Zniechęcony widokiem retort oraz temu podobnych naczyń niewiadomego przeznaczenia i niedostrzegalnej dla orczego oka wartości Ghorbash w pierwszym odruchu wraca do pomieszczenia ze stawem. Przemierzając je w kierunku drzwi dostępnych na wschodniej ścianie wbija szpilę w Ussę, na co najada tylko prycha.

Drzwi ustępują odsłaniając pomieszczenie jakoś tak dwukrotnie dłuższe niż poprzednie, przez co stanąwszy w progu ork nie dostrzega przeciwległej ściany zbyt wyraźnie. Ale co innego przykuwa uwagę Ghorbasha, który zauważa ruch na podłodze! Ta okazuje się być wielkim polem bitwy, pośrodku którego wznosi się warowny, otoczony fosą i sięgający... gdzieś do kolan zamek, zaciekle oblegany przez miniaturowych ołowianych rycerzyków.

Kiedy udaje się w końcu oderwać wzrok od niezwykłego widowiska i spojrzeć w górę, ork dostrzega, że komnata ta, podobnie jak poprzednie jest dość wysoka a nad drzwiami, którymi wszedł, wznoszą się drugie drzwi, lecz wyrastające od sufitu. Na środku bliźniaczego pomieszczenia na górze znajduje się szeroki, kwadratowy otwór, którego dno, jeśli je ma, ginie w mroku.

Zdaje się, że z obu pomieszczeń - i tego na podłodze i tego na suficie, prowadzą jeszcze kolejne dwie pary położonych nad sobą drzwi, umieszczonych na północnej ścianie, jednak nie na środku, lecz bliżej wschodniej, niewyraźnie widocznej ściany.

Tymczasem Ryo próbuje zacieśnić znajomość z Ussą, dopytując o nazwanie jej biesią córą. Odpowiedź najady jak zwykle jest mało konkretna, rzec by można enigmatyczna.
- Przecież to widać, jak na dłoni, złociutka - perlisty śmiech Ussy zaczyna już co poniektórym działać na nerwy. - Nic nie ujdzie spojrzeniu wodnej panienki...

Pozostali członkowie drużyny rozdzielają się. Merkon zerknąwszy pierw przez drzwi laboratorium, później przez ramię Ghorbasha na rycerzyki, z rosnącym frasunkiem próbuje przenieść układ tego szalonego labiryntu na papier. Yuteal przysłuchuje się rozmowie Ryo z Ussą. Musa przetrząsa laboratorium. A Xsavery wykorzystując siłę mechanicznej ręki pomaga We przezwyciężyć grawitację i dostać się na stronę czarnych róż.

We znajduje się po stronie róż, które są wszędzie dookoła, we wszystkich możliwych stadiach rozwoju od ledwo kiełkujących sadzonek, brakuje tylko przekwitłych. Niektóre z donic są puste. W pomieszczeniu unosi się łagodny, słodkawy zapach. Wtem!

Barbarzyńca dostrzega, że większą część podłogi pomieszczenia, która z dołu, w słabym świetle, wydawała się po prostu ciemna, zajmuje poskręcany wokół donic czarny wąż o cielsku grubości dwóch silnych ramion. Drgnął! Otworzył powiekę, odsłaniającą żółte, gadzie ślipie i przesuwa się powoli, wprawiając w ruch całe swoje jestestwo, nie porusząjąc jednak przy tym żadnego kwiatu.

We skacze w kierunku wznoszącego się wężowego łba wielości małego arbuza. Nad głową dzierży trzymaną oburącz i skierowaną ostrzem do dołu rękojeść swego olbrzymiego miecza.

Ze starcia gigantów zwycięsko wychodzi wąż - głowa błyskawicznie zmienia położenie, przez co ostrze trafia w pustkę. Jednocześnie potężne sploty owijają się wokół kolan barbarzyńcy i pociągają go do góry, jak szmacianą lalkę.

Tymczasem z pomocą bieży Musa a raczej ciśnięta przez nią włócznia, która ześlizguje się po grubym cielsku, drasnąwszy je tylko nieznacznie. Gadzina widać jednak nie nawykła do bólu, bo trafiona odruchowo rozluźnia chwyt i wypuszcza barbarzyńcę.

W tym momencie do pomieszczenia z laboratorium na dole i różanym ogrodem na górze wpada Ghorbash i Ryo. Jeśli chcą We przyjść w sukurs, to muszą albo jakoś przedostać się na górę (barbarzyńca wcześniej wykorzystał do tego Xsaverego, który stoi osłupiały), albo użyć broni dystansowej.

- Cholera - krzyczę, gdy po moim hańbiącym ataku, gad oplata mnie ciasno zawojami swojego cielska. Szczęśliwie chwilę później, uwolniony, ląduję na ziemi, próbując się otrząsnąć z dziwnego, miażdżącego bólu.

Nie ma sensu atakować łba potwora, jest zbyt szybki. Skupiam się na obronie, co oznacza nic innego, jak cięcie mieczem każdego kawałka węża, który postanowi się do mnie zbliżyć.

Ostatnie krople wódki zapuściły się z flaszki do stawiku, kiedy zamieszanie w sąsiednim pomieszczeniu przykuło uwagę Ryo. Dziewczyna zerwała się na równe nogi gotowa przyjść z pomocą krewkiemu kompanowi, który znalazł się w nielichych opałach.

Ryo szybkim rzutem oka oceniła sytuację i powzięła sprytny plan ratunku. Nie zdążyła jednak niczego zdziałać, bowiem coś zimnego, bardzo zimnego przebiło jej plecy i wyszło mostkiem.

Przez kilka mgnień wpatrywała się w wystający z trzewi lodowy szpikulec i zanim okrutne boginie losu przecięły jej nić żywota w uchu zabrzmiały wysyczane przez zaciśnięte zęby słowa Ussy:
- To. Nie było. Śmieszne.

We bierze potężny zamach i spuszcza miecz na pełzające wokół gadzie sploty, co wymaga znacznie mniejszej precyzji niż trafienie głowy i przynosi efekt! Oto szerokie ostrze zagłębia się w grubaśne cielsko i kiedy wydaje się, że przepołowi wężysko na dwoje, utyka gdzieś pod koniec drogi.

Wiedziony odruchem rozwarty pysk z wystającymi kłami i rozdwojonym językiem szybuje w kierunku barbarzyńcy, który w ostatniej chwili zwinnym skrętem tułowia unika kontrataku.

Szarpnięcie gadziny do skoku w połączeniu z nie puszczającym miecza We sprawiło, że ostrze kończy dzieła i monstrum składa się teraz z dwóch części, połączonych jeszcze przez chwilę płatem skóry nim przedśmiertny spazm położy i temu kres.

W ferworze walki i przez wrodzoną odporność na ból barbarzyńca nie poczuł ukłucia wywołanego przez wbity w zamieszaniu w podudzie kolec czarnej róży. Kiedy go spostrzega, jest już za późno - śmierć przychodzi szybko i cicho a Ghorbash dociera na górę już tylko po to, by zamknąć mu oczy.

- Jasna cholera... - mówi Yuteal.