Półdrow kilka ostatnich dni spędził w celi. Chociaż warunki pozostawiały wiele do życzenia, to wiedział, że w porównaniu do cel w Menzoberranzan, doświadczał niemal luksusów. Metody wymuszania posłuszeństwa też pozostawiały wiele do życzenia. Każda kapłanka Lloth była w porównaniu do bijących go strażników, mistrzynią w swoim fachu. Tutejszym strażnikom zdecydowanie brakowało finezji. Anathem, lekko poobijany nie wyglądał najlepiej. Zabrano mu większość ekwipunku, zostawiono tylko podniszczone i lekko już śmierdzące ubrania, okrywające szczupłe i dobrze umięśnione półelfie ciało.
Długie, śnieżnobiałe włosy, posklejane były warstwami brudu, smukła i całkiem przystojna twarz była teraz opuchnięta. Uznano go za drowa i traktowano go jak śmiecia, co było dosyć popularną praktyką na powierzchni. Fakt, że był mrocznym elfem tylko w połowie i był nieco wyższy niż przeciętny drow nie miał dla tych ludzi znaczenia. Znaleźli kozła ofiarnego i tylko to się dla nich liczyło. Hunzrin liczył na to, że przesłuchujący go właśnie mężczyzna ma nieco bardziej otwarty umysł i chociaż odrobinę oleju w głowie.

- Jestem Anathem z domu Hunzrin, jedenastego domu w sukcesji do tronu Menzoberranzan. - Półdrow postanowił, że podzieli się częścią informacji z przesłuchującym, licząc na to, że przyspieszy to jego wydostanie się z tej celi.
- Opuściłem swoją ojczyznę i postanowiłem żyć na powierzchni z dala od mojego ludu. Niestety… - zawiesił głos - … większość społeczności na górze nie przepada za przedstawicielami mojej rasy, więc postanowiłem spróbować szczęścia na ziemiach, po których stąpał jeden z legendarnych drowich szermierzy. Nie potrafię jednak odpowiedzieć na ostatnie zadane pytanie. Ciężko mi podać powód, dla czynu, którego nie popełniłem.

Szeryf Bryn Shander wysłuchał z uwagą słowa Anathema. Było to obiecujące na przyszłość.
- Widziano cię w dniu zabójstwa, to jest pierwszego dnia Młota w przybytku Northlook tuż przed tym, kiedy odnaleziono martwego Rolfa Farblade’a na korytarzu w owym przybytku. Zostałeś pochwycony przez trzech mężów, którzy oddali cię straży twierdząc, że to ty zabiłeś owego nieszczęśnika. Wiemy też o zabójstwie, które miało miejsce pod Kopcem Kelvina. Tamtejsza ofiara została zamordowana w podobny sposób, z ranami których nie da się nie połączyć. To potwierdza fakt, że oba czyny uczyniła najpewniej osoba spoza Bryn Shander. Ostatnimi czasy niewiele podróżnych przybywa do naszego miasta, a jeszcze mniej wyznawców Lloth. - Markham spojrzał z góry na przesłuchiwanego - Z pewnością masz coś do dodania.

- Ależ oczywiście, że mam. - Anathem uśmiechnął się, mimo swojej nieciekawej sytuacji. - Najpierw pragnę podziękować, że podanie konkretnej daty. Musi pan zrozumieć, że dla istoty przywykłej do śledzenia upływu czasu na podstawie ciepła unoszącego się w Narbondel, dostosowanie się do waszego kalendarza bazującego na pojawiającej się każdego dnia na niebie ognistej kuli, jest nieco…kłopotliwe. - Spojrzał na szeryfa, próbując doszukać się odrobiny zrozumienia. - Otóż faktycznie kilka dni temu zostałem schwytany przez trzech mężczyzn, którzy twierdzili, że dokonałem czynu zakazanego, ale chciałbym zapytać, czy którykolwiek z tych mężczyzn był świadkiem morderstwa? Czy znaleziono przy mnie narzędzie zbrodni? Czy zostałem wskazany jako morderca tylko ze względu na fakt, że byłem akurat w złym miejscu i moja skóra jest ciemniejsza od waszej?

Anathem: perswazja - krytyczny sukces!

Markham Southwell sięgnął ramieniem po stojące obok niego krzesło i osiadł z cichym westchnieniem zmęczenia oraz szczękiem zbroi.
- To drugie. Najpewniej. – słowa strażnika, który wyglądał raczej na gotowego na wszystko oprawcę zadziwiłyby nie jednego zbira nawykłego do przesłuchań. – Nie ty pierwszy zostaniesz poświęcony Auril za nie swój uczynek. Nie ty pierwszy zostaniesz rzucony gawiedzi za niewinność. – Słowa szeryfa były gorzkie, na tyle, że była w nich wyczuwalna jakaś namacalna prawda.
Dowódca Zakonu Rękawicy ponownie spojrzał na swojego więźnia. Na to jak nędznie wyglądał w kajdanach, pobity przez swoich poprzedników, być może głodzony.
- Doskonale wiem o czym mówisz. - jeśli wcześniej Anathemowi umknął fakt koloru skóry strażnika, na który sam się żalił, to teraz z pewnością go dostrzegł. - Lecz wieść ruszyła między ludzi. Pragną krwi. Chcę ci pomóc. - W oczach strażnika pojawił się ów cień zrozumienia, którego szukał Anathem - Dlatego musisz dokładnie opowiedzieć co wtedy się wydarzyło. Każdy szczegół może mieć znaczenie.

Półdrow z jakiegoś powodu wierzył szeryfowi. Od początku rozmowy zastanawiał się, czy jego ciemna skóra jest wynikiem drowiej krwi, czy wśród ludzi, podobnie jak u elfów, występowały różne rasy. Najwyraźniej dyskryminacja nie dotyczyła tylko drowów.

-Nie wiem za wiele o tej Auril. W Menzoberranzan jedyną liczącą się wiarą jest ta w Lloth i jesteśmy tak wychowywani, żeby bać się własnych myśli, jeśli byłyby niepochlebne dla Pajęczej Królowej. Niemniej… Nie chciałbym być poświęcony jednemu bóstwu, kiedy ledwie wyrwałem się spod wpływów poprzedniego. Mam nadzieję, że Eilistraee wspomoże mnie w tej próbie. - Anathem odruchowo sięgnął do wisiorka, który zwykł nosić na szyi, ale zapomniał, że cały jego dobytek został mu zabrany. - W dniu, który określiłeś pierwszym dniem Młota, zawitałem do bram miasta. Nie wiedziałem, jak zostanę tu przyjęty, ale posąg Tiago Baenre dawał pewne nadzieje. Nie do końca rozumiem, czemu go postawiono, ale fakt, że w dolinie zarówno on jak i syn byłego fechmistrza domu Daermon N'a'shezbaernon byli mile widziani, rozbudził pewne nadzieje. Jak widać, niezbyt uzasadnione. - Uśmiechnął się gorzko. - Mimo wszystko nie zdejmowałem kaptura i wszedłem do miasta, starając się nie rzucać w oczy. Postanowiłem się zatrzymać w pierwszej lepszej karczmie, by zasięgnąć nieco języka i zorientować się, czy znajdę tu dla siebie zajęcie. Zamówiłem posiłek i ledwie go skończyłem, zostałem zaatakowany przez trzech mężczyzn, którzy nawet nie próbowali mnie wysłuchać. Nie zwracałem zbytniej uwagi na współbiesiadników, skupiając się raczej na napełnieniu brzucha ciepłą strawą po raz pierwszy od wielu dni, niż na zawieraniu nowych znajomości.

- Tiago Baenre oraz fakt, żeś do niego podobny, jeśli opowieści są wierne prawdzie, to zapewne jedyny powód dla którego pozwolono ci pozostać w Northlook. - zaczął, po czym skomentował krótko relacje Anathema - To nam nie pomoże. Nie widzieliście niczego podejrzanego? Nikt nie wychodził w pośpiechu nim cię pojmano? Mężczyźni, którzy dostarczyli cię straży twierdzili, że pojmali cię “na gorącym uczynku”, raczej nie mieli na myśli twój posiłek. - szeryf wstał z zamiarem opuszczenia celi, najwyraźniej uznając, że dalsza rozmowa nie ma sensu.

- Podzielę się każdym wspomnieniem z tamtego wydarzenia, ale wyłowienie rzeczy istotnych pozostawiam już tobie. - Powiedział zrezygnowany półdrow, po czym zrelacjonował szeryfowi wszystko co pamiętał od wejścia do Noorthlook. Nie pomijał nawet szczegółów, jak grymas karczmarza, kiedy go zobaczył, nieprzyjazne szepty przy sąsiednim stoliku, czy ilość osób, które wchodziły i wychodziły z karczmy. Wyznał wszystko, co pamiętał. - Usłyszałem, że człowiek, który zginął, został wcześniej uniewinniony i świętował to, pijąc na umór. Ciężko mi ocenić, kto z bywalców karczmy zachowywał się podejrzanie, ale widziałem tam kogoś, kto wywołał u mnie dreszcze. Myślałem, że to niechęć do mojej rasy, ale mogłem się mylić. Miał czarne włosy i spojrzenie zimne jak oddech białego smoka. Wydawało mi się to jakieś dziwnie nienaturalne, jakby wyciągał ciepło z ciała samym tylko wzrokiem. Pewnie byłbym w stanie go rozpoznać. Jest coś jeszcze… - Zawahał się, ale uznał, że trzymanie tej informacji dla siebie w niczym mu nie pomoże. - Nie tylko ja w ostatnim czasie opuściłem Podmrok. Klan duergarów Sublight, dowodzony przez Xardoroka również znajduje się obecnie na powierzchni. Nie wiem gdzie dokładnie są i czego tu szukają, ale szare krasnoludy są świetnymi asasynami. Wrodzona umiejętność stawania się niewidzialnymi bardzo ulatwia skrytobójstwa.

Półdrow nie był w stanie przypomnieć sobie nic więcej, co mogłoby mu pomóc wydostać się z lochu.

Markham skinął lekko głową.
- Lepiej. - rzucił na odchodne i wyszedł pozostawiając Anathema ze swoimi myślami. Faktem było też, że od tej pory był lepiej traktowany przez pozostałych strażników. Sam szeryf także zjawiał się czasem, dopytując przede wszystkim o owych szarych krasnoludów.

Całe to szaleństwo ostatnich tygodni zdawało się mielić Brna i wypluwać po to tylko, żeby znowu go pożreć zemleć i wypluć. Kompletnie zapomniał, że profesor Turen przybył do Bryn Shander, gdzie od miesięcy mieli się spotkać.

Chwilę to trwało zanim wszystkie trybiki powpadały na swoje miejsce.

- Jakże cieszę się, że znów się spotykamy.

Krasnolud miał mnóstwo pytań. Teorię rozpadu mini słońca czytał chyba ze trzydzieści lat wcześniej, jednak pozostawała ona w sferze fantastyki naukowej niźli prawdziwych badań. Tak naprawdę Bran był pewny, że profesor zaniechał tego projektu i całkowicie oddał się opracowywaniu nowych technologii oczyszczania i ekstrakcji minerałów.

Spotknie tego gnoma w tej chwili wywoływało w Branie chęć rzucenia wszystkiego, wyjęcia kilku ostatnich projektów i omówieniu ich. Taki umysł…

Z zamyślenia wyrwał się potrząsając głową.

- To, mój towarzysz Oberik. Pomógł mu w Turmline, gdy tamtejszą kopalnię zajęły Koboldy. Podobnie jak jeszcze kilka osób. Oberiku, poznaj proszę profesor zwyczajnego uniwersytetu Neverwinter Dimble Turena, doktora filozofii naturalnej, autor wielu współczesnych teorii z zakresu termodynamiki i ojca współczesnej mechaniki.

Po tych słowach znów spojrzał na Gnoma:

- Przybywamy tu na prośbę jednego z mieszkańców Targos. Chodzi o ukojenie ducha jego żony. Zmarła w cierpieniu, a jej duch tuła się pośród żywych.

Twarz krasnoluda spochmurniała gdy zorientował się w absurdzie swojej sytuacji.

- Wie pan, że ostatnio cały czas jestem w biegu. Nie da się teraz do mnie napisać listu, bo praktycznie od kilku tygodni jestem ciągle w drodze. Pozwoli pan, że omówimy to po co przybyliśmy, a później chętnie posłucham jak mógłbym pomóc z pańskim problemem profesorze.

Anathem przyjął propozycję szeryfa z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony zyskał właśnie szansę na uwolnienie się z celi, ale żądano od niego wiele. Musiałbym zrezygnować ze świeżo odzyskanej swobody decydowania o swoim życiu, z wolności dla której opuścił swój lud. Obawiał się, że zamieni w ten sposób jedną niewolę na drugą, a to nie bardzo mu się uśmiechało. Zaklął też w duchu, że nie pozbył się naszyjnika z symbolem Lloth i tarczy z pajęczym wzorem, które zabrał ze swojej ojczyzny. Wisior co prawda był srebrny i liczył na to, że spienięży go na powierzchni, a większość tarcz, które tu widział ustępowały jakością rzemiosłu mrocznych elfów, ale te przedmioty sprowadziły na niego niepotrzebne kłopoty. Po chwili milczenia, zdecydował się na odpowiedź, uważnie dobierając słowa.

-Wiele ode mnie oczekujesz w zamian za oczyszczenie mnie ze zbrodni, której nie popełniłem szeryfie. Nie służę już Lloth i z przyjemnością wyprę się jej przed członkami twojego zakonu, jeśli to uspokoi wasze sumienia na tyle, żeby wypuścić drowa z klatki, w której niesłusznie go zamknęliście.- skrzywił się, rozumiejąc że w tego typu położeniu będzie znajdował się zapewnie częściej ze względu na reputację swojej rasy -Ciężko mi jednak przysięgać lojalność organizacji, o której nic nie wiem. Musisz mi więc opowiedzieć jakie są powinności i obowiązki członka Zakonu Żelaznej Pięści, nim udzielę swej odpowiedzi. Musisz też wiedzieć, że wiąże mnie magiczna przysięga, która nie pozwala mi skrzywdzić członków mego domu, więc nie będę mógł podjąć przeciw nim żadnych działań, nawet jak złoże śluby. Opowiedz mi zatem, co mnie czeka, jeśli przyjmę Twoja propozycję.

Poldrow z uwagą słuchał wyjaśnień człowieka, wtrącając od czasu do czasu swoje pytania. Wyglądało to nie najgorzej. Na pewno dużo lepiej niż się spodziewal. Mężczyzna chyba nie zamierzał wykorzystać sytuacji Anathema, żeby zdobyć nad nim władzę, a rzeczywiście starał się mu pomóc. W zasadzie przynależność do szanowanej na powierzchni organizacji mogła nawet ułatwić życie byłego członka domu Hunzrin.

-Niech zatem tak będzie, chociaż dalekie to od uczciwości i... - Chciał dodać, że w jego odczuciu cała ta sytuacja, gdzie niewinnemu kazano przyłączać się do jakiejś frakcji, żeby zmazać winę, której nie było, w odczuciu Anathema gryzła się też z zasadami zakonu, ale ugryzł się w język, nie chcąc tracić szansy.- ... nieco pochopne. Przy kolejnym kontakcie z mieszkańcem Menzoberranzan nie składaj takiej propozycji. Każdy wyznawca Lloth okłamie Ciebie i Twoich bogów bez żadnych skrupułów, wierząc że słowo dane podrzędnym istotom są nic nie warte. - spojrzał człowiekowi prosto w oczy - Mam zatem trzy pytania. Na czym będzie polegać próba? Kiedy możemy przystąpić do niej i do zaprzysiężenia? Czy zakon wymieni moja pajęczą tarczę na inną, symiblizującą moją przynależność do Żelaznej Pięści?