Kręcąc się po knajpie, Rita szybko zajarzyła, że ciężko będzie ze znalezieniem kogoś, na kogo byłoby ją i Roxie stać. W zasadzie mogła wykorzystać swoje "atuty" jako wsparcie do negocjacji, ale nawet uwzględniwszy tego rodzaju "upust" wciąż nie miałaby sensownej sumy. A to dlatego, że spodziewała się, iż większość ze zgromadzonych zawodowców raczej nie połasi się na gruszki na wierzbie, tzn. że obiecywanie udziału w łupach nie przejdzie. Dlatego darowała sobie dalsze poszukiwania, łapiąc jedynie namiary na parę dobrych mordek. Potem zainteresowała się czymś zupełnie innym. A mianowicie, jej uwagę przykuła jedna ze śmigających w okolicy baru plotek. Ta o zatopionym wraku. Robota poniekąd wchodziła w jej kompetencje, a i zwiastowała możliwość dorobienia wystarczającej ilości hajsu, by mieć na usługi któregoś z traperów. Tylko pewnie wymagała ogarnięcia jakiegoś sprzętu do oddychania pod wodą. Jednak brunetka kminiła sobie, że w mieście nadmorskim powinna bez problemu znaleźć coś takiego. Stąd też odważyła się zapytać o wspomnianą Lori tutejszego barmana.

Rita odprowadziła wzrokiem obce kobiety, po czym wyrzuciła z siebie wszystko, czego dowiedziała się, przebywając w „Trashyard”.

— Proponuję ci spiknięcie się z tym starym treserem, o którym się dowiedziałaś — zarzuciła do medyczki, po zakończeniu nawijki. — Jak mu tam? Saemus „Bico” Washington?

Po dokończeniu śniadania wyjaśniła na rozchodne:

— Ja lecę do portu. Poszukać „Hell Gate” i tej całej Loretty. Podobno ma jakąś robótkę, więc trochę gambli wpadnie. A przyda nam się więcej towaru, by zapłacić za przeprawienie się przez dzicz. Gamble z każdym dniem nam topnieją, a kolesie krzyczą srogie stawki za krótki spacerek poza miastem.

Trochę zajęło złodziejce artefaktów dotarcie na miejsce. A i tam musiała ździebko pokręcić się po okolicy i porozpytywać lokalsów o poszukiwaną blond lalunię. Typiarka jednak była dość znana, więc Rita dość szybko dotarła na miejsce, gdzie miała ją spotkać. W głębi ducha licząc, że robota nie będzie przesadnie trudna, a tym bardziej, nie będzie wymagała użycia ciężkiego sprzętu. Czarnowłosej ewidentnie zależało jej na czasie.

Kiedy Rita minęła zbyt przymilnego jak na jej gust ciecia, dostała się szybko na pokład i mogła wreszcie obejrzeć osiedle. Kawałek ZSA złaziła, więc nie wydało jej się w niczym nietypowe. Zresztą nie dymała przez kawał miasta, by podziwiać sobie widoczki, dlatego od razu ruszyła na poszukiwania Loretty. Przebijając się przez barwny i różnojęzyczny tłum, rozpytywała o poszukiwaną przez siebie blond laseczkę. Na szczęście typiara była dobrze znana, więc szybko udało się ją zlokalizować. Brunetka dostrzegła ją w jednej z knajp, popijającą drina i chroniącą się przed słońcem pod sporym parasolem. Loretta okazała się być ubraną dość swojsko smukłą blondynką o jasnej skórze. Wyglądała, jakby próbowała dojść do siebie po suto zakrapianej nocy, co też Rita spróbowała wykorzystać.

— Ciężka noc, co? — zagaiła po kumpelsku, dosiadając się do jej stolika i uchylając na momencik lustrzanki. — Słyszałam, że potrzebujesz kogoś do roboty, chodzi o jakieś grzebanie w zatopionym wraku, prawda?

Rita lukała na swoją nieco zmuloną rozmówczynię.

Cytat:

Noc była w dechę. Tylko ten poranek…

— Czaję stara — zarzuciła po ziomalsku brunetka. — Też zdarza mi ruszyć w bajlando i nieźle się zrobić.

Uśmiechnęła się zuchwale. Jej rozmówczyni zaś wysłuchawszy tych wspierających słów zaleczyła się drinem.

Cytat:

No mógłby ktoś się przydać, kto by tam wskoczył i pogrzebał. Może udałoby się wyciągnąć coś ciekawego. A co? Znasz się na tym? I kim jesteś? Bo coś cię nie kojarzę.

— Znam się na wielu rzeczach Lori — rzuciła cwaniacko złodziejka artefaktów. — Tułam się po całym ZSA i łapię każdej roboty. Chociaż preferuję wygrzebywanie prawdziwych skarbów z najgorszych i najtrudniej dostępnych pierdolników. Prawdziwych cudeniek. Potrafię dostać się wszędzie.

Mrugnęła okiem spod uchylonych lustrzanek i zamówiła sobie drina.

— Jestem Rita — wyciągnęła przez stół grabę do blondynki. — Bujam się tu od niedawna. Ostatnio robiłam jako technik dla Papá Muerte z Varrios Los Aztecas i kurier oraz łowca dla señor Cantano. Pewnie kojarzysz któregoś z nich...

Zawiesiła na moment głos dla efektu. Potem pozwoliła gadać rozmówczyni. Słuchała detali odnośnie zlecenia, w międzyczasie popijając drina. Jednocześnie kminiła czy da sobie radę bez sprzętu. Ogarniała, że na luzaku wytrzyma oddech tylko na minutę, co stanowiło pewien problem, bo wtedy musiałaby zrobić dużo rundek. I nie ogarnęłaby niczego, co będzie leżeć głębiej. Przez co zaczęła rozważać kwestię zakupu jakiegoś lżejszego sprzętu. Przerwała gdy padła propozycja zapłaty ze strony jej kontrahentki.

Cytat:

Jak będzie coś większego, to trzeba będzie przywiązać linę albo siatkę. I ci na górze to wyciągną. Nurek dostaje 10% z tego co dzięki niemu wyciągnie na powierzchnię.

— Jarzę — odpowiedziała łowczyni skarbów. — Ale myślę, że powinnyśmy nieco podkręcić ten procencik.

Zakończyła zuchwałym uśmieszkiem. Rozpoczęła proces targowania stawki. Chciała przynajmniej trochę wywindować stawkę. Miała do opłacenia drogiego fachowca, jeśli chciała bez przypału dotrzeć do Zaginionego Miasta.

Gdy już dogadała się co do zapłaty, to poruszyła jeszcze jedną istotną kwestię.

— Czy kręcą się tam jakieś mutasy? — zapytała dopijając drina. — Albo inne zwierzaki, które mogłyby przeszkadzać? Bo jeśli tak, to stawka poleci dodatkowo w górę.

Loretta jednak wytłumaczyła jej, że tamta okolica jak dotąd była całkiem spokojna i jeszcze jak dotąd nic tam nikogo nie ojebało. Rita skinęła w odpowiedzi głową, wyraźnie zadowolona. Samo nurkowanie wydawało się problematyczne, jakby jeszcze musiała bawić się w zapasy z mutasami lub aligatorami, to dostałaby pierdolca.

W zasadzie na tym zakończyła się dla niej rozmowa. Wstała od stolika i spojrzała na zleceniodawczynię.

— Nie ogarniasz czasem, kto w okolicy mógłby mi opylić tu jakiś szpej do nurkowania? — zapytała dopijając drina i kładąc szklankę na stoliku. — Po tym co zarzuciłaś, to chyba lepiej jak wezmę coś do pomocy. Chcę dobrać się do najlepszych kąsków.

Lori podała jej trzy adresy, gdzie mogłaby wylukać sprzedawców sprzętu dla pływaków.

— Dziękuwa, to zawijam dupę — pożegnała się złodziejka artefaktów. — Jutro widzę się z twoimi chłoptasiami, tam gdzie ustalone. Narka.

Odnalezienie handlarzy sprzętem do pływania zajęło Ricie drugą połowę dnia, sporo kilosów złaziła, jeszcze bardziej ścierając stare converse'y. Do tego dopiero w ostatnim z trzech poleconych przez Lori składów znalazła to czego naprawdę szukała. Była to maska do nurkowania i mała butla z tlenem, poręczna i niewymagająca żadnych przewodów. Brunetka zapłaciła kolesiowi garstką naboi, dokładnie czterdziestek piątek, po czym pożegnała go i udała się na długi spacer w kierunku hotelu gdzie pomieszkiwała z Roxy.