Zmierzch, siedziba Kultu Zaginionego Miasta, Miami Beach, Miami.

Po ceremonii guru sekty ogłosił godzinę wolnego dla sekty. Nastąpiła przerwa. Spora część religijnych świrów opuściła salę gimnastyczną. Rita jednak postanowiła śledzić Amosa, przynajmniej do momentu, do którego to było bezpieczne. Chciała dowiedzieć się, gdzie może trzymać mapę. Na wszelki wypadek.

Po powrocie odnalazła swoich towarzyszy. Wysłuchawszy Roxie zamyśliła się. Z pewnością konkretne laboratorium należące do określonej organizacji wskazywało na jasny cel poszukiwań. Czyżby ten „Rebis” był jakimś przedwojennym wynalazkiem? A może obiekt był zaledwie jakimś przystankiem na drodze do „Zaginionego Miasta”?

— Ja trafiłam na zwykłą Biblię — udzieliła się złodziejka artefaktów. — Ale to nie wszystko. W jej środku było schowane czarnobiałe zdjęcie przedstawiające jakąś piramidę schodkową, osadzoną w środku dżungli i wykonaną bez wątpienia w stylu architektonicznym charakterystycznym dla ludów dawnej Mezoameryki. Jeśli wiecie, co mam na myśli. — dopytała dla pewności.

Po wojnie system edukacji przestał istnieć i wiedza o świecie większości ludzi była z reguły niewielka, a do tego często wybiórcza. Na szczęście Rita pochodziła z rejonów, gdzie poziom wykształcenia wśród społeczeństwa był nie gorszy niż w Nowym Jorku. Dlatego nie miała problemów z rozpoznaniem natury obiektu na zdjęciu. Nie mogła jednak wiedzieć jak to wyglądało w przypadku jej towarzyszy.

Piramidy, dżungla, Agencja Energii Atomowej, miernik promieniowania i WD tabsy. Równie dobrze ktoś mógłby położyć przed nimi płachtę z namalowanym napisem: “Rebis jest w dżungli, w jakimś laboratorium przedwojennym”. Z drugiej zaś strony, dotarcie do legendarnego Rebisu było również w pewnym sensie próbą.
Przedmioty same z siebie nie musiały więc od razu oznaczać celu, i było całkiem możliwe, że mogą być wskazówkami o możliwej drodze do tego celu.
Czy ten cel w ogóle pokrywał się z tym, czego chciał Cantano? Czy interesowały go jakieś przedwojenne graty z Agencji Atomistyki? Co i ile mogliby wynieść z takiego miejsca sami?
- Taak, to trzyma się kupy - James pokazał swoje “artefakty” - Zwykłe WD tabsy do oczyszczania wody. przydatne, ale to może kupić każdy, szczególnie tak blisko Missisipi - James zamyślił się i odruchowo chciał poprawić rondo kapelusza. Którego jednak nie miał na głowie, bo aby wtopić się w ten tłum, musiał zostawić go w dormitorium.

- Jeśli da się zerknąć na tę mapę, można by znaleźć normalną, przedwojenną i je porównać. Powinna być tam droga dojazdowa, a przynajmniej to, co z niej zostało. Ostatnie czego mi trzeba to łykanie tych pigułek. Wstrętne są - Wstrząsnął się z obrzydzenia kurier i wyciągnął paczkę fajek częstując dziewczyny.

Promieniowanie. James wiedział co to znaczy, nawet za dobrze. W okolicach Detroit było pewne miejsce, w okolicach jeziora Erie, doskonale widoczne ze skrzyżowania w pobliżu Newport. Smętne, okrągłe kominy mówiły każdemu podróżnikowi, aby nie podchodził zbyt blisko. Detroitczycy ustawiali nawet specjalne znaki, przestrzegające przed niebezpieczeństwiem. Idiotów jednak nie brakowało, choć nie był to problem Detroit. Właściwie większość Detroitczyków traktowała to jak element urokliwego krajobrazu. Oczywiście, nie można było tego powiedzieć o przyjezdnych, bo przybyła kiedyś do Detroit delegacja z Nowego Jorku. Ważniacy w okularkach, jakieś pokręcone nerdy. Najedli się jakichś chemikaliów, ubrali się w błyszczące skafandry i poszli do Newport. Całe Detroit im kibicowało, bo wyglądali zacnie, choć złośliwi mogliby powiedzieć, że wyglądali jak huje w błyszczących kondomach. Wrócił jeden, czerwony od poparzeń i zdychał długo, wymiotując własnymi flakami. Gambli nie przyniósł, a pochować trzeba go było kilka mil od miasta, tak dla pewności.
- Taa...zobaczmy tą mapę - mruknął James zupełnie nieprzekonany do pomysłu.

Potrójny gong zwiastujący kolację był w pewnym sensie zbawieniem dla Jamesa. Po pierwsze, od tych nawiedzonych dyrdymałów powrócił ból w postrzelonej klacie. Po drugie, robił się głodny, a jak głodny, to i zły. Nie miał też ochoty do rozmów o sprawach wiary, nawet tak lekko, wręcz idiotycznie traktowanej jak w tym miejscu. Szczęściem nie byli tu, aby dostąpić nirwany, ani tym bardziej jakiegoś Rebisu, czymkolwiek był. W dodatku zbliżał się wieczór i chyba pogoda zamierzała się popsuć.
Los okazał się jednak podłą suczą i kolacja, właściwie jedyny punkt programu, który obecnie interesował Jamesa właśnie się oddalił.

Strzały i jęki rannych i umierających mogły wydawać się nawet zabawne, gdyby nie fakt, że oni również byli idiotycznie ubrani i w każdej chwili mogli zarobić kulkę. Ból szarpnął klatką, kiedy ciało Jamesa instynktownie zareagowało, jak w każdej strzelaninie. Adrenalina, niczym wtryskiwane w cylindry paliwo, dała potrzebnego kopa. Spiął się,niczym wyścigowa bryka nadtlenkiem azotu i sięgnął po broń. Którą na szczęście miał.
- Błogosławieni Cisi…- mruknął, odsuwając poły idiotycznej szaty.

Dostrzegł jednak spłoszone nieco spojrzenie Rity i spokojnie wydobył SigSauera, który tak wyglancował jeszcze w kamienicy u Cantano.
- Spokojnie, będzie dobrze - Powiedział uspokajającym tonem. Nie zamierzał walczyć, bo to byłoby równie idiotyczne, jak noszenie tych niepraktycznych, białych szat.
Umysł Jamesa zaczynał wchodzić na odpowiednie obroty. Głos miał jednak niski, spokojny. James lubił takie konkretne akcje. Trup ściele się gęsto, nie wiadomo o co chodzi, za to kurier dostrzegł szybko to, co mogło wielu akolitom nieco umykać. Okazję. Plan który najpewniej był oczywisty nie tylko dla niego, należało jednak zrealizować. A sam sobie poradzić nie mógł. Szczęśliwie miał przy sobie złodziejkę, dla której takie numery były chlebkiem powszednim. Pytanie, do czego była zdolna lekarka? Może nie była pacyfistyczną pizdą, jak tamta poprzednia? Póki co, nie mieli konkretnej broni ale można było to bardzo szybko zmienić.

- Rita, bierze spluwę i idziemy po mapę. Roxy, leć do dormitorium i zbierz nasze graty. Moje też, więc zrób rundkę też do facetowego, jakby ktoś się stawiał, wal w ryj albo jaja. Kreatywna bądź. U mnie dużo nie ma, mossberg i kapelusz. Zwłaszcza kapelusz. Spotkamy się tu, przed stołówką a potem się ulotnimy. - James wręczył Ricie Sig Sauera, uśmiechnął się do obu dziewczyn i wyciągnął dobry, wyglądający groźnie bojowy nóż, należący do Alonso. Wywinał nim krótkiego młyńca na palcach, aż ostrze zamigotało w wieczornym słońcu i mocno chwycił rękojeść, aż zatrzeszczała skórzana owijka.
- Dobra jest, jeszcze nie całkiem zardzewiałem. Chodźmy po tę mapę - kurier uśmiechnął się jeszcze bardziej paskudnie, jakby tylko czekał na kogokolwiek, kto chciałby zastąpić mu drogę i ruszył w stronę stołówki.

Przebili się przez zastawioną stołami i krzesłami stołowkę. James odsuwał kopniakami co bardziej przeszkadzające meble, pozwalając zwinnej złodziejce wybrać drogę. W końcu śledziła Amosa, i możliwe, że wiedziała, dokąd poszedł.
Przy windzie nie ociągał się z korbą i razem z Ritą zjechali prosto w dół, mając nadzieję na znalezienie Amosa, lub chociażby miejsca, w którym ukrył swoje skarby.

Ciemność. Właściwie tego można było się spodziewać, w końcu zjechali najpewniej do jakiejś piwnicy.
- Szlag… - mruknął ,ale nie tracił jeszcze rezonu. Podłubał w kieszeni dżinsów i wyciągnął zapalniczkę. Pstryknął parę razy, i zaświecił, podnosząc migoczący płomień wysoko do góry. Co prawda gaz dosyć szybko się pewnie wyczerpie, ale może Rita w końcu wpadnie na trop Amosa. Lub znajdzie jakiś włącznik światła, o ile mają tu prąd. Albo chociaż jakąś świeczkę...

Zmierzch, siedziba Kultu Zaginionego Miasta, Miami Beach, Miami.

Plan Rity dotyczący śledzenia Amosa spalił na panewce z racji tego, że była obserwowana przez zgromadzenie wiernych odklejeńców. A zanim sala by się oczyściła, stary czubek pewnie zniknąłby na dobre. Jedyne co wyłowiła, to dźwięk jakiejś maszynerii dobiegający zza zamkniętych drzwi. Następnie wróciła do towarzyszy, trzymających razem z szmatotogimi.

Koniec przerwy oznajmił dźwięk potrójnego gongu. Znamionował wezwanie na finał uroczystości, czyli porównywanie dokonanych przez Amosa zapisków z oryginalną mapą pozostawioną przez Eliasza. Bez pośpiechu sekciarska tłuszcza poczęła wracać do głównego budynku.

Chwilę później padł strzał. Zaskoczenie zgromadzonych usłyszanym hałasem było tak duże, że początkowo nie wpadli oni w panikę, tylko rozglądali się skonfundowani. Dopiero kolejne wystrzały i widok upadających współbraci wywołał wśród elian zamieszanie. Wystraszony tłum zaczął napierać na siebie, by czym prędzej dostać się do środka. W międzyczasie Rita dostrzegła, jak jakieś obce sylwetki przeskakują przez ogrodzenie. Nie wyglądali jej jednak na ludzi Cantano, raczej jakichś miejscowych opryszków. Kto mógłby chcieć rozprawić się z tymi pochrzanionymi, acz pokojowym ludźmi? A może atakującym też chodziło o mapę? Jeśli tak, to należało ich uprzedzić.

Z rozmyślań Ritę wyrwał ścielący się gęsto trup. Sekciarze wokół niej padali pokotem, rozlegały się krzyki i błagania, brat tratował brata na drodze do zbawiennych drzwi prowadzących do wewnątrz. Panował kompletny chaos. W porównaniu do kompletnie spanikowanych elian złodziejce artefaktów udało się zapanować nad nerwami, choć przyszło jej to z większym trudem niż Jamesowi czy Roxie.

Ten pierwszy spokojnie wyciągnął spod „szaty” pistolet, tak jakby był od początku przygotowany na taki obrót sprawy. Następnie przemówił do niej uspokajającym tonem.

— Jestem spokojna — odparła łowczyni artefaktów. — Ale latające nad głową kule z pewnością nie sprawiają, że czuję się komfortowo.

W odpowiedzi kierowca zdradził jej i lekarce plan, który w sumie był zgodny z tym co brunetka zamierzała zrobić.

— O tym samym pomyślałam — odparła, odbierając od niego pistolet i uśmiechając się szelmowsko. Szybko jednak jej twarz na powrót wykrzywiła się w kwaśnym grymasie, gdy zabłąkana kula świsnęła tuż nad jej głową — Lepiej prędko przebijmy się przed tych durniów.

Używając brutalnej siły i nie zważając na ostrzał brunetka przebiła się do środka razem z Detroitczykiem. Tam przedostała się przez zastępy mebli i dopadła drzwi, z których skorzystał Amos po ceremonii pamiątek. Chociaż miała w pogotowiu zestaw wytrychów, to okazały się niepotrzebne. Na szczęście droga była wolna. Wystarczyło nacisnąć klamkę.

Po pokonaniu drzwi szafirowooka znalazła się w magazynie ze starym sprzętem sportowym. Od razu zauważyła, że w pomieszczeniu nie znajdował się żaden człowiek. Amos jednak musiał więc jakoś się stąd wydostać, pewnie tajnym przejściem. Odpowiedź nadeszła rychło, gdy w podłodze odkryła windę i kołowrót, który ją napędzał. Razem z Jamesem weszła na jej platformę, po czym zjechała na dół. Kierowca zajął się zasileniem mechanizmu siłą swych mięśni.

Na dole pierwsze co rzuciło jej się w oczy, to wszechobecny, gęsty mrok. Zaściełający chyba jakiś korytarz, choć nie mogła mieć pewności przy tej całej ciemności. James wydobył zapalniczkę, ale złodziejka położyła mu powstrzymująco rękę na przedramieniu. Następnie wyjęła swoją latarkę. I rozświetliła drogę przed nimi.

Kiedy złodziejka artefaktów dostała się razem z Jamesem na górę drugą windą, zauważyła, że i tego rejonu nie ominęła zażarta walka. Pomyślała, że nalot na sektę był przeprowadzany na pełną skalę i niewątpliwie w jakimś stopniu zaplanowany. Zgubiwszy trop Amosa podeszła z opuszczoną głową, coby uniknąć wrogiego ostrzału, do jednego z zelotów broniących swej siedziby. Z początku zapytała go normalnie, czy nie wie co z wielebnym i czy dobrze się czuje. Tamten jednak nie usłyszał. Huk wystrzałów i panujące wokoło zamieszanie skutecznie utrudniało konwersację na normalnym poziomie emisji głosu. Okularnica krzyknęła więc i dopiero wtedy otrzymała stanowczą odpowiedź. Sekciarz nie wiedział gdzie był jego guru, ale był pewien, że nie ma go w tym miejscu.

W tym wypadku Rita skierowała się na piętro, ponieważ jeszcze chwilę temu odniosła wrażenie, że ktoś stamtąd wydawał polecenia. O ile się nie przesłyszała, to miała szansę odnaleźć swój cel.