Makhar po raz wtóry przekonał się, że trafienie sztyletem poruszającego się, walczącego wroga może stanowić problem. Po prostu haniebnie chybił, i gdyby to przeciwko niemu stawał demon, to teraz miałby doskonałą okazję, żeby wypatroszyć wychylonego i wystawionego na ciosy Stygijczyka. Na szczęście demon walczył z Draugdinem...

Topór w ręce Vanira był zaiste okrutną bronią, ale poza umiejętnościami we władaniu orężem trzeba było mieć jeszcze trochę szczęścia. Tego Draugdinowi zabrakło i mimo furii z jaką walczył, nie udało mu się po raz kolejny dosięgnąć szybkiego, uchylającego się przed ciosami demona.

Theo krążył wokół piekielnego strażnika starając się być cały czas za jego plecami. W dogodnym momencie, trzymając oburącz miecz zadał pchnięcie, które miało być tym decydującym. I gdyby nie naturalna odporność demona na ciosy zadawane zwyczajną bronią, byłoby po walce. Miecz ugrzązł głęboko w ciele istoty, która natychmiast po ciosie szarpnęła się i odwróciła, wyrywając miecz z rąk Aquilończyka i pozostawiając go bezbronnego. Theo mógł tylko starać się uniknąć szponiastych łap zmierzających w jego kierunku. Odskoczył w tył... Jedno ramię przeszło bokiem, cios drugiego cisnął nim o ścianę, po której osunął się niemal nieprzytomny brocząc krwią z rozciętego ramienia.

Sytuację wykorzystał Vanir, chwytając oburącz topór i spuszczając go na miejsce, gdzie powinna znajdować się głowa demona. Rozległo się przerażające, mrożące krew wycie, które gwałtownie się urwało. Czarny obłok zafalował i rozwiał na setkę pasm, które uleciały we wszystkich kierunkach, niknąc w powietrzu, wnikając w podłogę, sufit i ściany. Na miejscu, gdzie powinno leżeć ciało pozostała tylko czarna, oleista plama i miecz Aquilończyka.


- A gdzie kosztowności? Złoto? Diamenty? - zapytała Catalina, jakby nie rozumiejąc co tłumaczył jej Bossończyk. - Nie wierzę! - Ignorując mężczyznę, przebiegła obok niego wbiegając do atrium. W tym momencie rozległ się przeraźliwy krzyk śmiertelnie ranionego demona, któremu zawtórował krzyk przerażenia Zamoryjki. Dziewka w rękach Berwyna zaczęła wyrywać się ze zdwojoną energią, gryźć i kopać.

Makhar długą chwilę oglądał pokąsaną rękę Aquilończyka. Nie wyglądało to zbyt dobrze. Pierwsze objawy ukąszenia przez kobrę były widoczne. Nie minie kilka minut i jad zacznie działać z pełną mocą, a wtedy Theo niemal na pewno umrze. Chyba, że gdzieś w domu znajdowała się odtrutka na jad kobry. Przecież nikt o zdrowych zmysłach nie trzymałby węża, nie zabezpieczając się w ten sposób przed, nawet przypadkowym ugryzieniem...

Draugdin, nieco obolały po walce z demonem podniósł jęczącego kupca i wyszedł do stajni. Tam spotkał Berwyna, który siedząc okrakiem na złotowłosej, niemal nagiej młodej kobiecie, krępował ją kawałkami sukni, a dziewczyna wciąż starała się wyrwać i wywrzaskiwała coś, co jednak skutecznie zagłuszał wepchnięty jej do ust knebel.

Theo, po tym jak Makhar obejrzał jego pogryzioną rękę, wziął się za zbieranie wsiąkającej w podłogę substancji. Tymczasem Stygijczyk rozmawiał z Cataliną.

- Co to było? - Zamoryjka była wciąż przerażona widokiem demona. Chwilę zajęło jej ochłonięcie. - Co tu robię? Upewniam się, że wywiązujecie się z umowy. A raczej, że się z niej nie wywiązujecie! - szybko wrócił jej animusz. - Mieliście zdobyć skarb, a nie rozwalać dom i porywać tego gnojka! Myślałam, że przyjdę i po prostu odbiorę swoją część nieco szybciej niż się umawialiśmy. Ale widzę, że nic z tego nie będzie...

Chwyciła się pod boki, poprawiając rozerwaną suknię i gładząc poczochrane włosy. - Oczywiście nie udało się Wam odnaleźć skarbca, co? - zapytała przechadzając się po atrium. Przez chwilę wpatrywała się w rozwaloną ścianę, po czym wolno, uważnie weszła do pomieszczenia, z którego wypadł demon. - A to co? - mruknęła.