Gdy wreszcie warunki obozowe pozwalały zająć się ranami Thorin zabrał się do roboty. Nie zamierzał babrać krwią własnego namiotu wystarczyło, że zużywał środki opatrunkowe , na które nikt mu się nie składał. Wskazał Elsie na jej namiot , w ręku trzymał lekarską torbę i nie trudno było się domyśleć co zamierza.

Oboje weszli do środka, Thorin poczekał chwilę aż kapłanka rozbierze się z warstwy ubrań pozwalającej na swobodne szycie rany. W tym czasie rozkładał narzędzia potrzebne do pracy. Świeże bandaże , igłę i dużą szpulę jedwabnej nici, spinak, na koniec wyjął chirurgiczny hak, ale widząc spojrzenie Elsy tylko się uśmiechnął i schował go z powrotem.
Ściągnął rękawice i nałożył inne, cieńsze - z cielęcej skóry które także wyjął z medycznej torby.

Elsa ułożyła się wygodnie w pozycji wpółleżącej, aby móc widzieć i obserwować zszywanie rany. Tego jeszcze nie widziała na żywej osobie, szyć to mogła ale na trupach, a tak na żywego? To musiało być ekscytujące. Nie zdejmowała jednak ubrań całkowicie, gdyż i tak było jej zimno. Starała się większość podciągnąć, aby odsłonić krwawiący lekko bok, jedynie pozbyła się skórzanej kurty, która za bardzo ją uciskała, drażniąc przy tym płytkie cięcia powstałe od pazurów stworów. Opatuliła się futrem pozostawiając jedynie obnażony brzuch i talię, przy czym jej wzrok bacznie obserwował poczynania krasnoluda, a oczy wydawały się być zadowolone.

- Potrzebujesz znieczulenia? - zapytał krasnolud obserwując pacjentkę i zabierając się za odwiązywanie założonego wcześniej bandaża. Nie był mocno nasiąknięty krwią, co tylko potwierdzało pierwotna diagnozę, że rany są płytkie i nie powinno być z nimi problemu. Bardziej martwił się o potencjalne zakażenie, a teraz miał możliwość na spokojnie przyjrzeć się ranie. Bandaż zwinął po czym odłożył na bok , zamierzał go jeszcze przywrócić do żywotności, pamiętał czasy gdy bandaże nawet te “zużyte” były na wagę życia

- Znieczulenia? - powtórzyła jakby w zastanowieniu i zmrużyła oczy. Jej głowa przechyliła się lekko na bok, jak łeb psa, który próbuje zrozumieć wypowiadane w jego stronę słowa.
- Lubię być świadoma, a gdy boli, to znaczy, że się żyje - skwitowała nie odrywając już wzroku od rany - Fajna jest, szkoda tylko, że uciążliwa - wzruszyła ramionami, wzdychając jednocześnie nieprzejęta

Krasnolud skinął głową mrucząc słyszalnie - Zuch dziewczyna - po czym zabrał się do roboty. Najpierw dobrze obejrzał ranę szukając w niej wszelkich zabrudzeń, zanieczyszczeń czy innych oznak skażenia tkanki, nie znalazł jednak nic takiego - gdyż albo rana była zwyczajnie czysta, albo została oczyszczona przez spirytus jakiego użył na niej tuż po bitwie.

Igła z naciągniętą nicią wbiła się w skórę przy ranie, ani za głęboko ani za płytko, by po chwili przemierzyć wyznaczony odcinek i wyłonić się po drugiej stronie nacięcia. Thorin zszywał sprawnym ruchem, widać było że nie czyni to pierwszy raz a i narzędzia którymi się posługiwał musiały być najlepszej jakości. Spinak okazał się zupełnie niepotrzebny, tak jak i ewentualna pomoc innych - przy takiej ranie tylko by przeszkadzali. Nie minęło wiele czasu gdy Thorin mógł zawiązać nić i przejść do kolejnej rany.

Przy pierwszym kontakcie igły ze skórą, kobieta syknęła wyraźnie. Przymknęła oczy, ale tylko na chwilę, jakby chciała chłonąć cały ten zbierający się wokół rany ból. Szybko jednak ponownie otworzyła oczy, aby obserwować ruch igły, która wchodziła i wychodziła, centymetr po centymetrze, drażniąc ciało odrobiną nieprzyjemności oraz ekscytacji. Im więcej ruchów i bólu, tym mniej było go czuć, jej ciało odbierało bodźce i wytwarzało w stosunku do niego odpowiedni sygnał, który sprawiał, że uczucie było tylko kwestią przyzwyczajenia. A to dopiero pierwsze cięcie

- Miło, że masz na to ochotę - cichy głos stłumiony fascynacją wydobył się z jej bladych ust, które wygięły się w słabym uśmiechu. Sprawiała wrażenie kobiety prawie omdlałej, choć od początku tak wyglądała, dlatego ciężko było zdiagnozować, czy szycie bez znieczulenia naprawdę ją osłabia, czy wręcz przeciwnie.

- Musisz być w formie na następną maszkarę jaką spotkamy na drodze - odrzekł z uśmiechem , wbijając się w kolejne miejsce - Widziałem kątem oka że stawiałaś opór tej trolo-harpi , nawet mnie tym zaskoczyłaś, spodziewałem się raczej po kapłance, że będzie trzymać się z tyłu. - zagaił Thorin gdy nić tańczyła swój taniec. Z jednej strony był to typowy wybieg lekarski służący utrzymaniu przytomności pacjenta i oddaleniu jego myśli od bólu, z drugiej zwyczajnie miał okazję zamienić z kapłanką kilka słów i zamierzał z niej skorzystać.

- Wbrew temu, co się słyszy, Kapłani muszą sobie radzić w walce. Bo niby jak mieliby się przeciwstawiać złu? Dobrym słowem, groźną miną? Bezużyteczny zabieg, chyba, że chcesz skarcić czterolatka - odpowiedziała cichym głosem wzdychając po raz kolejny. Starała się nie ruszać zbytnio i oddychać płytko, aby nie poruszać bokiem, na którym były rany.

- Heh , zaśmiał się krasnolud, choć w dziwny sposób nie wpłynęło to w żaden sposób na płynność szycia, - Nasi kapłani z pewnością muszą znać się na walce , choć wynika to raczej z rasowego wychowania niż z dodatkowych szkoleń w świątyni. Choć po prawdzie niewiele mi o tym wiadomo. - przyznał wyciągając igłę i zapętlając nić. Kiedy wkłuwał się w ostatnia już ranę milczał przez chwilę a na jego czole wirowały fale, widać było że myśli o czymś intensywniej - po prawdzie wspominał dawne dzieje i kapłanów z którymi miał do czynienia. Zwłaszcza jednego który zmienił się w stwora podobnego do ożywieńca. - Dobrze wiedzieć że potrafisz walczyć, w bitewnym zamieszaniu twój towarzysz nie zawsze będzie w stanie cię ochronić , ale mam nadzieje że jeśli przyjdzie nam poginąć na tej wyprawie to zginiesz jako ostatnia. - rzekł bez cienia żartu Thorin , kiedy igła z nicią była już gdzieś w połowie ostatniej rany.

Elsa uniosła brew ze zdziwienia i jęknęła cicho, przy kolejnym wkłuciu.
- Nie wiem czemu tak mówisz, nie ważne kto umrze pierwszy a kto ostatni, ani czy umrzemy w drodze, czy może za ileś lat. Nasza dusza i tak trafi w dobre miejsce, nie musimy się niczego obawiać - uśmiechnęła się na samą myśl i przymknęła oczy poraz pierwszy nie patrząc na przebieg zabiegu.

- Nasze kości powinny leżeć w spokoju. Szacunek dla zmarłych wiąże się z szacunkiem dla ich zwłok , a zwłaszcza my krasnoludowie , uważamy że pochówek i spokój dla szczątków zmarłego to rzecz święta. - stwierdził z całą powagą, nie chciał wchodzić w głębszą dyskusję, rozumiał o co chodzi kapłance z duszą i z tym że powinno być jej to obojętne. Dla krasnoluda nie było, bo była to sprawa na pograniczu honoru i tradycji, podobnie jak kwestia brody. Pewne tabu po prostu było i albo odnosiło się do niego z należytym szacunkiem, albo niewiele już pozostawało krasnoluda w krasnoludzie. Thorin widział już takich, którzy swym zachowaniem i myśleniem bardziej przypominali ludzi niż swoich przodków , tracąc w ten sposób więcej niż zdołaliby pojąć. Igła z nicią zakończyły swój taniec i z ukłonem oddaliły się od ciała Elsy. Po wszystkim nałożył na bok kapłanki nowy , świeży bandaż , opatrując ranę jak należy. Po tym oczyścił igłę spirytusem z fiolki którego przy okazji sobie łyknął i wysunął w geście poczęstunku w kierunku kapłanki.

Kobieta uśmiechnęła się słabo i zaprzeczyła kiwnięciem głowy.
- Dziękuję, wolę nie. Khazadzi mają inne głowy, a wolałabym być trzeźwa w nocy. Kto wie, co nam się przytrafi, prawda? - mruknęła spokojnie zakrywając obnażoną do tej pory część ciała i położyła się na płasko
- Dziękuję. A o pochówek nie musisz się martwić, ani swój, ani Twoich przyjaciół - Elsa nie była mistrzem rozmów, ale dla niej ta część rozmowy była istotna i… Miła. Choć nie dla każdego rozmowa o pogrzebach i śmierci, mogłaby być szczytem przyjemności

Krasolud skinął głową chowając narzędzia i zabierając zużyty bandaż . - To dobrze - rzucił krótko po czym dodał - Teraz kolej na Wędlinę - stwierdził krzywiąc się nieco . - Chcesz asystować? - zapytał wychodząc z namiotu.

Kobieta zaśmiała się wyraźnie, ale pożałowała tego szybko, gdy poczuła pieczenie prawego boku. Śmiech zmieszał się z jękiem
- To by było zabawne i na pewno ekscytujące, ale chyba odpocznę. - stwierdziła w końcu i uniosła się na rękach krzywiąc lekko - Zawołasz Bjorna?

Thorin skinął głową , wychodząc z namiotu uderzyło go zimne powietrze przemieszane z śniegiem, różnica temperatur była odczuwalna, szczególnie że obydwoje zdołali przez chwile nagrzać nieco cały namiot. - Bjorn , Mara prosi cię do siebie - rzucił w kierunku Norsmena, po czym skierował swe słowa do elfa - Teraz twoja kolej. Stwierdził wskazując na namiot długouchego.

- Teraz twoja kolej. Stwierdził wskazując na namiot długouchego.

- Czas zająć się elfem? - zapytał Thorina Galeb siedząc u wejścia ich wspólnego namiotu i rozcierając pięści jakby szykował się do jakiejś bijatyki - Rzemieniami związałem śpiwór dziecka. - dodał.

Weddien nie spodziewał się pomocy od krasnoluda. Potakująco skinął głową, stwierdziwszy, że może ona mu oszczędzić przykrych następstw związanych z powikłaniami. Kiedy znaleźli się w namiocie, odwinął prowizoryczny opatrunek, który obficie przesiąknął krwią.

- Zaskoczyła mnie… - rzekł jakby usprawiedliwiająco. - Kiedy przetrąciłem jej skrzydło zbyt wcześnie uznałem za martwą. Prawdziwy pomiot chaosu…

- Tak to już jest z pomiotami chaosu , nigdy nie wiesz czego się po nich spodziewać - odrzekł Thorin w myślach jedynie dodając że po elfach też. Rok po skrytobójczym morderstwie Yassy wciąż nie mógł zapomnieć, obiecał pomstę długouchej morderczyni której zaufał, choć dobrze wiedział że szanse na jej realizacje są znikome. Tamto wydarzenie znacznie pogłębiło niechęć do rasy elfiej, która wszak już ze swej natury była niemała. Thorin przyjrzał się ranie, nie była tragiczna , ale dość poważna, zwłaszcza gdyby zostawić ją samą sobie. W Norsce na trakcie mogłaby być wyrokiem śmierci. Chcąc nie chcąc elf musiał chodzić, a chodzenie wprawiało ranę w nieustanny ruch nie pozwalając jej się zagoić a nawet powiększając ją. Co innego gdyby stało się to w karczmie gdzie mógłby odleżeć swoje, ale na trasie była to już zupełnie inna bajka.

Otworzył torbę która swoje wnętrze skrywała dość skutecznie, nie bez powodu. Wyciągnął z niej nową porcję bandaża, dopiero co odkażaną igłę i duży szpulę jedwabnej nici. Niestety nie miał nic gorszej jakości, bo z pewnością by go użył… Rana, zwłaszcza jedno cięcie, zdawało się być na tyle głębokie, że tym razem spinak mógł być użyteczny. Drobne i piękne urządzonko, najpewniej tielańskiej lub nawet elfiej roboty, podobnie jak chirurgiczna igła, od razu rzuciły się w oczy elfowi. Z pewnością jakość wykonania jak i materiał była z najwyższej półki.

- Tę głębsza ranę trzeba by przeczyścić raz jeszcze, teraz już porządnie - zwrócił się bardziej do Galeba niż do Weddiena. - W polowych warunkach przy pośpiesznym nakładaniu opatrunku, łatwo o niedokładność, a ta może kosztować życie. Odrobinka brudu może zakazić ranę i rozpocząć paskudne procesy. Pamiętasz łapę i brzuch Dorrina?

- Jak tu nie pamiętać… - mruknął Galeb zdejmując hełm i odsłaniając swoją zabandażowaną twarz.

Pamiętał aż za dobrze te wszystkie przejścia z przed roku. W parę miesięcy wyrobili normę intensywności życia, która przypadała zwykle na kilkanaście lat. Niektóre wspomnienia się zlewały. Jednak takie rzeczy jak Dorrinowa żywotność były nie do zapomnienia. Kilka razy wychodził cało z sytuacji kiedy powinien ewidentnie zginąć. Czasem Runiarz zastanawiał się czy przerośnięty Dorrin nie cieszy się szczególnymi względami, któregoś z Bogów Przodków, którzy choć byli wyjątkowo surowi dla swoich dzieci to też bywali bardzo hojni.

Cytat:

Opieka jaką otoczył Dorrina, cyrulik Thorin Alrikson była zadziwiająca, szczególnie biorąc pod uwagę okoliczności i miejsce w jakim się znajdowali. Stara, na wpół zawalona piwnica jakiegoś budynku o hodowlanym charakterze... pewnie była to psiarnia lub co innego w ten deseń, bo jak inaczej można by wyjaśnić obecność klatek w tym miejscu. W jednej z takich klatek - cel, przebywał właśnie Dorrin. Zbliżał się schyłek trzeciego dnia odkąd poważnie raniono Zarkana i jedynie pierwszy dzień odkąd zajął się rannym ktoś kto faktycznie się na leczeniu znał. Drogocenne maści, wywary, proszki i zestaw wspaniałych narzędzi, to wszystko pozwoliło utrzymać Dorrina przy życiu, to i oczywiście kunszt medyka jakim był Alrikson. Jednak nawet wszystko to nie mogło zapobiec temu iż Dorrin miał już na zawsze nosić na brzuchu wstrętną bliznę, jednak czy to robiło jakąś różnicę komuś kto nie miał palców, oka, ucha, a jego całe ciało było pokryte szramami tak paskudnymi że wiele dziewek pewnie zbierało od razu na wymioty gdy tylko patrzyły na Zarkana, a co tu dopiero wspominać o dotykaniu go. Jak nic nadawał się on na towarzysza dla Thorina, medyka o zmasakrowanym przez ogień licu, i choć ten ostatni był już prawie zdrów to i tak ostatnie trzy miesiące leczenia nie miały mu wrócić normalnego wyglądu. Thorin i Dorrin, wyglądali niczym dwaj żołnierze frontowi którzy ostatnie dziesięć lat swojego życia spędzili w nieustannej walce... nocą zaś, swym wyglądem mogli przypominać okropne stwory które wypełzły z mroku. Kto ich jednak zobaczył od razu wiedzieć musiał że są oni jednymi z tych co to już w życiu wiele widzieli. Dorrin spróbował się podnieść i o dziwo dał radę. Wsparł się na swym dwuręcznym toporze i wyprostował, nie czuł bólu. Pomyśleć można było że ozdrowiał lub że leki Thorina tak działały, jednak to nie było to... prawdą było że postępowała martwica i skóra Dorrina obumierała całkowicie pozbawiając go czucia. Thorin to wiedział ale jedynym co mógł zrobić było dbanie o czystość pacjenta i modlitwa do Valayi.

Medyk odsunął na bok dawne wizje i pamięć zamierzchłych zdarzeń. Zwłaszcza wyławiania robali z wnętrzności Dorrina. Miał nadzieje że przypomnienie o Dorrinie będzie dobrą lekcją by pamiętać o czystości ran. Dla Dorrina z pewnością. Thorin zastanawiał się przez moment co też się z nim dzieje, odruchowo sięgnął ku medalionowi jaki od niego wytargował tuż przed rozstaniem, po czym wrócił do pracy. Był to specyficzny medalion, magiczny i choć Thorin do tj pory nie znał dokładniej jego właściwości było pewnym, że należał do krasnoludów i że kapłani którym go okazał mieli na niego nie mała chrapkę. Oferowali za niego pięćdziesiąt Złotych Koron , wtenczas jednak Thorin nie był jego właścicielem by móc zadecydować, a nawet gdyby był, z pewnością by go nie sprzedał. Nie raz zastanawiał się czy tajemniczy amulet nie wspomógł Dorrina w odzyskiwaniu zdrowia.

- Usiądź i podciągnij nogę w kolanie. - rzekł do elfa. Rozchylił nieco brzegi głębszej rany i kazał tak je trzymać Galebowi. Krew zaczęła ciec po nodze elfa, choć na szczęście nie trysnęła strumieniem. Najpewniej żadna tętnica nie została naruszona inaczej zalałby ich potok krwi , a sam elf pewnie nie dotarłby nawet do obozu. Gdy tylko Galeb uchwycił ranę Thorin przemył ją resztkami spirytusu jakie miał w fiolce. Przyjrzał się jeszcze chwilę ranie, po czym rzekł - Teraz ściśnij brzegi rany spinakiem o tak - Thorin użył narzędzia które chwytało ranę i ściągało jej brzegi ku sobie. Było znacznie poręczniejsze od palców lekarza, - O tak - poprawił dłonie Galeba które po chwili ujmowały już spinak. Po tym rozpoczął szycie. - Tymi większymi zajmę się sam, trzeba je zszyć dokładnie bo będą miały większą tendencje do otwierania się, te dwie mniejsze pozostawię tobie. - rzekł do kompana, wciąż w reispiklu, nie chciał by pacjent zastanawiał się co też khazadzi knują nad rannym.

Wykonywał polecenia brodatego medyka, bez cienia wątpliwości czy obaw. Dawi znał się na swojej robocie, można było wyczuć to natychmiast po sposobie w jaki ocenił ranę. Wydawało się, że na chwilę, jak gdyby zapomniał o uprzedzeniach, chociaż elf nie wiedział jakie myśli kłębiły się w głowie oszpeconego weterana. Czy okazywana pomoc była zwiastunem ocieplenia relacji? Wątpił w to, lecz czas zabiegu można było wykorzystać na wymianę kilku zdań. Kto wie czy nadarzy się jeszcze ku temu okazja, a Muirehen zwyczajnie miał dosyć milczenia...

- Poznałem kiedyś wojowników z waszej rasy.. - zaczął - Na fregatę, na której pływałem zaciągnęło się kilku krasnoludzkich kuszników. Nie cierpieli morza, ale odsłużyli zawartą umowę. Nabrałem do nich szacunku. Sam nigdy nie miałem okazji pływać razem ze współbraćmi... - nie przypuszczał, że będzie o tym mówić krasnoludom, ale kontynuował nietypowe zwierzenia. - Wy macie tradycje, scaloną wspólną walką, ja nie należę ani do świata ludzi, ani Asur. Norska to tylko przybrany dom, niegościnny dla mnie tak samo, jak choćby dla was... - skrzywił się z bólu, bo w tym momencie Khazad uciął jego monolog...

Krasnolud uniósł wyraźnie jedną brew okazując tym samym pewne zdziwienie oraz fakt że w ogóle słuchał, co mówił Weddien. Mógł coś powiedzieć o Tilyel - Zdrajczyni, ale jak pamiętał wspominał już o elfce w karczmie i nie chciał powracać do tego tematu zwłaszcza przy elfie. Igła sprawnie przesuwała się wraz z nicią z jednego brzegu rany na drugi, miarowym i równym cięgiem, którego nie powstydziłaby się sprawna krawcowa - Wolimy mieć twardy grunt pod nogami. - skwitował w paru słowach przypowieść o khazadach na morzu. Nie było to coś znowu, aż tak wyjątkowego , słyszał o klanie specjalizującym się w wyprawach morskich, budującym statki z parowymi silnikami. Nie znał szczegółów technicznych, tym zajmowały się zazwyczaj gildie inżynierów, jednak wiedział, że takie statki z krasnoludzką załogą pływały. Był to jednak raczej wyjątek potwierdzający regułę. - Czemu uważasz, że nie należysz do swoich? - zapytał z pewną nutą ciekawości, ciężko mu było inaczej klasyfikować elfa niż … elfa.

- To ludzka załoga odnalazła mnie po Wielkim Sztormie. Wychowałem się na kliprze mojego przybranego ojca, Alkira. Nie znam języka wysokich elfów, nie jestem w stanie nawet odczytać znaków mojego pochodzenia na jedynej, ocalałej pamiątce. - bez trudu można było wyczuć nutę rozgoryczenia. - Moją ojczyzną stało się morze, a namiastką domu ta surowa kraina z której pochodził fadder Wyobraź sobie siebie bez dziedzictwa twej rasy.... - popatrzył uważnie na krasnoluda. - Niemożliwe, prawda? - powiedział z wyraźnym echem smutku.

Kiedy Thorin zajmował się szyciem, Galeb ostrożnie wytarł palce w śniegu. Zdecydowanie bardziej wolał pracę w metalu… czy też raczej praca w materii cielesnej była… inna. Jako Kowal Run musiał wykazywać się nieludzką precyzją i cierpliwością, jednak o ile metal był materią stałą, ciało… ciało ciągle się zmieniało. Galvinsson oczyściwszy dłonie przyglądał się spokojnie pracy Thorina przy zszywaniu skóry szpiczastego. Ich rozmowa była ciekawa. Najbardziej go zdumiała sprawa tego, że elfy nie upomniały się o swojego. Jeżeli chodzi o przetrwanie dla elfów każda ich jednostka była droga, dużo droższa od życia setek nieelfów. Czemu go nie zabrali? Czemu nie wmusili mu do głowy wszystkiego co wiedzieć powinien? A może to wszystko było wierutnym kłamstwem wymyślonym, aby zakryć przeszłość Weddiena?

Brzegi rany zbliżyły się do siebie. Po chwili wyciągnął igłę z nicią i zapętlił końcówkę. Przyszła kolej na drugą ranę, którą podobnie jak wcześniej należało najpierw spiąć spinakiem. Tym razem Galeb już sam uchwycił ranę i po chwili Thorin mógł wykonać nowe wkłucie. - Dokąd zaprowadziło cię morze? - zapytał zajmując pacjenta i odwracając choć część jego uwag od nieprzyjemnych ruchów igły. Sam był ciekaw świata, zwłaszcza odkąd rodzime tereny okazały się niezbyt gościnne dla weteranów Czarnego Sztandaru. Nie szkodziło poznać otaczające lądy, nie tylko od strony miejsc które zajmowały na mapach.
- Nigdy tam, dokąd najbardziej pragnąłem - odparł boleśnie Weddien - Niczym wędrownego albatrosa, bez możliwości założenia gniazda... - naturalnie porównał swój żywot do tych majestatycznych ptaków, które zdarzało mu się podziwiać podczas rejsów. - Zawijaliśmy do większości portów znanego świata. Mglisty Albion, słoneczne wybrzeża Tilei, kislevski Erengard...
- A do Arabii… dopłynąłeś? - mruknął Galeb.
- Ojciec miał na tyle rozsądku by nie zapuszczać się w te zdradliwe rejony, zresztą cóż Norsmen miałby zaoferować mieszkańcom tamtych ziem? Były atrakcyjniejsze miejsca do prowadzenia wymiany handlowej...
- Albion? - zapytał Thorin licząc chyba na kilka słów więcej.
- Wyspa nie jest gościnnym miejscem, lecz drewno z tamtejszego dębu i wełna, czyniły wyprawę opłacalną.

Po zajęciu się dwiema poważniejszymi ranami przyszedł czas na dwie mniejsze. - Tym razem zszyje cię Galeb. Przyuczam go do fachu od jakiegoś już czasu, drugi medyk jest zawsze w cenie, zwłaszcza gdy pierwszy nie może operować a w walce różnie bywa. - wyjaśnił elfowi. Wiedział dobrze, że któregoś dnia to on sam może leżeć pozbawiony przytomności, wykrwawiający się, umierający; wtenczas chciałby znaleźć się w rękach kogoś kto ma choć ogólne pojęcie o leczeniu. Pamiętał też walki w podziemiach Azul, gdzie po starciu ze skavenami, co najmniej kilka osób leżało mocno rannych i potrzebujących natychmiastowej pomocy, a on sam musiał wybierać pomiędzy nimi, ustalać kolejność i ryzykować tak czy inaczej, że któryś z nich swej kolejki nie przetrzyma. W takich wypadkach drugi medyk także był na wagę zdrowia a nawet życia.

- To nie jest dobra wiadomość dla ciebie - powiedział ponuro Galeb rzucając spojrzenie w oczy elfa.
Zamarł dosłownie na chwilę, mierząc pacjenta wzrokiem trzymając w palcach igłę i nić niczym narzędzie tortur. Po tym przyłożył narzędzia do skóry wokół rany. Pamiętał jak szyto jego i towarzyszy. Wojskowi medycy się nie pierdzielili, Thorin w porównaniu do nich był niczym jubiler przy kowalu. Elf wydawał się delikatny… łatwy do uszkodzenia… idealna robota dla kogoś takiego jak Alrikson. Weddien nie wiedział na ile poważnie mówi krasnolud, chciał wierzyć, że wypowiedź miała za cel jedynie nastraszyć niecodziennego pacjenta...

- Ściągnij nieco brzegi rany i o tak , tu dobrze , przebij nie za głęboko - Thorin czuwał nad przebiegiem “operacji” w wykonaniu Galeba. Pilnował , poprawiał gdy trzeba , jednak nie przeszkadzał bardziej niż to było potrzebne. Asystent medyka musiał wszak w końcu nauczyć się sam i w przyszłości musiał to zrobić także i bez pomocy nauczyciela. Szycie powierzchownych ran nie było zresztą czymś aż tak skomplikowanym jak niektórym się wydawało. Przypominało cerowanie skarpety, tyle że materiał był nieco inny a i wygięta igła sprzyjała sprawniejszemu przekłuwaniu skóry i przeciąganiu nici. W porównaniu z równym szyciem Thorina, ścieg Galeba był nieco krzywy, koślawy, ale i tak całkiem niezły jak na pierwszy raz. Medyk pilnował by igła nie była wbijana zbyt głęboko ani zbyt płytko i choć przy pierwszym szyciu trudno było uniknąć takich sytuacji, to jednak od tego właśnie był - by czuwać i poprawiać.

Wcześniejsze spostrzeżenie odnośnie zmienności ciała było bardzo trafne dla runiarza. Trudno było wyczuć zgrubiałym od ciężkiej pracy dłoniom jaką siłę należy włożyć w trzymanie pacjenta, jego tkanek i takich tam. Skóra uciekała spod palców przez co Galebowi nie łatwo było utrzymać równy wzór szwu. Dochodziło do tego tempo. Jeżeli robił to zbyt wolno, rana znów napełniała się krwią i babrała wszystko. Szybciej nie był w stanie - nie panował nad materiałem w którym przyszło mu robić. Kiedy w końcu zakończył pracę, zawiązał supeł i odciął nadmiar nici.

- Dobra robota - pochwalił na koniec Thorin, szew może daleki był od doskonałego, ale tamował i zabliźniał ranę - a o to wszak chodziło. - Nie przejmuj się że trochę krzywo, to nie konkurs piękności. Ważne, że rana jest zabliźniona, że nić nie jest za głęboko wszyta , ani za płytko bo by się urwała. Jeśli brakuje ci wczucia w igłę - a to przychodzi z czasem, po wielu zszytych ranach, obserwuj po prostu na jaką wysokość ma się zagłębić w ciele i trzymaj się tej wysokości. - można by sądzić że Alrikson czytał w myślach runiarza, ale tak po prawdzie doskonale pamiętał swoje początki w zawodzie. - No to teraz ostatnia rana i idziemy na piwo - stwierdził z uśmiechem, pozwalając Galebowi dokończyć pracę.

Po wszystkim pozostało już tylko zabandażować zranioną nogę. Galeb uczynił to tak jak wielokrotnie był już przyuczany. Była to bodaj pierwsza rzecz z medycyny jaką Thorin mu przekazał. Nie trudno było ćwiczyć na różnych częściach ciała bandażowanie , szycie ran było zaś inna para kaloszy, bo do tego potrzeba było faktyczne szycie ran, ćwiczenia na martwym zającu nie zastępowały faktycznego szycia, choć po prawdzie nieco na nie przygotowywały. Dopiero po obandażowaniu nogi Thorin uznał że sprawa z elfem zakończona. Jak zwykle odkaził igłę , zabrał zakrwawiony bandaż i resztę sprzętu.

Podziękowawszy krasnoludom Muirehen samodzielnie wyszedł z namiotu, gdzie dopadło go rześkie, mroźne powietrze. Dopiero teraz odczuł też przejmujący głód i łaknienie. Zanim się posilił chciał jeszcze pomóc w obozowych przygotowaniach do noclegu, oczywiście tak, aby nie przeciążyć świeżo połatanej nogi.

Bjorn przyglądnął się swojej podrapanej tarczy będącej mu wierną towarzyszką od bardzo dawna. Dostał ją jako część wyposażenia zwiadowczego, gdyby doszło do walki wręcz, jednak należało jej unikać kiedy było można. Kolejny raz ten kawał drewna uratował mu życie. Dłonią przejechał po jej wierzchu, by strząsnąć z niej drzazgi, a następnie wytarł toporek o śnieg z “harpiej” juchy. Broń nie może być brudna, kiedy dojdzie do kolejnej walki.
W końcu swoje wyposażenie odłożył na swoje miejsce, czyli na plecy oraz przy pasie, i rozejrzał się kolejny raz po pobojowisku szukając wzrokiem Elsy. Była ranna… co wywołało jego złość. W chłodnym napadzie furii kopnął martwą zmutowaną kobietę, ale natychmiast po tym wydarzeniu odzyskał rezon, choć jej późniejsze skwierczenie w płomieniach ognia bardzo go usatysfakcjonowało.

Propozycja Galeba dotycząca “błyskawicznego zamknięcia rany” wielce zirytowała Norsa. Choć był to powszechnie stosowany zabieg, to jego nieefektywność na dłuższą metę sprawiała, że nie stosował go, kiedy nie musiał. Tutaj, na mroźnych pustkowiach, mogłoby się skończyć szokiem termicznym, a to by tylko pogorszyło sprawę. Rany towarzyszy wcale nie były aż tak głębokie, ale skoro medyk uparł się, by je zaszyć, to nie miał zamiaru tego kwestionować.
W sumie miał ambiwalentny stosunek do tego, co robią, póki nie szkodzą Elsie. Gdyby jej coś zrobili, to dostaliby dwoma strzałami między łopatki. Na szczęście krasnoludy są względnie rozsądne.

W trakcie rozbijania obozu zastanawiał się głównie nad rozstawieniem wart tak, by było to najskuteczniejsze. Rozważał różne możliwości, ale wybrał wreszcie tą najodpowiedniejszą. Zamierzał przedstawić ją pozostałym… I nie zamierzał w to wplątywać kobiety. Z elfa też by mógł sobie zażartować, ale nie miał humoru tego dnia. Norska może dawała mu energię, ale odbierała coś innego, czego nie potrafił określić słowami. W pewnym momencie zaczął się rozglądać dość zagubiony, pogrążony w smutnych wspomnieniach z dawnych czasów, szybko jednak wracał do siebie. Nie mógł okazywać słabości. Tak to nauczył ojciec.

Później, gdy było już ciemno i miał chwilę spokoju, postanowił odwiedzić Elsę w jej namiocie, by zobaczyć jak się czuje. Czuł się trochę winny z tego powodu, że ją ta kreatura drasnęła, bowiem obiecał ją chronić. Mógł nie powierzać jej Wulfgarowi, ale chrzanić to. Co się stało, to się nie odstanie.
W trakcie tych “odwiedzin” poczuł pierwszy raz coś dziwnego, kiedy na nią patrzył. Nigdy mu nie przeszkadzało to, co mówiła. Nawet spanie z nią na jednej pryczy. W końcu to tylko kapłanka boga śmierci. Nic nie mogło się stać. Sama często powtarzała, że jego zmarła żona czeka na niego w królestwie Morra. “Masz ci los” - pomyślał. Jej zachowanie w trakcie tej rozmowy było zdecydowanie niejednoznaczne.
Faktem jest, że zaśmiał się głośno pierwszy raz od bardzo, ale to bardzo dawna, choć to nie z powodu “przyszpilenia”, jak to ładnie powiedział Marze, ale z powodu własnej reakcji. To dziwne uczucie mogło się wiązać tylko z jednym. Pożądanie. Chciał, by ta kobieta była jego, a wcale daleko nie miał. Już to, że mówił przy niej znacznie więcej niż przy kimkolwiek innym coś znaczył. Musiał zbyć to śmiechem, by otrzeźwić swój umysł i ewakuować się z namiotu w celu przyrządzenia jej posiłku oraz podzielenia się z pozostałymi swoimi planami.

- Słuchajcie - zaczął gdy wyszedł z namiotu i ujrzał resztę osób. Stanął na środku obozu, by każdy go widział - Będziemy musieli rozłożyć warty zachowując przy tym osiem godzin snu, by każdy z nas odpoczął. Sugeruję następującą kolejność dwugodzinnych wart: Wulfgar, Kyan, Galeb, Thorin i ja. Weddien niech zostanie w namiocie, skoro oberwał - obejrzał się po zebranych jakby czekając na jakieś sprzeciwy, ale kontynuował dalej.
- Krasnoludzkie zdolności do widzenia w ciemnościach dotarły do mych uszu i uważam, że powinniśmy je wykorzystać na swoją korzyść. My, ludzie, niestety będziemy skuteczniejsi w świetle dnia.
- Jakieś pytania? - zapytał się pozostałych splatając ręce na piersi.