Zimno…

Wszystko działo się tak szybko. Bran odskoczył przed ciosem bestii. Osłonił twarz tarczą nad którą rozbłysło jasne światło.

- Uciekamy…

Powiedział krasnolud i ruszył na swoich krótkich nogach do biegu. Serce waliło mu w klatce piersiowej jakby chciało się wyrwać. Wokół było przenikliwie zimno. Wcześniej tego nie czuł? A może temperatura spadła? Krasnolud bywał oderwany od rzeczywistości. Często wyrażało sięto właśnie tym, że w sytuacji bezpośredniego zagrożenia życia nie myślał racjonalnie.

Zimno się nie przemieszcza. Tylko ciepło się przemieszcza. Co oznacza, że nieumarły nie wniósł zimna do otoczenia, tylko zabrał ciepło. Tak jak nie istnieje ciemność, a jedynie brak światła. Gasząc świecę nie tworzymy ciemności. Odruchowo naciągnął kuszę i wystrzelił.

- Rozdzielamy się i spróbujemy go z dystansu.

Stwór pobiegł za krasnoludem. Trudno powiedzieć, czy zauważył, że ten wolniej bieg? A może był nie widział zagrożenia w Oberiku? Tak czy inaczej kolejny zimny promień uderzył w tarczę.

Taki atak kompletnie wyłączyłby jej termomagnetyczne właściwości. Musiał o tym pomyśleć w przyszłości.

Zimno…

Błysk…

Kolejny rozbłysk światła kompletnie oślepił krasnoluda. Dalsza walka nie wchodziła w grę. Nawet nie wiedział skąd wziąć bełt do przeładowania kuszy. Próbował uciekać…

Zimno….

Poczuł jak jego ciało sztywnieje. Miał wrażenie, że ciało zaczęło odklejać się od kości, a same kości zmieniły się w zmarzlinę. Padł brodą w śnieg rozrzucając wokół tarczę i kuszę.

Zimno…

Wydawało mu się, że słyszał jakieś głosy. Oberik? Miał nadzieję, że potwór go nie dopadnie. Nie chciał przyczynić się do tego, że ten człowiek zginie na cmentarzu.
Topaz? Nie, to nie możliwe. Jej nie było na cmentarzu.

Telepiący się z zimna Bran leżał na śniegu walcząc o życie, kiedy kilkadziesiąt metrów dalej trwała dramatyczna walka. Ciało dygoczące z początku z czasem zaczęło obojętnieć, nieruchomieć. Jego gruba, krasnoludzka skóra obrała sino-zielony odcień. Oddech spowolnił, czas jakby zwolnił, podobnie jak umysł.

Zdołał jednakże wychwycić myśl, że nie jest tu sam. Miał wrażenie czyjejś obecności. Poczuł ostry ból budzących się zakończeń nerwowych. Po nim przypływ świadomości i mętlik w głowie oraz ciepło. Głos, może głosy których sensu nie zapamiętał, ale pamiętał że tam były. Uciekł od nich. Nie pamiętał dlaczego.

To ciepło... wciąż je odczuwał, lecz słabnące. Jego źródło miał przy sobie. Czarny kamień, szklisty niczym lód. Był rozgrzany jak nigdy wcześniej.

Krasnolud sięgnął po kamień i ściskał go mocno. Zaczął kaszleć. Miał wrażenie, że jego ciało składa się tylko z bólu. Gdy odkaszlnął znowu poczuł metaliczny posmak w ustach. Był pewien, że kaszle krwią. Jednak nie mógł tego zobaczyć… nic nie widział. Cały świat wypełniało białe światło.

Zimno…

Ktoś chyba próbował go opatrzyć. Oberik? Hella?
- Dzię… ekhem… dziękuję.

Broda krasnoluda pokryta była zakrwawionym śniegiem. W dłoni ściskał jeszcze ciepły czarny kamień.

Dowódca Zakonu Rękawicy delikatnie, tylko zauważalnie dla Anathema skinął głową.
- Anathemie z domu Hunzrin. Niechaj Elistraee, patronka twego powołania powiedzie cię drogą ku wolności od zła i niechaj spojrzy łaskawie gdy będziesz tego potrzebował najbardziej. Z całej mocy Zakonu Rekawicy ja, Dowódca Paladynów Zakonu Rękawicy zawieszam wszystkie minione przewiny Anathema z domu Hunzrin w tym oskarżenie o zabójstwo Rolfa Farblade'a, tak długo, jak będzie przestrzegał reguł Zakonu. Przewiny te zostaną w pełni zmazane gdy zakończy swą misję, podczas której dowiedzie dobroci swego serca i wstąpi do Zakonu Rękawicy.

Dowódca Zakonu zrobił krótką przerwę, najpewniej układając słowa, których nie planował wcześniej, bowiem nie spodziewał się, że półdrow otwarcie zaprzeczy swojej winy przed kapitułą, ostatecznie jednak uznał, że pozostawi to w ten sposób. Markham Southwell zamiast przemówić złożył podpis na rozwiniętym przed nim pergaminem oraz uroczyście postawił pieczęć zaraz obok.
- Podejdź adepcie. - rozkazał.

Potem nastąpiła ceremonia przypominająca pasowanie na rycerza wraz z wręczeniem dokumentu podpisanego przez Mistrza Zakonu. Wszystko odbywało się przy akompaniamencie chóru oraz wzmagającego się na zewnątrz wiatru.
- Idź i wypełnij swe przeznaczenie. - Markham na koniec raz jeszcze zwrócił się do pół-drowa, chowając miecz, po czym odszedł na bok wysłuchać posłańca, który musiał przybyć do świątyni ledwie chwilę temu. Drobinki śniegu, wciąż szkliły się na jego blond włosach. Nie krył się z posłaniem. Już po samym tonie głosu znać było, że wydarzyło się coś co wyraźnie go poruszyło.

- Mistrzu, na cmentarzu pojawił się nieumarły. Podobno był to ożywieniec z ciała Rolfa Farblade'a. Został zgładzony, lecz są ranni...

Sanie wraz z kilkoma mężami pośpiesznie kierowały się na cmentarz. Na ich czele szedł wysoki ciemnoskóry mężczyzna w ciężkiej zbroi wyścielanej grubymi futrami. Zdawało się jednak, że nie przeszkadzała mu w dotrzymywaniu kroku lżej zbrojnym mężczyznom. Sprawnie przedzierali się przez coraz mocniejszy wiatr i zacinający śnieg, aż dotarli do bram miasta umarłych.

Oberik - medycyna - zdany!
Sorcane, Lotta - medycyna - zdany!

Na miejscu zastali kobietę oraz ludzkiego i elfickiego mężczyznę, którzy próbowali ratować przytomnego już krasnoluda oraz kobietę. Na pierwsze spojrzenie ich życiu nic nie zagrażało, lecz nie było jasne dla przybyszy jakie obrażenia odnieśli. Rany, zwłaszcza odmrożenia, mogły być niezwykle groźne.

- Jestem Markham Southwell, Paladyn Zakonu Rękawicy. - powiedział, przyklękając przy Topaz, kładąc troskliwie dłoń na jej ramieniu. Skinął z uznaniem widząc udzieloną jej dotąd pomoc, po czym wyszeptał słowa modlitwy. Twarz kobiety nabrała koloru. - Udzielimy pomocy rannym, następnie pragnę usłyszeć co tu zaszło.

Bran przyjął postawę pasywną. Dał się owinąć kocem i załadować na sanie. Usłyszał, że z Topaz jest równie kiepsko. Szczękał zębami i ściskał mocno swoimi skostniałymi palcami ramiona. Nadal nie odzyskał wzroku, ale miał już pełną jasność umysłu. Myślał o Umu. Ależ go spierze gdy dowie się, że naraził Topaz. Olbrzym zawsze traktował kobietę jak młodszą siostrę, którą trzeba się opiekować. Było to o tyle zabawne, że dobroduszny Goliat miał spory problem z samodzielnym podejmowaniem decyzji. Dlatego też Topaz ze swoją przenikliwością i inteligencją opiekowała się Umu jak młodszym bratem.

Bran uśmiechnął się do swoich myśli. Co musiało być co najmniej dziwnie odebrane przez towarzyszy. Oto leżał zmarznięty, zawinięty w koce i skóry, na saniach, które ciągnięto do jakiejś karczmy.

Towarzysze zajęli się krasnoludem. Usadzono go w skórach przy kominku. Wciśnięto w dłonie grzane wino. Stopy trzymał w drewnianej misie, do której wlano ciepłą wodę. Odruchowo kierował twarz do ognia, bo nadal nic nie widział. Słyszał, że pomogli im szlachetni paladyni. Wyobrażał sobie zatem szlachetnego męża o blond włosach, który z nim rozmawiał.

- Nazywam się Bran z klanu Frostburn - krasnolud zaśmiał się, na dźwięk swojego nazwiska. - mam za sobą ponad pięć dekad życia i pierwszy raz doświadczyłem poparzenia zimnem. Hehe

Gdy Bran się śmiał, to cała kupa futer i kocy jaką go owinięto zatrząsała się.

- Moja żona, Hella z klanu Holderhek umarła podobnie jak ten człowiek. Przebito ją sztyletem, a serce zamarzło na kamień. Jej brat nadal myśli, że to ja jestem winny jej śmierci, dlatego unikam klanu Holderhek od pewnego czasu. Tak czy inaczej, kilka dni temu trafiłem do Turmaline. Jestem prostym rzemieślnikiem, wyznawcą Moradina. Mój ojciec jest jego kapłanem. Od dziecka przyuczano mnie do kowalstwa, płatnerstwa i wielu innych prac ku chwale Dzierżyciela Młota. Również jubilerstwa. Liczyłem na pracę w Turmaline, która pozwoli mi przetrwać zimę. Jednak w mieście pojawił się problem z wydobyciem. Wraz z grupą śmiałków zeszliśmy do kopalni, żeby rozwiązać problem z tamtejszymi koboldami.

Krasnolud zrobił sobie przerwę, żeby napić się wina.

- W Turmaline znalazł mnie Umu. Mój przyjaciel pracujący dla straży miejskiej. Od niego dowiedziałem się, że w Bryn Shander znaleziono człowieka, który zmarł zupełnie jak moja żona. Okazało się, że towarzysze jakich poznałem w kopalniach turmalinu postanowili mi pomóc, za co jestem im wdzięczny. Tak trafiliśmy tutaj. Jeszcze przed południem rozmawialiśmy z Topaz o potencjalnych śladach. Jednym z nich był cmentarz. Mam pewne mechanizmy, które pomagają mi zlokalizować obecność magii. Dlatego chciałem zbadać grób w nadziei na jakiś ślad. Nie myślałem, że ślad postanowi zmrozić i moje serce. Teraz przerża mnie myśl, że tam gdzieś moja żona zmieniona w taką istotę próbuje wyjść z grobu i zmrozić serca innych ludzi.

Kubek z winem ponownie powędrował do ust krasnoluda. Jego paznokcie i końcówki palców były posiniałe.

- Jeżeli masz jakiekolwiek pytania, to pytaj. Odpowiem jak umiem.

***

Całe to zdarzenie i kradzież całego ciepła jakie miał ze sobą krasnolud miało jeszcze jeden efekt. Bran rozmyślał o termodynamice całego tego zdarzenia. Temat magicznego promienia nie opuszczał go. Poprosił towarzyszy, żeby spróbowali dla niego kupić różdżkę. Miał pewien plan. Dał im sakiewkę z wykopanym turmalinem.

***

Wieczorem czekało ich spotkanie z Dzaanem. Bran opowiadał wszystko ze szczegółami co ustalili. Zaprosił nawet na spotkanie paldyna, który do nich dołączył. Liczył na nowe spojrzenie na sprawę.

We dwoje z Topaz wyglądali jak obraz nędzy i rozpaczy po starciu z dziwną istotą. Zawinięci w koce. Krasnolud nadal miał też stopy w misie z gorącą wodą. Jednak najważniejszy nadal był kamień. Leżał teraz na stole przed krasnoludem.

- I gdy ta istota zionęła we mnie zimnem, to ten kamień rozpalił się gorącem.