Oględziny pobojowiska tylko bardziej zmartwiły sierżanta. Takich szkód nie mogli zrobić zwykli zbóje. Tu wchodziły w rachubę pieniądze i to w dużej ilości.
- Loftus. Twoim okiem wszystko jest normalne?- Zwrócił się Baron do jedynej osoby w drużynie znającej się czymś więcej niż to do czego przywykli.

Gustaw podniósł się z kucek i ze zdziwieniem malującym się na twarzy patrzył na sceny przed sobą. Oleg wesoło witał się z Salem, którego jeszcze parę godzin temu mógł mieć na sumieniu, a Kapral jak dawny wódz przemawiał z wozu. Sierżant by stał tak z rozdziawioną gębą gdyby nie komiczne trzymanie się za poręcz khazada bojącego się zlecieć.
- Widzę, że zajęliście się drugim zadaniem.- Zwrócił się do Detlefa. - A co z pierwszym? Gdzie ten elfi dezerter? Dynda?- Baron wolał mieć pewność, że najważniejsze zadanie, które dostali od Grubera jest wykonane.

- Abelard.- Sierżant machnął ręką na cyrulika. - Bert i ta oto dama są ranni. Co mogłem to zrobiłem. Zobacz czy nie paprze się coś.- Wydał polecenie.

- Jam młodszy sierżant Gustaw. Naszym zadaniem jest doprowadzenie Was i towarów bezpiecznie do obozu.- Zwrócił się służbowo do pierwszego z woźniców. Miny mieli nietęgie więc dodał.
- Ci ludzie wstępują do armii a ja zamierzam doprowadzić przed oficera werbunkowego. Akty łaski i amnestia w tych czasach obowiązuje a oni są patriotycznie nastawieni.- Chciał rozluźnić spiętych wozaków. Nie chciał by panowała nerwowa atmosfera.

Kiedy już Oleg skończył witać się z Salem podszedł do nich Baron.
- Widzę, że znacie się. Teraz Panie Sal możecie się znajomka wypytać i potwierdzić moje słowa o służbie. A i myślę, że jeśli coś ukrywaliście przede mną to może warto powiedzieć zanim dowiem się od swojego człowieka lub od kogoś z obozu ku obopólnemu niezadowoleniu.- Gustaw czując, że w oczach zbójców teraz będzie wiarygodniejszy liczył na jeszcze większą współpracę z Salem i jego ludźmi.

Gustaw kojarzył von Flickena. Wiedział, że to kretyn z rodu kretynów. Bogatych kretynów. Pomimo nadwagi potrafił nieźle wywijać rapierem, a poza tym skompletował sobie kilku najemników i zgłosił się do Strażników Dróg. W ten sposób on dostał formalne stanowisko i dowództwo nad oddziałem (skoro sam go opłaca...) i mógł się bawić w polowania na ludzi - bo to ciekawsze niż polowania na zwierzęta. I bardziej "sportowe".
Żeby było śmieszniej - nie był psychopatą, który ich torturuje i zabija - jeśli się poddali, oddawał ich władzom. Ponieważ jeśli uciekli, znów mógł ich ścigać. A łapał ich nawet dosyć skutecznie - Baron słyszał, że choć koń Andersa jest mądrzejszy od jeźdźca, to samozwańczy "Bat Sprawiedliwości" uparty jest jak sk...syn i znalazł sobie kompetentnych ludzi, którymi nawet, ku zdumieniu wielu, sensownie dowodził.

Loftus sprawdził pobojowisko i okolicę wiedźmim wzrokiem. Nic. To znaczy wiatry magii wariowały trochę i jak to na miejscu niedawnej rzezi, pewnych barw było więcej niż innych, ale nic nie wskazywało by użyto tu jakiejkolwiek magii. Po pytaniu Berta skupił się na bardziej fizycznych aspektach - zapachu, śladów na metalu i drewnie.
Ponieważ był magiem, potrafił powiedzieć, że to było coś alchemicznego, a nie stricte magicznego. Ale co to było i jak działało, już nie wiedział. Magowie od tak dawna pogardzali alchemikami, że mało kto śledził ich prace. Zresztą, większość i tak przeszła do kolegium Metalu.

Karl Altmeier zauważył trafnie, choć nieco niemiło, że to nie mogli być żadni zbóje w typie kompanii Sala ani, że nie była to przypadkowa akcja. To musieli być najemnicy, i to zdyscyplinowani, albo wojsko.

Oleg tymczasem bratał się ze zbójami, skutecznie odciągając ich uwagę od słów Detlefa. Gustaw wiedział, że nawet z posiłkami trudno byłoby ich pojmać.
Wozacy, choć zdziwieni, widzieli już dziwniejsze rzeczy niż zbójców idących do armii i widać było, że słowa sierżanta ich uspokoiły. Karl Altmeier wiedział też, że wozacy i ich ochrona nie wtrącą się w żadną walkę, o ile nie zostaną bezpośrednio zaatakowani. Zwyczajnie nie za to im płacono.

Grzebanie w popiele przyniosło pewne wskazówki, w rodzaju skoro jest popiół to coś mogło się palić. Leo bardziej liczył na znalezienie czegoś ciekawego. Niestety były to tylko badziewne nienaostrzone metalowe kije, które imperialni nazywali mieczami. Leo niewiedział co z nimi zrobić, co gorsza były ciężkie, więc odłożył je na bok, a chwilę później zaniósł je Detlefowi. Kapral był krasnoludem, znał więc na metalu, ergo mógł mieć z nich jakiś pożytek.

Oględziny zwłok różnych istot dostarczyły nieco więcej szczegółów. Zwierzęta były poparzone, musiały panikować, a część z nich została dobita i to z broni palnej. W trakcie oględzin estalijczyk podsłyszał jak woznice debatowali nad tym, że koni jest mniej niż powinno być. Czyli część zabrano żywą, albo rozbiegły się po lesie. Jednak w tym drugim przypadku Sal ze swoją ekipą mogli je napotkać.

Szermierz skończył oględziny i podszedł do maga podzielić się z nim spostrzeżeniami. Następnie to samo zaraportował Baronowi i usiadłwszy na jednym z pni zaczął rzeźbić postać swojej bogini. Pod nosem niemal odruchowo zaczął szeptać modlitwy.

21 Vorgeheim 2522
Na trakcie z Nuln do Wissenburgu

Śledztwo przyniosło rezultaty. I wnioski:
Za atak odpowiadali prawdopodobnie ludzie. Zdyscyplinowana grupa konnych - jak żołnierze lub najemnicy. Zainteresowani zniszczeniem wozów i towaru oraz wybiciem wszystkich znacznie bardziej niż łupami.
Z ofiar napadu żadna nie przeżyła. Ślady jednoznacznie wskazywały, że konni postarali się otoczyć obozowisko i dopilnowali, by nikt nie uciekł. Rannych dobito.
Oprócz "broni konwencjonalnej" używali także jakichś środków alchemicznych, ale nie magicznych.
Liczebność napastników - trudna do oceny. Więcej niż kilku.


Abelard w międzyczasie zajął się rannymi - znalezione przez Waltera napary kojące także się przydały. Zarówno Bert jak i Martha poczuli się znacznie lepiej.

Kiedy wszystko zostało już sprawdzone i powiedziane, gdy każdy już z każdym wymienił słowa powitania (albo gesty. A przynajmniej przestał celować z kuszy), kiedy wozacy zaczęli się w końcu niecierpliwić, bo w końcu za stanie i czekanie nikt im nie płacił, wszyscy razem ruszyli dalej.
Cóż to była za zbieranina!
Pełna dziesiątka Ostatnich, kolejną tworzyli wozacy i ich ochrona, trzecią, nieco ponadwymiarową (jako że liczyła czternaście osób, plus okresowo Olega, który, jeśli się na niego nie patrzyło, odnajdywał się wśród byłych(?) zbójców) - Sal i jego ludzie. Wszyscy zjednoczeni przez wspólny cel - dotrzeć do armii.

Choć nikogo z oddziału nie było przy tym, jak Gruber otrzymywał rozkazy, jasnym było, że nakazywały pośpiech. Żołnierze z obozu wyruszyli i mieli nad kombinowaną grupą Barona przynajmniej dzień przewagi. Niemniej zapadał zmrok, a konie były zdrożone. Zresztą, nie tylko konie. Trudno było nie zauważyć też, że połowa oddziału nie spała ostatniej nocy.
Noc minęła spokojnie. Nikt nie mógł też narzekać na braki w zaopatrzeniu - podróżowanie jako eskorta wozów z dobrami wszelakimi ma swoje plusy.

Rano następnego dnia wszyscy byli wypoczęci i z nowo nabytą energią ruszyli doganiać Grubera... Droga wiodła przez zaludnione okolice, często natykali się na pola i wioski, pogoda dopisywała, nie licząc pęcherzy na nogach mało co przeszkadzało - a w razie zmęczenie zawsze można było na chwilę przysiąść na wozie.
Głównego oddziału jednak nie dogonili, najwyraźniej świeżo upieczony porucznik ostro poganiał ludzi. A że drużyna Barona miała pod opieką załadowane "z górką" wozy to tempo poruszania się obu grup było więc dosyć podobne. Stało się jasne, że jeśli Gruber się nie zatrzyma, trudno go będzie złapać.

Baron pamiętał, że pierwszy etap koncentracji wojsk miał mieć miejsce w Wissenburgu - stolicy Wissenlandu i trzeciego pod względem populacji miasta prowincji. Wozacy, poparci przez Olega, stwierdzili, że przy obecnym tempie powinno się tam dotrzeć około południa kolejnego dnia.

Wieczór, 22 Vorgeheim 2522
Mniej niż dzień drogi na północ od Wissenburgu

O zbliżaniu się do miasta świadczył także ruch na drodze. O, choćby teraz.
Do wozów zbliżał się właśnie konny oddział w Imperialnych mundurach. Dwie dziesiątki Lekkiej kawalerii (albo klin, jak nazwałby to Leo). Widać było, że to elitarna, dobrze wyćwiczona i wyekwipowana jazda. Nawet luzaki prowadzili. Chociaż oko Barona dostrzegło, że luzaki nadawały się co najwyżej na konie juczne. W ogóle nie przypominały długoszyich lekkich koni bojowych, jakich dosiadali żołnierze. Już prędzej takie, jakie sam miał za plecami.
Prowadzący odział kawalerii oficer z dystynkcjami porucznika uważnie i z dezaprobatą przyglądał się dziwacznej zbieraninie przy wozach.