- To ja mogę być Adaś, miło mi Witek. Zaraz znajdę adres kościoła tu są mapy - Odpowiedział cały czas stukając w klawisze kontynuował wypowiedź - Tak UFO to jedna z teorii inna mówi że był magiem... - Zaczął się rozkręcać, ale w porę ugryzł się w język - Choć to nie pora na robienie wykładów jak ktoś będzie zainteresowany albo będzie potrzeba to mogę potem opowiedzieć - Nagle przestał stukać w klawisze zrobił wielkie oczy - Kuur...Ka wodna! - W porę ugryzł się w język nie wiedząc jak jego nowi towarzysze odnoszą się do przeklinania.

- No to mamy problem znalazłem kościół... A nawet 27 w różnych rejonach miasta, a to tylko rzymskokatolickie... Są jeszcze grekokatolickie, ewangelicko-augsburskie, jakieś synagogi, meczety. - Zaczął wymieniać wyraźnie nie zadowolony.
- Możemy wziąć cyborgi na wycieczkę religioznawczą, ale wydaje mi się, że to za duże ryzyko, że Sowieta nas odwiedzi. Może oddalmy się trochę od pogoni i zatrzymajmy się na chwilę żeby Patrycja mogła się wychylić z cienia i powtórzyć nam dokładnie co usłyszała żebyśmy mogli się wspólnie naradzić ? - Zaproponował.

Witold kiwnął głową na znak zgody. Nie miał za bardzo pomysłu w jaki sposób wjechać do UFO, a pojawiająca się na moment Patrycja wydawała się bardzo przekonana o zdobyciu nowego tropu. Może rzeczywiście coś odkryła?
- Zwiedzanie kościołów odpada. Odjadę kawałek od robotów i zatrzymamy się. Niech nasza cienista lady podzieli się swoimi rewelacjami...
Bury jak powiedział, tak zrobił. Gdy tylko uznał, że będą bezpieczni przynajmniej przez najbliższą minutę, zatrzymał wóz na poboczu. Nie gasił jednak silnika. Cały czas był czujny i nadzorował okolicę.

Milczące roboty pędziły w ich kierunku. Bury nie zwlekał, zaś Batmobil posłusznie ruszył niemal natychmiastowo osiągając maksymalne obroty. Siła bezwładności ponownie wcisnęła ich w fotele. Wskazówka prędkościomierza zbliżała się do 300 km/h.

Karoseria z tyłu otworzyła się ukazując dwie wyrzutnie, z których w kierunku biegnącego za nimi tłumu popędziły rakiety. Eksplodowały tuż przed zderzeniem uwalniając białoniebieską chmurę.
Nie mieli jednak czasu dostrzec efektów. Nim obok rozwiał się, był zaledwie małą plamką daleko za tylną szybą.

Adam tymczasem zminimalizował okno z podglądem na targanego elektrowstrząsami Sowietę. Jego palce odnalazły trójwymiarową mapę miasta, na którą wprowadził poszukiwany obiekt - kościół.
Na niebieskim, wirtualnym terenie kilkadziesiąt budynków podświetliło się na czerwono. Do każdego dołączona była etykietka z nazwą, dzięki czemu Sosnowski natychmiast wiedział na co patrzy. Kościoły rzymskokatolickie, grekokatolickie, ewangelicko-augsburskie, inne zbory zbory, meczety, synagogi, świątynie buddyjskie, hinduskie, ...

Angela natomiast z telefonem przytkniętym do ucha próbowała dodzwonić się do Papy Morbiego i babci, jednakże uprzejmy kobiecy głos informował, iż taki numer nie istnieje. Niezależnie ile razy by nie sprawdzała poprawności szeregu cyfr oraz poprawności wybrania adresata - za każdym razem wszystko było na swoim miejscu. A jednak numer nie istniał.

Zamknięta w cieniu rzucanym przez połączenie pokładowego światła oraz obiektów przesłaniających to światło próbowała się połączyć z Adamem, by przekazać wszystkim, że wie gdzie jechać. Nic się jednak nie działo. Wiadomość nadana do Sosnowskiego nie docierała do celu. Gdy spojrzała pierwszy raz ku górze w poszukiwaniu Domu Boga, dostrzegła anomalię - koło czerwieni przesuniętej ku fioletowi na bezchmurnym, rdzawoczerwonym niebie. Różnica odcieni była tak nieznaczna, że wpatrując się w ten kształt zaczął zlewać się z niebem. Przez chwilę nie była pewna czy to, co zobaczyła nie było wytworem jej wyobraźni, ale kiedy odwróciła wzrok i spojrzała ponownie wiedziała już, że anomalia jest prawdziwa.

Między Angelą a Adamem pojawiła się wisząca w powietrzu głowa Patricii.
- Wiem gdzie musimy jechać! - powiedziała i zagłębiła się w cień ponownie.

Nagle coś uderzyło a bok pojazdu! Szyba drzwiowa po lewej stronie pękła. Witold spojrzał w lusterko, gdzie zdołał jeszcze zobaczyć podnoszącego się z ziemi robota. Przed sobą widział kolejne. Przechodnie wrzeszczeli. Uciekali. Rozgrzana do czerwoności laska weszła w twarz mężczyzny z łatwością ciepłego noża krojącego masło.
Kobieta tuż obok niego wijąc się z bólu próbowała powstrzymać wypadające z brzucha jelita.

Metalowi wysłannicy Żelaznego Sowiety zamarli i równocześnie odwrócili głowy w kierunku pędzącego Batmobilu. Natychmiast ustawili blokadę podobną do tej, która Witold przełamał falą uderzeniową. Kilka pozostałych rzuciło się biegiem w ich kierunku.
Bury skręcił gwałtownie w najbliższą uliczkę. Tamtym ludziom nie dało się już pomóc. Ich pojawienie się umożliwiło żyjącym ucieczkę. Pozostali tylko ci, których można było najwyżej dobić.

Tam również były roboty. Były wszędzie. Dziesiątki, które zmieniały się w setki, setki w tysiące, tysiące w dziesiątki tysięcy, a ich liczba tylko rosła w miarę pokonywanych odległości. Na Batmobilu widocznych było coraz więcej wgnieceń. Impuls elektromagnetyczny pomknął we wszystkich kierunkach, gdy zbyt wielka grupa metalowych żołnierzy zbliżyła się na niebezpieczną odległość.

Patricia wiedziała gdzie jechać, ale nie najwyraźniej nie mogła się wychylić. Trzeba było się zatrzymać, ale nie było jak. Nie było gdzie. Robotów było na ulicach więcej niż mieszkańców w popłochu starających się umykać do pierwszych napotkanych kryjówek. Wielu się nie udawało. Na ścianach budynków znajdowały się krwawe rozbryzgi. Na każdej ulicy leżało wykręcone lub rozczłonkowane ciało. Niejedna głowa właśnie oddzielona od ciała toczyła się właśnie po bruku.

Eksplodowały kriobomby. Kolejny zakręt. Pakiet "Wyrocznia" co chwila informował na ekranie o podjętych działaniach. Włącznie z ostrymi środkami takimi jak bomby zapalające czy odłamkowe.
Rakieta wystrzeliła spod maski stając się początkiem wielkiej kuli ognia. Przez chwilę Patricia nie mogła się ruszyć. Cienie zniknęły, gdy pomarańczowe światło ognia wdzierało się do środka z każdej strony, lecz kiedy płomienie pozostały za nimi możliwość ruchu powróciła.

Robotów było coraz więcej. Wyskakiwały z okien i studzienek ściekowych. Było coraz mniej mieszkańców. Żywych mieszkańców.

Nagle rozległ się dźwięk telefonu Burego. Szef dzwonił.
- Mamy coś! Spierdalaj!

W słuchawce rozległy się wystrzały.
- Kapitan Jan Żbik! To on jest... kurwa twoja mać, uważaj gdzie strzelasz! Tak nazywa się ten metalowy skurwiel.

W rogu ekranu zamigało czerwone światełko. Adam otworzył przychodzącą wiadomość. Obraz pojawił się zarówno na jednym z wyświetlaczy na kokpicie, jak i w siedzeniu. Obraz z dronów Batmana rozlokowanych po całym mieście. Tak ich znalazł, gdy Sowieta zaatakował.
Przypominało to niekończący się pokaz króciutkich gifów z jednym elementem wspólny - robotami atakującymi ludzi. Jeden z obrazów przedstawiał komisariat ogarnięty płomieniami i policjantów strzelających do metalowych napastników w policyjnych mundurach.

W słuchawkach odezwał się głos Spider-Mana.
- Przesyłam wam współrzędne miejsca, w którym można się zatrzymać!

Skręcili... niemal wprost na barykadę. "Wyrocznia" natychmiast odpaliła kolejną rakietę. Siła niedalekiego wybuchu wstrząsnęła Batmobilem, ale Bury przy wspomaganiu jazdy ze strony systemów komputerowych nie miał problemu z opanowaniem samochodu. Na przedniej szybie pojawił się status amunicji. Skończyły się rakiety. Bomby były na wykończeniu. Generator impulsu elektromagnetycznego ładował energię. Pozostały tylko trzy ładunki wywołujące falę uderzeniową.

- Gdzie ty jesteś? W Iraku?! - sapnął szef z wysiłkiem tuż po gwałtownym łomocie, jaki dotarł do nich ze słuchawki.

- Rocky, pierdolnij go wreszcie!

Coś zabrzęczało metalicznie.

- Ufff... Było gorąco. Czaplin, Wójcik, zwiad. Zdzisław, bierzesz klienta. Rocky i ja ubezpieczamy tyły. Ruchy, chłopaki! Skapcaniałem. Żbik był wzorowym milicjantem. Grzeczny, kulturalny, fachowy, przystojny, opiekuńczy i diabelnie skuteczny. Tak idealny, że rzygać się chce.

Bury wcisnął przycisk, a fala uderzeniowa zmiotła przeciwników z trasy. Zakręcił gwałtownie w kierunku punktu wysłanego przez Spider-Mana. Wielopiętrowego parkingu.

-Niedawno mu odwaliło. Zaczął chodzić po zwykłych ludziach i wciągać ich do współpracy z Milicją. Pozbywał się tych, którzy odmówili, ale tak grubo to jeszcze nie było... ooo... kurwa... Odwrót. Na parking. Bury, w kontakcie. Informuj mnie.

Nim Jacek skończył odezwał się Spider-Man.
- Jedźcie na dach!

Witold zwolnił znacząco, lecz niewystarczająco, by bok karoserii nie sypał iskrami przy kontakcie z barierką. Tuż za nimi na ślimak wpadły okoliczne roboty i wciąż nadciągały kolejne. Coś z hukiem uderzyło o dach samochodu. U góry przedniej szyby wyłoniła się głowa i dłoń. Machająca. Parker. Szybko zniknął. W lusterku wstecznym widać było lecące ku przeciwnikom pajęcze pociski i bomby eksplodujące siecią po zetknięciu z celem. Pierwszy poziom został w dole. Drogę na dół zablokowała kurtyna z sieci przytwierdzanej do betonowej konstrukcji kolejnymi spoiwami pajęczyny. Wjechali na drugi poziom, trzeci, czwarty i piąty. Za każdym razem zamykała się za nimi biała, ledwie przezroczysta kurtyna gęsto utkana białymi nićmi.

Uwagę Adama przykuł jeden z pomniejszonych ekranów otworzył go, gdy nagle zadzwonił jego telefon. Alicja.

- Są tu jacyś metalowi ludzie - wyszeptała tak cicho, że Sosnowski ledwie ją zrozumiał.

Z rykiem silnika wypadli na dach. Spider-Man natychmiast zeskoczył. Batmobil zatrzymał się z piskiem opon. Opadła kolejna bariera, którą Peter zamocował w pośpiechu.

- Radziłbym się... pospieszyć...

Dźwięki pogoni nie ustawały, a jedynie zbliżały się wolniej.

Adam posiadał umiejętność znacznego ignorowania bodźców zewnętrznych nabycie ich było konieczne, aby nie oszaleć. Gdy był dzieckiem zanim jego matka stała się wielką szefową sieci salonów piękności zaczęła skromnie pracując w domu, do którego przychodziły klientki. Miał swój pokój, ale ściany były cienkie a on miał dobry słuch, więc mimo starań odwrócenia uwagi całymi godzinami zmuszony był słuchać "ploteczek": Nowe kremiki, problemy w związkach, kobiece przypadłości, sukienki, seriale itp. itd.

Nauczył się, więc "wyłączać" na świat zewnętrzny to właśnie robił teraz pracował na komputerze oczywiście rejestrował masakrę oraz wybuchy, które miały miejsce wokół starał się zamykać własne przerażenie w małych mentalnych pudełeczkach, aby rozpakować je później, gdy nie będzie zagrożenia życia nie miał jednak żadnego przeszkolenia, był cywilem nie policjantem, żołnierzem czy agentem! Czuł, że powoli następuje w nim rozstrój emocjonalny... Tego wszystkiego było za dużo! Próbował siebie przekonać, że to, co się dzieje nie jest rzeczywiste, ale coraz mniej w to wierzył...

Patrycja coś mówiła ale Sosna nie zwrócił uwagi.Wtedy zadzwoniła Alicja w pierwszym odruchu miał ochotę krzyczeć, ale zorientował się, że zdradziłby jej pozycje, więc spytał szeptem - Nadal jesteś w schronie? Spróbuje coś zrobić żeby ci pomóc nie wyjaśnię tego teraz, ale mam dostęp do pewnych narzędzi możliwe, że będziesz musiała uciec wiem, że to dla ciebie trudne, ale ci ludzie to mordercy.... Bardzo cię kocham, uda ci się. - Wyszeptał a oczy zaszkliły mu się od łez. Nie mógł sobie pozwolić na płacz mówiąc wciąż stukał w klawisze.

- Wyrocznio dawaj no! Te bat- drony muszą mieć jakieś funkcje obronne - Zaczął sprawdzać czy w okolicy Schronu Alicji są jakieś drony chciał się przekonać jak wygląda sytuacja. Jeżeli nie będzie innego wyboru zrobi z nich kamikaze.

- Te przeklęte machiny chcą zamordować moją ukochaną dziewczynę.... Wiem, że nic nie możemy zrobić... Wiem, że to odwrócenie uwagi przez tą przeklętą parodię ZSSR. Wiem, że nic nie możemy zrobić, ale nie mogęe jej stracić.... Nie. Mogę. - Adam mówił z trudem urywanymi zdaniami Witold kilka razy widział podobne zachowanie u ludzi na granicy załamania nerwowego lub zaczątki syndromu stresu pourazowego wyglądało na to, że z kalekę zaczęły w końcu doganiać nieszczęścia ostatnich dni możliwe, że następne go złamię.

Kropelki potu ściekały po skroniach Burego, kiedy mężczyzna wykonywał coraz to trudniejsze manewry, aby tylko wydostać się z matni. Coraz ciężej było się skoncentrować, kiedy w każdym zaułku dostrzegał maszyny mordujące ludzi w przerażający i bezduszny sposób. Z każdym takim obrazem coraz trudniej było wrzucać kolejne biegi... Coraz trudniej dociskać pedał gazu... Serce Witolda krzyczało, aby zatrzymać się. Użyć arsenału batmobila do ratowania bezbronnych cywili. Wysiąść z pojazdu i udzielić pierwszej pomocy rannym.
Tymczasem nie pozostawało nic innego jak zacisnąć mocno zęby i skupić się na drodze. Musiał myśleć o cywilach jak o potencjalnej przeszkodzie na drodze, nic więcej. Zbierał całą silną wolę, aby schłodzić umysł. Przypominał sobie szkolenie na paramedyka. Milion razy powtarzane przez sierżanta słowa: pomocy udzielasz tylko wtedy, jeśli przy tym nie zginiesz! Teraz zginąłby bez dwóch zdań. On i ludzie, z którymi wylądował w drużynie.

- Bury - odebrał telefon, siląc się na spokój. Zaraz włączył zestaw głośnomówiący, nie mogąc pozwolić sobie na zdjęcie jednej ręki z kierownicy na zbyt długo.
-Wierz mi, że wolałbym być teraz w Iraku - odparł szefowi, zaraz po tym jak wykonał gwałtowny skręt. A więc teraz mieli nazwisko sowieckiego drania. Kapitan Jan Żbik...
- Dzięki Jacek. Znajdźcie schron i trzymajcie się.
Bury zacisnął mocniej ręce na kierownicy. Jacek i pozostali chłopacy z agencji "Hoplon" potrafili o siebie zadbać. W większości składali się z byłych żołnierzy, antyterrorystów, zawodników MMA lub wcześniej konwojowali okręty w rejonie Somalii i strzelali się z piratami. Mimo to, Witold martwił się o towarzyszy. Nie był pewny czy nawet najlepsze wyszkolenie mogło wystarczyć w obliczu takiej apokalipsy. On sam byłby już dawno martwy, gdyby nie pomoc zupełnie nierealnych istot w postaci Batmana i Spider-Mana.

Zatrzymał samochód z niecierpliwością oczekując wieści od Patrycji. Kiedy je otrzymał, zaczął przyglądać się fioletowej części nieba, intensywnie myśląc.
- Bystra uwaga - przyznał w końcu, zerkając kontrolnie we wsteczne lusterko. Chwila obserwacji wystarczyła, by dostrzec że Adam się załamuje. Zwłaszcza, że (o ile dobrze zrozumiał urywane mamrotanie chłopaka) coś groziło jego dziewczynie. Nie było w tym zresztą nic dziwnego. Prawdopodobnie jeszcze tydzień temu wiódł normalne życie, zastanawiając się co obejrzeć na Youtubie, albo jaką wypić herbatę. Oczywiście na tyle normalne, na ile pozwalał mu wózek inwalidzki. Teraz musiał oglądać jak roboty z piekła rodem wypruwają flaki mieszkańcom Bielska...

Bury zbierał się do zawrotki.
- Młody... Młody... ADAM! - podniósł głos, widząc że chłopak odpływa do swojego świata i nie reaguje. - Wbij na GPSa adres tej dziołchy. Nic nie obiecuję, ale może chociaż odciągniemy skurwieli stamtąd. Trzeba coś zrobić, bo nie znajdziesz drugiej, która wytrzyma twoje gadulstwo.
Batmobil ponownie ruszył z kopyta.
- Batman, słyszysz mnie? Wygląda na to, że trzeba kierować się tam, gdzie niebo jest fioletowe. Możliwe, że trochę zboczymy z kursu.

Witold skrzywił się lewo zauważalnie. Nie wiedział czy czyni słusznie. Być może nie powinien narażać całego miasta dla jednej osoby. Ale kiedy stawiał na szali mrzonkę o tym, że być może (z naciskiem na "być może") odkryją coś związanego z tą apokalipsą, a uratowanie dziewczyny Adama, jakoś bardziej przemawiało do niego to drugie. Zbyt wielu potrzebujących musiał zignorować na ostatnim kilometrze, by teraz zrobić to po raz kolejny.

Odgłosy metalicznych stóp pogoni zbliżały się pomimo pajęczych kurtyn opuszczonych przez Spider-Mana. Bury nie zamierzał czekać. Przy takich rozmiarach parkingu musiała istnieć przynajmniej jeszcze jedna droga prowadząca na dół. Batmobil obrócił się i z rykiem silnika popędził w do nadbudówki wyglądającej identycznie do tej, która tu wjechali. Po jej ominięciu wykonał kolejny półobrót, po czym zjechał w dół.

- Trzymaj się - powiedział Spider-Man do Patricii. Nagle przez pajęczynę przebiły się rozżarzone drągi przywodzące na myśl miecze świetlne wycinające drogę Sithom. Parker rzucił się z dachu wystrzeliwując pajęczą nić.

Przeciwnicy byli jak zaprogramowani. Obracali się w kierunku samochodu w jednym tempie. Na prostych byli nie do złapania, ale spiralne zakręty zjazdów powodowały znaczny spadek prędkości. Wciąż nie na tyle duży, by nie umknąć pieszemu pościgowi, ale nieprzyjaciel był nie tylko na jednym poziomie. Witold zauważył to między kolejnymi poziomami. Pierwsze dwa nie sprawiły większych problemów. Na następnym byli blisko. Dalej było już tylko gorzej.

Jakoś drąg dobiegającego w ostatniej chwili robota wbił się w drzwi. Gdyby siedzenie kierowcy było na właściwym miejscu, Bury byłby w dwóch częściach. Przez szeroki, długi otwór karoserii ze świstem wzmagającym się przy wzroście prędkości wpadało powietrze. Pod maską rozległa się eksplozja. Metaliczni przeciwnicy zostali zdmuchnięci falą uderzeniową, ale dalej stali kolejni. Bury wpadł na nich roztrącając na boki. Maska po tym spotkaniu była powyginana tak mocno, że większa prędkość niechybnie otworzy ją blokując pole widzenia.
Pognał wgłąb parkingu. Bliskie spotkanie z kolejną grupą kilkudziesięciu wrogów nie poprawiłoby ich sytuacji w szczególności, że ich drągi ponownie opierały się o podłoże.

Zewsząd ściągali kolejni. Z małpią zręcznością skakali po samochodach. Nagle kilka ciał uderzyło o sufit. Bury włączył generator impulsu wpadając ze zgrzytem nadwozia ocierającego się o barierkę na następny zjazd. Byli prawie na zewnątrz. Jeszcze tylko kawałek.

Spider-Man huśtał się z ogromną prędkością. Cel zbliżał się. Okrąg na niebie rósł. Patricia spojrzała w dół na puste, wyludnione miasto. Leżały tam zwłoki kobiet i mężczyzn, dziewcząt i chłopców w różnym wieku. Jednak nie wszystko było stracone. W oknach mijanych mieszkań widziała twarze i wskazujące ich palce ludzi. Zwykłych ludzi.
Żadnych robotów. Co można było postrzegać zarówno jako dobry i zły znak. Żadnych jednorożców ani kobiet latających na książkach. Zauważyła, że w miarę zbliżania się do epicentrum zwłok było mniej. Cokolwiek mogło to znaczyć.

Na najniższym poziomie zostali otoczeni, zaś drogę wyjazdu zagrodziło im morze błyszczących ciał. Więcej niż to, z czym mógł sobie poradzić generator fali uderzeniowej. Impuls elektromagnetyczny załatwiłby sprawę, ale samochód nie miał szans po nich przejechać. Nie z taką wysokością zawieszenia.

Batmobil zdawał się czytać w myślach Burego. Lub doszedł do podobnego wniosku.

Czas płynący przeraźliwie wolno z perspektywy Burego ruszył z miejsca. Nie zatrzymując się, z podwoziem krzeszącym iskry o podłoże wpadł na zerowy poziom. Unosili się. Szybko. Na jednym z ekranów widać było docelowy wygląd pojazdu. Koła umieszczone na teleskopowych wysięgnikach. Pędzili wprost na barierkę. Witold czuł na kierownicy znajomy opór przy zakrętach. Batmobil sugerował jechać naprzód. Na betonową barierkę ze zwiększającą się prędkością. Ledwie wszystkie koła znalazły się na płaskim terenie jak samochód wypuścił impuls elektromagnetyczny i niemal natychmiast po tym falę uderzeniową. Znajdowali się ponad poziomem barierki. Jeśli coś pójdzie nie tak, stracą koła, ale wydostaną się na zewnątrz. Jeśli system "Wyrocznia" wiedział co robi, wylądują po drugiej stronie.

Metalowe ciała z impetem wpadły na barierkę i filary podtrzymujące kolejne kondygnacje. Byli blisko. Nie widzieli już przeszkody, która była niemalże zupełnie pod nimi.

Nagle wygląd samochodu na ekranie zmienił się. Wszystkie koła wystrzeliły do góry przywracając Batmobilowi naturalny wygląd. Progi odskoczyły ukazując wielkie, trójkątne płachty. Trysnęły płomienie silników odrzutowych. Asfalt był coraz bliżej. Amortyzatory przy zetknięciu z podłożem przechwyciły większą część impet, a progi ponownie połączyły się z nadwoziem chowając błonę lotną. Było jasne, że nie dało się tym latać ani skakać z dużych wysokości. Ale i tak dawało nowe możliwości.

Bury wcisnął gaz. Na szybie pokazała się niewielka mapa z punktem docelowym wskazanym przez Adama.

Tymczasem Sosnowski połączył się z jednym z Nietoperzy znajdującym się niedaleko celu ich podróży. Wleciał do pomieszczenia, gdzie roboty właśnie złapały chowającego się pod stołem człowieka. Nie była to Alicja. Nim Adam zdążył zareagować nieznajomy mężczyzna z przerażeniem w oczach i błaganiem wydostającym się z ust został przebity, a następnie odrzucony w kierunku ściany. Broń robota niemal przepołowiła go wzdłuż linii wysokości. Niemal, ponieważ weszła w brzuch. Rozorała ciało wychodząc głową.

Komunikat pojawił się na wszystkich ekranach. Z boku pojawiło się kilka opisanych ikon. W arsenale były kule gumowe, z gazem pieprzowym oraz usypiającym, kwasem i eksplodujące.

Adam natychmiast wybrał ostatnie. Przeciwnik na ekranie zachwiał się, a pozostałych sześciu odwróciło się jak na komendę. Każdy z nich został oznaczony celownikiem domyślnie ustawionym na klatkę piersiową z domyślną numeracją poczynając od najbliższego. Pozostało tylko zatwierdzić. Kule śmigały jedna po drugiej. Nietoperz wycofywał się przed napastnikami. Pojawiło się ostrzeżenie o zużyciu ćwierci kul wybuchowych. Na metalowych przeciwnikach nie wydawało się to robić wrażenia. Ładunki były zbyt słabe, by zabić człowieka.

Bury jechał najszybciej jak mógł. Prędkościomierz ani razu nie osiągnął wartości poniżej 250 km/h. Czerwona kropka na mapie była niemal w zasięgu ręki. A maska wciąż, pomimo wygięcia, pozostawała na swoim miejscu.

Dron wycofywał się z budynku. Sosnowski zmienił amunicję. Trafieni wrogowie pokryci zostali przez obłoki kwasu przyklejającego się do powierzchni ich pancerzy. Ten typ pocisków wydawał się wyrządzać jeszcze mniej szkód niż poprzedni. Tym razem jednak domyślny celownik ustawiony został na głowy. Adam zatwierdził wystrzał, lecz ten odniósł podobny efekt. Metalowi ludzie pędzili w ciemnym korytarzu za wycofującym się klatką schodową Nietoperzem cofającym się przed atakami i wyskokami. Widać było zmianę oświetlenia. Wychodzili na ulicę.

Witold zobaczył przed sobą niewielki, czarny punkt, za którym z budynku wyskoczyły metalowe postacie. Obiekty rosły w zastraszającym tempie. Batmobil miał tylko kilka kriobomb, jeden ładunek fali uderzeniowej oraz impulsy elektromagnetyczne. Stan pojazdu był względnie dobry. Sprawność na poziomie 65% pomimo wcześniejszego taranowania. Oczywistym było, że lepiej nie ryzykować wpadnięcia na kolejną dużą grupę. Ta nie była duża.
Samochód zwalniał jakby odczytując intencje kierowcy. Minimalizował impet do bezpiecznej wartości. Przynajmniej taką Bury miał nadzieję. Aktywował impuls elektromagnetyczny. Osiem metalowych ciał wpadało niemalże po kolei na metalową maskę. Współczynnik sprawności malał, ale o bezpieczne wartości. Pancerze wyginały się jak kartki. Gwałtowne hamowanie cisnęło wszystkimi o najbliższy budynek. Tułów i głowa były nienaturalnie zdeformowane w stosunku do reszty ciała. I ciosu, jaki otrzymały. Tam, gdzie metal pokryty był błyszczącą warstwą kwasu wyginał się z większą łatwością. Wszelka elektronika czy cokolwiek było w środku musiało zostać zmiażdżone.

Dron nieruchomo wiszący nieopodal w powietrzu wzniósł się jeszcze wyżej i odleciał bezgłośnie. Roboty nie ruszały się. Wskaźnik stanu pojazdu spadł do 55%. Maska wciąż była powyginana, ale w zupełnie inny sposób. Na szybie pojawiły się pajączki pęknięć. Silnik Batmobila zgasł i... włączył się w innym miejscu? Bury stuknął palcem w błyskający wykrzyknik. Wyświetlił się szczegółowy panel uszkodzeń. Tył tylko w niektórych miejscach był żółtozielony. Wszystkie pozostałe systemy sprawne. Przedni silnik przegrzany. Przednia chłodnica jarzyła się ostrą czerwienią. Sieć oplatająca samochód była uszkodzona. Komputer pokładowy zdawał się być w pełni sprawny. Przednie czujniki były zmiażdżone. Część bocznych uszkodzona.

Bury wcisnął gaz. Tylny silnik zaryczał i ruszył do przodu wciskając wszystkich w fotele, choć nie tak mocno ja poprzednio. Zapasowy nie miał aż tak wielkiej mocy jak główny, co było odczuwalne w jeździe, lecz było w pełni wystarczające.
Spider-Man i Patricia musieli być już na miejscu.

Stali na dachu jednego z bloków mieszkalnych. Obok znajdował się samotny, szklany wieżowiec. Według wielkich napisów na szczycie znajdowała się tu siedziba takich korporacji jak InveBank, Toyoty czy gigant doradczy Valicek&Kosiński.

Znacznie bardziej interesujące było jednak to, co działo się na poziomie gruntu.

- Chyba mamy problem - powiedział Spider-Man.

Dziesiątki tysięcy robotów wypełniały cały plac oraz okoliczne ulice, a wśród nich ten jeden. Żelazny Sowieta. Nawet z tej odległości Patricia widziała, że jest znacznie większy - głową sięgał dosięgał pierwszego piętra. Czekał. Wszyscy czekali w bezruchu i wiadomo na kogo czekali.

Żeby dostać się do środka, musieli skorzystać z wejścia. Próbowali dostać się na niestrzeżony dach wieżowca, ale za każdym razem i od każdej strony pajęczyna Parkera w znikała tuż przed szybami nie dając punktu zaczepienia. Nie ważne jak silny i długi był strumień nici. Nie mogli także skorzystać z innej wysokiej budowli - wieżowiec był najwyższy w okolicy. Czerwień nieba była tak krwawa, iż wydawało się, że z nieba zacznie zaraz spadać jucha.

- Coś mi tu nie pasuje - mruknął Peter spoglądając w dół.

- Widziałaś jak zachowują się te roboty czy cokolwiek to jest. Biegną na nas, zastawiają przejazdy, działają jak jeden, wielokomórkowy, świetnie zaprogramowany organizm. Zachowują się jak roboty, ale... widziałaś jak zadziałał na nich impuls elektromagnetyczny? Co się z nimi powinno stać? Jeśli układy są odizolowane od pancerza, to powinien zadziałać jak klatka Faradaya. Nie powinno się nic stać. A co jeśli układy nie są odizolowane od pancerza? Prąd elektryczny biegnie do ziemi po najmniejszej linii oporu, która w tym wypadku nie ma najmniejszego znaczenia. Powinny się usmażyć. A one? Chwilowo gubią rytm. Widziałem jak jechaliście. Co jeśli to jedna, wielka, obrzydliwie krwawa zasłona dymna? Co jeśli nie są to roboty? To nie mogą być organizmy żywe. Są za bardzo zsynchronizowane. Co jeśli to są jednostki zdalnie sterowane przez Żelaznego Sowietę pogrywającego z nami od początku? Dlaczego Sowieta chciałby, żebyśmy myśleli, że to roboty i wywoływał manualne reakcje na impulsy elektromagnetyczne emitowane przez Batmobil? Wtedy można by przypuszczać, że właśnie włazimy w...

Głowa Żelaznego Sowiety odwróciła się. Spojrzał prosto na nich z uśmiechem przepełnionym okrutną inteligencją.

Bury zatrzymał się. Nie podjeżdżał bliżej. Nie podobało mu się to, co zobaczył. Naprzeciw nich znajdowała się kilkudziesięciotysięczna armia wypełniająca cały plac otaczający biurowiec znajdujący się pośrodku odbarwionego okręgu na niebie. Coś było nie w porządku. Za każdym razem roboty rzucały się na nich, a teraz... Pośród wszystkich robotów stał Żelazny Sowieta mogąc mieć nawet trzy metry wysokości. Wielka głowa zwrócona była w kierunku jednego z dachów. Czemu Sowieta zwlekał? Może obrał plan czysto defensywny wiedząc, że się nie przedrą albo...

- To pułapka! - wrzasnął im do uszu Spider-Man przeskakując na sąsiedni budynek. Wzrok Sowiety śledził pajęczaka dźwigającego na plecach Patricię.

Adam przywołał na ekran obraz z okolicznych Nietoperzy. Na każdym z dachów roiło się od stojących spokojnie robotów wyczekujących na lądowanie Parkera. Bury zareagował natychmiast. Wrzucił wsteczny. Z bocznych uliczek wypadły roboty. Zeskakiwały z góry. Metalowe ciała zakotłowały się w miejscu, gdzie byli jeszcze przed chwilą.

- Musimy się dostać do środka - ponownie odezwał się Parker.

Byli wszędzie. Obok nich wylądował Spider-Man. Z miasta ściągały kolejne roboty. Parker spróbował jeszcze raz:

-Batman! Batman! Gdzie jesteś?!

- Tu.

Czarna postać łagodnie wylądowała na asfalcie obok nich. W dłoni trzymał walizkę.

- Przyprowadziłem wsparcie.

Wskazał palcem w górę. Niebo pociemniało od Nietoperzy. Różnych rozmiarów i zastosowań. Część czerwieni została całkiem zakryta rzucając cień podobny do chmury.

Z tyłu rozległ się metalowy zgrzyt. Obejrzeli się wszyscy oprócz Batmana. Był to robot. Ciągnięty po ziemi przez uśmiechniętą lekko Amazonkę.

Za nią szło dwoje nastolatków mogących mieć nie więcej niż dwadzieścia lat. Byli pobrudzeni i podrapani. Bliźniacy. Siostra i brat o tych samych niebieskich oczach, takich samych, wygolonych po bokach i z tyłu głowy włosach barwy słomy tej samej długości identycznie spiętych w koński ogon. Ostatnia była ognistoruda kobieta maszerująca z opuszczoną głową stopa za stopą.

Przeciwnicy nadchodzili bardzo powoli. Ich szarża przypominała film puszczony w zwolnionym tempie. Wybijali się w powietrze jedną nogą, lecieli bardzo wolno przez niewielki odcinek drogi i opadali na drugą nogę, by powtórzyć ten sam proces po długiej chwili. Czyżby ktoś w tej grupie potrafił manipulować czasem?
Batman otworzył drzwi Batmobilu i zaprezentował długi kij.

Zdążyła tylko wydusić z siebie urwany krzyk, gdy Parker nagle ruszył na swojej niezawodnej pajęczej sieci. Pęd powietrza załzawił jej oczy, więc przycisnęła się mocniej do jego pleców. Czuła się niesamowicie, ta lekkość ruchów. Kiedy była nastolatką marzyła, żeby kiedykolwiek przeżyć coś takiego. Nie ma w tym nic dziwnego w końcu Spider-Man był jej ulubionym bohaterem z dzieciństwa. A teraz mogła tego doświadczyć. Wszystko było by idealne, gdyby nie apokalipsa na ulicach. Musieli coś z tym szybko zrobić.

Dotarli do wskazanego miejsca i wyglądało na to, że trafili w dziesiątkę. Niestety główną tego oznaką było to, że przy wejściu do budynku znajdowało się morze robotycznych głów z rekinem w postaci Żelaznego Sowiety. No i wieżowiec. Klasyczny do bólu wieżowiec złoczyńcy stojący w samym centrum miasta. Brak dostępu zmartwił ją. Liczyła, że będą mogli zakraść się na miejsce niepostrzeżeni, ale najwyraźniej bez wielkiej bitwy się nie obejdzie.
- Zapewne masz sporo racji Tygry... - ugryzła się w język i odwróciła głowę chcąc ukryć zakłopotanie - znaczy Peter. Ale ja nie za wiele z tego zrozumiałam. Lepszego słuchacza miałbyś w postaci Adama. Mnie bardziej interesuje jak ta czerwona zakuta pała zrobiła tyle pomagierów. Okradła hutę żelaza w Katowicach czy co?
Przelatywała wzrokiem po zgromadzonej armii, szukając jakiegoś słabego punktu. Udało się jej jedynie zlokalizować wejście, zanim Spider-Man z powrotem porwał ją do lotu. Miał rację, to była pułapka. A ona wiedziała jak jej uniknąć. Przynajmniej częściowo. Nacisnęła słuchawkę w uchu.
- Czy ktoś mnie słyszy? Wiem jak możemy dostać się do budynku. Potrzebuje solidnej wiązki światła skierowanej na wejście!

Kiedy wylądowali obok Batmobilu, mogła zdradzić więcej szczegółów swojego planu.
- Mogę się dostać do środka, wystarczy mi odpowiedniej długości cień. Nie wiem czy mogę kogoś ze sobą zabrać w tę podróż i wolałabym tego teraz nie sprawdzać, ale możemy to zakończyć szybko!