MJ obudził się z potwornym bólem głowy. Co było na tyle dziwne, że był pewien, że nie pił niczego mocniejszego.

Pamiętał... bo jak mógłby nie pamiętać... tragiczną śmierć Maxa Mandersona. Obraz wielkoluda uwięzionego między snopami iskier, tańczącego w rytm trzasków elektrycznych wyładowań miał mu stać przed oczami już zawsze. Pamiętał jednak i to, co było potem...

...smutny pogrzeb, podczas którego nikt nie mówił więcej, niż musiał, by nie musieli walczyć z cisnącymi się do oczu łzami...
...monotonne, wypełnione obrzydliwym zapachem patroszenie karaluchów, by było z czego przyrządzić Specjał Pustkowi, jak MJ roboczo ochrzcił marynowane wnętrzności robali, które miały im pomóc poradzić sobie ze skutkami wyniszczającego ich promieniowania...
...moment, kiedy Archie dokończył robotę Maxa, zaizolował przewody, które zabiły Lucky'ego, i ruszył z posad drzwi windy...
...zjazd do podziemnego magazynu, by odkryć, że w środku nie ma nic wartościowego, a w dodatku... nie można z niego wrócić na górę...
...uczucie dojmującej paniki, gdy zdali sobie sprawę, że być może na zawsze są uwięzieni w tym podziemnym grobowcu, bo jeśli winda nie wróci po nich na dół, już nigdy nie wyjdą na górę...
... niezrozumiałe skrzeczenie głośników, odurzający, kwiatowy zapach, jaki ogarnął MJa i innych...

... i nic więcej.

Jak ja się tu u licha znalazłem?

Martin wstał, poprawił na sobie ubranie i rozejrzał się wokół. Inni, równie zmieszani, też wstawali, otrzepywali się, rozglądali niepewnie.

Co to kurwa było? Jakaś zbiorowa halucynacja?

Najważniejsze było jednak jedno. Żyli. Chyba. Oddychali czymś, co wydawało się być rześkim, wieczornym powietrzem Pustkowi.

Światło, jakie błysnęło w polu widzenia zwiadowcy, przywróciło mu do końca trzeźwość umysłu. Martin wiedział, że tam, gdzie jest światło, tam są i ludzie. Po całkiem odludnej pustyni perspektywa spotkania kogoś nowego całkiem się Martinowi spodobała... ale należało zachować czujność. To mógł być Legion... albo coś jeszcze gorszego.

Chłopak gestem dał znać, aby reszta drużyny go ubezpieczała i ruszył w kierunku światła. Zorientował się szybko, że wchodzi w ruiny jakiegoś przedwojennego osiedla. Rozchwierutane, podszyte wiatrem ściany parterowych budynków straszyły oczodołami otworów po oknach, w których z rzadka tylko, jak śpioch w oku zaspanego nastolatka, sterczał kawałek zbutwiałej okiennej ramy. Światło dochodziło z największej i najlepiej chyba utrzymanej ruiny - sporej wielkości budynku, który jako chyba jedyny w tej okolicy miał zabezpieczone deskami okna, drzwi, które nie wypadły z zawiasów, a chyba i nawet cały dach. Światło wydostawało się przez szczeliny w oknach. Resztę światła dawał mieniący się słabym, ale widocznym blaskiem szyld zawieszony nad drzwiami. Gdy Martin podszedł bliżej, odczytał litery układające się w napis:

"Cafe of Broken Dreams".

Kawiarnia? Na środku tego całkowitego wygwizdowa? Co tu jest grane?

Martin stał przez chwilę i zastanawiał się, co z tym fantem zrobić. W końcu doszedł do jedynie słusznego wniosku.

Jeśli będziesz tak stał i się gapił, to na pewno się nie dowiesz.

Drzwi kawiarni otworzyły się z trzaskiem, gdy Martin stanął w nich z bronią gotową do strzału. Błyskawicznie zrobił krok w bok, pozwalając, by pozostali weszli za nim i ustawili się obok w równie groźnych pozach. Gdyby starzy reżyserzy od spaghetti-westernów mogli ich teraz widzieć, laliby właśnie w portki ze szczęścia, taka to była scena.

Reakcja miejscowych - a w kawiarni siedziało ich co najmniej kilku, jeśli nie kilkunastu - przyprawiłaby rzeczonych reżyserów o wręcz orgazmiczne delirium. Obrzuciwszy nowo przybyłych zblazowanymi,beznamiętnymi spojrzeniami, wrócili do stojących przed nimi drinków i przyciszonych rozmów. Nie takie rzeczy się tu, panie, widziało, zdawały się mówić ich nonszalanckie pozy.

Jedynym, który zwrócił uwagę na to brawurowe wejście, był stojący za ladą krzepki jegomość, robiący najpewniej za barmana. Ale i on nie zachowywał się, jakby Martin i jego ekipa budzili w nim jakikolwiek przestrach czy obawę... wręcz przeciwnie. Wyszczerzył zęby w uśmiechu i machnął zapraszająco ręką, zachęcając zwiadowcę i jego kompanów, by podeszli do kontuaru.

No cóż... przyjemnie tu.

Martin przewiesił Rangemastera przez ramię. Najwyraźniej ze strony barmana i miejscowych nic im chwilowo nie groziło, zatem chłopak uznał, że najlepsze, co może zrobić, to podejść do baru i zachowywać się, jak na klienta takiego przybytku przystało.

- Howdy - zagaił pustynnym zwyczajem do barmana, na co ten uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Ja i moi kumple mamy ochotę zwilżyć gwizdki, a to ponoć najlepsza miejscówa w okolicy. Co tu można dobrego dostać? - zakończył patrząc na barmana pytającym wzrokiem. Kątem oka zauważył, że Harris niesie ze sobą wór z fantami na wymianę, a Sticky, Jinx i Arch stają tuż za nim. Wyglądało na to, że dziś wieczorem każdy utopi własne demony w czymś mocniejszym... i to brzmiało jak niezły plan na ten wieczór. W końcu nie każdego dnia człowiek cudownym zrządzeniem losu wygrzebuje się z grobu.

MJ obudził się z potwornym bólem głowy.

Już po raz drugi.

Wyglądało na to, że ten ból głowy... być może pozostałość po wchłonięciu takiej dawki radów, od której powinien świecić jak Dwustuletnia Żarówka... zostanie z nim już na zawsze. A przynajmniej tak długo, jak trwać będzie to "zawsze".

Siedząc na rozpadającym się łóżku, z nogami spuszczonymi na podłogę, gapił się tępo w ścianę pomieszczenia i myślał. Jakby wczorajsze słowa barmana - te o historiach z życia - natchnęły mózg chłopaka jakimś dziwnym, melancholijnym nastrojem, bo mózg Martina niczym niemy film w holoprojektorze odtwarzał migawki z jego przeszłego życia.

Jakby się tak nad tym zastanowić, to całe życie MJa było pasmem złamanych marzeń, zawiedzionych nadziei i nieprzemyślanych skrętów z głównej Alei Dobrego Życia w rozmaite Zaułki Życiowych Błędów, Ulice Porażki i Podwórka Złych Decyzji.

Pierwszym marzeniem MJa było zostać górnikiem, jak jego ojciec. Widział go co dzień, jak z twarzą umorusaną mieszaniną potu i połyskującego uranowego pyłu wchodził do ich domostwa. To była ciężka praca, która starego Johna Lucasa musiała dużo kosztować. Ale dzięki tej pracy rodzina miała co jeść. Fanty i pieniądze, jakie stary górnik za nią otrzymywał, wystarczały na w miarę godziwe życie. Martin od małego wierzył, że sam kiedyś założy rodzinę, a gdy po skończonej szychcie będzie wracał do domu, witać go będą pełne szacunku i wdzięczności spojrzenia jego własnej żony i dzieci.

A potem zdarzyło się coś, co zniszczyło to marzenie.

W kopalni skończyła się ruda. Tak po prostu. Dumny górnik musiał spakować dobytek na karawaniarski wóz i wraz z rodziną tułać się po Pustkowiach. Martin pamiętał gorycz, upokorzenie i niepewność w jego oczach, choć sam wtedy był małym dzieckiem. Pamiętał również, jak sam się z tym czuł.

Kiedy rodzina dotarła do stolicy Republiki, Martin szybko znalazł sobie nowe marzenie. Chciał zostać rancherem, hodować bydło na pastwiskach wokół NCR, mieć coś do powiedzenia w lokalnej społeczności, być może zostać kiedyś kimś szanowanym.

To marzenie rozprysło się jak szklana butelka ciśnięta o skały Pustkowia jeszcze szybciej, niż to pierwsze. Syn biednego górnika, imigranta z Broken Hills, nie miał czego szukać wśród bogatych kalifornijskich rancherów, skupionych wokół najbardziej wpływowego z nich - Westina. Choć MJ próbował nawet nająć się u niego do pracy, tamten z jakiegoś powodu nigdy go nie polubił... i pod byle pretekstem zwolnił go z pracy na rancho.

Martin musiał zarabiać na życie, więc zajął się tym, na czym życie nauczyło go znać się najlepiej. Na polowaniu i traperstwie. Ale i tu nie zdobył wielu przyjaciół. Traperzy patrzyli na niego podejrzliwie, nawet, gdy przynosił skóry upolowanych zwierząt na handel. Dla nich, miejscowych, ktoś "stamtąd" zawsze był obcy. Nigdy go nie zaakceptowali.

Chcąc znaleźć grupę, która w końcu go zaakceptuje, przysłużyć się wciąż jeszcze młodej i walczącej o przetrwanie Republice, a może dokonać czegoś wielkiego i stać się kimś, o kim będzie się mówić z podziwem... wstąpił do Armii NCR.

Początkowo wydawało się, że to marzenie wreszcie się spełni. Jednak już pierwsza poważna bitwa, w jakiej Martin wziął udział, roztrzaskała je, jak solidny dębowy kij roztrzaskuje czaszkę kretoszczura. Pod Cottonwood Cove Martin przestał być żołnierzem. Stał się niewolnikiem Legionu Caesara.

Wydawało się, że to już koniec marzeń. Bo czy niewolnik ma prawo marzyć o czymkolwiek?

A jednak... gdy Martin, pod przybranym, obco brzmiącym imieniem, posłusznie wypełniał wolę swych nowych panów, jednocześnie powoli zaskarbiał sobie ich szacunek i poważanie, budował pozycję. Stawał się kimś. Legion dał mu nawet szansę na założenie normalnej rodziny, gdy niewolnica, którą mu przysłano, stała się jego przyjaciółką, najbliższą mu osobą.

A potem Legion, tak samo jak dał mu marzenia, tak samo brutalnie je połamał i podeptał. Rzuciwszy go na koniec świata, do Malpais, uczynił go pionkiem w rozgrywce lokalnych wielmożów, użytym przez jednych przeciw drugim, tępym narzędziem, które ostatecznie miało trafić na śmietnik historii - co niechybnie by się stało, gdyby wysłani ich śladem asasyni Legionu dopełnili dzieła zniszczenia.

Niewiele zostało już miejsca na marzenia w głowie Martina po tym wszystkim. Ale na jego dnie tliła się wciąż iskierka nadziei, podsycająca ostatnie marzenie chłopaka.

Przeżyć to piekło na ziemi, znaleźć gdzieś jakiś dom i mieć wreszcie święty spokój.

Gdy winda, która zawiozła ich do podziemnego sarkofagu, który stał się ich grobem, odjechała w górę, gdy ogarnął ich dziwny kwiatowy zapach, gdy ciała wygnańców popędziły na spotkanie z zimną, pokrytą wiekowym kurzem i pyłem podłogą... to ostatnie marzenie rozprysnęło się na drobne kawałki.

Martin zdał sobie sprawę, że niezależnie od tego, co świat ma jeszcze w zanadrzu, on nie chce już brać w tym udziału. Jego czas dobiegł końca.

Chłopak podniósł do ust butelkę alkoholu, wytrąbił duszkiem zawartość i padł z powrotem na łóżko. Ostatnie marzenie, jakie jeszcze kołatało się w mającej dość wszystkich i wszystkiego głowie Martina, było bardzo proste.

Już nigdy w życiu się nie obudzić.