- Właścicielu - Forgione od razu podszedł do karczmarza i włożył mu w chętną pieniędzy dłoń błysk. - Piwo dla naszej trójki i jakiś niezbyt trujący obiad.

Nie czekając na odpowiedź usiadł z Francesciem i Saskią przy jednym ze stolików, miał nadzieję na jakiś mało zaludniony.

- Francesco... Zdaje mi się, że sporo się od siebie zaczęliśmy różnić. Nie sprawimy tym sobie kłopotu?

Francesco zastanawiał się chwilę i na szczęście odpowiedział to, co sam oryginał w myślach:

- To chyba lepiej. Łatwiej nas brać za bliźniaków, co nie? Ale bzdury na bok. Ważniejsze jest pytanie - co dalej robimy?

Forgione kontynuował wypowiedź innego siebie:

- Najpierw rozwiążmy problem cholernej lalki. Jeżeli ten Erwin czy jakikolwiek inny człowiek może zostać przez nią namierzony, to czy nie można w ten sam sposób namierzyć laleczki? Datasfera to nie jest moja dziedzina, jak i cała ta numenera, ale liny mają zazwyczaj dwa końce. I jak się idzie w jedną, to można i w drugą stronę się wybrać.

- Dlatego też warto byłoby lalkę spieniężyć - mówił Francesco - ale kto kupi lalkę, która reaguje na Ermina, nie wiedząc kim jest Ermin? Inaczej dostaniemy za nią śmieszną ilość błysków. Stąd - można jeszcze kupić zapasy wody i pożywienia, najlepszy byłby jakiś szyfr, co produkuje żarcie przez jakiś czas, żeby tego nie nosić. I wtedy możemy tego van Garenkuffa wypytać o co chodzi. A jak nas będzie próbował oszukać, to się go pobije i zabierze wszystko co ma. Zawsze to jakiś zarobek.

Forgione myślał podobnie, z jednym zastrzeżeniem - będzie musiał swojego doppelgangera odesłać do niebytu, żeby podróż była tańsza i łatwiejsza. Żal mu będzie Francesca, bo się już przyzwyczaił, ale ewentualny pościg szukać będzie trójki ludzi, a nie dwójki. Nie wypowiedział myśli na głos, wiedząc, że Francesco i tak się ich domyśla, zamiast tego zwrócił się do towarzyszki:

- A ty co o tym sądzisz, Saskia? Wolisz tu zostać, czy wydajemy ostatnie pieniądze na sprzęt i ruszamy za wolą drewnianego ludzika?

Kilka godzin po wymarszu, gdy słońce pokonało już połowę drogi od zenitu południa do zachodu, drużyna zrobiła krótki popas. Po odświeżeniu zaschniętych gardeł, pełnych pyłu drogi, Forgione oddalił się w głąb krzaczastych zarośli. Nie poszedł jednak "opróżnić bukłaka" - czas było pożegnać się z towarzyszem na jakiś czas. Symbolicznie więc wykopał płytki, podłużny dołek, w którym umieścił włócznię "brata" i zasypał ją ziemią. Zadbawszy o zamaskowanie miejsca pochówku broni, dyskretnie oznaczył miejsce, by w razie potrzeby mógł wrócić do oręża. Wróciwszy do Saskii, kiwnął w milczeniu głową i drużyna wróciła na szlak.

Wreszcie jednak słońce zaczęło zachodzić, a kilometr dalej po lewej stronie traktu zapłonęło niewielkie ognisko. Nasi wędrowcy stanęli przed podstawowym dylematem: dołączyć do rozbitego obozu (po wcześniejszym rekonesansie) czy rozbić własny? A jeśli własny, to czy ukryty czy równie widoczny jak ten już rozbity przez innych podróżnych? Znajdowali się już na szlaku - i choć Ancuan należało do bezpieczniejszych królestwo, nie znaczyło to wcale, że samotnej dwójki bohaterów nie zaatakują bandyci czy dzikie zwierzęta. Z drugiej strony, ludzie z karawany mogli być zarówno źródłem błysków i plotek jak i potencjalnymi złoczyńcami... Ale czy da się żyć nie ufając nikomu?

Wśród rozterek i w świetle zachodzącego słońca nasi bohaterowie zatrzymali się na poboczu szlaku. Decyzja, którą podjęli, miała zgoła niespodziewane konsekwencje...

- Saskio droga - zagaił nieco przygnębiony rozstaniem z samym sobą Forgione. - Może zakradłabyś się w ukochanym sobie mroku i zobaczyła co tam się wyprawia? Jeżeli to jacyś dobrotliwi wędrowcy, to nas pewnie ugoszczą. A jak bandyci, to sobie coś od nich weźmiemy. Jak odludzie, to zabijemy i weźmiemy łupy. Jak... W sumie można by długo wyliczać. W sumie, to ubiłbym jakiegoś cholernego margra.

Glewia usiadł na ziemi i zaczął sprawdzać ekwipunek. Czy szklana glewia jest ostra. Czy szabla luźno w pochwie chodzi. Zamierzał też sprawdzić cały moduł generujący ochronne pole, który miał przyczepiony do opaski na głowie. Zdawało się, że wszystko jest w porządku. Miał teraz chwilę, żeby rozkoszować się krótkim lenistwem.

Wykorzystując osłonę krzewów i słońce świecące jej w plecy, Saskia zaczęła skradać się ku obozowi. (ST: 3 (9), Wysiłek użyty - 2 (6), rzut: 16 !) Choć kobieta wiedziała jak łatwo podkraść się w takich warunkach do celu, miała też świadomość jak dziwnych urządzeń i artefaktów mogli używać jej przeciwnicy by wykryć zbliżającego się przeciwnika.

Metr za metrem, krótkimi etapami od krzaka do krzaka Saskia wytrwale parła ku obozowi. W tym czasie Forgione czekał cierpliwie na skraju drogi, przykucnąwszy by stać się mniej widocznym dla potencjalnych obserwatorów - i żałował, że nie mają z Saskią jednego z tych dziwnych urządzeń, pozwalających przekazywać obraz i dźwięk w czasie rzeczywistym między dwoma różnymi osobami...

Wreszcie, zatrzymawszy się dwadzieścia metrów od obozu, Saskia przycupnęła i nasłuchiwała.

- ... narodziło się tego cholerstwa. Ledwie człowiek z domu wyjdzie a już się wita z dwoma baliknami. Tfu, co za życie...

- Już przestań, przestań! Pieniądze są, co do garnka wrzucić jest i jeszcze starczy błysków by kobietkę przygruchać - naprawdę doszukujesz się problemów.

- Mistrzu Cerebrinie, czy ten może czymś jeszcze służyć? Poziom energii tego jest ...

- Tak, tak, Brak - możesz przejść w stan spoczynku i bla bla.

- Brak autoryzacji, brak autoryzacji ... - zaczął monotonnie gadać automat, oddalając się w kierunku namiotu.

- I powiesz mi, Auguście, że złe imię wybrałem dla tego latającego dziwadła...

Ostatnie cztery zdania zostały wymienione między niewielkim unoszącym się półtora metra nad ziemią kulistym urządzeniem a starszym mężczyzną siedzącym przy ognisku. Drugi rozmówca, "August narzekacz" jak nazwała go w myślach Saskia, był młodszy od Mistrza Cerebrina choć nie bez podobieństw w rysach do seniora. Wniosek nasuwał się prosty: syn albo inny spowinowacony. Co ciekawe, o ile starszy z mężczyzn (mogący mieć gdzieś między pięćdziesiąt a sześćdziesiąt lat) wyglądał na zwykłego podróżnego (luźne szaty, pas z kilkoma kaletkami, wygodne skórzane buty z noskami) o tyle młodszy bardziej przypominał Saski Forgione niż Mistrza, z przylegającymi, skórzanymi częściami garderoby, płynnymi ruchami drapieżnika.

Saskia zamierzała się już zbierać, gdy nagle Brak obrócił się w powietrzu w jej stronę. Zobaczyła wreszcie automat w pełnej okazałości - a była to kula średnicy około dwudziestu centymetrów, której większość "przedniej" części zajmowało olbrzymie "oko"; w gruncie rzeczy brak wyglądał jak wielka, unosząca się wyłuskana gałka oczna. Soczewki wizjera Braka zaświeciły się na czerwono a z głośnika urządzenia zaczęło dochodzić ostrzegawcze komunikaty:

- NIEAUTORYZOWANA OBECNOŚĆ ISTOTY PARAROZUMNEJ W OKOLICY OBOZU. ALARM, ALARM. NIEUTORYZOWANA OBECNOŚĆ ...

Po czym automat ruszył w kierunku zbliżonym do położenia Saskii, rozglądając się czerwono świecący okiem (którego światło przeczesywało okoliczne zarośla niczym jeden ze "skanerów" jaki nasi podróżni widzieli miesiąc temu w innym chramie Kapłanów Epok). Mężczyźni poderwali się na równe nogi: prawie przedramię młodego błyskawicznie zamieniło się w długie, szerokie na trzy palce ostrze zaczynające się tuż za stawem łokciowym. Stary natomiast podniósł laskę leżącą dotychczas na jego kolanach i kierując jeden jej koniec niczym włócznię w kierunku okolicznych zarośli również rozglądał się bacznie. Intuicja Saskii podpowiadała jej, że może to nie być zwykły kostur - cholera wie czy aby kij nie strzelał błyskawicami albo bąbelkami mydła?

Tymczasem Brak zawęził obszar poszukiwań i znajdował się już piętnaście metrów od Saskii. Co postanowi zrobić nasz jack? Podejmie heroiczną walkę ze stworem? Salwuje się pozbawioną finezji ucieczką? Czy inaczej poradzi sobie z nadciągającym ... No dobrze, nieco dałem się ponieść fantazji - wybacz, Czytelniku. Reakcja Saski była bowiem zgoła nieoczekiwana...

Forgione ucieszył się zmianą charakteru podróży - ze spokojnej, nudnej wędrówki zrodziło się trzęsienie ziemi! Nareszcie. Dziwny zapach kazał mu rozejrzeć się po horyzoncie, by spostrzec, czy to oznaki Żelaznego Wiatru. A jeżeli nie, to skupić się na innych zagrożeniach. Na ugiętych nogach, żeby nie wywalić się jak dureń, rozglądał się na boki. Na krawędzi umysłu czekał na niego jego bliźniak, ten zwał się F60.2, glewia zawsze znał imiona swoich bliźniaków, jakkolwiek dziwne by nie były. Nie przyzwał go jednak zza krawędzi rzeczywistości, dopóki nie dowiedział się, co się dzieje.

- Saskia, raport poproszę.