Pięć dni w Skeggi były dla Lexy trwonieniem drogocennego czasu. Wolałaby wyruszyć znacznie szybciej, gdyż nie uważała iż potrzeba tak wiele przygotowań do czegoś tak prostego, co mieli w planach. Być może jednak nie doceniała Norsmenów i ich zachłanności, gdyż jej samej zależało najwyżej na odbiciu statków i pokazaniu Cassiniemu jak wielki błąd popełnił próbując zrobić ich w chuja. Blondynka miała ochotę własnoręcznie ukręcić mu łeb, choć obawiała się, że w kolejce do tego czekało bardzo wielu ludzi. Ona jednak planowała być szybsza, a mając takie ambicje, postanowiła poświęcić nadmiar czasu na trening swoich umiejętności. Pomocne ku temu okazały się być zdolności “zaczepne”. Dzięki temu zdobywała żywe pacynki treningowe, które przynajmniej potrafiły ją uszkodzić - a przynajmniej próbowały mocno skrzywdzić. Często poturbowana i zraniona Lexa przychodziła zadowolona i ubawiona do Aureolusa, ciesząc się przy okazji z darmowej opieki medycznej, jak i późniejszych rozrywek w tym samym towarzystwie. Można więc śmiało było stwierdzić, że czas upłynął jej na zabawie - chlanie, ruchanie i napieprzanie się po mordach, ulubione jej zajęcia w końcu mogły iść ze sobą w parze.

Trzydniowa podróż do Holzbergu była już znacznie bardziej nużąca. Lexa wystarczająco napatrzyła się na uroki i inność krajobrazu Lustrii, by ten przestał ją interesować. Cieszyła się jednak z tego, że nie musiała być na jednym statku ze zgrają zidiociałych norsmenów, których towarzystwo doprowadzało ją do stanu wkurwu i obrzydzenia. Z tego też względu poświęciła większość czasu na kontynuację nauki czytania i pisania, co wiązało się dodatkowo z pogłębieniem relacji między nią a medykiem. Zdawać by się mogło, że im dłużej to trwało, tym bardziej byli przekonani do siebie nawzajem, co tylko umacniało ich więź. Wciąż jednak mieli do przedyskutowania kwestię, gdzie wyruszyć później, ale nie potrafili dojść do sensownego wniosku.
Blondynka poświęciła też wiele chwil dla swojej młodszej siostry. Miała nieodparte wrażenie, że ta wbrew pozorom nie czuje się najlepiej, a tylko taką zgrywa. Właściwie, to obydwie miały co do tego tendencje, zawsze grały silniejsze niż były w rzeczywistości. Z tego też powodu nawet gdy nie potrafiła znaleźć tematów do rozmów, po prostu była gdzieś obok i wspierała Thorę swoją obecnością. Pragnęła, aby ta wiedziała, że zawsze może na nią liczyć i że jest dumna z tego, na jaką bystrą i zdolną kobietę ta wyrosła.

Po dopłynięciu do okolic Holzbergu, Lexie udało się przekonać innych do zacumowania w porcie. W końcu tileańskie oznaczenie mogło przysłużyć się pozytywnie sprawnie, a nie wzbudzić agresję jak to miało miejsce w Skeggi. Blondwłosa wojowniczka żyła własnym planem i zamiarami, toteż nie słuchała rozkazów ani nie brała udziału w naradach, pozostawiając innych zahipnotyzowanych w słowach swej siostry. Po zacumowaniu Lexa od razu zeskoczyła na pomost, przebiegła jego szerokość i wybiła się wskakując na siatkę statku sąsiedniego, który właściwie miał być ich statkiem. I będzie.
Wspięła się na pokład, a gdy już tam była podeszła do dziobu i stanęła na jednym z wyższych punktów, aby być widoczną dla ludzi Cassiniego, plątającymi się po plaży jak mrówki i gapiącymi na nowy nabytek z tileańskim oznaczeniem.
- Witajcie z zaświatów, zdradzieckie kurwy! - zaryła drąc mordę kpiącym głosem i rozłożyła teatralnie ręce - W imię Barona przejmujemy co jego! Jeśli macie z tym jakiś problem, to śmiało! Poucinam wam mięsiste glisty w pojedynkę!! Jeśli nie… to mordy w piach i zawrzeć pizdy, bo będziecie mieli nowego dowódcę! - wykrzyczała wyjmując obydwa miecze i czekając na reakcję plażowiczów. Pierwszy raz dała komuś wybór, była z siebie dumna. Powinna po prostu tam wbiec i ich wyrżnąć w pień.

Erwin & Wolfgang & Berthold

Inżynier opierał się o balustradę przyglądając się budzącej się Skegi. Kolonia nie była imponująca jak na standardy Imperialne. Po osadzie krzątali się ludzie również daleko podobni do statecznych poddanych Cesarza. No ale to nic dziwnego. To byli ludzie północy. Norsmenie. Hartowani przez wojnę, mróz i łupieżcze wyprawy.
Niemniej jednak Erwin już chciał opuścić to miejsce i czekał na wieści jakie są plany co do dalszej podróży.

- Coś taki zasępiony Erwinie? - Obok niespodziewanie zmaterializował się Wolfgang. W jednej ręce trzymał miód, a w drugiej, tej pobliźnionej, gliniany dzbanek. - Golniem bo pierdolniem? - Zapytał unosząc lekko brwi i zakołysał mniejszym naczyniem. Zza pazuchy wystawało mu pół bochenka chleba i bezceremonialnie wciśnięty do środka kawałek sera.

Inżynier wzdrygnął się zaskoczony pojawieniem się maga. Patrzył na niego przez chwilę wielkimi oczyma.
- Ja zasępiony? Po czym taki osąd?- Uśmiechnął się na widok dzbanka i kiwnął, że wychyli trochę trunku. - Przyznać muszę, że nie gorszy ten miód.- Chwycił podane naczynie i lekko wzniósł za zdrowie rozmówcy następnie wypijając.

- A bo stoisz taki trzeźwy wpatrzony w tę wiochę jak szpak w pizdę. - Wyjaśnił Wolfgang, samemu popijając ze swojego rogu.

- A co niby mam robić? Czekam na powrót Was i reszty by dowiedzieć się co ustalone.- Wyjaśnił szybko.

- Można się dołączyć? - Spytał się nadchodzący Berthold, pod którym nieco chwiały się nogi po wczorajszej uczcie. Pociągnął łyk miodu, którego parę kropel spłynęło mu po gęstwinie brody.
-Norsemeni to dopiero potrafią się bawić, a ich kobiety...to dopiero Wilczyce! - zaśmiał się, poklepując Wolfganga po ramieniu! Erwin natomiast odwrócił się ku Skegi ze zniesmaczoną miną.

- Nie inaczej bracie. Nie inaczej. - Wolfgang uśmiechnął się do Bertholda wyciągając zza pazuchy kawałek chleba i odgryzł kęs. - A więc wybawiłeś się. - Mówił z pełnymi ustami. - I słusznie, bo zanosi się na sporo pracy.

- To znaczy, że wiecie co postanowiono?- Zaciekawił się inżynier. - Jaka praca nas czeka?

- Pewnie to co zwykle. Zatłuc to co chce zatłuc nas i przy okazji spróbować dorwać Cassiniego. Znając nasze “księżniczki” - Rozbawiony zaakcentował wyraźniej to słowo - to będziemy podróżować blisko ich wodza, więc pewnie skończymy jako jakaś dziwaczna straż tylna albo co.

- No, ale kiedy wyruszamy już ustalone?- Zapytał lekko zniecierpliwiony nie zwracając uwagi na “księżniczki”.

- Sądząc po tym jak wszyscy się dzisiaj uwijają to tak. Ruszymy zapewne jak przyjdzie czas. - Zażartował Wolfgang. - Zorganizowanie tylu luda może potrwać nawet parę dni.

- No chyba parę dni wśród Norsmenów wytrzymasz? - Berthold spojrzał na Erwina.
Z ich pomocą pokonanie Cassiniego nie będzie problemem pytanie co później….Część Jarlów chce ruszać na miasto Slannów, to się może źle skończyć…- W głosie maga pojawiła się nuta troski.

- Jak dożyjemy to będziemy się martwić. - Wolfgang dopił zawartość rogu i beknął zadowolony.

Inżynier patrzył to na jednego to na drugiego maga. Napił się jeszcze trochę miodu i westchnął.
- Wolałbym stąd odpłynąć czym prędzej. Nie w smak mi to miejsce.- Zwrócił się do rozmówców.

- Wątpię żebyś wpław zapłynął daleko. Bez statku który ma Cassini i załogi którą ma Thora nie ruszymy się stąd nigdzie. No chyba że w głąb lądu. - Wolfgang ponownie przybrał poważny ton. - Poza tym nie jest tak źle. Lustria ma wiele do zaoferowania. Artefakty tych pradawnych jaszczurów uciekają mojemu zrozumieniu. - Zamyślił się, wpatrzony w pusty róg.

- Ja nic nie mówię o pływaniu wplaw.- Zdziwił się inżynier. - Po prostu bym chciał, a nie, że tak zrobię i chodzi mi o Skeggi a nie o Lustrię.- Mówił zdziwiony z powodu rozumowania maga.

- Można i tak. - Wolfgang wzruszył ramionami. - Już się bałem że przestała ci się podobać nasza mała wyprawa. Choć i Skeggi nie jest złe. Mają dużo miodu i choć już od jakiegoś czasu się staram, nie jestem w stanie go przepić. - pokręcił zrezygnowany głową.

- Siedzenie i picie przy tych... - zawiesił się szukając dobrego określenia.- ...wojownikach powoduje pewne napięcie jak dla mnie. No ale mam nadzieję, że przeżyję.- Erwin widział, że bratnich dusz w magach nie znajdzie. Im się tu podobało.

Erwin po wizycie u Brokka wrócił do swojej komnaty. Entuzjazm spowodowany współpracą z Kowalem Run dał mu kopa do działania. Myślenie o społecznych sprawach związanych z jego osobą odsunął na bok i zaczął doskonalać swoje dzieło. Sprawdzać i testować bez użycia prochu.

Mijały dni i w końcu na statku pojawili się wszyscy żyjący ludzie i krasnoludy wynajęci przez świętej pamięci Barona. Szykowano się do drogi.
Przyszedł tez czas na jakże ważną rozmowę Erwina z Aureolusem do tej pory odwlekaną w czasie.

***

Erwin & Aureolus

Erwin opierał się o balustradę okrętu. Wpatrywał się w ocean, który rozciągał się ku horyzontowi. Westchnął lekko.
- Kiedy? Czy w ogóle wrócę?- Zapytał sam siebie i bogów, którzy może patrzyli w te strony świata.
Odpłynięcie ze Skegii planowano jutro z rana lecz inżynier już od dawna chciał stąd się wynieść.
Aureolus podszedł do balustrady i oparł się obok. Kilkukrotnie otwierał i zamykał usta nim wreszcie przemówił:
- Głupio wyszło. Przepraszam.
Erwin drgnął nieznacznie zaskoczony i popatrzył na medyka.
- Co głupio wyszło?- Zapytał z sarkazmem.
- Z Lexą, z nami… Wiesz przecież.
- Ja nie widzę żadnej głupoty.- Odwrócił się inżynier i patrzył w przestrzeń za burtą.
- Cieszę się z Waszego szczęścia i rozumiem, że Lexa nie była mi pisana.- Mówił spokojnie bez nerwów i emocji.
- Jedyne co mnie zabolało to charakter w jaki mnie ośmieszyłeś przed wszystkimi.- Spojrzał głęboko w oczy medyka z przymrużonymi oczami.
Aureolus drgnął zaskoczony.
- Nie rozumiem - powiedział zmieszany.
- Uraziłeś moją dumę. Przed wszystkimi wygarnąłeś że dałem ciała.- Pochylił głowę Erwin.
- W Imperium bym musiał Ciebie wyzwać, jeśli honor bym chciał zachować. Tu na szczęście nikt na to nie zwrócił uwagi. Przynajmniej nie patrząc na moją osobę.- Spojrzał na Aureolusa.
- Jesteś mi przyjacielem. I nie chcę tego. Nie chcę walczyć o mój honor.- Wyprostował się odrywając od balustrady.
- Po prostu na drugi raz nie stawiaj mnie w takiej sytuacji. Bo cóż Ci zawiniłem.- Westchnął i odwrócił wzrok by zobaczyć co się dzieje na pokładzie.
- Jak mogę to naprawić? - zapytał medyk.
- Bądź szczęśliwy- Uśmiechnął się przyjacielsko do kompana. - i pamiętaj, że nie tylko miłość się liczy a przyjaciele. Miłość może przeminąć a przyjaźń raczej nie.- Klepnął w ramię Aureolusa.

- Chciałem coś Tobie pokazać, ale nie dane było mi wcześniej więc może teraz?- Zapytał zmieniając temat.
- Zbudowałem coś co może zmienić nie jedną bitwę.- Ruszył trzymając na Aurelusowej łopatce dłoń ciągnąc go tym samym ku swej kajucie. Medyk z zaciekawieniem udał się z inżynierem. Słyszał już, że Erwin coś buduje, ale w takich relacjach w jakich byli, wolał nie odwiedzać i nie denerwować przyjaciela.
- A tak przy okazji.- Dodał po chwili. - Jak to wyszło, że taki z zasadami specjalista, który nie romansuje z pacjentami łączy się z jedną z nich?- Spytał z lekkim uśmiechem na twarzy. Liczył, że w akcie przeprosin może mu powie co się stało.
- Z przyjacielem o wszystkim możesz rozmawiać. Do tego butelka Bordeaux czeka.
- Żebym ja to wiedział - niepewnie uśmiechnął się Aureolus - naprawde tego nie planowałem. Nagle okazało się, że nie jestem takim cynikiem jak myślałem. Chcesz posłuchać?
- Przecież sam zaproponowałem.- Erwin klepnął na zachętę Aureolusa.
- Medycyna w ogóle predestynuje do cynizmu, a już praktyczna medycyna wojskowa - w szczególności. Wiesz, każdy cyrulik-nowicjusz w Tileańskich oddziałach kondotierów przechodzi taki test... Oto przywieziono trzech rannych - perforowana rana w brzuch, ciężka rana uda - otwarte złamanie, utrata krwi, szok i cała reszta, i - lekka rana ramienia. Operować można tylko po kolei; od kogo zaczniesz? Wszyscy nowicjusze odpowiadają - wiadomo - od rany brzucha. A nieprawda - odpowiada egzaminator. Póki będziesz się z nim bawił - a ten i tak umrze z prawdopodobieństwem 0,9 - u drugiego, tego z udem zaczną się komplikacje, i w najlepszym przypadku straci on nogę, a najpewniej też kopnie w kalendarz. Tak więc należy zaczynać od najcięższego przypadku, ale od tego, który można jeszcze wyciągnąć - to znaczy od rannego w udo. A ranny w brzuch - cóż... dać mu przeciwbólowy, a potem niech się wypowie Shallyia... Normalnemu człowiekowi może się to wydać szczytem cynizmu i nieczułości, ale na wojnie, gdy musisz wybrać między "źle" i "bardzo źle", tylko tak można postępować. To w Akademii, w Altdorfie, przy herbatce z konfiturami można było sobie tak gadać o bezcennym ludzkim życiu... Taaak. Aż tu nagle, gdy Lexa miała umrzeć… Okazało się, że byłem gotów zaryzykować wszystkim. Zdrowiem. Życiem. Przyjaźnią… Wiesz, chirurg to trochę jak inżynier. Musi postrzegać pacjenta jak maszynę, którą trzeba naprawić. Jeśli się widzi człowieka, którego można skrzywdzić… to paraliżuje. Ale Ona nie pozwoliła się traktować jak pacjentka. Była… żywa. Prawdziwa, to chyba najlepsze słowo. Była wszystkim. Przyjaciółką, przeciwnikiem, kimś, kto zawsze powie prawdę i zawsze stanie obok.
Nie mogłem się dłużej okłamywać. Ale może dałbym radę, gdyby nie przyszła uczyć się czytać i pisać. Bliskość, rozmowa… Kiedy się dowiedziałem, że nie jest z Tobą… Prawdę powiedziawszy nie wiem co się stało. Ale efekty widać.
Erwin stanął przed drzwiami swojej kajuty. Wyjął klucz i bez słowa ją otworzył i zaprosił przyjaciela do środka.
- Wydaje mi się, że lekko się mylisz. Przyjaźni nie ma co na szali stawiać. - Zamknął za nimi drzwi i podszedł po dwa srebrne puchary i butelkę wina ze skrzynki pod ścianą.
- Ja nie jestem jakimś łypciem by przyjaciela zostawiać w potrzebie. Nie uważam, że trzeba wybierać między przyjaciółmi. Między kobietami swego życia tak.- Postawił pucharki i zaczął nalewać wina. - Ty i Lexa jesteście mi bliscy. To co się stało uważam za dobre rozwiązanie przez los. Wreszcie z nieczułego medyka życie wykrzesało uczucie do kobiety.- Uśmiechnął się i usiadł naprzeciwko.
- Jak pamiętam to jedynie z kobietami to w gabinecie miałeś styczność.- Zaśmiał się ale mówił dalej.
- No ale co było to było. Jakie plany na przyszłość?- Rozsiadł się wygodniej. - Chcesz za Lexą podążać czy ściągnąć ją do cywilizacji?
- Teraz to mi zabiłeś ćwieka. Będę musiał z Nią to ustalić. Chciałbym Ją ściągnąć gdzieś, gdzie jest cywilizacja, ale czy Ona to wytrzyma? Pewnie skończy się na jakimś porcie, skąd będzie mogła wyruszać na wyprawy z siostrą - uśmiechnął się medyk.
Erwin wydoł usta i kiwał głową.
- No to jest wyzwanie. Gorącą krew w Lexie przygasić. - Skrzywił się i po chwili dodał.
- Lepiej niech będzie wolna w decyzjach. Zawsze chciałą być wolną i jej nie w głowie dzieci i dom. No ale ja się nie wtrącam.- Uśmiechnął sie i napił się wina delektując się jego aromatem.
- Ostatnia butelka. Co ja zrobię bez tego szlachetnego trunku.- Westchnął.
- No bym zapomniał!- Zerwał się prawie rozlewając płyn z pucharu.
- Zobacz co tu mam.- Tu podszedł do czegoś pod ścianą kajuty przykrytego płachtą, którą jednym ruchem ściągnął.
- Piekielnik. Tak nazwałem.- Z uśmiechem wskazał wyciągniętą ręką swoje ostatnie dzieło.
- Ja jeszcze zapas wina mam, chętnie się podzielę, bo widzę jest co opijać - medyk podziwiał zadziwiającą wielolufową maszynę - Cóż to za dziwo? Jak wypali ze wszystkich luf to i smoka do piekła wyśle chyba.
Kolejna butelka, tym razem z zapasów medyka także skończyła się podejrzanie szybko, na szczęście w kolejce czekała już następna, tym razem zostawiona inżynierowi na później.
Czas mijał a butelki wysychały. Erwin jeszcze pokazał swoje ładownice.
- Do twojego garłacza też zrobię kilka sztuk.- Uśmiechnął się mając dobry humor od alkoholu i z powodu spotkania wreszcie sam na sam przyjaciela opartych na starych relacjach.

Spotkanie przyjaciół trwało długo. Prawie do późnych godzin nocnych z kajuty Erwina wydobywały się śmiech i toasty.

Kiedy Erwin został sam wyszedł na pokład by odetchnąć od zaduchu jego kajuty. Chciał złapać trochę świeżego powietrza i ochlapać się przed snem. Zszedł po pomoście i po zdjęciu butów ostrożnie zszedł do wody do kostek gdzie obmył się słoną, morską wodą.
- Teraz czuję się lepiej i chyba wszystko wróciło do normy.- Uśmiechnął się do siebie lecz po chwili spoważniał.
~Jeszcze spotkanie z Lexą by się przydało.~ Pomyślał i cisnął zchwyconym kamieniem w odmęty wody. Wstał i wrócił na pokład.

Następnego dnia ruszali i wszyscy krzątali się po łajbie. Erwin wyszedł dopiero gdy znaleźli się na otwartych wodach.
Trzy dni rejsu podczas, których kilkukrotnie rozmawiano o planach spaliło na panewce gdy po zaplanowanym przybiciu do portu Lexa wyskoczyła jak poparzona. Erwin nie czekał długo. Tylko przeklął i ruszył za dziewczyną. Uzbrojony w repetujący muszkiet i w kaburze pistolet repetujący był gotowy unieszkodliwić zdradzieckiego psa, który zamierzał się z bronią strzelecką na Lexę. Granaty jakby co też były pod ręką i był gotów ich użyć.

Aureolus & Lexa

Przeszłość, przyszłość i Erwin

Lexa przechadzała się po Skeggi doglądając krzątających się Norsmenów oraz wspominając norskie budowle. Było tutaj zdecydowanie inaczej niż w domu, ale wystarczająco go przypominało, aby blondynka poczuła się lepiej. Nie spieszyło jej się do ponownego spotkania z Aureolusem, ale mimo to poszukiwała go wzrokiem. Wśród tłumu mężczyzn szwendających się w tę i nazad nie było to co prawda łatwe, ale było wykonalne. Zakradła się od tyłu gdy tylko go odnalazła.
- Ponoć do ślubu się szykujesz? - ryknęła twardo stojąc za plecami medyka i stała dumnie wyprostowana z rękami skrzyżowanymi na piersiach. Patrzyła na niego co najmniej tak, jakby miała w zamiarze usłyszeć odpowiedź, a potem pozbawić go zębów.

Aureolus odwrócił się spokojnie. Po tygodniu na statku Lexa przerażała go jakby mniej. Za to jeśli chodzi o inne uczucia…
- Thora to jednak plotkara - uśmiechnął się w odpowiedzi, ale po chwili spoważniał.
- Nigdy nie myślałem, że w moim życiu znajdzie się miejsce dla drugiej osoby. Przy Tobie rzeczywiście przychodzą mi do głowy różne myśli. O dzieleniu z Tobą życia też. Niezależnie od statusu formalno-prawnego. A jakie są Wasze zwyczaje w tej kwestii? Z tego co słyszałem Twój ojciec miał chyba coś do powiedzenia w sprawie Twego zamążpójścia…

Lexa nie była zdziwiona odpowiedzią. Po rewelacjach usłyszanych od Thory zdążyła już przetrawić ten dziwny i szybki obrót spraw. Gdyby nie brew, która drgnęła ku górze, jej twarz pozostałaby bez większego wyrazu, gdyż kobieta nawet nie raczyła się do niego uśmiechnąć.
- Kiedyś miał. - stwierdziła mrużąc oczy - Odkąd spieprzyłam do Imperium, a później i Thora dała w długą… Chyba mu się odechciało rządzenia naszymi dupami. A i to dobrze, bo to powinna być moja sprawa. Tym bardziej, że mam podejrzenia co do tego, że wcale mu się nie podobasz - wbiła w niego pewne siebie spojrzenie - Może nie jest najmądrzejszy, mnie Imperium nauczyło, że wiarę pokładać należy w swój oręż, swoje siły, swoich bogów i medyka. - na koniec kącik jej ust uniósł się nieznacznie, mimo iż dotychczas mówiła z niewyobrażalną powagą i jej mimika pozostała całkowicie niewzruszona. Widać na koniec nie mogła się już powstrzymać.

- Potężnych wojowników można mieć po sakiewkę złota za tuzin. A niezależnie od tego jak dobrze walczą, wytłuc ich może zwykłe choróbsko, albo i sraczka. Erwin kiedyś opowiadał, że ponad połowa strat podczas kampanii nie ma związku z walkami, a z tych co mają, to większość umiera nie na polu bitwy, a z powodu infekcji. Mógłaby mu się spodobać pomysł nietracenia połowy wojów bez sensu. Ale to nie z nim chcę być. Ja także pokładam wiarę w Tobie. - odparł nadzwyczaj poważnie medyk.

- Chcesz powiedzieć, że taką przemowę ułożyłeś dla mego papy, co by go przekonać do swej kandydatury? - zapytała Lexa nie bardzo rozumiejąc tę przemowę - A ta “ważna informacja”, którą przekazać miałam, to naprawdę jakieś oświadczyny? Bo może ja coś źle zrozumiałam, albo ty… Po prostu wiesz. Nie wiadomo nawet, czy w jednym kawałku Lustrię opuścimy, a szkoda by było gdyby śmierć moja w walce miała ci tyle smutku dać. Jeśli inne relacje między nami widzisz, nie będę mieć ci za złe. - blondynka westchnęła i wyprostowała ręce. Oparła się plecami o drewnianą i lichą ścianę jakiegoś baraku i spojrzała w bok, unikając kontaktu wzrokowego z Liusem.

- Te argumenty to są na wypadek, gdyby się okazało, że to jego muszę przekonać. Wtedy, z Thorą… chciałem dowiedzieć się co Ty sądzisz o tym co się między nami stało. Czy to tylko spuszczanie napięcia dla Ciebie czy coś więcej. Myślałem, że może coś siostrze powiedziałaś. - przerwał.
- A oświadczyny… - westchnął - od tygodnia staram się dowiedzieć, jakie są wasze zwyczaje w tym względzie, ale nikt mi nie chce o tym opowiedzieć. Tylko to mnie powstrzymuje. I strach, że jeśli to zrobię, uciekniesz. - dodał dużo ciszej.

- Nie odwrócę się od ciebie, ani nie odsunę - powiedziała ciszej wciąż na niego nie patrząc. Skupiła wzrok na norsmenach przygotowujących się do wyprawy - Gdyby… gdyby to nie było nic takiego, to nie odwiedzałabym tylko twojej kajuty, mogłam przecież iść gdziekolwiek. Mogłam przyjść raz i już nie powrócić. Mogłam teraz nawet z tobą nie rozmawiać. To nie tak, że ja nie chcę… Ja po prostu nie umiem - Lexa nie bardzo wiedząc jak zareagować czynami, wzruszyła mimowolnie ramionami - Co do głupich formalności, to ojca prosić powinieneś, a on się zgodzić, ale… Może lepiej po odbiciu statku i podzieleniu łupów. Gdy będziemy… W sumie nie wiem co, do Imperium wracać? - tutaj dopiero spojrzała na Aureolusa pytająco.

- Jest to jedna z opcji. Po prawdzie to nie wiem dokąd, choć w cywilizowanych stronach będzie mi łatwiej. Ale nie chcę byś się przy mnie zanudziła i nie zamknę Cię w złotej klatce. Może rozumiem siłę inaczej niż w Twoich stronach, ale silny mężczyzna stara się rozdmuchać płomień w kobiecie, a nie go kontrolować, więc poszukamy takiego miejsca, żeby nam obojgu pasowało. Albo takie stworzymy. Pewnie blisko morza, żeby Thora mogła wpadać w odwiedziny… A jeśli nie umiesz… To bardzo dobrze. Ja też nie. Ale obojgu nam nauka idzie nieźle. - odrzekł.

Lexa wyszczerzyła kły i zaryła gardłowo śmiechem.
- Ty to umiesz pierdolić - obśmiała się krótko - W każdym znaczeniu - rozłożyła ręce i pokręciła głową.
- Może umówmy się tak, że jeśli to przeżyjemy i wracać już będziemy, to od Kapitana statku błogosławieństwo dostać można… a ojciec mój. Hm, zrobisz jak zechcesz. Możesz próbować przekonać do siebie, ale on jest trudny. Może trudniejszy niż ja. - wyciągnęła rękę w kierunku mężczyzny i musnęła palcami jego żuchwę i skierowała dotyk przez skórę szyi w stronę ramienia.
~Zgodziła się? Ale ja nawet nie zdążyłem prawidłowo poprosić… - Aureolusowi ze zdziwienia mowę odebrało. Nie pierwszy raz przy niej. Musiał pogadać z Brokkiem. Najbliżej mu do jubilera. Może wymyśli odpowiedni pierścionek dla wojowniczki.
- Ty… naprawdę chciałabyś ze mną być? Ale… dlaczego? - zwykle żywy intelekt tego dnia wyraźnie go zawodził.

Lexa nie lubiła tego typu pytań. Prawdopodobnie dlatego, że nie potrafiła na nie odpowiadać inaczej, niż kogoś obrażając. W tym przypadku jednak było to dosyć trudne. Wszystko co by powiedziała, byłoby tylko oznaką jej tchórzostwa, maskowaniem prawdziwych uczuć, których nawet nie potrafiła wyrazić. Norsmenka westchnęła i nadęła policzki, zabierając swoją dłoń. Dała kilka gniewnych kroków w przód wymijając Aureolusa i zatrzymała się tuż za nim, odwrócona plecami patrzyła gdzieś daleko.
- Nie próbujesz mnie ograniczać i nie stajesz mi na drodze. Nie zawadzasz - zaczęła oschle. Czuła, że oddycha jej się ciężej, ale nie patrząc na mężczyznę było jej łatwiej mówić.
- Masz wiedzę, do której mi brak głowy, a ja uważam, że intelekt to potężna broń. Jesteś więc kimś silnym, w innym kierunku niż ja, ale godnym przeciwnikiem, gdyby kiedyś przyszło nam się zmierzyć, być może nawet nie zdążyłabym poważnie cię zranić. Przechytrzyłeś mnie nie raz, choć odgadłam twoją grę, to zajęło mi to najmniej dobę, nigdy wcześniej. - z każdym słowem kolejne wypływały już znacznie lżej. Blondynka nawet uśmiechnęła się lekko - I czuję coś, czego nie czułam nigdy wcześniej. Mój zdrowy osąd plus to uczucie powoduje, że chcę z tobą być. Właśnie dlatego. To są powody, choć pewnie znalazłabym ich więcej - odwróciła lekko głowę spoglądając na niego przez ramię.

- Teraz już jestem całkowicie szczery. I postaram się, byś nie żałowała swojego wyboru, wojowniczko. - dodał krótko.

- Ach tak? - Lexa odwróciła się przodem do niego - Więc o co chodziło z Erwinem?

- Poczuł się ośmieszony. Nie bardzo rozumiem takie rzeczy. Ale już jest dobrze. - odpowiedział Aureolus.

- Nie kręć tylko mów konkretnie. Czemu w ogóle był na ciebie zły? Możesz mi to w końcu wyjaśnić? Zakład zrobiliście kto pierwszy we mnie chuja zamoczy czy o co, do kurwy, wam chodzi? - dopiero po tych słowach widać było, że Lexa pyta poważnie. Najwidoczniej nie miała na myśli tylko zaspokojenia swojej ciekawości, ale najwidoczniej była zła, choć tym razem wyjątkowo delikatnie zła.

- Uraziłem jego dumę. Przed wszystkimi pokazałem, że “dał ciała”. Myślę też, że uznał, że nie byłem z nim szczery kiedy mówiłem że nic nas nie łączy, gdy dawno temu spytał mnie o to. - medyk odpowiadał szczerze.

- Z czym “dał ciała”? Ja nic z nim nie robiłam! - oburzyła się Norsmenka, krzyżując ręce na piersiach w geście obrazy - I co go obchodzi czy coś nas łączy czy nie, niech się swoim życiem zajmie. Dalej nie wiem o co chodzi, że się obraził jak dziecko!

- “Dał ciała” nie oznacza… - medyk zamarł na chwilę, nie będąc pewnym czy Lexa nie robi sobie z niego jaj. Spróbował powiedzieć to w sposób, w jaki Norsmeni mogli to rozumieć - pokazałem wszystkim jego słabość. Chyba tak mógłbym to określić. A obchodzimy go, bo nadal jest moim przyjacielem i życzy mi dobrze.

- Przyjaciele nie mają pretensji. I jaką słabość jego? Jeśli już coś zostało obnażone, to na własne życzenie i z jego decyzji i czynów. Tak jak ja nie łażę już z tobą po kątach i nastawiam się na ataki i niechęć, tak i on sam wybrał sobie, kto słabość ma ujrzeć i kiedy. - blondynka wyraziła swoje zdanie, przy którym raczej twardo obstawała. Nie planowała jednak kłócić się o to z Aureolusem.
- Lepiej mu już? Zły na mnie jest?

- Lepiej. I czemu zły miałby być na Ciebie? - zaczął Aureolus - Życzy nam obojgu szczęścia. On jest dobrym, porządnym człowiekiem. I wiele potrafi zrozumieć. Mogłabyś nawet sama z nim porozmawiać, jeśli chcesz. Z pewnością chętnie by się pochwalił Piekielnikiem - dodał.

- Zdzieliłam go w łeb by się pijany nie szlajał po Skeggi - przyznała się Lexa bez większych wyrzutów sumienia, zupełnie jakby mówiła na temat przypalonego mięsa lub zepsutego jadła, którego musiała się pozbyć - Raczej nie będę z nim rozmawiać, póki sam nie zechce. A raczej nie zechce.

- Myślę, że Cię zaskoczy - uśmiechnął się medyk.

Walka na statkach nie trwała długo i poszło dość łatwo. Tylko dwa strzały oddał Erwin do przeciwników. Tak to byli roznoszeni przez Lexe i pozostałych towarzyszy.
Problemy zaczęły się gdy odezwały się działa w górnej części osady i świst nadlatujących kul świadczył, że to jeszcze nie koniec.
Inżynier zobaczył jedną z nadlatujących kul i prowadził ją wzrokiem. Sekundy minęły, ale Erwinowi wydawało się, że w co najmniej minutach pociski nadlatywały.
Kula, którą widział spadła niedaleko i wzbiła w powietrze drzazgi i kawałki drewna, które posypały się na zwycięzców pierwszego starcia. Jeden z kawałków trafił mężczyznę i posłał go na deski pokładu. ten po chwili wstał i wyjął długą drzazgę wbitą pod napierśnik.
- Psie syny! Chcecie się zmierzyć z kunsztem Imperialnego artylerzysty?- Warknął i ruszył szukać dział.

***

Dział znalazło się kilka a i ludzie Thory postanowili wesprzeć Inżyniera i zgłoszonego do strzelania Brokka. Obsadzili kilka dział i pod nadzorem Erwina zaczynali ostrzał.

Inżynier czół się w swoim żywiole. Przez kilka lat u Barona był specjalistą od artylerii a także podczas wojny z chaosem czynnie doszkalał swoje umiejętności w obsłudze dział.
Może nie były tak wielkie i znamienite jak Imperialne Wielkie Działą, ale też potrafiły namieszać.