Podstawowe doświadczenie kupieckie Leo powodowało że umiał dokonywać prostych rachunków. Te zaś mówiły, że na jednego członka oddziału przypada około 3 ludzi z lasu. Teraz łaskawa Bogini pozwalała mu też przepracować drugą lekcje w zakresie działań bojowych, która sprowadzała się do znanego estalijskiego powiedzonka: "Każdy szermierz dupa, kiedy wrogów kupa." Ucieszył się więc niezwykle kiedy zorientował się, że sytuacja wyraźnie się uspokaja. Znaczyło to, że od pięciu minut pilnie odrabia zadane lekcje. Zamierzał nawet zażartować sobie do świeżo poznanej koleżanki, kiedy rajd Barona udowodnił, że wiele można o sierżancie powiedzieć, ale nie to, że jest w czymkolwiek ostatni. Odwrócił wzrok w ich stronę, oczekując w napięciu rozwoju sytuacji oraz rozkazów od Gustawa. Nie zamierzał ginąć za cokolwiek, ale rozkaz to rozkaz.
Tym razem jednak rozkazów nie było, a zdrowy rozsądek i wskazówki Bogini sugerowały znalezienie jakiegoś pokojowego rozwiązania. Kiedy więc Bert zaczął krzyczeć coś o chwale nie wahał się nawet przez mrugnięcie okiem. Jego rapier poleciał w kierunku kuszy niziołka zanim ów zdołał dokończyć to szlachetne zawołanie.
Zaraz potem rozłożył bezradnie ręce.
- Seniora, chyba jednak na prawdę powinniśmy coś zjeść, bo zaraz nasz cyrulik rzuci robotą z przemęczenia.
Liczył na to, że kolejna salwa strzał nie pozbawi ich wszystkich życia.

Późny ranek 21 Vorgeheim 2522
Las w okolicach Maselhof

Niziołki zazwyczaj reagują szybciej niż ludzie, a naciśnięcie spustu trwa krócej niż rzucenie rapierem, wyskandowanie zaklęcia czy żarliwa przemowa. Może i niziołek świadomie celował w bebechy ale jego podświadomość miała chyba własne zdanie na temat zemsty bo babka dostała w lewą nogą, tak jak on chwilę wcześniej.

Strzały nie poleciały. Przed twarzą przeleciał mu tylko rapier Leo. Ale nie strzelał ani nie walczył nikt. Za niziołkiem rozgrywały się bowiem dziwy.

Magikowi mogło się wydawać, że miesza wszystkie wiatry magii, ale to oczywiście nie mogła być prawda. Gdyby zrobił to co planował, z pewnością umarłby. Niemniej, zdejmując bariery i pozwalając energii magicznej przepłynąć przez swoje ciało niemal uniósł się w powietrze. Pierwszych krzyków nikt nie zrozumiał, ale wrażenie wywołał niesamowite i przerażające.
Gdy Gustaw kończył swoją przemowę i nakazywał rzucić broń zorientował się, że sam też już nie trzyma jej w dłoni. Pałka Berta także leżała na ziemi, tak samo jak kusza Karla czy broń zbójców. Jeden jedyny Leo niczego nie zgubił, bo rapierem rzucił już wcześniej dobrowolnie.
Groźba klątwy także podziałała, mimo że tuż po jej wypowiedzeniu Loftus padł nieprzytomny.

Drużyna w nadchodzących tygodniach będzie mogła spierać się, czy to magiczne popisy połączone z zastraszaniem przez Karla wsparła talenty krasomówcze i żarliwość Barona czy odwrotnie. Efekt zadowolił jednak i sierżanta i ucznia maga - walka została zażegnana.

Sal rzucił się do Marthy wykorzystując nagłe rozbrojenie Barona i krzyknął:
- Dość! Nie strzelać! - a po upewnieniu się, że rana kochanki nie jest śmiertelna nieco się odprężył.
Do Gustawa podszedł za to jeden z jego ludzi.
- Jakie "na powrót"? - zapytał, a Gustaw zaczął się zastanawiać, dlaczego założył, że oni wszyscy są dezerterami. Słuchał dalej:
- Jak Pan Sierżant amnestię obieca to mogę i na pół roku do armii się zapisać na ochotnika, zawsze to miło wypić w gospodzie bez strachu, że jakiś patrol zaraz wpadnie i trzeba będzie przez okno spieprzać dobre piwo na stole zostawując.

Sytuacja była mniej więcej opanowana. Nie licząc trojga rannych, nikt nie ucierpiał. I, jakkolwiek dziwnie to brzmi, zostaliście zaproszeni na śniadanie, w czasie którego mieliście okazję ustalić, co dalej.

***

Późny poranek 21 Vorgeheim 2522
Trakt na południe od Nuln

Dezerter zdjął rusznicę i wystrzelił do biegnącego Olega.
Elfy potrafią strzelać, nawet gdy używają do tego ludzkiej broni. Z takiej odległości kula potrafi bez problemu przebić czaszkę, zgruchotać ramię czy roztrzaskać mostek. Ale potrafi też śmignąć obok, zwłaszcza gdy strzelec jednym ruchem ściąga rusznicę z pleców i wypala niemal bez celowania.
Głośny huk. Chmura dymu. I pudło! A z chmury dymu wyleciał Oleg z halabardą.
Pchnięcie halabardą dosięgło celu. Musiało. Oleg oczami wyobraźni widział już jak ostrze wbija się w napierśnik i przebija elfa niemalże na wylot.
Ale jakimś cudem elf odchylił się w niemożliwy sposób łamiąc prawa fizyki, fizjologii, a możliwe że i geografii i ostrze rozcięło jedynie pasek plecaka i przejechało po boku głowy elfa.

Strzał z rusznicy był głośny. Zapewne zwabił każdy patrol strażników dróg z okolic... a także wypłoszył z krzaków na brzegu lasu lochę zamierzającą bronić młodych. Olegowi drugie takie trafienie już nie wyszło. Ani w plecy uciekającego elfa, ani w dziką świnię. Udało mu się jednak od niej opędzać, aż nie przybyła odsiecz. Osaczona, świnia padła szybko, a warchlaki rozbiegły się. Elf jednak uciekł w zamieszaniu. Ale nie cały. Na placu boju pozostało odcięte elfie ucho, uszkodzony plecak oraz wypuszczona z rąk rusznica. A przy brzegu błyskała się tarcza i pas z mieczem. Ranny elf widać nie chciał utonąć płynąc z obciążeniem.

Od strony przeprawy dobiegło rżenie koni i okrzyki zbrojnych. Czterech ludzi w mundurach strażników dróg i jeden w stroju szlacheckim podjeżdżało powoli do was, z pistoletami w dłoniach. Wasze mundury ochroniły Was przed wzięciem za zbójów, ale szlachcic głośno domagał się wyjaśnień. A jeśli chodzi o ścisłość, w jego imieniu odzywał się jeden z żołnierzy.
- Co to za strzelanina, żołnierze? Kto tu dowodzi?
Po chwili podjechało jeszcze dwóch. Jeden z nich prowadząc "waszego" kurierskiego konia, przywiązanego za uzdę do łęku siodła. Sądząc po minie szlachcica, nie spodobała mu się rana wierzchowca, a jeszcze mniej fakt, że nie została opatrzona.
- Do kogo należy ten wierzchowiec? - tym razem zadał pytanie osobiście, groźnie ruszając wąsem. Efekt był bardziej komiczny niż groźny, a szlachcic miał nadwagę, ale strażnicy wyglądali na kompetentnych, a ich broń na sprawną.

Sierżant podniósł wzrok na kobietę, która z jękiem oberwała wystrzelonym bełtem. Szybko rozejrzał się po zebranych i zaniemówił widząc lewitującego Luftusa. Mag wisiał w powietrzu krzycząc coś a broń trzymana przy Salu znalazła się na ziemi.
- Co jest?- Zdziwił się Gustaw patrząc na dłoń i uciekającego łotra. Chciał pójść za nim w pogoń, ale zdziwienie unieruchomiło mu nogi. Z resztą widząc po co i gdzie leci Sal wiedział, że na chwilę obecną będzie zajęty i nie nawieje. Schylił się po miecz i gdy się wyprostował usłyszał głos jednego z leśnych ludzi.
- Dezerterami nie jesteście?- odwrócił się do stojącego obok. Miecz trzymał przy nodze, ale niedbale gotowy schować do pochwy przy pasie.
- Amnestii nie mogę obiecać.- Powiedział Baron. - To nie moje kompetencje. Wiem jednak, że armia i sam Land potrzebuje teraz sprawnych ludzi do walki z najeźdźcą. Teraz wyciągają do armii kogo popadnie a Wasze usługi z pewnością będą docenione. Nawet takie jak zdobywanie informacji o wrogu. Większość dobry zwiadowców ruszyła na północ a zostali tylko rekruci i ranni. Z pewnością nie obejdzie się bez gróźb i straszenia, ale ja wiem, że tacy ludzie jak wy teraz są na wagę złota dla armii. Mogę dać słowo, że jak zakończymy naszą sprawę i pomożecie nam w tym będzie to wielkim plusem a i ja słowo do porucznika powiem.- Gustaw chciał pokazać, że zależy mu na armii, na tych ludziach i że słów na wiatr nie puszcza.

- A tak przy okazji. O co chodzi z Waszymi wozami?- Zapytał sierżant siadając by zatamować sobie krwawienie na nodze.
- Jeśli pozwolisz mogę zerknąć na Twoją kobietę. Trochę się znam na tym.- Zwrócił się do Sala.
- Po tym jak rzuciłeś informację z błędem myślałem, że ściemniacze jesteście a Ty chciałeś nas sprawdzić i wyszło jak widać.- Dodał Baron.

Gustaw wykorzystuje umiejętność "przekonywanie, wiedza imperium, leczenie" do tej sceny.

Leo był przekonany, że Bogini od urodzenia obdarzyła go niezwykłą zręcznością i szybkością reakcji. Może nie zawsze wiedział, że to jej dary, teraz jednak był pewien, że właśnie tak było. Niemniej to co wydarzyło się na polanie nie dało się odebrać jednocześnie. Przyswajanie faktów wymaga skupienia.

Rapier nie trafił. Źle. Bert również nie trafił. Dobrze. Miły mag zaczął lewitować... Takie rzeczy w oczach każdego estalijczyka wyglądają groźnie. Najstraszniejsza rzecz wydarzyła się jednak chwilę potem. Gdy Leo dał radę wreszcie zrozumieć co się stało prawie przewrócił się z przerażania. Następnie odczuł ulgę i łzy pojawiły się w jego oczach. Bezwiednie wyciągnął na wpół dokończoną figurkę największej ze wszystkich bóstw i ucałował ją w coś co mogło przypominać głowę.
Stary przesąd estalijski, stary jak cały świat mówił, że każdy szermierz, który broń swą z ręki wypuści nie godzien jest, aby szermierzem się nazywać i pech już zawsze prześladować go będzie. Gdy więc Leo zobaczył, że chyba za sprawą maga wszyscy jak jeden upuścili swoją broń zlał się potem, zanim zauważył, że on sam rapieru w ręce już po prostu nie miał.

Odmówiwszy krótką modlitwę rzucił się w wir działania. Podszedł szybko do Berta i oglądnął, czy nie zrobił mu przypadkiem krzywdy. Widząc, że jedyną raną, była rana od strzały wyszeptał szybko do niego - Przepraszam, Senior. - i ruszył podnieść swój rapier. Ucałował głownię, kolejny raz się wzruszając, a następnie ocenił stan dowódcy. Ten pomimo ran gotowił się do pomocy. Leo na leczeniu się nie znał, ale co robią i czego potrzebują medycy wiedział nie najgorzej. Szybko znalazł pojemnik na wodę i ruszył by go napełnić.
- Trzeba zagotować wodę do przemywania ran - rzucił głośno i przypomniał sobie, że ciągle ma do dyspozycji, całkiem spory kawałek bandaża, gdyby okazało się, że nikt inny go nie posiada.

Abelard nigdy nie widział z bliska odpalanej broni palnej. Owszem, na pokazach czy w zawodach najemników pojawiały się mniejsze lub większe "pukawki" robiąc więcej huku i dymu niż efektu w strzelniczych tarczach. Ale też kilka razy miał okazję przyglądać się próbom ratowania postrzelonych wspomnianymi wynalazkami nieszczęśników - nieudanymi próbami, należałoby dodać. Bo choć wydawało się to to znacznie mniej poręczne od łuku czy kuszy, dziurę taką wyrywało w ciele nieszczęśnika, że nim medyk zaczął działać, całe życie z chorego było już wylane z potokiem krwi.

To też gdy biegnąc ku elfowi zobaczył, iż ten ściąga broń z ramienia w pierwszym odruchu chciał Abelard paść na ziemię by nie stać się celem wystrzału. Nim jednak zdążył zabrać się do padania, wystrzał nastąpił a strachliwy cyrulik ze zdziwieniem odkrył, że nie widzi w sobie żadnej dziury!

Nie był to jednak koniec - huk wypłoszył dzikie zwierzęta z lasu, które zaatakowały drużynę. Zali prawdą było, że zwierzyna sprzyjała długouchym? Dość rzec, że nim kapral Detlef ubił dzika elfa już nie było - jedynym co po nim pozostało były elementy ekwipunku.

- Czy ktoś z naszych odniósł rany? Czy komuś potrzebna pomoc? Może chrupnąć kimś, hm?

Abelard podchodził kolejno do towarzyszy, żaden jednak nie wydawał się rany ani w nastroju na nastawianie kręgosłupa. Może to nadjeżdżający strażnicy z wysoko urodzonym na czele tak na nich podziałali?

Nossenkrap nim zdążył wziąć powietrze do rozpoczęcia wypowiedzi został w gadce wyprzedzony przez cały oddział - gdy więc ostatni kończyli gadać, pozostało cyrulikowi wypuścić przeciągle zebrane w płucach powietrze i pokiwać głową. Niczego nie wypadało mu już dodawać - a znając swoją grację w rozmowach z szarżami wolał milczeć, by nie zaszkodzić drużynie.