Festag (Dzień Świąteczny), 28 Vorgeheima 2522, świt
Obozowisko Czwartej Kompanii Drugiego Batalionu Trzeciego Regimentu Wissendlandu
Nad brzegiem rzeki Soll
Niedaleko okupowanego Wittenhausen

Obóz został obudzony trąbami. Na przeciwległym brzegu armia von Wernicky'ego szykowała się do ataku na pozycje wojsk Wissenlandu. Na razie wyglądało to cokolwiek na działania pozorowane - dużo ruchu, kurzu wzbijanego przez kopyta koni, ale prawdziwy atak nie nadchodził, armie prowadziły pojedynek strzelecki, Wernicky ewidentnie próbował zmusić wojska Imperialne do odsunięcia się od mostu i wody. Póki co, bez większych sukcesów. Ale chyba też bez większej determinacji.

Loftus i Leo próbowali ogarnąć zapiski prowadzone przez całą noc i zapomnieć, że na połowę pytań dostali odpowiedź "Spierdalaj", Goel przygotował lazaret tak dobrze, że niemal nie mógł się doczekać aż go wypróbuje (na razie największym wyzwaniem medycznym było kilku spryciarzy, którzy próbowali wykręcić się od roboty symulując ból brzucha), Diuk gdzieś się zapodział, a Detlef przy pomocy Olega i połowy kompanii dokańczali właśnie prowizoryczne umocnienia mające ochronić ich przed atakiem od strony wzgórz i tyłów.

Tymczasem, po drugiej stronie wzgórz

Po godzinie marszu w przedświtowej szarówce Karl, już po drugiej stronie wzgórz, natknął się na konny patrol wroga. Na szczęście zauważył ich pierwszy i zdołał ukryć się w krzakach zanim go dostrzegli.
Od strony wody dobiegły go dźwięki, których sam nasłuchał się dopiero co - rzeką płynęły łodzie z oddziałami żołnierzy.
- Hornberg! - usłyszał ze strony ludzi na łodziach.
- Witten! - dobiegła go odpowiedź patrolu. Domyślił się, że nazwy rzek są odzewem i hasłem. Przynajmniej dzisiaj.

Bert i Walter, nie mogąc zdecydować się który z nich powinien zostać a który pobiec, z przerażeniem zorientowali się, że ich wahanie trwa za długo i te punkciki, które widzieli coraz bardziej się zbliżają i coraz mniej przypominają punkty, a coraz bardziej łodzie wypełnione uzbrojonymi ludźmi. Przynajmniej dwadzieścia, może trzydzieści. Co gorsza, za nimi płynęły jakieś dziwne barki z czymś co wyglądało jak pomosty. Na nich było tylko po kilku ludzi, do tego nie wyglądających na żołnierzy. Jeśli ich miną to płynąc z prądem, będą przy obozie sporo szybciej niż oni. A w obozie nikt o tym zagrożeniu nie wie! Walter porzucił więc rozterki i zerwał się do biegu...


Tymczasem w obozie Baron czekał na wieści ze wzgórz. Żaden ze zwiadowców nie wrócił ani nie dał znaku życia. Przynajmniej dostał wiadomość, że właśnie przed chwilą przybył posłaniec z Trzeciej Kompanii, że wszystko w porządku, a Gruber pogratulował mu dobrego okopania się. Choć żołnierze marudzili z powodu zmęczenia marszem, budową "fortyfikacji polowych" i niewyspania mógłby być niemalże zadowolony z siebie, gdyby nie brak wieści od Karla, Waltera i Berta... Gdy już wydaało się, że czeka nadaremno, dostrzegł biegnącego na złamanie karku Waltera.

Zwiadowca wyprzedził przybycie sił wroga, dając żołnierzom czas na przygotowanie się do walki.

Sierżant Gustaw był zniecierpliwiony.
~Ile czasu można robić zwiad?~ Machał głową z niezadowolenia.
Gustaw miał już wzywać na apel ludzi gdy zobaczył biegnącego Waltera. Szybkim krokiem ruszył by przeciąć mu drogę i rozpytać o wieści.

- Ile?- Uniósł się sierżant i ruszył z Walterem do namiotu Grubera. Po drodze zatrzymał się przy namiocie szpitalnym i gdy zobaczył wychodzącego Abelarda i Leo rzucił do nich.
- Zbierzcie jak najwięcej łatwopalnych materiałów, którymi można ciskać ino szybko!- i ruszył za zwiadowcą.

- Panie Poruczniku.- Odezwał się gdy cyrkowiec skończył raport ze zwiadu.
- Rozkazałem zbierać łatwopalne rzeczy by spalić te łajby. Dużo ich i myślę, że sporo się przedrze i chyba naszych sąsiadów trzeba uprzedzić.- Wyraził opinię i pomysł. Wiedział, że Gruber nie lubi cwaniakowania, ale może zrozumie potrzebę chwili.
- Panie Poruczniku. Chciałbym wszystką broń co strzela i ludzi by ostrzeliwali łodzie a co sprawniejsi by podpalili ciągnięte materiały na przeprawę.- Zaproponował i tylko czekał czy dostanie zgodę.
- Jakie rozkazy Panie Poruczniku?- Dodał przypominając sobie, że może Gruber ma inne plany.

Spośród wielu zalet jakimi Myrmidia obdarzyła swoja estalijską wybrankę, na tej ekstraordynaryjnie długiej liście zabrakło cierpliwości. Nie jest to jakiś szczególnie uciążliwy mankament dla samego reprezentanta owego braku, przynajmniej do czasu, gdy nie zacznie przymierzać się do złamania wszelkich wojskowych zasad.

Przepytanie wyższych stopniem poszło całkiem sprawnie, ale informacji było zbyt mało, żeby uznać zadanie za w pełni wykonane. Chcąc nie chcąc, konieczne było porozmawianie również ze zwykłymi żołnierzami, którzy mogli posiadać bardziej szczegółowe informacje na swój własny temat... oraz na temat swoich kolegów.
Przy trzecim „spierdalaj” usłyszanym z ust jakiegoś przygodnego łapserdaka przyodzianego w zbroję z Imperialnymi insygniami, która została mu przyznana, z całą pewnością na wyrost estalijska krew uznała, że ma wystarczająco dużo energii, żeby się zagotować.
- Joder! - ryknęła uprzejmie akolitka, ale uznała, że ten szlachetny język nie nadaje się do rozwiązywania tak prozaicznych problemów – Jak się, kurwa odzywasz ty zapchlony parchu do ludzi wykonujących rozkazy Pana Porucznika. Gadaj zasrańcu pierdolony, albo przy najbliższej bitwie jebnę ci taką klątwą, że przypadkowa strzała wystrzelona w Altdorfie trafi w sam środek twojej zasranej dupy i przez resztę swojego pełnego cierpień życia nie będziesz mógł usiąść. Prędzej łeb ci pęknie niż się solidnie wysrasz. Co umiesz wszarzu i gdzie się tego kurwa nauczyłeś?
Najwyraźniej akolitka w ostatnim czasie oprócz nauki szlachetnej sztuki rzeźbienia w drewnie poszerzyła również słownictwo tego prymitywnego języka stworzonego przez lud, który zamieszkiwał na drzewach w czasie, gdy Estalia tworzyła fundamenty najwspanialszej kultury świata. Kapral i Karlowie, byli w tej materii, nieświadomymi zapewne, nauczycielami.

Po tej wymianie opinii mag musiał przez jakiś czas przekonywać Leo, że rozpoczynanie rozmowy od prewencyjnego okładania drewnianym kijem Imperialnych żołnierzy jest nie tylko złym pomysłem, ale może również sprowadzić na ich głowy znacznie więcej kłopotów, niż korzyści. Jeśli w ogóle mogły być z tego jakieś korzyści.
Estalijka ostatecznie uznała, że w tej parze dowodzi Loftus i to on ma rację, nawet jeśli jej nie ma. Drewniany kij został użyty więc głównie do nadania pewnego majestatu akolitce, a obdarzony magicznym światłem maga wyglądał, jak się wydawało, bardzo przekonująco. Mag, akolitka Myrmidii i magicznie płonący kij... każde kolejne „Spierdalaj” musiało być gruntownie przemyślane. Bitwa nadchodziła, to czuło się w powietrzu i rozwścieczanie w takiej chwili kapłana bogini wojny to jeden z gorszych pomysłów. Skąd zwykły wojak ma wiedzieć, co zrobi takowy jeśli mu się wejdzie w drogę i zapadnie w pamięci. Z resztą, na uprzejme, nawet jeśli zdawkowe odpowiedzi padały kolejne pytania, nie tylko o samego delikwenta, ale również o kolegów, których ów w swoim oddziale znał. Przy rozmowach szczególnie bogatych w fakty całość kończyła się żarliwym błogosławieństwem i małym drewnianym emblematem, który miał zapewnić pomyślność w bitwie. Szczególnie wylewny bełkot, był natomiast nagradzany krótkimi pytaniami o detale. Parę badaczy społecznej tkanki regimentu cechowała zarówno ciekawość, jak i podejrzliwość. Takie umiejętności jak lot na niewielkich wysokościach, umiejętność rozpoznania rozmieszczenia wojsk po butelce gorzałki za pomocą analizy myśli wrogiego dowództwa, węch lepszy niż u chartów Imperatora oraz jak kocham przenajświętszą Boginię sranie czystym złotem już w dwa dni po połknięciu trzech karli /Pani Akolitka uwierzy uczciwemu żołnierzowi/ nie trafiały na listę. Nawet te bardziej przyziemne, gdy okoliczności ich zdobycia były nad wyraz mętne opatrzone zostawały znakiem zapytania.

Leo nie zapomniała też o prośbie cyrulika, rozpytując i o to przy nadarzających się okazjach. Widać było, że pewne zapasy kojących naparów są, ale nikt w przededniu bitwy nie odda ich za darmo. Co więcej nie odda ich nawet za dwukrotną wartość rynkową, a i przy trzykrotnej solidnie się zastanowi. Po konsultacji z Abelardem odnośnie cen sypnęła tu i ówdzie częścią prywatnego złota ku chwale Ostatnich i szlachetnego medyka.

Analiza zebranych danych pochłonęła pozostałą część nocy, a praca nad papierami i literami ma to do siebie, że usypia znacznie lepiej niż matczyne kołysanki (nawet te w estalijskim języku). Leo trzykrotnie odkładała pióro i padała na krótką chwilę na posłanie. To samo sugerowała Loftusowi. Nie był to komfortowy sen, ale w ten sposób dawało się zachować częściowo przynajmniej trzeźwość umysłu podczas pracy i rozpocząć nowy dzień w jako takiej formie. W żadnym momencie nie spali jednak równocześnie. Mogliby nie wstać przed świtem.

Ostatecznie po nocy pracy było coś do zaprezentowania Porucznikowi.
- Ty z nim rozmawiasz – kategorycznie stwierdziła akolitka. Od jakiegoś czasu zaczynała nabierać przekonania, że jej wysublimowany język, wyjątkowa pomysłowość i szlacheckie maniery nie muszą się podobać Imperialnym dowódcom. Kto zrozumie dzikusów biegających z plaskatymi metalowymi kijami, które w swojej fantazji określali jako miecze? Na pewno nie rodzony Estalijczyk.

Gdy do "szpitala polowego" przybył posłaniec od Detlefa, załoga medyczna (czy może paramedyczna raczej? Lub "za jakiś czas może semi-medyczna?") już krzątała się w gotowości: noszowi ruszyli do przydzielonych im oddziałów, Shalyitka sprawdzała prowizoryczne posłania z koców, kowal rozdmuchiwał palenisko a Abelard nerwowo poprawiał ułożenie lancetów, pił i szczypców. Wbrew pierwotnym zamiarom cyrulik nie poszedł prawie spać - na polecenie Barona cyrulik potykając się o własne nogi obszedł obóz, zdobywając od ludzi smołę i łój do smarowania obuwia. Nie było tego dużo, ale wystarczyło do nagotowania małego kociołka lepkiej, smolistej cieczy która po podpaleniu płonęła kopcącym płomieniem - obok ułożył podarte kawałki suchych szmat do obwiązania strzał oraz kilka motków konopnego sznurka. Słysząc polecenie przekazane przez kaprala, cyrulik westchnął i zmęczonym głosem rzucił:

- Kurwa.

Udało się namówić przynajmniej część żołnierzy do otoczenia namiotu głębokim, szerokim rowem uniemożliwiającym szybki trawers piechocie, nikt jednak nie pomyślało tarczach dla obsługi szpitala. Ale były dwa stoły - to też Abelard, odprawiając gońca z materiałami łatwopalnymi, zarządził "budowę schronu": jeden stół ustawiono na boku a na niego nałożono drugi stół. Tym samym uzyskano coś co od biedy mogło chronić od ostrzału bardziej płaskiego jak i parabolicznego. A gdyby zaczęto znosić pierwszych rannych obsługa mogła po wyjściu spod długich stołów szybko ustawić je na miejscach i rozpocząć pracę (po wyciągnięciu wbitych strzał). Była to duża niedogodność - ale takie schronienie, w przeciwieństwie do rowu mogło chronić o ostrzału także z góry.

Gdy potężny kowal wcisnął się pod stół, drobna akolitka i mały Abelard dopchali się po obu jego bokach i przytuliwszy się z konieczności, jęli nasłuchiwać odgłosów z pola bitwy...