Berwyn, który jako pierwszy rzucił się do wyjścia przez stajnię najpierw usłyszał kobiecy pisk i rzucane, również przez kobietę wyzwiska. Gdy już znalazł się w pomieszczeniu sąsiadującym ze stajnią, w półmroku ujrzał dwie szarpiące się za włosy i zrywające z siebie ubrania, tarzające się w słomie kobiety. Jedna miała złote włosy, druga czarne. Natychmiast rozpoznał czarnowłosą. Była to jego pracodawczyni, Catalina.


Thedipides osunął się na ziemię, nieprzytomny po uderzeniu Makhara. Vanir podbiegł do niego, chwycił pod ramiona i zarzucił sobie na plecy jak wór ziemniaków. Już kierował się za Berwynem, który zniknął w drzwiach, gdy z ogrodu wytoczył się Theo. Aquilończyk był wyjątkowo blady i roztrzęsiony.

W tym samym momencie do umysłu Makhara wdarła się obca jaźń, torując sobie drogę do centrum jestestwa Stygijczyka. Słyszał w głowie czyjś głos, we własnym języku wzywający go do wyprowadzenia Thedipidesa na zewnątrz. Makhar potrząsnął głową raz i drugi, starając się uwolnić od obcej, natrętnej myśli, a potem wiedząc, że to obcy czarownik próbuje zawładnąć nad jego umysłem, skupił się i wyparł go ze świadomości.

I w tym momencie drzwi, wraz z futryną i kawałkiem ściany, wiodące do sąsiadującej z furtką na zewnątrz jadalni, eksplodowały. Zza nich, emanując złowrogą energią wypadł czarny, zimny obłok, w centrum którego jarzyły się skośne, płonące zielenią oczy. Wewnątrz chmury znajdowała się jakaś ukryta sylwetka. Widać było tylko zamazane i niewyraźne potężne łapska z błyszczącymi pazurami, pochylony byczy kark, szeroką głowę z rogami i przypominające czającego się do skoku tygrysa, muskularne ciało.

Demon natychmiast, bez chwili zastanowienia runął na najbliższego z intruzów w domu kupca, którym okazał się Stygijski czarownik. Makhar widział spadającą na niego ciemną, wirującą chmurę, z której wyłoniły się szponiaste łapy. Odskoczył na bok, słysząc świst, z którym pazury przecinają powietrze. Jeden z szponów rozciął rękaw jego szaty.

Berwyn podbiegł i złapał za ramię jasnowłosą Brythunkę. Szarpnął ją. Dziewczyna trzymała właśnie w zaciśniętych pięściach włosy Zamoryjki i w chwili, gdy Bossończyk ją pociągnął wyrwała cały pukiel. Catalina wrzasnęła z bólu i nie mając oparcia wywróciła się na ziemię. Zwinna kobieta w ramionach Berwyna szarpała się i wyrywała niczym ryba wyciągnięta z wody, ale uchwyt wojownika był dla niej zbyt silny. Berwyn wykazał się też niebywałą odpornością na groźby i przekleństwa rzucane przez dziewczynę, ale tylko chyba dlatego, że nie rozumiał ani słowa z tego, co krzyczała. Gryzienie i kopniaki też okazały się nieskuteczne, gdy niósł brankę w stronę wyjścia. Catalina podniosła się z ziemi i ugładziła resztki sukni zakrywające jej apetyczne krągłości.

- Cóż się tu dzieje? - zapytała Berwyna, na chwilę obecną ignorując wyrywającą się z uścisku obecną kochankę Thedipidesa. - Gdzie skarby? Gdzie Thedipides?


Sztylet błysnął złowrogo w ręku Makhara. Zakrzywione ostrze zniknęło na moment w półprzeźroczystej chmurze otaczającej demona. Stygijczyk trafił w coś znajdującego się wewnątrz, ale natrafił na opór materii. Ciało demona nie poddało się pchnięciu, ostrze po prostu zatrzymało się na twardej skórze strażnika.

Vanir spadł jak burza na demona, wymachując trzymanymi w obu rękach brońmi. Miecz migotał w świetle lampek, a opadający topór świszczał przecinając powietrze. Miecz migotając w świetle zawieszonych w atrium lampek wbił się w chmurę. Draugdin pchnął i ostrze z oporem zagłębiło się w ciało demona. Zaraz poprawił toporem, który ze świstem przeciął powietrze miażdżąc piekielną substancję strażnika.

Walcząc z ogarniającym go paraliżem, Theo również zaatakował. Pchnął w plecy niespodziewającego się ciosu, zajętego walką z innymi przeciwnika. Miecz wszedł głęboko, napotykając opór. Nabity demon zawył i zaczął się wyrywać, tak że Theo musiał użyć całej swojej uchodzącej z ciała siły, żeby nie stracić broni.

Mimo, że kilkukrotnie zraniony, demon nie zamierzał ani wycofywać się ani zmieniać taktyki. Wrzasnął, tak że wszystkim wokół zmroziło krew w żyłach i zaatakował ponownie. Tym razem tego, który zadał mu najwięcej szkód, a więc Vanira. Pazurzaste łapy błyskawicznie zmaterializowały się na zewnątrz obłoku, celując w Draugdina. Wojownik zasłonił się mieczem, ale pazury rozcięły ostrze niczym masło, pozostawiając głębokie szczerby i wryły się w osłoniętą pancerzem pierś Vanira. Krew zbryzgała demona i stojącego obok Theo, a Draug aż się zachwiał, jednak nie ustąpił. Cios drugiej szponiastej łapy z łatwością zbił toporem.