. Od tego ja sobie ufali i jak ze sobą współpracowali zależało ich życie. Należała co prawda do Łowców, jednak nigdy wcześniej na dłużej nie działała razem z żadnym z nich. Millenna nie była pewna czy przyjmą ją do drużyny i wiedziała, że będzie musiała zaakceptować każdą decyzję. Jednak w głębi serca liczyła na to, że ją zaakceptują.

-Ale i tak chciałbym usłyszeć… - uśmiechnął się lekko Rufus - zabiłaś chociaż paru?
-Jak już mówiła mało chwalebna historia. Po prostu źle oszacowałam swoje szanse i wobec bardziej przeważającej liczby przeciwników niż zakładałam, wolałam się poddać. Zawsze to lepsze niż śmierć, a niewola to nie koniec świata. Zawsze może się udać uciec lub paradoksalnie zostać przypadkiem uratowanym i uwolnionym. - Powiedziała spokojnym głosem Millenna zakładając, że bardziej się z nią lekko droczą niż próbują dokuczyć czy zniechęcić. Po czym dokończyła.
-Zabiłam wystarczająco wielu zanim mnie pojmano. Natomiast co do pytania czy dam sobie radę…
Nim skończyła zdanie w ręku trzymała już swój łuk, a zanim przebrzmiało ostatnie słowo dwie strzały leciały już tak blisko za sobą jakby były jedną długą strzałą, a trzecia leciała zaraz za nimi ledwo ktoś zdążył mrugnąć okiem.
Około pięćdziesięciu metrów od miejsca gdzie stali na pieniek po zwalonym drzewie wypełzł właśnie wąż. Millenna nie znała wszystkich gatunków dokładnie, jednak po ubarwieniu potrafiła rozpoznać, że jest on jadowity. Mała strata. Dwie strzały trafiły praktycznie w to samo miejsce przybijając głowę gada do drewna, a trzecia chwilę później trafiła niewiele tylko dalej w nasadę głowy węża. Drzewca trzech strzał drżały, a wąż umarł nie mając szans na jakąkolwiek reakcję.
-Czy to wystarczy za odpowiedź? - Elfka zapytała z miną niewiniątka.

Rufus zagwizdał, wpatrując się w dzieło Milenny.
-No nieźle, to mnie jednak dziewczyno przekonałaś. To witamy w drużynie.

W momencie kiedy wspominano o magicznych wieżach, druid postanowił zrobić sobie krótki odpoczynek. Zzrzucił kupę zebranych klamotów obok poprzednich i milcząco dołączył do rozmowy. Sugestywnie spojrzał na hobgobilina by kontynuował. Wyraźnie niezrozumiany, sam zagadnął o kontynuację
- Co to za wieże? Jak wyglądają w środku? -

- Kamienne, czarne, magiczne na pewno - wzruszył ramionami hobgoblin - W środku jest tylko długi tunel. Wchodzisz w jednej, wychodzisz w drugiej. Idealne do szybkich akcji militarnych-

- Ktoś je otwierał? Ta co wchodziliście była tam na stałe, czy też znikła? Tunel miał jakieś ozdoby, znaki? - towarzysze którzy znali druida mogli bez problemu wyczuć że Hans wypytywał bardziej napastliwie niż zazwyczaj

- Coś tam było, jakieś koślawe znaczki. I nie wiem, nie dostawaliśmy instrukcji działania - prychnął Mahzran.

- Nie wiesz czy wieża do której wcześniej wszedłeś tam była? - krasnolud założył rękę na rękę

- Nie wiem, czy znikła, bo mnie tam nie było. Wcześniej jej nie było, jakoś ją stworzyli, przywołali, cholera wie co

Plany mają to do siebie, że lubią nie wytrzymywać konfrontacji z rzeczywistością i nie inaczej było w tym wypadku. Z założenia cicha i dysretna akcja uwolnienia jeńców szybko przerowdziła się w chaotyczną jatkę, z której ledwie uszli z życiem. Mikel nawet nie do końca wiedział jak zwyciężyli, bo pod koniec starcia, jedna z ran pozbawiła go przytomności.

Nie pamiętał jak długo był nieorzytomny, ale chyba dość krótko. Po otwarciu oczu, przywitała go zmartwiona twarzy siostry, ale nie zdążył nawet zebrać od niej bury za stan do jakiego się do prowadził bo od razu poszła zając się innymi rannymi. Wojownikowi było to zdecydowanie na rękę. Był już zły na siebie, że nie spisał się w walce, a ochrzan od Laury tylko pogorszyłby jego samopoczucie.

Dochodząc do siebie, niespiesznie rozglądał się po pobojowisku i przysłuchiwał toczonym rozmowom. Grzecznie skinął głową Millenie i z niemały podziwem obserwował jej strzelecki popis. Być może znalazłoby się dla niej miesce w drużynie. Chłopak nie miał nic przeciwko, ale było to coś, co zdecydowanie powinni przedyskutować, zanim cokolwiek odpowiedzą półelfce. W chwili, kiedy o tym pomyślał, Rufus przyjął Łowczynię do drużyny. MIkel pokręcił z niedowierzaniem głową i odszedł w stronę przesłuchiwanego hobgoblina.

Dokładne przeszukanie obozu i zajęcie się niedoszłymi jeńcami zajęło dobre dwie godziny, ale było bardzo owocne. Namioty żołnierzy, ich przedmioty codziennego użytku i zapasowe ubrania wystarczyły, by bez większego problemu odziać więźniów oraz zapewnić im ekwipunek i prowiant wystarczający, by bezpiecznie wrócili do fortu Trevalay, prowadzeni przez Laurę. Z wyruszeniem w drogę mieli jednak poczekać do następnego dnia, by najpierw najeść się i wyspać po kilkunastu dniach spędzonych w klatkach.
Znalezione w namiocie dowódcy zapiski i raporty sprawiły, że czytający poczuli zimny dreszcz spływający po plecach. Słowa Mahrzana potwierdziły się, główne siły Kosseruka liczyły setki żołnierzy i szykowały się właśnie do zmasowanego ataku i oblężenia Longshadow. Atak miał nastąpić siódmego Kuthona, za ledwie 11 dni! Raporty wywiadu tym bardziej budowały przerażający obraz i skalę tego zbliżającego się oblężenia. Postępy tresury w „Obozie Bestii”, potwierdzenia znalezienia odpowiednich gniazd dla wywernich zwiadowców, ustalenia miejsca zbiórki machin oblężniczych, sukcesy w przygotowywaniu ładunków wybuchowych na terenie zajętego miasteczka Ecru… Widać było dobrze, że Kosseruk nie ma zamiaru po prostu zalać Longshadow masą wojska, a przygotował przemyślany i wieloetapowy plan.

Kiedy bohaterowie pochylali się nad planami Żelaznych Kłów, na zewnątrz zdążył zapaść już zmierzch. Ognisko w centrum obozu wciąż się paliło, więc najlepszym rozwiązaniem okazało się zostanie w nim na noc. Nagle z zewnątrz dało się słyszeć okrzyki przestrachu i skrzekliwy śmiech – gdy tylko wybiegli, zobaczyli pięć skrzydlatych, dziko wyglądających kobiet o ptasich rysach, siedzących na żerdziach namiotów na skrajach obozowiska. Miały na sobie skórzane zbroje, a ich szponiaste dłonie i stopy przypominały garście noży. Jace i Hannskjald bez trudu rozpoznali w nich harpie, które czasami grasowały na tych terenach. Wyraźnie bawiło je zaskoczenie i przerażenie, które wywołały w uratowanych mieszkańcach Szybów Radyi. Dwie z nich trzymały parę więźniów jako zakładników, z czubkami szponów naciskającymi na gardła.
- Weszliście na nasz teren, a do tego zabiliście szarych! – zaskrzeczała jedna z nich - Wasze wojny nas nie obchodzą, ale stary wół zaproponował nam hojne dary w zamian za wsparcie. A co dostaniemy od was? Za wtargnięcie i zepsucie naszych interesów?

Jedenaście dni. W których to jeszcze musieli dotrzeć do odległego o wiele dni miasta, nie mówiąc już o jakichkolwiek przygotowaniach.
Z perspektywy trzeźwo myślącego krasnoluda, lepiej było wiedzieć przed niż nie wiedzieć w ogóle. Choćby dlatego, że wiedzieli że muszą unikać wojsk które będą chciały odciąć miasto od jakiejkolwiek pomocy. A może i mogli popsuć jakąś część z tych planów.

- Harpie! - burknął głośno poirytowany druid. Choć wybiegł z namiotu z ostrzem w ręku, wstrzymał się widząc zakładników. Rzucił okiem na Jace'a, ale widząc że ten chce rozmawiać opuścił broń i w drugim szeregu w pośpiechu zaczął zakładać zbroję.

Była tu nowa. To znaczy nowa z tą drużyną, która zwróciła jej wolność i póki co zaakceptowała ją i przyjęła już do siebie. Mimo, że bardzo długo - być może zbyt długo - radziła sobie sama, stwierdziła, że to może być zupełnie nowy i bardzo interesujący rozdział jej życia. Rozdział przynależności do i bycia członkiem drużyny.

Nie znała ich jeszcze zbyt dobrze i nie wiedziała, jakie maja zwyczaje zachowań w danych sytuacjach. Wiedziała, że prawdopodobnie szybko to wszystko podłapie. Jednak póki co tego nie wiedziała, więc nie chciała się wyrywać przed szereg tym bardziej, że kątem oka zauważyła, iż póki co Hannskjald opuścił broń. Nie uciekło też jej uwadze, że pospiesznie ubierał się w zbroję. Założyła, że lepiej być przygotowanym na potyczkę niż na negocjacje. Negocjacje mogą się udać, ale równie dobrze negocjacje mogą być bardzo krótkie.

Łuk i tak nadal trzymała ręku po udanej prezentacji swoich umiejętności strzeleckich, także nie zamierzała tego zmieniać. Zawsze to już broń w ręku wystarczy sięgnąć po strzały i już. Mimo tego, że była czujna i przygotowana na wszystko co mogło się w każdej chwili wydarzyć starała się wyglądać wyluzowana i nonszalancka. Wiedziała, że to potrafiła, a wielu w przeszłości już nie raz złapało się na ten jej wygląd niewiniątka.

Skala działań Żelaznych Kłów robiła wrażenie. Coś, co z początku mogło wydawać się zwykłym najazdem, z każdym mijającym tygodniem coraz bardziej sprawiało wrażenie dobrze zorganizowanej i przemyślanej akcji. Teraz nie było już wątpliwości w tej kwestii. Najważniejszy jednak był fakt, że w końcu wiedzieli, jaki jest następny ruch wroga i mogli poczynić jakieś kroki, by nieco pokrzyżować mu szyki. Niestety ich własna sytuacja również mocno się własnie skomplikowała.

Zakładnicy, których z takim trudem odbili, znowu znaleźli się w niebezpieczeństwie, ale tym razem zagrażały im jakieś paskudne skrzydlate straszydła. Mikel słyszał wcześniej o Harpiach, ale żadnej nigdy nie widział, a teraz dochodził do wniosku, że nie było warto. Nie był najlepszym negocjatorem, zostawił więc pertraktacje innym, ale sam szykował się do walki. Nie musiał sięgać po broń, żeby być gotowym, zamiast tego spokjnie wypił jedną z mikstur leczenia, które znaleźli w obozowisku.

Potion of CMW. Dopisałem do karty te, co zabrałem z docka i odpisałem właśnie zużytą i poprzenią zużytą.