Porucznik Gruber szukał ochotników. Większość znalazł w Ostatnich, jako że Ci doskonale wiedzieli, że w razie czego wszędzie będzie bezpieczniej niż na pierwszej linii.
Karl, Walter i Bert zgłosili się do podjęcia zwiadu, a Loftus, który zgłosił się na pisarza, dostał od razu robotę sztabowego popychadła, tyle że zamiast przynieś/podaj/pozamiataj było napisz/zanieś/zawiadom. I oprócz roboty pisarczyka musiał robić jeszcze za gońca, a i róg sygnałowy dostał na wszelki wypadek.

- Pamiętaj - rzekł mu Gruber, choć i zwiadowcy słyszeli - jeden sygnał na zauważenie wroga. Dwa na jego atak. Trzy jeśli trzeba pomocy. Każdy od sierżanta w górę to wie i będzie wiedział co robić.
Ale na razie mam dla was żołnierzu inną robotę. Pisać i czytać umiecie, to listę mi zrobicie. Chcę wiedzieć, kogo w tej kompanii mam. Kim kto był w cywilu, co potrafi i tak dalej.

Później zwrócił się do zwiadowców:
- Nie podobają mi się te wzgórza. Nie wiem co za nimi jest. Przeciwnik na coś czeka, skoro do tej pory nie zaatakował. Waszym zadaniem jest wejść na te wzgórza i sprawdzić co jest za nimi.

Wtem do namiotu wpadła spóźniona akolitka Myrmydii zgłaszająca chęć zostania gońcem. Gruber chciał ją po prostu wyrzucić, ale uznał, że po co sam ma się z nią męczyć, skoro może to zwalić na swojego nowego adiutanta.
Ritter, wprowadźcie ją, niech wam pomoże.

***

Zwiadowcy wyruszyli nie tracąc czasu, by wykorzystać końcówkę dnia. Póki było światło, coś było widać. Wroga nie znaleźli. Chyba, żeby liczyć kolczaste krzaki jeżyn, które łapały za ubrania utrudniając marsz.
Wzgórza, porośnięte bogato krzakami i niskimi, poskręcanymi drzewkami oraz poprzecinane parowami, okazały się dość trudnym terenem. Nie nadawały się zbytnio do prowadzenia działań wojennych, zwłaszcza konnica byłaby tu bezużyteczna.
Niestety, także pieszych teren znacząco spowalniał. Szybko zdali sobie sprawę, że jeśli chcą wrócić jeszcze przed zmrokiem to muszą zawrócić już teraz, jeszcze zanim mieli okazję przyjrzeć się dokładniej terenowi po drugiej stronie. Inaczej będą musieli zostać tu na całą noc. A robiło się nieprzyjemnie. Nietoperze zaczynały wylatywać ze swych jaskiń, wśród wzgórz niosły się pohukiwania i inne nieprzyjemne odgłosy. Czy to niedaleko Meissen były te Złe Wzgórza, o których słyszeli?

Świtem bladym, ledwie co słonko wschodzące zaróżowiło wiszące nad łąkami całuny mgieł pełznące znad wody zwiadowcy zauważyli, że daleko na rzece coś majaczy. Ciemny punkt zdawał się powiększać, a może po prostu zbliżać. Trudno było określić czy jest to łódź, statek czy może drewno płynące z prądem, zesłane przez jakichś łaskawych bogów wysłuchujących modłów sierżantów. A może zwykły majak? Gdyby tylko mieli lunetę, daliby radę to określić, a tak przyszło im zgadywać lub czekać. Za to na równinie za wzgórzami nie działo się nic.

Sierżant Gustaw "Baron" O świcie już był dawno po obchodzie obozu i tego co się dało przygotować przez noc.
Żołnierze w większości spali jeszcze i podoficer nie miał serca zrywać ich o świtaniu na musztrę. Tyrali w nocy i trza było im odpoczynku. Pozostały tylko czujki wraz z wartownikami.

Gustaw stał nad brzegiem przy południowym końcu obozu. Tak by widzieć powracających zwiadowców, którzy zgłosili się z "Ostatnich". Nie przyznałby się nikomu, ale brakowało mu tych chłopaków. Kto jak kto, ale Baron nie znosił Gdy jego ludzie są rozdzielani. Źle się z tym czół bo odpowiadał za nich a teraz nie miał wpływu na ich być albo nie być.
- Johan!- Zwrócił się do jednego z ochotników z czterdziestu podległych mu ludzi. - Jakaś wiadomość gońcem przybyła od pozostałych oddziałów?- Spytał licząc, że wartujący z jego oddziału kompani dadzą swoim znać o takich sytuacjach.

Tymczasem gdy sierżant Detlef dyrygował sypaniem szańców i kopaniem dołów, cyrulik przyglądał się krytycznie swoim podwładnym. Kowal wbrew pozorom mógł być niezłym fachurom - wszak na obszarach wiejskich to właśnie przedstawiciele tego dzielnego zawodu dbali o uzębienie pospólstwa. Akolitka Shallyi była zaś pewnym zaskoczeniem dla Abelarda - o ile pamiętał, kler tego bóstwa brzydził się wojną. Ale też nie przywiązywał Abelard szczególnej wagi do dywagacji religijnych. Szczególnie zaś uszczęśliwili go noszowi - dwa zespoły mogły mocno przyspieszyć co poważniej rannych ważnych żołdaków.

Abelard nie łudził się. Wielu, jeśli nie większość z wojaków miała nie przeżyć - a przynajmniej tak wynikało z opowieści weteranów, z którymi przegadał długie godziny w trakcie wizyt knechtów u Starego, mentora Nossenkrapa. Zadaniem balwierza było więc uratować tylu ilu się dało - najgorsze miało się okazać jednak decydowanie kto otrzyma pomoc a kogo należało złożyć poza namiotem by skonał...

Na razie jednak panował spokój i koszmarne dylematy nie nadeszły jeszcze. Nossenkrap, z nabytym niedawno nieznacznym obyciem towarzyskim, jął dopytywać dwójkę towarzyszy-podkomendnych o dotychczasowe doświadczenie. Każde coś tam wiedziało, kowal kilka razy amputował (z przeżywalnością pacjentów równej połowie, zatem wcale wysoką), akolitka była zaś szczególnie wprawna w wiązaniu szarpi i pojeniu co oporniejszych pacjentów, umiała też szyć rany. Zespół był więc niezgorszy. Choć zapewne jego siły przerobowe bardziej nadawały się dla połowy przydzielonych im podopiecznych.

Plan był następujący. W namiocie miały stanąć dwa stoły zabiegowe, z wiadrami świeżej wody do zmywania krwi pacjentów. Sanitariuszy zagoniono do prac porządkowych: przygotowania noszy, gromadzenia szarpii i bandaży (i produkcji kolejnych, gdyby zapas okazał się mały), organizacji nici i igieł (choć Abelard wątpił, czy w całym regimencie była choćby jedna z prawdziwych igieł do szycia ran - zaginanie już istniejących było ryzykowne) oraz przygotowania posłań dla już opatrzonych wewnątrz namiotu. Nossenkrapowi zależało by leżący nie utrudniali dostępu do stołów (te zaś miały mieć dostęp dookoła tak, by po opatrzeniu rannego zostawić akolitkę z zadaniem szycia rany, zaś Abelard miał się zająć kolejnym pociętym). Kowala wysłał (czy może lepiej rzec: uprzejmie poprosił) z zadaniem organizacji koksownika i prętów do wypalania ran, paleniska przed namiotem by ustawić nań kociołek z gorącym winem, oraz octu do mycia rąk między pacjentami (usłyszał o tym od garnizonowego medyka, jakoby miało to odpędzać złe wyziewy choroby przed wejściem w ranę). Wdzięczny Leo za inicjatywę poprosił ją by ruszyła pozyskać tyle naparów kojących ile udało się zdobyć od współtowarzyszy - nie liczył na znalezienie choćby jednego napoju leczniczego, choć nie obraziłby się gdyby akolitka takowe pozyskała. Podziękował za lekcję, sugerując jej przełożenie na dzień następny gdyby do bitwy nie doszło. Sam poza dozorem ruszył poprosić Detlefa o uwzględnienie lazaretu w ewentualnym planie fortyfikowania - lub chociaż zwrócenie uwagi kopiącym na istnienie takowego w kwestii informacyjnej.

Po zakończeniu zadań zebrał swój mały szpital przed namiotem i rzekł nad podziw prosto:

- Wyśpijcie się ile dacie radę. Niedługo świta - jutro mamy ... dużo pracy. Dobrej nocy.

Sam zaś udał się do Barona by zdać krótki raport z organizacji lazaretu. Do każdej z grup bojowych przydzielił po jednym zespole sanitariuszy - zasugerował również priorytezację kadry oficerskiej w dostępie do noszowych oraz pouczenie żołnierzy by rannych transportowano od razu na tyły formacji. Po zdaniu raportu i wysłuchaniu uwag dowódcy, sam Abelard ruszył odpocząć.