Przedpołudnie, siedziba Kultu Zaginionego Miasta, Miami Beach, Miami.

Popis dobrej mowy w wykonaniu złodziejki artefaktów zapewnił trójce wstęp. Sekciarz powitał ich i poprosił ich o imiona.
— Zowię się Sabatea, czcigodny bracie Ambrozjuszu — odparła gorliwie brunetka.
Ucieszyła się, że na razie szło gładko. Jednak krótko trwała jej radość, ponieważ po przedostaniu się przez otwartą bramę, której wczoraj niedane było jej sforsować, dziwak poprowadził ją i pozostałych do dużej, dość opustoszałej sali, gdzie zaczął wypytywać o religijne brednie. Nie łatwo było się domyślić, że chce ją sprawdzić. Na początku szło jej nieźle, dopiero przy pytaniu o jakichś zasranych „przekłamańców” Ambrozjusz ją zagiął. Przez dłuższy moment nie mogła sobie przypomnieć, kim do cholery mogli być. W końcu jednak, zanim tamten stracił cierpliwość, przypomniał jej się fragment bełkotliwego wykładu Tybalda i wypowiedziała gotową formułkę o mutantach. Trafnie, jak się okazało. Czubek dał jej spokój i zajął się pozostałymi. Ritę martwiło, jak pójdzie Roxy, ponieważ nie była na wykładzie apostaty. Odetchnęła jednak z ulgą gdy obojgu towarzyszy udało się udzielić poprawnych odpowiedzi. To musiało wystarczyć odpytującemu, ponieważ zmienił ton i zaczął prowadzić ich do pokoi członków kultu.

Korzystając z okazji, Rita zapytała Ambrozjusza o proroka Eliasza.
— Długo już nie promieniuje pośród dziatwy syjońskim jestestwem? Gdzie poniósł ślady sandałów?
— Parę gniazdowań bielika minęło, odkąd ku niebiosom skierował swe wzniosłe golenie. Pierzasty całun objął jego duchomięsną powłokę. I takoż nas, rebisu łaknących, ostawił. Sromotny to czas był, zaiste, sromotny — odparł rozmówca w opasce.
Łowczyni artefaktów więcej już nie pytała, bo ciężko było zrozumieć tę „Dobrą Mowę”. A i nie bardzo wiedziała o co. W każdym razie jeśli Eliasz zniknął dawno temu, to szukanie go w mieście nie miało sensu. Pozostawało mieć nadzieję, że zostawił swoim pomylonym kolegom mapę, dzięki której będzie można odszukać go i jego „Zaginione Miasto”... W międzyczasie Ambrozjusz wyjaśnił, że nie mają zbyt wiele czasu dla siebie przed główną ceremonią, ponieważ niedługo miał być podany obiad. Po nim zaś sekciarze ustalili grupową medytację oczyszczającą ducha i ciało. I dopiero gdy ta dobiegnie końca, zaczną się uroczystości związane z Dniem Pamiątek po czcigodnym proroku Eliaszu. Po tym wyjaśnieniu kultysta wprowadził fałszywych neofitów na górę.

Na górze okazało się, że dla kobiet i mężczyzn wydzielone są odzielne pokoje, więc Rita i felczerka rozstały się z Jamesem. Wewnątrz dormitorium dostały do przebrania sekciarskie habity z prześcieradeł. Przy okazji przedstawiono je Samancie, która wskazała im dwa wolne łóżka, po czym zapytała o imiona.
— Jam jest siostra Sabatea. Miło mi cię poznać Samantho — powiedziała uprzejmie ekspertka od zabezpieczeń.
W międzyczasie zaintrygowała ją znajdująca się pod sufitem dziura zapchana bodajże jakąś makulaturą. Najprawdopodobniej będąca otworem, który udało jej się wczoraj odkryć w poszyciu dachu. Gdy Ambrozjusz sobie poszedł, zwróciła się do współlokatorki. Jako że miała do czynienia z kimś niżej, darowała sobie nadużywanie słabo opanowanej Dobrej Mowy.
— Siostro Samantho, jesteśmy świeżymi neofitkami tej cudownej religii. Czy mogłabyś nam co nieco powiedzieć o naszym zborze, żeby pomóc nam się trochę oswoić się z tym wszystkim? Chociaż... — przerwała na moment, oglądając ubranie rozmówczyni. — Jak długo ty tu jesteś? Bo sądząc po twojej szacie, to niewiele dłużej niż my. Ale raczej na pewno zdążyłaś się zorientować, jak tu się żyje. Poza tym, jak dotychczas ci się tu podoba?
— Jestem dość krótko. Około miesiąca. Do tej pory byłam najmłodsza stażem, więc w pełni rozumiem wasze pytania i obawy. — odparła dość lakonicznie kultystka.
— A ilu mamy współwyznawców? Budynek wygląda na duży, więc chyba sporo... Wszyscy będą na Święcie Pamiątek? W ogóle mogłabyś mi powiedzieć, jak wygląda ceremonia? Wybacz, że tak dopytuję, ale pierwszy raz będę brała udział, a słyszałam o niej niewiele, zaledwie kilka zdań od brata Tertuliana.
— Na uroczystości będą wszyscy. A ogółem jest nas dość dużo, lecz nie krępujcie się niepotrzebnie tym, że nikogo nie znacie. Zaś podczas samej ceremonii będą rozdawane pamiątki po proroku Eliaszu. Każdy otrzyma możliwość ich dotknięcia, czyli szansę na to, że spłynie na nań natchnienie od arcywielebnego w niebie, dzięki któremu uda się zdradzić przeznaczenie ów artefaktu. Mam nadzieję, że może w tym roku na kogoś spłynie łaska proroka i uda się odnaleźć drogę do Zaginionego Miasta.
Rita kiwając głową wysłuchała odpowiedzi, po czym podziękowała Samancie za pomoc. Zapytała się jeszcze szybko czy ma prawo poruszać się po budynku. Na co tamta udzieliła jej pozytywnej odpowiedzi, przypominając jedynie o zbliżającym się obiedzie. Okularnica odparła na to, że Samantha nie musi się o nic martwić, po czym wyszła z pomieszczenia, uprzednio zostawiwszy cały swój arsenał pod przydzielonym łóżkiem. Chciała się jeszcze rozejrzeć po budowli. Najpierw postanowiła sprawdzić drzwi prowadzące na zewnątrz. Czy były zamykane na zasuwy, czy też na klucze? A jeśli to drugie, to kto mógłby je mieć. Zastanawiała się też, czy starczy jej czasu przed obiadem na zlokalizowanie przechowalni pamiątek oraz zapoznanie się z ogólnym planem budynku. Myślała już o planie B, na wypadek jakby ceremonia nie poszła nie po jej myśli. Interesowało ją również, czy sekta posiada jakichś uzbrojonych ochroniarzy i ile osób mogłaby liczyć ta formacja, o ile w ogóle istniała, bo w jej oczach religioci zdecydowanie nie wyglądali na bojowo nastawionych osobników.

Rita była bezbłędna. Sabatea. Przepięknie, myślał kurier i wyszczerzył się do zasrańca, który ich odpytywał. W sumie nawet jej to pasowało, czego na głos już nie powiedział, bo musiałby się roześmiać.
- Jam jest Gideon sprawiedliwy bracie - przedstawił się, puentując w ten sposób zadane przez wariata pytanie. Szczęśliwie dostał bardzo proste. james dziwił się, czemu ten psychol nie zapytał ich o broń, i ranę postrzałową od której czasem twarz kuriera przecinał spazm bólu. Być może mieli to gdzieś, bo cała ich grupa była u nich nowa. Albo też byli czubami do których strzelano całkiem regularnie i wzięli i się przyzwyczaili.
Oba powody wyglądały bardzo słabo, bo potencjalnie fundowały im całkiem niezłych problemów.

- Azaliż nasz prorok zabronił koedukacynych dormitoriów? Nie zgłębiamy egzogenezy wraz z naszymi sprawiedliwymi siostrami bracie? Pewnie aby jakieś wciórności nie sprowadzały nas na drogę sodomii?- James miał nadzieję, że ironia w jego głosie nie była aż tak wyczuwalna, choć braciszek najpewniej nieco obruszony zostawił go w tym pomieszczeniu, przypominającym raczej blok więzienny, niż sypialnię.
Ale nie można było narzekać. Prycza była. Ściany były. Okna były. Nawet dali materac, więc było to znacznie lepsze od nocowaniu w jakimś namiocie.
“Surwensyn” pomyślał, kiedy porąbany klecha kazał mu zostawić kapelusz. Ale zacisnął zęby i go zdjął. Przebrał się nawet w łachy kultu, niedopasowane i nieforemne jak każdy kostium czubka.
“Tylko związać rękawy. Z tyłu” skwitował w myślach i pierwsze co zrobił, to zrzucił materace na wolne, jęczące od starości łóżko. Sprężyny, nieco zardzewiałe jednak wytrzymały cieżar materaca. O dziwo potem Jamesa, choć wiedział, że będzie musiał spać w jednej pozycji, bo przy każdym poruszeniu zdezelowany mebel wydawał dźwięki. Podobne, kiedy Jeep miał awarię sprzęgła. Albo kiedy blacha błotnika się zadarła i tarła o przednią oponę.

Zero broni. Po moim trupie, myślał, ale zostawił strzelbię i swoje rzeczy pod łóżkiem, ale pod tą dziwną szatą zostawił jednak nóż tego meksykańca, a jego giwerę, zabezpieczoną wsadził w pasek spodni. Co prawda mogło nieco potrwać, aby w czasie jakiejś draki się do tego wszystkiego dogrzebał, bo jego “powłóczysta” szata skutecznie krępowała dostęp do paska i czegokolwiek co miał. Na przykład kieszeni spodni i fajek.

Potem zaś, spokojnie, nie spiesząc się wyciągnął się na skrzypiącym łóżku, przykrył twarz kapeluszem i się zdrzemnął. Co prawda planował zrobić mały rekonesans i sprawdzić, gdzie jest stołówka, ale stwierdził, że najpewniej wieczorem nawiedzą go jego nowi, porąbani koledzy i trzeba będzie robić z siebie idiotę. A do kuchni i jadalni zawsze może trafić po zapachu jedzenia, idąc za głosem swojego głodnego żołądka.

Po południu, siedziba Kultu Zaginionego Miasta, Miami Beach, Miami.

Poruszanie się po terytorium sekty okazało się wręcz bezproblemowe dla neofitki „Sabatei”. W zasadzie mogła wejść do każdego miejsca, bo prawie wszędzie witały ją otwarte drzwi. A jeśli nawet któreś z nich były zamknięte, to nie na klucz. Z kolei jak już ktoś zwracał na nią uwagę, to raczej z racji tego, że była nową twarzą w zborze, albo po prostu interesowała go w bardziej „przyziemny” sposób. Widocznie w tej sekcie celibat nie obowiązywał, choć oddzielne dormitoria dla każdej z płci musiały nieco przeszkadzać...

Po jakimś czasie eksplorowania siedziby elianinów złodziejka artefaktów zaczęła nawet podejrzewać, że są oni zbyt głupi lub beztroscy, by troszczyć się o swoje dobra i tajemnice. Tym, co zapewniało klaunom namiastkę prywatności i bezpieczeństwa, była ich liczebność i wścibskość. Niestety, mimo pozornie sprzyjających okoliczności ograniczony czas i częste nagabywanie nie pozwoliły jej dotrzeć wszędzie, gdzie by chciała. Natrętni pomyleńcy stanowili niemożliwą do ominięcia przeszkodę, a każdemu starała się poświęcić nieco uwagi, aby nie wzbudzać niepotrzebnych podejrzeń. Do tego czasami durnie blokowali przejścia, co w połączeniu z nieubłaganie płynącym czasem i rozmiarem obiektu sprawiło, że pozostało jej kilka zamkniętych wejść, których nie zdążyła sprawdzić. Finalnie jedyną użyteczną informacją, jaką zdobyła, było to, że drzwi wejściowe zamykane są od wewnątrz na zasuwę. Zatem jedynym sensownym wejściem z zewnątrz była dziura w dachu, prowadząca do sypialni neofitek.

Idąc na obiad, brunetka rozmyślała nad osobliwym faktem, że nie spotkała jeszcze żadnego czubkowego ochroniarza. W ogóle kogoś uzbrojonego. Potencjalnie obszerne szaty z prześcieradła mogły dobrze skryć broń palną krótką albo białą. Na przekór temu zdawało się świadczyć to, że społeczność elianinów wydawała się nader pacyfistyczna i stateczna. Aczkolwiek przypomniało się jej, jak poprzedniego dnia Tybald wspominał coś o wewnętrznej wojnie religijnej w wydaniu tych świrów. Miała nastąpić w wyniku schizmy po śmierci Eliasza, wtedy to bracia wbrew duchowi ekumenizmu wymienili między sobą teistyczne uwagi za pomocą pięści. Po skonfrontowaniu jej z rzeczywistością specjalistkę od zabezpieczeń trochę dziwiła ta relacja, jak dotąd nie widziała nikogo, kto by się zachowywał w najmniejszym stopniu agresywnie. Z drugiej strony przewędrowała całą Amerykę i wiele widziała, a jeszcze więcej słyszała, dlatego mimo wszystko ciężko było jej uwierzyć w takie zachowanie bez cienia podejrzliwości. Luźno przypuszczała, że ten ostentacyjny spokój kultystów może mieć jakieś drugie dno. Sekciarze czubami byli bez wątpienia, ale czy kryło się za tym coś więcej? W świecie, gdzie nierzadko umierało się za łyk wody lub garść naboi, gdzie para niepozornych staruszków mogła trzymać w piwnicy ludzi na ubój, a matki sprzedawały własne dzieci i nawet dobrotliwi kapłani otwarcie nosili nabitą broń, pozorna normalność wydawała się bardzo nienormalna, wręcz osobliwa. Czujne spojrzenie szafirowych oczu wychwyciło spod cienia lustrzanek, że frajerom nie trzęsły się ręce, więc na pewno nie byli ludojadami. Ale mogli składać krwawe ofiary swojemu prorokowi, zmuszać do rytualnych samobójstw, handlować członkami własnego kultu i robić wiele innych, pojebanych rzeczy. W każdym razie Rita i tak nie zamierzała się co do tego upewniać i zostawać dłużej. Planowała zatrzymać się na tyle, ile wydawało się jej konieczne, czyli do końca Święta Pamiątek. Poza tym, miała już opracowany plan ucieczki.

Obiad odbywał się w tej same sali jadalnej, gdzie przesłuchiwał ją wcześniej brat Ambrozjusz. Przy stole w jej sąsiedztwie zasiadła „Emma” (Roxie) i Samantha oraz dwóch nieciekawych braciszków, zapamiętywaniem imion których nie zamierzała się kłopotać, więc na szybko określiła ich w myślach jako „głupol” i „żarłok”. Nietrudno domyślić się, dlaczego. Obiad, całkiem niezły i suty, uznała za swego rodzaju błogosławieństwo, ponieważ od śniadania zaserwowanego przez Jenny zdążyła już porządnie zgłodnieć. A była jedną z tych kobiet, która lubi sobie w tym względzie pofolgować, choć sylwetką tego w żaden sposób nie zdradzała. W czasie posilania się łowczyni skarbów mimowolnie zauważyła, że jej towarzyszka, a zwłaszcza ona sama, budzi spore zainteresowanie wśród zgromadzonych szajbusów. Nieco przeciwnie rzecz się miała z Jamesem, vel „Gideonem”, na którego, owszem, też często zerkali, jednak wyłącznie krzywo, wymieniając przy tym jakieś potencjalnie nieprzyjemne uwagi za pomocą szeptu. Dopóki jednak nie mieli zamiaru ich ekskomunikować za jego krnąbrną postawę, to miała to głęboko w dupie. Poza tym, jej uwadze nie umknęło również to, że w stołówce zebrał się chyba cały zbór, albo przynajmniej jego znaczna część. Nie liczyła dokładnie, ale pospiesznie oszacowała liczbę zgromadzonych na trzydzieści do pięćdziesięciu dusz. Postarała się zapamiętać tę liczbę.

Niedługo po tym jak skończyła jeść, dało się słyszeć trzy uderzenia w gong. Co, jak szybko jej wyjaśniono, zwiastowało porę na medytacje.

Pomieszczenie przeznaczone do uroczystości i medytacji stanowiła sporawa sala gimnastyczna. Na miejscu okularnica zauważyła, że wszyscy zgromadzeni przywdziali coś w stylu „odświętnych szat”. Wniosek ten nasuwał się sam, głównie z racji zbliżającej się uroczystości oraz tego, że akurat te ubrania były lepiej wykonane i ozdobione. Po zajęciu ściśle wyznaczonych miejsc, plecami do jakichś szatnianych szafek, rozpoczęła się godzina niezwykle idiotycznych i bełkotliwych modłów oraz medytacji z prośbą o natchnienie, które miał zesłać sam prorok Zaginionego Miasta. A że jednymi z ostatnich rzeczy, jakie można by było rzec o Ricie to, że była cnotliwa, uduchowiona i potrafiła długo usiedzieć w jednym miejscu, dlatego też czas płynął dlań niezwykle wolno, a cała szopka była niezwykle uciążliwa. Udawała jednak zapamiętanie w sakralnych czynnościach, by wyglądać jak inni, choć z trudem powstrzymywała potrzebę wiercenia się w krześle oraz zażenowanie i mdłości wynikające ze słuchania sekciarskich głupot.

W końcu jednak skończyły się jej męczarnie, a jedne z zamkniętych dotychczas drzwi otworzyły się na oścież. Zaraz potem wjechało przez nie... szpitalne łóżko? Prowadzone było przez jakiegoś kolesia z pozoru przypominającego typowego lekarza z przedwojennych gazet i filmów. Samantha wyjaśniła jej i pozostałym towarzyszom, że to jest ten słynny Amos, następca Eliasza. Typek bez wątpienia miał coś na tym łóżku, ale przykryte było prześcieradłem. Biorąc pod uwagę okoliczności ocaleńczyni uznała, że są to pewnie te pamiątki, o które było tyle szumu. Po zatrzymaniu się na środku sali Amos zaczął po kolei wzywać do siebie współwyznawców. Tamci zaś po wywołaniu ceremonialnie wstawali z krzeseł i podchodzili do guru, po czym dostawali jakieś namaszczenie i jopiąc się w sufit wsuwali łapę pod prześcieradło w celu wylosowania jakiegoś fantu. Tak też cyrk religiotów trwał w najlepsze, wszyscy po kolei, jeden po drugim wyciągali jakiś badziew i w sekciarskim uniesieniu głośno proklamowali, co on niby oznacza i w jaki sposób pomoże rozszyfrować prawdziwą mapę prowadzącą do tego mitycznego Rebisu. Dla brunetki wszystkie te „objawienia” były zwykłym stekiem bzdur, który można było o kant dupy potłuc. Z kolei Amos musiał mieć wręcz odwrotnie, bo skrupulatnie notował je wszystkie, co do słowa.

Ceremonia była nudna i strasznie się dłużyła, ale przebiegała bez zakłóceń. Przynajmniej do momentu aż jakiś brat Filister nie wyciągnął „srebrnego krążka”. W podnieceniu wyrzekł on swe proroctwo i cisnął niebacznie przedmiotem, roztrzaskując go o jakąś szafkę. Jako doświadczona hakerka, Rita z trudem powstrzymała wybuch śmiechu, gdy dostrzegła, że ten wielki artefakt kultu to zwykły dysk DVD. Ale nie to było w tym wszystkim najlepsze. Należytym zwieńczeniem szaleńczej głupoty i kuriozalności tej sytuacji okazała się histeryczna reakcja tłuszczy, która zaczęła za przykładem swego duchowego przywódcy okładać w furii „heretyka”, który zniszczył jej cenny relikt. Jednak Tybald miał dzień wcześniej rację. W spokojnych sekciarzach było nieco ikry, pozwoliła sobie skonstatować Rita, śmiejąc się w duchu.

Po widowiskowym i brutalnym przegnaniu nieszczęśnika uroczystość wznowiono. W końcu też przyszła kolei na neofitów. Pierwsza z ekipy pracującej dla Cantano okazała się szafirowooka. Ta z udawaną rewerencją podeszła do prześcieradła i ostrożnie włożyła dłoń pod płachtę. Z początku wymacała, jakieś urządzenie z klawiszami. Coś jakby... telefon? Postanowiła jednak szukać dalej, więc wkrótce trafiła palcami na coś w stylu opakowania po tabletkach. Ono również nie wydało jej się interesujące, biorąc pod uwagę cel poszukiwań. Ponowiła więc szperanie. Na szczęście, zanim zgromadzeni zaczęli się niecierpliwić, trafiła na jakąś grubą księgę. Uznała, że właśnie ten przedmiot najlepiej będzie wyciągnąć. Tom mógł być jakimś altasem albo przynajmniej zawierać zapisane przez sekciarza uwagi i zagadki, ewentualnie pokręconą mapkę, na której mogła być zaznaczona poszukiwana lokacja. Choć „Sabatea” szczerze wątpiła, żeby to było takie proste. Biorąc pod uwagę ekscentryzm sekty, równie dobrze mapą, czy też wskazówką, co do lokalizacji Zaginionego Miasta mogło być coś całkiem absurdalnego, co zupełnie nie przywodziło na myśl standardowej mapy.

W każdym razie po wydobyciu książki spod narzuty okazało się, że dziewczyna trzyma w rękach egzemplarz biblii króla Jakuba. Trochę zużyty i poplamiony, ale kompletny. Po przewertowaniu stron spostrzegła również, że między kartkami wciśnięte jest jakieś zdjęcie, prawdopodobnie używane kiedyś jako zakładka. Nie wyciągając go ze środka, obejrzała je dokładnie. Było ono czarnobiałe i przedstawiało coś, co wyglądało jak schodkowa piramida, wykonana w stylu architektonicznym któregoś z dawnych ludów Mezoameryki. Zdjęcie zrobione było z poziomu gruntu, a centralny obiekt ustawiony był na tle dżungli i pogodnego nieba. Czyżby to było te Zaginione Miasto? Zadumała się przez moment czarnowłosa. Zaraz jednak przypomniało jej się, że bacznie zerka na nią Amos i reszta religijnych popaprańców. Zamknęła więc księgę, nabrała powietrza i zaczęła bełkot.
— Zaiste, pozbawion jest wciórności syjoński majestat arcywielebnego w niebie! — podniosła głos i ręce w górę odwracając się ku reszcie — Na ów schronozagrodę spłynęło najznamienitsze światło radiacji oświecenia, iż sandał jego postawił tu drzewiej stopę, ostawiając trzodę tak nielichej dziatwy, niestrudzenie łaknącej egzogenezy! Ja, trzymając ten święty artefakt, czuję się niemożebnie prawdowzmocniona. Hosanna, bracia i siostry. Hosanna! To darowyznaczanie odmieni oblicze ziemi, TEJ sodomskiej ziemi! Ale zaraz! Słyszę... SŁYSZĘ bowiem głos proroka, spływa on na me uszęta niczym kojący balsam, powabem swem we wstydzie pozostawiając nawet śpiew rajskiego ptaka! Niesie się wprost z Zaginionego Miasta. Głosi on, iż stronice tego świętego tomu zawierają istotne wskazówki jak je odnaleźć, jak nas uratować. To krok milowy, tu nirvana homo est! Czas paruzji nadchodzi! A gdy nasz exodus się zakończy Wieża Babel z kłamstw wszetecznych runie, przekłamańcy odzyskają radość człowieczej formy, Sodoma Syjonem się stanie, egzogeneza napełni serca ludzi, a wciórność zaniknie, jak zły sen. TAK, JESTEŚMY URATOWANI! Przemówił, ON PRZEMÓWIŁ! Zaprawdę powiadam wam, mnie wyznaczył na bycie Prorokinią Drogi. Tą, która odszyfruje jego wskazania, zawarte w tej stronicownicy. Tak było, ongiś bowiem spaplał: „Przybędzie dziewczę czyste o włosach jak heban i czterech oczach dwóch szafirem błyszczących, dwóch o mroku obsydianowym, ono was poprowadzi do Ziemi Obiecanej, Rebisem niczym manną was zaspokoi. Ono będzie Prorokiem Drogi!”
Padła na kolana, a następnie przechyliła się do tyłu i rozłożyła ręce na znak krzyża. Jej głos nieco osłabł, ale wyrzekła jeszcze:
— Oto słowo naszego Pana. Eliaszowi niech będą dzięki!

Ze snu wyrwał go ból. Coś solidnie uderzyło go w głowę, a James, jak to James, zareagował dokładnie tak, jak reagowałby każdy na jego miejscu. Rzucił się z pięściami na napastnika. Którego oczywiście nie było, co dotarło do niego po chwili. Po dłuższej rozmasował czoło, w które sam sobie przylutował, wymazując jakiś krwawy ochłap. Po chwili rozpoznał w niej coś, co wydawało się pluskwą lub sporym komarem.

- Co do huja… - mruknął i od razu zapragnął ugryźć się w język. Obok stali owi “adepci” którzy tak krytycznie ocenili jego pytanie o “koedukacyjne” dormitoria.
“Dają na sztywno, z kołkiem w tyłku” pomyślał i od razu przygotował się do mordobicia. Stwierdził, że temu przy łożku da od razu po jajcach z buciora, a temu za nim wyjedzie z barbarki. Na tego trzeciego pomysłu nie miał, więc postanowił improwizować.
Plan niestety runął, bo jego “oponenci” nazwli go “dyskursem” i nawet ciepło powitali. Znaczy, mordobicie mogło poczekać.

- Normalka - ziewnął i zwlekł się z posłania, poprawiając dziwaczny strój i sprawdzając, czy wszystkie graty są na miejscu i czy broń którą miał za paskiem wciąż tam jest. Była, więc nie było jeszcze tak źle.
- Powitać, bracia, powitać. Zaiste, sprawiedliwy człek jak głodny, to i wciórności się go trzymają. A jak sobie podje, to i do Rebisu mu bliżej - mrugnął okiem do jednego z nich i poprawił jeszcze raz dla pewności swój strój. W sumie to nie wiedział, czy zaprowadzą go do stołówki, czy do jakiejś ciupy, w której dostanie solidny łomot, ale postanowił zaryzykować. W sumie był jedynie neofitą, a taki błądził pewnie “niemożebnie”. James uznał, że korzystnie będzie być korygowanym przez swoich starszych rangą kolegów. To wyglądało logicznie i dawało pewne perspektywy. Po pierwsze, skrócony kurs tej popieprzonej mowy. Neofita się nie zna, więc na bieżąco zbiera cięgi i ewentualne pociski. James znał to z pod Illinois, gdzie będąc w woju pewnego faszystowskiego zjeba zbierał po karku regularnie. Nauczka jakaś była, choć jakość wiedzy nie była imponująca. Po drugie, edukując go, prowadzili go gdzieś, i żadne kontrole, bramki czy inne środki bezpieczeństwa się go raczej nie imały. Choć w sumie to nie miało znaczenia, bo po prostu szli do stołówki, czyli pewnie miejsca, gdzie dojdzie byle frajer, pod warunkiem, że nie jest bez nóg. W każdym razie złota zasada, że zawsze opłaca się grać idiotę, bo zgrywać inteligenta potrafi byle parch sprawdzała się w tej sytuacji znakomicie. O ile chciało się podsłuchiwać. A James chciał, i ochoczo to robił.

Jego koledzy wydawali się nieźle świrnięci, ale instynkty mieli w sumie zdrowe. James upewnił się, że samiec pozostanie samcem i żadne, absolutnie żadne nawiedzone pierdoły nie wybiją z niego pierwotnych instynktów. Wciórności, bezliki, brzemienności i niewiasty kojarzyły się z kilkoma rzeczami, które najpewniej robili akolici młodym i ładnym neofitom, co wydawało się w sumie normalne. O ile ktoś lubił hipokryzję, ale to było wspólne wszelkim religioidiotom.
“W sumie mógłbym z nimi wychlać…” pomyślał i zaraz zapragnął walnąć się w czoło, bo kopnąć w tyłek nie mógł.
“O ile by mnie pojebało…”

Kiedy James wylosował tabletki z żółwiem, omal nie parsknął śmiechem. W sumie ten towar był dostępny na większości targowisk, i kurier nie widział w tym nic świętego. Chyba, że Ci idioci tego nie wiedzieli.
“W sumie, co mi kurwa zależy, może im się spodoba…” pomyślał i zaczął opowieść poważnym, podniosłym głosem, starając się brzmieć jak pewien kaznodzieja z Salt Lake, który pod Ilinois nawracał jakichś zjebów. Mówił do rzeczy, ale w końcu dostał kulkę. Cóż, takie życie.

- Zaprawdę powiadam wam bracia, że długa i niebezpieczna jest droga do Rebisu. Mistrz dotarł na skraj bagniska, wielkiego i zielonego. Takoż i niebo było nad nim, świecącozielone, zesłane przez wszechdraba, największego z drabi aby mistrzowi jego drogę do egzogenezy poplątać, i do sodomi go przywieść. Błąkał się tedy mistrz na bagniska skraju, drogi szukając. Aż spotkał wielkiego żółwia, któren na pancerzoskorupie leżał. Mistrz, sprawiedliwym będąc, żółwia odwrócił, a ten w podzięce prawdziwie mu rzekł: James zrobił dramatyczną pauzę, podnosząc napięcie i suspens w opowieści.
- Rebisu szukasz, to i sprawiedliwym będąc go znajdziesz.Wszechdrabi na pancerzoskorupę mną rzucił, i na powolne zdychanie niecnie skazał. Wolnyś od wciórności, to powiadam Ci, weź bobków moich tuzin i trzy, z błotem i liśćmi tymi zielonymi zmieszaj, a ja łapą moją je opieczętuje. Spożywaj jedną dziennie, przez bagnisko idąc a w tuzin i dni trzy je przejdziesz. Tak też mistrz sprawiedliwym będąc uczynił, i bagnisko w drodze do Rebisu przeszedł -

Zakończył opowieść, wylewając na nich odrobinę swojego humoru z Detroit. Wolał nie dodawać morału, bo słaby był. Mieszanie żółwiego gówna z czymkolwiek mogło jedynie doprowadzić do rozwolnienia, nie Rebisu. Chyba, że o to chodziło.