Truposz spędził całkiem przyjemnie czas w bańce komfortu Lennego, jedząc i pijąc do oporu. Miał zamiar opróżnić mu cały barek za karę z bycia niewdzięcznym chujem. Gdy rekompensata się skończyła, albo została rozmyślnie ukryta przez purytańską żonkę i przeniesiona z archaicznego kredensu w bezpieczne miejsce, Caleb po dokładnym sprawdzeniu zapasów z krótkim „pffff” połączonym z odbijającym „buuurb”, opadł na swoje miejsce.
– Leeeenny, Leny – pochylił się w stronę rozmówcy, za pierwszym razem zsuwając się brodą z ręki, którą wsparł łokciem o stół. – Skończ teatr i powiedz o co naprawdę chozi… Myślisz, że nie wiem. Zawsze na wstęp idzie absurdalnie niedorzeczna propozycja, by kolejna na jej tle wydała się nawet rozsądna. Wtedy rozmówca myśli „tyyyyle utargowałem, interes życia”. Ale powiedz, Lenny, powiedz szzzzczesze, ale masz mnie za durnia?

Samedi splótł palce na brzuchu i odchylając się na krześle niebezpiecznie blisko granicy równowagi, złamał kolejny z punktów savoir vivre’u. Z przymkniętymi powiekami bujał się i mówił z pijacką manierą, szczerością, choć najwyraźniej z niezamglonym umysłem.
– Niegrzecznie proponować nowy układ, nie rozliczając się z poprzedniego – zaczął oschle.
– Vanhoose, dziesięć tysięcy. Części do robota… Syndykat oferował czterdzieści. Mam wspomnieć o Azylu pełnym drogiej technologii, który przejęliście lekką ręką, po tym jak murzyni odwalili brudną robotę? Wzięliście wszystko za darmo, a ja musiałem targować się na rynku o głupie flary, żeby uzupełnić stracone zapasy. Czuje się pokrzywdzony Lenny. Jesteście pijawami. Praca dla AdA to nieopłacalne nieporozumienie. Zostałem wplątany w waszą wojenkę z Czachami, a teraz chcecie mnie wsadzić na kolejną minę? Z kim tym razem, z Klanem Orląt? Lenny, Lenny, mógłbym podsumować cię jednym słowem. Ciesz się, że dzieci są za ścianą. A tak w ogóle, źle znoszę zimno – sceptycyzm i niechęć się z niego wylewały. Rozwalił się wygodniej na krześle dając do zrozumienia, że on się nigdzie nie wybiera.

Ziewnął, chwycił patyczek po koreczkach i dłubiąc se nim w zębach, rozejrzał się po pozostałych biesiadnikach. Z nich wszystkich tylko Bogumiła wyglądała na gotową, by rzucać wszystko i lecieć hen na rozkaz. Mimo, że nawet jej chłopak, czy ktoś tam starał się ją zatrzymać. Bez mrugnięcia okiem, bezduszna jak robot. A może właśnie nim była, cyber zabawką brodacza, tylko pomylił dyskietki wgrywając program. Zamiast party-trio-orgazm, wsadził kod patriotyzm. Coś jak w powieści o Frankensteinie. Może nawet stała gdzieś tu na półce. Co za Igor. Bożydar się jeszcze nie udzielił, ale wylot sprawi, że jego mała obietnica poczeka, aż dzieciak zamieni się w godnego następcę Vanhoosa, trupa lub starca, a to czyniłoby go wiarołomcą, no i jak on to przeżyje? Kapelusznik zaśmiał się w duchu śmiechem mąciciela, ale nic nie mówił, zajęty zabiegiem dentystycznym.

Zakupy u czarnoskórego – i wcale nie tak chciwego jak uważali pozostali - przyjaciela w towarzystwie Samediego i Caroline minęły niczym z bicza strzelił. Colt był zadowolony nie tylko ze znacznie powiększonych zasobów amunicji, ale też nowych nabytków w postaci pancernej kurty, hełmu wyróżniającego przedwojennych specjalsów czy doskonale zachowanej lornetki noktowizyjnej zbudowanej na bazie modelu firmy Pulsar. Starszy Kapral Alternatywy nie mógł się oprzeć wrażeniu, że w najbliższej przyszłości nowy ekwipunek będzie kluczowy dla jego być albo nie być na ziemskim padole.

Wracając z pozostałą dwójką do domu nożownik powoli układał sobie w głowie plan na najbliższe godziny. Wiedział, że nie mógł wykraczać poza kolację u Lennego, która mogła okazać się decyzyjna dla obranej przez niego drogi dnia następnego. Nie żeby Bożydar nie był zdecydowany pomóc młodemu Lucasowi, ale podejrzewał, że inni mieli zupełnie różny pogląd na umowę, którą rewolwerowiec związał się z Williamkiem. Niestety, żołnierz AdA należał do wymierającej z wolna grupy, która za wszelką cenę dotrzymywała danego słowa…

Dom. Salon z powycieraną miejscami, żółtą sofą, drewnianym stolikiem kawowym, walającymi się tomiszczami doktorka, ciuchami Miłej i niewielką kolekcją sprzętu treningowego. Pokój, w którym Bożydar zawsze mógł wypocząć i zebrać myśli. Duże, drewniane łóżko ze wspartym na trzeszczącej ramie piankowym materacem. Potężna, metalowa szafa, na której drzwiach znajdowała się drewniana tarcza z kilkoma wbitymi weń nożami do rzucania. W końcu wielkie okno a przed nim stalowa klatka treningowa z zamontowanym drążkiem do pociągania, poręczami do pompek, liną TRX i kilkoma innymi gadżetami treningowymi, które zwykłemu pożeraczowi powojennej paszy wyglądały na sprzęt do trenowania mięśni, o których istnieniu nie miał pojęcia.

W wielkiej szafie poza rzeczami Colta znajdował się kawał jego historii. Pamiątki po akcjach, o których nie sposób było zapomnieć. W małej, drewnianej skrzynce pobrzękiwało echo minionych misji w postaci zawleczki do granatu, kilku nieśmiertelników, złamanego ostrza noża i tuzina innych pamiątek mających jakąkolwiek wartość tylko dla niego. Tamtego dnia jednak Colt nie miał czasu na sentymenty. Po kurtuazyjnym przedstawieniu lokum Ricie i Truposzowi nożownik polecił im aby „czuli się jak u siebie w domu”. Sam tymczasem skorzystał z łazienki w końcu doprowadzając się do względnego porządku. Woda poza obmyciem ciała wojownika – przy pomocy swojego jednostajnego, kojącego szumu – pozwoliła mu oczyścić umysł z zalegających tam śmieci i zbędnych rozterek.

Stylizacja na jaką zdecydował się nożownik była dość uniwersalna. Grafitowa, opięta na jego odtłuszczonej, żylastej muskulaturze koszula świetnie współgrała z czarnymi jeansami i adidasami na płaskiej podeszwie. Jedynym dodatkiem był zegarek z zapięciem z mocnego, szarego paracordu.

Wyszykowany Colt przed kolacją miał jeszcze kilka rzeczy do załatwienia. Pierwszą z nich była wizyta w magazynie AdA, w którym brodaty kwatermistrz gwizdnął ze zdumienia na widok dostarczonego przez nożownika sprzętu. Broń rewolwerowca była w perfekcyjnej kondycji jednak Dar wolał aby ktoś kumaty przyjrzał się elektronice. Maruder chciał mieć pewność, że gogle czy lornetka nie nawalą w najgorszym ku temu momencie. Nie znoszący papierologii facet wypełnił podsunięte przez brodacza kwity po czym skierował się do następnego miejsca. Jego kroki prowadziły go w kierunku salonu zaufanego golibrody jednak idąc nieopodal baru dla wojskowych Bożydar nie mógł nie zajrzeć aby chociaż przywitać się z braćmi z Alternatywy. I tak jak podejrzewał ktoś już zdążył się z nimi podzielić historią z ostatniego wypadu poza DiscCity…

- Nasz bohater! - zakrzyknęli ponad tuzinem podchmielonych gardeł żołnierze.

Dar wiedział, że przeprawa z ramieniem zbrojnym AdA mogła nie być tak łatwa jak się zdawało. Kilka naboi, które rzucił na blat po przywitaniu się z każdym z osobna zdawało się ich nie przekonywać. Cały teatrzyk zaczął się kiedy operator ckm-u Marshall Roist, sanitariusz polowy Daniel Brown oraz strzelec wyborowy Joshua Huismann przykryli się dużym, szarym obrusem starając się z całych sił zbić w jedno końskie ciało.

- Ten koń miał być biały, ale się zakurzył podczas twoich wojaży z psimi mutantami! - krzyknął łeb szkapy po czym „rumak” rozleciał się z towarzyszącą temu falą roześmianych gardeł.

- Chodź tu, mój ty wybawicielu. - krzyknął kolejny z żołnierzy formując usta w dzióbek aby po chwili siedzący obok sierżant sztabowy Trevor Bertner „zatankował” go piwem.

- A tak na poważnie, to ona chociaż wie o tej twojej batalii i narażaniu skóry? - zapytał niemal całkowicie poważnie Bertner.

Bożydar zastanowił się chwilę po czym wzruszył ramionami. Nie kojarzył aby chwalił się komukolwiek z nieobecnych tym starciem. Zwykle kiedy wychodził bez szwanku tego nie robił, a zatem Miła, Truposz czy Chwał nie mieli pojęcia o jego starciu z automatem bojowym. No chyba, że podglądali walkę na kamerach…

Colt nie miał wiele czasu, ale zdążył nieco wyluzować i wysłuchać nowinek jakie przywieźli z wielkich Rubieży pozostali. To, że w opowieściach każdy był szybszy niż Pierdolony Bożydar Colt było już swoistą zasadą jednak zdobywanie pięknych dam zagubionych w ruinach czy tuzina nowiutkich granatów było czymś zupełnie nowym. Po opróżnieniu kufla, skomentowaniu historyjki pancernej siostrzyczki i wyrobieniu standardowej – dla zamszowego pieska - ilości ruchów głową szturmowiec Alternatywy mógł ruszyć dalej. Szybko i sprawnie Colt trafił do golibrody, który za ogarnięcie fryzury, zarostu i psiknięciu nienachalną perfumą skasował go 8 sztuk amunicji. Tyle samo Dar wydał na bukiet pachnących, kolorowych kwiatów, który kupił dla Matyldy Paslack. Kobiety, która - znając ją - szykowała od dobrej godziny pyszną kolację…

Miejsce, w którym lada moment mieli zacząć prawdziwą ucztę nie przypominało żadnej innej znanej Darowi kwatery. Wiekowe tomiszcza, płyty gramofonowe, a nawet tapeta przyklejona do ścian. Wszystko wydawało się tam takie ciepłe, przyjazne i pełne amerykańskiego ducha. Rodzina Paslacków prezentowała się równie niesamowicie. Mimo iż Bożydar bywał u nich wcześniej to był pod nie mniejszym wrażeniem niż przy pierwszej wizycie w ich domu. Bukiet kwiatów, który zaraz po przekroczeniu progu żołnierz wręczył Matyldzie trafił do pasującego kolorystycznie wazonu wokół którego powoli roztaczał się przyjemny, niezbyt nachalny zapach charakterystyczny dla tej ozdobnej roślinności.

Roger Phillips czyli laborant zaproszony przez Miłą wydawał się być całkiem przyzwoitym, nie pozbawionym humoru, gościem. Jego koszula w palmy była co prawda tak paskudna, że nie wyglądałaby gorzej gdyby ktoś na nią zwymiotował. Może nawet obserwator by nie zauważył i pomyślał, że pod palmą zaległo kilka paskudnych kokosów. Kiedy Dar odsunął krzesło obok siostry, a Roger go podsiadł wojownik szczerze się zaśmiał. Gość zaczynał mu się podobać. Mimo braku wyczucia estetyki Phillips ewidentnie czuł luz i zdawał się interesować Coltówną. Miła była dorosła, znała swoje możliwości i ograniczenia, a Dar bardziej martwiłby się o wrażliwe serduszko Rogera aniżeli swojej siostry. Ona była żołnierzem Alternatywy, nienawidziła stagnacji, a on… Nie wiadomo jak na dłuższą metę wytrzymałby jej ciągłe narażanie życia i dalekie podróże – niekoniecznie przerywane noclegami w pięciogwiazdkowym hotelu i dopiętą na ostatni guzik dietą.

Kiedy Josh zapytał ilu jego wuj zabił ostatnio bandytów ten ze smutną miną pokazał liczbę zero. Lenny nie chciał aby tego typu tematy zaśmiecały umysł jego syna dlatego płynnie przeszli do modlitwy. Mimo iż Colt nie był religijny to podał rękę siedzącemu obok chłopakowi drugą dłoń kładąc na blacie stołu. Z tamtej strony siedziała obdarowała przez niego nieśmiałym uśmiechem Caroline, która najwyraźniej była tak samo religijna jak on – tylko okazywała to bardziej dosadnie.

Bożydar najadł się do syta. Jego żołądek zdawał się nie mieć dna kiedy wchodziły w grę dania Matyldy jednak nawet potężnie zbudowany, wygłodniały wojownik miał swoje limity. Tamtego wieczoru Colt nie zwracał uwagi na utrzymanie ośmiopaka w całości czy przewagę białka w dziennej diecie. Colt dobrze się bawił pozwalając sobie też na łyk dobrego Whisky. Nieco więcej wypił Samedi, który zdawał się nie być pod takim wrażeniem atmosfery jak zachwycona wystrojem lokum Paslacków łowczyni skarbów.

W końcu przyszedł czas na poważne rozmowy. Naturalnym stanem rzeczy było zniknięcie dzieci, dla których pora była zbyt późna i Matyldy, której zapewne nie interesowały poczynania czwórki „operatorów” uformowanego przez przekorny los „oddziału”. Obóz dla uchodźców w Wisconsin brzmiał cholernie dobrze. Poszukiwania ocalałych i pomoc humanitarna zdecydowanie przemawiały do Dara. Obecne na miejscu Hybrydy i Cyber-Zombie zdawały się bardziej przekonywać żołnierza aniżeli Phillips by tego chciał. Bożydar doskonale wiedział, że facet próbował utrzymać przy sobie Miłą, która raczej nie była zainteresowana przytulnym lokum, garami z aromatyczną zupą i nim jako głową ich nowo założonej rodziny. Na samo wyobrażenie sobie siostry w laboratoryjnym kitlu w czasie pomagania Rogerowi żołnierz wybuchł śmiechem. Co prawda po chwili grzecznie przeprosił jednak obraz baby z odciskami od pancerza wspomaganego trzymającej parujące probówki przywoływał na jego usta wyłącznie szeroki uśmiech.

Niestety na temat procesu Williamka nożownik miał podobny pogląd jak Rita nie wierząc aby jego zeznania mogły cokolwiek zmienić. Jaki los może czekać typa, którego wina nie budzi wątpliwości a oskarżony był o liczne mordy, rozbijanie i plądrowanie tuzinów społeczności, gwałty, okaleczenia i jedynie wielka SI wie co jeszcze? Samedi i Caroline nie wyglądali na skorych do współpracy, Miła aż rwała się do pomocy uchodźcom z Denver, a on… On musiał pamiętać o tym dlaczego byli w stanie w całości opuścić komorę Azylu 47. Musiał pamiętać o cholernej umowie z fałszywym Williamem Vanhoose i obietnicy ocalenia jego nie-fałszywego syna Lucasa, którego życie wisiało na osłabionym cholerną anemią włosku.

- Ludzie z Denver zasługują na pomoc, a Hybrydy i Cyber-Zombie na śmierć z naszej ręki jednak… - odezwał się jako ostatni Bożydar. - Jak już wspomniałem na płycie lądowiska, mam umowę z Williamkiem. Umowę, dzięki której wielkogłowy cep z Syndykatu, Moriarty, nas nie podusił w komorze Azylu 47 tylko dał się namówić na lewe wyniesienie przez Williamka niekompletnego robota. - nożownik westchnął. - Jestem pewien, że gdyby nie ta umowa na pewno nie rozmawialibyśmy teraz, a młody Lucas nie miałby szans na ocalenie. Żyjemy, a moja umowa jest w mocy w związku z czym wyruszam pchać się do paszczy lwa i ratować chłopca. Zrozumiem jeżeli będę sam. Nie chciałbym nikogo narażać. - żołnierz spojrzał na Lennego. - Dziękuję Tobie i Matyldzie za uroczy wieczór i to jak nas pięknie ugościliście. W tym co mówi Samedi jest nieco prawdy chociaż nagroda za Vanhoose’a miała trafić do ludzi Nowej Nadziei aby tamci się mogli uzbroić, a część naszych, o ile będą chętni, zamieszkać z rodzinami wśród nich dołączając do ich społeczności. To dałoby nam nowe możliwości, powiększyło zasięg działania, ale też umocniło nasze partnerskie relację z Nadzieją i zapewniło im bezpieczeństwo. - Bożydar zastanowił się chwilę. - Przydałaby mi się płytka z głowy Williamka po tym jak go stracą, o ile do tego dojdzie. Pokazał mi, że mogę tam znaleźć informacje jak pomóc jego synkowi. Być może ma tam dysk z danymi albo inny elektroniczny „liścik” z przeszłości. - rewolwerowiec znowu westchnął. - Naprawdę chciałbym pomóc uchodźcom, wiesz o tym Lenny, ale dałem słowo, a ja danego słowa dotrzymuję. Z resztą o tym też wiesz...

Bogumiła sprzątnęła ze stołu wszystkie puste naczynia jak rasowa pani domu i wróciła na swoje miejsce. W między czasie dochodziły ją dźwięki wypowiedzi reszty zaproszonych gości. Zachwyt Rity nad wystrojem wnętrza i jego właścicieli uleciał jak płomień zdmuchniętej zapałki. Truposz pił do stanu swojej nieświadomości buńczucznie robiąc wszystko żeby okazać dezaprobatę dla miłego przyjęcia, które miało zatrzeć niesmak po wstępie zaserwowanym im przez Denvers. Dar, zachowywał się w zwyczajny dla samego siebie - prawdziwie rycerski - sposób. Wojskowa z uśmiechem obserwowała wszystkie te poczynania malujące tło obrazu normalności w sparszywiałym świecie po czerwonej apokalipsie. Niewiele więcej spodziewała się po tym spotkaniu, jednak coś podpowiadało jej, że należy pomóc wykoncypować kompromis między wszystkimi opcjami i zgłoszonymi roszczeniami. Nie do końca było to w jej gestii, ale postanowiła spróbować wspomóc rodzimych specjalistów w wypracowaniu nici porozumienia.

Zaczęła od wyłowienia z kieszeni bojówek notatnika i pisaka, którym posługiwała się tylko wtedy, kiedy sytuacja lub potencjalne informacje były na tyle krytyczne, że dodatkowy wysiłek, nie stanowił żadnego poświęcenia.
Zapisała krótką notatkę i podała ją techno-inżynierowi, jednocześnie pod stołem, ocierając swoim udem o jego dżinsowe spodnie.

Cytat:

"ŻYLETA ZNA SIĘ NA TECHNICE I ELEKTRONICE. JEŚLI DOBRZE TO ROZEGRASZ TO WSZYSCY ZYSKAJĄ NA WASZEJ WSPÓŁPRACY. NIE SPIERDOL TEGO."

Skinęła głową do Rity z lekkim wskazaniem na Rogera. Była, o jakieś 10 tysięcy ammo, większa szansa na to, że Przeszukiwaczka dogada się z poleconym specem lepiej, niż z Boguchwałem.

Kwestię krytycznie przyglądającego się jej Semediego zbyła zadziornym uśmiechem i lekkim pokręceniem głową w geście żartobliwej nagany. Nie było szans żeby dali się podpuścić na własnym, sprawdzonym i bezpiecznym terenie. To właśnie AdA rozdawało teraz karty, a reszcie pozostało tylko nimi zagrać lub dać się odstrzelić tuż po przekroczeniu progu klubu pokerowego. Lenny miał wszystkie Asy i zapasowe talie kart, gdyby te okazały się niewystarczające.

Najtwardszym orzechem do zgryzienia okazywał się jak zwykle jeden z Coltów. Miał swoje racje i całe mnóstwo dobrych argumentów poza jednym - samotna misja nie wchodziła w grę ani dla niego ani dla nikogo innego ze zbrojnego ramienia Alternatywy. Chcąc uspokoić bohaterski zryw brata Miła zamigała do niego:

-"Na płytkę od Williamka będziesz musiał poczekać aż umrze lub spróbować nakłonić naszych speców od cybernetyki do pomocy w jej wydobyciu. Nie da się bez zabijania człowieka nic więcej z niego wyrwać niż to co już mu zrobiłam. Do tego powinieneś zebrać ludzi. W DiscCity znajdziesz ich więcej do pomocy, niż gdziekolwiek indziej na Rubieżach. Musisz tylko poczekać na lepszy moment, niż awantura o należne ammo z naszymi nowymi lokatorami."

Głęboka, nocna cisza zapanowała w niemal całej mieszkalnej części skąpanego w czerni zmierzchu, a stworzonego na zgliszczach obcej cywilizacji kompleksu. Goście, mniej lub bardziej usatysfakcjonowani wynikiem wieczornej dyskusji, rozchodzili się powoli do swoich kwater żegnając się przed tym z gospodarzem wieczoru.

Tak naprawdę żadne rozstrzygnięcia kolejnych losów okrojonej ekspedycji do Nowej Nadziei nie miały miejsca, bo na szukanie kompromisu potrzeba było czasu, który tego wieczoru już dobiegł końca. Przed rozstaniem nieoficjalnego kolektywu nowych i starych twarzy w DiscCity Lenny z uwagą wysłuchał wszystkich stron i złożył kilka przyrzeczeń. Pierwsze dotyczyło dogłębnego przemyślenia sprawy i podparte było prośbą o cierpliwość wszystkich głównych zainteresowanych. Drugie, zdecydowanie ciekawsze dla Truposza, odnosiło się do sposobu odebrania nagrody za Vanhoose'a. Zapłatę wyznaczyła Antykryzysowa Agencja Dozoru, będąca w tej sprawie jedyną stroną decyzyjną. Ich przedstawiciele mieli pojawić się w DiscCity na procesie przywódcy Syndykatu Czaszek, którego data nie została jeszcze wyznaczona. Ostatecznie, jedynymi rzeczami wyniesionymi z uroczego wieczoru w domu Paslacków były przepustki dla Rity i Truposza pozwalające im samodzielnie poruszać się po cywilnej części statku-miasta oraz niczym niezapowiedziana niezwykła noc ostatniej dwójki gości Lennego.

Roger i Bogumiła mieli w planie wyjść ostatni, być może dopiero decydując, w którym z łóżek każde z nich spędzi pozostałe im jeszcze godziny do świtu.

Wykorzystując chwilę, w której nikt nie zwracał na nich uwagi, wojskowa przyciągnęła Philipsa w najbardziej oddalony od drzwi wejściowych kąt salonu i oparła się przedramieniem o obejmę drzwi kuchennych lekko pochylając się do przodu. Ich twarze znajdowały się dzięki temu na tym samym poziomie, co pomagało w zachowaniu złudzenia całkowitej prywatności osobliwie dobranej do siebie pary. Philips sprawiał wrażenie jakby kompletnie nic mu nie przeszkadzało. Być może taka postawa była tylko pozą, ale należało przyznać, że czołowy badacz AdA aktorem był nienajgorszym. Zwłaszcza, że do tej pory Żyleta nie była pewna, która jego twarz stanowi maskę, a która jest prawdziwym Rogerem Philipsem. Próbując to rozgryźć starsza kapral przez krótką chwilę wpatrywała się w ciemne oczy swojego rozmówcy sondując każdy z najdrobniejszych elementów jego mimiki i gestów. W końcu skinieniem podbródka skierowała do niego nieme pytanie, które mogło równie dobrze znaczyć: -” I jak?”, co - “Co dalej?”.

Na twarzy technika pojawiła się wyraźna ulga, gdy odeszli w końcu od stołu. Rozpiął guziki koszuli, podczas kolacji zapięte prawie pod samą szyję. Wyszeptał cicho by nikt po za Miłą go nie usłyszał.

- A ostrzegałem, że Paslack to nudziarz. Mogliśmy lepiej spędzić ten wieczór. Poszedłem z Tobą na kolację, więc teraz Ty wisisz mi randkę.

Widząc, że Żyleta znów znalazła się blisko i patrzy mu w oczy, nie odpowiedział na jej pytanie lecz przeciągnął zdecydowanie do siebie próbując pocałować. Tym razem mu na to pozwoliła… rozchylając nieznacznie usta i tym samym zgadzając się na jego wprawne, namiętne pieszczoty swoich warg i języka. Gdy ich pierwszy upojny pocałunek się skończył, Roger uśmiechnął się.

- Rozumiem, że to oznacza tak? Wynosimy się z tego muzeum? Noc jest jeszcze krótka. Byłaś kiedyś na górze tego wraku? W Obserwatorium?

Wojskowa wyciągnęła przed jego twarz dłoń z wyprostowanym palcem wskazującym i w notesie zapisała krótkie pytanie, z którym nosiła się przez wiele godzin trwającego spotkania towarzyskiego:

Cytat:

“DOSTAŁEŚ JUŻ KOŚĆ PAMIĘCI OD LENNEGO?"

– Nie. Zaczynam od jutra – odpowiedział po czym przyjrzał się Bogumile z uwagą, błysk w jego oczach przygasł – Kolejny raz pytasz o tą kość. Mam wrażenie, że….

Roger wyglądał jakby nagle doznał olśnienia. Znów się uśmiechnął, ale tym razem gorzko.

- Idiota ze mnie. Od początku chodziło o kość. Nie musisz robić podchodów, przecież i tak bym Ci powiedział, gdybym coś tam znalazł.

Cytat:

“DO CZEGO PODCHODÓW?”

Zaskoczona Coltówna naskrobała na szybko kolejne pytanie i uniosła brwi w niezrozumieniu. Przedłużająca się cisza ze strony Speca wywoływała w niej lekkie poczucie winy. Wiedziała jednak, że niekoniecznie mogła jeszcze mieć czas na zadanie Philipsowi, któregokolwiek z nurtujących ją pytań. Rozkazy zawsze przychodziły nieoczekiwanie, dokładnie wtedy kiedy najmniej były dogodne. Starsza kapral, nigdy nie odżegnała się od wojskowego drygu i do tej pory żyła tylko od misji do misji. Ani razu nie sprzeciwiła się żadnemu z rozkazów wymarszu.

- Chcesz być blisko informacji. Dlatego robisz te podchody – wyjaśnił z pełnym przekonaniem laborant próbując ukryć rozczarowanie– Wpadnij jutro w południe do kantyny, będę miał przerwę obiadową i podzielę się pierwszymi wynikami.

Wycofał się, a potem ruszył w głąb kwatery Lennego mówiąc na odchodne:

- Mam nadzieję, że mimo wszystko zakotwiczysz na statku dłużej niż miałaś w planach. Dobrej nocy Em.

Wyszedł. Bogumiła zagotowała się w środku. To nie ona się tutaj kimś bawiłam. To nie ona miała dziwaczny fetysz, który próbowała zrzucić na gościa całe życie traktującego pancerz wspomagany jak relikwie nieżyjącej matki i najważniejszy atrybut ukochanej siostry.
Lekki szlag ją trafił od takiego poziomu hipokryzji. Przepraszająco uśmiechnęła się do Lennego i przytuliła go na pożegnanie. Po czym ruszyła pośpiesznym krokiem przez pusty korytarz w kierunku, w którym wiedziała, że poszedł Philips. Była od niego wyższa, miała dłuższe nogi i zdecydowanie lepszą kondycję. Dzięki temu bez problemu szybkim marszem dogoniła go raptem kilkadziesiąt metrów od lokum Paslacka. Zastąpiła mu drogę i lekko pchnęła w ramię. Na twarzy malowała się jej złość przeplatana drobnymi, prawie niezauważalnymi, cieniami rozżalenia. Zdegustowany Technik zatrzymał się wpół kroku i zaskoczony poprawił okulary:

- Co?

Nie była w stanie mu odpowiedzieć, więc teraz to ona go pocałowała przyciskając go swoim ciałem do ściany korytarza. Niezależnie od tego czy był chętny do tego typu zażyłości, czy nie to przy białej kolosce co najwyżej mógł ugryźć jej wargę w akcie atawistycznej próby oddalenia nieuniknionego. Zamiast tego przyjął pocałunek, a potem sam przeszedł do inicjatywy. Poczuła na policzkach jego palce, przyciągnął jej twarz do siebie chcąc delektować się smakiem jej ust. Najwyraźniej namiętność zwyciężyła wcześniejszą urazę i złość. Technik szybko zmienił pozycję i teraz to on dociskał Kobietę do powierzchni zimnej ściany kosmicznego statku nie przestając całować. Jego ręka przesunęła się po jej udzie. Usłyszeli kroki. Dwóch techników w laboratoryjnych fartuchach wyszło zza zakrętu korytarza. Niedoszły kochanek odkleił się od Żylety.

- Dobry wieczór doktorze Phillips – przywitał się jeden z naukowców o azjatyckich rysach twarzy.

- Namaste doktorze Miyagi – Phillips wyciągnął w jego kierunku dwa wyciągnięte palce pokazując znak „V”.

- Jestem Amerykaninem tak samo jak Ty Rasisto! – zaprotestował mózgowiec znikając po drugiej stronie korytarza.

Znowu zostali sami. Phllips spojrzał na Miłą z błyskiem w oku.

- Mam wolną kwaterę. Gdybyś chciała.

Na rasistowską odzywkę Wojskowa zareagowała szczerym uśmiechem, który wypadało chociażby zasłonić dłonią. Nic takiego jednak nie miało miejsca, a Żyleta szczerze rozbawiona, jak nastolatka, uścisnęła dłoń Philipsa i wtuliła swój policzek w jego ramię. Miała nieodparte wrażenie, że to on wygrał całą tą rundę podchodów - wywołał w niej sprzeczne odczucia oraz zmusił do porzucenia jakichkolwiek swoich celów w imię wyrównania szans i nadania biegowi wydarzeń znamion sprawiedliwości społecznej. Napisała dla niego kartkę opierając notes o swoje udo i nie puszczając jego dłoni:

Cytat:

"A TY CZEGO CHCESZ? TAK SERIO?”

Przeczytał jej pytanie a potem czule przeczesał oswobodzoną dłonią jej włosy.

- Żebyś została w DiscCity.

Cytat:

“DLACZEGO?”

Odpisała.

- Bo mnie intrygujesz? Jesteś dla mnie wyzwaniem? Bo…po prostu Cię lubię? – Roger próbował ukryć drżenie głosu, najwyraźniej rzadko kiedy miał okazję rozmawiać o swoich emocjach i uczuciach, nerwowo poprawił okulary – Na początku chciałem cię przelecieć, ale jak mnie zaprosiłaś do Lennego…i potem ta kolacja….to było kurewsko fajne. Być z kimś.

Wzruszył ramionami obojętnie jakby zawstydzony, że w końcu się otworzył.

Cytat:

“I WŁAŚNIE Z TYCH WSZYSTKICH POWODÓW DALEJ CHCIAŁEŚ MNIE PRZELECIEĆ?”

Napisała w odpowiedzi i mimo, że czuła podobnie jak on to tylko zaśmiała się bezdźwięcznie, choć całkowicie szczerze.

Cytat:

“SEKS JEST PRZEREKLAMOWANY.”

Dopisała na dole strony, którą wyrwała z notesu i podała technikowi. Chcąc poznać jego reakcję, uniosła jego głowę czule drapiąc go pod brodą i całując go delikatnie u szczytu czoła. Po tym wrzuciła notatnik do kieszeni bojówek i z przekorą przechyliła głowę w prawo, układając ją na drugiej, wolnej, wyprostowanej dłoni jak na poduszce. Następnie wskazała na niego swoim podbródkiem - pytając czy właśnie tak się ten wieczór skończy.

- Może nie spotkałaś jeszcze odpowiedniego faceta – stwierdził czytając ostatnie zdanie – Nie wiem co jeszcze mam powiedzieć. Podobasz mi się. W każdym swoim aspekcie. Byłbym pojebany gdybym wolał spędzić noc sam niż z Tobą.

Gdy wykonała kolejny gest odgarnął czule jej włosy z czoła.

- A Ty czego chcesz?

Miła wskazała dłonią sufit jednocześnie wbijając w niewidoczną nad nim przestrzeń wzrok. Wziął ją za rękę i pociągnął w głąb korytarza. Nie ruszyli jednak w stronę kwater mieszkalnych, a odbili w przeciwnym kierunku. W stronę wind, które ogrodzone były szlabanami, a swoją prymitywną konstrukcją, w ogóle nie pasowały do naszpikowanego technologią statku kosmicznego. Przy rogatkach siedziało dwóch znudzonych żołnierzy Ruchu Oporu. Grali w karty. Przerwali dopiero, gdy zobaczyli intruzów. Phillips sięgnął po swój identyfikator członka pierwszej brygady techno inżynierów im. Alana Turinga.

- Ona jest ze mną – powiedział trzymając Miłą za rękę. Żołnierz przyjrzał się karcie z dwóch stron, oddał naukowcowi dokument i odsunął przepuszczając Draba i Żyletę.

Chwilę później znaleźli się w jednej z kilku kabin, które nazywano windami, choć działały zupełnie inaczej niż ziemskie dźwigi. Pozbawione były kabli a poruszały się dzięki bezgłośnym magnetycznym silnikom. Winda zatrzymała się na ostatnim piętrze statku, a kiedy drzwi się rozsunęły Miła ujrzała nad głową przezroczystą szklaną kopułę. Tysiące gwiazd lśniło tej nocy na czarnym niebie. Potęga wszechświata przytłaczała, przerażała i zachwycała jednocześnie. Szklana kopuła w rzeczywistości była wielką soczewką, podobną do tych używanych w teleskopach. Stojąc w Obserwatorium niemal dotknąć mogła rdzawo czerwonej kuli, noszącej imię rzymskiego boga wojny. Po orbicie krążyły kosmiczne Azyle, w których niegdyś ludzie ukryli się przez zagładą a księżyc w pełni oświetlał swym odbitym blaskiem.

- Nieźle co? – uśmiechnął się Roger przyglądając się Bogumile.

Wojskowa zanotowała w pamięci, żeby opierdolić od stóp do głów Boguchwała, za to, że nigdy ich do obserwatorium nie zabrał, mimo, że miał te same uprawnienia co Philips.

Samym widokiem była zachwycona. Stała przez moment jak dziecko z rozdziawioną buzią wpatrując się w niebieskie kolosy stworzone ręką Boga oraz ich małe, karykaturalne imitacje stworzone ręką człowieka.
Żyleta owszem, widywała już rozgwieżdżone niebo, ale nigdy nie mogła sobie pozwolić na chwilę kontemplacji jego ogromu. Zawsze musiała nasłuchiwać i wypatrywać niebezpieczeństwa, a w tamtej chwili, gdy majestat nieboskłonu przytłoczył jej własny, mało istotny świat krwi, brudu i wiecznej wojny poczuła się bezpieczna. Spokojna. Pewna tego gdzie i z kim się znajduje. Wrażenie jakie wywarło na niej nocne niebo było niczym w porównaniu z tym, jak mocno dotknęło ją poczucie własnej, głębokiej ufności pokładanej w obcej osobie.

Skierowała wzrok na techno inżyniera i w odpowiedzi na wcześniej postawione pytanie, z respektem przytaknęła mu głową przybierając komiczną maskę ojcowskiego uznania dla jego dzisiejszego wybiegu. Nie wiedziała niczego, ani o tym miejscu, ani o Rogerze Philipsie. Nie zmieniało to jednak faktu, że do pierwszych promieni słońca postanowiła zostać obok niego. Nagle zapragnęła zgodzić się tylko na jedną podróż do - nieznanej do tej pory, a i zapewne całkowicie niedostępnej dla większości ocalałych na Świecie - rzeczywistości rozciągającej się poza codziennym, zniszczonym i skarłowaciałym Uniwersum. Philips zabrał ją tam bez cienia wahania i nie wypuścił przez całą noc. Sam oparty plecami o konsolę sterowania pozwolił jej ułożyć się na swojej klatce piersiowej i obejmując jej ciało ramieniem w pełnych pasji słowach roztoczył wokół nich obraz świata, w którym ludzkość dzięki technologii powstała z kolan. W trakcie kolejnych magicznych opowieści, nagle poprosił Miłą o jej notes i coś w nim zapisał. Gdy rano zasnął, a ona wstała na poranny trening z kadetami i spojrzała w notes, znalazła w nim tylko dwa słowa:

Cytat:

"Nie wyjeżdżaj".

Uśmiechnęła się samymi wargami bez cienia wesołości. Kartkę wyrwała i złożoną schowała w małej kieszonce wszytej w wewnętrzną stronę ubioru. Pocałowała technika w szyję i przed samym wyjściem na poranny trening okryła go kurtką mundurową noszącą emblemat jej stopnia wojskowego i naszyte na przedniej pole munduru jej nazwisko.

Starsza Kapral poczuła jak coś rozrywa jej klatkę piersiową, rozwiera żebra i ściska żelazną obejmą płuca niemogące złapać kolejnego oddechu. Widziała już wiele śmierci, setki ran, hektolitry krwi. Znała ból porażki i gorzki smak przegranej. Z tego powodu nigdy nie planowała niczego dalej niż taktyczne działania operacyjne na polu walki. Jednak od sześciu godzin czuła na sobie dotyk ust technika i w głowie ćwiczyła, pierwszy raz od trzydziestu lat, głośną wymowę jakiegokolwiek słowa. Miała świadomość, że nie może zostać w DiscCity. Była pewna, że ruszy za pierwszym wydanym jej rozkazem. Nie chciała jednak przerwać tego, co tworzyło się od nocy w Obserwatorium, między nią a Rogerem. Byli jak mama i tata. Ona operatorem pancerza, on doktorem nauk technicznych. Myślała, że mieli taką samą szansę jak Oni. Chciała mu powiedzieć - “wrócę” - dzieląc się przez to, właśnie z nim, największą ze swoich tajemnic...

Już nie powie.

Żal pętający jej ciało nagle ustał zastąpiony złością wymieszaną ze strachem, który podsycił toporny głos w jej głowie.

PROSZĘ ZNALEŹĆ BRATA I STĄD UCIEKAĆ.

Tylko oni jej zostali - Bożydar i Boguchwał. Spięła wszystkie mięśnie i złamała swój ból podnosząc broń, która zabiła nadzieję na jej normalność. Przejrzała pistolet i magazynek. Nawet jeśli komory były puste to było jedyne uzbrojenie jakie mogło przynieść jej braciom ochronę na pustych rubieżach poza miastem. W pośpiechu przekopała wszystkie rzeczy w kantynie technika poszukując czegokolwiek -nie znalazła jednak niczego, co zwróciło by jej uwagę. W magazynku broni, z której zginął Roger znajdowało się dziewięć pocisków. Gdy z powrotem spojrzała na drzwi, szarak zniknął. W korytarzu usłyszała nerwowe pokrzykiwania i komendy, stukot ciężkich wojskowych butów stawał się coraz głośniejszy i zlewał z wyjącą bez przerwy syreną alarmową.

“Kurwa” - przeleciało jej przez myśl, gdy dostrzegła zniknięcie kosmity. Jedyna szansa na inną drogę ewakuacji niż standardowa, właśnie poszła się wyjebać z piętra. Ze złością raz jeszcze omiotła pomieszczenie spojrzeniem, boleśnie uświadamiając sobie, że technologia obcych była na tyle rozwinięta, że nie pozostawiała najmniejszego pola manewru dla alternatywnych rozwiązań. Żadnych kanałów wentylacyjnych, szybów kablowych, czy innych standardowych dla ludzkiej inżynierii awaryjnych rozstrzygnięć przestrzennych.

Zostało jedynie liczyć na łut szczęścia i swoje umiejętności. Żyleta potrzebowała teraz swojego sprzętu oraz wrócić do normalności. Do standardowych działań operacyjnych odcinających ją od szarpiących się wewnątrz uczuć. Odbezpieczyła broń i zarzuciła na plecy zapasowy, biały laboratoryjny kitel leżący na oparciu sofy. Rękawy były za krótkie, w klatce piersiowej się nie dopinał, ale zwracał na siebie mniejszą uwagę niż kurtka mundurowa z emblematami jednostki i naszytym na froncie nazwiskiem.

Ktoś przebiegł korytarzem po żołniersku wykrzykując przekleństwa. Kroki po chwili ucichły, choć syrena alarmowa nie przestawała wyć. Żyleta wychyliła głowę przez drzwi i rozejrzała po korytarzu. Miała zamiar pochylona ruszyć po ścianie korytarza w kierunku kwatery mieszkalnej trojaczków. Przynajmniej z jednej strony byłaby osłonięta. Korytarz, który otoczony czerwoną poświatą świateł był na razie pusty. Na prawo znajdowały się laboratoria, więc ruszyła w przeciwnym kierunku. Przez nikogo niezatrzymywana zbliżyła się do włazu, który oddzielał część laboratoryjną statku od kwater mieszkalnych zajmowanych przez członków Alternatywy i Ruch Oporu. Zobaczyła, że przy włazie stoi uzbrojony żołnierz Ruchu, który próbuje coś tłumaczyć jednemu z techników gestykulującemu nerwowo rękami. Żołnierz spojrzał na Miłą, lecz widząc laboratoryjny fartuch nie zwrócił na nią większej uwagi. Dalej słuchał skarg i żalów zdenerwowanego naukowca. Mogła próbować się przemknąć obok nich licząc, że zajęci rozmową jej nie zatrzymują lub poczekać aż wojskowy zakończy konwersację i odejdzie od włazu. Wybrała drugą opcję i przeczekała rozmowę próbując połapać się w jej treści. Dopiero teraz uświadomiła sobie, jak duża była szansa, że nie rzuca się w oczy. Świeżo po kąpieli, bez makijażu, z zaczesanymi na gładko, związanymi luźno na karku włosami. Ubrana w zwykłe spodnie, przykrywające cholewy butów, szary, gładki podkoszulek i laboratoryjny fartuch. Wychodząc ze swojej kwatery szykowała się na spotkanie z Rogerem, miała zamiar pokazać mu kim jest bez, tych wszystkich, dodatków budujących stereotyp bezwzględnej maszyny do zabijania...

Już nie pokaże.

- Protestuję, przeciw waszym bandyckim metodom! To jest skandal, zgłoszę to Radzie – grzmiał technik.

- Rada już została poinformowana, powtarzam, niech Pan wraca do kwatery - tłumaczył wojskowy nie zwracając uwagi na Miłą. Naukowiec jednak nie odpuszczał, więc poirytowany młodzian znienacka przyłożył mu kolbą karabinu w brzuch. Jajogłowy padł na kolana, próbując złapać oddech.

- Ile razy mam powtarzać!? Do kwatery!

- To skandal…

Żołnierz odbezpieczył broń i wycelował w draba.

- Wracasz do kwatery czy idziesz ze mną do karceru?

Wojskowy spojrzał na Miłą.

- A ty na co się kurwa gapisz!?

Dopiero teraz znajdujący się w pozycji klęczącej technik zauważył Starszą Kapral. Za pewne znał wszystkich naukowców Alternatywy, więc na widok Żylety w laboratoryjnym fartuchu uniósł pytająco brwi. Po chwili wystękał.

- To moja asystentka! Nie rób jej krzywdy!

- Zabierajcie się stąd!

Kobieta szybko podniosła draba z kolan i przyciskając go do siebie ramieniem postarała się ugładzić jego zranioną dumę lekkim głaskaniem go po ręce. Ze współczuciem dla naukowca i udawanym strachem przed wojakiem skinęła żołnierzowi energicznie głową. Następnie wyprowadziła naukowca w kierunku włazu do kwater mieszkalnych. O tak doskonałym alibi nie mogła nawet marzyć, ale miała zamiar skorzystać z niego w całości.

Ruszyli labiryntem korytarzy, gdy oddalili się od włazu technik zatrzymał się. Przeczytała na identyfikatorze jego nazwisko, nazywał się John Locke. Niski, drobny mężczyzna z postępującą łysiną sprawiał niegroźne wrażenie, jednak po chwili Miła zdała sobie sprawę, że nie tylko ona umiejętnie potrafi udawać strach.

- Ty też służysz naszej sprawie? – zapytał po czym podwinął rękaw i pokazał wewnętrzną część nadgarstka, na którym znajdował się mały tatuaż przedstawiający trupią czaszkę.

- Ave Calvaria, morituri te salutant – pozdrowił Bogumiłę w jakimś starym, wymarłym języku.

Zza zakrętu wyszło trzech żołnierzy Ruchu Oporu. Ciągnęli po ziemi zakrwawione ciało draba. Mężczyzna został dotkliwie pobity, miał zmasakrowaną twarz, jęczał z bólu, Miła z trudem rozpoznała w nim jednego z kadetów, z którym trenowała rankiem.

- Rozejść się do kwater! – ryknął dowódca oddziału. John Locke przytaknął posłusznie, skinął do Bogumiły na pożegnanie i ruszył korytarzem, w którym nagle zaroiło się od żołnierzy Ruchu Oporu. Wojskowi przeczesywali kwatery, wyciągając z mieszkań członków Oddziałów Ochrony.

Bogumiła nie miała zamiaru iść na śmierć, dopóki jeszcze oddychała chociaż jedna bliska dla niej osoba. Zamiast ruszyć do swojego lokum, ze schyloną głową szybkim truchtem i wyrazem dziecięcego załamania nerwowego na twarzy, poszła w kierunku mieszkania Lennego.
Cała ta akcja z czaszkami była jakaś pojebana. Coraz mocniej zaczęła w niej kiełkować idea dobrowolnego poddanie się żołnierzom Ruchu Oporu, którzy widać, mieli dobry powód żeby czesać jednostkę w poszukiwaniu zdrajców. Wybierała drogę pomiędzy wyglądającymi najmłodziej i najmniej doświadczenie wojakami. Między takimi, którzy nie mieli szans poznać jej bez pancerza. Pokonując kolejne metry ze wszystkich sił starała się przypomnieć sobie ręce Philipsa błądzące po jej ciele, zaciskające się na jej ramionach... Delikatnie muskające skórę dekoltu i czule układające jej włosy. To nie sam dotyk był teraz ważny, choć wspomnienie dreszczy przeszywających jej organizm przyćmiewało obrazy zagubionych w półcieniu Obserwatorium szczegółów sylwetek niedoszłych kochanków. "Czy on miał coś na skórze nadgarstka?" - pytał siebie, coraz dotkliwiej czując nawracający ból. Miał gładkie dłonie, ciepłe, pełne troski. Nie mogły być poznaczone bliznami, ani żadnymi innymi rodzajami skaz przeżartego podłością upadającego świata. Nie były i...

Już nie będą.

Miła minęła grupę młodych żołnierzy Ruchu Oporu, którzy wywlekli z mieszkania jednego z jej kumpli z jednostki. Facet miał na sobie jedynie bokserki, jego kobieta darła się i płakała, wyzywając agresorów od najgorszych, ci jednak byli nieprzejednani. Jeden z nich odepchnął ją brutalnie a potem pogroził bronią. Podobne sceny rozgrywały się praktycznie na całym korytarzu. Panował chaos, wyły syreny, koszmar. Skromne przebranie jakim był laboratoryjny fartuch wystarczyło, żeby pokonać krótki dystans. Gdy znalazła się w zakręcie korytarza usłyszała za plecami twardy męski głos.

- Stój! – Wojskowy podszedł do niej zdecydowanym krokiem. Miła przewyższała większość ludzi wzrostem, lecz ten facet był prawdziwym olbrzymem wyhodowanym na sterydach, wydawało się, że szwy jego mundury za chwilę puszczą. W ręku trzymał karabin maszynowy, na razie wycelowany w podłogę. Po chwili dołączyło do niego dwóch kolejnych drabów.

- Musisz się jeszcze nauczyć chodzić jak te pokraki żołnierzu – powiedział wskazując na fartuch – Pokaż dokumenty.

Niedoszła Pani Asystent Naukowa zatrzymała się wpół kroku i mocno zacisnęła zęby. Z wolna, ciągle w tym samym miejscu, obróciła się na pięcie w kierunku, z którego doszedł ją rozkaz. Musiała dobrze widzieć przeciwnika i zmusić go do skupienia na sobie całej jego uwagi. Uśmiechnęła się hardo poświęcając ułamek sekundy przyjrzeniu się nadgarstkom wielkoludów z Ruchu Oporu. Robiła to mimo, że sama nie była pewna, po której stronie powinna się opowiedzieć. Może poza tą jedną - własną i swoich ludzi. Nim agresorzy zbliżyli się do niej, powolnym ruchem dłoni wyjęła z kieszeni broń, jakby szukała identyfikatora i rzuciła ją na ziemię, jednocześnie popychając pistolet po podłodze w kierunku leżącego opodal draba w bieliźnie. Wyszkolona i wychowana w elitarnej jednostce wojskowej ciągle wierzyła, że chociaż tego jednego na świecie mogła być pewna - towarzyszy broni. Po tym uniosła dłonie, mając nadzieję, że na bardzo krótko.

Rozebrany do bokserek i powalony na ziemię młodszy kapral Christopher Anderson niewiele myśląc chwycił za broń i od razu wymierzył w żołnierzy Ruchu Oporu. Komandosi zareagowali błyskawicznie zwracając lufy karabinów w jego stronę.

- Rzuć broń żołnierzu, nie pogarszaj swojej sytuacji! – warknął olbrzym.

- Najpierw wyjaśnijcie co tu się kurwa dzieje!? Dlaczego atakujecie ludzi Alternatywy!? Jesteśmy przecież po tej samej stronie!

Bogumiła mogła walczyć, poddać się i wysłuchać co do powiedzenia ma napakowany drab lub skorzystać z zamieszania i próbować uciec. Wojskowe kurtki zakrywały nadgarstki agresorów, nie odkryła więc czy znajdowały się tam jakieś tatuaże.

Anderson był mądrym facetem i wiedział, że agresorzy mieli w zasięgu swojej broni jego przerażoną żonę. Miła nie wierzyła żeby dał się łatwo sprowokować do oddania strzału. Tak samo nie wierzyła w to, że żołnierze Ruchu posiadali nadmiar prawdziwych danych na temat powierzonego im zadania, którym mogliby i chcieli się podzielić. Korzystając z zamieszania ostrożnie zeszła z linii strzału, ale po niecałej sekundzie usłyszała za plecami polecenie zatrzymania się. Mimo to spróbowała pobiec w kierunku domostwa Paslacka, mając zamiar zatrzymać się lub zwolnić tylko w wypadku napotkania zakrętu lub kolejnej uzbrojonej grupy. Lenny musiał, kurwa, wiedzieć co się dzieje i miał moralny obowiązek jej to wszystko wytłumaczyć.

- A ty gdzie!? – usłyszała za plecami krzyk – Denvers miała rację, to jebani zdrajcy!

Żołnierze najwyraźniej odpuścili młodszemu kapralowi i natychmiast rzucili w pościg za Bogumiłą. Mogli bez problemu posłać w jej w plecy grad kul, jednak najwyraźniej woleli złapał ją żywcem. Po chwili poczuła uderzenie, komandos potężnym kopniakiem podciął jej nogi, poleciała jak długa na zimny metal. Olbrzym stanął nad nią z karabinem, po chwili zbiegli się kolejne draby i żylety w mundurach Ruchu Oporu.

- To jedna z nich! Suka próbowała uciec w przebraniu! – zawyrokował mężczyzna, który teraz trzymał ją na muszce.

- Znam ją! To jedna z Coltów! Ona jest w porządku! – zaprotestowała jakaś Żyleta.

- Tak jak ten, który zajebał Vanhoose’a. Jebane harcerzyki!

Olbrzym zacisnął w nerwach zęby, a potem kolbą wymierzył cios, prosto w czoło Żylety. Straciła przytomność.

Baron korzystał z dobrodziejstw leniwego poranka. Zakopany pod kocem, w piżamowych pasiastych spodniach o luźnych nogawkach kończących się lekko pod kolanem i górze z długim rękawem zapinanej na guziki, obecnie tylko częściowo, a i to co udało się trafić było przesunięte co najmniej dwa oczka. Wzrok chronił przed światłem piętrzący się nad całą kompozycją postawiony pionowo na twarzy cylinder. Mężczyzna miał już wstawać, co powtarzał sobie przez ostatnie pół godziny, ale teraz to już musiał na poważnie bo pęcherz cisnął niemiłosiernie. Wtem wpadł harmider, nie mający litości dla skacowanej głowy. Coś pokrzyczał, coś poprzewracał i wybiegł, nie dając pewności, czy aby nie przyśnił się porannym majakiem.

– Boszzzz – Caleb przesunął kapelusz na bok, próbując zorientować się w otoczeniu. Chyba był w kwaterach Coltów i chyba Jej Wściekłość Macicy zesłała swoich proroków, by zrobili trojaczkom przemeblowanie. Dobrze, że grzeczni żołnierze tak skrupulatnie wypełniali rozkazy, a pinda zapomniała dodać „Plus Truposz i Rita”. Głupia sucz. Willburn zwlekł się i poszedł szukać skarpet, gdy z ubrania przewieszonego przez oparcie krzesła dobiegł radiowy sygnał.

– Tak, tak – odpowiedział, gdy wygrzebał już krótkofalówkę ze sterty. – Wiesz, że to pewnie jest na nasłuchu – rzucił zaspanym, przepitym głosem, gdyby chłopakowi zamarzyło się zdradzać swoją lokalizację. – Nie podobało im się położenie waszego stołu w salonie… czy ktoś mógłby wyłączyć to wyjące gówno?

Ubierał się, trzymając gadające pudełko ściśnięte między barkiem, a uchem.

– ...Słuchaj Truposzu. Proszę weź ze sobą moje bambetle. Przydadzą się w oczyszczaniu AdA z gówna, w które nas ktoś wrobił....

Rozbudzając się i kończąc przywdziewanie klasycznej elegancji, Samedi dochodził do coraz to nowych pomysłów, w jaki sposób żołnierze mogli próbować wyciągnąć od niego informacje o Coltach, albo zmusić do wsadzenia ich w lewe spotkanie.

– Nie wiem za co was ścigają, ale musi być grubo skoro syreny wyją na całej stacji – Baron postanowił się zmyć zanim betonowe wojsko nawiąże połączenie między swoimi całymi dwoma komórkami wewnątrz czaszki i wróci naprostować błędy. – Chwalcie Pana Jezusa Chrystusa, niech ma was w swojej opiece.

Tylko tyle i aż tyle, może się domyślą, w końcu Baron nigdy tak się nie wyrażał, zawsze kładł nacisk na imiona innych, groźniejszych bytów. Kościoły upadłej religii wszędzie miały swoje placówki i były idealnym miejscem, wokół których mogli kręcić się żebracy i bezdomni. Tacy bardzo marni, góry bandaży, kocy i brudnego materiału z wózkami śmieci będącymi całym dobytkiem. Truposz właśnie postanowił zostać jednym z nich. Zaczął dopełniać aktu dewastacji mieszkania weteranów Alternatywy w poszukiwaniu potrzebnego kamuflażu, przy okazji gromadząc rzeczy, które miał na myśli Bożydar. Gdyby tutaj nie znalazł, zawsze zostawała mu opcja odkupienia oryginalnego stroju od wieloletniego posiadacza, gdy już przemknie uliczkami i wtopi się w koloryt rynku, choć stanowczo wolałby uniknąć noszenia cudzego smrodu.

[MEDIA]https://media.moddb.com/cache/images/games/1/72/71878/thumb_620x2000/noemi-varnai-jg.jpg[/MEDIA]

Znalazł wszystko czego potrzeba, łącznie z przebraniem i gratami Colta. Syrena nie przestawała wyć, w korytarzu słyszał krzyki, gdzieś dalej rozległ się wystrzał.

Zawsze w miejscu gdzie się pojawiał, zaczynali umierać ludzie. Klątwa czy zwyczajny pech? W każdym razie w DiscCity następował krwawy przewrót. Prawdopodobnie Ruch Oporu walczył w wojskiem Alternatywy. Tak Truposz podejrzewał. Tylko kto miał w tym interes? Z mieszkańców miasta nikt, więc albo ktoś pracował dla wrogich zewnętrznych sił, świadomie lub mniej, albo zwyczajnie chaos wymknął się spod kontroli. Chaos w postaci Denvers.

Samedi wychylił się ostrożnie za krawędź drzwi wejściowych. Liczył, że nikt nie będzie marnował amunicji na żałosnego żebraka. Przygarbiony wysunął na zewnątrz i podbiegając przy ścianie jak przestraszony zdziadziały kaleka, zaczął zmierzać w stronę szerszej przestrzeni. Drogą, którą poznał chodząc po mieście z Darem. Oczy pilnie lustrowały przestrzeń spomiędzy zwojów bandaża szczelnie owijającego twarz. Rękę schowaną pod warstwami szmat trzymał przy granacie. Ten był silnym narzędziem nacisku w podbramkowych sytuacjach. Rzeczy żołnierza częściowo porozmieszczał na sobie, częściowo upchał w rozklekotanym wózku, pośród maskujących śmieci, złomu i umazanej alko–gównem ściery, która siejąc zapachy miała zapobiec zaglądaniu do środka przez wścibskich. Pchał dwukółkę przed sobą jak wyższa klasa menela. Bożydar Colt tyle tego nakupił u handlarza, że Caleb inaczej nie dałby rady się zabrać. Przyciszoną krótkofalówkę zamontował przy ramieniu. Nakryty płachto–płaszczem z głębokim kapturem, starając się omijać ludzi i nie rzucać w oczy, przemykał do zamierzonego celu.

Żaden z żołnierzy nie zwrócił uwagi na pchającego wózek żebraka. Wywlekali ludzi z mieszkań, bili, popychali. W pewnym momencie Samedi minął trupa w mundurze Oddziałów Ochrony AdA, leżącego w kałuży krwi. Został nafaszerowany kulami, zdenerwowani żołnierze stojący nad trupem pokrzykiwali na siebie.

– Był rozkaz brać ich żywcem! Denvers nas zajebie.

– Wyciągnął nóż! Skąd wiesz, że to nie jeden z nich!? Miałem dać się zabić!?

Wojskowi dalej się kłócili a Truposz ich spokojnie minął przez nikogo nie zatrzymywany. W końcu po paru minutach udało mu się dotrzeć do kościoła.

Znajdował się wciąż w części mieszkalnej statku i nie była to najlepsza wiadomość. Kręcili się tu członkowie Ruchu Oporu w zbyt dużej ilości. Samedi nie znał na tyle dobrze miasta, by wiedzieć czy są inne większe placówki, bardziej na uboczu. Może gdzieś poza statkiem, w kraterze. Brał co się trafiło. Ostrożnie zajrzał do wnętrza przez rozsunięte na boki drzwi. Jak ktoś kto jest w potrzebie ale nie chce się narzucać. Dzieliły na dwie części narysowany na nich symbol czarnego, symetrycznego krzyża wpisanego w okrąg. Parafraza znaku dawnych chrystusowców. Ukrzyżowany człowiek obecnie kojarzył się jedynie z nieprzyjemnymi frakcjami. Syndykat, Kartel, Klan Orląt, to była ich metoda. Choć ci ostatni wprawdzie woleli palić stosy wzorem ruchu założycielskiego, dawnego Ku Klux Klanu. Mieszkańcy pustkowi naoglądali się zbyt wiele na żywo w zniszczonych osadach, by drażnić ich jeszcze krwawymi malunkami wewnątrz miast. Baron wkroczył do środka, zaparkował wózek przy ostatniej ławie i sam w niej przycupnął. Siedząc bokiem miał chwilę spokoju by się zastanowić nad obecną sytuacją. Od ołtarza złożonego z ustawionej na środku mównicy i widniejącego za nim ziejącego czernią telebimu oddzielało go jeszcze z osiem rzędów siedzisk. Kościół był pusty poza stojącą w głębi ubraną w szary habit z kapturem kobietą z wygolonym bokiem głowy. Łajała umorusanego, rozczochranego dzieciaka, a z rozmowy wynikało, że znów były skargi. Młody nakradł. Z wyrzutem, że nie taka była umowa i nie może go już dłużej bronić. Smutna groźba braku wstępu na statek i wylądowania na bruku.

[MEDIA]https://cdn.vox-cdn.com/thumbor/pvpr81z2LNBMqFflg5snoTm-cGk=/85x0:1014x619/1220x813/filters:focal(85x0:1014x619):format(webp)/cdn.vox-cdn.com/uploads/chorus_image/image/27026281/republique_update.0.jpg[/MEDIA]

Szukali nie tylko Coltów, ale i innych członków Oddziałów Ochrony. Nie wszystkich – „jednych z nich”. Wewnętrzny krąg, spiskowcy, puczyści? W każdym razie Ruch wolał zabić więcej osób niż zaryzykować, że któryś z „nich” się wymknie. Typowy objaw paranoi Denvers. W zaistniałych okolicznościach fakt, że Truposz był czysty wiele nie znaczył. Postanowił poczekać chwilę, może Dar zrozumiał przesłanie, ale nawet gdyby... Jeśli znajdował się obecnie poza statkiem, powrót do części mieszkalnej nie był najlepszym pomysłem. Nie istniał też dobry sposób, żeby się bezpiecznie skomunikować. Caleb mógł co prawda spróbować wykorzystać dzieciaka. Gangi młodocianych sierot znały przejścia o których istnieniu nikt inny nie wiedział, często za małych by dorosły się nimi przecisnął. Odpowiednio zmotywowani potrafili być świetnymi posłańcami i przewodnikami. Zawsze coś. Zastanawiało go również, czy kobieta posiadała prawdziwy wgląd w świat duchowy, jak na wielebną, którą się mieniła przystało? Wątpił, ale nie zaszkodziło sprawdzić.

Rozmyślania przerwał odgłos ciężkich kroków. Po chwili do świątyni wbiegło dwóch mężczyzn. Jeden miał na sobie zielony kombinezon roboczy i torbę przewieszona przez ramię, drugi wojskową kurtkę z naszywką Alternatywy dla Ameryki. Wyglądał jak niższa, mniej przystojna wersja Bożydara Colta, jego oczy jednak były czujne i zimne. Samedi widywał już takich ludzi w Las Vegas i raczej nie miał dobrych wspomnień z nimi związanych. Intruzi ledwo spojrzeli na żebraka i kobietę w habicie. Podeszli do jednej z ław, żołnierz złapał za oparcie, napiął mięśnie, podniósł ławę do góry. Pod spodem znajdowała się skrytka. Magazynier bez słowa zaczął ładować do torby pliki papierów, które wyglądały jak kartki towarowe wystawiane przez Unię Handlową. Współczesna namiastka dawnej waluty zwanej dolarami. Draby w niecałą minutę opróżnili całą skrytkę. Dopiero teraz zwrócili uwagę na żebraka i zakonnicę.

– Żadnych świadków – powiedział magazynier a żołnierz tylko przytaknął. Zza kurtki wyciągnął pistolet z tłumikiem. Pierwszy strzał oddał do kobiety w habicie, krew i kawałki mózgu rozprysły się na ołtarzu.

Źle ją ocenił, posiadała wgląd w świat duchowy lepszy niż jego własny, teraz na pewno. Ułamek sekundy na decyzje. Ocena skuteczności podjęcia próby negocjacji zerowa. Truposz zanurkował, wyszarpując spod tony materiałów dyszę miotacza. Zadarł nią swoją kiecę i halki do góry. Próbował tak się ustawić by stożkiem objąć obu drabów jednocześnie z żalem wieszcząc papierowej walucie spopielenie. Nikt nie był dziś tym na kogo wyglądał. Po mieście biegały hordy fałszywych obrońców ludzkości, żebraków, naukowców i magazynierów. Szpiedzy wszelkiej maści i frakcji. Cóż zrobić, jego broń również była cicha. Nacisnął spust ognistego wyrzutnika, skazując grzeszników na piekło za przelanie niewinnej krwi w domu bożym.

Kiedy wystrzelił płomień z dyszy, magazynier wrzasnął przerażony. Pomarańczowe jęzory przypaliły obu mężczyzn, ten z bronią wściekle zaklął. Odskoczył i wystrzelił w kierunku Truposza, jednak chybił, pocisk odbił się od wózka, który przebieraniec przytaszczył do świątyni, w powietrze poleciały drzazgi. Drab w roboczym kombinezonie wyjąc z bólu rzucił się do ucieczki, wybiegł z kościoła, zabójca jednak zamierzał walczyć do końca. Zaczął wycofywać się poza zasięg miotacza.

– Mam pół wtryskary Medex’u… Ty? Wystarczająco dużo naboi? – Truposz zaśmiał się wrednie, wskazując typowi jego żałosne położenie. – Chodź, pokaże ci radość z oparzeń trzeciego stopnia. Moją radość.

Wyprostował się lekceważąco, podpierając groźbę nieugiętą postawą, jakby gardził wszelkimi obrażeniami, które mógłby zadać mu fałszywy żołnierz AdA. Prawdopodobnie był jednym z ludzi poszukiwanych z zaangażowaniem przez Ruch Oporu, albo zwykłym oprychem, co pożyczył kurtkę od trupa walającego się po chodniku.... Nie, Caleb odrzucił myśl. Tłumik i pieniądze, wodniste oczy rekina, zabójca na kontrakcie. Dmuchnął ogniem, chcąc wypalić kontur sylwetki na ścianie kościoła.
– Co za dobry człowiek, caaały łup dzielony na wafla – szydził, wdychając z uwielbieniem zapach wylatującej z maszyny mieszanki.

Napastnik zawył gdy kolejny jęzor ognia liznął go po skórze. Tym razem jednak pozostał w miejscu by utrzymać dobrą pozycję do strzału. Ignorując ból i obrzydliwy zapach spalonego mięsa, skupił się i znów nacisnął na spust a tłumik wypluł z siebie pocisk. Caleb poczuł ostry, przeszywający ból w prawym boku i tylko adrenalina utrzymała go na nogach. Ubranie zaczęło nasiąkać ciepłą, parującą krwią strzykawy.

– Oooo taak, kochanie, daj mi więcej – Willburn ugiął się na nogach, wyjąc perwersyjnie z bólu. Wytrzymał. Postąpił kilka kroków na przód, skracając dystans, stąpając po cienkiej linii między życiem a śmiercią. Zamrugał, przy każdym kolejnym otwarciu powiek, widząc coraz wyraźniej kobietę w habicie unoszącą się nad własnym ciałem. Buty rozmazywały czerwone krople kapiące na podłogę w rozciągniętych śladach podeszw. Ponownie zionął ogniem. Tym właśnie byli, potworami, które przywdziały ludzkie skóry. Czerpiącyni nieadekwatną satysfakcję z zadawania bólu, z zabijania. Kształtowanymi od dziecka w okrutnych rękach zniszczonego świata. Wojna na wyniszczenie trwała.

Ubranie zabójcy zajęło się ogniem. Teraz przed Samedim stała żywa pochodnia. Drab wyjąc z bólu raz jeszcze zdążył oddać strzał. Mimo, że ręka drżała, udało mu się trafić Caleba, który poczuł jak pocisk rozrywa mu mięsień uda. Morderca płonąc padł na kolana, wciąż jednak trzymał rękojeść pistoletu w ręku. Nie zamierzał umierać sam.

[MEDIA]https://www.fightingforfilm.com/wp-content/uploads/2017/07/SF_burn5.jpg[/MEDIA]

Kula szarpnęła nogę Willburna, sprawiając, że musiał oprzeć się ścianę by zachować równowagę. Zacisnął zęby chcąc wytrzymać jak najdłużej. Wyraźnie widział drugą stronę. Mniszka stała przed nim niemal namacalna. Habit miała jednak bielszy. Otoczona lekką poświatą, patrzyła na swoje przezroczyste dłonie i własne zwłoki leżące pod stopami. Uśmiechnęła się nieznacznie i powiedziała tylko „Wybaczam mu”, zanim zaczęła rozpływać w powietrzu. Truposz odwzajemnił uśmiech. Naprawdę jej nie docenił. Medex wprowadzony w żyły za pomocą wtryskary wyrwał go ze stanu zawieszenia. Przyciągnął do rzeczywistości. O nie mój drogi… żywy, bądź ledwo żywy przydasz mi się bardziej, pomyślał. Zerwał z siebie płaszczo–płachtę i zbliżając się w biegu do oprycha spróbował zarzucić mu ją na łeb. Pozbawić widoczności, ugasić i przy okazji obić jak pinatę, gdyby jeszcze za bardzo wierzgał, taki miał cel. Świetna karta przetargowa w kontaktach z Ruchem Oporu nie mogła mu się wymknąć do krainy zmarłych.

Już tylko determinacja trzymała zabójcę przy życiu. Skóra skwierczała, włosy i ubranie się paliły a mimo to wciąż trzymał w ręce broń. Zdołał oddać jeszcze jeden strzał, który rykoszetem odbił się od ściany. Po chwili Samedi znalazł się przy napastniku. Nie miał żadnych problemów, żeby zrealizować swój szalony pomysł. Udało mu się ugasić płomienie, klatka piersiowa draba unosiła się nieznacznie. Żył. Chwilę później drzwi kościoła się otworzyły a do świątyni wbiegli zwabieni hałasem żołnierze Ruchu Oporu. Jeden, drugi, trzeci…Przy piątym Truposz przestał liczyć. Komandosi popatrzyli na dymiące truchło i pochylonego nad nim żebraka.

– Na ziemię kurwa! Gleba! – ryknął jeden ze starszych stopniem wojskowych, Samedi zobaczył kilkanaście luf wycelowanych w jego kierunku – Co tu się dzieje? Kim jesteś!? Ty go tak załatwiłeś!?

– To przecież ten cywil od Coltów! – zauważył młody żołnierz, który kilkanaście minut wcześniej przeszukiwał i demolował kwaterę rodzeństwa.

Truposz mało gwałtownym ruchem mościł się na podłodze. Choć gdyby dostrzegł dyskretną możliwość, spróbowałby uruchomić krótkofalówkę schowaną pod łachami. Na nadawanie, by rozmowa dotarła do Coltów. Jeśli ryzyko oceni na zbyt duże nie podejmie go.

– Złapałem wam zabójcę. Ostrożnie z nim, bo żyje, ale ledwo. Jego przypieczony wspólnik w zielonym stroju magazyniera i z torbą pełną papierowej waluty, niedawno stąd wybiegł. Może go jeszcze dorwiecie – wzruszył ramionami, jakby mijał mu kolejny zwyczajny dzień z życia, gdzie strój żebraka, wózek pełen broni i trupy w okolicy są czymś najbardziej naturalnym.

–Gdzieś tu leży jego pistolet z tłumikiem – skinął nieznacznie brodą w stronę ciała. – Mogę dostać celę z ładnym widokiem?

Świadomość z wolna wracała do przytarganej na przesłuchanie żylety odbijając się pulsującym bólem w jej głowie. Dobrze znała uczucie całkowitego zagubienia po ogłuszeniu tępym narzędziem, więc walkę z nim uznała już za wygraną. Bez problemu dotarła do niej powaga słów Denvers i potencjalne konsekwencje, które mogą ich spotkać. Przypomniawszy sobie ostatnie wydarzenia sprzed blackoutu, przyjrzała się rękom Pani Generał szukając znaku czaszki i jednocześnie czekając na pierwsze pytanie od nadrzędnego oficera.

Denvers ubrana była w prosty mundur w kolorach wojskowej, zgniłej zieleni z rękawami podwiniętymi pod same łokcie. Na jej ramionach brak było oficerskich naszywek, tak samo jak brak było tatuaży lub innych znaków szczególnych. Pociła się drobnymi kroplami błyszczącymi jej na czole. Nad kołnierzykiem wystawał łańcuszek nieśmiertelnika z nazwiskiem. Na zaciętej twarzy dostrzec można było stare, dawno wygojone szramy i małe blizny. Widok ten sprawił, że maska przerażenia noszona wcześniej przez Bogumiłę, opadła zupełnie. Zmusiła się do skupienia wzroku na oponentce i bezwiednie przysunęła się do brata jakby chciała się za nim schować. Mimo hardości we wpojonej i odruchowo powziętej żołnierskiej postawie widać było, że coś u niej nie gra. Mimo to przemowa do wielkiego turnieju się rozpoczęła:

- Od dawna tłumaczyłam Radzie, że powinni weryfikować ochotników, ale brali w swoje szeregi każdego jak leci. I teraz mają za swoje. Alternatywa dla Ameryki, pierdolona korporacja zbrodni – wycedziła przez zęby Pani Generał, a w jej głosie dało się wyczuć gniew i żal.

- Zanim zaczniecie skomleć i zapewniać, że nic nie wiecie, uświadomię was co się stało.– Denvers wyłożyła na stół teczkę ze zdjęciem draba, którego rodzeństwo Colt doskonale znało. Sierżant sztabowy Trevor Bertner. Jeszcze wczoraj Bogumiła sobie z nim żartowała po powrocie z Azylu 47 i nieprzyjemnej konfrontacji z panią generał – Ten oto skurwysyn przedostał się niecałe dwie godziny temu do ambulatorium, w którym trzymaliśmy przebierańca podającego się za Williama Vanhoose’a. Bertner wstrzyknął mu jakiś roztwór do kroplówki. Moi żołnierze przyłapali go na gorącym uczynku, ale zanim zdążył coś powiedzieć, rozgryzł kapsułkę z cyjankiem. Uwierzyłabym, że działał sam, że może ten fałszywy Will zgwałcił mu kiedyś dziewczynę, albo zastrzelił ojca. Tyle, że to był zorganizowany zamach. Wyłączono zasilanie w statku, nie działały kamery, ktoś dostarczył mu truciznę, ktoś majstrował przy terminalach. Dlatego wydałam rozkaz by rozbroić waszą formację. Mój ojciec wykrwawiał się za ten statek, nie pozwolę by przejęli go żałośni bandyci.

Denvers wyciągnęła kolejną teczkę personalną. Ze zdjęcia uśmiechał się szeroko Roger Philipps.

- Bertnerowi prawdopodobnie pomagał ten człowiek. Technoinżynier Roger Phillips. Kojarzycie go? Mieliście z nim kontakt?

Popatrzyła najpierw na Bożydara, potem na Bogumiłę. W starszej z dwóch obecnych w pomieszczeniu Żylet zagotowała się krew. “Nie, kurwa, nie Bertner. Nie Roger. “ - uderzyło w nią głuchym trzaskiem łamanej woli. Od początku miała zamiar współpracować, ale nie kosztem pamięci przyjaciół. Chciała ich oczyścić choćby za cenę wściekłości całych Rubieży. Uderzyła mocno w blat stołu rozkutymi wcześniej rękami żeby zwrócić na siebie uwagę. Echo huku rozniosło się po pomieszczeniu odrywając wszystkich od podjętych działań. Miła wiedziała, że Denvers zna migowy, tak przecież złożyła jej satysfakcjonujący raport taktyczny, więc zamigała do niej:

-“Ja znałam. Nie byli zdrajcami!”

Zapisała na podanym jej notesie nazwisko:

Cytat:

JOHN LOCK - ON BYŁ Z CZASZEK.

Denvers przeczytała nazwisko w notesie, skinęła do jednego z dwóch żołnierzy pilnujących Coltów. Gdy podszedł wyrwała kartkę i wcisnęła mu ją do ręki. Wojskowy wyszedł z kwatery, drzwi zasunęły się za nim cicho.

- Zaczynamy od konkretów, bardzo mnie to cieszy. Sztabowy Bertner został złapany na gorącym uczynku, a Phillipsa znaleźliśmy w jego kantynie. Popełnił samobójstwo, wcześniej zostawił pożegnalną wiadomość – generał przerzuciła kilka stron teczki i wyciągnęła list, który Miła zdążyła przeczytać jako pierwsza, gdy odkryła ciało technika. – Dla mnie to brzmi jak przyznanie się do winy. Pomógł zamachowcom a potem się zastrzelił. Wiemy, że to jemu naczelnik Paslack zlecił zbadać kość pamięci. Problem w tym, że kość zniknęła, nie było jej ani w kantynie ani w laboratorium. Roger musiał ją oddać swoim wspólnikom.

Cytat:

ROGERA ZABILI. KOŚĆ ZABRALI. PODŁOŻYLI LIŚCIK. TO NIE JEST JEGO PISMO. ZNAJDŹCIE JEGO ODRĘCZNE RAPORTY.

Niemowa zapisała kolejną wiadomość, nie chcąc rozstawać się z jedyną pamiątką po Philipsie. Jej oddech był ciężki, emocje skołowane, myśli proste: “Nie dać się zabić. Nie pozwolić zgnoić całej Alternatywy.” Generał w milczeniu przyglądała się Bogumile, jakby próbowała odgadnąć jej myśli i emocje. W tym samym czasie ostatnią krawędź normalności Coltówny wyostrzyła pasja Truposza, który niespodziewanie włączył się dyskusji nieświadomy niczego co siedziało w kobiecie.

– Czy ktoś usłyszał wystrzał? Jeżeli się zastrzelił, a nikt w pobliżu nie usłyszał strzału… Samobójcom nie zależy na wytłumieniu broni. Przeprowadzenie testów balistycznych Colta z kościoła może pokazać, czy to był “ten” egzemplarz. Właściciel w końcu za coś wziął pieniądze, a na piekarza nie wyglądał tylko na człowieka, który żyje z zabijania. Precyzyjnego zabijania. No i mógł też mieć przy sobie kość, on albo ten drugi –
Caleb wygłosił śmiałą hipotezę, odwracając się do obecnych w pomieszczeniu.

Pomimo, że Miła nie miała pojęcia o czym właściwie prawi cyrkowiec to ucieszyła się na znajomy dźwięk pełnego pasji obłąkańczego bełkotu prawie natychmiast uciętego zimnym jak okruch lodu spojrzeniem Denvers.

- Nikt cię nie pytał o zdanie. Zajmij się swoją robotą – wycedziła nerwowo, choć widać było, że to co powiedział Caleb nie uszło jej uwadze. Zabębniła palcami w stół, zmarszczyła czoło.

- Nie zdążyliśmy przesłuchać przebierańca, jesteście jedynymi osobami, które miały z nim kontakt przed śmiercią. Colt, skąd wiedziałeś, że Vanhoose to podstawiony oszust? Przyznał wam się do tego? Co dokładnie mówił na temat człowieka zza kurtyny? Tak go nazwałeś, człowiek zza kurtyny. To określenie pasuje do tego szakala jak jasny chuj.

Bogumiła przytaknęła i powzięła mantryczny trud pozostania w stanie nieważkości swojej oceny dla słów brata.

- Dokładnie - powiedział. - Gość przyznał się do zamiany miejscami z prawdziwym Williamem Vanhoose kiedy byliśmy w Azylu 47. O swoim mocodawcy mówił niewiele. Facet jest zdecydowanie starszy od niego, a naszym Williamkiem kierował przy pomocy jego syna Lucasa, którego musi trzymać blisko siebie. Williamek przystał na pomoc nam i tylko dzięki naszemu układowi wyszliśmy cało z Azylu. Człowiek Syndykatu mógł nas udusić w komorze, ale w zamian za zaoferowanie ratunku dla jego syna Williamek pomógł nam się z tego wykaraskać. - Westchnął. - Williamek od początku mówił, że nie dożyje przesłuchania. Ja głupi myślałem, że jak dopilnuje aby dożył transportu do DiscCity zagrożenie minie i typ coś nam powie. Jak widać byłem jednym z nielicznych, który chciał cokolwiek z niego wycisnąć… Z tą weryfikacją ochotników AdA miałaś rację, ale pamiętaj, że na wtykę werbuje się ludzi z wieloletnią, nienaganną służbą i zaufaniem towarzyszy broni. Dlatego nikt z nas nigdy nie uwierzy, że Trevor siedział w tym od dawna. To, że się zabił znaczy, że ktoś miał na niego haka i go wykorzystał. Nie chciał aby z Bartnera dało się coś wydobyć. Phillipsa nie znałem za dobrze, ale wydawał się uczciwym i oddanym sprawie gościem. - Bożydar zamyślił się po czym kontynuował. - On pewnie też został zmuszony do współpracy w taki czy inny sposób. Jego samobójstwo oczywiście popełnił ktoś inny…

Starsza Kapral nie potrafiła zostać bezstronna, gdy słowa bliźniaka uderzały w jej ideały, ale nie miała czasu na reakcję, bo Denvers pochłonęła informacje i nakierowała obecnych na dalszy tor przesłuchania:

- To zależy kto ich weryfikuje Colt. Prawdziwy Vanhoose zadał sobie wiele trudu żeby ukryć swoją prawdziwą tożsamość. Nie uznawałam go za zagrożenie, dopóki nie zaczęły przychodzić niepokojące meldunki. Pomniejsi przywódcy Syndykatu od lat są regularnie eliminowani a kolejne grupki wchłaniane. Przestali być niezorganizowaną bandą, to organizacja przestępcza, ich ataki są skoordynowane. Osady, które otrzymują pomoc humanitarną, są natychmiast atakowane przez Czaszki. Myślę, że właśnie o to toczy się ta cała gra. Przebieraniec wiedział za dużo a na kości pamięci robota znajdowało się coś czego obawiał się Syndykat. Dlatego próbowali to odzyskać. I chyba im się kurwa udało.

Drzwi rozsunęły się a żołnierze brutalnie wepchnęli do środka drobnego, niskiego mężczyznę z postępującą łysiną. Poleciał na posadzkę, zawodząc płaczem. Bogumiła od razu go rozpoznała.

- Czego ode mnie chcecie?! Nie można tak traktować ludzi nauki! – krzyknął oburzony gość w białym laboratoryjnym kitlu.

- Nazywasz się John Locke? – zapytała niewzruszona Denvers.

- Tak.

Dopiero teraz Locke dostrzegł Miłą. Zbladł, nerwowo przełknął ślinę. Za to Coltówna patrzyła na niego jak na kawałek mięsa, którym w rzeczywistości się już stał, przekraczając próg kwatery służącej za salę przesłuchań.

- Ta żyleta twierdzi, że brałeś udział w spisku. Że jesteś Czaszką – generał spokojnie zadawała kolejne pytania.

- Kłamie! Od dziesięciu lat służę Alternatywie! Jestem patriotą!

Przywódczyni Ruchu Oporu nieznacznie spojrzała na żołnierza, który stał nad łkającym technikiem. Wojskowy podszedł do Coltów i rozpiął im kajdany również u nóg. Denvers wyciągnęła ząbkowaty nóż z pochwy i przesunęła go w stronę rodzeństwa.

- To wasz burdel. Więc lepiej zacznijcie za sobą sprzątać.

Miła zerwała się na równe nogi i podniosła przekazany im nóż. Lekko się zataczając, choć bez cienia najmniejszego wahania podeszła do Locka rozcięła mu rękaw przy nadgarstku. Wszyscy na raz dostrzegli to samo - po wewnętrznej stronie odsłoniętej ręki jajogłowego czernił się mały tatuaż przedstawiający czaszkę.

- To pamiątka ze starych czasów – wyjaśnił naukowiec. – Od kiedy posiadanie tatuaży jest uznawane za przestępstwo i zdradę?

Denvers przez dłuższą chwilę w milczeniu przypatrywała się scenie.

- On ma rację. Tatuaż to żaden dowód. Dlaczego oskarżasz tego człowieka? – odezwała się w końcu generał spoglądając na Bogumiłę – Skąd masz informacje, że to zdrajca? Już raz mnie okłamałaś. Wtedy, na lądowisku. Nie próbuj zaprzeczać.

Najwyraźniej żylecie nie spodobała się bierność Coltów, być może zaczęła podejrzewać, że próbują grać na czas lub nie chcą skrzywdzić wspólnika zbrodni. Znów rzuciła spojrzenie w kierunku dwójki żołnierzy stojących przy drzwiach. Choć komandosi ani drgnęli, żołnierze Oddziałów Ochrony doskonale znali tą mowę ciała.

- “Z rozmowy z nim.” - zamigała Bogumiła do wszystkich.

- “Z pozdrowienia i panicznego poszukiwania sojuszników do ich wspólnej sprawy” - dodała odwracając się do Denvers.

Nie wystarczyło. Wskazała głową na złamanego mózgowca bezdźwięcznie wypluwając słowa prosto w twarz łysego kata:

- “Masz go, więc jego pytaj!”

Generał pokręciła głową z niesmakiem. Wstała, założyła znów ręce za plecy, podeszła do przestraszonego technika i zaczęła bezwzględny taniec nienawiści. Najpierw kopała więźnia, później ząbkowanym ostrzem kaleczyła jego ciało z wolna odbierając mu kolejne zmysły. Zaczęła od wzroku. Skończyła na woli przetrwania. Swój udział w tym miał też Caleb i sama Miła machinalnie wykonująca rzucane jej kolejne komendy.

Bogumiła bezceremonialnie stała nad sceną kadzi potrafiąc się zdobyć tylko na jedną rzecz… stłumienie własnego bólu istnienia przez oczyszczenie z zarzutów jednego nazwiska -

Cytat:

ROGER PHILIPS

- zapisane na karcie z notesu i podane Truposzowi. Połowa z założonego celu została zrealizowana - Roger był czysty. Ból jednak nie odszedł. Żal zaczął pożerać ją od środka. Zapewne przez to całkowicie bezrefleksyjnie odpowiadała na wszystkie pojawiające się potem bodźce. Swoją bezczynnością skwitowała ostatnim zdaniem niewybrzmiałym we wnętrzu teatru tortur Denvers:

- “Żadnych grzechów więcej nie pamiętam, zostało więc tylko popełniać nowe.”

Po słowach nadszedł też czas na ostatnia tam myśl - “Lenny”.Była to odpowiedź na pytanie o ludzi zagrażających swoją wiedzą poczynaniom Ruchu Oporu. Bogumiła nie zawahała się nawet przez moment przed ukryciem tej informacji.

Paslack była rodziną, a rodzinę trzeba było chronić. Rodzina jest najważniejsza.