- Wiedziałem - mruknął pod nosem Thorin gdy zwłoki nagle "ożyły" . Takiej bestii jeszcze nie widział, a jaka szybka!

Pazury wystrzeliły niczym kule z armaty, szybko, za szybko, gdyby nie wcześniej przygotowana do osłony tarcza z pewnością nie zdołałby jej unieść na tyle by osłonić się przed uderzeniem. A i tak suczysko przebiło się przez zastawę i sięgnęło twarzy. Jakby Thorin miał za mało na niej blizn...

- Ooo z ciebie to na pewno zedrę trofeum - mruknął gdy ostre szpony starły się z solidnym hełmem. Na szczęście ten wytrzymał i wyhamował cios który normalnie mógłby zedrzeć pół twarzy. A przynajmniej na taki wyglądał.

Thorin nie pozostawał dłużny skrzydlatemu potworowi sprawnie, ciachnął uszykowanym do walki toporem odrąbując mu kawał ręki . Ku zdumieniu medyka nie na długo jednak. Bestii odrosło ramię i to w zawrotnym tempie. -
- O żesz ty mać poczwaro jedna - stwierdził tylko wiedząc już jak trudne będzie to starcie. Podobnie najwyraźniej myślał Kyan który za plecami Thoina krzyczał coś o spaleniu stwora.

- Ani mi się waż, nie przy mnie, nie w starciu ! - zawołał do kompana nie odwracając wzroku od skrzydlatej bestii. Ustawił się do niej lekko bokiem, prawą lekko ugięta nogą zapierając się o ziemię, lewą, również lekko ugięta wysuwając zaś do przodu w kierunku stwora. Była to bardzo stabilna pozycja , dużo trudniejsza do przewrócenia niż gdyby stał na wprost. Dzięki ugięciu i zaparciu pozwalała zamortyzować solidny impet uderzenia czy pchnięcia a także ułatwiała uderzenie. Lewą dłoń zacisnął na tarczy i wysunął ja nieco do przodu, prawą trzymał "Yasse" swój topór, nieco z tyłu, w pewnym odchyleniu, gotowym do cięcia. Gotował się do uderzenia gdy tylko poczwara zbliży się na cios, zamierzał ten cios wyprzedzić, przerąbać bestię najlepiej na pół...

Pamiętał starcie w podziemiach młyna z stworem udającym kapłana. On też się regenerował, czego pozostali komapni nie widzieli gdyż byli odcięci. Walczył z nim tylko Thorin i Roran. Drań regenerował się, ale nie dość szybko.

- Spal ją gdy będzie odlatywać lub gdy będzie leżeć potrzaskana na ziemi a póki co dołącz. - rzucił jeszcze do kompana , mając nadzieje że usłucha. Wiedział że Kyan nie przeżył jeszcze bólu poparzeń i nie wie jak okrutne są to rany. Uderzenie lampą w bliskim starciu aż prosiło się o oblanie obojga walczących. Już to kiedyś widział...

Tarcza sprawdzała się nie raz w osłanianiu przed wrogim atakiem. Miało tak być i tym razem gdyby jakiś cios miał dojść Thorina. Uniki których nauczył się ostatnio nie były jego mocną stroną, pozostawały jednak dobrą alternatywą gdy już nie szło w żaden sposób zastawić się tarczą przed ciosem. Miał jednak nadzieje że nie będzie takiej potrzeby. Yassa była bardzo efektywną bronią, potrafiącą strzaskać kości a nawet przeciąć taką harpie na pół. "Byle tylko ją uziemić, wtedy nie nadąży z regeneracją"- przemknęło przez myśl Thorinowi i pomimo że nie zamierzał na razie celować w żadne konkretne części ciała stwora, to miał nadzieje że odrąbię jej skrzydło... albo i głowę jak będzie mieć szczęście. Miał nadzieje że przeżyje to starcie by zrobić porządną autopsje temu stworowi.

Walka trwała ledwie kilka uderzeń serca. Weddien przecenił swoją zwinność i dał się zaskoczyć zdradliwemu uderzeniu pazurów. Nie bez znaczenia był głębszy śnieg, który wyraźnie spowolnił elfiego najemnika. Niemal w tym samym czasie bezlitosny cios Norsa zakończył żywot bestii.

Przyjrzał się ranie, która mimo iż pozornie lekka, komplikowała jego położenie. Kilka bruzd sprawiło, że nogawka w szybkim tempie nasiąkała szkarłatem. Elf zdjął tarczę i usiadł na niej podwijając nogawice. Nie chciał dopuścić do niekontrolowanej utraty krwi, która mogła go bardziej osłabić. Wyciągnął chustę, złożył ją na pół i szczelnie owinął pod kolanem. Przydałaby się pomoc jakiegoś felczera... Pełniąc służbę na okrętach, rzadko korzystał z umiejętności pokładowego medyka. Nigdy jako żołnierz nie odniósł bowiem poważnych obrażeń, a z powierzchownymi radził sobie dobrze. Los zdawał się być mu w tym względzie niezwykle łaskawy. Niestety ta wyprawa od początku nastręczała trudności... Wilczy skowyt wyrwał go natychmiast z rozmyślań. Nie był dobrym znakiem, lecz Muirehen nie należał do zanadto przesądnych. Ulven hersker - tak mawiano o władcach leśnych ostępów. Oprócz nich czyhało jednak zgoła więcej niebezpieczeństw. Miał okazję się o tym przekonać chwilę wcześniej...

Musiał stawić czoła przeciwnościom, nie pierwszy raz w swoim życiu. Znosił już gorsze trudy podczas służby w ludzkiej flocie. Wiedział, że ostępach Norski też nie może liczyć na pomoc innych. Zacisnął zęby i wstał, prezentując gotowość do marszu. Oddalał myśl o odpoczynku, ponieważ wiedział jak wielce jest niebezpieczna. Potrafiła osłabić wolę już na samym początku. W mgnieniu oka sparaliżować mięśnie i ścięgna, które zbuntowałyby się przeciwko dalszej wędrówce. Cierpliwie czekał na decyzję w sprawie rozbicia obozowiska. Najlepiej w miejscu naturalnie chronionym przed lodowatym wiatrem.

Oczy elfa przyzwyczajały się już do nadchodzącej nocy. Obserwowały jak śnieg miarowo opada na szczątki demonicznych istot. Za kilka godzin zapewne całkowicie zatrze ślady minionej potyczki. Jednakże w pamięci Muirehena będzie odzywała się ona żywym wspomnieniem przy każdym kroku...

Thorin z zadowoleniem przyjął kapitulację swojego przeciwnika, co prawda nieco wymuszoną i poprawioną głownia młota Kyana, ale tak czy siak bezapelacyjną.

Nim zajął się swym nowym nabytkiem, rozejrzał się po polu bitwy czy czasem ktoś nie potrzebuje jego wsparcia. Ze zdziwieniem przyjął fakt iż elf nie wbił nikomu miecza w plecy - ale uznał, że pewnie próbuje uśpić ich czujność, a w starciu z "drużyną" , nawet przy pomocy trzech harpio-troli nie miałby szans. Zauważył krew cieknącą po jego nodze, czyżby walczył? Nie lepiej miała się kapłanka Morra , krwawiący bok sugerował że potrzebna jest jej jego pomoc.

- Rozbijmy tu gdzieś obóz bo w takich warunkach nie idzie operować - rzekł do kompanów w Reispiklu, gdyż słowa kierowane były i do ludzkich towarzyszy. Gęsto padający śnieg zwyczajnie uniemożliwiał jakiekolwiek zszywanie ran a przy takich czynnościach lepiej było się nie mylić. Rany i tak trzeba było zbadać bliżej, przeczyścić, odkazić zaszyć. - A wy uciskajcie ranę dopóki nie będzie jakiś warunków by je zszyć. - rzucił zwracając się i do kapłanki i do elfa.

Pomimo że nienawidził elfów , a zwłaszcza pewnej jednej przedstawicielki tej rasy, to Weddien zapracował na leczenie walką. Thorin z niechęcią ale gotów był mu pomóc. Pomimo to wcale nie zelżały podejrzenia krasnoluda dotyczące niecnych zamiarów elfa, wiedział że tylko czai się by ich wszystkich zabić, począwszy od khazadów, czeka jednak pewnie stosowniejszej chwili...
" Zawsze lepiej było mieć pod ręką mięso armatnie niż go nie mieć." - pomyślał próbując pocieszyć sam siebie wobec powstałej sytuacji .

Ponieważ wszystkie trzy harpie leżały bezwładnie na ziemi mógł przystąpić do czynu który frapował go odkąd naga kobieta ożyła a z pleców wyrosły jej skrzydła. Miało to zająć tylko chwilę.

Podszedł do dziecka i zaczął się nią zajmować , Upewnił się że nie ma nikogo w pobliżu metra czy dwóch, by zdołał mu przeszkodzić. Nie czynił zresztą póki co nic, co zdołałoby wzbudzić jakieś podejrzenia, wszak już wcześniej opiekował się małą - Wybacz mała - rzekł cicho po ludzku i naciął niewielka rankę na jej ręku swym nożem. Drobną, nawet nie skaleczenie , choć wystarczającą by pojawiła się kropla krwi.

Zabrał i schował sztylet nim ktokolwiek zdołał zareagować czy też podejrzewać go o gorsze zamiary względem dziewczynki. Przetarł ją obserwując czy rana się nie zabliźnia. Zamierzał też sprawdzić oczy i zęby dziecka ot na wszelki wypadek, a chwile później porównać wszystko z harpiami.

- Musiałem założyć że to harpie dziecko. Nic o tych stworach nie wiemy, a mała dziwnym przypadkiem ocalała jako jedyna. Być może to podrzuta która czyha na ofiarę. Kobieta leżąca w śniegu tez wyglądała normalnie dopóki się nie przemieniła. - stwierdził wyjaśniająco.

Względem samego testu wiedział tyle, że jeśli rana samoczynnie się zagoi to z pewnością mają do czynienia z mała trolo-harpią - jak już zdążył nazwać stwory Thorin. Jeśli zaś się nie zabliźni, to wciąż nie mają pewności czy to zwykła dziewczynka. Procesy regeneracyjne mogły pojawić się u niej w późniejszym etapie, podobnie jak skrzydła i szpony. Być może dopiero po pierwszym "żywieniu" składającym się z czyjejś krwi i wnętrzności. Wiedział już że tak czy siak nie zaśnie spokojnie przy małej i że będzie ją pewnie trzeba wiązać na noc.

Dopiero po tym eksperymencie mógł zająć się resztą. Cały zabieg zajął mu zaledwie chwilę , na tyle niewielką by nikt nie miał wyrzutów, że nie zajmuje się czymś innym, a wszak było co robić.

Rozstawienie obozu, zajęcie się rannymi i zebranie trofeów - z czego odrąbane łapy z których zamierzał wyciąć szpony i kilka garści piór trolo-harpii a także dwie ampułki jej krwi - zebrana zresztą w pierwszej kolejności nim ta zakrzepnie.

W wolnej chwili po uczynieniu powyższych planował także sekcje zwłok potworów by poznać ich mocne i słabe strony i z medycznego punktu widzenia dowiedzieć się o nich jak najwięcej. Zamierzał opisać i naszkicować co tylko się dało, nawet kosztem swego odpoczynku. Wszak nie często ma się do czynienia z takimi potworami, a wiedza tak zdobyta mogła posłużyć w przyszłości i im i innym.

Gdy Galeb zaproponował kauteryzacje ran swoim młotem Thorin uznał to za dobry i szybki sposób zamknięcia ran z jednoczesnym ich oczyszczeniem. Po prawdzie wiedział jednak, że będzie to szok dla organizmu na który pacjenci mogą zareagować choćby utratą przytomności. Sposób był dobry gdy medyka nie było w pobliżu a raną trzeba się było jakoś zająć. Thorin miał jednak lepszy pomysł by szybko i sprawnie udzielić pomocy rannym bez uciążliwości wynikającej z sypiącego śniegu.

- Wulfgar , Bjorn rozciągnijcie ta płachtę nad nami by śnieg nie przeszkadzał mi w szyciu. Rzekł wskazując im zwiniętą skórę z niedźwiedzia, w zasadzie jego połówkę, ale wciąż wystarczającą by zakryć dwie osoby. Zwracając się zaś do towarzyszy rzekł

- Niech któryś z was mi pomoże a drugi zajmie się małą. Ruszymy szukać obozu , jak tylko zajmę się rannymi, to nie potrwa długo. - stwierdził szykując torbę medyczną i czekając na działania pomocników. Jako pierwszej zamierzał pomóc kapłance, jej rany na pierwszy rzut oka wyglądały na poważniejsze, poza tym po prostu nie była elfką...

Dla Elsy kolejność nie miała znaczenia, gdyż nie do końca dbała ona o swoje życie. Co prawda przemyśleń krasnoluda nie znała i nawet poznawać nie chciała, ale miłym był sam fakt podjęcia stanowczej i szybkiej decyzji o natychmiastowym leczeniu.

- Nie wiem czy to dobry pomysł - zamarudziła w zastanowieniu, bo nie dość, że wokół hulał zimny wiatr, to i warunki chyba niezbyt sprzyjały jakimś większym zabiegom niż szybkie przemycie ran.
- Może tylko przemyć, szybki opatrunek a jeśli będzie potrzebna większa pomoc, to w namiocie w obozie? - zaproponowała cicho.

- Daj , zobaczę w ogóle tą ranę to ocenie. - stwierdził po prostu Thorin po czym przyjrzał się dokładniej ranie. Rzeczywiście nie była tak głęboka jak początkowo myślał, na chwilę obecną wystarczyło ją przemyć spirytusem i zabandażować - co też uczynił , - Warto ją będzie później zszyć, inaczej będzie się często otwierać i upuszczać twojej krwi, a jak na moje oko to wyglądasz już wystarczająco blado - dodał kończąc z uśmiechem.

Chwilę później przyjrzał się ranie elfa. Z nim było dość podobnie, na jakiś czas opatrunek miał wystarczyć, poharatana noga nadawała się jednak do zszycia, najlepiej w obozie. Po przemyciu rany spirytusem i obandażowaniu nogi stwierdził krótko że mogą ruszać.

Nie zapomniał zabrać nowych trofeów i dziecka. Po ostatniej walce trzymał ją z pewną dozą ostrożności , nie był pewny czy mała nie przemieni mu się w harpie. Test regeneracji przeszła co prawda pozytywnie, ale nie wykluczało to wciąż jej przyszłej przemiany. Być może rzeczywiście była cudownie ocalałym dzieckiem, a może tak to tylko miało wyglądać? Czas miał pokazać, przy czym Thorin miał szczerą nadzieje, że w miejscu do którego zmierzali faktycznie znajdzie się rodzina małej i że dziewczynka zostanie przez nich rozpoznana. O ile w ogóle przeżyje ta podróż. Noc w tym aspekcie miała być kluczowa.

Thorin cieszył się z fiolek krwi które udało mu się zapełnić, z sporej sakiewki harpich piór i z łap harpi z których zamierzał wyciąć pazury. Uprzednio szkicując je wiernie. Już widział jak przyozdabia tym kronikę a krew … Krew mogła zdziałać cuda.

Była na to niewielka szansa, ale warta sprawdzenia. gdyby faktycznie można byłoby przy jej pomocy regenerować kończynę czy ocalić od pewnej śmierci… Czas i eksperymenty na żywych zwierzątkach miały pokazać ile jest właściwości regeneracyjnych w tej krwi i czy występują jakieś skutki uboczne. Na tą chwilę uznał nowe badania nawet bardziej interesującymi niż te które dokonywał na skavenach.