Bożydar musiał przyznać, że jego starszy o kilka minut brat całkiem fajnie udawał upośledzenie i dalece idącą demencję. Chwał jak zawsze każdym zdaniem, a nawet wyrazem, gestem i emocją chciał coś zyskać i pokazać komuś jak bardzo wybiega pomyślunkiem naprzód. Niestety tym razem nie trafił na amebę umysłową tylko gościa, który miał w czaszce cholernie pofałdowany móżdżek. Być może nawet bardziej niż jajogłowy technik chociaż powiedzenie tego na głos mogłoby być niebezpieczne nawet dla najszybszego rewolwerowca Rubieży. Dar zaśmiał się wesoło na wieść, że Truposz miałby go przekonać do wypuszczenia Vanhoosa. William chyba naprawdę myślał, że to było możliwe… Kiedy były przywódca Syndykatu zaczął słowne przepychanki z Karlem nożownik przestał się uśmiechać. Mimo iż był rozluźniony to w każdej sekundzie był gotów podjąć działanie. Jak zawsze.

Bogumiła wiedziała, że kneblowanie mącicieli było jedynym rozwiązaniem, nikt jednak nie podzielał jej opinii. W efekcie wybrzmiało tylko nieme “A nie mówiłam”, gdy Karl z Truposzem doprosili się o swoje. Żyleta pokręciła głową nad marnością więzów brata i rzuciła się w kierunku swojej broni. Nie obrony głupich prowokantów.

William Vanhoose, którego znał świat należał do największych twardzieli na Rubieżach. Wielki, przerażający facet, którego reputacja wyprzedzała go o milę lub dwie. Kiedy taki typ chciał kogoś zabić mógł to zrobić pomimo krępujących więzów i przeciwności losu. Każda partia jego ciała była śmiercionośną bronią. Ręce, którymi mógł skręcić kark, nogi zdolne jednym kopem złamać kość udową i zębiska mogące rozszarpać tchawicę. W trakcie swojej paplaniny z Truposzem i krótkiej acz żywiołowej wymiany zdań z Karlem morderca powoli, systematycznie pracował nad poluzowaniem więzów u swoich stóp. Mimo iż młodszy z Coltów związał go solidnie to Vanhoose w chwili rozpaczy zdobył się na ten jeden cholernie szybki i zaskakujący skok rozpaczy.

U widzących to gapiów można było dostrzec różne stadia świadomości i reakcji. Jedni nie byli w ogóle świadomi tego co miało się stać. Do takich należał cel ataku - Karl. Drudzy doskonale wiedzieli co się święciło jednak w ich przypadku zawiodła reakcja. Do tej grupy należała Starsza Kapral Alternatywy Bogumiła Colt. Kobieta niemal obaliła się o własne nogi. Tego widoku przez najbliższe tygodnie nie będzie mógł zapomnieć jedyny i niepowtarzalny reprezentant trzeciej grupy. Rewolwerowiec, nożownik i szturmowiec od lat poszukujący po Rubieżach kogoś z szybszym refleksem niż jego własny. Bożydar Colt nazywany przez wielu pieszczotliwie "Bożydarem Pierdolonym Coltem" - szło go czasem pomylić ze starszym bratem nazywanym "Boguchwałem Jebanym Coltem" - idealnie odczytał zamiary mordercy i zareagował niemal szybciej niż magiczny sus Vanhoosa nastąpił.

Rewolwerowiec z nadprzyrodzonym refleksem doskoczył do Williama wybijając mu z głowy wszelkie głupie pomysły sportowym obuwiem firmy Nike. Rozpędzona noga nożownika trafiła zabójcę prosto w czerep zatrzymując go w połowie drogi do lśniącego od potu gardła Karla. Vanhoose został ponownie skrępowany wyuczonymi ruchami. Dar bez zbędnych uprzejmości i delikatności zajął się również kneblem. Na głowie bandyty dało się zauważyć guza, który nieznacznie ozdobił kącik jego czoła.

- Fakturkę za uratowanie życia wydrukujemy kiedy jajogłowi uwiną się z kabelkami. - rzucił z uśmiechem do Karla rewolwerowiec.

Caleb trząsł się rozbawiony pod swoim surdutem. Nie wiadomo co było większą przyczyną wesołości, but na twarzy Vanhoosa, koszący go w połowie drogi, czy wcześniej odnaleziony „trigger”.

– Nie zostało już nic do rozgryzania, naprawdę nic – złapał oddech i przetarł wierzchem dłoni powieki. Brakowało mu tylko filiżanki z herbatą, którą mógłby popijać obserwując swoją egzotyczną zabawkę. Niczym znudzony arystokrata sprzed wieków. Zabawkę, której zasadę działania poznał i mógłby bez żalu wyrzucić. – Sam se ich przekonaj, panie dziesięć kilo ołowiu. Chętnie posłucham i jeszcze się pośmieje, uuuuuu nie rusz bo uuufo zrobi ci proktologie – odchylił się od podłogi, jakby niewidzialna ręka już próbowała zapodać mu sondę.

Mogli go bić, kopać, szydzić, pluć mu w twarz, Vanhoose wydawał się całkowicie skupiony na Karlu i chyba nawet nie zauważył, kto go spacyfikował. Swoje ciemne ślepia wbił w białowłosego i stało się jasne, że właśnie zapadł wyrok śmierci, że jeśli kanibal jakimś cudem przeżyje i odzyska wolność, poświęci resztę życia, żeby w krwawy sposób rozprawić się z Azylantem. Nie szarpał się kiedy, Bożydar mocował więzy a gdy Truposz zaczął z niego kpić, wydawało się, że zwraca się do sklepowego manekina a nie żywego człowieka. To była czysta nienawiść w swej pierwotnej formie. Okazało się jednak, że nie tylko takie emocje może wykrzesać z siebie legendarny lider Syndykatu Czaszek. Po jednym z policzków ciurkiem pociekły mu łzy.

Karl zbladł i gorzko przełknął ślinę, gdyby nie szybka reakcja Colta, leżałby teraz na ziemi, próbując rękami tamować tryskającą mu spomiędzy palców tętniczą krew. Wciąż jednak żył a gdy zobaczył jaką reakcję przypadkiem wywołał u kanibala uśmiechnął się paskudnie. Szybko jednak stracił zainteresowanie Vanhoose’em patrząc z pretensją na członków AdA.

- Mówił prawdę!? Chcieliście mnie stąd wyrzucić? W ten skwar? Mimo, że ledwo doszliśmy tu żywi!? – pokręcił głową z niedowierzaniem.

- Padła taka propozycja, ale Ross się nie zgodził – Luis od razu wszedł w buty adwokata Coltów.

- Ale zgodził się, żeby zamknąć mnie tutaj! A co ja takiego zrobiłem!? Domagałem się tylko sprawiedliwości dla tego bydlaka – wskazał na Vanhoose’a – Chciałem, żeby zapłacił za swoje zbrodnie. Nie jakiemuś szeryfowi czy agentom federalnym! Tylko nam! Sami słyszeliście jak się chełpił, że zabił Maxa i naszych chłopaków! A potem rzucił na mnie!

Wśród ludzi dało się słyszeć pomruk aprobaty.

- Pierdolony doktorek albo jego siostra za chwilę znowu zaczną grozić mi bronią! Zrobią wszystko, żeby utrzymać to ścierwo przy życiu! Dlaczego mały Bernie – wskazał na niemowlę w rękach Azylantki – stracił matkę a tego potwora nie zjadły szczury?! Bo ktoś mu rozciął więzy!

Nie dało się nie zauważyć, że słowa Karla padły na podatny grunt. Jeszcze przed chwilą Boguchwał był dla nich mesjaszem, teraz jednak nie spoglądali już na niego tak łaskawie.

Truposz uniósł brew. Oderwał palec od czoła, którym relaksacyjnie prostował swoje zmarszczki. Nic dodać. Nie potrafił się nie zgodzić z azylantem, a korzyści w bronieniu kanibala też żadnych nie widział. Bardziej interesowały go same części i mocodawcy Vanhoosa. Zagubiony chłopiec na posyłki nie był już do niczego potrzebny. Zasłużył na swój los, bez różnicy, czy tylko wykonywał rozkazy, czy nie. Zero chęci współpracy, tylko zacięta płyta „musze iść, musze oddać”, irytujący kataryniarz. Caleb nie odzywał się, zaintrygowany jak z sytuacji spróbuje wybrnąć AdA.

- Ciężko się z tobą nie zgodzić Karl, ale pamiętaj, że to William uratował Berniego. - powiedział spokojnie Bożydar. - Gdyby nie Vanhoose malec podzieliłby los swojej rodzicielki. Mimo iż Vanhoose jest mordercą to jakiś cień człowieczeństwa, ludzki odruch, humanitarny czyn podpowiedział mu aby uratować dziecko bądź co bądź narażając własne życie. - dodał nożownik. - To, że padła propozycja wyrzucenia ciebie poza azyl nie oznacza, że ktoś by tak uczynił. Sam byłbym przeciw. I wiedz, że nie skwar byłby tam twoim największym przeciwnikiem tylko banda, która spaliła Nadzieję do gołej ziemi. - rewolwerowiec wstał i bawiąc się nożem kontynuował. - Vanhoose po dziesięciokroć zapłaci za to co zrobił wam, Maxowi, ale też dziesiątkom innych zabitych przez niego osób. Czy nie uważacie, że inni polegli z jego ręki, ich bliscy, czasem całe społeczeństwa czy osady, mają takie same prawo domagać się sprawiedliwości? Możemy zabić pustą skorupę, którą stał się Wesoły Williamek, ale wtedy nie dowiemy się nic co mogłoby polepszyć dzień jutrzejszy. Jedynie co byście zyskali to pusta, nie znacząca nic zemsta. - Dar spojrzał po zebranych azylantach. - Uważacie, że po jego śmierci czulibyście ulgę, ale mylicie się. Jestem pewien, bo byłem w waszym położeniu. Moją ciężarną ukochaną zabili z zimną krwią komuniści i mimo iż wybiłem cały oddział nie zyskałem nic. Nie przyszła ani ulga, ani spokój. Nic. Pustka. Uwierzcie mi, że takich jak William Vanhoose są dziesiątki i zabicie go bez próby ustalenia czegokolwiek, dowiedzenia się czegokolwiek, będzie jedynie pustym czynem. Kolejni jemu podobni będą katować kolejnych Maxów, będą niszczyć kolejne społeczeństwa i plugawić wszystko gdziekolwiek się pojawią. - nożownik schował nóż jeszcze raz spoglądając po twarzach zebranych. - Dlatego uważam, że śmierć Vanhoosa w tej sytuacji byłaby niczym więcej jak pustym czynem. Wasi polegli bliscy zdecydowanie woleliby rozsądek aniżeli kierowany nerwami odwet. Wiem, bo sam to przerabiałem. Byłem tam. - Dar usiadł ponownie czekając na odpowiedzi i komentarze. Wiedział, że tłum był silny kiedy miał pewnego lidera. Być może Karl posłucha go po raz kolejny i dojdzie do konkretnych, popartych doświadczeniem nożownika wniosków.

Na klaustrofobicznej przestrzeni komory ratunkowej aktorzy pierwszo i drugoplanowi robili wszystko by ich dramat nie zmienił się w tragedię. Jegomość, z którego można by wyciskać tusz do tatuażu. Olbrzym, co bez problemu dostałby angaż jako twarz marki swoich butów. I kobieta w pancerzu, porozumiewająca się za pomocą zgrzytów przekładni i szumu pracującej hydrauliki. Był również technik, potrafiący dwoma pierwszymi słowami sprawić by ludzie go znienawidzili. Boguchwał szybko zmienił częstotliwości w krótkofalówce i znów połączył się z Ritą. W krótkich, żołnierskich słowach, nieprzystających człowiekowi nauki, przedstawił żylecie problem, jaki czekał na nich przed wrotami do Azylu.
– Przytargali chyba ciężki sprzęt. Spotkałaś się kiedyś z przypadkiem by ktoś sforsował główne wejście? – zapytał w pośpiechu.

– Owszem, ale wymagało to użycia silnego ładunku kumulacyjnego. Ważącego przynajmniej kilkadziesiąt kilogramów – łowczyni skarbów znała przypadek.

Problemów nigdy dość, pomyślał Truposz na zasłyszane nowości. Powlókł się przygarbiony w stronę Boguchwała. Jedną rękę trzymał w kieszeni, w drugiej dzierżył krótkofalówkę.
– Zrób madżik trik z zasięgiem – grzecznie poprosił Technika szturchając go anteną. – W obecnych warunkach nie da się pracować – poskarżył się.
Zajrzał przez ramię inżyniera Alternatywy, starając się wychwycić co go tak bardzo zajmowało przez ostatnie godziny. Wyświetlacze, ciągi liter, klawisze… o, miał tu nawet podgląd z kamer.
– Cześć Caroline, widzę cię – kapelusznik pomachał do ekranu, nadając przez radio ciąg niezrozumiałych trzasków. – Widzisz, zupełnie się nie da. – podkreślił, przesadnie wyginając kąciki ust w dół, przybierając minę smutnego klauna.
Banda z Syndykatu robiła wrażenie. Wrażenie ludzi, którzy pokonali szmat pustyni i przyjdzie im postać w niemiłosiernym słońcu jeszcze dłużej. Mieli szefa cierpiącego na robofilię i byli gotowi bez wahania zdechnąć, żeby go zaspokoić. Choć duża głowa karła podpowiadała raczej, że nie jest w ciemię bity i nie przyszedł nieprzygotowany.
– Schrony wytrzymywały wybuchy bomb atomowych. Może to coś do przełamania zabezpieczeń terminalu? – strzelił, wlepiając się w ciężką skrzynie.

Boguchwał wymienił sie z Truposzem krótkofalówkami po czym zgodnie z życzeniem kapelusznika zaczął grzebać we wnętrznościach jego radia.

Samedi badał nabytek od Technika, potrząsając nim przy uchu. Czary działy się w środku.
– Miło z waszej strony. Minęło pięć minut, a jeszcze nie stoję na zewnątrz – zaharczał, brzmiąc przy tym jakby było mu wprawdzie wszystko jedno. – Sądzę, że bym się wykpił. Prędzej wykorzystają moje umiejętności niż zabiją, a Ritę można by im sprzedać jako martwą. Pytanie, do jakich celów chcą użyć części, bo na pewno złyyych – patrzył bystro i cwanie. – Więc naprawdę nic o nich nie wiecie, nic a nic? – próbował podejść grupę uderzeniową.

– Nawet bardzo miło – odpowiedział Bożydar po chwili. – Wiesz, że nie wydamy im ani ciebie ani Caroline więc zajmijmy się lepiej wyjściem z sytuacji a nie gdybaniem. Wolałbym o czymkolwiek związanym ze szrotem rozmawiać tylko z tobą, na osobności, z wyłączonym radiem na wypadek gdyby podsłuchiwali – nożownik zerknął na siostrę.
– Wydaje mi się, że zasługują na nieco informacji. Wiele nie wiemy, ale niech chociaż plus minus czują za co mogą kopnąć w kalendarz – rewolwerowiec szukał u siostry potwierdzenia swoich słów. Starszego brata nawet nie pytał, bo doktorek gdyby mógł poturbował by Dara za to co już powiedział.

– Nie potrzeba mi szczegółów, wystarczy ogólny kierunek – Willburn otworzył szerzej oczy, zaintrygowany. Musiał lubić szarady. Ich łamanie, bo rozwiązane stawały się nudne. – Mam kilka typów, niczym nie popartych, poza tym że to rzecz pożądana. Zaawansowana technologia obcych, produkt zbuntowanej SI, istotne dane, ulubiony robo–dog szefa pokurcza. Chociaż, gdy się dowiem… stracą urok, teraz mogą być wszystkim – możliwość wszystkiego była ekscytująca.
– Wyjście z sytuacji… – zmienił gwałtownie temat. Rozgrywał warianty. – Użyć blaszaki – wskazał na roboty widoczne na ekranie monitorów. – Założyć im plecaki z częściami. Sterując zdalnie, wejść w skupiska szczurów. Oni muszą je odzyskać, inaczej szef ich zajebie. Grać na czas. Słońce, brak tlenu w powietrzu, rad, polon. Mają położenie równie chujowe jak nasze, a będzie jeszcze gorsze. W rękę robota można włożyć dodatkowo granat i grozić wysadzeniem złomu. Przydatne w negocjacjach. A gdy przebiją się przez wrota, co raczej zrobią na pewno, przydałoby się wykorzystać dywersje, odwracającą uwagę gryzoni i spróbować przejąć komorę ratunkową na niższym poziomie. One mają oddzielne wentylacje? Zyskamy kolejnych dwanaście godzin? – zapytał, nie będąc pewien.

– W sumie w swojej zgadywance nawet trafiłeś – zaśmiał się Dar. – Nie będę jednak ci dalej wyjaśniał, bo zepsuję zabawę. Ten pomysł z robotami i częściami wśród szczurów dobry. Ciekawe ilu ludzi by stracili w walce z hordą. W naszym położeniu nie ma co myśleć o częściach. Jak wyjdziemy z tego cało można uznać to za wystarczający sukces – nożownik uśmiechnął się lekko. Mimo iż akcja nie toczyła się po jego myśli to był ciekaw co wymyśli jajogłowy szef Syndykatu.

– Żeby użyć blaszaki, najpierw trzeba przywrócić do działania główny terminal – odpowiedział gorzko Boguchwał – A żeby przywrócić do działania terminal muszę się dostać do sterowni.

Obserwowali co dzieje się na zewnątrz włazu. Łupieżcy otworzyli skrzynię a następnie wyciągnęli ze środka coś co wyglądało na agregat prądotwórczy. Następnie zaczęli wyjmować kolejne części jakiejś maszynerii. Działali szybko, sprawnie, jak żołnierze, którzy w czasie powodzi budują w pośpiechu pontonowy most, albo zawodowi włamywacze w trakcie decydującego skoku. Gdy jedni składali poszczególne elementy, drudzy podłączali kable do generatora, idealna synchronizacja, czysty profesjonalizm. Karzeł spokojnie przyglądał się pracy swoich ludzi, co chwila uśmiechając się do kamery.

– Miałeś rację Truposzu! – starszy z braci Colt z niedowierzaniem przyglądał się konstrukcji, a Truposz z podobną manierą Coltowi. Przyznał rację komuś innemu niż on sam, co było zupełnie do najstarszego z braci niepodobne. W czasie ucieczki musiał oberwać w głowę, albo zadziałał brak tlenu. Machina rozrastała się w oczach i przypominała… naręczny terminal powiększony do rozmiarów samochodu osobowego.

– Oni budują przenośny terminal! Moc obliczeniowa tej maszyny….musi być ogromna! – Boguchwał pokręcił zrezygnowany głową, ale w jego oczach dało się zauważyć też nutkę nieskrywanej fascynacji sprzętem.
– Jeśli mają ze sobą w miarę ogarniętego technika to kwestia paru minut jak wejdą do bunkra! Tyle, że ta maszyna jest większa niż wszystkie inne, które widziałem. Po co jej takie mocne bebechy!? Może Vanhoose będzie wiedział?

[MEDIA]https://media1.tenor.com/images/70577dc32eae40cb875bf43c5753e639/tenor.gif[/MEDIA]

– Ostatnia szansa – usłyszeli w krótkofalówce głos karła, który mówił do nich spoglądając w kamerę – Gdy wrota się otworzą zaczną ginąć ludzie.

Caleb przyglądał się jak Bogumiła idąc za radą brata, zaczęła przekonywać Vanhoosa do współpracy, co polegało w skrócie na plasku w twarz i wyjęciu knebla. Bożydar rzucił pomysł by przebić się z bratem do sterowni, ale w obecnej sytuacji nie wydał on Calebowi zbyt sensowny, mieli mało czasu, a podróż była na pewno niebezpieczna. Puścił go mimo ucha, przysłuchując się lepiej radiowej rozmowie Willa z kumplem z Syndykatu. Składała się z niewielu słów, choć niosących wiele informacji. Zakończyła echem niesionym w głębi czaszki kanibala po głuchym uderzeniu w potylice. Jeśli Vanhoose nie potrafił sam ugryźć się w język, milcząca kobieta w pancerzu była pierwsza by mu pokazać jak to się robi.

– Moriarty! Słyszysz mnie!? – kanibal krzyknął do krótkofalówki, którą starszy z braci Colt przyłożył mu do ust.

– Szef? To ty żyjesz!? – Radio zatrzeszczało, ale bez problemu rozpoznali głos karła.

– Przekaż Vanhoose’owi, że niczego nie powiedziałem! Nie pisnąłem ani słówka! Robot...

Tak to szło. Baron zachichotał pod nosem.
– Niezłe z was pojeby – skomentował rozmowę więźnia, który jednak Vanhoosem najwyraźniej wcale nie był, albo miał rozszczepienie jaźni. – Chyba nagle przestałeś być wart dziesięć kilo i można cię bez problemu rozwalić, ale wciąż jednak „szef”, więc zabawniej zrobić żywą tarczę i pozwolić twoim ludziom się wykazać, wedle własnego życzenia. Pozwól, że narysuję tarczę na czole, będzie im łatwiej trafić. Nic do pisania, tylko nóż, sam rozumiesz.
Wyciągnął przerośnięty krajalnik kuchenny i niezgrabnie manipulując zabrał się do roboty przy skórze, czy to w przypływie sadystycznych skłonności, czy dla chorego żartu. Wizja postawionego do pionu łóżka z przywiązanym “Williamem” na froncie ich oddziału bardzo mu się najwyraźniej podobała.
– Nie ma miejsca na konspirację. Szanowni państwo… – odwrócił się do azylantów, co jeszcze bardziej pogorszyło dokładność. – Ładujcie karabiny, budujcie z pryczy barykady. To nasz ostatni bastion, albo my, albo oni.
Podszedł do burmistrza i odebrał swoją maskę tlenową.
– Rozumiem, że z poziomu “tego” terminala nie jesteś w stanie jakkolwiek uprzykrzyć im życia? – zapytał jeszcze dla pewności Boguchwała, nie spodziewając się pozytywnej odpowiedzi.
– No i dobrze, niech się przebijają – wyglądał na mocno zdeterminowanego by dzisiaj nie umierać. – Zobaczymy jak daleko karzełek dobiegnie na swoich krótkich nóżkach.

– Terminale w komorach ratunkowych to okrojone modele, mogę spróbować uruchomić system obronny, w razie gdyby próbowali sforsować drzwi do komory – odpowiedział doktor nerwowo zerkając na ekran monitora.

Karzeł wyglądał na lekko zdezorientowanego, po tym jak usłyszał głos Vanhoose’a, czy też człowieka, który się za niego podawał. Przez chwilę konsultował coś ze swoimi przybocznymi po czym przyłożył krótkofalówkę do swej guzowatej gęby. W radiu Boguchwała wybrzmiał głos skrzekliwy głos Moriartiego.
– Pan Vanhoose nie będzie zadowolony, że dałeś się złapać żywcem.

Kanibal leżał na ziemi oszołomiony ciosem. Próbował coś powiedzieć, ale z jego gardła wydobył się cichy jęk.

– Jedyne co mogę dla ciebie zrobić szefie, to poprosić, żeby twój dzieciak za długo nie cierpiał. Przykro mi że tak wyszło, pamiętaj że to nic osobistego.

Łupieżcy tymczasem zaczęli kończyć składać sprzęt. Wyciągnęli klawiaturę numeryczną znajdującą się przy włazie po czym zaczęli podpinać przewody pod kable. Agregat został uruchomiony, maszyna zaczęła trząść się i kolebotać pracując na pełnych obrotach.

– Ta maszyna….terminal – wyszeptał fałszywy Vanhoose – służy nie tylko do otwierania wrót. Oddajcie im robota. Oddajcie im tego pierdolonego robota, proszę….

Wojskowa popatrzyła na dzieło Truposza i zawinęła wyimaginowany wąs – “artysta, prawdziwy artysta!” – nie wybrzmiało, ale doceniła jego twórczość skinieniem głowy i podniesionym w górę kciukiem.

Wytatuowany typ spod ciemnej gwiazdy zgiął się wzdłuż ręki przyłożonej do pasa, podbudowany, że jego sztuka zadowoliła oczy odbiorców o wybrednych gustach.
– No i teraz wszystko się układa – strzyknął śliną między zębami. – Dobrze zamieszałeś. Poszedłem za tłumem i nawet nie podważałem, że mógłbyś być kimś innym. Choć sporo rzeczy nie pasowało, twój Vanhoose był wyjątkowo zmiękły.
Truposz wyszczerzył się, że klocki powskakiwały na miejsce bez forsownego wciskania na siłę.
– A do czegóż może jeszcze ona służyć, skoro poruszyłeś temat? Nie chce zgadywać. Za często trafiam, ale być może chociaż tym razem się mylę.

W kupie weselej! Chyba, że jest to kupa syndykackiego ścierwa tłocząca się pod bramą twojego jedynego schronienia współdzielonego z ich przywódcą, swoim rodzeństwem, zdziwaczałym medykiem i chałastrą wiejskich głupków. Podsumowując sytuacja była przesrana, a oni pływali w tym szambie po same uszy próbując utrzymać się na powierzchni. Było tak źle, że spróbowali chwycić się nawet Vanhoose’a jak spłuczki od sracza. Ten jednak wpadł w kolejną katatoniczną otchłań, która uspokajała oblicza żadnego krwi tłumu, a czwórce speców od wymyślania rozwiązań znacząco utrudniała zadanie.

Na hasło technika, o znajomości tematu przenośnego terminalu syndykatu przez Williama, Bogumiła przyciągnęła wywoływanego do odpowiedzi bliżej narady. Nie miała na razie zamiaru dzielić się wszystkim z resztą osadników. Panika była im teraz najmniej potrzebna.

Po chwili Żyleta, nie widząc żadnej reakcji Vanhoose’a na zmieniającą się sytuację, klepnęła go lekko w twarz. Ocucony najwidoczniej nie śledził tego co działo się na ekranie i najpewniej nie był nawet świadomy, że przybyła odsiecz. Uderzony w policzek popatrzył na wojskową pytająco. Może i by coś powiedział, ale knebel włożony głęboko w usta mu to uniemożliwiał. Choć rozpuszczanie kanibalowego jęzora miało sens jedynie przy odpowiednim zapasie kwasu, w którym można by było go rozpuścić to kobieta niczym sędzia na ringu skierowała Boguchwała do Williama i poprosiła ruchem ręki o powtórzenie pytania. Następnie zarządzając czas rozkneblowania gangera na jedną minutę.

Na prośbę siostry spec zwrócił się do kanibala wyjaśniając sytuację:

- Pod włazem stoją twoi ludzie, dowodzi nimi karzeł z wodogłowiem. Mają ze sobą przenośny terminal. Nigdy nie widziałem podobnego sprzętu, do czego on służy?

Vanhoose uśmiechnął się na słowo „karzeł”, zapewne kojarząc towarzysza broni, ale dalsza część zdania wywołała na jego twarzy coś, co można śmiało nazwać niepokojem.

- Dajcie mi z nim pogadać – zażądał. Doktor niepewnie spojrzał na Bogumiłę czekając na jej decyzję, na co kobieta wzruszyła ramionami i wyjęła Williamowego Colta, którego wprawnie naciągnęła i odbezpieczyła. Ustawiła się nad kanibalem celując mu w głowę, ale swoją sylwetką zasłaniając całą rozgrywającą się scenę. Dwa słowa za dużo i będą sypać się trupy. Jedyna szansa na odpalenie w odpowiednim czasie robotów zdechła wraz z terminalem. Teraz, nawet z pomocą wszystkich świętych, raczej nie dadzą rady dobiec do sterowni na czas, więc warto było spróbować choćby tego.

Pierwsza próba, jak przy większości wydarzeń w życiu przeciętnego przetrwańca, skazana była na porażkę. Na słowo “Robot” Bogumiła uderzyła dwukrotnie w głowę zbira kolbą pistoletu. Nastąpił koniec zabawy. Jeśli po pierwszym uderzeniu nie stracił przytomności to po drugim nie miał szans zostać wśród kontaktującej części tego ich małego społeczeństwa. Nienaturalny sadyzm mogły tłumaczyć wezbrane w niej nerwy - to nie był ten Vanhoose, którego szukali. Cała ta zabawa z ratowaniem gangusa była psu na budę. Nie będzie za niego ammo, nie będzie niczego.
Żyleta wściekła na kapusia zamigała do Bożydara :

- “Jak chcesz to powiedz Karlowi, że jest jego. Już go nie potrzebujemy.”

Dar spojrzał na siostrę po czym przecząco pokręcił głową. Truposz zachęcony tym zaprzeczeniem zachichotał opętańczo i wziął się do skaryfikacji nieprzytomnego znacząc mu nożem na czole wielki celownik. Robota może nie była zbyt piękna, ale sam akt wandalizmu na udawanym przywódcy syndykatu przysporzył starszej sierżant wielu przyjemnych odczuć. Takich jak obojętność względem fałszywego Vanhoose i uznanie dla nieustępliwości cyrkowca, który znudzony ciężkim marszem w kierunku wyjścia z impasu zaczął nawoływać do broni. Na co Bogumiła odpowiedziała natychmiast uderzeniem pięści o metalowy napierśnik. Wybrzmiało huknięcie przynoszące na myśl tylko jedną onomatopeję - BOHURT!

Za to pozostali ludzie wewnątrz komory ratunkowej byli coraz bardziej zaniepokojeni. Wcześniej zajęci swoimi sprawami zaczęli się tłoczyć przy bojownikach z AdA i baronie Samedi, przysłuchując się ich rozmowie. Ta zaś rozgorzała w najlepsze. Starszy sierżant przekonywał wszystkich jak wiele mogą jeszcze ugrać w tej grze jeśli tylko ktoś z syndykatu zacznie z nimi współpracować. Propozycję Bożydara trafiła na podatny grunt i niezidentyfikowany ganger uniósł opuszczoną wcześniej z rezygnacji głowę. We wzroku pełnym rozpaczy obudziło się coś na kształt nadziei. Znów chciał połączyć się z pokurczem, który stał już przy przenośnym terminalu z niezdrowym zapałem stukając w klawiaturę.

Dla Żylety układanie się z bandziorami nijak miało się do zasad wyniesionych z rodzinnego domu. Tym bardziej nie chciała zgodzić się na dalsze paktowanie z nimi. Odmienne wspomnienia z dzieciństwa wyniósł widać Dar, bo uparł się, że woli żyć jak suka, niż pozwolić umrzeć całemu stadu. Dla Miłej nie mieli już wyjścia. Nikt jednak poza Boguchwałem nie słuchał przemilczanych słów rozsądku. Do niego więc zwróciła się z pytaniem o ocenę sytuacji. Odpowiedział jej na migi:

-„SOS wysłany. Pozostaje czekać”

Zwłoka jednak nie była wskazana, bo upał na zewnątrz wydawał się nie robić na guzowatym Moriartym wrażenia. Był całkowicie skupiony na swojej robocie z terminalem o mocy obliczeniowej zbliżonej zapewne do jednostki obcych. Reszta Łupieżców stała za nim z bronią wycelowaną we wrota, co chwila przecierając pot lejący się z czoła.

Widząc na ekranie całą scenę spod wrót bunkra Luis wyglądał na zdezorientowanego zupełnie jak większość Azylantów. Zwrócił się rodzeństwa Colt i Truposza:

- Powiedzcie co się dzieje!? Ludzie są przestraszeni, kto nas tu podusi, o czym wy mówicie? Co mamy zrobić z tą amunicją? Tu jesteśmy bezpieczni, komory ratunkowe zbudowano przecież na wypadek takich sytuacji!

W komorze namacalnie dało się wyczuć rosnącą panikę i strach. Ludzie zaczęli nerwowo szeptać między sobą. Mały Bernie, cudownie ocalony przed kilkoma kwadransami z rzezi znów zaczął głośno płakać. Wybawienie od resztek spokoju przyniósł malowaniec, który najpierw omiótł spojrzeniem otoczenie, a potem przemówił zakładając widać, że ma przed sobą twardych mieszkańców pustkowi, którzy zniosą tyle samo co oni sami:

– Kolejny dzień w postapokaliptycznym piekle, Luis. Syndykat próbuje przełamać z zewnątrz zabezpieczenia Azylu. Przyciągnęli sprzęt tak zaawansowany, że nasz dobry człowiek od elektronów i kabli aż dostał erekcji.

Boguchwał popatrzył krzywo na Truposza, ale nic nie powiedział. Włączył krótkofalówkę i przyłożył ją do spuchniętego policzka kanibala. Nadszedł czas na drugie podejście do guzowatego:

- Moriarty, odbiór! Wstrzymaj atak! – Łupieżca wyraźnie odzyskał rezon, głos miał pewny i zdecydowany, jak na przywódcę przystało. W istocie był przywódcą, świat nie znał innego Williama Vanhoose, to on wraz ze swoją bandą popełnił wszystkie zbrodnie, to jego głowę płacono kilogramami amunicji. Człowiek, od którego przejął nazwisko przez te wszystkie lata musiał pozostawać w cieniu i sterować wszystkim zza kurtyny. Ale teraz wiedzieli o tym tylko nieszczęśnicy uwięzieni razem z nim w przeciwatomowym bunkrze.

- Wiesz, że nie mogę zrobić tego szefie – zaskrzeczał karzeł – Za późno na negocjacje. Jestem już prawie w środku.

- Oni nie mają o niczym pojęcia! Słyszysz!? Ten robot jest w częściach, nie ruszali go, nie próbowali go poskładać. Nie stanowią dla nas żadnego zagrożenia.

- Powiesz wszystko, żeby ratować syna…

- No pewnie, że kurwa powiem wszystko, ale nie kłamię, do chuja! Przysięgam na grób Lany, że to prawda! Spędziłem z nimi kilkanaście godzin, badałem co wiedzą. Gówno wiedzą, są jak dzieci we mgle. Oddadzą robota, ale dałem im gwarancję, że zostawimy ich w spokoju.

W radiu zapadła cisza. Wydawało się, że trwa wieczność. W końcu jednak Moriarty odezwał się niepewnie.

- Muszę to skonsultować z panem Vanhoose…

- Jego zostaw mi! To ja przed nim odpowiadam! Ci którzy mnie złapali to twarde skurwysyny, mają maski gazowe, odetniesz tlen, ale ich nie zabijesz, będą walczyć. Założę się, że już wysłali SOS, zanim się z nimi uporacie przybędzie kawaleria z DiscCity.

Kolejna cisza.

- Przynieś złom. Masz pięć minut – zadecydował karzeł.

- Problem w tym, że nie mogę. Mamy tu mały problem ze szkodnikami. Wytłucz ich a ja przyniosę robota.

Boguchwał zauważył pierwszy jak ekran terminalu migota, a kamery znajdujące się w komorze zaczynają żyć własnym życiem. Kobieca twarz sztucznej inteligencji Azylu zbudowana z zielonych cyferek zaczęła rozsypywać się jak piasek by za chwilę znów łączyć w kreski i kontury, które utworzyły paskudną cyfrową gębę karła. System został przejęty.

- Tak, rzeczywiście macie problem – zauważył Moriarty, który najwyraźniej miał przed sobą obraz z kamer i widział co dzieje się w środku – Zaraz się tym zajmę szefie.

Przez jakiś czas nie działo się nic. Karzeł po prostu stał przy terminalu, wpisywał kolejne komendy. Po chwili obraz z kamery na terminalu w komorze się zmienił i zobaczyli korytarz, po którym biegały szczury. Pojedyncze osobniki nie miały siły ustać na swoich krótkich nóżkach, drżały w konwulsjach, by po kilkudziesięciu sekundach całkowicie znieruchomieć. Dołączały do nich kolejne, silniejsze sztuki a po paru minutach, ani jeden mutant już się nie poruszył. Tunel usiany był trupami, łysych, powykręcanych chorobą zwierzęcych zwłok, wyglądał jak upiorne miejsce kaźni. Być może szczury były w stanie przetrwać zagładę atomową, lecz pozbawione tlenu były równie bezradne jak każdy inny gatunek ssaków. Vanhoose gestem kazał Bożydarowi rozłączyć się, po czym zwrócił do Bożydara.

- Tylko tyle mogłem zrobić Colt. Nie będę wam mydlił oczu, karzeł jak tylko dostanie złom, zrobi z wami to samo co ze szczurami. Powiedziałem, że nadaliście sygnał SOS, więc będzie mu się spieszyło, nie zaryzykuje spotkania z ludźmi z DiscCity. To wasza jedyna szansa, żeby się ich pozbyć. Oddacie mu robota i wrócą do swojego kurwidołka.

Vanhoose nie powiedział tego głośno, ale było jasne, że jeśli karzeł odetnie tlen przeżyją tylko ci, którzy mają maski. Reszta zginie.Tymczasem radio zaszumiało a z głośnika rozległ się znów skrzekliwy głos Moriartiego.

- Droga wolna szefie. Czekam przy włazie. Pośpiesz się.

Kanibal spojrzał na rodzeństwo Colt i Truposza, czekając na ich decyzję.

- Daj mu ten złom. - powiedział Bożydar patrząc na Truposza. - Jeżeli mam wybierać to wolę życie tych ludzi niż wór blach i śrubek. - dodał Colt równocześnie ukradkiem pokazując coś na migi bratu. Poza trojaczkami nikt raczej nie znał tego języka.

- “Unieszkodliw maszynę zabierając jakąś małą, prostą do przeoczenia, ale bardzo ważną rzecz. Założe się, że nie będą tego składać do kupy przed azylem kiedy z DiscCity już ruszyły posiłki.”

– Może nie wiemy nic o robocie, ale poznaliśmy sekret, który i tak wpędza nas do grobu. – Caleb rozpiął klamry i pozwolił metalowym częściom ponownie przywitać się z podłogą. Pozostający w cieniu, szara eminencja. Skoro był anonimowy, nie musiał oddawać w spadku swoich personaliów. Choć zabieg był ciekawy. – Vanhoose Vanhoose pewnie źle przyjmie wyciek, więc gdy już otworzy się właz, nie wychodźcie na zewnątrz, nie bądźcie jak puszki na podeście – dzielił się zagrożeniami, które dostrzegł. – Mury przy wrotach dadzą nam osłonę, której oni nie mają. Powietrza już nam nie odetnie. Nie będzie mógł też grzebać przy maszynie, narażony na ostrzał. Brońmy się, aż przybędzie odsiecz. Uważajcie na granaty, trzymajcie dystans. Gdy osoba przy murze pada, kolejną ją zastępuje. Nadaję się na sierżanta? – parsknął pod nosem. – To co, nie ma co zwlekać..

- “Krzyczeć już potrafi, więc pewnie by go wzięli. Idę na pierwszą linię.” - Zamigała i zasłoniła starszego brata swoją sylwetką.

Boguchwał zaczął zbierać części wysypane przez Truposza do worka, jego młodszy brat zauważył jak doktor ukradkowo chowa coś do kieszeni i spogląda na niego porozumiewawczo. Vanhoose wciąż był związany więc odchrząknął wymownie. Żyleta rozwiązała quasi-kanibala i wskazała na worek, ewidentnie wybierała się razem z nim.

Vanhoose roztarł ścierpnięte nadgarski, bez słowa podniósł worek ze złomem.

- Wpuszczam z powrotem tlen szefie – zaskrzeczał przez radio karzeł – Za minutę widzimy się przy włazie.

Kanibal stanął przy wrotach komory i spojrzał na Bożydara.

- Wierzę, że dotrzymasz umowy. Mój syn ma na imię Lucas. Wszystko czego potrzebujesz znajduje się tutaj.

William zastukał w metalową płytkę znajdująca się na potylicy. Czy Bożydar coś z tego zrozumiał? Wiedział jak ta informacja ma mu pomóc? Pewnie nie, ale najwyraźniej Łupieżca miał jakiś plan. Czekając aż drzwi się otworzą zatrzymał wzrok na Karlu i Truposzu.

- Jeszcze jedno. W tej legendzie, która krąży po Rubieżach tylko część historii się zgadza. Nie zabiłem swojej kobiety, ani dziecka. Nie zostałem też kanibalem z wyboru. Mój patron okazał mi łaskę i zamiast skazać na śmierć, przez rok trzymał w karcerze, karmił mięsem… Potem dowiedziałem się czyim.

Łupieżca roześmiał się nerwowo, lecz w oczach kryła się rozpacz.

- Prawdą jest tylko to, że byłem młodym wilczkiem, któremu zamarzyła się władza. Ale to on, ten zapomniany przez historię, anonimowy przegraniec, któremu rzuciłem wyzwanie nazywał się William Vanhoose. Teraz nosi inne nazwisko, starego trudno mu się pozbyć a we mnie zobaczył …potencjał. Jak to mówią, uważaj czego sobie życzysz bo jeszcze się spełni. Mam to czego chciałem. Jestem pierdolonym przywódcą Syndykatu Czaszek.

Być może Vanhoose powiedziałby coś jeszcze, ale najwyraźniej Moriarty nie lubił czekać.

- Droga wolna szefie. Pośpiesz się.

Drzwi do komory otworzyły się, gdy karzełek wpisał w swój przenośny terminal kolejną komendę. Kanibal westchnął i przerzucił worek na plecy.

- Powodzenia. Więcej się nie zobaczymy.

Wyszedł, ruszając korytarzem, a Bogumiła ruszyła w krok za nim. Była niemową, ale nie była głucha, a wszystko co zostało powiedziane wskazywało no to, że ze zwłok warto będzie coś jeszcze wyciągnąć, gdyby wszystko szlag trafił. Trzeba było zaryzykować, bo nikt już nie chciał grać swojej roli, a ona dokładnie przez to, nie wiedziała jak się odnaleźć w tym całym burdelu. Co do ról to może tylko Truposz nie wyszedł z własnej, bo dotknął palcami ronda kapelusza rzucając przed siebie:

– Gdy będziesz po drugiej stronie, odnajdź miejsce zwane Kazarath – krzyk niósł się śladem gangera i idącej za nim niemowy. – Ma tam leże Widzący Argos. Może pomóc odnaleźć Lanę, oczywiście nie za darmo…
W tych dwóch zdaniach bajek dla wojskowej było dość. Na szczęście szybko się zrewanżował, jedynym słusznym podsumowaniem dusznej narady:

– Dosyć tej komory.

Po tych słowach ruszył za Bogumiłą, choć już nie w takim tempie, jakie pierwotnie zakładał. Udawany Vanhoose szedł powolnym krokiem przez korytarz rozdeptując martwe truchła szczurów. Pod jego ciężkimi buciorami trzaskały kości. Bogumiła i Caleb trzymali się go blisko jak cień, mijając zmasakrowane resztki istot ludzkich, które padły ofiarą hordy wiecznie nienajedzonych mutantów. W końcu dotarli do przedsionka. Widzieli, że kamery w korytarzach obracają się i śledzą każdy ich krok.
Kanibal milcząc, stanął przed ciężkimi wrotami. Po chwili te zaczęły się powoli otwierać, wpuszczając do tunelu mocne słoneczne światło. Ukazały się sylwetki żołnierzy Syndykatu z karabinami wycelowanymi wprost w mocarne drzwi. Karzeł stał przy terminalu, z nad którego wystawał tylko czubek jego ohydnej, wielkiej guzowatej łepetyny. William uniósł rękę na znak, by nikt nie strzelał, po czym przystąpił krok do przodu wychodząc na zewnątrz.

Odwrócił się do Truposza i siostry Colt, skinął im na pożegnanie.
Wrota zaczęły zamykać się z powrotem. Anioły śmierci i niespokojni zmarli odprowadzali skazańca po kres jego drogi. W powietrzu wciąż ciężko zawieszone wisiało pytanie - kto naprawdę okaże się ofiarą? Vanhoose dał się poznać jako całkiem przekonywujący aktor.

– Fè Ogou Fè, Ogou Fèray o, Fè Ogou Fè, Ogou Fèray o – Caleb nucił melodyjnie fragment mantry. – Fèrè Fèray tout ko Fèray sé kouto… gdyby starożytny Ogoun miał się nam objawić, nosiłby dziś pancerz wspomagany.

Willburn wyszczerzył się do Bogumiły, szukając czegoś dłonią w okolicach pasa. Znalazł. Kciuk dźwięcznie wyrwał zawleczkę, a odbezpieczony granat ciśnięty po lekkim łuku, zniknął w świetle pomniejszającego się otworu wrót. Za terminal, w miejsce gdzie kapelusznik dostrzegł guzowaty czerep karła.

– Nie lubię zdawać się na los. Złudzenie, że kontroluję sytuację, choć minimalnie, pozwala mi lepiej zasnąć – wyjaśnił, opierając się o ścianę. Teraz naprawdę już nic nie mógł zrobić, poza odpaleniem papierosa.

Całkowicie niedostrzegalny przez maskę pancerza uśmiech zagościł na twarzy Bogumiły, która chwilę po rzucie granatem przebierańca przyskoczyła do niego i zasłoniła własną piersią niczym nieosłonięta sylwetkę draba. Odprowadzając Truposza za załom wsporników metalowej konstrukcji całą ewentualną siłę wybuchu, grad odłamków lub zabłąkane kule brała na siebie i swoje plecy. Zabawa prawdopodobnie dopiero się zaczynała, a jej dokładnie taki styl odpowiadał. Dochodziła do tego, że chyba coraz bardziej odpowiadał jej ten wymalowany pokurwieniec z dziwnymi ideami.

Usłyszeli przerażony skrzekot karła, wrota zamknęły się a wtedy nastąpił tłumiony tonami grubego ciężkiego metalu huk wybuchu. Drzwi lekko zadrżały lecz eksplozja mogła co najwyżej osmalić je z zewnątrz, gorzej z tymi, którzy znaleźli się w polu rażenia pocisku. Dwie sekundy potem nastąpiła pierwsza salwa z karabinów, potem następne. Dziesiątki pocisków odbijały się rykoszetem od niezniszczalnych wrót Azylu, strzały ustały dopiero po chwili, gdy Łupieżcy zdali chyba sobie sprawę, że dalszy ostrzał to bezsensowne marnowanie amunicji.

- Karła i ten jego terminal szlag trafił – w krótkofalówkach usłyszeli głos Boguchwała, który z poziomu komory ratunkowej obserwował co dzieje się na zewnątrz –Vanhoose też oberwał! Wycofują się!

Samedi za bardzo wczuł się w postać z plakatów, które niegdyś widział w Vegas. Tajemniczy mężczyzna w kapeluszu przechylonym na oczy, oparty o zimny mur ściany. Zaciąga się papierosem, podczas gdy jego wrogowie toną zamknięci w wehikule znikającym w brudnym nurcie przemysłowych doków. Bogumiła najwyraźniej nie czuła klimatu, albo stwierdziła, że lepiej będzie jak porzuca swoje długie cienie kilka metrów obok, a przecież wiadomo, że wybuchy nie ranią głównych bohaterów odwróconych do nich plecami. Truposz chrząknął, przekrzywiając głowę, gdy odeskortowała go w bezpieczne miejsce.

– Może... gdyby dodać pierzastego boa wokół ramion pancerza… – zastanawiał się głośno nad jakąś kwestią. – Wtedy udzieliła by się jej atmosfera...

Jak zwykle nie odpowiedziała, za to z torby przy pasie wyjęła pudełko zapałek i podrzuciła Truposzowi jakby z życzeniami przyjemnej dalszej drogi. Niech ma nagrodę za świetny pomysł.

– Przydadzą się – Truposz przechwycił pudełko. – Tymczasem – rzucił na pożegnanie. –Zanim spróbują wrobić mnie w pomoc przy wciąganiu stukilowej skrzyni do środka – memłał z papierosem przyklejonym do dolnej wargi. Rozniecił płomień pocierając drewienko o draskę i ruszył przed siebie. Sycił się zapachem siarki i nikotyny, jak nałogowiec po długim okresie abstynencji lub człowiek, który uniknąwszy śmierci odkrywa na nowo przyjemność z małych rzeczy. Miarowy chrzęst deptanych szkieletów, podzwanianie ostróg i stukot talizmanów oddalały się, niknąc wraz z ognikiem w głębi korytarza. Po chwili została po nim tylko zapałka, dopalająca się na podłodze przy spokojnej wstędze dymu.
Niepomna na teatralność sceny Bogumiła nadała alfabetem morsa wiadomość do Braci:

-” Eskortować Boguchwała?”

- Zrób rekonesans, upewnij się, że jest bezpiecznie – odpowiedział starszy z braci – Jak wszystko będzie w porządku, zejdę do sterowni i zajmę terminalem.

Wojskowa wzięła sobie do serca polecenie technika i zaczęła od początku niespieszne czesanie korytarzy bunkra w poszukiwaniu zagrożeń i zdobyczy. Kierowała się w głąb Azylu, upatrując w samotnym zwiadzie okazji do przemyślenia kwestii co dalej z ich rozkazami.

Nadanie sygnału SOS przez doktorka było najlepszym co mogli w obecnej sytuacji zrobić uwięzieni w komorze azylu ludzie. Wszystko co miało po tym nastąpić było próbą opanowania nerwów, ale też grą na czas. Każda sekunda, minuta i godzina miała znaczenie kiedy pod butem oprawcy czekało się na pomoc. Bożydar Colt nie należał do ludzi, na których wrażenie by robiły czcze groźby czy pyskówki. Rewolwerowiec do niedawna przypominał spalony przez egzystencję wrak nie czujący nic poza nienawiścią. Jego aktualny stan był zasługą czasu, który musiał upłynąć aby nożownik zdał sobie sprawę, że gdzieś tam nadal byli ludzie czekający na ocalenie…

32 naboje siostry robiły wrażenie na posiadaczu jedynie kilkunastu sztuk amunicji. Mimo ubogiego arsenału Dar nadal był cholernie niebezpiecznym przeciwnikiem. Oczywiście większe wrażenie robiła okuta w wielką zbroję wojskowa czy przebieraniec z miotaczem ognia jednak kiedy patrzeć na wszystkich zebranych ludzi, nie zważając na ich opancerzenie i broń, Dar był jedynym gotowym na wolną od wszelkich ozdóbek sieczkę. Czasem jednak nie liczyła się sama gotowość a adaptacja do warunków postawionych przez przeciwnika. Jak Truposz, który z jego miotaczem był wręcz idealną kontrą na hordę zmutowanych gryzoni.

Czas pod presją płynął błyskawicznie. Burza mózgów między Truposzem, Miłą, doktorkiem i Darem trwała w najlepsze. Sprzęt, który przytargali ludzie Syndykatu – zgodnie ze słowami fałszywego Williamka – potrafił znacznie więcej niż otworzyć główne wejście. Colt nie zamierzał zginąć bez próbowania czegokolwiek dlatego wyszedł z inicjatywą aby eskortować brata do sterowni. Pomysł ten jednak nie znalazł wyznawców i odszedł śmiercią naturalną.

Wyrycie na czole Vanhoosa czegokolwiek kosą nie było czynem, który bawiłby Starszego Kaprala AdA. Nie miało to zupełnie sensu i celu poza zadaniem bólu człowiekowi, który na ten ból był zupełnie obojętnym. Przetrwał już tak wiele, że ranka czy dwie nie robiły mu różnicy. Upokorzenie – gdyby to było celem dzierganiny – raczej nie było mu groźne. Jako wielki przywódca Syndykatu Czaszek dał się złapać żywcem, obezwładnić, a nawet opluć komuś takiemu jak Boguchwał, który mimo iż genialny zginąłby po dwusekundowym starciu z – nawet bezbronnym i rannym – Williamem. Cóż… Truposza można było spokojnie wytłumaczyć tym, że nie był do końca normalny. Tak samo jak rozbawieni widowiskiem ludzie.

To, że więzień Ada nie był tak naprawdę Williamem Vanhoosem nie znaczyło nic. To on stał za całym złem którego się dopuścił i to on zabijał, gwałcił, okaleczał i dowodził ludźmi w polu. To, że naprawdę nazywał się inaczej i ktoś wydawał mu polecenia nie znaczyło, że gość był bezwartościowy. Nie znaczyło, że nie był wart tej amunicji czy nie miał w głowie odpowiednich informacji. Czasem ludzie rozumieli niektóre rzeczy zbyt dosłownie, ale Dar wiedział, że ten facet nadal był wart bardzo wiele. Może nie tyle ile oferowali za prawdziwego, żywego Williama Vanhoose, ale z pewnością niewiele mniej. Dlatego też Colt nie pozwoliłby go zabić z powodu głupiej zemsty czy zwykłego sadyzmu. I nie ważne czy wykonawcą wyroku miałby być Samedi czy ktokolwiek z AdA.

Ustawianie się z mordercą Dar traktował jako zło konieczne. Miła była zbyt blisko wojskowych ideałów i prędzej by zdechła w ich obronie – pozwalając na śmierć wszystkich wokół – aniżeli połamała swój wyimaginowany kręgosłup moralny. Jej brat też miał swoje zasady, ale był w stanie wyobrazić sobie świat, w którym ojciec zrobi wszystko dla dobra swojego syna. Miał na tyle wyobraźni aby jej oczyma zobaczyć jak podstawiony człowiek zabija, żre ludzkie mięso, gwałci – w dowolnej kolejności – aby tylko jego pociecha była cała i zdrowa. Miła nigdy nie była matką dlatego pewna część jej mózgu pozostała pod względem tego pokroju uczuć upośledzona. To co ona uznawała za najwyższe poświęcenie dla matki czy ojca było jedynie wierzchołkiem góry lodowej. Nie jeden dla dobra swojego dziecka podtarłby sobie dupsko kodeksem, zjadł to co wydalił, a na koniec zabił najbliższego przyjaciela i jego rodzinę. Być może młodsza siostrzyczka Dara kiedyś dorośnie do takiego rozumowania, ale póki co brat musiał brać na nią poprawkę.

Każdy kto pomyślał, że Colt wystawi Vanhoosa i da jego synowi umrzeć grubo się mylił. Dla niego bowiem dane słowo znaczyło wiele i choćby miał iść sam i zginąć próbując ocalić chłopca to postanowił nie zbaczać z obranej ku temu drogi. Fałszywy Williamek tak naprawdę nie miał tamtego dnia komu zaufać i zgodził się na układ, który mógł zapewnić jego dziecku bezpieczeństwo. To jedynie potwierdzało poglądy Colta, który uważał, że w pewnych sytuacjach rodzic chciał mieć nadzieję, że jego dziecko przetrwa i wyjdzie na ludzi.

Chociaż nie każdy chciałby to przyznać to układ Dara z bandytą uratował tamtego dnia wszystkich. Pomoc młodemu Lucasowi za życie ludzi Nowej Nadziei, rodzeństwa i przybyszów, których Colt zaczynał lubić była całkiem niską ceną. Z drugiej strony wyrwać kogoś pod opieki Syndykatu nie było rzeczą łatwą. Bożydar mógł się jedynie zastanawiać o co chodziło Williamkowi z tym stukaniem w potylicę. Czyżby gość miał tam jakiś nośnik informacji? Dar bardzo nie chciał zabierać jego głowy z pola bitwy, ale było to pewnym wyjściem. To, że zrobi wszystko aby Lucas żył było już postanowione…

Bożydar nie chciał pchać się za Williamem skinając mu głową porozumiewawczo kiedy bandyta ruszył z workiem wypełnionym szrotem na zewnątrz. Zapewne wraz z wielkogłowym mieli sobie nieco do wyjaśnienia, a Truposz i pancerna siostrzyczka powinni być wystarczającym towarzystwem. Colt stwierdził, że skoro wszystkie szczury zostały uduszone to mógł udać się na poszukiwania Caroline. Jakby nie było kobieta wyruszyła samopas już jakiś czas temu. Nożownik nie był bezbronny. Ruszył z nożem w jednej i rewolwerem w drugiej ręce. Gdyby napotkał jakieś ciemne korytarze zawsze mógł ratować się goglami termowizyjnymi. W razie usłyszenia czegoś podejrzanego - jak wrzaski rannej kobiety - Dar miał zamiar ruszyć biegiem. Nie był specjalistą od azyli. Adrenalina przyjemnie buzowała, a wyposażony niczym gladiator wojownik ruszył w kierunku sterowni. Miał nadzieję, że trafi bez przesadnego błądzenia po sieci korytarzy…

Maszyna zatrzymała się za pomocą termowizji monitorując korytarz. Manewr Rity najwyraźniej okazał się skuteczny. Automat zastygł w bezruchu, czerwone reflektory przygasły, robot wszedł w stan czuwania. Wtedy jednak w tunelu pojawił się kolejny intruz. Bożydar, szukając żylety w krótkim czasie pokonał drogę między pierwszym a trzecim piętrem bunkra. Ze schodów wszedł w korytarz nie zdając sobie sprawy jakie zagrożenie czyha na niego w najniższej kondygnacji bunkra. Reflektory maszyny znów rozbłysły na czerwono, metalowa głowa obróciła się o sto osiemdziesiąt stopni.

- Nieautoryzowany wstęp na poziom trzeci. Wprowadzam protokół. Zatrzymać i wyeliminować.

Piła przytwierdzona do ramienia znów zawirowała na pełnych obrotach.

- Kurwa - zaklęła pod nosem żyleta, ona była bezpieczna ale ktoś nieopatrznie pchał się w objęcia zabójczej maszyny. - Uważajcie tam, rozszalała puszka na wolności! - krzyknęła w dół, wprost do korytarza.

Bożydar nie znał się na azylach. Jego domeną były okopy, smród prochu i krwi lejącej się z siekanych flaków komunistów. Colt wiedział, że automaty bojowe były szalenie niebezpiecznie jednak ten model zdawał się nie być w swojej szczytowej dyspozycji. Pomimo tego rozpędzona do granic piła nie przywodziła na myśl nic miłego. Dar wolał nie wnikać co tak rozwścieczyło blaszanego strażnika. Być może było to jedynie zwykłe przepięcie a być może kręcąca się tu i ówdzie kobieta. Colt nie zamierzał przesadnie się starać w nawiązywaniu ciepłej relacji z maszyną. Dłoń uzbrojona w Magnuma uniosła się, a palec bez krępacji nacisnął spust. Rewolwerowiec miał nadzieję trafić w newralgiczny punkt maszyny. Wojownik popuścił lejce dając upust swojej żądzy krwi. Wiedział, że niezależnie od efektu strzału zaraz będzie miał okazję wystrzelić ponownie.

Pierwsza kula trafiła robota w okolice poszycia procesora. Colt poczuł przyjemne kopnięcie w nadgarstek po czym ponowił strzał trafiając kilka milimetrów obok. Ku jego uciesze automat bojowy zaczął wydawać głośne, nieprzyjemne dźwięki przy akompaniamencie unoszącego się z lekka dymu. Bożydar domyślił się, że awaria mogła być poważna jednak nie na tyle aby całkowicie wyeliminować przeciwnika. Rewolwerowiec miał nadzieję, że skrypty robota zdecydują się na starcie bezpośrednie jednak nawet w przypadku strzelaniny miał szansę przeżyć. Z tego co słyszał Caroline żyła, a zatem przeszła obok maszyny zdecydowanie sprytniej niż on…

Automat, choć poważnie uszkodzony parł do przodu momentalnie skracając dystans. Znalazł się przy Bożydarze a w ruch znów poszła pordzewiała piła, która tego dnia nie zdążyła jeszcze skosztować ludzkiej krwi.

Pędząca z zawrotną szybkością piła niebezpiecznie zbliżyła się do ciała mężczyzny. Bożydar jednak zachował zimną krew i zręczną rotacją - niczym przedwojenny pięściarz - uniknął śmiercionośnego cięcia. Automat tym razem musiał obejść się smakiem. Drugi z ataków był bardziej skomplikowany, bo szedł po skosie. Tym razem nożownik odskoczył o cal lub dwa mijając się z zardzewiałym ostrzem piły. Wojownik wolał nie myśleć jakie rany zostawiłaby mu nie pielęgnowana od lat hartowana stal. Podczas swojego skoku - w przypływie pewności siebie - nożownik ciął robota w miejsce gdzie u zwykłego człowieka znajdowało się krocze. Robot wydał kolejne odgłosy zupełnie jakby został rozjuszony.

Bożydar zdecydował się kontynuować swoje dzieło zniszczenia korzystając z rewolweru. Mężczyzna cofnął się nieznacznie do tyłu aby ponownie unieść dłoń i strzelić w newralgiczny punkt przeciwnika. Rewolwer szarpnął posyłając kulę w kierunku elektronicznego żołnierza, który po otrzymaniu kolejnego uszkodzenia zaczął tracić rozum. Jego koła kręciły się raz do przodu raz do tyłu, tyłek zdecydował się podjąć ostatnią próbę nawiązania kontaktu z sojusznikami przy pomocy znaków dymnych, a z okolic poszycia procesora szła cała masa iskier. Dźwięk jaki wydawał z siebie automat bojowy na dłuższą metę przyprawiły każdego o ból głowy jednak po kilku sekundach pokazu maszyna zastygła w miejscu i w ciszy kontynuowała dymienie się.