- A żebyś wiedział, chłopie. A żebyś wiedział - roześmiał się kawalerzysta przyjmując bukłak Karla i popijając solidny łyk, za co zarobił piorunujące spojrzenie i warknięcie kolegi. Zmitygował się, ale Karl już wiedział. Powiadają, że trzeba złodzieja by poznać złodzieja. Najwyraźniej z najemnikami działała ta sama zasada.
Gówno, a nie żadne siły specjalne armii. Jebani w dupę najemnicy. Ktoś się bardzo postarał, ale pewnych rzeczy nie da się ukryć tak łatwo. Trudna do opisania mieszanina atmosfery w oddziale, zachowania "żołnierzy" i sposobu, w jaki się komunikowali - kiedy ktoś wiedział, tak jak Karl, na co zwracać uwagę, dawało to jasność co do profesji kawalerzystów.

Wieczór, 22 Vorgeheim 2522
Mniej niż dzień drogi na północ od Wissenburgu

- To gdzie jedziemy, to nie wasz zasrany interes, sierżancie. - zakończył porucznik specjalsów i dał znak reszcie swojego oddziału, by jechać dalej. Niektórzy wydawali się rozczarowani...

Karl nie pogadał sobie z kawalerzystą. Na sygnał od prowadzącego cała dwudziestka jeźdźców ruszyła dalej.
Bert nie przyglądał się specjalnie oddziałowi, można by rzec, że go zignorował. Nie zauważył więc, że jeden z ludzi zwrócił na niego uwagę i coś wyszeptał do drugiego.
Gustaw po sposobie mówienia porucznika wyczuł, że nie jest on ze szlachty, ale nie jest też chłopem ani mieszczaninem. W ogóle nie pasował mu do żadnej klasy społecznej w Imperium. A po reakcji na swoje rewelacje domyślił się, że ów porucznik już wcześniej wiedział o wszystkim co mu teraz Baron przekazał.
Leo nawet nie zdawał sobie sprawy, że znów miał szczęście i właściwie jedynie cudem uniknął konieczności zdjęcia góry ubrania i przyjęcia przynajmniej dziesięciu batów na plecy.
Loftus i Walter starali się nie rzucać w oczy i chyba im się udało.
Myśli Abelarda zajmowali głównie ranni - doszedł do wniosku, że uniknęli infekcji dzięki szybko uzyskanej pomocy. Baron zrobił przyzwoitą robotę, choć najlepiej mu wyszło zajęcie się własną raną. Tam nawet nie było potrzeby poprawiać. Rana Berta była chyba znacznie trudniejsza i choć pierwsza pomoc zatamowała upływ krwi, a kula przeszła na wylot, to konieczna była jego interwencja i oczyszczenie rany. Rana Marthy wyglądała najgorzej - z punktu widzenia Abelarda pierwsza pomoc z rąk Gustawa zrobiła tyle dobrego co i złego, ale za kilka dni powinna przestać kuśtykać.
Diuk bawił się dobrze. Alkohol - jest. Nieco zużyta, ale wciąż dobra kolczuga - jest. Ktoś do wyśmiania - jest. I nawet ktoś do dania mu w pysk może się trafi. A koniki ładne, za ładny grosz można by je sprzedać...
Oleg za to bawił się nieco mniej. Początkowo wariował nawet bardziej niż zwykle, ale chyba powoli do niego docierało, że ostatnio przesadzał. Może to słowa Barona i Detlefa zadziałały? A może raczej słowa Marthy? Tak czy inaczej, uspokoił się nieco. Trzeba u było jednak oddać sprawiedliwość - atmosfera między żołnierzami, a rozbójnikami poprawiła się nieco. Nie było to zasługa li tylko Olega - żywy przykład Diuka i jego słowa także miały swój udział w przekonaniu ich, że są gorsze pomysły niż zaciągnięcie się.
Detlef zaś po poczynionych przez siebie obserwacjach i podzieleniu się nieprzyjemnymi wnioskami z sierżantem zajął się planowaniem. Choć może nie był najinteligentniejszym khazadem w swojej twierdzy, na wojaczce się znał. I potrafił opracować plany zarówno na okoliczność towarzystwa przebranych za siły specjalne najemników, jak i na wypadek wieczornego czy nocnego ataku.
Kiedy pojechali, mógł skupić się na tej drugiej ewentualności.

Do zmroku została może godzina. Najwyższa pora poszukać miejsca na obóz...

W końcu dotarli do idealnego miejsca na obóz i na zasadzkę. Było miejsce gdzie poprzedni podróżni musieli obozować przy rzece i pomoście. Gustaw ucieszył się, że może ktoś złapie trochę ryb bo już chciał zasmakować czegoś świeżego a nie ciągle wojskowe żarcie.
- Tu zróbcie okrąg z wozów.- Rozkazał wozakom sierżant. Następnie zabrali się za szykowanie obozu a sam Sierżant zawołał Sala i Detlefa.
- Obejrzyjmy teren. Ustalimy co robić przy kolacji.- Zaproponował i ruszyli obejść najbliższą okolicę.

Po obchodzie dotarli z powrotem do rozbijającego się obozu. Gustaw rozłożył swój namiot i gdy wszystko było gotowe zasiedli do posiłku.
- Jakie macie propozycję na obronę i ewentualną pułapkę na tych “Specjalnych”?- Rozpoczął.

Debaty, propozycje trwały jakiś czas. W końcu Sierżant podniósł rękę i kazał ucichnąć.
- Podjąłem decyzję. Sal. Ty wejdź na drzewo przy skręcie z traktu. Dasz znać pozostałym jak się pojawią przeciwnicy. Z tego co mówiłeś znasz się na leśnych sygnałach i kilku Twoich ludzi także.- Zaczął od pierwszej części swojego planu. - Diuk. Ty i trzech ludzi Sala czekacie tu przy drzewie i jak Sal da nam znać z której strony atak nastąpi to albo cofniecie się w krzaki lub w zboże i zajdziecie ich od tyłu.- Tu wskazał krzaki przy rzece i pola naprzeciwko. - Karl. Ty z trzema ludźmi w tych po drugiej stronie krzakach siedzisz i jak któryś z nich coś do obozu będzie chciał wrzucić to strzelajcie. Może oberwie i granat czy bomba wśród nich wybuchnie.- Kiwnął do Altmeiera i skazał mu krzaki.
- Natomiast ja z Loftusem, Olegiem i dwoma ludźmi Sala poczekamy ukryci w tych krzakach i od tyłu po kolei będziemy ich eliminować do czasu aż się skapną lub walka się rozpocznie. Pamiętajcie. Oficera chce żywcem i kilku z nich. Nie ryzykujcie życia, ale postarajcie się- Zwrócił się na koniec do Olega i rzeźnika z poprzedniej misji. - To się tyczy w szczególności Was.- Zwrócił się w końcu do nie wymienionych.
- Walter. Jak chcesz to właź na to drzewo co chciałeś a reszta do obozu i lazaretu. Wozacy dadzą wam kusze i łuki. Oczywiście do zwrotu, ale przydadzą się by zasypać ich pociskami. Jak ich dość przetrzebimy to wezwę ich do poddania i nie mordować mi ich bez rozkazu.- Popatrzył na wszystkich.
- Jakieś pytania?- Zapytał na koniec.

Estalijczyk wysłuchał rozkazów Barona bez większego szemrania i z pewnym zadowoleniem przyjął do wiadomości, że został przydzielony do grupy operacyjnej z sympatycznym, choć nieco głośnym kapralem. Liczył na jego doświadczenie bojowe, które może się przydać, gdy dojdzie do bezpośredniego starcia. Jego uwagi o możliwej eksplozji zostały wzięte pod rozwagę, tak się przynajmniej Leo wydawało. Sam postanowił zająć strategiczną pozycję daleko od wozów, a blisko wody, aby w razie zagrożenia wybuchem w niej szukać wybawienia. Wizja sprzed kilku dni zalewających wszystko fal przekonywała, go że to właśnie jest bezpiecznie miejsce. Słyszał ponadto gdy był mały opowieści żeglarzy, którzy przeżyli bitwy na morzu chowając się pod powierzchnią wody. Czy było to coś warte? Odpowiedź na to pytanie mogła się pojawić w niedalekiej przyszłości.

Pod koniec rozdzielania dyspozycji Estalijczyk podzielił się z Baronem i innymi, przemyśleniami na temat wykorzystania płonącej oliwy do walki z wrogiem. Sam, w potrzebie chwili zastosował tą interesującą taktykę, dzięki której o mało co nie zmienił przeciwnika w chodzącą pochodnię. Rzucenie w atakujących, zwłaszcza jeśli będą blisko siebie garnka z oliwą, a następnie żagwi może uczynić wiele dobrego. Niekoniecznie dla przeciwnika. Plan ten jednak zostawił innym, bo szybko wpadł na kolejny pomysł.

Szermierz zrezygnował tym razem z niemal już zwyczajowego rzeźbienia kolejnej figurki swojej Bogini i zaczął przygotowywać się do ataku. Najpierw oczyścił, nasmarował i wyszlifował swoją broń. Za samo ostrzenie nie zabierał się sam, ale przebiegł po obozowisku w poszukiwaniu kogoś kto miał w tym większe doświadczenie. Rozpytał również, czy na czas potyczki nie mogłaby mu zostać wydana tarcza. Wolał bardziej rapier od halabardy, a tarcza zapewniłaby mu dodatkową osłonę. Następnie, po rozstawieniu wozów, bardzo dokładnie obszedł cały obóz. Wspiął się na wozy i zbadał ich zawartość, zaglądnął pod nie, pooglądał teren otoczony wozami, a także poza nim. Jak słusznie zauważył Sal: "Będzie noc, a w nocy gówno widać." Estalijczyk dopiero po chwili zrozumiał, że mądrość ta nie oznacza, że łatwo dostrzec po ćmoku różne ekskrementy... było to trochę nielogiczne. Znaczyło to mniej więcej tyle, co w jego rodzimym "De noche todos los gatos son pardos" i co nasunęło mu następne szalone pomysły. Gdy już poznał dostatecznie dobrze wszystko, zawiązał sobie oczy i próbował poruszać się po obozie nie widząc nic zupełnie. Początkowo nie była to prosta sprawa, ale po pewnym czasie był w stanie rozpoznać gdzie znajdują się wozy, ognisko oraz inne duże przeszkody. Szybko jednak zorientował się, że nie to jest najważniejszą korzyścią z tego dziwnego zwiedzania, po wielokrotnym przejściu przez obóz rozpoznawawał pod stopami podłoże oraz jego nierówności, coś czego w nocy raczej nie będzie widać. Ponadto, gdy nie był w stanie nic zobaczyć wyostrzyły się inne jego zmysły. O dziwo obozowisko miało swoje różne zapachy w zależności od miejsca, w którym się znajdował. Był w stanie także wychwycić różne odgłosy. Woda, rośliny i ludzie - prawie wszystko wydawało jakiś dźwięk. Niby to niewiele, ale jak uznał, może to dać w nocy niewielką przewagę.

Gdy zbliżał się wieczór wpadł na coś jeszcze. Wykorzystał walający się przy palenisku miał z węgla drzewnego i natarł tym swoją skórznię, a potem twarz. Pył nie pokrył zbroi zupełnie, ale wyraźnie zmienił jej odcień na ciemniejszy. Jego czarne włosy dobrze komponowały się z całością. Uczciwie mówiąc wyglądał jak kretyn, ale w zapadającym zmroku coraz trudniej było to dostrzec.