We wschodnim Cheliax na odludnych terenach Gór Aspodell znajduje się skromnych rozmiarów twierdza-klasztor, wyciosana z czarnego niczym bazalt kamienia budowla o doskonałej symetrii i surowej estetyce. Mieści się tam siedziba Zakonu Oka. Militarnego zgromadzenia żeńskiego założonego przez Selynę Vrae, jedną z oryginalnych towarzyszy Seldinina Choaza z czasów Pierwszej Krucjaty Mendeviańskiej i tym samym współzałożycielki Zakonu Bożego Szpona. W 4668 AR porzuciła ona Cytadelę Dinyar, by założyć swój własny oddział o unikalnej filozofii i systemie szkolenia. Vrae była prawdziwym wzorem cnót Rycerza Piekieł, aczkolwiek od zawsze wyróżniała się kilkoma specyficznymi poglądami. Między innymi wierzyła, że kobiety są posłuszniejsze i znacznie lepiej wywiązują się ze swoich obowiązków, dzięki czemu zdecydowanie bardziej nadają się do roli nieugiętych strażników prawa. Uważała również, że proces treningu rekrutów trzeba rozpocząć jak najwcześniej, najlepiej wykorzystując do tego sieroty, dzieci porzucone przez rodziców lub zniewolone, zaś żelazną dyscyplinę Rycerzy Piekieł należy dodatkowo wzmacniać ścisłą ascezą i monastycznymi praktykami. Zanik więzi rodzinnych, długa izolacja, znaczne wyrzeczenia i zero przywiązań do materialnych spraw miały według niej czynić przyszłych wojowników jeszcze bardziej lojalnymi i skupionymi wyłącznie na wyższym celu. Zakon Oka w 4669 AR stał się faktem, ucieleśniając wszystkie idee Selyny. Nie porzucił jednak swych korzeni, wciąż zachowując kult, część symboliki i gros idei wywodzących się z Zakonu Bożego Szpona. Organizacja Vrae, mimo bardzo skromnych rozmiarów, stała się dość szybko słynna z powodu swoich Piekielnych Rycerek, ekstremistycznych i monastycznych wojowniczek (we własnym gronie określających się bitewnymi zakonnicami) dających w całym Avistanie świadectwo fanatycznej i niezachwianej wiary w Boży Szpon.

Jedną z takich świętych justycjariuszek była siostra Rita Marvella, w momencie rozpoczęcia tej opowieści od pół roku dokonująca swego „Długiego Marszu”. Obowiązkowej, wieloletniej i samotnej krucjato-pielgrzymki mającej na celu niesienie prawa tym, którzy go nie zaznali, twarde zaprowadzanie porządku Bożego Szpona w Golarionie i odwiedzanie miejsc świętych dla bóstw konstytuujących ten panteon. W czasach gdy Zakon Bożego Szpona i pokrewny mu Zakon Oka angażowały się w święte wojny w Mendevie i Molthune, siostra Rita obrała zupełnie inny kierunek. Przez ostatnie sześć miesięcy zupełnie niezrażona skalą wyzwania z niespotykaną sumiennością i determinacją wypełniała nałożoną jej misję bezlitośnie wymierzając sprawiedliwość wszystkim napotkanym wrogom prawa i porządku. Jakiś czas temu nogi zaprowadziły ją do varisiańskiej Korvosy, choć wtedy jeszcze nie wiedziała, jak dużą rolę przyjdzie jej odegrać w dziejach tego miasta i królestwa...

Umieszczony w Banku Abadara imponujących rozmiarów złoty posąg przedstawiający boga miast, prawa, kupiectwa i bogactw stanowił dzieło wybitne, obficie ociekające zbytkiem, splendorem i majestatem. Wykonano go z rzadko spotykanym rzemieślniczym kunsztem, niewątpliwie po to by nader wymownie ucieleśniał wszelkie dobrodziejstwa cywilizacji i wzbudzał odpowiedni respekt u wszystkich odwiedzających świątynię. Tego wieczora u jego błyszczących stóp spoczywała samotna kobieta żarliwie recytująca szeptem religijne formuły z ciałem ułożonym w modlitewnej pozie. Jej młode, pozbawione wyrazu oblicze ozdobione było parą wnikliwych oczu o głębokim kolorze wypolerowanych szafirów. Zdawała się mieć niewiele ponad dwadzieścia wiosen, a mimo to szereg podobnych rozpadlinom blizn brutalnie przecinał jej delikatną młodzieńczą twarz. Pod lewym okiem jakby inkaustem na pergaminie nakreślony miała tatuaż w kształcie okręgu zawierającego ciemną pięcioramienną gwiazdę o wykręconych ramionach. Spod szkarłatnego zakonnego welonu, którym opatuliła swą głowę, niczym górskie strumyki wypływały pojedyncze pasma sięgających poza ramiona włosów, równo przyciętych z monastycznym rygorem i śnieżnobiałych niczym mroźne pustkowia Wysokiego Lodu. Kobieta mierzyła niemal sześć stóp i obdarzona była sylwetką dzikiej pantery, muskularną i emanującą zręcznością oraz naturalnym i drapieżnym wdziękiem. Dla bezpieczeństwa zakuła ją w łuskowy pancerz w odcieniu intensywnej czerni, przyozdobiony złotymi symbolami oka, licznymi dewocjonaliami oraz przypieczętowanymi religijno-prawnymi formułkami, spisanymi na pożółkłym pergaminie. Pod nim wdziała szkarłatny lniany habit, skrojony specjalnie tak by nie ograniczał w najmniejszym stopniu ruchów noszącej. Na szyi nosiła budzący instynktowny niepokój wisior z czerwono-czarnym symbolem. Zaledwie po pobieżnych oględzinach łatwo byłoby odgadnąć, czym się musiała trudnić, posiadała bowiem przy sobie kilka sztuk broni. Z której to najbardziej wyróżniało się montante zatknięte w skórzaną pochwę przerzuconą przez plecy. Był to długi na pięć i pół stopy dwuręczny miecz wykuwany jedynie w Piekielnym Cheliax. Poza nim kobieta posiadała krótki łuk refleksyjny osadzony razem ze strzałami w skórzanym sajdaku i sztylet o wąskim ostrzu. Z tego, jak się ogółem prezentowała, widać było wyraźnie, że darzy wielkim umiłowaniem harmonię i perfekcyjny porządek. Żaden element jej ubioru czy ekwipunku nie był bowiem brudny, zaniedbany ni poluzowany. Każdy stanowił wręcz idealnie dopasowaną część spójnej całości.

„Szczęśliwi, których droga nieskalana,
którzy postępują według Prawa Bożego Szpona.

Szczęśliwi, którzy zachowują Jego upomnienia,
całym sercem Go szukają...”

W pewnym momencie do modlącej powoli zbliżył się obwieszony biżuterią czarnoskóry mężczyzna z nadwagą odziany w żółtą szykowną szatę. Choć starał się nie przeszkodzić kobiecie, krocząc z zamiarem uczynienia jak najmniejszego hałasu, pogrążona w głębokiej modlitwie kobieta usłyszała go już z oddali. Zerknęła jedynie w jego kierunku i wróciła modłów.

„...Dusza moja omdlewa tęskniąc
wciąż do wyroków Twoich.
Zgromiłeś pyszałków;
przeklęci odstępujący od Twych przykazań!...”

Dopiero parę chwil później, ukończywszy doksologią, powstała i zwróciła się do religijnego dostojnika, trzymając pokornie pochyloną głowę.

— Wasza Ekscelencjo, czym sobie zasłużyłam na taki zaszczyt? — zapytała anielskim głosem, wręcz stworzonym do udziału w żeńskim chórze kościelnym.

Stojący z dłońmi złożonymi na podołku szaty Arcybankier zawiesił na niej przenikliwe spojrzenie.

— Siostro, nie umknęło mej uwadze, iż od kilku tygodni przychodzisz tu codziennie. Rano i wieczorem. Zawsze o ściśle określonej porze. Do tego modlisz się długo i żarliwie, tak jakby ciążyło ci jakieś wielkie brzemię. Jeśli to prawda, to może zechciałabyś się nim podzielić z oddanym sługą Władcy Pierwszego Skarbca?
— Tak, to prawda, Wasza Ekscelencjo — odpowiedziała uniżonym tonem. — Nieznośny jest odór bezprawia, jakie przylgnęło do Korvosy. Muszę koniecznie coś z tym zrobić. Prawo jest ojcem porządku. Odrzucenie go to zaproszenie chaosu, w którym nie ma ani życia, ani sensu. Bez niego ludzie są niczym zwierzęta.
— Szlachetne są twe pobudki, lecz zważ czy ciężar, który nakładasz na swe barki, nie jest zbyt wielki. Cywilizacja tworzona jest i podtrzymywana wspólnym wysiłkiem, nie za sprawą pojedynczych jednostek. Wszak król byłby nikim bez swych wiernych poddanych. Tak więc mimo iż borykamy się z poważnym problemem, musisz mieć zaufanie do legalnej władzy i służb porządku. Zapewniam, Varisia była i pozostanie państwem prawa. Korvosa zaś stanowi klejnot w jej koronie.
— Nie śmiałabym mniemać inaczej, Wasza Ekscelencjo — zreflektowała się wojowniczka. — Lecz zawsze można próbować uczynić więcej. Nie mogę porzucić tego brzemienia i nie zamierzam cofnąć się przed niczym. Dla mego zakonu żadna ofiara nie jest zbyt wielka, ani żadna zdrada zbyt mała. Proszę o wybaczenie, Wasza Ekscelencjo, ale nauczono mnie, że wymówki są schronieniem słabych. A zwycięstwa nie wymagają tłumaczenia, porażki zaś na nie nie pozwalają. Bezprawie natomiast musi być wytrzebione wszędzie, gdzie się na nie natkniemy. Dlatego nie poprzestanę, dopóki to nastąpi.
— Obawiam się, że nie starczy ci życia na ziszczenie swego celu. Najpewniej bardzo krótkiego życia — skwitował Arcybankier. — Ja, Karmazynowy Tron i wszyscy mu podlegli czynimy w tej sprawie co w naszej mocy, mogę cię o tym osobiście zapewnić. Ty zaś, siostro, musisz sobie uświadomić, iż przestępczość jest naturalnym następstwem istnienia cywilizacji. I pewnie nigdy nie uda nam się jej całkowicie zlikwidować. Posłuchaj więc lepiej mej rady: Abadar uczy nas rozsądnego zarządzania kapitałem. Życie jest jego walutą, dobrze ją wydaj.
— Lepiej mi umrzeć dla Bożego Szpona, niż żyć dla samej siebie — odparła bez wahania białowłosa. — Tylko w śmierci ma służba się skończy. Lecz nie lękam się, bowiem kto umarł w służbie Jemu, nie umarł na próżno. Jeśli będzie trzeba, przyjmę śmierć bez żalu, tak jak przyjmuję życie bez strachu.
— Bożego Szpona, powiadasz? — na ciemnym czole kapłana nagle pogłębiły się zmarszczki. — Zdajesz sobie sprawę siostro, że podążasz za heretyckimi naukami?
— Z całym szacunkiem, Wasza Ekscelencjo, w tej sprawie tylko Piątka może mnie sądzić. Jeśli uzna, iż czynię jej memi słowy ujmę, niechaj da znak, a własnoręcznie utnę język, który je wypowiedział.

Na obliczu kleryka wymalował się srogi wyraz.

— Mylisz się wielce, siostro, lecz ludzką rzeczą jest błądzić. Sądź przeto, jak uważasz, bylebyś tylko nie głosiła tych odstępczych nauk wewnątrz naszych świętych murów. W innym wypadku zabronię ci wstępu. A teraz wybacz, lecz gonią mnie ważkie obowiązki. Z Abadarem!

Arcybankier oddalił się pospiesznie, zostawiając kobietę z własnymi myślami.

Mimo ogromnej skali powziętego wyzwania, metodyczna i nieugięta siostra Marvella powoli, acz sukcesywnie tępiła przestępczość w Korvosie. Korzystając z wydanego przez Arbitrów glejtu, uprawniającego do prowadzenia jej misji w pełnym majestacie prawa i wsparcia straży miejskiej mogła bez przeszkód realizować swój zbożny cel. Dotychczas jedynym przestępcą, który jakoś jej się wymykał był Gaedren Lamm. Niektórzy z mieszkańców twierdzili, że udaje mu się unikać sprawiedliwości tylko dlatego, że ma układy ze strażą miejską. Jeśli tak było w istocie, to biada winnym, albowiem dla siostry Rity nie było człeka bardziej godnego potępienia niż skorumpowany przedstawiciel prawa. A jako że była z wyszkolenia podejrzliwa i niezwykle ostrożna, wyłącznie kwestią czasu było, aż ewentualni winni zostaną wykryci.

Lamm jednak nie był jedynym łotrem w Korvosie, stolica Varisii od pewnego czasu wręcz w takich obfitowała. Poczytne miejsce pośród nich zajmowały przestępcze rody Sczarni. I to właśnie ich ciemne interesy w ostatnim czasie bitewna zakonnica postanowiła ukrócić. Stając się dlań prawdziwym utrapieniem. Niezłomna, niekorumpowalna i nieustępliwa kobieta była przeciwnikiem, z którym dawno się nie mierzyli, o ile kiedykolwiek, i któremu nie bardzo umieli przeciwdziałać. Zwłaszcza że stosowała metody, które choć nigdy nie wykraczały poza dozwolone prawem granice, bywały bardzo przebiegłe i bezwzględne. Korzystając z wyszkolenia w taktyce szoku i przerażenia siostra Marvella sukcesywnie niszczyła morale przestępców i wywoływała wrażenie jakby nie była zwykłym człowiekiem, a niezwykle potężną siłą niosącą nieuchronną karę z niebios. Tym samym przy użyciu względnie małych środków udawało jej się osiągać znaczne efekty, wygrywając na całej linii psychologiczną wojnę z niezorganizowanymi, niewyszkolonymi i egoistycznymi łotrami.

Zakończony sukcesem nalot na znajdującą się w dokach Północnego Punktu wytwórnię dreszczu był efektem jej długiego śledztwa i efektywnego wykorzystania tajnego współpracownika. Dzięki czemu udało się zaskoczyć przestępców, zabezpieczyć dużą ilość wytworzonego towaru oraz składników do jego produkcji i pochwycić jednego z ważniejszych alchemików Sczarnich. Podczas wykonywania proceduralnych oględzin magazynu monastyczną rycerkę zaskoczyło dziwne znalezisko, którego widok sprawił, że natychmiast się przeżegnała. Była to karta ze stosowanej przez waryzyjskich wróżbitów talii Harrow, ta jednak zawierała wiadomość skierowaną bezpośrednio do niej dla niej. Obracając w opancerzonej dłoni kartonik młoda kobieta zastanawiała się jak i dlaczego znalazł się w danym czasie i miejscu.

Cytat:

— Dobra robota, Marvella, jestem wdzięczny za pomoc przy tej sprawie. — nagle z rozmyślań wyrwał cię sierżant Petrescu, który pojawił się naprzeciw ciebie, szczerząc w uśmiechu białe, równe zęby. — Mamy kolejny sukces, choć wciąż długa droga przed nami, żeby wyplenić ulice Korvosy z tego gówna i ze Sczarnich. O ile to się w ogóle uda. Słuchaj, jak zaprowadzimy ich wszystkich tam, gdzie ich miejsce, to będzie dla nas koniec służby na dzisiaj. Może chciałabyś wybrać się całą drużyną do karczmy i opić ten triumf? Dla takich chwil jak dzisiaj ta robota ma największy sens. Słyszałem, że jesteś powściągliwa w tych sprawach, ale może dzisiaj jednak dasz się namówić? — Uśmiechnął się. — Bez żadnych podtekstów, po prostu wspólne spędzanie czasu po dobrej akcji. Bo całkiem możliwe, że jeszcze będziemy współpracować, jeśli nigdzie się stąd nie wybierasz.

— Uczyniłam tylko to, co do mnie należało, obywatelu sierżancie. Równie dobrze moglibyście okazywać wdzięczność nożycom, że tną, jadłu, że syci, czy pióru, że pisze. Taki po prostu ich cel. Jeśli już koniecznie musicie komuś składać dzięki, to Bożemu Szponowi, za to żeśmy podołali — odparła beznamiętnym tonem i z kamiennym wyrazem twarzy wyrytym na posągowym obliczu. — Co do złożonej przez was propozycji, obywatelu Petrescu, to muszę odmówić. Zdaje się, iż to spotkanie będzie miało charakter nieformalnej biesiady, natomiast reguła mego zakonu kategorycznie zabrania mi zarówno jakiegokolwiek spoufalania się z kimkolwiek, jak i spożywania trunków. Gdybym złamała swe święte śluby, zdradziłabym nie tylko siebie, ale również mą misję, organizację i mych bogów. Popełniłabym tym samym niewybaczalny grzech. Jesteście dobrym żołnierzem, obywatelu sierżancie, wolno wam spocząć. Jednak by tacy jak wy mogli celebrować, inni winni wieść wieczne czuwanie. Tym bardziej że daleko jeszcze do oczyszczenia Korvosy ze skazy bezprawia.

Cytat:

— Znalazłaś w tym burdelu coś ciekawego? — spytał zaciekawiony, zerkając przelotnie na trzymaną przez ciebie kartę.

— Kartę stosowaną do szarlatańskich praktyk wróżebnych — oznajmiła bez ogródek. — Ta jednak jest wyjątkowa, zawiera bowiem wiadomość skierowaną bezpośrednio do mnie. Jawi mi się to tak, jakby jakaś wiedźma dworowała sobie ze mnie, bądź chciała wciągnąć mnie w łotrowską zasadzkę. Mimo wszystko udam się we wskazane miejsce. Nie zamyślam zaprzepaścić tej sposobności. Jeśli nadawca posiada jakiekolwiek informacje o Lammie, tym czy innym sposobem wyciągnę z niego zeznania.

Cytat:

— Śmierdzi pułapką na milę — odparł Jovan, drapiąc się po brodzie. — Zwłaszcza że nikt tak naprawdę nie wie, gdzie Lamm się ukrywa. A za te szarlatańskie sztuczki to bym złamanego grosza nie dał, zwykłe wyciąganie pieniędzy z naiwnych, co to przyszłość chcą poznać. Słuchaj, jeśli chcesz, możemy z chłopakami przejść się z tobą w to miejsce, do którego idziesz. Tak dla wsparcia. Pokazałaś, że potrafisz sobie radzić, ale lepiej wiedzieć, że za plecami masz kogoś, komu w razie czego możesz zaufać, no nie?

— Wasze wsparcie może okazać się pomocne, obywatelu sierżancie — oznajmiła szafirowooka chowając kartę do plecaka. — W takim razie bądźcie przed dziewiątym dzwonem w pobliżu Lancetowej 3. Tylko nie dajcie się wykryć. W razie czego dam wam znak do wkroczenia, otwierając na oścież okiennice.

W nocy właściwie nikt nie otwierał okien, więc taki sygnał wydawał się siostrze Marvelli odpowiedni. Przekazała jeszcze Petrescu parę instrukcji i dołączyła do reszty strażników, kończących właśnie czynności dochodzeniowo-śledcze.

Po wspólnym odprowadzeniu do aresztu zatrzymanych przestępców siostra Rita tymczasowo pożegnała się z oddziałem Jovana. Pozostały do wizyty na Lancetowej czas poświęciła na zwyczajową, wieczorną wizytę w Banku Abadara. Podczas sesji modlitewnej dziękowała wylewnie panteonowi za udaną akcję. Nie zamierzała jednak osiadać na laurach, bowiem była to zaledwie mała cegiełka w jej wielkiej krucjacie przeciwko korvosiańskiej przestępczości.

Zakończeniu modlitwy zawsze towarzyszyło błogie uczucie lekkości, czystości i umocnienia w telosie. Wszak nic na świecie nie mogło równać się z wyjątkową formą natchnienia rodzącą się w kontakcie z najwyższym uosobieniem porządku istnienia. Niesamowitym, ponadzmysłowym doznaniem obcowania z transcendentnym. Poza tym kontakt z bogiem, zwłaszcza tak formulaiczny i zdyscyplinowany jak praktykowała, pomagał hartować ducha, wzmacniać cnoty i przeć do przodu, niezależnie od skali oczekujących wyzwań. Koniec końców siostra Rita Marvella opuściła Bank Abadara bardziej spokojna niż zwykle, co samo w sobie było niebagatelnym osiągnięciem, a zarazem niezwykle zmotywowana, by udać się na wyznaczone miejsce i dopełnić obowiązku z pełną starannością.

Białowłosa lubiła wędrować Śródlądem, jako że panował tam największy porządek i praworządność. Co było nielichą zasługą działań Gwardii Korvosy, Kompanii Sable i bratniego dla siostry zakonnej Zakonu Ćwieka. Marzyło jej się, by co najmniej taki stan objął resztę dzielnic varisiańskiej stolicy. Jako że istoty cywilizacji upatrywała w stanowczym egzekwowaniu prawa przy użyciu siły. Z niego również miał rodzić się podług wyznawanej przezeń ideologii powszechny dobrobyt. Jednak nawet wędrując najbezpieczniejszym miejscem w Korvosie młoda kobieta nie pozwalała sobie na choćby chwilę rozluźnienia, hołdując niezmiennie zakonnemu zawołaniu „Zawsze czujna, Zawsze świadoma, Zawsze przygotowana do odparcia wroga”.

Cytat:

Czujność jest mą powinnością. Gdziekolwiek stąpam i dokądkolwiek bieżę, muszę zachować wieczną gotowość. Takoż nakazuje mi doktryna mego zakonu oraz wola mego panteonu. I bez wątpienia tkwi w tym wielka mądrość. Niekiedy chwila nieuwagi staje się przyczynkiem do wielkiej tragedii. A to, co zdaje się bezpieczną przystanią, częstokroć okazuje się śmiertelną pułapką. Dlatego ten, kto stoi na straży porządku, nigdy nie zazna prawdziwego spoczynku.

Jesienny opad dżdżu mimo natarczywości nie był w stanie w najmniejszym stopniu zmącić jej stoickiego stanu ducha. Może i pancerne buty uderzały w kałuże, wzbudzając wodne erupcje i tracąc przyczepność, przemoknięty welon kleił się do głowy, a szata nabrała zbędnego ciężaru. Nic z tego jednak nie stanowiło dlań jakiegoś wielkiego problemu. Oręż można było później wytrzeć z cieczy i naoliwić. Przyodziewek uprać, wysuszyć i wyprasować. Wprawdzie przenikliwa wilgoć i doskwierający z jej powodu chłód powodowały oczywisty dyskomfort, lecz niewiele znaczył on dla kogoś, kogo od pacholęctwa przyzwyczajano do znoszenia wszelakich niewygód i znojów.

Cytat:

Utrapienia naszego obecnego czasu gotują bezmiar chwały przyszłego wieku. Wytrwałość i milczenie to najwyższe cnoty.

Nie umknęło jej uwadze, jak gwałtowna ulewa spowodowała, że wszyscy, w tym wszelkiej maści opryszkowie, zaszyli się w swych w schronieniach. Na ten widok przeszła jej przez głowę myśl.

Cytat:

Bodaj Boży Szpon darował mi możliwość stania się niczym potop i na podobieństwo tego żywiołu zmiecenia nieprawych z ulic miasta.

Jednak mędrcy, w tym sam Arcybankier Korvosy, twierdzili, iż niemożliwym jest, by wyzbyć się całkiem tej zarazy. Że stanowi ona konsekwencję rozwoju cywilizacji i natury ludzkiej. Nie chciała w to wierzyć, pokładając duże zaufanie w odpowiednim prowadzeniu się. Żywocie cnotliwym, bogobojnym, wstrzemięźliwym i dążącym do samodoskonalenia. Podobnym do jej własnego. Lecz jeśli uczeni mieliby rację, nie zamierzała biadać. Jeżeliby plaga bezprawia miała być immanentna i nieustająca, takoż i warta jej oraz innych strażników porządku być musiała. Aż po kres czasów.

Mimo niesprzyjającej pory i warunków pogodowych siostra Rita zjawiła się na miejscu kwadrans przed czasem. Punktualność była dla niej nie tylko cnotą, ale i nawykiem wykształconym ponurą koniecznością. Monastyczny żywot toczył się według ścisłego i niezmiennego planu, podzielonego na określone aktywności wykonywane o z góry wyznaczonej porze. Co więcej, w jej miłującym skrajny porządek wojowniczym zgromadzeniu żeńskim istniał cały system wymyślnych kar za opieszałość, które skutkowały dotkliwym bólem i upokorzeniem, a ponadto obligowały do wykonania zadośćuczynienia w postaci dodatkowej pracy. Przy tak napiętym grafiku z konieczności wykonywanej kosztem czasu przeznaczonego na spoczynek. Podobnie rzecz się miała ze spożywaniem pokarmów. W zakonie jadano o konkretnych porach i dokładnie regulowano czas na jego skonsumowanie. Gdy któraś siostra zbytnio grymasiła albo przesadnie się rozsmakowywała, kończyła głodna. Z czasem jej siły się nadwątlały, w efekcie czego zaniedbywała swe obowiązki i otrzymywała surową karę. W Avistanie powszechnie wiedziano, iż w zakonach Rycerzy Piekieł nie znano pojęcia litości, nawet w stosunku do własnych członków, a Selyna Vrae starannie zadbała o to, by przegonić bratnie organizacje w bezdusznym narzucaniu dyscypliny.

Nie śmiąc, a po prawdziwe to nawet nie potrafiąc nie uhonorować wyznaczonej pory, białowłosa kobieta oczekiwała niewzruszenie pod parterowym budynkiem z szyldem informującym o świadczeniu usług wróżebnych przez Madame Zellarę. Nieustępliwe strugi lejącej z góry wody sumiennie obmywały jej okazałą, opancerzoną sylwetkę, gdy stała sztywno i w bezruchu pośród panującego półmroku. Niczym wyciosana z bazaltu posępna strażnicza statua. Beznamiętna, statyczna, czujna i osądzająca.

Wprawdzie szafirowooka nigdzie nie mogła dostrzec sierżanta Petrescu i jego ludzi, ale to dobrze o nich świadczyło. W końcu mieli nie dać się zauważyć. A tego, że strażnik dotrzyma słowa, była prawie pewna, bowiem na bazie dotychczasowych doświadczeń ufała mu, jak dalece mogła ufać komuś spoza swego zakonu. Po jakimś czasie, dumając nad tym co też hochsztaplerka mogła jej przekazać i co z tym uczyni, dostrzegła, jak zbliża się w jej kierunku ktoś zwalistej postury. Jak się okazało była to budząca nieprzyjemne wrażenie półorczyca w ciemnym płaszczu. Stojąca na posterunku i świadoma swej pełnej bojowej gotowości siostra Marvella nie zamierzała uczynić nic, dopóki nie zostałaby przezeń sprowokowana.

Cytat:

— Też przywiodła cię tu wiadomość na karcie? — zapytała dość głębokim jak na kobietę, nieco złowieszczym tonem przebijającym się przez lejący deszcz. — Jestem Rahasha. Jak ciebie zwą?

— Jam jest siostra Rita Marvella z Zakonu Oka — wygłosiła, odnotowując, acz ignorując łotrzykowski ton tamtej. — Z nadania Arbitrów korvosjańska justycjariuszka. Tak obywatelko, również oczekuję na wizytę u obywatelki Zellary.

Białowłosa obejrzała dokładnie obcą, stwierdzając, że jeśli była nasłaną przez Lamma zabójczynią, to jeszcze wiele musiała się nauczyć o swoim fachu, skoro wystąpiła jej naprzeciw. Aczkolwiek bardziej sensowne niż buta amatorki wydało jej się wyjaśnienie, że wiedźma postanowiła zebrać zbrojnych, którzy dokonają krwawej rozprawy z tym łotrem. Dlaczego jednak sądziła, że służka prawa pójdzie ramię w ramię z pospolitymi zbójami, a nie dokona wszystkiego w majestacie obowiązujących artykułów? Co prawda bitewna zakonnica uważała również, że magiczne profesje wiązały się z brakiem roztropności i obłędem. Co do przynajmniej do pewnego stopnia wystarczało jej na dany moment za wyjaśnienie.

Cytat:

— Uszanowanie — powiedział gnom, podchodząc bliżej. Sięgnął ręką do kapelusza, uchylając delikatnie rąbek, z którego wylała się woda wprost na buty opancerzonej postaci. — Znajdzie się miejsce pod daszkiem? Strasznie pada. — Och, od razu czuję się bezpieczniej w towarzystwie tak potężnie uzbrojonych kobiet. — dodał, uśmiechając się.

Pojawienie się gnoma, członka rasy rzadko widywanej w Korvosie, wprowadziło Ritę w podwójną zadumę. Skinęła mu oszczędnie głową i wygłosiła formalne pozdrowienie, zastanawiając się, do czego potrzebny miał być przedstawiciel tej małej rasy. Wyglądający ewidentnie na zwykłego cywila. Może był skrycie czarnoksiężnikiem? Wkrótce miało się okazać. Tak czy inaczej, zamierzała nie spuszczać z nich wszystkich oka.

Cytat:

guślarz z zapałem wyciągnął rękę w stronę zbrojnych kobiet [...] Zwłaszcza pożółkłe zwoje pergaminów zapisanych starannym pismem, jakimi Rita zdobiła swój rynsztunek, pobudzały ciekawość Kallistosa i miał ochotę nachylić się w jej stronę, by poznać ich treść. Przypomniał sobie jednak w porę, że inni nie lubili gdy wpatrywał się w nich zbyt długo, uznając takie zachowanie za obraźliwe.

Pojawienie się wyglądającego na bezdomnego chłopaka o osobliwej urodzie, sprawiło, że wyznawczyni Bożego Szpona poczuła się osobliwie zaskoczona. Nigdy nie wpadłaby na to, że tylko zdziwaczałego obszarpańca brakowało do tej chaotycznej zgrai. Podwyższyła tym samym swą podejrzliwość i czujność odnośnie przybyłych. Z pewnością byli tymi „innymi”, o których czarownica wspomniała na karcie, ale to jakie mroczne dary i tajemnice skrywali, pozostawało jeszcze do odkrycia. Bez wątpienia nie byli to zwykli obywatele. Tego była pewna.

Co prawda zasłonięte okno uniemożliwiało dostrzeżenie wnętrza domostwa, ale dym dobiegający z komina zdawał się upewniać o obecności jakiegoś lokatora. Dlatego gdy nadeszła pora szafirowooka śmiało zapukała do drzwi. Z nieuświadomioną celowością uderzała opancerzoną rękawicą prosto w wizerunek motyla, symbolu frywolnego bóstwa zupełnie obcego jej ideałom. Poczyniła tak, raz, drugi, trzeci. Nie ustając w wysiłkach, jako że za nic nie zamierzała posunąć się do wtargnięcia. Co najwyżej z wolna narastała w różnych podejrzeniach. W końcu jednak drzwi ustąpiły z przeciągłym skrzypieniem, otwierając się jakby samoistnie. Zastanowiło to wielce młodą kobietę, która natychmiast spróbowała wypatrzeć, kto też mógł je otworzyć. Nie dostrzegła jednak nikogo takiego, co tylko wzmogło jej przesądne przekonania i wynikającą z nich instynktowną niechęć. A także podsyciło dodatkowo ostrożność. Po chwili oczekiwania pchnęła drzwi, odbierając brak widoku gospodarza jako nieme zaproszenie, czy też pokaz czarnoksięskiej sztuki. Zaraz potem wkroczyła do środka.

Środek domostwa tchnął nieco onirycznym klimatem, a także jarmarczną tandetą charakterystyczną dla przeróżnych wróżbitek. Siostra Rita odbierała tenże anturaż z niesmakiem, bacznie lustrując wszelkie detale jarzącego się kolorami i opalizującego wystroju, przy każdym kroku skraplając wnętrze ściekającymi po niej perlistymi drobinami. Zaprzestała inspekcji dopiero gdy zjawiła się gospodyni, obleczona w szkarłat i obwieszona biżuterią varisiańska brunetka w średnim wieku, odziana jak przystało na typową, naciągającą na przepowiednie okultystkę. Siostra Marvella ustała tak, by mieć na widoku wejście i wszystkich, ale przede wszystkim wiedźmę. Na początku tylko słuchała, co tamta ma do powiedzenia. Nie mając zamiaru dać się zwieść jej ewentualnym sztuczkom i łgarstwom.

Cytat:

[...] Kiedy kieszonkowcy ukradli karty, mój syn Eran ich wytropił. Odebrał karty, ale kilka dni później wydarzyła się największa tragedia mego życia. Gaedren zamordował mojego syna.

— Zaprawdę bezlik jest zbrodni tego nieprawego człeka — zawyrokowała beznamiętnie białowłosa. — A czy udaliście się z tym do odpowiednich służb, obywatelko?

Cytat:

— Prosiłam o pomoc strażników, ale nie chcieli mnie słuchać. Nawet zapłaciłam, żeby podjęli jakieś działania. Jakiekolwiek. Wzięli pieniądze, ale po tygodniu stwierdzili, że nie są w stanie znaleźć Lamma. Pewnie nawet nie spróbowali.

— To bardzo poważne oskarżenie, obywatelko — przestrzegła wróżbitkę. — Macie coś na potwierdzenie swych słów? Zakładając jednak, że nie jesteście na tyle nieroztropni, by bezpodstawnie oczernić stróży prawa i jest tak, jako twierdzicie, to sprawę trzeba koniecznie wyjaśnić. Winniście obywatelko podać przynajmniej rysopis i miana tych zachłannych strażników, którzy śmieli przyjąć korzyść majątkową i na dodatek nie dopilnować swych obowiązków. Wiedzcie jednak, iż tym samym siebie samą obarczycie odpowiedzialnością za przekupstwo. Lecz zgodnie z prawem nie musicie tego czynić, możecie odmówić obciążających siebie lub bliskich zeznań. Tym samym wolno wam cofnąć wszystko to, co wcześniej powiedzieliście. Dobrze więc przemyślcie swe dalsze słowa i oskarżenia.

Nic nie budziło w siostrze Ricie większego wstrętu i odrazy niż sprzeniewierzający się swemu obowiązkowi słudzy prawa. Gdyby tylko obowiązywała za to kara śmierci, z największą przyjemnością by wykonywała ją własnoręcznie. Nie zamierzała jednak w tak poważnej sprawie dawać wiarę słowu kobiety, której profesja bazowała na opowiadaniu kłamstw. Nie, dopóki nie uzyska mocnych dowodów. Choć ziarenko wątpliwości kiełkowało w niej od czasu dokonania paru gorszących obserwacji i usłyszeniu kilku pokrywających się z nimi, pokątnie powtarzanymi gminnymi wieściami.

Cytat:

— Więc chcesz powiedzieć, że nieuchwytny Lamm, hemoroid na zdrowej tkance miasta migający się od sprawiedliwości jest wytropiony przez... karty? Dlaczego nikt nie próbował tego wcześniej?! — spytał zaskoczony.

— Słuszna uwaga, obywatelu — zgodziła się z gnomem. — Z jakiegoż to powodu mamy wierzyć w wasze przepowiednie, obywatelko? I dlaczego są one do tego stopnia precyzyjne? Jak świat światem nigdy się nie zdarzyło, by którekolwiek brzmiały aż tak dokładnie. Przeto lepiej zdradźcie nam, od kogo je uzyskaliście, miast zwodzić nas, niczym swych nieszczęsnych klientów.

Sprawa zaczynała wyglądać dla bitewnej zakonnicy na ukartowaną. Zatajanie prawdy tylko działało na niekorzyść wróżbitki. Oby miała dla niej jakieś dobre wyjaśnienia, albo trzeba będzie poddać ją gruntowniejszemu przesłuchaniu. Najlepiej w siedzibie miejskiej straży.

Cytat:

— Ty za to, droga Rito, masz ambicję, by wyplenić całe zło z tego miasta i od dawna polujesz na Lamma. Strażnicy miejscy, których ze sobą ściągnęłaś i którzy czekają w ukryciu kilka budynków dalej, mogą ci w tym pomóc.

Białowłosa oburzyła się w duchu. Albowiem dając się zauważyć, strażnicy zarówno zawiedli jej zaufanie jak i wykazali się skrajną niekompetencją... Niestety tak to bywało ze służbami bazującymi na zarobku, a nie powołaniu. W jej zakonie za każde uchybienie płaciło się bolesną pokutą. Co oduczało lekkomyślności i niestaranności. Choć nawet i bez tego sama żarliwa wiara motywowała święte kobiety do dawania z siebie wszystkiego. W każdym razie kolejna tajemnica odkryta niespodziewanie przez wróżbitkę nie sposobiła doń przychylnie siostry Rity. Bowiem rzekomo wszechwiedząca czarownica albo pogrywała sobie z nią, będąc w istocie posiadającą sieć agentów mistrzynią gorącego odczytu, albo miała powiązania z ciemnymi typami, którzy je jej serwowali. Gaedrenem Lammem?

Cytat:

— I żeby była jasność. Nie ma możliwości, że bierzemy go żywcem. Zdechnie tam, gdzie go znajdziemy, jak zwykły karaluch, którym jest — mruknęła ponuro półorczyca.

— Lamm niechybnie zostanie stracony za swe występki, obywatelko. Lecz decyzja o tym należeć będzie do Arbitrów, nie samosądnych konspiratorów — upomniała zimno pogromczynię. — Prawo ustanawia się nie dla konkretnych osób, lecz dla wszystkich. Nawet takich jak ten łotr. Zatem jeśli ktokolwiek z tu zebranych waży się podnieść na niego rękę, odpowie zgodnie z obowiązującym dekretem Karmazynowego Tronu. Dla przypomnienia, za morderstwo mieszczanina z uzasadnieniem grozi banicja do pięciu wiosen, ciężkie roboty do trzech wiosen lub odszkodowanie do tysiąca złotych żagli na rzecz rodziny zamordowanego.

Po udzieleniu tej informacji święta justycjariuszka z wysłuchała jeszcze dalszych słów wróżbiarki, za kamienną maską ukrywając wzmagającą się niechęć do wiedźmy.

Cytat:

— I oto więc jesteśmy – piątka ludzi, którzy pragną jego śmierci… — Czwórka — wyszeptał guślarz sam do siebie, słysząc te słowa, ostrożnie stąpając po kolorowych dywanikach i uważnie śledząc wielobarwne wzory z bezbrzeżnym zaciekawieniem w oczach. — Nie pragnienie, a konieczność. Pieląc chwasty żerujące na kwiatach, nie życzy im się źle.

— A poniekąd trójka. Nie zamierzam się powtarzać w tej kwestii, gdyż wyłożyłam ją dostatecznie klarownie nieco wcześniej. Mym obowiązkiem jest postawić tego łotra przed wymiarem sprawiedliwości, a nie dokonać samosądu — oznajmiła z naciskiem. — Właściwie, to najlepiej będzie, jak od tego miejsca sprawę przejmę ja i wspierająca mnie straż miejska. Wprawdzie nie mam prawa zabronić wam udać się we wskazane miejsce, lecz muszę z góry was przestrzec, obywatele, iż przeszkadzanie w pracy stróżom prawa spotka się z adekwatnym odzewem.