Festag (Dzień Świąteczny), 28 Vorgeheima 2522, poranek
Wzgórza nad brzegiem Soll
Niedaleko okupowanego Wittenhausen

Altemeier jako były najemnik nie widział sensu w bezcelowej walce, której spodziewanym wynikiem byłaby jego bohaterska śmierć. Wycofał się głębiej w krzaki, a zwiadowcy wroga odjechali na północ, zapewne w poszukiwaniu drogi dookoła wzgórz.


Kiedy Karl starał się nie przyciągać uwagi wroga, Bert robił coś dokładnie przeciwnego. Choć wystrzał z kuszy był niemalże bezgłośny, trafienie sternika pierwszej łodzi nie mogło nie zwrócić uwagi wroga. Barki rozluźniły szyk, a dwie z nich skierowały się w stronę brzegu. Prawie czterdziestu ludzi wydawało się trochę zbyt dużą ilością na jednego niziołka... ale po nocy spędzonej na wzgórzach znał teren lepiej niż oni, miał ponownie napiętą kuszę i zdąży wystrzelić jeszcze kilka razy, zanim się wygramolą, ruszą na poszukiwania i dotrą do jego pozycji. Nie wiedzieli też pewnie, że na ich tyłach może pojawić się najemnik.

Festag (Dzień Świąteczny), 28 Vorgeheima 2522, poranek
Obozowisko Czwartej Kompanii Drugiego Batalionu Trzeciego Regimentu Wissendlandu
Nad brzegiem rzeki Soll
Niedaleko okupowanego Wittenhausen

Ostatni nie musieli sobie łamać głowy jak zatrzymać wrogów. Płynące barki nie zamierzały minąć pozycji Czwartej Kompanii i zaatakować sił głównych. Wręcz przeciwnie. Najwyraźniej przeciwnik planował zdobyć przyczółek na tym brzegu. Cóż, to zawsze miło kiedy obie strony mają ten sam plan.
Płaskodenne łodzie zbliżyły się do pozycji sił Grubera i zaczęli z nich wyskakiwać żołnierze Księstw Granicznych.

Przygotowane pozycje. Bezpieczny dystans. Stłoczeni przeciwnicy. Marzenie każdego łucznika. I koszmar dla desantujących żołnierzy. Ponad jedna czwarta pierwszej fali została wyłączona z walki jeszcze zanim się ona zaczęła. Gdyby nie jedna dziesiątka z pierwszej drużyny, która wystrzeliła zbyt wcześnie, straty atakujących mogłyby być nawet większe. Ale i tak, dwudziestu ośmiu zabitych i rannych zbyt ciężko by walczyć to niezły wynik. Niestety, nadal niewielki w porównaniu do czterech-pięciu setek, jakie jeszcze mieli przeciwko sobie. W tym setki wrogich łuczników, która także wypuściła strzały.
Choć prowizoryczne umocnienia miały bronić przed atakiem od strony wzgórz lub od tyłu, zapewniły pewną osłonę obrońcom, tak jak liczył na to Detlef, każący się w nich lub za nimi ukryć. Nie licząc żołnierzy z drugiej drużyny, nikt nie został nawet trafiony, nie mówiąc już o poważniejszych ranach. A nawet w drugiej drużynie zaledwie sześciu ludzi zostało rannych na tyle poważnie by nie było w stanie walczyć.

Wróg tymczasem zdołał wylądować. Baron dzięki znajomości taktyki zdał sobie sprawę, że wrogie dziesiątki (5 i 6) spróbują uciec, gdy tylko zdadzą sobie sprawę ze swoich strat i nie warto ich atakować. Ale reszta za chwilę ruszy do ataku, chyba że zostaną zatrzymani.

Rozpoczęła się bitwa.

Baron zbyt wiele nie uzyskał od porucznika. Czy ten chciał ich sprawdzić czy był taką dupą, że lepiej jak był sierżantem Gustaw nie wiedział.

Sierżant wybiegł z namiotu dowódcy i biegnąc ku pozycjom obronnym nawoływał oddziały.
- Alarm! Na pozycje! Pędem bo Wam porucznik nogi z dup powyrywa a ja wcześniej połamię zęby i naszczam w ryje!- Darł się do z wolna i opieszale zbierających się ochotników.
Nie mogli pozwolić by wróg ich minął bez strat i by mu się udało zaskoczyć główne siły.

Gdy już będąc na wyznaczonych pozycjach i wydając rozkazy dla strzelców lekko go przytkało widząc, że wróg zamiast ominąć ich pozycje zaczyna desant i atak na ich kompanię.
Szybko się otrząsnął i zaczął wydawać rozkazy podległym sobie oddziałom. Najbliższy rzeki miał utrzymać pozycję i postarać się by wróg nie mógł w głąb lądu się dostać. Łucznicy mieli ostrzeliwać wroga na prawej flance by zbytnio nie rozpędzał się do ataku. Jego grupa w, której był dołączyła do walk blokując dostęp na pozycje Wisenlandu. Ostatni odział miał wesprzeć obrońców jak się wyklaruje sytuacja na froncie.
Sam Sierżant pozostał z tyłu patrząc co się dzieje i móc kierować uderzeniem ostatniego oddziału czy też łuczników. Był gotów dołączyć do walk jeśli gdzieś zacznie łamać się obrona. Wtedy z mieczem i tarczą ruszy z zagrzewającym okrzykiem na ustach.

Festag (Dzień Świąteczny), 28 Vorgeheima 2522, poranek
Bitwa nad Witten
Próba przebicia się przez pozycje nad rzeką Soll i oskrzydlenia sił Imperialnych


Olegowi udało się podpłynąć niezauważenie do pierwszej łodzi z łucznikami wpatrzonymi w drugi brzeg. Wynurzył się z wody i dojrzał lampę olejową na burcie.
Szukał najbardziej łatwopalnej rzeczy na pokładzie. Jego wysoce rozwinięta inteligencja pozwoliła mu zauważyć, na najbardziej łatwopalną rzeczą na pokładzie jest sam pokład. To w końcu nie był okręt przygotowany do walki a zwykła zarekwirowana barka. Drewno miało oprzeć się wodzie, nie ogniowi. Nasmołowane deski powinny palić się jak marzenie.
Rozbił więc lampę rzucając ją na środek barki i schował się z powrotem w wodzie. Sądząc po krzykach bólu i przerażenia, z niezłym rezultatem.

Loftus w końcu postanowił zagrać odpowiednie sygnały, by główne siły wiedziały, co się tu dzieje. Głos, jaki wydobył się z instrumentu był tak czysty i silny, że z miejsca zapewniłby mu miejsce w reprezentacyjnej orkiestrze Armii Wissenlandu, gdyby tylko taka orkiestra miała kiedyś powstać. I tylko on wiedział, że dźwięk wydobył dzięki swojej magii, a nie zdolnościom muzycznym.
Za to próba magicznego wyostrzenia zmysłów nie udała się. I mało brakowało, a wyrywające się spod kontroli wiatry magii spowodowałyby spustoszenie w jego umyśle.

Najważniejsze, że Trzecia Kompania, znajdująca się może kilka minut biegu stąd wie, że zostali zaatakowani i jeśli porucznik wyda rozkaz by wezwać wsparcie, będą przygotowani by zjawić się tu szybko.

A mogą być przydatni. Mimo wyłączenia z gry pierwszej z łodzi z łucznikami, kolejne nie przerwały ataku. Druga i trzecia skupiły się na strzelaniu do Drugiej Drużyny, a trzecia i czwarta - na Trzeciej, dowodzonej przez Barona.
Siódma dziesiątka została wręcz zmieciona salwą. Praktycznie wszyscy zostali trafieni i, ranni bądź umierający, nie byli zdolni do walki. Szósta oberwała słabiej, ale i tak zaledwie połowa oddziału trzymała się na nogach.
Trzecia drużyna, nie stojąca na otwartym terenie, nie poniosła za to żadnych strat.

Szarża resztek Drugiej drużyny (VI i VIII dziesiątka, wsparty strzałami IX i X oraz Waltera) nie przyniosła efektu. Czy to słabe wyszkolenie, czy braki w ludziach, tak czy inaczej jedynym ich sukcesem było przyblokowanie części sił wroga na plaży. Cyrkowiec celnymi strzałami zdołał wyłączyć z walki co prawda trzech przeciwników, ale większość strzelców starając się nie trafić swoich nie trafiła też przeciwników a ich strzały poszły zbyt daleko.

Trzeciej poszło nieco lepiej. Co prawda atak XII został odparty, ale za to osłabiony strzeleckim atakiem XIII drużyny oddział wroga nie dotrzymał pola XIV i został rozbity!
Sam Gustaw zatrzymał XI w rezerwie, by wspomóc miejsce najbardziej tego potrzebujące. Diuk został przy nim.

Wróg próbował zrobić miejsce dla posiłków i zaatakował. Nie wszędzie jednak - oskrzydlony drugi oddział przeszedł do obrony. Trzeci i czwarty zaatakowały oddział Barona - zostały jednak z łatwością odparty. By nie pozwolić wrogowi obejść swoich pozycji Gustaw musiał kontratakować - choć sam zdołał położyć dwóch przeciwników, pierwszeństwo musiał oddać Diukowi. Ten chyba postanowił samodzielnie zastąpić całą dziesiątkę Ostatnich. Korzystając z zamieszania walczył może niezbyt czysto, ale za to skutecznie i bardzo brutalnie. Wykorzystał chyba każdą brudną sztuczkę i zapewne nigdy więcej tego nie powtórzy... Ale niemal każdy jego atak kończył się śmiertelną lub okaleczającą raną i dzięki wsparciu żołnierzy XI dziesiątki już po minucie rzezi czwarty oddział wroga, który miał nieszczęście spotkać go w boju został zdziesiątkowany, a ostatni żołnierz, który nie uciekł ani nie leżał jęcząc pod nogami poddał mu się.

Piąty i szósty zaległy na plaży zdziesiątkowane wcześniejszym ostrzałem, ale na drugim skrzydle sytuacja zaczęła się robić poważna.
VI dziesiątka została zmasakrowana, a w VIII, zaatakowanej przez dwukrotnie liczniejszego przeciwnika, zostało czterech ludzi trzymających się na nogach. IX i X, składające się z łuczników, mogą zostać zaraz zmuszone do walki wręcz!
A druga drużyna (a właściwie to co z niej zostało) została pozbawiona dowódcy, kiedy padł sierżant Fluss. W VIII, IX i X nie ma nikogo powyżej stopnia młodszego kaprala.

Porucznik Gruber zrozumiał, że czekać już nie ma na co. Posłał dwie dziesiątki na skrzydło wroga rozkazawszy najpierw zmiękczyć je strzałami.
Co prawda łucznicy ponownie zupełnie się nie popisali, ale za to pewien krasnolud, mając przed sobą zajętych wrogów wycelował lufę garłacza z grubsza w ich kierunku i wystrzelił. Kilku padło na ziemię, a czterech się z niej już nie podniosło. A atak II i III dziesiątki na flankę przeciwnika prowadzony przez akolitkę Myrmydii rozbił oskrzydlające Drugą drużynę siły.

Abelard przygotował "gorący kociołek", dzięki czemu łucznicy z IV i V dziesiątki mogli ostrzeliwać od teraz wrogów i łodzie płonącymi strzałami, z czego zapewne Gruber skorzysta, a sam zauważył, że zaraz będzie zajęty - do lazaretu zaczęli spływać pierwsi ranni...

I generalnie sytuacja byłaby całkiem niezła gdyby nie kolejne lądujące oddziały wroga...

W tym samym czasie, na wzgórzach...

Niziołek dwoił się i troił, ale ładowanie kuszy trwa dłużej niż łuku. Zdołał posłać do piachu dwóch przeciwników i zmusić resztę do rozproszenia się i ostrożniejszego poruszania się. Niestety, jego próba zmylenia przeciwnika spaliła na panewce.
- Stamtąd rzucał - usłyszał krzyk, zapewne jakiegoś sierżanta, sądząc po żelaznym głosie. Wiedział, że za chwilę go znajdą. Wśród napastników zauważył także kilku łuczników.

Najemnik bezszelestnie wyślizgnął się z krzaków i jak gdyby nigdy nic, dołączył do pochodu ludzi z Księstw z miną wyrażającą absolutną pewność siebie.
Mimo to przyciągnął kilka spojrzeń.
- Hornberg - rzucił szybko niedawno poznane hasło modląc się do Ranalda by zadziałało. Zadziałało.
- Witten - odburknął kapral - a Ty kto? Nasz? Czemu w ichnim mundurze? Zresztą, chuj z tym, zamelduj się sierżantowi, ja mam swoje problemy. - przerwał pokazując na miejsce, z którego strzelał Bert. Karl wiedział jednak, że lepiej żeby wymyślił szybko jakąś dobrą bajeczkę dla sierżanta, bo inaczej cud, jaki się zdarzył może się skończyć nieco mniej cudownie...

Wreszcie bitwa. Marzenie Estalijki spełniło się. Wprawdzie w bitwach ludzie giną lub kończą okaleczeni na całe życie, ale żadna z tych ewentualności nie była teraz w głowie akolitki. Myrmidia ją prowadziła, miała więc pewnie jakiś plan, żeby ją przeprowadzić przez wszystko bezpiecznie. Tak się przynajmniej Leo wydawało. Nie zważała na liczby, rozmieszczenie oraz szanse oddziałów. Liczyła się walka, rozkazy i oczywiście zwycięstwo.
Gdy skończyli z Loftusem pracę zorientowała się, że robota gońca oznacza konieczność pozostawania w gotowości do dyspozycji porucznika, a to w konsekwencji mogło prowadzić do biegania po nocy w jakiś nieznanych bliżej celach. Niezbyt dobre stanowisko jeśli chcesz wziąć udział w bezpośrednim starciu. Na szczęście Gruber miał inne plany. Tylko wskazał oddziały, a akolitka już wznosiła prośby o zwycięstwo i zagrzewała do walki. Z jej perspektywy wszystko wydawało się proste. Należało utrzymać szyk i w tym to szyku zepchnąć wroga z powrotem do wody. Żaden żołnierz po kolana w wodzie nie będzie w stanie się skutecznie bronić. Dodatkowo zwarcie zapewniało pewną ochronę przed wrogimi łucznikami. Ciężko strzelać w plecy własnym oddziałom.
Dowódcy sił do których dołączyła Leo zdawali się podzielać ten koncept i pierwsze siły zostały zepchnięte do wody lub rozbite, a akolitka mogła utwierdzać wszystkich wokoło, że Bogini ich wspomaga, a sprawność bojowa zaowocowała skutecznością. Niestety dowódcy wroga pierwsze straty mieli zapewne wkalkulowane. Każdy zepchnięty oddział zastąpiły dwa nowe.
- Uwaga! - ryknęła nie bardzo przejmując się tym, kto tu dowodzi. - Nie dajmy się okrążyć. - Przy takiej przewadze znacznie rozsądniejsze było wycofać się i pozwolić razić wroga łucznikom. ‘Najgorsze co mogło się zdarzyć to odcięcie od sił głównych.’ studziła swoją głowę akolitka, chociaż serce podpowiadało jej, że najlepiej rzucić się samemu na nadciągające sześć dziesiątek wojaków.
W odwodzie pozostawał jeszcze oddział Grubera oraz nadzieja na szybkie posiłki. Róg maga zagrzmiał imponująco, więc powinni się spodziewać jakiegoś wsparcia ze strony pozostałych oddziałów.