Plan był prosty. Zabić po cichu tylu ilu się da. Wydobyć z tej cholernej szopy Jërna Gislena - ochroniarza i zwiewać stąd co tchu do twierdzy. Każdy miał ten plan w głowie. Na pomoc mieszkańców nie było co liczyć. Nie dziwne, w sumie.

Häki Rask.
Młody, z uszkodzonym kolanem. Podsadzony przez Hugo, wlazł, powstrzymując jęki na dach chaty. Z łuku mógł szyć i miał jeszcze kilka strzał. Oparł się o komin i czekał. Wioska tonęła w ciemności i gdyby Ibun nie zapalił kilku rozproszonych pochodni, Młody nic by nie widział. Był podekscytowany i jednocześnie w brzuchu robiło mu się niedobrze. Do jego zadań było zabić każdego, kto wyturla się z domu biesiadnego. Jak mocno popili, to może być to trudne - uśmiechnął się wyobrażając sobie cel w tak nieprzewidywalnym ruchu jaki mają zataczający się ludzie.

Hakän przycupnął przy wejściu do kopalni. Słaby z niego wojak, ale trzymał w garści niezgorszy kilof i miał pilnować odwrotu. W razie czego, oczywiście. Bo plan zastępczy zawierał w sobie ucieczkę w tę grotę i obronę. Bał się. Nigdy nie musiał walczyć do tej pory. Ale to był plan B. Przecież.

Hugo Øsk nie miał zamiaru czaić się gdzieś za rogiem. Miał łuk i miecz. Czekał tylko na znak. Miał zabezpieczać wydobycie Jërna Gislena. Ktokolwiek z tych psich synów się napatoczy, oberwie strzałą. - Pomyślał i spojrzał na Farsę, która grzecznie siedziała mu przy nodze i zadarła łeb - Bez urazy psinko - dodał już na głos.

Falgaär Sigd, zabójca. Ubrany na ciemno, w kapturze, był prawie niewidoczny. Do niego należało pozbycie się warty przy łodziach. Nikt nie chciał by ktoś z tych wojów popłynął i sprowadził posiłki. Gdziekolwiek są.
Wartowników było dwóch. Zabójca przygotował nóż do rzucania i wdrapał się z wody na pomost.

Lärs Yndårr i Grimür Yåvelin mieli wydobyć Jërna z szopy. Przyczaili się niedaleko. W rękach ściskali żelazo. Drzwi pilnował tylko jeden woj, ale nie wiadomo było czy kogoś nie było jeszcze w środku.
Mężczyźni spojrzeli na siebie, kiwnęli głowami i ruszyli szybkim krokiem.

Strażnik leniwie uniósł głowę, lecz nim się poderwał z ławy i wydobył broń, Grimür rzutem zatopił w jego czaszce toporek. Huskarl walnął z buta w drzwi, aż posypał się kurz z sufitu.
- Jërn? - zapytał ciemnego wnętrza Lärs
- Ano jestem, dowódco. Mam związane ręce - odpowiedział mu głos.
- Rozwiążę go - rzucił szybko Grimür i wszedł z pochodnią. Na środku, lekko obity i przywiązany do słupa, siedział Jërn Gislen, który teraz wyszczerzył pokrwawione zęby
- Miło cię poznać - rzekł
Lärs wyszedł z pomieszczenia, dając miejsce dowódcy łowczych. Wtem usłyszał z boku nadbiegające kroki i odwrócił się gwałtownie. Dwóch wrogich wojowników pędził na niego z mieczem i pewnie pierwszy by go staranował, gdyby nie strzała Hugo, która świsnęła i przebiła policzki biedaka.
Ciało z impetem zaryło błotnistą ziemię. Drugi wpadł na huskarla i obaj runęli pod wiatę, dewastując poukładane tam, puste skrzynie.
- Kurwa! - cisnął Hugo. Nic tam nie widział, prócz czerni. Po za tym, było daleko.
- Alarm! - ktoś wrzasnął z głębi wsi - Wróg we wsi!
Hugo ruszył biegiem do wiaty, a razem z nim Farsa.


Falgaär Sigd policzył do trzech. Lubił rytm. Lubił wszystko robić na trzy. Przed nim szło dwóch wartowników. Byli plecami do niego.
Zabójca rzucił nożem, który zafurkotał w powietrzu i wbił się głęboko w łopatkę jednego z nich. Ten zawył z bólu i wyginając się, zacharczał. Drugi strażnik odwrócił się szybko.
Na raz, Falgaär podszedł, na dwa, uchylił się od ciosu, na trzy uderzył toporkiem w głowę żołnierza, tuż nad uchem.
Za słabo.
Jeszcze raz.
Z łatwością zablokował kolejny cios o ile można było nazwać to ciosem, żołnierz chwiał się potwornie na nogach. Następnie wyprowadził dwa szybkie uderzenia. “Cak, cak” Oba ponownie w głowę. Przeciwnik jak kłoda runął na deski.
Falgaär nie zauważył, że raniony woj nożem jeszcze się trzyma. Choć z pewnością jego płuco powoli zapełniało się krwią. Zdążył jednak osłonić się ręką przed lekkim, choć bolesnym cięciem.
Raz, zbił kolejny cios; dwa, uderzył nogą w zgięcie kolana, by żołnierz kląkł; trzy, skręcił mu kark. Ciało powoli fiknęło z pomostu do wody.
Zabójca uniósł do twarzy rozciętą rękę. Rana na szczęście nie była poważna.

Drzwi od chaty biesiadnej walnęły z impetem i wytoczył się z nich pół nagi wojownik, który wciągał futrzaną kamizelkę. Za nim rozpalały się światłem okiennice i słychać było pokrzykiwania.
Świsnęło.
Woj padł w błoto z wbitą strzałą. Trzydzieści metrów dalej Młody naciągnął ponownie cięciwę.
We wsi robiło się gorąco. Strażnicy, którzy patrolowali okolicę zaczęli nadbiegać z różnych stron.
- Zbieramy się chłopie! - krzyknął Grimür i pomógł Jërnowi wstać - I trzymaj to - podał mu drewniane widły jakie stały przy ścianie, wewnątrz szopy. Obaj wybiegli przez małe drzwi wprost na woja ze Skätte. Dowódca łowczych od razu oberwał w twarz tarczą. Ochroniarz nie pozostał dłużny i nabił silnie żołnierza na widły.

Hugo podbiegł w okolice szopy i ledwo wyhamowując, odruchowo zasłonił się łukiem przed atakiem kolejnego z żołnierzy. Łuk trzasnął i ręka draśnięta, ale to nie przeszkodziło Łucznikowi wbić złamany koniec w szyję przeciwnika.
Pod wiatą huskarl zrzucił z siebie ciało martwego woja i próbował wstać. Z piersi stoperczał mu dość duży nóż, a właściwie jego rękojeść. Z ust płynęła krew. Ciało odmawiało posłuszeństwa, a przed oczami robiło się ciemno.
- Skurwysyn - jęknął naczelny dowódca.
- Bierzmy go i zawijajmy się - krzyknął Hugo
Grimür otarł krew z twarzy, podbiegł, złapał huskarla i zarzucił na ramię.
- Do kopalni! - wysapał po czym ruszył próbując biec. Hugo wyszarpnął miecz by osłaniać odwrót. Dołączył do niego Jërn, uzbrojony teraz w maczugę i tarczę i ujadająca Farsa.

Wkrótce już biegli w kierunku wejścia do groty. Za nimi powoli formował się pościg. Siedmiu mężczyzn, niektórzy z pochodniami i wrzaskiem biegli by zatłuc uciekających.
Häki puścił strzałę i ta wbiła się udo ostatniego z nich. Żołnierz wrzasnął z bólu i przefikołkował w błocie pozostając w tyle.

Reszta powoli doganiała uciekinierów. Hugo gwałtownie się odwrócił i zatrzymał. Wiedział, że Grimür z Lärsem na plecach potrzebują czasu. Szybkim ruchem miotnął nożem w nadbiegających skätteńczyków, ale chybił. Maczuga pierwszego przeciwnika rozbiła mu głowę i łucznik padł jak długi na ziemię. Żołnierz chciał poprawić, ale ochroniarz doskoczył do niego waląc go obuchem i gruchotając bark.

Grimür dobiegł do rozdygotanego Hakän’a i położył huskarla na ziemi. Dyszał ciężko.
- Zajmij się nim... - ledwo wycedził i zostawił ich razem. Biegł teraz pomóc Jërnowi i gdy zobaczył Hugo leżącego na ziemi, wstąpiła w niego złość, którą nie każdy miał okazję zobaczyć. Z tak okrutnym wrzaskiem wpadł na pierwszego lepszego woja, że reszta osłupiała i przez chwilę stała przerażona.

Od tyłu nadbiegł Falgaär. Pierwszego żołnierza nie musiał zabijać, gdyż właśnie utkwiła mu strzała Młodego w potylicy. Minął go zatem. Na raz, ciął w szyję toporkiem; na dwa obrót i klęknięcie; na trzy, cięcie w rzepkę kolana. Rozpoczął by ponownie swoje odliczanie, gdyby nie palnął go miecz, tak silnie, że zabójca słyszał jak pękają mu żebra. Osunął się na ziemię w bezdechu.

Grimür stał i dyszał ciężko cały pokrwawiony. Ciekło mu ze złamanego nosa i pochlapany był krwią swojego przeciwnika, któremu odrąbał żuchwę. Ze skroni kapała mu krew. Kątem oka dostrzegał leżącego Hugo, którego właśnie odciągał na bok Hakän. Obok stał Jërn i choć był tylko lekko obity także zdawał się zmęczony. Strzały nie świstały, więc Häki’emu musiały się skończyć. Farsa jeżyła się a z jej gardła wydobywał się warkot.
Przed nimi stało trzech wojów. Jeden leżał. Zwijał się w bólu z rozpłataną rzepką kolanową i jęczał w niebo głosy. Grimür otarł krew z twarzy. Z tych trzech, dwóch było rannych. Jeden zdrowy, brodaty, trzymał pod nożem Falgaär’a.

- Rzućcie broń skurwiele - wydyszał żołnierz. Po czym dodał rzężąc
przesuszonym gardłem - i niech ten wasz łucznik, psi syn, wypełźnie z tej swojej pierdolonej nory.
Dowódca łowczych przełknął ślinę. Było kiepsko. Opuścił uniesiony toporek.
- Dobrze - powiedział - ale…
Głowa brodatego pękła obryzgując pozostałych żołnierzy, którzy z przerażeniem odskoczyli. Brodaty upadł na kolana z naprawdę wielką siekierą w głowie i runął twarzą w błoto. Jego kończyny zadygotały w agonii.
Falgaär nie czekał na pozwolenie i choć z wielkim bólem, przetoczył się w kierunku Grimür’a i Jërn’a.

Pozostali zaczęli uciekać co tchu, ale ochroniarz podniósł leżący oszczep i podał go Grimür’owi. Dowódca łowczych podrzucił broń w ręku, zrobił dwa susy i miotnął drzewcem w powietrze. Kuśtykający żołnierz padł zabity.

Pogromca Hugo, człowiek ze złamanym barkiem biegł w panice przed siebie. Był sam. Za sobą słyszał zbliżające się ujadanie suki.
Pośliznął się w błocie i upadł. Jęknął przy tym, gdyż ból przeszył mu ramię aż do szyi.
Dźwignął się powoli na drżącej, zdrowej ręce i obejrzał. Ścigali go…
- Dasz radę - powiedział do siebie - Jest dob...
Ktoś go chwycił za włosy i podniósł w górę.
To był prawdziwy potwór. Umorusany dziegciem i wielki jak drzwi obory. Mógłby z łatwością strzaskać kark woja jak drzazgę, ale rzucił nim tylko pod nogi nadbiegającego Grimür’a.
- Bjørk? - zapytał dowódca wyhamowując.
Olbrzym mruknął.
- Co ty tu robisz? Gdzie Herdull? - Grimür był bardzo zaskoczony. Nie spodziewał się swojego oddziału i musiał przyznać, że cieszył się z tego niemiernie.
- Jestem sam - odparł Bjørk - Zaraz ci wyjaśnię - dodał i podszedł do leżącego żołnierza.
Dowódca odwrócił głowę by nie patrzeć jak Bjørk roztrzaskuje głowę żołnierza leżącym kamieniem.
- Niech cię... - rzucił Grimür do kamrata z grymaśną miną i zaczął się drzeć na wioskę
- Ibun!... Ibun!
Musieli szybko znaleźć jakiegoś balwierza. Huskarl wyglądał naprawdę kiepsko. Hugo też, a Falgaär robił się coraz bardziej blady.
Dowódca zmierzył spojrzeniem Bjørk'a.
- No, zacznij mówić chłopie.

ROZDZIAŁ 2 "KREW"

Kocioł bulgotał wolno na ogniu w kuchni. Panował tu nieład. Gliniane dzbany i beczki zastawiały stół kuchenny, a na blatach obok kominka leżały warzywa do pokrojenia. Stały też worki płócienne wypełnione kaszą i suszem. Jörvi Søyle, kucharz, chrapał na ławie, przyjemnie grzany od paleniska. Przynajmniej tak to odczuwał.

Zasnął ze zmęczenia. Od kilku dni pichcił potrawy, dbał o spiżarnię, a i jeszcze musiał olej i smołę przygotować do obrony Twierdzy. Spał więc jak zabity, nie bacząc na to, że jęzory ognia powoli rozeszły się po kuchni i zajęły już ławy i komodę kuchenną. Zygzakiem wędrowały od warsztatu, przez Salę Biesiadną, zaglądając po drodze do magazynku z baliami oleju.
Twierdza spała.
Furkot i podmuch ognia jaki buchnął ze spiżarni zaalarmował nieliczną straż na wieży.
- Pożar! - Wrzasnął Günnar Brann
- Budź wszystkich! - Wyrwany ze snu Ālvar Elvën rzucił rozkaz Härtvig’owi Stase i wyjrzał przez okno.
Dziedziniec skąpany był w łunie tańczących ogni i dymu jaki szedł od Sali Biesiadnej. Kilka osób już biegło do studni po wiadra.
Summår Vaten zadął w róg dwa razy.

Børghar’a Akkan’a, strażnika czuwającego pod komnatami Ingrid wyrwał ze snu sygnał alarmowy. Wstał z krzesła i wyszedł na galerię nad Salą Narad. Z okna widział jak mieszkańcy walczą z szalejącym ogniem. Jak ktoś wynosi nieprzytomnego kucharza.
Børghar zacisnął wargi. Nie mógł się ruszyć z tego miejsca i bardzo go to denerwowało. Rozejrzał się i nie dostrzegł nikogo w okolicy. Wszyscy gasili ogień.
Wyszedł na galerię i oparł się o okno wychodzące na wschód. Powoli i leniwie, nad górami wstawał świt. Niebo stawało się coraz jaśniejsze. Kompletnie obojętny świat na to co dzieje się w Twierdzy rozpoczynał swój nowy dzień.
Wbił wzrok niżej, w drogę prowadzącą pod bramę, ale nikogo nie zauważył. Ani armii, ani szturmu. Gdyby nie krzyki dochodzące z dziedzińca, byłby to bardzo spokojny poranek.

Wtem usłyszał hałas i brzęk. Gdzieś blisko. Znieruchomiał i nastawił ucha. Z komnat Ingrid dobiegł krzyk kobiety, a później głośny płacz dziecka, który szybko przemienił się w wycie. Børghar odruchowo wyciągnął wielki miecz i biegiem ruszył w kierunku drzwi wejściowych. Szarpnął za nie, otwierając je na oścież i znieruchomiał.
Na środku podłogi, w koszuli nocnej leżała Thorkellówna. Na podłodze powstała już spora kałuża krwi. Nad nią pochylał się jej najstarszy, przerażony syn. Przy oknie stał mężczyzna, który otoczony przez bliźniaków wahał się, czy ich też zabić czy czmychać.

Børghar rzucił się na obcego z furią, potrącając chłopca i skosił mieczem kilka świeczników i misę z wodą, która z brzękiem spadła na podłogę. Przy okazji zahaczył zabójcę, co prawda lekko w bok, ale ten zdążył przekoziołkować w kąt pokoju. Był szybki, a strażnik wolny.
- Pryskajcie stąd! - wycedził przez zęby Børghar. Niania chwyciła jednego z bliźniaków za rękaw, rzuciła jeszcze do najstarszego komendę i komnata opustoszała za chwilę. Z dziedzińca dochodziły odgłosy walki z żywiołem.
Zabójca nie miał za dużo czasu. Ruszył do boju uzbrojony w krótki miecz i sztylet. Klęknął i udało mu się uniknąć cięcia. Przejechał mieczem po udzie Børghar’a, ale ten nawet nie pisnął. Strażnik zgrabnie, rozpędem uniósł wielki miecz i z przerażającą siłą zatopił ostrze między głową a ramieniem napastnika. Stał tak przez chwilę patrząc jak życie ucieka z zabójcy, po czym wyszarpnął ostrze. Ciało padło bez tchu na ziemię.
Børghar zakołysał się. Kręciło mu się w głowie. Puścił miecz i podparł się ręką od komodę. Musiał usiąść. W jego żyłach krew niosła teraz truciznę i dobrze zdawał sobie z tego sprawę.

Bliźniaki, Rolf i Solve zbiegli ze schodów zachodniej wieży i pchając z impetem drzwi od stróżówki wypadli wprost na dziedziniec. Ogień strzelał z okien Sali Biesiadnej i wejścia do warsztatu. Panował zgiełk. Mieszkańcy walczyli z żywiołem podając sobie wiadra z wodą i ratując dobytek. Vuko Athelwine kierował akcją, krzycząc i wydając rozkazy. Nikt na zapłakanych chłopców nie zwracał uwagi, którzy teraz przeciskali się po między ludźmi aż do sterty leżącego drzewa, gdzie stał Ëron. Starzec opuścił swoje zmarszczone oblicze na chłopców i od razu rozpoznał, że coś jest nie tak.
- Mama.. - powiedział jeden z bliźniaków.
- Nie żyje - dokończył drugi.
Ëron uniusł wzrok i spojrzał na zachodnią wierzę, z której właśnie wyszła w samej koszuli nocnej Eilen Gudleif, piastunka wnuków Jarla. Prowadził ją najstarszy syn Ingrid, Agnar, a na rękach niosła małego, rozpłakanego Talarda.
Starzec chwycił za rękę przebiegającą Stÿrię
- Zajmij się chłopcami i tamtą kobietą - powiedział twardo i ruszył przez tłum podpierając się kijem w kierunku wieży.

Herdull razem z Ülfur’em, miejscowym katem, utorowali sobie drogę przez korytarz obok jadalni. Gaszono już tam pożar, ale ściany były nadal gorące a bale podtrzymujące strop czarne jak węgiel. Pod nogami chlupotała woda. Obaj wynosili volvę z zadymionych podziemi. Dym piekł bezlitośnie w oczy, nos i gardło, nie dając szans na złapanie tchu.
Gdy wyszli z budynku, wreszcie mogli z ulgą zaczerpnąć świeżego powietrza. Smród spalenizny ustąpił na rzecz zapachu wilgotnego poranka, błota i chlewu.
Razem ułożyli volvę w podcieniach, na klepisku. Żyła, ale była nieprzytomna.
- Ëron woła ciebie i każdego thenga do komnat Ingrid - powiedział stojąc obok Hringür Galer, stajenny. Miał rozdartą koszulę i był umorusany sadzą - Nie mogłem znaleźć Liefa ani Kane’a - dodał.
Herdull dźwignął się z kolan i rozejrzał. Mieszkańcy i woje opanowywali sytuację. Kilka osób na dziedzińcu siedziało zmęczonych. Vuko jeszcze walczył przy warsztacie ze swoimi ludźmi, ale było to już tylko dogaszanie.
Swąd pożaru musiał ponieść się po okolicy. Z pewnością w obu obozach wiedziano już, co tu zaszło.
Ülfur klęcząc nad volvą skinął Herdullowi głową.
- Poradzimy sobie. Idź.