Jayden oparł dłonie o biodra i spojrzał w kierunku drzwi. Po chwili obserwacji zerknął w stronę łoża i mimowolnie drgnęła mu powieka.
- Dobra, ale ostrożnie - powiedział niechętnie, ruszając kilka kroków do wyjścia. Zatrzymał się tam jednak i odwrócił do rodzeństwa, patrząc na nich, jakby z nadzieją, że znaleźli inne rozwiązanie.
- Gotowi?
- Gotowi - skłamał Will, wysuwając się przed Melissę.
Jay spojrzał prosto w oczy Willowi i skinął do niego głową.
- Trzymaj się z tyłu, dobrze? - rzucił do Liss, podchodząc do niej.

Melissa już miała wyjrzeć co jest za drzwiami ale słowa Jaydena zatrzymały ją. Westchnęła cicho i uśmiechnęła się blado. Niechętnie skinęła głową.
- Nawet nie mamy jak się obronić przed tym czymś - mruknęła wspominając rogatą kobietę.
- Wyglądała na ostrą - powiedział Will. Siostra zgromiła go zaraz wzrokiem za te słowa.
Mechanik minął Liss i podchodząc do Willa poklepał go przyjacielsko po ramieniu.
- Spytaj ją o numer, następnym razem, jak ją zobaczysz - powiedział z uśmiechem.
- Zgłupieliście? Szabla... - wyjaśnił Will.
- No tak, to może być mała przeszkoda przy próbie uzyskania jej numeru. O ile ma jakiś. Wyglądała jak wyciągnięta z filmu “Książę Persji” - westchnął, kręcąc głową. - Dobra. Zobaczmy, co my tu mamy... - wskazał palcem w stronę drzwi i powoli przekroczył próg, rozglądając się uważnie.

Za drzwiami nie czaił się głodny smok, nie czekał książę na białym koniu, nie było tam też czekającej na uwolnienie księżniczki.
To co było, to krótki korytarz, lecący prosto jak strzała i kończący się kolejnymi drzwiami. Korytarz był oświetlony lampami oliwnymi przymocowanymi do ścian obitych boazerią. Wrażenie było, jakby przenieśli się pod pokład jakiegoś starego okrętu, choć może takie spostrzeżenie było tylko skutkiem oglądania zbyt wielu filmów. Podłoga również była wyłożona drewnem, na którym zebrała się już dość gruba warstwa kurzu. Kiedy Jay postawił pierwszy krok na zewnątrz, do ich uszu doszło nieprzyjemne trzeszczenie. Tak, temu miejscu z pewnością przydałaby się renowacja. I zatrudnienie sprzątaczki na pełen etat.

- Całkiem przytulnie - powiedział Blackleaf, choć ton jego głosu przywodził na myśl co innego. - Mam tylko nadzieję, że się zaraz nie zapadniemy. Powinniśmy trzymać odstępy.
- Razem zawsze przyjemniej - z cieniem ironii odparł Will.
Idąca na końcu Melissa zerkała co chwilę za siebie jakby oczekując, że coś czai się i czeka tylko by się na nich rzucić. Dłonią dotknęła boazerii i skrzywiła się czując drewno opuszkami palców. Było tak samo realne jak w rzeczywistości. Objęła się i potarła dłońmi ramiona. Było jej zimno i to nawet bardziej niż zwykle.
- Chyba powinniśmy być cicho... Żeby nas nikt nie usłyszał. - Jej słowa wypowiedziane były prawie szeptem. Po chwili znów spojrzała za siebie.
- Jestem pewien, że wszyscy tubylcy aż za dobrze wiedzą o naszej tu obecności - odparł Will. - Może mimo scenerii rodem ze średniowiecznej Arabii wszędzie są ukryte kamery, a ktoś teraz śmieje się do łez, oglądając nasze poczynania.
- Jak tylko znajdę takiego żartownisia, to pokażę mu lepszy powód do łez - mruknął Jay i zerknął w stronę Liss z troską. Nie miał ze sobą kurtki ani niczego, co mógłby jej dać na dogrzanie się. Postanowił mieć jednak oko na wszelkie przedmioty, które można było wykorzystać do takich celów.
- Tu się chyba korytarz kończy, o ile nie ominęliśmy jakiś tajnych przejść - dodał, przystając na dwa kroki przed drzwiami.
- Można spróbować ostukać ściany - powiedział Will, z wyraźnym brakiem wiary w głosie. - Zapewne dekoracji nie robią zbyt trwałych. - Co nie było wcale prawdą, jeśli się uwzględni imitację okna. - A może są na tyle stare, że się rozsypią.
Stuknął dwa razy pogrzebaczem w deski boazerii. Równie dobrze mógłby postukać palcem.
- A zatem, dzielna drużyno, idziemy dalej? - zaproponował.
- Jasne, kowboju. Tylko pamiętaj, że to nie jest jakaś gra wideo - odparł Jay do informatyka i uśmiechnął się szeroko. Zaraz też zbliżył się do drzwi i złapał za klamkę. Odetchnął głęboko, policzył pod nosem do trzech i otworzył drzwi.

- A to ciekawe… - bąknął i zniknął za przejściem, pozostawiając dwójkę rodzeństwa za sobą.
- Zaiste, ciekawe... - potwierdził Will, przekraczając próg i opuszczając korytarz.
Za to Melissa zatrzymała się i tylko patrzyła jak przyjaciel i brat wychodzą z korytarza. Tam gdzie weszli było jeszcze zimniej, czuła ten chłód który powiał od tamtych drzwi. Ale nie można było zrobić nic innego.
- Nie ma innej drogi - mruknęła pod nosem, jakby chcąc się pokrzepić. Spojrzała za siebie. Powrót do pokoju, w którym gniła głowa był jeszcze gorszą opcją. Wróciła spojrzeniem przed siebie. Nie usłyszała krzyków co było w tej sytuacji dobrą wiadomością. Ruszyła nie chcąc zostać samej w tym upiornym miejscu.
Przekroczyła drzwi i dołączyła do Jaydena i Williama stojących w sporej grocie. Było w niej chłodno, wilgotno i nieprzyjemny zimny wiatr hulał między ścianami. Lisa stanęła bliżej mężczyzn jakby chcąc skryć się za nimi przed tym zimnem.
- Widzicie to, co ja? - upewnił się Will, przenosząc wzrok z paru sylwetek, które znajdowały się w jaskini, na Lisę. - Oni nie wyglądają jak z Piasków Czasu.
- Ale się uparliście na tego Księcia Persji - burknęła wyglądając zza ich pleców na to coś co widziała. - Wyglądają jakby byli nierealni. Wam też oni wydają się lekko rozmywać gdy się poruszają? Jak jakieś cienie - stwierdziła zaniepokojona tym zjawiskiem.
- Chcesz, że tak powiem, iść i dotknąć? - spytał Will.
- Nie, nie mam takiego zamiaru - mruknęła Melissa chowając się za szerokimi plecami Jaydena.
- Tylko bez dotykania - odparł mechanik, przyglądając się otoczeniu i szukając jak najlepszej strategicznej pozycji.

Jen z niepokojem przyjrzała się dziurze w ścianie, w której zniknął szczur, a następnie drzwiom, za którymi zniknęła tajemnicza dziewczyna. Było w niej coś niepokojącego. Z jednej strony przywodziła na myśl nastoletnią fankę steampunku. Z drugiej zaś...te jej wielkie, błękitne w błękicie oczy, zupełnie jak w “Diunie” Herberta.

Dopiero po dłuższej chwili J.J. oprzytomniała na tyle, by zbadać otaczającą ją rzeczywistość. A wynik tego badania dało się zamknąć w jednym, krótkim pytaniu: WTF?! Te trzy litery niezwykle trafnie opisywały stan ducha Jennifer. Jeden wielki mindfuck. Została sama. Zupełnie sama w miejscu, którego kompletnie nie kojarzyła. Opuszczona kuchnia robiła piorunujące wrażenie, istny mokry sen karalucha.

To jednak nie zakurzone ściany i pordzewiałe garnki robiły największe wrażenie. Nawet nie kolonia Aspergillus Niger, która zasiedliła szczątki czegoś, co w dawnych dobrych czasach mogło być chlebem, a która obecnie wchodziła powoli na wyższy etap rozwoju cywilizacyjnego. Najgorsze w tym wszystkim było to, że Jen była zupełnie bosa. Miała na sobie ciuchy, w których była w piątek w pracy: ciemnozielone spodnie i szarą koszulę. Półbuty jednak zniknęły. A podłoga bynajmniej nie zachęcała do stąpania po niej boso.

Dłuższą chwilę kobieta walczyła z rodzącą się w niej odrazą. Wreszcie zdecydowała się pójść w stronę, w którą udała się niebieskowłosa. Nawet jeśli miałoby to się zakończyć gangreną i odcięciem obu stóp, było lepsze niż pozostanie w tym strasznym miejscu.

Mijając stół Jen zauważyła na podłodze ślady czegoś, co kiedyś prawdopodobnie było kubkiem z herbatą, obecnie zaś tworzyło malowniczą mozaikę kamionkowych okruchów i brunatnych zacieków. A więc to musiał być ów przedmiot, który spadł ze stołu i narobił tyle hałasu. Jen odruchowo pomacała się po miejscu na głowie, które miało bliskie spotkanie trzeciego stopnia z kuchennym blatem. Bolało jak diabli i sądząc po wypukłości, nabawiła się pięknego guza.

Stając przed drzwiami Jen jeszcze raz rozważyła wszystkie za i przeciw. Mówiąc precyzyjnie, wszystkie za wyjścia z tego zapuszczonego pomieszczenia i wszystkie przeciw pozostaniu w nim. Przebiegła spojrzeniem po zakurzonych powierzchniach na chwilę zatrzymując wzrok na “zdobiącym” ściany obrazie. Uwieczniony na nim policjant w jakiś pokrętny sposób przypominał sierżanta Baileya. J.J. poczuła dziwne ni to ukłucie, ni to uścisk gdzieś w środku. Kręcąc głową dla odpędzenia złych myśli, nacisnęła klamkę.

Spodziewała się czegoś na kształt korytarza; prostego przejścia, z kilkorgiem drzwi po jednej i po drugiej stronie. To, co zastała za drzwiami, nie przypominało standardowego przedpokoju w standardowym mieszkaniu. Chociaż może powinna się tego spodziewać? Przecież standardowa kuchnia zwykle nie jest tak zapuszczone.

Spiralne schody miały w sobie pewien urok. Nawet te, z obdrapanymi poręczami i odłażącą niebieską farbą. Jen znajdowała się na najwyższej kondygnacji, co w sumie znacząco ułatwiło sprawę. Miała bowiem tylko jeden możliwy kierunek ruchu… w dół.

Stopnie skrzypiały niemiłosiernie przy każdym kroku, ale cudem boskim żaden z nich nie pękł pod jej ciężarem. Komukolwiek należało za to podziękować, budowniczemu, czy bogom, Jen zamierzała za to kiedyś zrobić, jeśli tylko będzie miała szansę.

Schody ciągnęły się w dół niekończącą się girlandą. J.J. czuła się tu jak w domu Muminków, z tą tylko różnicą, że tu nie było żadnych drzwi ani okien. Tylko schody, setki, tysiące stopni. Kobieta dość szybko straciła rachubę, dała więc sobie spokój z ich liczeniem.

Wreszcie, po kilku, kilkunastu, a może i kilkudziesięciu minutach schodzenia, Jennifer wreszcie natknęła się na jak do tej pory jedne jedyne drzwi, nie licząc tych prowadzących do samej kuchni. Jak cała reszta korytarza, drzwi również były obdrapane, ale ich niewątpliwą ozdobę stanowiła klamka.

Wielka, pośniedziała, mosiężna klamka z pięknie rzeźbioną gałką. Do złudzenia przypominała klamkę z animowanej adaptacji “Alicji z krainy czarów”. Jen przez chwilę wahała się, czy zajrzeć do znajdującego się za ścianą pomieszczenia, czy też iść dalej. Pokusa była duża. Na tyle duża, że kobieta zdecydowała się chwycić za zimną chropowatą gałkę. Jak nietrudno się domyślić, klamka nie ożyła pod wpływem dotyku i nie zaczęła wrzeszczeć na właścicielkę dłoni. Ale trzeba przyznać, obawy co do tego były spore. I w sumie chyba J.J. chyba by się tym aż tak nie zdziwiła.

Pomieszczenie za obdrapanymi drzwiami skrywało w swym wnętrzu bibliotekę, równie - co kuchnia - zaniedbaną i opuszczoną. Część szklanych witryn była wybita, sporo książek i luźnych kartek leżało porozrzucanych na ziemi. Jen dostrzegła na podłodze poczerniałe ślady, resztki popiołu i nadpalonych kartek. Jakiś barbarzyńca urządził sobie na środku pokoju ognisko używając książek jako opału. Jennifer korciło, by zostać w tym miejscu, przyjrzeć się ocalałym zbiorom, może nawet coś przeczytać. Szybko jednak zarzuciła ten pomysł. Ruszyła w dół.

Na końcu schodów były drzwi. Ich widok jednocześnie ucieszył i zmartwił J.J. Miała szczerą nadzieję, że za drzwiami jest wyjście, a jednoczęśnie była niemal pewna, że to nie wyjście ujrzy po naciśnięciu klamki.

Zajrzenie przez dziurkę od klucza nie rozwiało jej wątpliwości. Kompletnie nic nie widziała. Gdy zbliżała twarz do niewielkiego otworu, poczuła na policzku chłodny podmuch. Przywodził na myśl wnętrze starej, zawilgoconej piwnicy. To odczucie wcale nie napawało optymizmem.

Po chwili nacisnęła klamkę. Miała rację i jednocześnie jej nie miała. To nie było wyjście, nie była też piwnica, bardziej grota. Spora, chłodna i nieprzyjemnie wilgotna. Nie była jednak zupełnie pusta. Właściwie to było tu całkiem tłoczno.