Obecny poziom zimna: 3 Stan podróży: ~20/150 km Obecny stan postaci (nieaktualny, potem opiszę w komentarzach): Krasna Doranya – brak Mirthal – brak Det Grün – brak Otto Graf - brak

Grupa postanowiła ruszać do brzegu. Czy była to dobra czy zła decyzja, nikt nigdy się tego nie dowie. W każdym razie była to jakaś decyzja.

Dotarcie do brzegu zajęło nieco czasu, kiedy to zimne powietrze uciekło w przestworza, pozostawiając po sobie powietrze lodowate. Pomimo grubych ubrań podróżnikom zaczął doskwierać chłód, szlachcic zaczął narzekać. Szczęśliwie psy z oślinionymi ze szczęścia pyskami parły naprzód – jak wytłumaczyła to w mieście Xaviera, zwierzęta te były stworzone do ciągłego ruchu oraz wyzwań i najwyraźniej to kochały.

Na brzegu Det i Otto rozbili swoje namioty, natomiast Mirthal i Dora męczyli się nad wspólnym, dużym namiotem, który będzie musiał pomieścić ich dwójkę i Viburna.

Testy: Przetrwanie: Otto – 3, 16, 11 – 4 poziomy jakości Mirthal – 10, 18, 19 – oblany Tropienie: Det – 1, 11, 13 – 3 poziomy jakości (+1 ze zdolności) Muzyka (modyfikator -1 za trudne warunki): Dora – 18, 16, 8 – 2 poziomy jakości efekt działania zimna na postaci i zmiany w ekwipunku opiszę później

Po szybkim rozbiciu obozu elf i najemnik ruszyli zebrać drewno na opał, Det natomiast poszedł poszukać jakichś śladów zwierzyny. Dora pomagała nakarmić zwierzęta, które zbiły się w ciasny kłębek futra i specyficznego smrodku. Potem skrzypaczka pomogła szlachcicowi przygotować się do snu.

Leśnik pozakładał pułapki na tropach prawdopodobnie jakichś pechowych zajączków i wrócił zadowolony do obozu. Tam rozpalaniem ognia zajmował się Mirthal, który po próbie ścięcia prawie że skamieniałego drzewa wrócił umęczony i zajął się czymś bardziej pożytecznym. Otto natomiast przyniósł ze sobą drewna wystarczająco dużo na tę noc i być może na kawałek następnej.

Dora, która opanowała już Vibruna, który twarz z zamkniętymi oczyma kierował ku budzącemu się do życia ognisku, wyjęła skrzypce i zagrała radosnego jiga – prostą, acz podnoszącą na duchu melodię, kojarzącą się z tańczącymi w kręgach wróżkami. Morale były wysokie, pozostało jeszcze posilić się i dobrze wyspać przed kolejnym męczącym dniem.

Detlet cicho przeklnął w duchu. Cóż, prawie się udało. Prawie, ale teraz przynajmniej wiedział, że Otto nie był aż tak tępym wojakiem na jakiego liczył. To bardzo dobrze, ponieważ kto nie myśli ten umiera, prawda? Co fakt to fakt, nie widział go w akcji i pewnie był niezły, ale... co mu szkodziło próbować?

- Jestem Leśnikiem, dzicz to mój dom. - powiedział z uśmiechem spoglądając na najemnika -Wiedza o roślinach, zwierzętach i bestiach, tropienie, sztuki przetrwania i orientacji w terenie... na pewno jest coś co znajdziesz za interesujące. Opcjonalnie mogę uczyć sztuki łuczniczej i ciskania nożem.

Obecny poziom zimna: 2 Stan podróży: ~30/150 km Obecny stan postaci: Krasna Doranya – brak Mirthal – brak Det Grün – brak Otto Graf - brak

Wieczór minął na zapoznawaniu się, przyjemnych melodiach wygrywanych przez niezbyt rozmowną Dorę i zacieranie rąk przy ogniu, gdy zaczął wiać wiatr i przeciskać się przez grube ubrania, jakby były zaledwie cienkimi, lnianymi koszulami. Viburn spał opatulony w koce, najwyraźniej będąc mocno zmęczony tym dniem. Żaden z członków drużyny nie potrafił wyobrazić sobie, jak bardzo męczącym musi być podróżowanie bez funkcjonujących oczu.

9 Efferd, Dzień ognia rok 1040 UB

Noc minęła bez żadnych problemów, mężczyźni trzymali warty czujnie i, jak się okazało, niepotrzebnie. Lodowate warunki atmosferyczne osłabiły ich na tyle, że nie mieli ochoty rano zwlekać się z posłań, ale ostatecznie nie mieli wyboru. Poranek był mroźny, ale na szczęście przestał wiać ten paskudny wicher, więc pomimo niewygody podróż mogła być kontynuowana bez zagrożenia zamarznięciem. Psy także dobrze się trzymały, radośnie przywitały poranek przeciągłym wyciem, które, pomimo usilnych starań Deta, żeby je uspokoić, trwało dobry kwadrans.

We wnyki, które założył leśnik, złapało się kilka śnieżnych zajęcy, które stanowiły wyśmienity posiłek. Otto musiał przyznać, że była to całkiem dobra zapłata w zamian za lekcje o taktyce. Zebranie obozu zajęło jeszcze nieco czasu i można było ruszać.

Grupa prowadziła sanie z Viburnem i zapasami przez dobre pół dnia pomiędzy jeziorami i wszystko wskazywało na to, że kolejny dzień obędzie się bez przygód. Mieli całkiem dobry czas, musieli przejechać jakieś dziesięć kilometrów, a dopiero niedawno minęło południe. Mirthal szedł wysunięty mocno do przodu, dobre pięćdziesiąt metrów przed wszystkimi, ciesząc się samotnością, szczypiącym, świeżym powietrzem i zachwycając się śladem myszy na cienkiej warstwie śniegu, który kończył się odbiciem skrzydeł i pazurów sowy. Natura była piękna. Dora nieco zamarudziła z tyłu, jakieś dwadzieścia metrów za wszystkimi, odpoczywając od natarczywego szlachcica, który od samego rana chciał, żeby mu wszystko opisywała – jak wygląda śnieg, jak słońce, jaki wyraz twarzy ma Otto, gdy zarzucił jakimś żartem, jaki kolor miał gulasz… Miała tego dość, ale cóż począć? Mogła jedynie się oddalić pod wymyślonym pretekstem. Otto rozmawiał z Viburnem, Det zaś pilnował psów.

I gdy wszyscy byli w niejakiej rozsypce, Det usłyszał jeden z najmniej pożądanych dźwięków. Ostry trzask, po którym nastąpił przejmujący śpiew, który wielu ludzi z północy nazywało lodowym epitafium. W pierwszej chwili nie za bardzo wiedział, co się stało, ale potem dostrzegł, że na lewo od sań pojawiło się szerokie pęknięcie i zaczęło skradać się w ich kierunku. Powierzchnia jeziora zadrżała, wtedy wszyscy zwrócili uwagę na niepokojące dźwięki i zauważyli ich źródło.

- Tss! - syknął głośno Det i rzucił do szlachcica który odpoczywał leżąc na saniach - Herr Vilburn, chwyć się mocno poręczy!

Następnie z głośnym "Hiya!" i paroma innymi sztuczkami pogonił psy w kierunku do którego zmierzali... do brzegu.