Późny wieczór, okolice Miami Beach, zamieszkałe korty tenisowe, Miami.

Mimo pogarszających się warunków pogodowych Rita nie porzuciła postanowienia, by nieco się rozejrzeć. Uznając, że wstępny zwiad może okazać się pomocny przy późniejszej infiltracji siedziby sekty. Przedostawszy się na teren wewnętrzny przez siatkę, zbadała płaski budynek, który okazał się zaledwie kilkoma garażami. Przeszukanie pierwszych pomieszczeń zakończyło się z dość mizernym skutkiem. Dopiero ostatnie dwa garaże, dobrze zamknięte, okazały się zawierać jakieś fanty, które złodziejka artefaktów ochoczo zgarnęła do torby. Bardziej jednak interesowały ją łachy kultu, które udało jej się w końcu odnaleźć w rogu budynku pod kupą jakichś bezwartościowych śmieci. Ich stan, w świetle mglistych wspomnień z nudnego szkolenia Tybalda, wydawał jej jednak się w jakiś sposób podejrzany. Nie mogła stwierdzić dlaczego, więc mimo wszystko wzięła je ze sobą. Potem ostrożnie opuściła teren garaży, zacierając po sobie ślady i zamykając z powrotem bramy.

Następnie rozejrzała się trochę po podwórzu i udała się w gęste zarośla w celu obserwacji głównego budynku. Burza jednak zagłuszała wszelkie odgłosy z wewnątrz, a panująca głęboka ciemność utrudniała dojrzenie czegokolwiek ponad kilka strumyków światła wydobywających się przez szpary z wnętrza. Z powodu panującego wokoło zaśmiecenia Rita dość niezgrabnie przekradła się przez bujną roślinność do budynku, w którym powoli zaczęło się ściemniać. Światła gasły w otworach okiennych, jedno po drugim. Jeszcze tylko na piętrze widać było jakieś oznaki życia. Lokatorzy prawdopodobnie udawali się na spoczynek, co dodało odwagi dziewczynie i zachęciło do próby włamu. Jednak ani frontowych, ani tylnych drzwi nie dało się jej otworzyć od zewnątrz, mimo że w obu zręcznie rozpracowała zamki. Nie zamierzała się jednak poddawać. Obejrzała dokładnie budynek dookoła i jej dociekliwość w końcu została nagrodzona, gdy w jednym miejscu dojrzała zwoje roślin pnące się po ścianie, dzięki którym mogłaby się wspiąć na górę. Mimo kiepskich warunków atmosferycznych szybko zdecydowała się ten krok. Będąc na dachu i zaczęła szukać jakiegoś alternatywnego wejścia do wnętrza budynku. Może ujścia wentylacji, jakieś klapy, otworu na dym albo zwykłej dziury w poszyciu.

Późny ranek, dom gościnny señor Cantano, Downtown, Miami.

Rita dokonała rozpoznania kortów zamieszkanych przez członków sekty i mogła się ostatecznie upewnić, że to dokładnie ta, której szukali. Niestety pogoda pod psem i zabezpieczenia budynku nie pozwoliły jej na zbadanie samej siedziby kultu. Zatem następnego miała pełną świadomość, że będzie musiała improwizować. Udało jej się zdobyć szmaty sekty, ale wydawały się jej podejrzane, a zapytana o Tybalda Jenny powiedziała, że prawdopodobnie dziś się nie zjawi. Cóż, nie mogła więc zweryfikować ich jakości, a to wymuszało na niej udawanie nowicjuszki zgodnie z pierwotnym planem. Ci jednak w jej mniemaniu mogli być pod baczniejszą obserwacją, niż zwykli adepci.

Przy śniadaniu zauważyła, że nie ma nikogo poza nią i Jamesem.
— Dziś nasz wielki dzień, jak się czujesz brachu? — zapytała kierowcę.
Po jakimś czasie Jenny przedstawiła jej i Westowi jakąś jasnowłosą kobietę. Okazało się, że Cantano przydzielił im kolejną osobę do roboty. Czyżby wątpił, że sobie poradzą?
— Witaj w ekipie, jestem Rita. Robię za ekspertkę od obchodzenia zabezpieczeń wszelakich. A ty, na czym się znasz? — zapytała Roxy.

Tymczasem za oknem w najlepsze trwał jakiś lokalny karnawał. Barwne tłumy zajęte zabawą powodowały dużo hałasu. Ricie jednak to nie przeszkadzało, była raczej rozrywkowym typem. I może sama wzięłaby udział w zabawie, gdyby nie to, że myślała o wykonaniu zlecenia. Siedząc nad talerzem, rozmyślała nad kolejnymi posunięciami i planem infiltracji siedziby sekty.

W pewnym momencie Jenny wpuściła do środka jedną z roztańczących kobiet, paradujących po ulicach. Rita spojrzała z uznaniem na jej barwny strój.
— Cześć, nie ma sprawy. Zaraz pewnie Jenny ci coś przyniesie. A jak tam zabawa? Gdzie zmierza parada? Zastanawiałam się właśnie, czy nie wpaść tam później, rozerwać się nieco.

Kolejny poranek z przepięknym, błogim kacem wspomaganym bólem klaty. Błogostanu przerwanego skrzeczeniem papug, czy innego skrzydlatego cholerstwa nie potrafi spierdolić dnia zanim się dokładnie zaczął. Wieczorne włażenie po kortach, a właściwie spanie w samochodzie jednak się Jamesowi opłaciło, bo ból w klacie wyraźnie zelżał. A może to ból pod czaszką był silniejszy i wszystko się rozmywało? Nie zamierzał się uskarżać, i korzystając z dogodnych jak na kurierską robotę warunków, czyli czystej pościeli, w której właściwie nie pamiętał jak się znalazł, i z bieżącej wody w kranie, postanowił zrobić porządek z ostro już wybujałym zarostem. Postanowił też zmienić koszulę, na czystszą, choć niezbyt pasującą do skórzanej kurtki, z którą nie zamierzał się jednak rozstawać. Duszno w niej było, czasem wręcz parno, ale jako tako chroniła skórę przed moskitami, a czarny stetson osłaniał twarz od piekącego ostro, florydzkiego słońca. Czarny T-shirt, który tak lubił był podziurawiony, wiec James wydarł z niego kilka szmat, zamierzając użyć ich do czyszczenia samochodu lub broni.

Karnawał. Dawno nie widział porządnej zabawy, choć w przypadku Detroit najczęściej ścigano się do oporu, potem wlewano w siebie hektolitry alkoholu. Dziewczyny były również. Zawsze lgnęły do samochodziarzy, jak blacha do magnesu. W czasie imprezy, wszystko jest proste, wystarczy wrzucić na luz. Tu na luz wrzucili chyba dobry tydzień temu, bo chlali, bez opamiętania i stukali się chyba na każdym rogu. Z drugiej strony, jeśli po żarcie wystarczy wyjść do dżungli, i złapać to, co nie uciekło, to w sumie mogli mieć wakacje.
A propo luzu, James przypomniał sobie o samochodzie, do którego zszedł zaraz po porannym goleniu, i kolejnej pastylce. Nie zostało mu wiele, i zanotował w pamięci, aby rozejrzeć się za jakąś apteką. Pierwsze co zrobił po zejściu do Jeepa to starannie przetrzepał bagażnik, wyciągając z niego głowę zabitego przez Melody meksykańca. To szkaradne trofeum zaczynało już nieźle śmierdzieć i sinieć, a James szanował swój bagażnik i samochód o wiele bardziej niż honor jakiejś stukniętej baby z Apalachów, więc bezceremonialnie wrzucił całe zawiniątko z głową do pobliskiego śmietnika, aby tam popsuło komuś nastrój. Następnie starannie wytarł blachę bagażnika z krwii, zabrał rzeczy zrabowane zbirom w uliczce, zamierzając szczególnie ciepło zapoznać się z pistoletem zabitego człowieka Cantano. Nóż bojowy meksykańca, w fajnej, skórzanej pochewce przypiął sobie do pasa. Nie zapomniał wziąć niedopitej flaszki whisky, wkładając ją sobie do wewnętrznej kieszeni kurtki.
“Jeszcze pas do Colta i wyglądałbym prawie jak z Teksasu…” pomyślał schodząc na śniadanie. Zamierzał zjeść jajka, albo jakiś rosół, o ile byłby z tych drących się papug za oknem, jak ostatnio. Niestety, ciepłego posiłku nie było, a sam nie zamierzał fatygować sympatycznej azjatki, aby specjalnie dla niego w i tak hałaśliwy i duszny dzień rozpalała całą kuchnię. Kawy jednak nie odpuścił.

- Czuję się nieźle, jak na postrzał z czterdziestki - James zajął miejsce obok siedzącej przy stole Rity i wyjął broń Alonso, pokazując z czego oberwał, i czekając na zamówioną kawę, zaczął rozkładać i czyścić Sig Sauera, nasączając skrawki t-shirta whisky, a widząc stojącą na stoliku oliwę, użył kilku kropel aby zająć się sprężyną i mechanizmem spustowym.
Chwilę później, dosiadła się kolejna dziewczyna. Lekarka, sądząc po pytaniach.
- James West, miło mi - ukłonił się, patrząc przez dłuższą chwilę na Roxy i wrócił spokojnie do pucowania broni i picia kawy.

- Póki co nie. Jedynie czasu. Chyba, że miałabyś Mallonix. Zaczyna mi brakować - James skończył czyścić broń i sięgnął po papierosa, zaciągają się mocno. Omal się nie zakrztusił, widząc co wpadło do kamienicy. Pytania, które mu się cisnęły jakoś nie potrafiły znaleźć racjonalnej odpowiedzi. “Co to za strój? Skąd to się tu wzięło? Czy to nie jedna z tych, co nalewała drinki w wieżowcu?” Myślał, patrząc na blondynkę, co pewnie wyglądało jak gapienie się niczym sroka w gnat.
- Nie spiesz się. Poczekamy - ledwo mu się udało, bo na usta cisnęło się “Popatrzymy”.
Ale i tak było nieźle, jak na kaca, postrzał i prawie nagą blondynkę.

Późny ranek, dom gościnny señor Cantano, Downtown, Miami.

Rita wysłuchała nieznajomej i odezwała się dopiero gdy usłyszała, że Jenny wraca z wodą
— Tak, nie jesteśmy tutejsi, Andy. Ja z pewnością później wpadnę na zabawę. Po śniadaniu jednak mam pewną sprawę do załatwienia. Więc raczej za kilka godzin. Trzymaj się — pożegnała ciepło paradnie wystrojoną blondynkę.
Gdy tamta wyszła, złodziejka artefaktów w sposób oględny wtajemniczyła Roxy w plany ekipy. Zrobiła to, ponieważ okazało się, że ludzie Cantano i sam boss niewiele powiedzieli tamtej o dotychczasowym przebiegu zadania. W każdym razie nowa została poinformowana o tym, że muszą dorwać z niedawno zlokalizowanej siedziby sekty mapę prowadzącą do jakiegoś zaginionego miasta i artefaktu – Rebisu, który chce dorwać ich zleceniodawca. Żeby dostać się do poszukiwanego przedmiotu, będą musieli udawać nowicjuszy osobliwej sekty, która jest w jego posiadaniu. Z relacji brunetki felczerka mogła dowiedzieć się, że grupa dziwaków zamieszkuje korty tenisowe w okolicach Miami Beach. Ostrzegła też nową, żeby nie odzywała się przy religijnych świrach, ponieważ operują oni unikalnym językiem oraz zestawem gestów, których nieznajomość mogłaby ich zdradzić. W razie czego miała mówić specjalistka od zabezpieczeń, albo James.

Południe, okolice Miami Beach, zamieszkałe korty tenisowe, Miami.

Będąc na miejscu, Rita śmiało ruszyła w kierunku głównego budynku mieszkalnego. Wyposażona w wiedzę odnośnie układu budynków na terenie kortów oraz znajomość „Dobrej Mowy” czuła się dość pewnie w nowej sytuacji. Po drodze wypatrywała jakiegoś osobnika z opaską na czole, czyli kogoś wyżej w hierarchii sekty. A gdy takowego dostrzegła, podeszła do niego i przemówiła z emfazą.
— Z dobrem, obudzeni bracia! Myśmy nowo wykluci neofici, z ramienia Tertuliana nabywamy z progów Sodomii, ckniąc za grzechy i łaknąc egzogenezy. Szukamy radiacji oświecenia w waszej schronozagrodzie. Święto Pamiątek to najlepsza okazja ku duchowemu prawdowzmocnieniu, nieprawda li toż? Wielebny Amos przystąpił już ku darowyznaczaniu? Nie chcielibyśmy go ominąć.