Coś było wybitnie nie teges z tym miejscem. Być może była to atmosfera wisząca w powietrzu. Upalna, duszna, i zbyt gorąca. Powodowała irytację za każdym razem, kiedy otwierało się kolejny dzień, i próbowało przystąpić do sensownego działania. Być może była to cała ta skrzekliwa, krzykliwa i aż nazbyt kolorowa otoczka, zupełnie nie pasująca do reszty ZSA. Wciągała jak bagno każdego, kto nie zachował swoich zwyczajów. Z ekipy, którą oryginalnie wjechali do Miami, został on sam, i Rita. Dwight szukał sławy jako zawodnik i pewnie gdzieś tam się zaczepi w rozgrywkach Juggersów. Samozwańcza przywódczyni Melody znikła z horyzontu, najwyraźniej przyciągnięta przez blichtr i bajer Cantano. Tamiel i Danny zniknęli również, najpewniej znajdując swoich krajanów z Texasu. James uśmiechnął się na wspomnienie pogodnej blondynki, mając nadzieję, że poszła po rozum do głowy i zabrała się wraz ze swoim rangerem z powrotem. Być może to bagniste, fałszywie krzykliwe miejsce nie wciągnęło jej w całości.

James próbował pozbierać resztki ostatnich dni do względnej kupy. Zachodził w głowę co musiało się stać, że po wyjściu Black Jacka nie był w stanie naprawić świetlika w dachu. Wszystko miał przygotowane jeszcze przed śniadaniem. W świetliku wciąż tkwiła jego ochronna folia, którą zabezpieczał przyszłą robotę. Miami? Choroba płuc na którą cierpiał? Pogoda? Być może. W każdym razie Miami pochłonęło niewielką iskierkę altruizmu Jamesa, pieczętując jego decyzję o tym, że nie chce mieć z tym miejscem nic więcej do czynienia.

W każdym razie następnego dnia ich gospodyni zmieniła nastawienie, niewątpliwie kiedy Black Jack doniósł panu Cantano o ich niepowodzeniu. Niezawinionym całkowicie, choć kozłów ofiarnych pod ręką innych nie było i być może kiedyś James będzie mógł zrozumieć decyzję Cantano o odcięciu ich od zasobów i przyjaznych mieszkańców miasta. To James poczuł na własnej skórze szukając warsztatu i części aby w ogóle ruszyć się i dokończyć zlecenie dla bandyty. Cantano chyba nie miał jednak w planach, że jego ekipa mogłaby szybko i sprawnie wyruszyć w dżunglę, być może ubiegając nową, nieznaną konkurencję.
Pracownik nie musi w pełni rozumieć pracodawcy, jednak ten nie może się dziwić, jeśli pracownik napotyka problemy. Szczególnie takie, o których niespecjalnie mógł wiedzieć. Być może Cantano wiedział o mundurowej ekipie napadającej na siedzibę kultu, być może nie. Jeśli nie, James dziwił się jak w ogóle udało mu się dojść do władzy, i to takiej jaką rzekomo miał. Być może wcale nie miał. Problem z wszelkiej maści bandytami jest taki, że więcej w nich picu niż prawdy, a prawda była taka, że bandyta najpierw jest kłamcą, a potem dopiero bandytą. Cantano mógł równie dobrze serwować im kolejny kit, który niespecjalnie się kleił. James doszedł do wniosku, że całe to zlecenie to nic innego jak pic na wodę. Cantano nie chciał aby ekipa znalazła Rebis. Cantano chciał mapy, aby znaleźć go samodzielnie. Bo większość bandytów to po prostu chciwe skurwysyny były, i Cantano nie odbiegał tu specjalnie od normy. James spokojnie się zastanawiał, ważąc wszystkie swoje opcje. Aby kontynuować zlecenie, musiałby porzucić pojazd w mieście. Bo jakimś przewrotnym zrządzeniem losu zafiksował się na warsztacie i prosta przeróbka rury wydechowej za pomocą pasków uciskowych znanych powszechnie jako trytytki i szarej taśmy montażowej, którą akurat udało mu się nabyć przerastała możliwości Miami. A raczej składał to na karb chwilowego laga swojego umysłu, który uparcie domagał się warsztatu, a ignorował fakt prawie 12 calowego prześwitu, i obecność krawężników praktycznie na każdym rogu. James może i nie był ułomkiem, ale do muskulatury chociażby Dwighta czy jakichś legend sportów siłowych z dawnych czasów wiele mu brakowało i nie raz kładł się pod samochodem będąc w trasie. James dywagował, że niespecjalnie opłaca mu się porzucać pojazd, bo Miami, będąc miastem przynajmniej w zasadniczej części najpewniej miało pewne granice, poza którymi droga najpewniej mogła wyglądać dużo gorzej niż w mieście. Na przykład być pełna dziur lub być zaśmiecona martwymi drzewami. Osuwiska w mokrym klimacie to pewnie też był problem i należało go uwzględnić, ale w trójkę i wyciągarką i zapasem lin James spodziewał się chociaż obejrzeć tą neodżunglę, o której opowiadali lokalsi. Mieszkańcy Miami, jak na ludzi prawie nie posiadających pojazdów co dawało się zauważyć niemal od razu mogli nie wiedzieć, co potrafi zdziałać dobry kierowca z dobrze przygotowanym, terenowym autem, które odpowiednio przystosowane, dosłownie potrafiło pływać po błocie czy pokonywać prawie pionowe skały. A jednak z jakiegoś powodu Miami, i reprezentujący je Cantano mówili nie.
Dalej Jamesowi nie chciało się już myśleć, bo się mu fajek skończył a nowego nie chciało mu się odpalać.

James wyjaśnił sprawę przy wczorajszej kolacji obu dziewczynom i pożegnał się. Krótko, bo nie lubił wylewności, a i nie poznali się na tyle dobrze, by żegnać się wylewnie jak przyjaciele.
- Będę w mieście jeszcze dobę. Mam zlecenie na jazdę na północ, w kierunku Atlanty. Jakbyście zmieniły zdanie odnośnie tego Rebisu, miejsce się znajdzie. - zaproponował na odchodnym. Niespecjalnie wierzył, że dziewczyny przyjmą propozycję, ale nigdy nie było wiadomo co by mogło strzelić im do głowy.

[MEDIA]http://autogaleria.pl/img/712/400/fit/content/uploads/2018/01/jeep-wrangler-unlimited-29.jpg[/MEDIA]

Nazajutrz o poranku stał już na rynku, obserwując trójkę ludzi ładujących towar do jego Jeepa. Obdrapane, oliwkowe auto aż przysiadło na resorach, kiedy wychudzony, uginający się pod ciężarem plecaka człowiek włożył ładunek do bagażnika. Kobieta, o zmęczonych oczach i zapadłych policzkach, i dzieciak, może trzyletni, o płci nieokreślonej przez zabrudzoną twarz.
“Miami prawie ich wciągnęło” pomyślał James i uśmiechnął się do mężczyzny przyjaźnie.
- Ładunek? - zapytał spokojnie czekając, aż mężczyzna odsapnie.
- trzy osoby i osiemdziesiąt kilo towaru - wyrecytował w końcu chudzielec. Oczy otworzyły mu sie z nadzieją, kiedy James wyciągnął wymiętą paczkę fajek. Widząc minę chudzielca, litościwie odżałował gambla.
- Dokąd? - zapytał przypalając człowiekowi fajka. - Jackson.Missisipi. Miałem tam rodzinę... - odpowiedział chudzielec, zaciągając się papierosem.
- Missipi… wyjdzie około tysiąca czterystu. Może mniej, o ile znajdziemy tanią zupę - mruknął James. Rozpoczęli targi, ale szybko się dogadali. Człowiekowi zależało, aby opuścić Miami jak najszybciej się dało, więc James nie pytał o szczegóły. Najpewniej również podpadł jakiemuś lokalnemu watażce, a może buchnął coś, co znajdowało się w ładowanym właśnie plecaku. Kuriera to niespecjalnie obchodziło, choć zastrzegł, że jeśli ładunek jest kradziony i przypadkiem spotkają właściciela, układ przestaje obowiązywać. Człowiek kiwnął głową. Stanęło na okrągłym tysiącu i dwustu gambelków. Pierwszą część dosłownie przelano, bo zaliczką były grube kanistry z benzyną wlane do baku Jeepa.
Kierowca przytwierdził jeszcze dwa zapasowe do tylnych drzwi samochodu i poprawiając kapelusz zajął miejsce za kierownicą.
- No co tak stoisz, człowieku? Ładuj dziewuchę i dzieciaka. Opony stygną - zachęcił zleceniodawcę. Ruszyli. Mieli do pokonania ponad czternaście godzin. Oczywiście tempo było przedwojenne. James szacował jakieś dwie doby, o ile droga do Jackson będzie w przyzwoitym, typowo zdezelowanym stanie.

Zardzewiałą tablicę wyznaczającą granice miasta mijał bez żalu. Zostawił w mieście sporo nerwów, krwi i potu, i miał wrażenie, że mogło być jeszcze gorzej. Strzelił kiepem papierosa przez otwartą szybę wranglera, prosto w zardzewiałą tablicę i dodał gazu.

“Miami. Pieprzone Miami”

Odejście Jamesa w pewien sposób zasmuciło Ritę. Może i bujali się razem zaledwie kilkanaście dni, ale wydawał się najbardziej w porządku z całej kolorowej hałastry, którą wysłano do Miami z paczką dla Cantano. Nawet bardziej niż dobroduszna Tamiel, która w jej mniemaniu była trzymaną pod kloszem dziwaczką, a nie kimś, na kim mogłaby polegać w trakcie brutalnego starcia. Z kim mogłaby na luzaku pogadać na normalne tematy i wypić browarka. Nie mówiąc o tym, że razem z Jamesem przeszli dwie poważne strzelaniny, zatem niejednokrotnie udowodnił on, że można było na nim polegać. Rita zawsze wolała towarzystwo zwyczajnych, poczciwych facetów. I takim właśnie gościem był James. Dlatego po jego deklaracji odejścia objęła go mocno i poklepała solidnie po plerach.

— Trzymaj się chłopie. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spikniemy.

Znalezienie trapera, który chciałby wyruszyć daleko za miasto, graniczyło z cudem. Okazało się, że smagłym mieszkańcom Miami brakło cojones gdy tylko trzeba było zrobić coś konkretniejszego.

Złodziejka artefaktów dupnęła sobie na sofie i rzuciła dziarsko:

— Cześć, Cherry. Szukamy jakiegoś doświadczonego trapera, takiego, który nie boi się wyzwań. Musimy dotrzeć w pewne, potencjalnie niebezpieczne miejsce.

Po pogadance z Cherry okazało się, że nie może im pomóc, ale za to rzuciła namiarem na trójkę tutejszych kozaków od survivalu oraz knajpę, gdzie im podobni mogli usadzić dupsko, zalać robaka i na luzaku ponawijać. Rita od razu wyczuła swoje klimaty, więc po opuszczeniu Ligi Łowców i Złomiarzy z miejsca zaproponowała Roxie, że sama tam wbije. Blondynce sugerując wyczajenie na własną rękę trójki traperów, lub zajęcie się innymi sprawami, jakie mogły jej tam łazić po głowie.

Brunetka szła plażą, wypytując o lokal napotkanych lokalsów. Za ich radą w końcu dotarła do Baysite. Tam zaś niebawem wyczaiła przy zrujnowanym nabrzeżu poszukiwaną knajpę. Miejscówka ulokowana była w sporym, wielokątnym budynku, którego spodnia część wykonana była ze splecionych stalowych równoległoboków, górna zaś składała się z mozaiki rombowatych szyb, z których większość była pobrudzona lub powybijana. Do wejścia prowadziły pokryte podniszczoną tkaniną schodki z pordzewiałą metalową barierką. Wokół samego budynku było sporo miejsca na stoliki, ale od dziesięcioleci musiało ich tam nie być. Przed wojną ta budowla najprawdopodobniej była jakimś barem lub restauracją.

Złodziejka artefaktów wbiła do środka przez częściowo oszklone, skrzypiące drzwi, nad którymi wisiał przybity kawał blachy falistej z wymalowaną sprejem nazwą lokalu – „Trashyard”. Wnętrze było nieco ciemne i przydymione, ale całkiem obszerne. Przez odgłosy rozmów przebijała się archaiczna, skoczna muzyka lecąca z wiekowego gramofonu.

[media]http://www.youtube.com/watch?v=cgdzS4OSQ1M&list=PLBO9fWVG1_sMsBQBfBmYMe_N IK3q6fIno&index=6[/media]

Liczną klientelę lokalu stanowili głównie mężczyźni, przeważnie smagłolicy osobnicy w charakterystycznych skórzanych kapeluszach i butach z aligatora, uzbrojeni w okazałe maczety, ale było też nieco kozackich lasek, co pewnie niejedno przeszły. Poza tym można było dostrzec sporo różniastych indywidualności, w każdym razie w tym miejscu zgromadziła się spora zgraja stalkerów, tropicieli, traperów, myśliwych i poszukiwaczy przygód. Przez co Rita od razu poczuła się swobodniej. To były dokładnie jej klimaty. Dziewczyna po chwili obserwacji podeszła do baru, ustawionego blisko sceny, która od dawna nie była w użyciu. Asortyment stanowiły głównie lokalne napitki, ale było też parę przedwojennych i eksportowanych alkoholi. Łowczyni skarbów oparła się ręką o ladę i zamówiła kielicha czegoś najtańszego, po czym zagaiła do polewającego.

— Szefie, kojarzysz jakiegoś byka, który bez marudzenia ruszyłby ze mną na mały szaberek kawałek drogi za Miami?