Dotąd Jennifer nie wiedziała, że ciało ludzkie ma aż tyle nocyceptorów, że potrafi odczuwać aż tyle bólu naraz. No dobrze, wiedziała, zdarzało jej się już doprowadzać do takiego stanu. Ale sądziła, że ten etap życia ma już za sobą, że jest dorosła i odpowiedzialna, że zna swoje granice. Rzeczywistość jednak pokazała, że wystarczy chcica i odrobina odrzucenia i poważna pani redaktor poważnego wydawnictwa przeistaczała się w głupią siksę. Noż kurwa!

J.J. westchnęła. Kac moralny był mimo wszystko gorszy niż kac pijacki. Kac po pijaństwie normalna rzecz. Ale żeby się tak samemu sponiewierać? I to dlaczego… z powodu odrzucenia?! Swoją drogą, frajer był z tego Daniela. Na bycie porządnym mu się zebrało po takim czasie! Mógł o tym pomyśleć zanim pierwszy raz TO się wydarzyło.

Obudził ją brzęk tłuczonego szkła i ciche przekleństwo. W pierwszej chwili, nie bardzo wiedząc, co się dzieje, wydała z siebie cichy jęk. W następnej przetoczyła się na bok i wyciągnęła rękę w kierunku nocnej szafki w poszukiwaniu telefonu. O dziwo ani telefonu, ani nawet szafki nie było tam, gdzie się spodziewała. Zamiast niskiego drewnianego mebla, jej ręka wymacała coś chłodnego i podłużnego.

- Osochozi… - mruknęła zdezorientowana, bowiem w jej sypialni niczego chłodnego i podłużnego koło łóżka nie miało być prawa.
- Przepraszam, nie chciałem cię obudzić. - dał się słyszeć przyjemny męski tembr. Jego również nie miało prawa być w jej sypialni.

Jennifer podniosła gwałtownie głowę. Szybki rekonesans wykazał, że wbrew obawom, nocna szafka i telefon nie zniknęły z jej sypialni zastąpione czymś metalowym. To najzwyczajniej w świecie nie była jej sypialnia. Na podłodze obok łóżka stały dwa kieliszki i pusta butelka po winie. Koszulka, w której spała, to nie był jej rozmiar, a pościeli, w której beztrosko się kokosiła, przydałaby się przepierka.

Sypialnia nie była zupełnie obca. Właściwie to J.J. znała to pomieszczenie całkiem nieźle, spędziła tu wiele godzin obżerając się popcornem, popijając wino i oglądając filmy. Nie mogła jednak powiedzieć, by poczuła ulgę. Chyba nawet wręcz przeciwnie.

Dziewczyna usiadła na brzegu łóżka naciągając koszulkę na uda najmocniej jak to się tylko dało. Na szczęście mężczyzna nie zauważył jej żałosnych prób okrycia się. Zajęty był sprzątaniem rozbitego szkła w akompaniamencie własnego sarkania. Może to i lepiej. I bez jego spojrzenia czuła się parszywie.

- Czy… - zaczęła, zaraz jednak przerwała uświadamiając sobie, że zna odpowiedź.

Nic się między nimi nie wydarzyło. No… prawie nic. I może właśnie przez to “PRAWIE” tak podle się czuła. Ciekawe, czy on też miał takie przemyślenia?

- ... mogę prosić kawę? - dokończyła niezdarnie przeklinając się w duchu za to, jak idiotycznie musiało to zabrzmieć.
- Jasne, zaraz ci zrobię, tylko dokończę tutaj - odparł nie odrywając się od szklanych okruchów. Najwyraźniej nie dostrzegł w jej pytaniu niczego podejrzanego. A może nie chciał dostrzec?

Rozejrzała się po pokoju w poszukiwaniu ubrań. Zadziwiające. Jeszcze wczoraj wieczorem nie miała najmniejszego problemu, by się przy nim rozebrać do snu. A teraz sama myśl o tym, że mógłby zerknąć, gdy się przebierała, przyprawiał ją o szybsze bicie serca. Tymczasem ubrania leżały tam, gdzie je zostawiła. Niezdarna kupka tuż obok fotela. Bałaganiara z niej była. Cóż miała na to poradzić?

Ubrała się najszybciej, jak tylko potrafiła, pościeliła łóżko, poszła do łazienki przemyć twarz, a kiedy wyczerpały jej się wymówki, skierowała się do kuchni, by wypić kawę, na którą wcale nie miała ochoty z człowiekiem, któremu w chwili obecnej cholernie bała się spojrzeć w oczy. A przecież nic się nie stało, prawda? PRAWDA?!

Siedział przy stole milczący, z kubkiem parującego napoju w ręce, z zainteresowaniem śledząc kłęby pary unoszące się nad taflą gorącej cieczy . Usiadła naprzeciwko dukając podziękowania. Przysunęła do siebie kubek kawy i upiła łyk. Zerknęła na niego. Ich spojrzenia na chwilę się spotkały. W tej samej chwili oboje odwrócili wzrok jak poparzeni. Gdyby nie czuła się jak idiotka może nawet wydałoby jej się to zabawne.

Siedzieli dłuższą chwilę w milczeniu, w niemal całkowitej ciszy przerywanej jedynie sporadycznym siorbnięciem. Cholera! To było najgorsze kilka minut jej życia. Znali się jak łyse konie. Do tej pory potrafili gadać godzinami, a wystarczyła jedna noc i siedzieli naprzeciw siebie jak para obcych ludzi. I żeby to jednak była noc dzika i wyuzdana! Ale między nimi nie zdarzyło się nic! Prawie nic… tylko dlaczego było jej z tym tak źle?

- Przepraszam - szepnął Daniel nie patrząc na nią. Ze wszystkich rzeczy, jakie mógłby powiedzieć, postanowił przeprosić. Nosz kurwa!
- Nie przepraszaj. Nie zrobiłeś niczego, czego bym nie chciała - odparła, no bo co innego mu miała powiedzieć?
- Mimo wszystko przepraszam. Nie powinienem był… to się nie powinno było zdarzyć.

”Nie powinno było, ale się zdarzyło.” - pomyślała i gdyby tylko mógł podsłuchać jej myśli, usłyszałby głos suchy i beznamiętny. Nie powiedziała jednak tego. Nie było sensu. Tak jak nie było sensu mówić, że powinien się z tym pogodzić. To było oczywiste. Po co drążyć temat?

***

Gdy zatrzasnęły się za nią drzwi wejściowe do budynku, odetchnęła z ulgą. Sięgnęła do kieszeni płaszcza w poszukiwaniu papierosów i zaraz zaklęła szpetnie. Fajek nie było. Nie to, że zgubiła. Doskonale wiedziała, gdzie je zostawiła. W jego mieszkaniu, na parapecie przy drzwiach balkonowych. Jak by i bez tego dzień nie zaczął się wystarczająco parszywie. Tak to jest, jak człowiek stara się uciec jak najszybciej. No trudno. Nałóg będzie musiał poczekać. Nie chciała tam wracać. Nie teraz, nie prędko.

- Niech cię szlag, Daniel! - syknęła usiłując się doczołgać na skraj łóżka.

Dłuższą chwilę siedziała na brzegu łóżka oceniając swoje szanse na dotarcie do kuchni. Ocena wypadła pozytywnie, toteż po dobrych dwóch kwadransach zbierania sił ostrożnie wstała. Ostrożność niestety nie uchroniła jej skroni od pulsującego bólu, co J.J. skwitowała przeciągłym syknięciem. Jedynie nadludzkim wysiłkiem woli powstrzymała się od wczołgania się z powrotem do łóżka i zwinięcia w kłębek pod kołdrą.

Aspiryna. Gdzie w tym cholernym domu mogło być cudowne dziecko Felixa Hoffmana? Odrobina desperackich poszukiwań na szczęście przyniosła oczekiwany skutek w postaci pudełka białych, niepozornych tabletek. Jennifer wzięła dwie i wrzuciła je do szklanki wody. Ciche “psssssss”, jakie się przy tym rozległo,przyprawił ją o kolejny grymas bólu, ale dzielnie zniosła torturę mając nadzieję na rychłe wybawienie.

Jen z trudem przełknęła paskudne lekarstwo pocieszając się w myślach, że im paskudniejsze w smaku tym skuteczniejsze w działaniu. Następnie sięgnęła po paczkę fajek i zapaliła jednego. Zaciągnęła się łapczywie, by po chwili równie łapczywie łapać każdy oddech. ”Niedobrze” - pomyślała.

Ignorując torsje zaciągnęła się kolejny raz, tym razem ostrożnie, maleńką porcją. W tym samym momencie doznała tego dziwnego uczucia. Błąd w Matrixie, lub - jak kto woli - deja vu uderzyło w nią z siłą kowalskiego młotu. Miała taki sen… cholernie dziwny sen. Ciemnoskóry policjant i ona. Paliła, ale zupełnie jej nie smakowało, zupełnie jak teraz.

Co ten alkohol robi z ludźmi - pomyślała gasząc w popielniczce w połowie wypalonego papierosa. Zerknęła na swoje odbicie w lustrze na drzwiach szafy i jęknęła przeciągle. Nie, nie dlatego, że coś ją zabolało. Ot, zwyczajnie, wyglądała jak siedem nieszczęść.

Prysznic. Tego jej było trzeba. Pociągnęła nosem i jedynie utwierdziła się w tym przekonaniu. Ciepła woda zmyje z niej resztki pokręconego snu i parszywe samopoczucie.

Gorące strumienie spływające leniwie po nagim ciele. Uwielbiała to! Z kolei Daniel preferował wodę letnią, w temperaturze ciała, taką w której ona zamarzała. To mógł być jeden z powodów, dla których nigdy nie robili Tego pod prysznicem. Swoją drogą… skąd u niej w ogóle takie wspomnienia? Daniel był… technicznie rzecz biorąc, to był jej Ex. A o Ex nie należy rozmyślać. A już zwłaszcza w kategoriach wspólnych pryszniców.

No dobrze, Daniel nie był podręcznikowym przykładem Ex. Choćby dlatego, że nie zionęli do siebie nienawiścią. Byli przyjaciółmi. Właściwie to… ten związek miał charakter czysto epizodyczny. Przede wszystkim byli przyjaciółmi.

No dobrze, podręcznikowym przykładem przyjaciół to też nie byli. Było między nimi to dziwne napięcie, ta bariera, która powstała, gdy zadecydowali, że bycie razem to jednak nie jest to, co tygryski lubią najbardziej.

Co ją w ogóle naszło na takie rozmyślania tego parszywego poranka? Nie dość jej było krzywych faz we śnie i bólu głowy? Wszystko przez ten pocałunek! Nie powinien był jej całować. A jak już pocałował, to nie powinien był przestawać. Od nadmiaru seksu jeszcze nikt nie umarł. A już na pewno nie groziło to Jen. Ostatnimi czasu nadmiar seksu był ostatnim, co mogło jej grozić. Cholerny Daniel i jego cholerne skrupuły! Gdyby nie one, wszystko potoczyłoby się zupełnie inaczej. Obudziłaby się odprężona, w przyjemnie ciepłych męskich ramionach, pachnąca seksem, a nie z kapciem w ustach i szaloną orkiestrą pod kopułą.

Kawa i kolejne podejście do porannego papierosa. Tym razem, na szczęście, udane. Zaciągając się z lubością heterogenną mieszanką smoły, arsenu i całego zła tego świata Jen zauważyła wibrowanie telefonu.

Cytat:

OD: Daniel TREŚĆ: Jak tam, żyjesz?

Cholerny Daniel! Czyżby znał ją na tyle dobrze, że przeczuwał, co mogła ze sobą zrobić po jego wyjściu? To po co wychodził, dupek jeden? I co mu miała odpisać? Że żyje, tylko miała serię pokręconych snów? Uśmieje się, gdy mu o nich opowie.

Nim zdążyła odpisać przyjacielowi, zauważyła jeszcze jedną wiadomość, której wcześniej nie odczytała. To jej przyjście musiało ją zbudzić rano.

Cytat:

OD: Apostoł TREŚĆ: Jesteście?!

”O kurwa! O żesz kurwa, ja pierdolę! To jakiś żart! Bardzo, kurwa, nie śmieszny żart.” - pomyślała Jen drżącymi rękoma wystukując na klawiaturze odpowiednie słowa.

Cytat:

DO: Daniel TREŚĆ: Jest źle. Przyjedź.

Wysłała. Po chwili zastanowienia dopisała jeszcze coś.

Cytat:

DO: Daniel TREŚĆ: Proszę...

Jayden położył prawą dłoń na blacie i wpatrywał się w nią z uwagą. To w tę rękę skaleczył się, będąc w pierwszej alternatywnej rzeczywistości. Rozbite lustro pozostawiło na jego dłoni wyraźne nacięcie. Gdyby Jay był w tamtym świecie naprawdę, rana powinna zostać na jego ciele również tutaj, prawda?
Przypomniał sobie słowa Apostoła. To wszystko była gra, tak starał się im to wyjaśnić. Tylko dlaczego właśnie oni zostali wybrani? I jakim cudem współczesny świat nie dowiedział się jeszcze o tym dziwnym zjawisku? Nagle do głowy Jaydena napłynęły wszystkie teorie spiskowe i wierzenia o UFO, które kiedyś gdzieś zasłyszał. Czyżby tamci wariaci mieli rację?
- Powiedziałaś tam, że jest to swojego rodzaju alternatywna rzeczywistość. Nadal myślisz, że to prawda? Że zostaliśmy wrzuceni do tamtej rzeczywistości, w której my… no tego? Czy taka rzeczywistość w ogóle może być prawdopodobna?
Lisa zruszyła ramionami. Opuściła ręce kładąc je na blacie stołu, nieśmiało spojrzała na niego.
- W tamtej rzeczywistości poznaliśmy się wcześniej... - mruknęła odwracając spojrzenie. Była cała czerwona z zawstydzenia. - Tu znamy się raptem pół roku… - znów wzruszyła ramionami jakby w geście, że niczego nie potwierdza ani nie zaprzecza. Wbiła spojrzenie w parującą herbatę.
- Ciekawe jak - burknął i pokręcił głową. - Kiedyś… kiedyś byłem trochę inny. Na pewno nie zwróciłabyś wtedy na mnie uwagi - dodał jakby z lekkim żalem. Ucichł na dłuższą chwilę, pewnie zastanawiając się, dlaczego zaczął się tłumaczyć przed Liss. Wszak dla niego ich związek wciąż był nie do wyobrażenia.
- Przecież te inne rzeczywistości nie muszą być takie… rzeczywiste. Ta druga, ta z latającą zbroją. To na pewno nie było realne.
Dziewczyna uniosła spojrzenie na jego twarz. Mimowolnie się uśmiechnęła. Ale zaraz na powrót pojawiło się na jej twarzy zmartwienie.
- Pomijając już fakt, że nie jestem nawet w twoim typie - stwierdziła Melissa, jakby z pretensją w głosie. Westchnęła i pokręciła głową. - Ale tamto... Ten sen był tak prawdziwy, a wszystko wydawało się w nim być na swoim miejscu… - wspominając domek na przedmieściach Bostonu Melissa, w zamyśleniu przygryzła wargę. - Nie, ten drugi sen był zupełnie inny, był bardziej snem, a te inne postaci w nim takie nierealne…
Mechanik skupił wzrok na jakimś punkcie, przypominając sobie urywki z pierwszego “snu”. I o dziwo jego mina choć na moment rozpogodziła się.
- Poczekaj. Wiem, jak to sprawdzić. Może nam się coś po prostu uroniło. Ale Will. Will był tam też z nami, chociaż wczoraj wieczorem był u siebie w mieszkaniu. Wiem, że to zabrzmi głupio, ale zadzwoń do niego - powiedział ożywiony. Może liczył na to, że brat Liss wyśmieje ją za opowiadanie bredni i zyskają w ten sposób potwierdzenie, że to wszystko było tylko dziwnym zbiegiem okoliczności. W końcu… mogli śnić o podobnych rzeczach. Rzeczach, na których im zależało.
Dziewczyna przyglądała się chwilę Jaydenowi, zastanawiając nad jego pomysłem.
- Racja - odparła, po czym wstała od stołu i skierowała się na poszukiwanie telefonu. Ostatnio słyszała go w okolicach wieszaka na ubrania. I był, w kieszeni kurtki. Wyciągnęła go i włączyła ekran. Oczywiście urządzenie nie było zahasłowane. Widząc wiadomość, pomyślała tylko, że brat próbował pewnie nawiązać z nią kontakt. Wdusiła ikonkę i... Pobladła.
Spróbowała zadzwonić na ten numer.
- Nie ma takiego numeru. Nie ma takiego... - Melissa rozłączyła się słysząc automat. Zdenerwowana wybrała numer do brata.
Pierwszy sygnał, drugi... kolejny, w końcu załączyła się poczta głosowa.
- Spokojnie, pewnie był zajęty... - mruknęła zaniepokojona. Anulowała połączenie.
Opuściła rękę w której dłoni trzymała telefon i wróciła do kuchni.

- Nie odbiera - powiedziała siadając na powrót przed stołem. - Ale pewnie jest zajęty... Dziewczyna do niego przyjechała… - wyjaśniła spokojnym tonem, choć było widać, że wysila się, by tak brzmieć.
Jayden skrzywił się lekko i pokręcił głową. Wyglądał tak, jakby ktoś odwlókł wyniki jego badań na obecność jakiejś paskudnej choroby.
- No tak, pamiętam. Wczoraj przygotowałaś dla nich kolację - parsknął i upił trochę herbaty. - Ciekawe, co z tamtymi kobietami. Tymi, które zachowywały się podobnie do nas. Myślisz, że były tylko naszym wyobrażeniem? Właściwie to wyglądały jak zjawy…
Melissa pokiwała głową. Telefon położyła na blacie, tak by widzieć, gdyby ktoś do niej miał dzwonić.
- Ciekawe czy ten cały Apostoł i reszta też była niecielesna... Choć tamta roznegliżowana dotknęła mojego brata… - dziewczyna aż skrzywiła się na to wspomnienie. Rękoma sięgnęła po herbatę i objęła dłońmi kubek.
- O ile pamiętam, ten pieprzony Apostoł - zaczął, zerkając na swój telefon - raczej nie miał ciała, tylko tą głupią zbroję - bąknął na wspomnienie istoty, której gdyby miała standardową twarz, przywaliłby prosto w nos.
- Ta cała sprawa - powziął po chwili. - Głowa zaczyna mnie boleć. Chyba potrzebuję się przewietrzyć - westchnął i potarł dwoma palcami skroń. - Miałaś jakieś plany na rano? Chcesz już wracać do domu? - zapytał, podnosząc wzrok na Liss.
Pokręciła głową przecząco.
- Nie, nie mam żadnych - dodała. - W poniedziałek dopiero idę do pracy. A do domu mi się nie śpieszy... Czuję się trochę jak piąte koło u wozu, gdy jest tam też Natalie... - mruknęła i po powiedzeniu tego, odwróciła wzrok. - Ale jak masz plan, to nie będę przeszkadzać - dodała pośpiesznie, spoglądając na niego ze zmieszaniem.
- Myślałem… myślałem, żeby się przejechać za miasto. Dawno już sobie nie robiłem takich wypadów. Zazwyczaj pomagały mi, kiedy rozstawałem… kiedy miałem większy niż zazwyczaj mętlik w głowie - mruknął i upił duży łyk herbaty. - Może dobrze będzie odnowić stare zwyczaje.
Telefon Melissy rozdzwonił się akurat w momencie gdy otworzyła usta by odpowiedzieć. Urządzenie zrobiło to tak nagle, że dziewczyna aż podskoczyła na krześle.
- To Will - powiodła spojrzeniem od urządzenia na Jaya. Nie czekając na nic wstała od stołu i poszła do salonu, tak jak to miała w zwyczaju, gdy rozmawiała przez telefon.
Jayden w tym czasie pozbierał naczynia po śniadaniu i umieścił je w zlewie. Widząc, że jego gość jest zajęty rozmową, puścił wodę z kranu i wziął się za zmywanie. Szum wody i odległość Liss utrudniały mu podsłuchanie rozmowy. Zresztą, nawet się na to nie silił. Szanował prywatność Teksanki, toteż w pełni skupił się na na talerzach.

Rozmowa chwilę zajęła Melissie. Wróciła do kuchni, oparła się o ścianę i w zamyśleniu patrzyła, jak mężczyzna odkłada umyte i już wytarte naczynia do szafki.
- Wiesz, że w tamtym świecie mieliśmy zmywarkę? - odezwała się, z lekkim uśmiechem. - To co? Przejażdżka? - zapytała. - Czy po prostu zaczniesz coś dłubać przy aucie, a ja się będę temu przyglądać? - zaproponowała dodatkową opcję.
Jayden pokręcił głową z uśmiechem, opierając się pośladkami o zlewozmywak.
- Nie wierzę, że mogłem się tam na to zgodzić. Zmywarka to mój wróg - zachichotał i przyjrzał się Melissie.
- U niego wszystko w porządku? - zapytał, nim sam udzielił odpowiedzi na zadane pytanie.
- Tak. W najlepszym. Ale chyba Will idzie na wyparcie. Albo przed Nat tylko robił dobrą minę - wzruszyła ramionami. - Wieczorem będę się z nim widzieć to pogadam... Choć pewnie przy Nat będzie nam trudno rozmawiać o tym śnie - westchnęła i zaraz zaczęła się czymś zamartwiać.
Mężczyzna odetchnął cicho i postukał palcami o ladę. Być może uwierzył, że Will faktycznie nie doświadczył żadnych dziwnych snów. A to by oznaczało, że przypadek jego i Liss był po prostu… przypadkiem. Co za ulga! Tylko… co z tym SMS’em?
- Muszę gdzieś pojechać. Co powiesz na wycieczkę do Montauk? - zapytał, odpychając się od zlewu.
- Znaczy on przyznał, że miał ten sen. Tylko nim się nie przejmuje twierdząc, że na pewno da się to logicznie wytłumaczyć - sprostowała swoją wypowiedź.
- Montauk? - Melissa spojrzała na Jaya pytająco. Sama poruszała się głównie po ścisłym centrum Nowego Jorku, a jeżdżąc na karetce to kierowca przejmował się jak dzielnice się nazywają, a ona często, zaaferowana swoimi obowiązkami, nawet nie zwracała uwagi gdzie jest. - Może być Montauk - uśmiechnęła się do Jaydena ciepło.
Jay zrobił minę, jakby chciał przekląć, ale najwidoczniej się powstrzymał, ponieważ jedynie przygryzł zęby. Nie wyglądał jednak, jakby sprostowanie Liss wytrąciło go z równowagi. Wręcz przeciwnie. Jeszcze żwawiej ruszył do swojego pokoju.
- Daj mi chwilę, tylko się przebiorę - powiedział, zamykając za sobą drzwi.
- Okej... - spojrzała za nim zastanawiając się czy aby wszystkie swoje rzeczy zabrała stamtąd, ale zaraz odwróciła się w kierunku stołu. Wciąż stała tam jej herbata. Nawet jej nie zdążyła spróbować. Podeszła i wzięła kubek do ręki. Zbliżyła się do okna i spojrzała przez nie na ulicę.
Dzielnica była... No, z pewnością Lisa sama by się tu nie wybrała, lecz z Jayem czuła się jakby pewniej, bezpiecznie. Ufanie mu przychodziło jej bardzo naturalnie.
Pogrążona w myślach czekała, aż jej przyjaciel się wyszykuje.
I nie musiała długo czekać. Jayden zmienił koszulę oraz podkoszulkę i jeśli węch jej nie mylił, użył nowych perfum.
- To co. nadal chętna odwiedzić wschodnie wybrzeże? - zapytał, zgarniając z komody klucze oraz dokumenty.
- Ja jestem tylko pasażerem - uśmiechnęła się szeroko i ruszyła, przechodząc obok Jaya, do wieszaka po swoją torbę. - Pojadę tam, gdzie mnie zabierzesz - dodała, zakładając na siebie kurtkę i buty.

Przystanął w korytarzu, spoglądając na nią zagadkowo. Przez chwilę zawahał się, czy aby na pewno powinni opuszczać mieszkanie. A co, jeśli to wszystko była prawda? Jeśli byli teraz obserwowani przez jakiegoś szaleńca, czy raczej szaloną, lewitującą zbroję? To wszystko wydawało się Jayden’owi w cholerę niewiarygodne, ale… cóż, zawsze pozostawała ta najmniejsza, najbardziej niewiarygodna szansa.
Pokręcił głową i sięgnął po swoje buty. Popadał w paranoję. Nie żeby nie miał ku temu dobrych podstaw. Jednak stać go było na więcej.
- Może nawet dostaniemy się na latarnię na wybrzeżu - zastanowił się, oklepując swoje kieszenie. - Dawno już tam nie byłem - dodał i ruszył w stronę drzwi, wyjmując klucze.
- Latarnia morska? Ekstra! - propozycja ewidentnie przypadła Lisie do gustu. - Będzie widać cała okolicę - dodała z zadowoleniem. - A później dasz mi się wyciągnąć na lunch na mieście.
Jayden otworzył drzwi i wyszedł na klatkę schodową, czekając, aż Liss do niego dołączy.
- Możemy podskoczyć do smażalni ryb. Będziemy mieli tam blisko - zaproponował z uśmiechem.
- Jasne - zgodziła się. Wyszła z mieszkania na klatkę schodową i stanęła za nim. - Jak się tak zastanowię, to choć mieszkam tu już rok, to ledwie co poznałam Nowy Jork.
- Musisz mniej czasu spędzać w pracy - odparł i zatrzasnął za nimi drzwi, następnie przekręcając zamek.
- Albo przynajmniej chodzić tam w ludzkich porach - dodał, kręcąc głową i pierwszy ruszył w dół po schodach.
Liss pokręciła tylko głową ma jego uwagę i zaraz dołączyła do niego i już po kilku chwilach siedzieli w czarnym Mustangu, kierując się na wschodni półwysep.

Oboje poczuli się znacznie lepiej, będąc w drodze i już nawet nie chodziło o to, że cieszyli się na cel podróży. W ich wypadku samo przyjemność z jazdy sprawiała, że poranny stres i zmartwienia udało się zepchnąć na dalszy plan. Muzyka rockowa wydobywająca się z głośników Mustanga dodatkowo polepszała nastrój.
- Wiesz, trochę ciężko, żeby moja praca była od dziewiątej do piątej - Melissa, która rozsiadła się wygodnie na fotelu pasażera, postanowiła nawiązać do jego wcześniejszych słów. - Nie przeszkadza mi praca zmianowa, bo lubię moją pracę - spojrzała na niego wymownie a propos jego twierdzenia, że praca nie jest od lubienia.
- Powinieneś też spróbować żyć z tego, co sprawia ci przyjemność - chyba nie zamierzała mu odpuścić próby przekonania go, by zatrudnił się w warsztacie.
- Nie, Liss. Nie roztrząsamy tego tematu. Jest jak jest - odparł sfrustrowany, wbijając się na lewy pas i wymijając jednego pickup’a. Jego reakcja musiała świadczyć o tym, że kończyły mu się wymówki, więc Liss natrafiła na pustą ścianę uporu.
- Samochody to tylko pasja. Nic więcej.
- Czemu się tak przed tym bronisz? - wyraźnie jego opieranie się tylko bardziej ją ciekawiło, co leży u podstawy tej niechęci. - Już kiedyś próbowałeś? - wypaliła i po chwili posmutniała, że może niepotrzebnie drąży jakiś nieprzyjemny dla niego temat.
- Po prostu!... - zaczął nerwowo, zaciskając dłonie na kierownicy. Po chwili szybszej jazdy odetchnął głęboko i rozparł się na fotelu.
- … po prostu wszystko, za co się zabiorę, prędzej czy później rujnuję - dopowiedział zrezygnowany, na chwilę zjeżdżając na prawy pas, by przepuścić jadący za nim samochód sportowy.
- A to… to jedna rzecz, na której mi zależy. I czuję, że dopóki nie wezmę na siebie zobowiązania, nic nie pójdzie źle.
- Jay... - dziewczyna spojrzała na niego ze współczuciem. Jego gniew czy nagłe zwiększenie szybkości jazdy nie było czymś, co ją by wystraszyło. Przez chwilę zerkała na niego w zamyśleniu, aż w końcu się rozpogodziła.
- Oj, niepotrzebnie panikujesz - uśmiechnęła się. - Kurczaki pana Mao nie były czymś, co mogło ci wyjść. Większość twoich fuch, którymi się zajmowałeś, to albo szemrane interesy, albo coś zupełnie nie związanego z twoimi umiejętnościami. To tak jakbym ja miała naprawiać komputery - roześmiała się. - Po prostu w pewnych dziedzinach jest się skazanym na niepowodzenie, a w innych bez wysiłku spotyka nas sukces - mrugnęła do niego.
- Nie, Liss. Przerabiałem to już wystarczającą ilość razy. Dobrze jest, jak jest. Radzę sobie i nic więcej nie potrzebuję - powiedział, mając nadzieję, że zabrzmiał wystarczająco pewnie.
Zerknął na nią. Wiedział, że nie potrafi się na nią złościć. Był świadom tego, że chciała tylko pomóc, za co zresztą był jej wdzięczny. W końcu nikt ostatnio nie okazywał mu tyle troski, co ona. Jednak Liss nie rozumiała, że Jayden już taki jest. To, co doświadczył w życiu, ukształtowało go na dzisiejszy obraz. Nie był tym Jayden’em z alternatywnej rzeczywistości. I nie wiedzieć czemu, za każdym razem, kiedy o nim pomyślał, odczuwał do niego skrywaną niechęć.
- Jako osoba bezrobotna, brzmisz niezwykle przekonująco - stwierdziła Melissa z pewną dozą ironii w głosie, ale nie było w tym nic złośliwego.
- Ale Jay... Ja nie mówię, żebyś się zatrudniał w korpo ASO - jeśli myślał, że zarzuciła temat, to właśnie się zawiódł. - Tam byś się na pewno nie nadał - dodała kiwając głową z wyrozumiałością. - Ale taki mały warsztat... Na przykład specjalizujący się w naprawie starszych aut... - zamyśliła się nad własnymi słowami, po czym na jej twarzy wykwitł uśmiech zadowolenia z tego, co przyszło jej do głowy.

Jayden nie wiedząc już, co odpowiedzieć, postanowił nie odpowiadać wcale. Podgłośnił muzykę lecącą z odtwarzacza. Czekało ich dobre ponad dwie godziny jazdy do Montauk. I nie wyglądał tak, jakby zamierzał przez cały ten czas rozmawiać o swojej pracy.
Melissa nie zamierzała przekrzykiwać muzyki, więc po tym jak przewróciła oczami, po prostu oddała się czerpaniu radości z jazdy. I tylko lekki uśmieszek jaki miała na buźce zwiastował, że temat jeszcze wróci na wokandę.

Lisa odsunęła telefon od ucha i rozłączyła się. Chwilę patrzyła na ekran po czym schowała Samsunga do kieszeni kurtki. Dziewczyna zwykle, gdy rozmawiała przez telefon nie zwracała uwagi na otoczenie, wiec gdy spojrzała w kierunku auta, dostrzegła już tylko jak Cruse Samanthy odjeżdża.

Melissa podeszła do Jaya. Wyglądała na skruszoną.
- Myślisz, że to ten Apostoł sprawił, że się z nią spotkaliśmy? Że te... istoty chcą nas zebrać w jednym miejscu? - zapytała.
- Może być… - pokiwał głową. - Ale to by tylko znaczyło, że za tym wszystkim stoi jakiś człowiek. Psychol, ale człowiek. Któremu można spuścić manto… - dodał beztrosko, jakby z ulgą. Tak, próbę manipulacji i szantażu mógł zrozumieć. To było ludzkie. Nie jakieś dziwne sny i latające zbroje… Wiele nie mówiąc, po spotkaniu z Samanthą humor mu się trochę poprawił.
- Tak czy owak lepiej jeśli będziemy mieli twojego brata na oku. Jeśli będzie się zadawał z tymi kobietami, których bądź co bądź nie znamy, może napytać sobie biedy - mruknął i zerknął na Liss.
- To co, łączymy siły i przywracamy Mustanga do życia? - zaproponował, uśmiechając się do niej zachęcająco.

Ta propozycja wyraźnie rozpogodziła Melissę.
- Jasne - skinęła głową uśmiechając się do Jaya promiennie i lekkim krokiem podeszła do otwartej maski Forda.
- To ja wezmę klucz i postukam w termostat, a ty, no cóż, schyl się i zobacz czy coś nakapało na chodnik - powiedziała zakasując rękawy i zaraz pochyliła się nad chłodnicą. - A może sama chłodnica się rozszczelniła i zwyczajnie wyciekł nam po drodze płyn - mruknęła pod nosem.
Jay szybkim ruchem zdarł z siebie koszulę i wrzucił ją do samochodu, a zostając w samym podkoszulku, położył się jak do pompki pod maską.
- Diagnozę czas zacząć. Siostro Liss, proszę postukać w termostat - powiedział rozbawiony.
- Nie tak szybko - odparła z rozbawieniem dziewczyna. Wyciągnęła z kieszeni chusteczkę, by chłopak miał jak sprawdzić, czy spód chłodnicy jest mokry. - Sięgnę jeszcze tylko po klucz z bagażnika - dodała i jak powiedziała tak zrobiła. Przeskoczyła nad leżącym na chodniku Jayem i dochodząc do tyłu auta otworzyła kufer Mustanga, gdzie leżała podręczna torba z narzędziami. Wyciągnęła z niej dużą grzechotkę. Wróciła na miejsce i z wyczuciem obstukała miejsce gdzie uważała, że leżał problem. Kątem oka Lisa spoglądała na przyjaciela.

- To była dobra propozycja, ale chyba w tym przypadku nie trafiona- powiedział po chwili macania kciukiem chusteczki. - Ale może termostat po prostu się zapchał - dodał, żwawo podnosząc się z ziemi i przystając obok kobiety tak, że niemal dotykali się ramionami. Zaglądał zaciekawiony we wnętrza samochodu.
- Mamy czas. Dzisiaj i tak już byśmy się nie wybrali do Montauk. Równie dobrze możemy spędzić nasz wypad na tym podjeździe, co nie?
- No cóż, w sumie wyszło na moje - odparła Melissa odrobinę się rumieniąc. - W końcu proponowałam, żeby spędzić czas przy aucie - mrugnęła do niego.

Stali tak przy aucie dobry kwadrans. Już bez nerwów i na luzie udało im się w końcu namierzyć problem, który unieruchomił czarnego Mustanga. Drugi kwadrans wystarczył, by uznać, że można podjąć próbę odpalenia auta. Lisa zasiadła więc na fotelu kierowcy, a Jay stał przed autem, wpatrując się we wciąż otwarte wnętrzności maski wozu, by ocenić ich starania.
Teraz była chwila próby. Melissa wdusiła sprzęgło i przekręciła kluczyk w stacyjce. Rozrusznik zajęczał, zakołatał się, Liss dodała gazu i... Mustang ryknął z groźnym bulgotem roznoszącym się przez cały układ wydechowy. Dziewczyna przygazowała Forda, sprawdzając, jak się trzyma na wyższych obrotach, by w końcu odpuścić mu i wpatrując się we wskazówkę obrotów, liczyła, że ta samoczynnie nie opadła do zera.
- Dobra trzyma obroty! - powiedziała do Jaydena wychylając się przez okno.

Mężczyzna założył ręce na piersi i pokiwał głową z uznaniem.
- Wiedziałem, że nam się uda - odpowiedział, posyłając jej uśmiech. Przez chwilę przyglądał się jeszcze pracującej maszynie, by w końcu pozbierać narzędzia, opuścić podpórkę i zatrzasnąć maskę. Wrzucił wszystkie klamoty na tył i podszedł do drzwi kierowcy. Opierając się ramieniem o dach, zajrzał przez opuszczoną szybę do środka i spoglądał na Liss.
- Dobra robota.
Dziewczyna pokręciła głową.
- Ty byś dał radę sam, ja nie, więc wielkiej zasługi w tym mojej nie ma - odparła i przesiadła się na fotel pasażera, robiąc Jayowi miejsce.
- Nie umniejszaj wagi twojej pomocy - odpowiedział poważnie, otwierając drzwi i siadając za kółkiem. Przez chwilę tkwił w pozycji z jedną nogą wywaloną na zewnątrz i tępo wpatrując się przed siebie.
Melissa wyglądała na zadowoloną. No bo czemu by się nie cieszyć skoro auto naprawione? Chwile przypatrywała się przyjacielowi, jakby wahała się, co powiedzieć.
- Nie wiem jak ty, ale ja zgłodniałam przez to wszystko - odezwała się w końcu. - Może po drodze zahaczymy o drive thru Burger Kinga? - zaproponowała.
- I tak nie miałem ochoty na rybę - odpowiedział po chwili, wciągając do środka nogę, po czym zamknął drzwi i odpalił samochód.
- A więc na Burger King - dodał z zapałem i dodał gazu, ruszając z miejsca.