- Wcisnąć generator impulsu elektromagnetycznego, a potem wyrzutnia sieci. W tej kolejności! Jeżeli to roboty EMP je usmaży, jeżeli to cyborgi sieć unieruchomi komponent biologiczny - Wyrzucił z siebie Adam niezwykle krótkie i konkretne jak na niego zdanie.

Następnie zajął się rozgryzaniem funkcji komputera na tylnym siedzeniu. Skoro był izolowany od obsługi maszyny, do czego mógł służyć? Sosnowski chciał to wiedzieć i skorzystać z jego możliwości!

Patricia cały czas była zestresowana. Z tego co zrozumiała to Spider-Man przejął na siebie walkę z tą metalową sowiecką puszką. Nie uspokoiło to jej jednak. Nadal nie wiedziała co się stało z jej ojcem, o matce nie mówiąc. Nie znała statusu swoich przyjaciół z komisariatu. Wyuczone poczucie obowiązku nakazywało jej czym prędzej wrócić na służbę. Co by to jednak dało? Musiała zaufać, że wszystko się ułoży, kiedy rozwiążą tę sprawę. Trudno jednak odgonić niektóre myśli.

Kiedy zrobiło się gorąco, zareagowała odruchowo. Co tylko świadczyło o tym w jakim stopniu przyzwyczajała się już do nowych możliwości. Wsadziła otrzymaną słuchawkę do ucha i wskoczyła do cienia, krzycząc jeszcze w ostatniej chwili:
- Tylko omijajcie tunele!
Wiedziała, że właściwie to powinni omijać wszelkie plamy ciemności ale na tak długie zdanie nie było już czasu. Będzie musiała jakoś znieść te nieprzyjemne wrażenie, dopóki nie znajdą się w bezpiecznym miejscu.
Schowana w swojej bezpiecznej przestrzeni obserwowała jak robotyczna armia powoli zbliża się do pojazdu. Czemu jeszcze nie ruszali? Wcisnęła przycisk na słuchawce.
- Halo, czy mnie słyszycie? Co się dzieje?

Teoretycznie to brak powietrza powinien uniemożliwiać jakąkolwiek komunikację werbalną. Ta przestrzeń nie działała jednak w konwencjonalny sposób. Opierała się bardziej na przekonaniu, że coś zadziała.

Bury położył ręce na kierownicy, przerzucając spojrzenie raz po raz z ekranu komputera na nadciągające roboty. Miał około sekundy na przeanalizowanie pomysłów własnych oraz pasażerów. Zarejestrował też ostatnią radę Batmana i krzyk Patricii. Nie rozbijać się i omijać tunele. I przeżyć.

Witold zwalczył pokusę wciśnięcia gazu do dechy i po prostu przejechania metalicznych napastników. Wayne wyraźnie sugerował, aby nie traktować Batmobilu jako czołgu. Widząc gotujące się do skoku roboty, były żołnierz postanowił wykonać unik. Wrzucił wsteczny bieg i cofnął się o kilka metrów w tył. Pedał gazu nacisnął z wyczuciem, na które stać było tylko człowieka o stalowych nerwach. W innym wypadku pewnie walnęliby z hukiem o ścianę.
Jednocześnie wcisnął guzik wystrzelenia sieci, licząc na to że przynajmniej roboty znajdujące się przed samochodem, zostaną unieruchomione.

Nie czekając nawet na rezultat swoich dotychczasowych działań, wrzucał już pierwszy bieg. Gotował się do szaleńczej jazdy po magazynie. Serce pompowało ogromne ilości adrenaliny. Witek zamykał się w swoim "pudełku nicości", gdzie nic nie było w stanie wytrącić go z koncentracji. To był jego świat! Świat, w którym liczyła się tylko szybkość reakcji, opanowanie i właściwe decyzje.

Skręcił gwałtownie w lewo i wcisnął gaz, tak by ominąć jak największą ilość robotów. Nie podobało mu się ich obecne położenie taktyczne. Witek palił się do konfrontacji, ale nie lubił kiedy zamykano mu drogę ucieczki. Podczas kariery żołnierza i ochroniarza zawsze pilnie dbał o to, aby mieć alternatywę - możliwość wycofania się na z góry upatrzoną pozycję. Tak długo jak roboty stały między nim a wyjazdem z hali, było to niemożliwe.

Jechał tuż przy ścianie hali, aby osłonić się przynajmniej z jednej strony, zaś w odpowiednim momencie odbić w stronę wyjazdu. Palce Burego subtelnie ocierały się o przycisk aktywujący impuls elektromagnetyczny. Trzymał go w odwodzie, na wypadek gdyby został otoczony przez bezduszne maszyny. Z fali uderzeniowej zamierzał skorzystać dopiero gdy znajdzie się blisko wyjazdu - tak by oczyścić sobie drogę ucieczki.

Roboty skoczyły. Batmobil z piskiem opon wystrzelił do tyłu. Sieć pomknęła w przeciwnym kierunku łapiąc wszystkie postacie w locie. Runęły na ziemię w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą kończyła się maska.

Nagle niewielkie kule znajdujące się na każdym fragmencie liny eksplodowały w jednej chwili. Uwięzieni natychmiast znieruchomieli. Niewielkie, słabe ładunki nie mogły nikomu wyrządzić realnych szkód, ale nadawały się do ogłuszania.
Nie powstrzymało to pozostałych.

- Przepraszam, czy moglibyście... uhhh... coś wreszcie wymyślić? - odezwał się w ich słuchawkach Spider-Man.

Bury hamując zdecydowanie obrócił kierownicę. Nagle poczuł opór szybko przełamany przez zbyt zdecydowaną siłę, z jaką Witold wykonał obrót. Batmobil odpowiedział natychmiast pozostawiając tylne koła w miejscu, zaś przednie zostawiły ćwierćkolisty ślad na nawierzchni. Samochód stał pod delikatnie zbyt ostrym kątem.

- Jak długo możesz go przytrzymać? - zapytał Batman.

Witold wcisnął pedał gazu. Pomknęli wzdłuż ściany roztrącając palety. Znajdowali się po przeciwnej stronie do wyjazdu. Metalowi żołnierze rozproszyli się po niemalże całej hali ściągani do poruszającego się szybko pojazdu jak opiłki do magnesu. Nie było jak dostać się na drugą stronę. Przeciwnicy byli wszędzie.

- Jeszcze... dam radęęęęęę! Ej, tak nie gramy!

Zahamował, gwałtownie obrócił kierownicę. Znów napotkał opór w pobliżu miejsca, w którym powinien powinien zatrzymać obrót i tam właśnie go zakończył. Ściany magazynu zawirowały. Batmobil zatrzymał się perfekcyjnie w rogu. Zatem tak Batman to robił. Wspomagał się technologią. Dlatego był w stanie ominąć przeszkody z dokładnością do milimetrów. Musiał być świetnym kierowcą, bo nawet ten system nie zadziałałby w rękach amatora, ale pomoc komputera dawała niewiarygodną wręcz precyzję.

W tym czasie Adam niemal równie szybko biegał palcami po ekranie dotykowym nie zwracając uwagi na to, co się działo. Przynajmniej w maksymalnym stopniu, na jaki mógł zmusić samego siebie w obracającym się, pędzącym środowisku.

Na ekranie pojawił się obraz miasta widzianego z niezbyt wysokiego lotu ptaka. Był to ten sam obraz, który widzieli wcześniej na jednym z ekranów Batmana. Sowieta z niepokojącym, zimnym spokojem próbował trafić Spider-Mana uchylającego się chyba wyłącznie za pomogą pajęczego zmysłu. Ataki były tak szybkie, że Parker nie nadążał z kontrami. Odskakiwał i odciągał się od Sowiety za pomocą pajęczyn, ale jego metalowy przeciwnik niemal natychmiast skracał dystans.

Bury obserwował jak metalowa armia zbliża się do nich. Czekał. Ściągał ich do siebie, do rogu. Zmniejszał ilość przeciwników w pozostałej części magazynu. Wystarczyło się tylko przebić.

W innej części miasta Parker strzelał sieciami po nawierzchni ulicy gęsto zaścielonej pajęczyną. Spowalniało to Sowietę, lecz nie aż tak bardzo. Metalowe odnóża wbijały się w asfalt i wyrywały z niego z ogromną siłą. To wyglądało tak, jakby jego metalowy oponent dysponował niekończącą się wytrzymałością i wiedział o tym. To wyglądało tak, jakby próbował zamęczyć Petera. Skutecznie. Spider-Man odskakiwał próbując trafić go pajęczyną, lecz Sowieta z dużym powodzeniem potrafił unikać ataków. To była kwestia czasu aż trafi Parkera.

Byli coraz bliżej. Prześwit zmniejszał się jak morze zamykające się podczas biblijnej przeprawy Egipcjan. Czekał.
Nagle mocno wcisnął pedał gazu. Moment obrotowy Batmobila był fenomenalny. Wystrzelili tak gwałtownie, że wszystkich wewnątrz wcisnęło głęboko w fotele. Czuli jak materiał ugina się pod ich ciężarem.
Mimo wszystko nie mieli szans na dotarcie przed zamknięciem się uścisku. Musieliby wystartować wcześniej.

Powietrze przeszyła fala impulsu elektromagnetycznego. Najbliżsi oponenci potykając się zgubili krok. Ci nieco dalej za nimi wpadli na tych, którzy tak gwałtownie zwolnili. Z brzękiem metalu, po którym nastąpił długi, przeciągły zgrzyt, wpadli na karoserię przemykającego obok samochodu. Witold zahamował i zakręcił ustawiając się idealnie równolegle do kolejnej ściany.

Na ekranie pięść Sowiety odrzuciła Spider-Mana, który zdążył jeszcze wypuścić pajęczą linę w kierunku latarni. Wyhamował i upadł. Nie podnosił się.

Ponownie gaz, lecz tym razem w kierunku wyjazdu. Rozproszeni żołnierze już zmieniali kierunek. Ci najbliżsi opadłych wrót pospiesznie wracali pod nie, by utworzyć barykadę. Zaczynali już opierać czerwone lance o ziemię pod kątem jak pikinierzy stający naprzeciw szarżującej kawalerii. To musiała być szybka akcja. Bardzo szybka.

Sowieta nie ruszał się obserwując leżącego Petera. To nie mógł być koniec jego walki. Chyba. Kogoś takiego jak on nie dało się pokonać jednym ciosem. Prawda? Może to obraz się zawiesił?
Spider-Man gwałtownie szarpnął trzymaną linę. Latarnia wygięła się i z hukiem trzasnęła o nawierzchnię pokrytą pajęczyną. Metalowe ciało Sowiety napięło się gwałtownie, gdy po sieci zaczęły tańczyć łuki elektryczne.

Gaz i akcelerator. Wskazówka niemal natychmiast dotarła w okolice 300 km/h. Niemal natychmiast po wystartowaniu musiał wcisnąć generator fali uderzeniowej, by nie wpaść na rząd czerwonych lanc. W niemal niemożliwej próbie próbował wymijać pojedynczych, zbliżających się oponentów przez delikatne kontry. Delikatnie w prawo - opór. nieznacznie w lewo - opór. Wyglądało to niemal jak drżenie kierownicy.

Pod maską rozległa się potężna, głucha eksplozja. Jakby silnik rozleciał się na drobne części. Jakby sami mieli wylecieć w powietrze. Zamiast tego cały rząd przeciwników oderwał się od podłoża i wyleciał na zewnątrz, zaś tuż za nimi Batmobil. Koła przejechały po kilku leżących ciałach. Bury zaczął hamować, lecz samochód się nie zatrzymywał. Obrócił kierownicę. Zaczęli sunąć bokiem. Zbliżała się ściana. Bardzo szybko się zbliżała. Wskazówka prędkościomierza opadała przeraźliwie wolno.

Zatrzymali się dotykając cegieł. Gdyby jakiś kierowca Formuły 1 miał taki sprzęt, byłby nie do pokonania.
Złota błyskawica przecięła rdzawoczerwone, bezchmurne niebo. Świat był skąpany w czerwieni.

W słuchawkach rozległ się kaszel. Na ekranie Parker trzymał się za bok, zaś drugą przytknął do ucha.

- Nie dobrze, nie dobrze, bardzo nie dobrze! Wycofuję się! Do wszystkich! On gra na czas! Słyszycie? To nie my, to on gra na czas! Batman, mamy złe dane! On już od jakiegoś czasu jest inteligentny i nas przetrzymuje! Batman, słyszysz mnie?!

Cisza.

Ze środka zaczęły wysypywać się pędzące roboty.

-Spider - Manie ukryj się i odpocznij walka z Sowietą to zmyłka. Sądzę, że próbuje odciągnąć naszą uwagę od Mochitto. Jedziemy na drinka w tym miejscu, które ci pokazaliśmy na komórce jasne? Jeżeli czujesz się na siłach możesz iść z nami, jeżeli nie to się ukryj -Nadał Adam przez komunikator miał nadzieje, że Parker zrozumie kod, bo Adam bał się powiedzieć, wprost że jadą do kościoła na wszelki wypadek gdyby ktoś podsłuchiwał ich łącze.

- Imponująca technika jazdy, znalazłem mapę pokieruje Panem do Kościoła. Nawet, jeżeli będą jakieś zakrzywienia powinniśmy dojechać a to jak na razie jedyny ślad, jaki mamy- Stwierdził kaleka następnie spróbował wywołać odpowiedni plik i wyznaczyć trasę do przybytku gdzie skierowano Patrycje.

Czuła się trochę niczym zamknięta w słoiku z żelatyną, którą ktoś trząsł. Spoglądając na „świat zewnętrzny” miała wrażenia że lata w tę i we w tę. Nie odczuwała tego jednak, poza delikatnymi ruchami cienistej niecki i okazjonalnym paraliżem. Dobrze że zdecydowała się wskoczyć do Cieniosfery wewnątrz pojazdu, bo ciągłe zmiany cienia Batmobilu pewnie by ją nieźle poobijały. Zdecydowanie też musiała znaleźć lepsze nazwy na to wszystko bo zwariuje.
Na razie pozostawało jej wierzyć w towarzyszy i że poradzą sobie z robotyczną armią. Nie odpowiadali na jej nawoływania, więc albo byli zajęci albo sfera blokowała wszelki kontakt lub w ogóle dźwięki. Postanowiła to wypróbować w najłatwiejszy sposób jaki wpadł jej do głowy. Wyjęła telefon i spróbowała nagrać krótką wypowiedź na dyktafon, a później ją odsłuchać. Nie to nie dało. Telefon milczał, a więc nie mogła się komunikować będąc tutaj. Pozostawało więc sprawdzić czy i inne drogi komunikacji jej nie zawiodą. Napisała wiadomość do Adama. Prostą i treściwą.
„Dajcie znać kiedy będę mogła wyjść. Odpisz jeżeli otrzymasz tę wiadomość.”
Miała czas więc musiała go jakoś spożytkować. Mężczyzna z nagrania mówił o Nadziei. Mówił też o spoglądaniu w stronę Domu Bożego. Założyli, że chodzić musi o jakiś kościół ale czy mogli być tego pewni na 100%? Nie musiało to oznaczać w końcu samego budynku ale również wspólnote albo nawet jakąś organizacje. A może chodziło mu konkretnie o miejsce gdzie Bóg się znajduje. Spojrzała „w górę”. Znajdowali się już na zewnątrz. Świat był cały czas skąpany w czerwonym blasku poprzecinanym błyskawicami. Rozglądała się na ile pozwalała jej obecna pozycja.
„Zupełnie, jakbym znalazła się w obcym świecie – pomyślała Patricia i wtedy ją uderzyło. - Elseworlds!”
Coś zwróciło jej uwagę w kąciku spojrzenia. Jakby odbarwienie. Spojrzała w tamtym kierunku ale początkowo nic nie zauważyła. Dopiero kiedy odwróciła wzrok od tamtego miejsca zauważyła ponownie, że nieboskłon w tym miejscu zmienia barwę. Było to tak delikatne przejście w fiolet, że można by się nawet zastanawiać czy przypadkiem to nie złudzenie. Kształt był jednak zbyt regularny, żeby mówić o jego naturalności. Poczuła rosnącą falę ekscytacji.
„Wiem gdzie mamy jechać! Zatrzymajcie się w jakimś bezpiecznym miejscu!" – napisała prędko w wiadomości. Zorientowała się jednak, że poprzednia wiadomość nawet nie dotarła do Adama. Zaklnęła cicho. Wystawiła głowę z cienia, licząc że nikogo nie przyprawi to o zawał.
- Wiem gdzie musimy jechać!

Witold nie potrzebował dużo czasu, by otrząsnąć się po szaleńczej jeździe w hali magazynu. Ledwie batmobil zatrzymał się, niemalże tuląc ścianę położonego naprzeciwko bloku, a Bury już przerzucał biegi. Nie zamierzał czekać aż armia robotów podniesie się z ziemi, by ponownie ich osaczyć. Musieli pozostawać w ruchu, by zapewnić sobie bezpieczeństwo.
- Mów mi Witek - mruknął mężczyzna, słysząc jak Adam po raz kolejny nazywa go panem. Może i był starszy od młodego chłopaka, ale wokół działo się za dużo irracjonalnych spraw, aby zaprzątać sobie głowę konwenansami. Skoro uciekali w jednym batmobilu przed armią robotów, to równie dobrze mogli mówić sobie po imieniu.
- Nie uda nam się sprawdzić wszystkich kościołów - rzucił oschle były żołnierz, kierując czujne spojrzenie na drogę przed sobą. - Musimy jechać pod stadion, na Błońską. Wczoraj spotkałem jednego... Supernaturala. Krzyczał, że koniecznie musi się tam udać, ale zgarnęli go rządowi. To tam wisi UFO i chyba broni do czegoś dostępu.
Bury skręcił gwałtownie, po czym kontynuował wywód.
- Ten facet z "modżajto" powiedział, żeby spojrzeć na Dom Boży i on wskaże drogę. Nie chodzi o kościół, bo Boga i tak nigdy w nim nie ma. Chodzi o...
Witold zdjął na chwilę jędną rękę z kierownicy, by wskazać w górę.
- Niebo. A na niebie widać UFO. Babcia, która gadała o panie zbawicielu na klatce schodowej z początku jawiła mi się jako ufoludek. Jeśli zgodnie z tym co mówi Peter, Żelazny Sowieta gra na czas, to być może nie chce byśmy się tam dostali.
Mężczyzna westchnął głośno.
- Albo to, albo pierdolę farmazony. Ale cóż, niektórzy uważają, że Jezus był kosmitą, więc trop dobry jak każdy inny...