Saskia spojrzała zdziwiona na rozmówcę. Spośród mgieł jej wzroku przebił się jednak promień świadomości i zrozumienia.
- Ach! Przepraszam. Dał mi to jeden z aresztowanych kapłanów. I powiedział właśnie to.

Wyżyna Skorpiona... Osławiony płaskowyż zajmujący południowo-wschodnią część półwyspu, na którym znajdowało się Ancuan. Usiany dziesiątkami mniejszych i większych pozostałości dawnych eonów. Jedno z najbogatszych - i bardziej niebezpiecznych - obszarów poszukiwań numener i tajemnic sprzed wieku. Można wręcz rzecz, że niczym turystyka w co biedniejszych państwa przed milionami lat, w Ancuan zaopatrywanie wypraw poszukiwaczy pradawnych dziwów było głównym utrzymaniem niejednej osady. Nie trzeba chyba wspominać, że i konfliktów interesów nie brakowało w tak usianym cudami obszarze - by wspomnieć tylko o zatargach między ekipami wynajmowanymi przez Czerwonych Kapłanów i miejscowymi zbieraczami niesamowitych, użytecznych staroci (czym w gruncie rzeczy były numenery). Słowem, raj dla rabusia, a i glewia znajdzie godnego przeciwnika wśród strażników katakumb. I głównie to przyciągnęło naszą drużynę do tego dziwnego państwa - lecz czy którekolwiek z istniejących królestw można było nazwać normalnym?

Gorzej szło Forgione z przypomnieniem sobie tożsamości osoby o wspomnianym imieniu. Fakt faktem, oboje z Saskią poznali wielu śmiałków, specjalizujących się w pozyskiwaniu fantów z krypt i bunkrów - żaden jednak nie nazywał się podobnie do tajemniczego jegomościa.

I choć nikt z tłumu nie zwracał szczególnej uwagi na naszych śmiałków, składających zebrane informacje do kupy, przynajmniej jedna para oczu bacznie ich obserwowała. Skryty w półmroku zaułka, zakutany w żebraczy zawój człowieczek przysunął bliżej gardła nadgarstek z dziwną, srebrną bransoletką. Pstryknął weń trzy razy paznokciem kciuka drugiej ręki, wymamrotał niewyraźne słowo i przejechał wskazującym palcem po całej długości ozdoby, po czym wyszeptał w stronę bibelotu:

- Informacja przejęta, misja przerwana. Powtarzam, informacja ...

I nim ktokolwiek spróbował zareagować (choć któż by interesował się mamroczącym do siebie dziadem?), cofnął się wgłąb uliczki aby uniknąć ewentualnych obserwatorów. Nasi bohaterowie weszli do rozgrywki istot wielokrotnie potężniejszych i długowiecznych od nich - czy jednak zakończą swój żywot niedługo, jako nic nie znaczące pionki? Czy może dzięki uporowi, sprytowi i taktyce staną się prawdziwym zwycięzcą partii? Najbliższe tygodnie miały przynieść odpowiedź na to pytanie nie mniej zaskakującą jak cuda, które spoczywały w najgłębszych zakamarkach starożytnych kosmodromów..

Saskia słuchała z nieskrywanym zainteresowaniem, kiwając głową. Kiedy Forgione zadał jej pytanie, zareagowała na nie z kilkusekundowym opóźnieniem, przestając potakiwać i rozwijając ostrożnie pakunek.

W zawiniątku okazała się być ... lalka. Figurka drewnianego ludzika o członowanych, ruchomych względem siebie w stawach kończynach. Była minmalistyczna: wydłużone, gładkie kształty poszczególnych partii nóg i stóp, jednolity, zaokrąglony korpus, owalna głowa bez włosów, uszu i jakichkolwiek rysów twarzy. Za pomocą kilku ruchów dłoni można było ludzika ustawić w niemal dowolnej pozycji - najwyraźniej w kulistych stawach ukryto jakiegoś rodzaju łożyska. I choć posążek wykonany był z czegoś przypominającego zwykłe, lekko lakierowane drewno, dało się wyczuć w nim starość wieków.

Dalszą inspekcję przerwały podniesione głosy i obelgi strażników, zbliżające się ku naszym bohaterom.
- ... z drogi! Gdzie ta dziewka co ją więzień obłapiał? Raz mi ją znaleźć! Rozkaz z góry!

Czas był najwyższy, by ruszyć się z miejsca. Pod warunkiem, że nasi herosi nie chcieli trafić do lochów - bądź zniknąć na dłużej, bądź zawsze z tego świata.

Saskia nic nie odpowiedziała, parła tylko sprężystym krokiem naprzód. Bardzo liczyła na to, że coś z tej laleczki wydobędzie - z tyłu głowy niemiło kołatało jej się coś, co, jeśli zostanie bliżej określone, mogłoby zapewne pomóc jej w odcyfrowaniu sensu tego dziwnego pakunku. Chociaż może lepiej, żeby tak się nie stało - wtedy będzie łatwiej odpuścić, nie dociekać, nie odwiedzać tego całego Skorpiona i nie narażać się władzom. Ale, pomyślała, nie ma co się oszukiwać. Zawsze się czemuś naraża.