Po krótkiej chwili spędzonej w “Kojocie” dwójka najemników, po raz kolejny weszła na niezastąpiony motocykl i ruszyła w stronę wieżowców, gdzie mieszkał martwy już Tamren. Ulica rozpływała się w pędzie niczym film na przyspieszonej taśmie. Po dziesięciu minutach, dwójka mężczyzn stała na osiedlu wieżowców rosnących jak wielkie betonowe giganty. Na pustym placu zabaw nastolatki piły piwo, jednak widząc poważnie i groźnie wyglądająca dwójkę nie zaczepiła ich. Weszli na klatkę schodową, wybierając dziesiąte piętro. Po ciągnącym się oczekiwaniu kabina podjechała i ślimaczym, wysłużonym tempie w końcu dotarli na górę. Na piętrze cuchnęło uryną a na odpadającej z farby ścianie wypisano mnóstwo graffiti. Jeden napis zwrócił uwagę dociekliwego Karla.

“Będziesz kolejny po swoim wujaszku ty mały…”

Bazgroł mówił sam za siebie. Bratanek Tamrena, wpakował się w kłopoty. Kiedy znaleźli się za drzwiami Sugart pozwolił sobie na ciche pukanie, na które nikt nie zareagował mimo kolejnych prób. Coś jednak mówiło mężczyźnie, że Tammy siedzi w środku, zapewne bardzo przerażony. Rączka popatrzył na Ja-Sona i skinieniem głowy zdecydował się na poważniejszy krok. Swoim cybernetycznym barkiem wpadł w nadgryzione przez czas drzwi powodując duży hałas i momentalne wypadnięcie drzwi z zawiasów. Dwójka najemników weszła powoli nasłuchując. Mieszkanie było umiarkowanie przestronne jak na blok a na ścianach powieszono zdjęcia kotów, które jednak nie wyszły im na przywitanie. Karl skierował się do salonu przechodząc przez krótki przedpokój i wtedy głośne oraz doskonale znane dzięki Ja-Sonowi wibrujące uderzenie minęło jego głowę o kilka centymetrów. W pomieszczeniu uniósła się cuchnąca woń spalonych włosów- prosto z białej czupryny Sugarta.

Przed nimi stał góra dwunastoletni chłopak mierząc do nich z antycznego, ale wojskowego pistoletu laserowego. Był wychudzony a jedno oko spowijała bezwzględnie opuchlizna po solidny prostym.

-Kim wy jesteście? Przyszliście dopaść mnie jak mojego wujka?! Jeden… jeden krok a tym razem nie spudłuje!

Dzieciak wydawał się wbrew pozorom, mieć rację w tej kwestii. Bał się, jednak trzymał broń zdecydowanie, pewnym chwytem wyczekując najmniejszej reakcji. Karl nie chciał bawić się w niańkę, tym bardziej Ja-Son, ale starszy mężczyzna przypomniał sobie słowa umierającego Tamrena, czując minimalną dozę odpowiedzialności.

Tammy przyjął słowa Karla z spokojem. Nie miał już siły na dalsze grożenie bronią, jakaś nić rozsądku przemówiła w jego głowie i siadł na fotelu na wprost kanapy, gdzie usiadł najemnik. Tymczasem Ja-Son poszedł sprawdzać wybite drzwi, pełen gniewu, iż musi użerać się z wyrostkiem. Dzieciak położył wojskowy laser na kolanach w zamyśleniu układając sobie wszystkie fakty, jakie doprowadziły go do tego miejsca.

-Szalałem po osiedlu, normalnie nic zwyczajnego, aż nagle pojawiły się starsze chłopaki, które dopiero co dołączyli do piaskowych. Powiedzieli, że jeśli też chciałbym dołączyć muszę kogoś sprzątnąć. Odmówiłem im na co zaczęli mnie tłuc- pokazał siniaka oraz zdarcia na twarzy oraz na ciele- Pytali co planuje wujek. Nie powiedziałem im, ale przystawili mi nóż do gardła a potem…- głos bratanka Tamrena zaczął się trząść, jak wysoka galaretka wystawiona na podmuch przeciągu- Potem zabili mojego kumpla a następnie zaczęli mnie ostro kopać, że myślałem, że padnę. W końcu im powiedziałem o tym module czy czymś takim. O tym, że wymiana ma być w jakimś warsztacie czy coś.

Tammy zrobił się naprawdę zachmurzony, jakby miał zaraz zamienić się w kupkę popiołu lub strzelić sobie z broni w skroń. Historia się ułożyła i Karl zaczął odczuwać współczucie zmieszane z silnym gniewem. Nie tyle na dzieciaka co bardziej na bezwzględnych Piaskowych Synów. Czuł, że jeszcze się z nimi policzy. Przy ich metodach, nieco bardziej ułożony Syndykat Marsjański zdawał się dobrą wróżką.

Ja-Son splunął przez okno milcząc jak często to miał w zwyczaju a Sugart postanowił poszukać ładunków wybuchowych, do zaminowania modułu. Tammy wskazał małą szafę pancerną i podał kod. W środku znajdował się specjalistyczny karabin szturmowy C86 (z pociskami na nowoczesne ładunki żelowe zamiast prochu) oraz drobne przyczepiane ładunki wybuchowe.

Zdawały się w sam raz do włożenia do modułu WI. Karl wziął również zapasowe magazynki do C86 i nie mając za wiele do powiedzenia, z goryczą życzył szczęścia dzieciakowi. Obiecał również zemstę, co wyleciało mu z ust mimowolnie.

-Hej, proszę Pana- nagle zwrócił się do wychodzącego Ja-Sona- Niech pan weźmie ten laserowiec Antic-Corpu. Jest naprawdę dobry. Ja nie chcę już używać broni, za dużo złego zrobiła.

Tammy wstał i podał pistolet młodszemu najemnikowi. Ten zaskoczony przyjął podarunek, ciesząc się, że teraz jego wiązka skupionego radiacją światła będzie o wiele potężniejsza od jego rozpadającego się pistoletu.

Dwójka najemników wyszła na świeże powietrze. Słońce grzało jak szalone, lecz wiatr pozostawał spokojny. Było naprawdę duszno. Należało pojechać do oazy farmerskiej, wziąć moduł a potem, pod wieczór skierować się do opuszczonej fabryki napoju, który za dawnych czasów orzeźwiał wszystkich wokół. Teraz wszystkim pozostała najwyżej rdza, która nigdy nie chciała umrzeć.

Większość byłej osady rolniczej postawiono drukując ściany oraz sufit z wytrzymałego tworzywa sztucznego. Oprócz twardych betonowych fundamentów i stalowego szkieletu wszystko pochodziło z odpornego tworzywa, którego rozmieszczenie trwało góra sześć godzin. Powstawanie takich budynków było tanie oraz praktyczne i sprawdzało się od czasów Wielkiej Ekspansji.

Dwójka najemników usadowiła się w garażu, jednego z domów. Jak zauważył Ja-Son budynek przygotowano do dużych temperatur przez co ściany nie przepuszczały dużo ciepła. Mimo wszystko, przydała by się klimatyzacji. Kiedy Rączka zajął się modułem Ja-Son znalazł dość duży wiatrak i podpiął je do gniazdka nie wierząc w cud, który jednak się spełnił. Panele słoneczne na dachu tego domu nadal działały i po chwili mieli miły chłód.

Kiedy młodszy mężczyzna zaczął szukać jakiś rupieci, które nie zostały zrabowane, Karl zabrał się na głównego sprawcę kłopotów ostatnich dwóch dni. Cholerny Moduł Wirtualnej Inteligencji. Dzięki bionicznej ręce wyposażonej w cały pakiet narzędzi, rozkręcił obudowę a jego oczy w pasji rozjaśniły się jak wybuch supernowej. Szybko zamontował ładunek wybuchowy, wzięty z domu nieszczęsnego Tamrena, połączył sygnał miny z swoim komputerem szturmowym a następnie zabrał się za dalsze myszkowanie w wnętrznościach superkomputera.

Niestety szybko okazało się, że było to zadanie ponad jego siły. Gdy tylko uruchomił maszynę wyskoczyła prośba o kod. Sugart nie był w stanie jej złamać. Wynikało z tego, iż przez nieudaną transakcję w Starym Porcie, Norsjanie nie odblokowali urządzenia i teraz stało się- z punktu widzenia najemnika- bezużyteczne. Co prawda dobry cracker z łatwością poradził by sobie z obejściem zabezpieczeń jednak Rączka nie był ekspertem i poddał się po czterech nieudanych próbach.

W tym czasie Ja-Son znalazł ciepłe, ale mocne portery. Dwójka odpaliła po jednym i zaczęła zastanawiać się jak może pójść wymiana. Mieli duże nadzieję oraz byli całkiem nieźle przyszykowani. W razie czego mogli wysadzić moduł, raniąc wszystkich wokół. Na tą myśl, Karl rozmontował powtórnie moduł, dokładając pozostałe dwa ładunki. Jeśli uznają, że pora rozsadził przyjęcie wybuch powinien zmieść wszystko w promieniu ośmiu metrów. Kiedy skończyli piwa, zauważyli, że powoli się ściemnia. Ja-Son zgasił wiatrak, wychodząc na ciemniejące niebo, które przypominało rozciągający się ponad dalekie klify karmel. Nadeszła pora, by wyruszyć.

Karl przymontował powtórnie moduł z linki, która im ostała i przyjmując dość niebezpieczną oraz niewygodną pozycje ruszyli powoli do dzielnicy, gdzie nie tak dawno zwędzili Marlnina, staremu dobremu weteranowi, który teraz już pewnie rozkładał się z usmażoną głową.

***

Pod dawną fabryką Dune-Coli znaleźli się po godzinie. Moduł dla kamuflażu ukryli pod dużym kocem, ale i tak musieli zwracać nieco uwagi. Mimo wszystko Ja-Son starał się prowadzić ich znanymi sobie, a nieznanymi innym drogami. Budynek fabryki napoju, był sporych rozmiarów konstrukcją z której wyrastała nieco wyższa wieża. Teraz jednak wszystko rozpadało się jak gliniany kolos nadwyrężony czasem i brakiem użytkowania. Karl przeczesał wzrokiem całe otoczenie. Przed budynkiem nikogo nie było. Uzbrojony w karabin C86, rozejrzał się wreszcie schodząc z ścigacza. Ostrożnie z wojskowym nawykiem przebadał większość zapalnych pozycji. Nikogo nie było. To mogło sugerować nieprawdziwość wiadomości lub co gorsza- pułapkę. Ja-Son nie gasił silników cały w pełnej gotowości.

Po około dwóch minutach zaczęło dochodzić ich rosnący podobny do pulsującego chórku złożonego z dziesiątków głosów dźwięk. Na niebie pojawił się biało-niebieski prom Antic-Corpu. Tej samej korporacji, która kiedyś miała większość rynku oraz operacji na Darude. Dwójka najemników obserwowała jak pojazd latający ląduje a z środka wychodzi oddział korporacyjnych komandosów. Karl i Ja-Son nie mieli urojeń, nie dali by rady tej szóstce wyszkolonych żołnierzy- chyba, że zrobili by do z dobrą taktyką. Kiedy grupa szturmowców wysiadła mierząc w nich z broni, było naprawdę blisko wymiany ognia. Po chwili jednak wszystko się uspokoiło. Czarnoskóra, białowłosa, niska ale niebezpiecznie poruszająca się kobieta w białym kombinezonie bojowym nakazała zawieszenie broni i nieco drapieżnie podchodząc do Karla (który również, niechętnie przestał mierzyć z karabinu) powiedziała twardym, ale melodycznym akcentem.

-Witam. Taria Charati, kapitan oddziałów szturmowych Antic-Corpu. Jak mniemam wy musicie być tymi najemnikami wynajętymi przez Tamrena. Nie żyje prawda?- powiedziała to z grymasem na twarzy, choć przebiła się przez to doza jakiejś melancholii- Podajcie mi tu moduł, żebym mogła go ocenić.

Potem wskazała na szóstkę komandosów.

-Jeśli wszystko będzie w porządku, dostaniecie obiecane dwadzieścia tysięcy. Jeśli nie. Jesteście martwi.

Dwójka najemników popatrzyła po sobie zbita nieco z tropu.

-Och, żartuje.-kobieta zaśmiała się dość wysoko, z dużą ilością lekkości- Po prostu zdejmij moduł piękny i załatwmy to szybko, bo z tego co szeptał wywiad, i tak wylano przez niego za dużo krwi.

W tym czasie żołnierze korporacji ustawili się w dogodnych pozycjach zabezpieczając każdą możliwą stronę z której mógł dojść wyimaginowany atak.