MJ z ulgą opuścił zasypane piachem ruiny Albuquerque. Mało brakowało, a ta zapylona, rozpadająca się, rojąca od mrówek, radskorpionów i Bóg wie czego jeszcze zbieranina ruin stałaby się jego grobem. To, że tak się nie stało, zakrawało na cud.

Cud, którego zabrakło, gdy psy Legionu dopadły Lulu. Ale na to już nic nie można było poradzić.

Aby nie myśleć o tym, co spotkało ich w piaszczystym piekle Albuquerque, MJ zajął się tym, co umiał najlepiej - wypatrywaniem niebezpieczeństw, znajdowaniem drogi i ogólnie rzecz biorąc zabezpieczaniem marszu grupy we w miarę szybkim tempie. Pustynia była bardzo niegościnnym miejscem, w którym lepiej było nie zostawać zbyt długo. Na szczęście dzięki uratowaniu z rąk miejscowych dzikusów większości zapasów i obu skraplaczy grupie nie groziła ani nagła śmierć z głodu, ani z pragnienia. Ze sterty zapasów, jaką wygnańcy podzielili między siebie przed wymarszem, MJ wygrzebał dwie flary i podręcznik przetrwania. Flary mogły mu się przydać, gdyby po ciemku musiał coś oświetlić lub zaalarmować pozostałych. Podręcznik leżał schowany w jego plecaku, jako lektura na ewentualny wolny wieczór. Kto wie, może uda się go użyć, by wyjaśnić komuś jeszcze podstawy przetrwania na pustkowiach.

Pierwszy dzień marszu spędzili idąc na południe, aby jak najbardziej odskoczyć od zasypanych piachem ruin miasta. Z powodu palącego słońca, piaszczystego terenu i konieczności torowania sobie drogi przez wydmy niewiele udało im się przejść. Po całodziennej wędrówce doszli do jakiejś wiochy na południowych przedmieściach Albuquerque - według informacji, jakie Wade Harris wyczytał z mapy, miejscowość zwała się Isleta. Była niemal całkiem zrujnowana i wymarła. Po nocy spędzonej w ruinach czegoś, co musiało być przed wojną przystankiem lokalnej komunikacji, ekipa ruszyła na wschód. Tyle dobrego, że piaszczyste wydmy wkrótce ustąpiły nieco twardszemu i równiejszemu terenowi. Tempo marszu przyspieszyło.

Gdy słońce chyliło się już ku zachodowi, uwagę MJa obserwującego teren przez lornetkę przykuło coś, co wyglądało na rodzaj opuszczonego obozu. Dawszy znak innym skierował grupę w tamten rejon. Faktycznie, gdy wygnańcy podeszli bliżej, ich oczom ukazał się płaski kawał terenu obok zakrętu gdzieniegdzie utwardzonej ścieżki, w jaką zmieniła się dawna stanowa droga. Teren był usiany sporej wielkości głazami i kupami drewna rozrzuconymi tu i ówdzie. Pomiędzy nimi leżały porzucone elementy wyposażenia, z którego musieli korzystać niegdyś ci, co tu obozowali - posłania, naczynia, zardzewiała piła do drewna. Niedaleko skraju drogi straszył rozpadający się, przeżarty wrak ciężarowego samochodu.

MJ z uwagą obejrzał obozowisko przez lunetę, a nie dostrzegłszy ruchu, podkradł się z bronią gotową do strzału w jego kierunku, cały czas pozostając kilka, może kilkanaście kroków przed pozostałymi. Dotarłszy do obozowiska ostrożnie obszedł je dokładnie, sprawdzając, czy gdzieś nie pozakładano pułapek albo czy nie leżą tam gdzieś ukryci w zasadzce wrogowie. Wrak ciężarówki wydał mu się dobrą lokalizacją do założenia posterunku obserwacyjnego - w kabinie lub na pace można było się ukryć, a blachy pojazdu dawały jako-taką osłonę przed kulami i nie dopuszczały dzikich zwierząt, w rodzaju radskorpionów, które mogły pojawić się w zasadzie wszędzie na tej pustyni.

Archa mało obchodziło wewnętrzne tarcia legionu. Zadowoliło go jednak iż osoba ścigająca jego obecną drużynę nie ma jak kontynuować swojej gonitwy.
Więc szli z nastrojem całkiem dobrym. na wschód w poszukiwaniu nowego początku .

Początkowy entuzjazm zaczął powoli, lecz stopniowo się wpylać. To słońce nieuniknione prażące z góry świecące. Ogrzewa nas swymi promieniami i doprowadza do szaleństwa. Szli i szli i szli i krok i krok i raz i dwa i raz i dwa i krok i krok i dwa i trzy...

Dalej idą, a dookoła nic i nic zapasy się kurczą wraz z moralami drużyny. Znajomi karawaniarze, którzy ruszali na to drugie wybrzeże mieli racje. Wschód to prawdziwe dzikie pustkowie w porównaniu do zachodu. Idą już tyle czasu i tylko piach i więcej wydm, więc szli i szli i szli i krok i krok i raz i dwa i raz i dwa i krok i krok i dwa i trzy...

Kończą się już zapasy ostatki zostały. Zaczynają się problemy. Jeszcze trochę i poskaczą wszyscy sobie do gardeł. Brufford myślał, że gorzej nie może być niż jak po tej burzy był samiutki na pustyni. Okazuje się jednak, że z bandą zdesperowanych ludzi jest gorzej. Będąc samemu masz pewność chociaż że nikt cie nie zdradzi i nie wbije noża w plecy. Nie czuć też rosnącej atmosfery nieuniknionej śmierci i nie ma tego widoku innych towarzyszy niedoli dobijającego coraz mocniej, a oni tylko mogą iść i iść i krok i krok i raz i dwa i trzy...

Brak zapasów, brak nadziei. Nie ma już nic tutu... tralalala. Nucił sobie wymyślona piosneczkę idąc dalej. Czytał kiedyś, że ocaleni z różnych katastrof jak nie mieli co jeść to ciągnęli słomki. Najkrótsza słomka miała być poświęcona by reszta przeżyła. Chyba trzeba będzie niedługo zaproponować to pozostałym. Pytanie tylko z czego zrobić słomki?

Dobre wieści jest woda, a złe są takie, że była napromieniowana i wszyscy wyglądają jak by gekon ich pogryzł, zjadł i wysrał i jeszcze to na koniec obrzygał. Wyglądali jak zombie, albo jeszcze gorzej jak jebane ghule którymi tak Arch gardził. Pierdzielone chodzące trupy ich miejsce jest w grobie. Brufford nie chce być jednym z nich musi być jakieś wyjście, a teraz póki co trzeba iść...iść byle przed siebie i liczyć na cud, bo nie wiadomo czy cokolwiek innego zostało.

-Może w nocy by na warcie skrócić cierpienia towarzyszy i pozyskać trochę cennego białka? Nie nie nie myśl idź dalej.Nie zatrzymuj się- myślał Archi choć miał nie myśleć

Szli i szli i szli i krok i krok i raz i dwa i raz i dwa i krok i krok i dwa i trzy..

MJ pamiętał jeszcze euforię, gdy wydostali się z Albuquerque. Gdy znaleźli dogodny obóz na wzgórzu, skąd łatwo było dostrzec nadciągające zagrożenie. Gdy odczytali papiery niesione przez ich prześladowców i zdali sobie sprawę, że w ślad za tą grupą być może nie ruszy już żadna kolejna, a oni są wreszcie wolni od oddechu Legionu i bezpieczni od zakusów jego szalonych siepaczy.

Euforia zaćmiła zdolność logicznego myślenia. Radośnie ruszyli na wschód, ku, jak to ktoś określił w przypływie radosnego nastroju, "nowym przygodom i możliwościom".

Taaa... jasne.

Kolejne dni zlały się w umyśle MJa w jeden koszmarny, niekończący się ciąg podobnych do siebie obrazków... wypełnionych pustynnym pyłem, nieznośnym gorącem, dojmującym głodem i pragnieniem i ciągłym bólem.

Bólem oczu, zasypywanych piaskowym pyłem, tak twardym, że z powodzeniem mógłby robić za papier ścierny.

Bólem płuc, które zamiast powietrza musiały radzić sobie z ciągłym wdychaniem drobniejszych frakcji tego pyłu, protestując co i rusz gwałtownym kaszlem, od którego bolało również gardło.

Bólem nóg, które niestrudzenie musiały nieść MJa przez ten bezkresny ocean piasku w poszukiwaniu jakichkolwiek śladów cywilizacji, schronienia, czegoś do zjedzenia. Poszukiwaniach, które w miarę upływu czasu stawały się coraz bardziej daremne.

Wreszcie dwa następujące po sobie wydarzenia, jak potężne pięści legendarnego Masticatora z New Reno, uderzyły w psychikę młodego zwiadowcy i rzuciły ją na deski rozpaczy i beznadziei.

Najpierw... po prostu się zgubili. Choć MJ i Utang robili co mogli, choć wypatrywali sobie oczy szukając jakichkolwiek śladów, charakterystycznych punktów, pracowicie śledzili słońce chcąc po jego nachyleniu utrzymać jakiś jeden kierunek... w końcu musieli uznać wyższość pustyni, która tak upodobniła do siebie kolejne hałdy piachu i uczyniła obserwację tak beznadziejnie trudną, że obaj zwiadowcy nie umieli nawet podać z wystarczającą dokładnością kierunku, w którym szli, ani dystansu, jaki z grubsza przeszli. Może szli w jednym kierunku, może szli w kółko. Może przeszli sto mil, może pięćdziesiąt... a może dwieście. Nikt nie umiał tego zmierzyć.

Gdy wreszcie pustynia się skończyła, a oni doszli do czegoś, czego jeszcze nie było na ich trasie - wyschniętego jeziora - MJ na chwilę poczuł euforię, tą samą, która pchnęła wygnańców w tą straceńczą podróż. Jednak wydawało się, że pokonali pustynię. Doszli do jej drugiego końca.

Ale to było tylko złudzenie. Za jeziorem pustkowie niczym nie różniło się od tego, które zostawili - chyba - za sobą.

Z jednym wyjątkiem.

MJ wiedział, co oznaczają zmiany na skórze, co zwiastuje nowy rodzaj bólu, który towarzyszył mu teraz w każdej chwili.

Choroba popromienna. Gdzieś po drodze musieli przejść przez obszar, gdzie piaski pustyni oddychały tym samym skażonym powietrzem, jakie kiedyś na oczach Martina kładło do grobu górników z Broken Hills wydzierających ziemi rudę radioaktywnego uranu. Martin wiedział, że kto raz złapał tą chorobę, był skazany. Wcześniej czy później konał w męczarniach.

W obozie w Mojave nasłuchał się opowieści o znachorach, którzy z miejscowych ziół umieli przygotować gorzki wywar, który powstrzymywał spustoszenie czynione w organizmie przez zabójcze promieniowanie i pozwalał umęczonemu ciału na odzyskanie choć części sił.

Ale na pustyni nie rosło nic, co można było wykorzystać w tym celu.

MJ siedział w pewnym oddaleniu od grupy, obracając w rękach pistolet. Obok niego leżała książka - podręcznik przetrwania na pustkowiach. Martin lubił czasem machinalnie przewrócić stronę lub dwie w książce, by pomyśleć, na ile zasady w niej opisane mogły mu się do czegoś przydać.

Dziś ze złością odrzucił książkę kilka metrów w bok. Nie wyczytał z niej nic, co mogłoby mu pomóc uniknąć takiego losu. Zawiódł jako zwiadowca. Najpierw zgubił drogę, a potem przeprowadził grupę przez sam środek radioaktywnej strefy.

Książka nie zasługiwała nawet na to, by posłużyć jako papier w sraczu. A on sam... nie zasługiwał na to, by nazywać się zwiadowcą, ekspertem od przetrwania. Co to za ekspert, który wypluje płuca, krztusząc się własną krwią na zapomnianym przez wszystkich radioaktywnym zadupiu?

MJ jeszcze raz obrócił w rękach pistolet. Gdy nastał wieczór i słońce nie paliło skóry żywym ogniem, broń przyjemnie chłodziła palce. Odrobina ulgi w tym piekle na ziemi.

MJ pomyślał jeszcze o jednym sposobie, w jaki pistolet mógł zapewnić mu ulgę. Choć najpierw odegnał tą myśl, ona wciąż wracała, jak natrętny owad.

Już niedługo.