- Brzmi, jakby coś tam żyło. Jak żyje, może nas dopaść, jak będziemy zajęci czymś innym. Czyli trzeba najpierw to zabić, żeby pozbyć się kłopotu - odparłem rzeczowo.

Zanurzacie się w dolny, szeroki na dwie osoby korytarz na wschodniej ścianie. Nie jest długi - po kliku krokach wychodzicie na otoczoną balustradą drewnianą galeryjkę wzniesioną nad podobnej wielkości pomieszczeniem, jak to, które opuściliście, aczkolwiek kwadratowym i całkowicie okolonym balkonem.

W odróżnieniu od poprzedniego pomieszczenia na ten balkon nie prowadzą żadne schody. A jeśli chodzi o wejścia nań, to prócz tego przy którym jesteście, widać jeszcze jedno po przeciwnej stronie.

W dole znajduje się podłoga pokryta marmurową mozaiką, na której znajduje się kilkanaście sylwetek. Kukły! Dwie pary wciąż zczepione ze sobą w niemym tańcu, wykonują ruchy będące źródłem dźwięków, które was tu sprowadziły. Pozostałe stoją nieruchomo ze zwieszonymi rękami i spuszczonymi głowami.

W tej chwili dostrzegacie dwa wyjścia z dolnej sali: jedno pośrodku północnej ściany prowadzące na schody i drugie na środku ściany wschodniej, położone poniżej podobnego wyjścia na poziomie galeryjki i podobnie prowadzące w korytarz.

Jeśli coś niejasne, dopytujcie.

Co za popieprzona scena! Czy kukły są na jakichś sznurkach? Wypatruję kogoś/czegoś, kto/co mógłby/mogłoby nimi poruszać.

Z góry, w świetle trzymanych przez was pochodni i lampek, nie dostrzegacie niczego, ani nikogo kto mógłby poruszać tymi dziwnymi kukłami o ludzkich rozmiarach. Wydaje się, że pod względem budulca, różnią się one między sobą, ale jesteście zbyt daleko a światło jest zbyt słabe, żeby dokonać szczegółowych oględzin. Ubrane są prosto, w jakieś szczątkowe szaty, albo wcale. Dwie tańczące pary poruszają się w sposób przywodzący na myśl jakiś taniec dworski, chyba gawota. W szparze na piersi jednej z kukieł zauważacie jakiś poblask, który nie wydaje się odbiciem trzymanych przez was świateł.