Cold

Rozejrzała się dookoła z paniką w oczach. Z ulgą stwierdziła, że to był tylko senny horror. Był taki rzeczywisty, niemalże namacalny! Myślała, że to działo się naprawdę... I te okropne organy ludzkie na drzewach.
Po jej policzku mimowolnie spłynęła jedna, samotna łza, zaznaczając leciutko przebytą drogę na jej policzku.
Wstała, otrzepała się z ziemi i tradycyjnie założyła kosmyk włosów za ucho.
- Nie mam zamiaru dłużej przesiadywać w tym miejscu – oznajmiła stanowczo, biorąc do ręki swoją torbę. – Dobrze zrobimy, jeśli ruszymy już teraz... Najlepiej dostać się do tego obozowiska jak najszybciej. – W jej głosie można było usłyszeć nutkę przerażenia wymieszanego z pewnym rodzajem bezradności.
Czuła, że nie poradzi sobie sama na tej wyspie, a z pewnością nie poradzi sobie, jeśli dojdzie do walki wręcz. Była tylko słabą, bezradną kobietą, która została skazana za rabunek i podwójne usiłowanie morderstwa... Ale wtedy miała w dłoni pistolet, teraz miała tylko swoją torbę.

 

__________________
Jaka, sądzisz, jest biblia cygańska?
Niepisana, wędrowna, wróżebna.
Naszeptała ją babom noc srebrna,
Naświetliła luna świętojańska.

Niles Elmwood

Erick zlany potem, gwałowanie poderwał się z ziemi do pozycji siedzącej ciężko dysząc. Podniósł głowę. Oślepił go promień słońca w zenicie, jasną strugą świdrujący sobie drogę pomiędzy ziemnozielonymi koronami drzew. Na zegarku 03.24. Z niedowierzaniem stuknął palcem pary razy w szybkę, sprawdzając czy działa. - Wszyscy zaspaliśmy – pomyślał przeciągając wzrokiem po wszystkich. – Okropny sen. Kiedy to ostatni raz coś mi się śniło? – zdziwiony zadał sobie retoryczne pytanie. – Kurwa mać, od razu koszmar! – pomyślał wściekły sznurując glany. Nagle przypomniał sobie głos dziadka z przeszłości, jak ważne są sny. – Zajebisty był ten wilk – próbował przywołać te wspaniałe uczucie, tak bardzo realnego, niemal namacalnego snu, a tak brutalnie zmienionego w koszmar. Postanowił nie myśleć o tym więcej, zwłaszcza o ojcu, jakby wypierając do podświadomości fakt jego istnienia.
Spakował swoje rzeczy i popatrzył na Grega.
- Jaki plan działania? Jak ktoś nas napadnie? Jak psychole, to jeśli będziemy mieli liczebną przewagę to możemy się postawić. Inaczej proponuję spierdalać, gdzie pieprz rośnie. – powoli zaczęło opadać w nim wzburzenie wywołane złym snem. – Najlepiej biec w miare możliwości razem. Nie wiem szukać kryjówek. Jak zwierzęta to może na drzewa... Zresztą nie przewidzisz wszystkiego, bo ta wyspa jest nieprzewidywalna. Nawet nie wiem, czy idziemy w dobrym kierunku – popatrzył na zegarek, a później na drzewa i słońce. - Słońce ledwo widać, mech obrasta drzewa z każdej strony. Idziemy do koloni, to jest nasz plan działania. Nie, ja nawet nie mam scyzoryka... Proponuję połamać kilka bambusów i zrobić prowizoryczne włócznie. Vienne niech idzie w środku. Ja już rąk nie czuję od torowania drogi, dlatego my trzej musimy zmieniać się w prowadzeniu. O ile to możliwe wybierajmy ścieżki wydeptane przez zwierzęta, będziemy poruszali się szybciej – przypomniał sobie z dnia poprzedniego fragment drogi, który dość szybko się przeszło wykorzystując tę metodę.

 

Fiaile

Sen już się skończył,jednak Marcus wciąż miał przed oczami nieludzki kształt,a poczucie zagrożenia go nie opuszczało.Doświadczenie było takie realne..
Zaklął pod nosem.Zuszyło go jeszcze bardziej niż poprzedniego dnia..
Rozejrzał się po towarzyszach,którzy najwyraźniej też nie mieli lekkiej nocy.
Erick objaśniał swoją wizję działania na wypadek ataku.Zdawał się być mocno zdenerwowany.
-Mam to-powiedział kucając przy torbie i wyciągając z niej niewielki młotek,zakończony z jednej strony wbijakiem.Nosił wyraźne ślady używalności.
-To nie broń,ale z czaszką sobie poradzi.-powiedział-Zdecydujcie,kto go weźmie.

 

Dogen

Zlany potem, zerwał się na równe nogi, rozrzucając lekko palenisko. W panice zaczął obracac się wkoło, szukając zagrożenia. Ciężko dysząc, po chwili uświadomił sobie, że jest już jasno i wszyscy są na nogach. Marcus nawet coś tam mówił i zobaczył jak wyciąga nóż z torby i jakiś młotek. Nie mógł zrozumieć co, szumiało mu w uszach i czuł jeszcze ogień na sobie.
- Spokój, muszę się uspokoić - powtarzał do siebie jak mantrę.
Zdezorientowany i podenerwowany zaczął szybko się pakować. Nie zwracał uwagi na towarzyszy, którzy też jakoś nerwowo się zachowywali.
Po chwili, kiedy lekko ochłonął, powiedział do pozostałych:
- Musimy stąd wypieprzać! I to natychmiast! To miejsce jest złe! Pełne złych mocy! Musimy stąd wypieprzać! Złe sny! Źli ludzie! Wypieprzamy stąd!
Po czym zarzucił torbę na ramię i ruszył szybkim krokiem dalej w głąb puszczy.
Coś w nim pękło, coś się obudziło ale ma nadzieję, że schowa to znów w pancerzyku swojego jestestwa.

 

__________________
Wycofuję się na z góry upatrzoną pozycję

Niles Elmwood

Erick po wygłoszeniu kolejego przydługiego monologu zacisnął zęby ze złością obserwując Grega.
Wziął młotek od Markusa. Przypominał antyczne Tomahawk'i zawieszone na ścianie chaty dziadka. - Powrót do korzeni - pomyślał.
- Dobre i to - rzucił krótko z wyraźnie poprawionym humorem.
Przez chwilę ważył w ręku przedmiot.
- Mam pomysł - powiedział podchodząc do drzew bambusowych. - Zaraz ruszamy - odkrzyknął - to nie potrwa długo - zawołał z myślą o zniecierpliwionej Vienne.
Po chwili w ziemi stały wbite dwie prowizoryczne 6 stopowe włócznie o średnicy dwóch cali. Końce ułamane tworzyły ostre szpikulce.
- Ja wezmę jedną - powiedział oddając młotek Markusowi - nie są ciężkie, taki kij wędrowny - powiedział do Vienne zachęcająco - chyba, że bezpieczniej będziesz sie czuła z młotkiem - dodał patrząc na rozgorączkowanego Grega.
- Nerwy puszczają - pomyślał - Zaraz, zaraz jakie... - dodał w myślach zdumiony.
- Czekaj człowieku! - krzyknął za odchodzącym mężczyzną - Jakie sny?! - wrzasnął mocnym głosem - Coś wam się śniło?! - zwrócił się bezpośrednio do Marcusa i Vienne - Miałem najbardziej rzeczywisty i okropny sen w życiu tej nocy! - dodał wyjaśniająco Erick podnosząc swoje rzeczy i plecak, który niósł dla Vienne - Chodzcie, bo jeszcze się zgubi - powiedział ruszając za nerwowym jegomościem, upewniając się na zegarku, czy tamten poszedł w dobrym kierunku.
- Przeklęta wyspa - przeleciało mu przez myśl - P-R-Z-E-K-L-Ę-T-A ! ! !

 

Cold

Vienne wyciągnęła z ziemi kij, po czym pospiesznie ruszyła za Gregiem i Erickiem.
- Nie, mnie się nic nie śniło – powiedziała, mając nadzieję, że ton jej głosu nie zdradził, iż to, co powiedziała, było kłamstwem.
Nie chciała się dzielić z nimi swoimi prywatnymi snami, nawet, jeśli były bardzo realistyczne i dotyczyły całej czwórki.
Spojrzała na patyk, który trzymała w ręce. I co ja z tym zrobię? – spytała się w myślach.
Idąc tuż za Erickiem, co chwilę była zmuszona do zakładania tego upartego kosmyka włosów, który łaskotał ją po policzku.
Teraz już nie wiem, co jest lepsze. Ciasna, ponura cela, w której nie potrafiłabym wytrzymać pół minuty, czy wyspa, gdzie w każdej chwili może wyskoczyć jakiś psychopata. – Do jej głowy napłynęły wspomnienia z koszmaru sennego, których jak najszybciej się pozbyła, próbując wyobrazić sobie coś przyjemnego, jak romantyczna kąpiel z... – Ach, o czym ja myślę?! - zganiła się w myślach, po czym skupiła się na omijaniu korzeni wystających z ziemi.

 

__________________
Jaka, sądzisz, jest biblia cygańska?
Niepisana, wędrowna, wróżebna.
Naszeptała ją babom noc srebrna,
Naświetliła luna świętojańska.

Fiaile

Marcus chwycił torbę i szybkim krokiem ruszył za towarzyszami.Znów wyraźnie spochmurniał.
-Przecież to tylko..sny-myślał gorączkowo-Są odbiciem emocji,nie znaczą nic.W takim razie wszystkim śnił się jakiś horror? Zbiorowa paranoja?-.

Idąca przed nim Vienne zapewniła,że nie miała żadnych koszmarów.O co więc chodziło - może rzeczywiście był to zbieg okoliczności,nagromadzone emocje związane z pierwszym dniem na wyspie podsunęły mu chore wizje - a także Gregowi i Erickowi.Może..
Mimo to,zagłębiając się coraz bardziej w nieodkrytą dżunglę,Marcus nie mógł pozbyć się niepokoju,który spoczywał gdzieś na dnie..

 

Niles Elmwood

- Ta, nic się jej nie śniło - pomyślał przedzierając się przez dżunglę - Skąd więc te przerażenie zaraz po przebudzeniu i ten pośpiech... - jakoś wcześniej jej się nie śpieszyło - rozmyślał - nie che wyjść na strachliwą kobietkę - dodał - niech będzie i tak... pewnie łzy jej płynęły od ziewania, tak, tak... Niebrzydka... Cały czas udaje twardziela, ciekawe czy tylko, oby... A Greg? Nerwowy, zbyt nerwowy, niezrównoważony? Może, ciekawo za co siedzi... No i ten Markus... Nie podoba mi się jego milczenie... Boi się żeby go nie poznać zbyt szybko, zbyt oczywisty? Niby gość w porządku, ale... Tak... A jednak.... wychodzi na to , że sam nikomu nie ufam... Heh...