Rita siedziała w pokoju, próbując uruchomić laptopa. Już wcześniej miała podejrzenia, że się wydupczył. I słusznie, jak się okazało. Bateria była całkiem rozładowana i komputer zdechł na amen... albo przynajmniej do chwili aż brunetka nie znajdzie możliwości, by go podładować. Podobnie było z aparatem. W cholernym Miami elektronika kosztowała tyle, co w reszcie ZSA, ale była znacznie trudniejsza do dorwania i ledwo dychała. Fakty były ponure. Jeśli będzie trzeba włamać się do jakiegoś komputera lub elektronicznego systemu, to nie miała przez co się do niego podłączyć. Wszelkie kamery, zwykłe czy na podczerwień i inny chuj, czujniki ruchu, czytniki, systemy zabezpieczeń, roboty strażnicze itd. były obsługiwane i nadzorowane przez komputery... Istniała oczywiście szansa, że obiekt nie był tajny, ani zabezpieczony, lub, że od dawna nie było w nim zasilania. Różnie mogło być. Okularnica jednak nie lubiła działać w ciemno i wolała być przygotowana na wszelkie okoliczności. Dlatego podkurwił ją nędzny stan jej sprzętu.

Po pewnym czasie do pokoju wpadła Roxie. Widocznie załatwiła swoje sprawy na mieście. Zarzuciła do niej nawijką na temat tego co udało jej się ustalić.

— Spoko — odparła koleżance łowczyni skarbów. — Zatem obskoczyłyśmy większość osób wartych uwagi... i chyba już nic lepszego nie znajdziemy. Możesz jutro wszystko dogadać. Ja jeszcze będę musiała opylić fanty, by mieć na tę zaliczkę. Bo u mnie też krucho z gamblami.

Spojrzała w kierunku okna.

— Nie ma co się szczypać. Ta Kimberly dała najlepszą ofertę. A Zaginione Miasto, jeśli chociaż w połowie jest takie jak w legendach, to powinno mieć dość fantów nie na jeden wypad, ale miesiące, bądź nawet lata plądrowania. Uwierz mi, znam się na tym.

Mrugnęła okiem znad lustrzanek.

Następnego dnia po rozmowie przy śniadaniu Rita udała się w miasto. Miała oczyszczone fanty i chciała je jak najlepiej opylić. Nie śpieszyło jej się zbytnio, więc miała czas by poszukać najlepszej oferty.

- Teraz już powinno być dobrze. Niech przez tydzień oszczędza rękę, najlepiej nosi ją na temblaku. - Powiedziała układając kończynę chłopca na prowizorycznym opatrunku, zrobionym z jakiegoś przyniesionego prześcieradła.

Z wdzięcznością przyjęła zapłatę, szczególnie mocno ciesząc się z płaszcza z kapturem. Takie coś na pewno mogło się przydać w dżungli. Co do komfitur planowała zgodnie z zaleceniami Kimberly wymienić je na coś “lżejszego” Nadal musiała znaleźć sobie jakiś hamak czy menażkę. Była też gotowa wymienić swoje obuwie, jeśli uda się jej jakieś znaleźć. Cóż… nie pozostało nic innego jak poszukać na mieście i znaleźć tyle ile się da. Mimo iż Kimberly odradzała niesienie jedzenia, wolałaby coś mieć. Na razie nie była przekonana do przepatrywaczki, a jakaś jedna puszka czy torebka makaronu mogły się nadać. Wszystko jednak zależało od tego co uda się jej znaleźć i opłacić tymi nielicznymi gamblami, które miała.

Roxy stara się kupić to co sugerowała Kimberly plus to co w poście

Rita pobujała się nieco po Miami i udało się zawrzeć kilka całkiem korzystnych deali, dzięki czemu zarobiła 75 gambli, głównie w produktach żywnościowych. Część z nich wydzieliła na zaliczkę dla przewodniczki. Resztę razem z resztą szpeju zachowała na ewentualne przyszłe transakcje.

Jeszcze raz brunetka rozglądała się po mieście za jakąś elektroniką. I to dość rzadką, dlatego nie robiła sobie zbytnich nadziei, że coś złowi. Zwłaszcza w stanie używalnym. Cholerne Miami...

Jeśli chodziło o wyruszenie w drogę, to okularnica była już wcześniej dobrze przygotowana. Dlatego nie poczyniła sporych zakupów. Jako że wycinać krzaczory trzeba było na zmianę, to stwierdziła, że jedna czy dwie maczety w ekipie w zupełności wystarczą. Zamiast kapelusza mogła użyć swojej chustki, miała też okulary przeciwsłoneczne. WD-Tabsy i kawę oraz herbatę również posiadała. Rozejrzała się za to po składowisku Kimberly w poszukiwaniu hamaka.

1. Rita chce kupić hamak od Kimberly.
2. Przekazuje też 30 gambli z tego co zarobiła za sztućce.
3. Szuka mikro paneli z ogniwami fotowoltaicznymi albo składnikami na nie. Chce sobie kupić/złożyć ładowarkę na baterie słoneczne do swoich urządzeń.
4. Jak nie znajdzie nic z pkt 3, to szuka 100% sprawnych baterii do aparatu i laptopa.

Pierwsza część drałowania do Zaginionego Miasta ciągnęła się przez betonowo-roślinną dżunglę nagrzanego niczym patelnia Miami. Fakt, że droga prowadziła przez miasto miał jednak dla brunetki niewielkie znaczenie. Po wydostaniu się z jako tako ogarniętego centrum z niesmakiem przypomniała sobie przyjazd do miasta. Przebijanie się przez niedostępne, dzikie tereny aglomeracji, pełne odgłosów, śladów, a nawet obecności zwierząt i innego cholerstwa. Gdzie co kilkadziesiąt metrów zachodziła konieczność dokonania objazdu z powodu zawalonej, zarośniętej lub zatarasowanej przerdzewiałymi autami, obalonymi drzewami, śmieciem czy gruzem drogi. Kolorowa, acz niegościnna fauna i flora mogłaby być gratką dla przedwojennego biologa, jednak w Ricie budziła wyłącznie niepokój. Była rangerką i globtroterką, ale ze wszystkich dzikich terenów najlepiej znała się na ruinach. Dlatego ostrożnie stawiała stopy i starała się niczego nie dotykać, ani też do niczego zanadto nie zbliżać, o ile to nie było absolutnie konieczne. Każdy zwierzak mógł być nie lada skurwielem, agresywnym i niebezpiecznym, jadowitym, trującym, albo zakaźnie chorym. Mógł też być jebanym mutasem. Ba, z roślinami było nie lepiej!

Na szczęście w tych kwestiach szafirowooka mogła oprzeć się na autorytecie i doświadczeniu Kimberly. Dlatego słuchała kobiety we wszystkim. Za dużo sama przeszła, by nie opierać się na radach speców. Zresztą, wiedziała, że wewnątrz Zaginionego Miasta sytuacja się odwróci. Tam to ona będzie na swoim terenie. Już nie mogła się doczekać.

W każdym razie ranek przywitał ją jebaną ulewą, a jedyną osłoną, jaką miała przed dżdżystym chujkiem, była narzucona pospiesznie na głowę skórzana kurtka. O wiele lepiej zmianę pogody zniosła jej przewodniczka i Roxie. Obie miały łachy chroniące przed deszczem. Na nieszczęście powojenna Floryda miała dla okularnicy więcej atrakcji. Po pewnym czasie bowiem dotarła razem z kompankami na podmokły teren i musiała liczyć się z przemoczonymi nogami i butami. Zacisnęła jednak zęby i parła zdecydowanie do przodu. Z każdym krokiem była bliżej tajemniczego skarbca pełnego artefaktów sprzed wojny, a to rozpalało jej zmysły i podnosiło determinację oraz morale. Pozwalając łagodniej znosić znój i trudy.

Kiedy na dobre znalazła się towarzyszkami na „Malarycznych Bagnach”, przestało lać. Ale nie mogło być za dobrze, więc w zamian pojawiły się owady. Na szczęście w tym wypadku mogła owinąć głowę chustą, wolne fragmenty ciała smarując cuchnącym mazidłem, które poleciła jej i lekarce Kimberly. Potem był znowu mozolny marsz. Brodząc w wodzie, szło się o wiele wolniej. A i zatrzymać się nie było bardzo gdzie. Stałego lądu było jak na lekarstwo. Na domiar złego jakiś czas później znowu jebnął deszcz. Ale znalazł się w tym wkurwiającym momencie okruszek nadziei. Przewodniczka bowiem w międzyczasie dostrzegła odpowiednio stabilne i suche miejsce, w którym można by się zwalić z tobołami i rozbić obóz.

Z nowym zapasem sił tchniętym przez kroplę nadziei na odpoczynek Rita ruszyła do przodu, wysłuchując planów Kim na dalszą część dnia. W pewnym momencie za kępą wodnych chwastów dostrzegła coś, co wyglądało na kłodę. Pozornie. Przy dokładniejszych oględzinach okazało się, że natura tego obiektu była znacznie mniej prozaiczna, za to bardziej niebezpieczna. Kobieta bez wątpienia dostrzegła sylwetkę aligatora. O czym bez wahania powiadomiła swe towarzyszki. Przewodniczka od razu zasugerowała ucieczkę, zaś poddenerwowana okularnica pospiesznie podążyła za nią.

Rzut na uciekanie: 16, 1, 18

— Kurw... — wyrwało się Ricie kiedy dostała cios pyskiem aligatora w łydkę i runęła prosto w wodę.

Fartem jeszcze zdołała urękawicznionymi dłońmi głęboko wbić się w grząski grunt, w panicznym odruchu ucieczki wydzierając odsłoniętymi palcami pokaźne grudy ziemi. Drugi uśmiech fortuny objawił się tym, że po chwili z pomocą przyszła jej Kimberly, dzięki czemu zdołała się doczłapać na brzeg, zanim głodny gad ponowił atak.

— Dzięki stara! — rzuciła łowczyni skarbów, próbując uspokoić oddech i gorączkowe bicie serca.

Uderzona noga nieco ją szczypała, ale było to o wiele lepsze niż skończenie w brzuchu łuskowatego sukinsyna.

Po rozbiciu obozu Rita filowała, jak jej przewodniczka poluje. Sama była niezgorszą rangerką, ale nie za bardzo ogarniała tutejszy typ terenu. Nie wiedziała dokładnie co i jak łapać, ani co jest zdatne do szamania i po jakiej obróbce. Nie ulegało wątpliwości, że gdyby udało jej się zakumać to wszystko, to mogłaby dopisać do listy swoich wykutych terenów dżunglę.

W nocy położyła się w hamaku. I kimało jej się całkiem nieźle, choć wilgotna atmosfera i sporadyczne opady deszczu nieco uprzykrzały spoczynek. O owadach i innym cholerstwie nawet nie wspominając.

Rano okazało się, że rzeczy suszone przy ognisku były dość suche... acz nie do końca. Niestety trampki Rity nie zdążyły całkowicie wyschnąć, co dziewczyna skwitowała kwaśnym wyrazem twarzy. Reszta odłożonej odzieży jednak była zdatna do nałożenia bez dyskomfortu płynącego z dotyku wilgoci.

W pewnym momencie Kimberly wspomniała, że ich cel jest dokładnie tam, skąd wznosiła się smuga dymu, którą okularnica zdołała dostrzec już podczas zwijania obozu. Brunetka wskoczyła na zrujnowaną ławkę i chwyciła lornetkę, by obejrzeć źródło i przyczynę ulatniania się spalin. Niestety niewiele wyczaiła. Nawet ze sprzętem nie mogła wylukać nic ponad plątaninę drzew. Trzeba było zawinąć dupsko i podejść bliżej. Czemu złodziejka artefektów była przychylna z dwóch powodów. Pierwszy stanowił fakt, że nie uśmiechało jej się nadkładać drogi i dymać na około. Drugi stanowiła zwykła ciekawość, dodatkowo podsycona podejrzeniem, że mogli za tym stać ludzie Cantano. Sprytna laska nie wątpiła, że szycha z Miami nie daruje sobie i nadal będzie dążył do znalezienia Rebisu. Przez cały pobyt w mieście zdawała się czuć jego oddech na karku i z ulgą przyjęła długo odwlekaną możliwość jego opuszczenia. Za osobliwe uznając, że ustawiony gnojek zwyczajnie dał jej, Jamesowi i Roxy spokój. Ale to mogły być tylko pozory... Które jak dotąd niewiele oparcia miały w rzeczywistości, bo dziewczyna non stop starała się baczyć na doczepiony ogon, czy ewentualnych szpiegów. Stąd, jeszcze nic nie wskazywało, że kolo ruszył za cudownym artefaktem, lub postanowił mieć na nią oko. Kobieta miała nadzieję, że się w tym nie myliła... W każdym razie w danym momencie stwierdziła, że jeśli to był Cantano, to warto sprawdzić jak sobie radzi i ilu zabrał ze sobą ludzi. A to m.in. dlatego, że mając ten sam cel, mogło w końcu dojść do konfrontacji bossem i jego pachołkami. Ale nawet jeśli to nie był on, to warto było wyczaić, co się tam dzieje, przy okazji skracając sobie marsz. Szafirowooka umiała poruszać się bezszelestnie, a i sztuka kamuflażu nie była jej obca, więc raczej nie obawiała się, że wpadnie w tarapaty. O Kim w tym względzie również się nie martwiła. Jedynie za Roxie nie mogła ręczyć, ale tę na ostatnim odcinku można było zostawić na jakiś czas z tyłu, by na spokojnie przeprowadzić rekonesans.

— Trzymajmy się planowanej drogi. Ja bym to chętnie obczaiła — odparła.

Roxy z trudem łapała oddech po ucieczce. To… to było szaleństwo! A mogło być tu tego więcej. Z niedowierzaniem patrzyła na swoje towarzyszki gdy te ruszyły dalej w poszukiwaniu miejsca na obóz. Jej oczy cały czas przesuwały się po okolicy gdy szły i reagowały nerwowo na każdy najmniejszy szmer. Dopiero gdy zapłonęło ognisko uspokoiła się nieco. Zmieniła ubrania, a te które miała na sobie rozwiesiła podobnie jak Rita. O ile płaszcz i gumowce nieco ją chroniły to reszta i tak chłonęła wilgoć. Wysuszyła też bandaże i opatrunki, je jednak chowając na noc z powrotem do torby lekarskiej. Lekarka była pod wrażeniem jak Kimberly radziła sobie w dziczy… teraz nie żałowała żadnego opłaconego gambla… nie licząc faktu, że w ogóle ruszyła na tą wyprawę.

Podobnie jak towarzyszki rozwiesiła hamak i to w nim ułożyła się do snu okrywając zarówno kocem jak i płaszczem przeciwdeszczowym. W dłoniach ściskała mocno zapalniczkę mając nadzieję, że przyniesie ona im nieco szczęścia.

Roxy obserwowała wskazana smugę dymu. Wysuszone przez noc rzeczy spakowała do plecaka, który tak jak torba lekarska ponownie zniknął pod płaszczem. Gdzie był dym… musiał być też ogień. Czyżby Cantano udało się dotrzeć do celu dzięki ich szkicowej mapie? A jak tak to co wtedy? A może to był ktoś inny. Ktoś dzięki komu sekta dostawała te wszystkie pamiątki? Lekarka wsłuchała się w propozycje towarzyszek o przytaknęła ruchem głowy.
- Idźmy tak jak szłyśmy. - Powiedziała cicho spoglądając to na Ritę to na ich przewodniczkę. - Sprawdźmy co to… chyba lepiej jak nas nie zaskoczy w samym mieście, nie?