Dom Jarla był najbardziej okazałym budynkiem w kolonii, położonym na szczycie wzgórza z wysokimi kamiennymi fundamentami i ogromnym tarasem. Budowla wykonana była w całości z drewna i była przykładem niezwykłego kunsztu norsmeńskich rzemieślników. Z zewnątrz ściany pokryte były licznymi ornamentami, przedstawione zostały na nich płaskorzeźby bohaterów ze starożytnych sag, walczących z potworami i innymi wielkimi wojownikami. Przed wejściem (masywnymi skrzydłowymi drzwiami) stało dwóch wartowników, którzy na widok kapitana straży natychmiast rozsunęli się bez słowa.
Postawny wojownik naparł całym ciałem na drzwi, otwierając je na oścież i pozwalając ciepłu, noszącemu zapach pieczonego dzika, uderzyć prosto w twarze głodnych i zmęczonych kobiet. Przed sobą mieli wielką, podłużną salę. Na całej jej długości ciągnęły się w trzech rzędach stoły i ławy, zatrzymując się dopiero przed paleniskiem, na którym obracał się dzik. Wewnątrz panowały tłumy i głośna wrzawa. Jarlowie z wielu znamienitych klanów przybyli na wezwanie Jarla Bølleiskyera, który planował największą w historii wyprawę łupieżczą w głąb Lustrii. Siedzieli oni wszyscy przy stołach, wznosząc kufle, kielichy i pijańskie okrzyki, zaś sam Jarl Vidar siedział na bogato rzeźbiony tronie ulokowanym na samym końcu wielkiej sali. Z początku nie zwrócił uwagę na gości, ale im bardziej zbliżały się kobiety, tym bardziej zaczął się podnosić ze swego tronu. Kiedy rozpoznał w nich swoje córy, zacisnął palce na drewnianych oparciach aż pobielały mu knykcie. W tym momencie już praktycznie stał, choć nikt poza młodymi norsmenkami nie zwrócił na to uwagi.
- Ciiiiiszaaa! - Ryknął na całe gardło, a w sali zapanowała taka cisza jakby ktoś urok na wszystkich rzucił. Jarl zszedł po stopniach prowadzących do jego tronu i zaczął ostrożnie zbliżać się do stojących przed nim córek, które poczuły na sobie spojrzenia wszystkich biesiadników.

Thora stanęła wyprostowana chociaż czuła, że kolana jej miękną. Nie tak wyobrażała sobie powrót. Nie miało tak być. Zacisnęła wargi by nie było widać ich drżenia i wpiła paznokcie zaciśniętej pięści w skórę by się nie rozpłakać. Wpatrzyła się chciwie w ukochanego ojca. Drugą dłoń oparła na Szponie Gryfa i zrobiła krok w tył, pozwalając ojcu powitać ukochaną, pierworodną córkę.
Z całych sił starała się nie pokazać po sobie wzruszenia. Wyobraziła sobie pomocną dłoń Ulfira na ramieniu. Wiedziała, że wojownik chciałby to zrobić, lecz nie śmiał narazić jej na śmieszność. Mimo całego swego doświadczenia i pewności siebie, młódka ubrana w dostatnie skórznie, z naznaczoną bliznami twarzyczką nagle poczuła się jak mała dziewczynka, czekająca na skinienie ojca. Serce biło jej w piersic jak szalone…

Lexa szła dumnie i niespiesznie. Serce waliło jej mocno i zapomniała o całym świecie. Nie pamiętała już o innych uczuciach, o ludziach na których jej zależy, ani nawet o tym, po co tutaj przyszły. W jej głowie był tylko obraz spotkania, a w duszy ogromny strach. Czy sprawi ojcu zawód? Czy będzie na nią wściekły? Jak zareaguje po ponad sześciu latach? Nowe blizny zdobiły jej twarz, ręce i całe ciało, jednak większość zakryta była pancerzem. Kunsztowna zbroja, najlepsze oręże, dumna postawa i chłodne spojrzenie - to tylko było widać w Lexie. Nie okazała swoich emocji, jakby ukrywając słabość.
- Jarlu. - rzekła poważnie i gdy ten się zbliżał, przyklęknęła na jedno kolano. Dłoń prawą zwiniętą w pięść ułożyła na sercu i spuściła wzrok - Przybyłyśmy do twej osady z prośbą jak i interesem. W walce na Wyspie Umarłych zdziesiątkowały nas wampiry oraz sam Luthor Harkon. Miecz jego jest w moim posiadaniu, na dowód jego zgładzenia. Ja, Lexa Bølleiskyer, pokonałam Harkona i jestem godną osobą, wraz z całą grupą tu przybyłych oraz jesteśmy silnym sojusznikiem chcącym połączyć siły. Jeśli zechcesz nas wysłuchać, przedstawimy ci sprawę z jaką przybyliśmy. Mamy wiele do zaoferowania, nic za darmo - mówiąc to blondynka zachowała oficjalny ton, traktując jarla z szacunkiem. Mimo iż był to jej ojciec i miała ochotę inaczej rozpocząć rozmowę, to skupiony na niej wzrok wielu Norsmenów sprawił, że nie mogła ulec emocjom.

Erwin wszedł za Thorą, Lexa i Ulfirem. Stanął za nimi i rozglądał się po pomieszczeniu. Gdy nastała cisza usłyszał przeciągły dźwięk wydobywający się z jego brzucha.
~ Cich do cholery!~ Warknął pod nosem patrząc na każdego z kompanów przepraszająco.
Kiedy Jarl wstał i ruszył ku nim dziękował bogom, że nie stoi pierwszy, ale nutka zawadiacka, która powstała przebywając z Lexą i innymi ciągnęła go ku przodowi. Nie ruszył się i tylko obserwował. Stał dumnie by norsmenki nie miały przykrości od ojca, że ciągają chuchra jakieś za sobą. Medyk obserwował. Jako niezaangażowany obserwator miał większe szanse dostrzec coś ciekawego. Reakcje innych jarlów na ich przybycie. Strażników. Zwykłych norsmenów. Te informacje mogą później być przydatne.

- Na bogów! Niech mnie otchłań pochłonie… - zdołał wykrztusić z siebie Jarl Vidar, widząc swoje córki. Zbliżył się do Lexy, która przed nim klęczała we wspaniałym rynsztunku godnym bohaterów najwspanialszych sag. Przy niej nawet wielki czempion Ulfric Grondal wydawał się być co najwyżej równym wojownikiem. Jarl padł przed nią na kolana, aby móc spojrzeć Lexie prosto w oczy. Mimo, że nie powiedział słowa, Lexa widziała kotłujące się w nim emocje i po raz pierwszy w życiu Jarl objął ją czule i z dumą, jakby witał syna, który wrócił z niebezpiecznej wyprawy.
- Moje córki! - Wysapał, podnosząc się z kolan i szybkim krokiem zbliżając się do Thory, którą obdarzył tym samym uściskiem i ucałował w czoło jak małego urwisa. Dziewczyna sapnęła poddając się ojcowskiej czułości i cicho mruknęła pod nosem:
- Witaj, ojcze.
Lexa w tym czasie powstała na równe nogi, prostując się i wzdychając ciężko.

- Zaczynałem wątpić, czy was jeszcze zobaczę. Zaiste, ta noc jest magiczna! - Wykrzyczał na głos, po czym chwycił czyiś kielich pełen miodu i wydarł się na całe gardło “Cześć i chwała Bølleiskyerom!”, a reszta jarlów mu zawtórowała i w wielkiej sali na powrót zapanowała wrzawa.
- Przygotujcie stół dla naszych gości! Droga, Lexo - zwrócił się do swojej córki - Zaraz o wszystkim mi opowiesz. Wyglądacie na głodne i zmęczone, więc pozwólcie czynić mi honory!

Thora wciąż trzymała się lekko z boku, dając ojcu i siostrze nacieszyć się sobą po raz pierwszy od długiego czasu. Nie chciała wzbudzać niesnasek na oczach wszystkich podległych Vidarowi jarlów.
Stanęła obok pozostałych towarzyszy, trzymając się blisko Ulfira. Rozglądała się przez chwilę ciekawa, czy rozpozna wśród zgromadzonych twarzy znajome oblicza. Nagle zmartwiała. Spotka tu byłego męża? Zacisnęła zęby choć z zewnątrz nikt kto jej nie znał, nie zdołałby zauważyć przepełniającej ją niepewności.

Odwróciła się twarzą do towarzyszy:
- To nasz ojciec - w końcu przełknęła grudę narosłą nagle w gardle - Zaprasza nas na ucztę. - rzuciła chmurnym spojrzeniem na Erwina. - Czujcie się jak u siebie. - dłonią wskazała na wnoszony przez służbę długi stół i ławy. - Jedzcie i pijcie. O interesach pomówimy później. - przejęła odruchowo rolę gospodyni, do jakiej próbowała przyuczać obie siostry ich matka. Poważna mina pomagała jej powstrzymać napływające do oczu łzy. Kiedy Thora rozporządzała, Lexa po prostu odsunęła krzesło i klapnęła sobie z impetem, nie zachowując się jak kobieta, a jak wojownik.

- Teraz gadamy do rzeczy… - mruknął Borriddim przyglądający się rodzinnej scenie spod swoich krzaczastych brwi i częściowo zasłonięty kłębami cuchnącego dymu. Raźno ruszył na wskazane miejsce i bez kozery zaczął zaglądać do dzbanów jakby szukając czegoś. - Mam nadzieję, że wasze piwo nie przypomina tego, co umgi zwykle nim nazywają… - mruczał. - Już nie pamiętam, kiedy ostatnio miałem w ustach naprawdę dobre �-le. - Kontynuował poszukiwania sięgając przy tym po pieczone udko jakiegoś drobia spoczywającego na półmisku.

Erwin przyglądał się temu przedstawieniu z powagą. Nie zamierzał uchybić etykiecie. Niezbyt znał jej północną odmianę, ale liczył, że Thora, czy też Lexa i ewentualnie Ulfir wspomogą go radą.
Skłonił się delikatnie Thorze, która zaprosiła w imieniu ojca do wnoszonego stołu.

- Coś nie tak?- Spytał dyskretnie młodszą z norsmenek. Ta jedynie zmarszczyła mocniej brwi, zaskoczona, że w ogóle ją o to pyta. Inżynier chciał by kobiety zachwycały. Liczył na korzyści z takiego obrotu sprawy, ale też miał nadzieję, że Lexa wreszcie zrozumie, że jest kochana nie tylko przez siostrę i że ojciec jest dumny z niej.

- Jakieś zasady przy stole byś nam przedstawił, by problemów nie robić? - Zwrócił sie do Ulfira kiedy już wybierali miejsca do siedzenia. Erwin szukał spoczynku jak najbliżej Lexy i Thory oraz, jeśli się dosiądzie Vidara.

- Lepiej się nie odzywać nieproszonym, chyba że to będzie jakiś przedni żart, po którym wszyscy się uśmieją - Ulfir odparł z szerokim uśmiechem na twarzy, po czym szturchnął Erwina łokciem. - No i lepiej trzymaj się stołu, przy którym siedzisz. Jeśli zachce ci się szczać, to lepiej miej przy sobie obstawę...
-Zapomnij o szlacheckich manierach i będzie dobrze, Norsmeni to bezpośredni ludzie, ale i łatwo ich sprowokować. - Wtrącił Berthold, szukając po sali znajomych twarzy. Sytuacja układała się lepiej, niż mogli się spodziewać, mieli dużo szczęścia, że ojciec Lexy był najznaczniejszym ze zgromadzonych tu Jarlów.

Inżynier kiwał delikatnie głową zapamiętując rady bardziej obeznanych. W sumie postanowił podobnie do nich się zachowywać. No ale bez przesady.
Thora zasiadła do stołu dopiero na samym końcu i dopiero wtedy, gdy upewniła się, że wszyscy są wygodnie usadowieni i każdy ma róg lub kielich w ręku, a na stołach lądują tace, patery i wielkie kawały rzeźbionego drewna z jadłem.
Zagoniła też służbę gardłowym: ‘Ruszać zady i gości jarla obsłużyć a szybko!”, by naczynia towarzyszy nie pozostawały puste. Rozglądała się za matką i młodszym rodzeństwem, aż w końcu usiadła sama wychylając kielich wina prawie do dna i podstawiła Ulfirowi do ponownego napełnienia.

Mistrz Run z ochotą zasiadł do syto zastawionych stołów. Chętnie wznosił puchar do kolejnych toastów i częstował się świeżym jadłem. Brokk w takich sytuacjach hołdował prostej zasadzie, jeśli nie wiesz jak się zachować to naśladuj innych (za wyjątkiem zwracania pod stołem, szczania po kątach, czy do dzbanów). Khazad nie miał jednak zamiaru upić się do nieprzytomności, zachowywał pewien umiar w spożywaniu trunków, aby być w stanie reagować na dalszy rozwój sytuacji.
Gdy wszyscy usiedli Erwin zaczął się rozglądać po kompanach. Kto się czuł swobodnie a kto nie. Czy Lexa i Thora zaczynają się wyluzowywać czy dalej jest napięcie w nich.

Lexa nie okazywała żadnych uczuć, ale ktoś kto poznał ją bliżej wiedział, jak wiele to wszystko dla niej znaczy. Choć jej mina była okraszona twardą postawą, kąciki ust kobiety unosiły się w uśmiechu. Patrzyła to na ojca, to na krzątającą się siostrę i pierwszy raz od dawna poczuła się jak w domu. Mimo to pozostała bezuczuciowa, taka jaki był jej ojciec przed sześciu laty. Przelotnie zerknęła na krasnoludy i magów, na dłużej zatrzymała spojrzenie na medyku i inżynierze. Parsknęła krótko odwracając wzrok. Czekała na czas rozmowy z ojcem. Gdy wzniesiono toast, uniosła kielich. Potem nastąpił gwar rozmów, szczęk sztućców i brzdęk kufli. Rozpoczęła się prawdziwą uczta. Każdy mógł pić i jeść do syta, a rozmowy toczyły się własnym torem, między różnymi osobami.

- Coś taki czujny Erwinie? - Zapytał Wolfgang raczący się rogiem miodu. - Zjedz coś. W końcu jesteś w leżu wilka, więc ucztuj póki możesz. - Zaśmiał się.
- A jak ma nie być czujny?- Uśmiechnął się szczerze. Wokół obcy a ostatnio wszyscy chcą nas… Nie dokończył.
- Zdrowie Wolfgangu. Zdrowie wszystkich.- Podniósł toast i skinął ku Lexe jak na niego spojrzała.

***

W powstałym zamieszaniu Thora wymknęła się z sali. Nie sama. Aureolus wyszedł za nią. Chwilę wcześniej rozglądający się inżynier zauważył, że Aureolus wstaje.
- Wychodzę z Thorą. Przypilnuj Lexy. Idzie za dobrze, mam złe przeczucia. - medyk przemówił do inżyniera w języku klasycznym.
Erwin dyskretnie rozejrzał się po zebranych i z brwią w górze wtrącił.
- No chyba śnisz, że ją utrzymam jak dowie się, że Ty i Thora.- Powiedział z powagą po czym się zaśmiał.
- Dobrze. Nie spuszczę z niej oka chociaż obawiam się, że nie będę miał siły przebicia jakby co.- Tu widać, że nie chodziło mu o żadne żarty.
Aureolus spojrzał jeszcze na Lexę i dogonił Thorę, która właśnie wychodziła.

***

Gdy Aureolus z Thorą zniknęli Erwin nie czując się swobodnie wstał i podszedł i usiadł obok Lexy.
- Jak mogę pomóc?- Spytał cicho by tylko ona słyszała.

Lexa spojrzała na niego jakby niechętnie, ale szybko przykleiła do twarzy sztuczny, acz złośliwy, uśmieszek. Nachylila się zbliżając usta do jego ucha i szepnela mrukliwie
- Możesz się pierdolić.

Inżynier ze stoickim spokojem przyjął co powiedziała.
- Jeśli chodzi o tamto u mnie to chyba rozumiem.- Skrzywił się lekko.
- Na akademii czy na studiach wszyscy nauczyciele tak traktowali uczniów.- Starał się wyjaśnić by może zrozumiała, że chciał dobrze. - Uczeń lepiej przyswaja wiedzę i nauki nie myśląc o swoim ego.- Kontynuował. -Mimo wszystko chcę przeprosić. Uderzyła mi do głowy rola nauczyciela. Pojąłem mój błąd i wiec, że taka jak jesteś chce by pozostało.- Spuścił lekko głowę sięgając po dzban z miodem i nalał Lexie i sobie. Przeleciał wzrokiem czy aby ktoś jeszcze ma ochotę.

Lexa oddaliła usta od jego ucha, ale nie odsunęła daleko twarzy. Zmrużyła podejrzliwie oczy obserwując go w chwili wypowiadanych słów.
- To gówniane miałeś życie - skwitowała - Ja bym cię tak nie traktowała, to poniżające i odbierające godność.

- Dzięki za dobre słowo, ale uważałem to za wzór do naśladowania. Uważam, że dzięki temu nauczyłem się wiele więcej niż mogąc będąc butnym szlachcicem z głową w chmurach. Jeszcze raz przepraszam. Chciałem jak najlepiej sądząc, że tak trzeba uczyć.- Widać było, że inżynier ma z tym jakiś problem, ale po chwili podniósł głowę.

- Jak się trzymasz? Widzę, że masz zmartwienie. Jakoś mogę pomóc?- Zapytał cicho i spokojnie. - Przynajmniej w geście przeprosin coś mogę zrobić?- Spojrzał w twarz norsmence.
- Nie wiem czy chcę abyś mi pomagał - Lexa już całkowicie odsunęła głowę i wyprostowała się. Jej wzrok zaczął błądzić po zebranych.

- Thorę widziałeś?
- Tak. Widziałem.- Powiedział odwracając od niej wzrok i sięgnął za róg z miodem i upił go trochę.
- Twój ojciec na szczęśliwego wygląda i chyba jak syna Ciebie traktować zacznie.- Spróbował podnieść na duchu Lexe.

Norsmenka westchnela.
- Możliwe - przesunęła palcem po brzegu swojego kufla, skupiając spojrzenie na Vidarze. - Jakoś po prostu… chyba nie tak to sobie wyobrażałam - uśmiechnęła się słabo i przeniosła wzrok na Erwina.
- Siostra mnie martwi. Myślę, że ona czuję się gorsza. No i podejrzewam, że reszta naszej rodziny została w Norsce. Więc ojciec był tu sam. Teraz jest ze mną i Thora… Pamiętasz jak ci mówiłam, że chce wrócić do Norski i zajebać jarla by przejąć ziemię? Zresztą, nieważne. Muszę porozmawiać z siostrą. Gdzie jest?

- Pamiętam. Jest tu wśród zebranych?- Zaciekawił się Erwin, ale nie rozglądał. - A Thora zapewne zaraz wróci.- Inżynier wiedział, że raczej to nie wystarczy by zatrzymać dziewczynę przed odejściem od stołu. - Poczekajmy na nią. Jeszcze bez Was, ktoś z nas w kłopoty popadnie.- Dodał szybko.
- Szczególnie ja.- Skwasił się lekko.- Wyglądam jak Tileańczyk prawie.

- Z tym jarlem chodziło mi o przykład - pokiwała głową blondynka - Chodzi o to, że wielu silnych o tym myśli - sprostowała po krótce. Kiedy Erwin wspomniał o kłopotach, gdy ktoś zostałby sam, Lexa przypomniała sobie, że przecież inżynier dotychczas sam nie siedział. Lexa ledwo powstrzymała się od gwałtownego powstania z siedzenia. - Gdzie ten pieprzony medyk? Kurwa, czy wszyscy muszą się gdzieś szlajac? Łazęga pieprzony. Nie pilnowales go? - zwróciła się do szlachcica z wyrzutem. I zaczęła się już niecierpliwic. Chciała wstać, ledwo siedziała na dupie. Zaczęła tupać dyskretnie stopą.

- Spokojnie Lexa.- Zwrócił się do blondynki. - Jest z Thorą. Nic mu nie będzie.- Spojrzał na reakcję starszej z Norsmenek.

Kobieta chwyciła z agresją kielich i zakręciła wypijając całą zawartość za jednym razem
- To dobrze. Nie po to łeb nadstawialam u wampirów, by zdechł z kosą w żebrach - dolała sobie więcej alkoholu ponownie wypijając wszystko i dolała jeszcze raz. Po tym co się stało miała teraz wrażenie, że jego szansa na śmierć w taki sposób jakby wzrosła. I to ją martwiło.
- Przykro mi, że odebrałyśmy wam dumę mówiąc, że jesteście czyjąś własnością. Ale to było słuszne rozwiązanie.

Erwin się szczerze uśmiechnął. Pierwszy raz od wyruszenia z wyspy wampirów.
- Nie przepraszaj mnie za to. Taki Imperialny kundel honoru za grosz nie posiada - cały czas się uśmiechał i dopił miód z rogu. - Wiem, że słusznie. A jeśli nawet to dziwnie się poczułem po takich słowach - mówił z uśmiechem by Lexa zrozumiała, że w pozytywnym odczuciu. - Pewnie mnie na dnie zatoki byście mogły szukać.

Lexa zastanawiała się chwilę co odpowiedzieć, jednak nim zdążyła, do stolika dosiadł się jej ojciec.
Inżynier gdy zobaczył dosiadającego się Jarla i zarazem ojca Lexy skłonił głową na znak szacunku i przywitania.

Thora dostrzegła felczera, gdy pod okiem klucznicy ojca, najważniejszej z kobiet w halli jarla Vidara, ładowała beczkę wina i mnóstwo zapasów jedzenia. Machnęła na Aureolusa nie chcąc go zostawiać samego i z pomocą dwóch niewiele młodszych od siebie młokosów, ruszyła by zawieźć część uczty na statek i przy okazji przewietrzyć gorącą głowę. Medyk najwyraźniej chciał pomówić lecz Thora była w dziwnym nastroju. Poza tym nie byli sami. Przez drogę dziewczyna milczała, zadumana. Nie podobała jej się myśl, że sama pasie brzuch, a jej załoga pozostaje głodna i zmęczona na pokładzie Zemsty barona. Nie była też pewna, czemu czuje jakiś niepokój czy niepewność.

Połowę norsmenów zwolniła z wachty, drugą połowę zostawiła na pokładzie. To im przypadły dowiezione rarytasy i nakaz nie upijania się w sztok.
Póki jarl oficjalnie nie wydał żadnych rozkazów wolała nie ryzykować. Sama się dziwiła się takiemu podejściu. Wyjaśniła ludziom też nagłą odmianę losu by mieli świadomość w czyjej gościnie znajdują się obecnie.

Medyk nie dziwił się takiemu podejściu ani trochę. I bardzo mu się ostrożność Pani Kapitan podobała.
W końcu znalazł chwilę, kiedy nie wydawała rozkazów i również do niej odezwał się w klasycznym. Wiedział, że jako kapitan musi znać kilka języków. Tileański odpadał z oczywistych względów - raz, że jakby go wzięli za Tieańczyka to groziłaby mu śmierć, nawet bardziej niż teraz, dwa, że język wroga trzeba znać. Staroświatowy rozumieli chyba wszyscy. Bretońskiego sam nie znał. Zostawał tylko klasyczny. Norsmeni raczej nie powinni go znać. Na szczęście Thora była pod tym względem wyjątkiem:

- Anguis in herba. - ostrzegł o niebezpieczeństwie - I nie mam na myśli dosłownego znaczenia. Ja byłem już kiedyś w podobnej sytuacji. Gdy zbiorą się władcy, wszyscy się uśmiechają, a później nagle zaczynają błyskać noże. Wybacz, jeśli poczytasz to za obrazę - nie wiem jakie wśród was są zwyczaje - ale obawiam się, że nagły powrót dwóch ukochanych córek potężnego Jarla może wywołać… burzę. Słyszałaś co mówili - Jarl “oszalał” po stracie córek. Niektórym mogło to być na rękę. Wielu chciałoby pewnie zająć jego miejsce. Albo nim manipulować. Co zrobią, gdy się pojawiłyście i samym istnieniem zagrażacie ich planom? Lexa i Ty znacząco wzmocnicie pozycję Waszego ojca. Zapewne skaldowie już układają ballady. A inni ostrzą języki. Albo sztylety. Dużo nie trzeba by sprowokować walkę czy “przypadkowo” zabić jakiegoś “południowca”.
Do Lexy się chwilowo nie zbliżę. Ani nikt inny z załogi. W razie czego Ty możesz ją ostrzec. Mogą też chcieć użyć Was przeciwko Waszemu ojcu.

Słowa medyka wbijały kolejne gwoździe do niepokoju Thory. Wysłuchała opinii Liusa uważnie.
- Avida est periculi virtus. Ojciec zapewne trzyma swoich wrogów blisko. Tego wieczoru nic nie zrobią. Muszą, jeśli w ogóle, przeszacować co dalej. Gdybym ja to robiła zagrałabym na czas. Swaty? Podchody do naszych rąk? A planowałabym w międzyczasie. Dobrze by było rozeznanie zrobić. - zamyśliła się - Ale wszyscy jakeśmy wleźli, jesteśmy na świeczniku. - spojrzała na pozostałych swoich ludzi - Mogę puścić kogoś na zebranie informacji. - Thora mówiła z wolna, myśląc usilnie. - Nie wiem co z naszą matką ani rodzeństwem. Muszę… musimy pomówić z ojcem. Szkoda, że Lexa wyłożyła naszą sytuację od razu. - młódka spojrzała na medyka kręcac ustami.

- Mogę jakoś pomóc? Czy lepiej nie leźć nikomu w oczy? A… Czy Lexa się dzieliła ostatnio czymś ważnym?

Thora już-już otwierała usta do odpowiedzi gdy drugie pytanie ją zastanowiło:
- Hmmm nie. A co? Oświadczyłeś się? - rzuciła niewinnie choć z przyjacielską ironią w spojrzeniu.

- Aha. Czyli mówiła. - zrezygnowanym tonem wspomniał medyk, co dziewczyna skwitowała parsknięciem. Zagryzła dolną wargę by nie roześmiać się w głos. Dławiąc się odpowiedziała:
- Trzymaj się z boku, graj zabawkę i fircyka. Będziesz poza podejrzeniem. Może co podsłu…- odchrząknęla pociągając nosem bo rozbawienie z niej wprost wyciekało -... podsłuchasz.
Walnęła medyka między łopatki jak zwykła to robić z Ulfirem. Nie skomentowała nowego statusu ni medyka ni siostry.

Thora przyjęła to nadzwyczaj dobrze. Aureolus gdy tylko odzyskał oddech po uderzeniu, kiwnął głową.
- W fircyka nikt nie uwierzy, ale zobaczę co da się zrobić.
- Aha. I trzymaj się z dala od kobiet. Mogą być nasłane, żeby sprowokować ojca lub Lexę. Najlepiej… tooooo w ogóle z nimi nie gadaj. - Thora próbowała być miła i nie urazić przyszłego szwagra - ta myśl nadal wywoływała powstrzymywane spazmy rozbawienia. Prócz Lexy, mało która z Norsmanek na poważnie zainteresowałaby się chudziną. To z kolei sprawiło, że Thora pomyślała o Ulfirze. Rozbawienie zdmuchnęło poczucie zazdrosnego posiadania.

Pomna własnej rady wróciła z Aureolusem i pozostałą piątką do langhusu Vidara, każąc służbie dostawić ławy dla swojej załogi. Nakazała swoim ludziom by mieli uszy i oczy otwarte, na plotki w szczególności.

W czasie kiedy najemnicy między sobą rozmawiali, do stołu dokładano potrawy i uzupełniano alkohol w dzbanach. Po pewnym czasie Jarl Vidar zwrócił się do swojej córki.
- A więc Lexo… Rad jestem, że do mnie wróciłyście. To sygnał od bogów, że otoczyli naszą wyprawę szczególną opieką - powiedział, po czym chwycił kielich i wzniósł go w stronę jednego z jarlów, który siedział przy osobnym stole. Ten widząc ten gest uczynił podobnie i obaj jednocześnie osuszyli swoje naczynia.
- Ach… No, ale czas pomówić o istotnych rzeczach - powiedział i wymownie przeniósł spojrzenie na siedzącego obok Erwina, który szybko zrozumiał aluzję i wstał od stołu.
- Słyszałem, że sprowadzają cię tu kłopoty. Opowiedz mi o nich… - Zwrócił się do Lexy.
- W żadnym wypadku nie nazwalabym tego kłopotami.
- Ale jednak jest to coś poważnego, skoro zdecydowałaś się zwrócić z tym do swojego ojca…
- Zdecydowałyśmy - poprawiła go. - I niekoniecznie ojca, przybyłyśmy tu do jarla po posiłki. Żadna z nas nie wiedziała, że cię tu spotka, choć miałam wizję… od Valdina. I nadzieję z tym związaną.
Wąs jarla lekko drgnął, a był to Lexie dobrze znany odruch, który zwykł oznaczać irytację.
- Rozstaliśmy się w niezbyt dobrej atmosferze, ale nie obawiaj się, nie mam zamiaru do tego wracać. Cieszę się, że tu jesteście, niezależnie od okoliczności. W czym więc, córy moje, może pomóc wam wasz ojciec?

Lexa zacisnęła szczękę. Na tyle mocno, że poczuła napór w stawach skroniowo-żuchwowych. Ściągnęła brwi, zdenerwowała się. Wyprostowała plecy i oparła się nimi, zadzierając dumny, aczkolwiek wielokrotnie przetrącony, nosek. Chwyciła za wypełniony alkoholem kufel.
- Chciałyśmy zawrzeć sojusz z Norsmenami z tej osady. W zamian dając więcej łupów, pewnie i nawet statek. Przypłynęliśmy do Lustrii holkiem Thory oraz galeonem, aktualnie, zdrajcy. Nasz zleceniodawca został zdradzony, wszystko nam skradziono, a teraz idziemy wziąć odwet. Niestety, w międzyczasie nas ubyło, a zdrajca ma pod sobą prawie setkę ludzi. Krasnoludy tam będące są jedynie po naszej stronie. - Lexa przerwała na chwilę - Czemu mnie pytasz a nie Thory, ojcze? - zbłądziła na chwilę ze ścieżki rozmowy.
- Wspomniałaś o tym już wcześniej, więc dopytuję - odparł krótko.
- A kimże jest ten kundel, co moje córki na śmierć skazuje? - Zapytał, tym razem spoglądając w stronę Thory, która niedawno podeszła do stołu.
- To marienburski szczur napalony na skarby Lustrii. I nie skazuje na śmierć a próbuje ograbić. Obiecałam jego flaki i łeb Malorowi, gdy odzyskam swój statek - Thora stanęła po prawej stronie Lexy - Jaką wyprawę ojcze? Matka pozostała w domu? Nie rezyduje tu z Tobą? - dziewczyna zmrużyła lekko oczy.

Jego wąs ponownie lekko zadrżał i po chwili namysłu jarl odpowiedział:
- Tak, została w domu. Opiekuje się waszym młodszym bratem… - po tych słowach przeniósł wzrok na stół, przy którym ucztowali wodzowie innych klanów.
- Powiadają, że przyjaciół winniśmy trzymać blisko, a wrogów jeszcze bliżej. Organizujemy wyprawę łupieżczą w głąb zdradliwej dżungli jakiej jeszcze ten kontynent nie widział. Jeszcze jednak nie doszliśmy do porozumienia, ale z każdym osuszonym kuflem powinniśmy być coraz bliżej konsensusu - Vidar Bølleiskyer wskazał palcem sędziwego jarla, który obwieszony był wieloma klejnotami.
- Jarl Ulfric i jego stronnictwo jest za tym by uderzyć na Hexoatl, gniazdo jaszczuroludzi, póki jeszcze w sile jesteśmy, ale stanowczo się temu sprzeciwiam. Całe armie mrocznych elfów próbowały wedrzeć się do Lustrii wąskim pasem ziemi na północy, którego strzeże twierdza Hexoatl i jak dotąd żadnej się to nie udało. Ci ich Mago-kapłani... zdolni są niszczyć całe regimenty samym tylko spojrzeniem. Jeśli Skeggi rzuci im wyzwanie, to szybko przestanie istnieć - powiedział z wyraźnie słyszalną w głosie niechęcią do wspomnianego jarla.
- Jestem w trudnej sytuacji, córy moje. Muszę znaleźć pewnym swego norsmenom jakiś w miarę łatwy cel, który nie rozgniewa jaszczuroludzi, a jednocześnie wystarczająco opłacalny, aby nie szukali kolejnych zawad. Mimo, że jestem tak daleko od domu, czuję, że tak naprawdę niewiele się zmieniło i dalej muszę lawirować na politycznej scenie, aby osiągnąć dostateczne korzyści…

- Mamy łatwy cel i nawet pokrywa się z naszym celem. Do wygrania statek - no, może dwa statki. Plus oczywiście łupy, które pewnie już będą pozbierane, powinno się coś znaleźć. Tydzień temu Cassini wraz z ludźmi ruszyli w głąb dżungli, pewnie wróciła ich tylko połowa, więc mniej do lania. Ewentualnie jeśli nie wrócili, to przeczyścili szlak do ruin miasta jaszczuroludzi i skarb będzie łatwy do odebrania. Poza tym, to jakieś nietęgie chuje, dla norsmenów na jeden strzał w ryj. I my i wy wyjdziemy na swoje… W sumie jedyne czego chcemy to odzyskać własność Thory, zabrać co nasze czyli przenieść drobne graty z aktualnego statku na statek Thory i tyle. Reszta do uzgodnienia. Nie, siostra? - Lexa spojrzała na młodszą blondynkę uśmiechając się półgębkiem.
Thora rzuciła Lexie zaniepokojone spojrzenie. Wewnętrzny niepokój narastał.

- Hmm.. - Jarl głośno zamyślił się, przez chwilę nic nie mówiąc. - To mogłoby zadziałać na ich wyobraźnie - mówiąc to wskazał siedzących przy stole wodzów. - Muszę tylko wiedzieć dokąd się udali. Macie jakieś mapy? Zaplanowaną trasę?

- Mam mapę, trasę wytyczoną również. Zabity baron ją wytyczał. Nie wiem na ile Cassini nią podążał. Poza tym znam Lustrię. Jeśli to coś pomoże - Thora bacznie obserwowała ojca. Zastanawiała się ile prawdy było w plotkach o szaleństwie.

- Dobrze, więc… Przedstawię wasz plan, kiedy przyjdzie na to pora - odezwał się jarl po krótkim namyśle. - Czy jest jeszcze coś o co zechciałybyście mnie spytać lub prosić?

- Co z pozostałymi siostrami? Jak się mają? - Thora spojrzała w twarz ojca - Co wiedzieć nam trzeba? Kto twym sojusznikiem tu a kto przeciwny? W jakiej sile? Jeśli by mówić z nami chcieli wiedzieć to nam trzeba.
W głowie się jej nie mogło pomieścić, że po tylu latach niewidzenia Lexy, ojciec przeszedł tak szybko do porządku z jej pojawieniem się.

- Kwatery dla nas i naszych ludzi wyznaczyć raczysz, ojcze? Kiedy na osobności pomówim? - dopytywała się młódka.
- Jarlowie to mój osobisty problem. Wątpię też, aby zechcieli z wami rozmawiać… Chyba, że będą chcieli, abyście nalały im piwa - odparł Vidar a Thora zacisnęła zęby i zbladła na te słowa. Jej starsza siostra natomiast puściła to mimo uszu, jakby zupełnie się jej nie tyczyło usługiwanie chłopom - Wy i wasi ludzie zostaniecie stosownie ugoszczeni, bez obaw.
- Najstarsza córa wyszła za wodza klanu, który nie jest tu obecny i nigdy nie będzie mieć tu wstępu, albowiem oddali hołd mrocznym bogom. Nie wiem ile w tym było woli Lory, ale gdyby była temu przeciwna, to już dawno by go zostawiła - twarz jarla nawet nie drgnęła, kiedy wypowiadał się o swojej zagubionej córce.
- Nie jest już częścią naszej rodziny. Wyparłem się jej… Reszta waszych sióstr pomaga matce, zajmuje się waszym młodszym bratem, który pewnie kiedyś pójdzie w moje ślady. Wolałem jednak zostawić go w Norsce, bo tam mi się wydawał bezpieczniejszy.

Dziewczyna wyprostowała się choć słowa ojca wbijały się w jej duszę niczym żelazne ćwieki. Mimo, że była na wyciągnięcie ręki od ojca, nie mogła być od niego bardziej oddalona. Zdała sobie sprawę, że powrót do domu pozostanie na zawsze marzeniem. Zatęskniła przeokrutnie za otwartymi wodami i skrzypieniem olinowania. Zatęskniła za statkiem i wolnością. A tymczasem była w tłumnej halli, zakopconej od dymu palenisk i dusznej od oparów alkoholu. Zamrugała i skupiła wzrok na jarlu:
- Czekam zatem rozkazów do zakwaterowania. - rzekła obojętnie jak do obcego.

Lexa nie bardzo wiedziała co ma powiedzieć. Wiadomość o siostrze była martwiąca, choć po części potrafiła ją zrozumieć. Siły chaosu potrafiły kusić, a ich dary sprawiały wrażenie jakby były od samych bogów. Wojowniczka nie raz miała styczność z tym plugastwem i musiała przyznać, że daleko mu było do przeciętnego przeciwnika, te istoty były w posiadaniu wielkiej mocy.
- Lora wybrała, jak każda z nas. Miejmy nadzieję, że pozostała trójka uchowa się z dala od plugastwa. - Lexa kiwnęła głową i przeniosła spojrzenie na Aureolusa, którego powrót dotychczas uszedł jej uwadze, gdyż skupiła się na ojcu. Mimowolnie uśmiechnęła się słabo, acz życzliwie.
- Mamy w załodze znamienitych ludzi - podjęła z wolna temat, przenosząc wzrok na ojca - Wśród krasnoludów dojrzysz kowala run, który mając czas i odpowiedni materiał, potrafi zdziałać cuda z orężem i pancerzem. Osoba, z którą do niedawna rozmawiałam jest inżynierem, którego wymyślna broń rani dotkliwie wielu wrogów na raz, okaleczając ich na tyle silnie, że często eliminuje z dalszej potyczki. - Lexa wskazała otwartą dłonią na Aureolusa i ruchem wskazującego palca poprosiła go, aby do nich podszedł - A to jest najlepszy medyk w Starym, a teraz i Nowym, Świecie. Odratował mnie od śmierci dwa razy. Gdyby nie on, nie widzielibyśmy się już nigdy i nie byłoby mnie teraz tutaj - blondynka spojrzała na doktora i kiwnęła porozumiewawczo głową, jakby pozwalając mu się odezwać i przedstawić.

Wspomniany Inżynier tylko skłonił się gdy wzrok Jarla spoczął na nim i gdy się wyprostował spojrzał na Aureolusa, tak wychwalanego przez Lexę. Podniósł lekko lewą brew, ale nic nie powiedział stojąc i dumnie wyglądając.
- Jarlu - medyk podszedł i lekko się ukłonił, przyglądając się uważnie ojcu Lexy i Thory. Wiedział, że jest oceniany. A choć Lexa niekoniecznie musiała się zgodzić z oceną rodzica, wiedział, że będzie dla niej ważna. Czekał, co powie Jarl. Ten jednak, ku zdziwieniu wszystkich, nic nie odpowiedział, a jedynie skinął głową, dając znać, że zrozumiał słowa Lexy i towarzyszących jej ludzi.
- Co planujecie dalej zrobić? - Odezwał się po chwili, opierając brodę na zaciśniętej pięści. - Kiedy już odbijecie wasze okręty?
~No właśnie, co - zastanawiał się medyk. Nie rozmawiał jeszcze o tym z Lexą, ale w końcu będzie trzeba to zrobić. Wyprawa w każdej chwili może się skończyć… - przerwał skupiać się na myślach, gdyż Lexa zaczęła mówić.

- Pewnie trzeba by każdego z osobna spytać, co zamierza. Skarbów mamy wystarczająco, możemy wracać… Z Thorą do Norski planowałyśmy, ale… ty tu jesteś… Teraz nie mamy już wspólnego celu, chyba. - Lexa wzruszyła ramionami zastanawiając się, co może powiedzieć więcej. Po chwili wstała więc ze swojego siedzenia i wyprostowała się.
- Ojcze… Ty co zamierzasz? Mam tylko nadzieję, że nie będziesz znowu szukał mi męża - skrzyżowała ręce na piersiach i zrobiła gniewny grymas, patrząc na tatka jakby była już obrażona.

- Twoja przygoda z ostatnim mężem nauczyła mnie, że to zły pomysł - odparł całkiem niepocieszonym głosem. - Wystarczająco mnie upokorzyłaś, abym tego nie próbował nigdy więcej. Mną się jednak nie przejmuj i baw się dziś dobrze. Cieszę się, że po tylu latach wróciłyście do mnie… Co dalej planuję? - Zamyślił się na chwilę. - Największe dzieło mojego życia... podbój Lustrii.

Lexa zmarszczyła nos i ściągnęła brwi z niezadowolenia. Nie podobała jej się odpowiedź ojca. Nie, nie to żeby ta odnosząca się do ożenku, ale ta druga, ważniejsza w tej chwili. Spojrzała na Liusa, który odwzajemnił spojrzenie - wiedziała, że jemu ten pomysł podoba się jeszcze mniej i zamyśliła się. Ten nic nie mówił i wcale mu się nie dziwiła, ale cieszyła się, że przynajmniej stoi blisko i jeszcze nie spieprzył lub nie zemdlał. Może pochlał i nie ogarnia sytuacji - pomyślała.

Niestety ogarniał. Nie odzywał się nieproszony, zgodnie z sugestią Thory, ale prędzej czy później ujawni to co myśli o tym pomyśle. Pamiętał swoje spotkanie ze Slannem. Najzabawniejsze było to, że wszyscy pomyślą, że Aureolus chce uratować jaszczury z wdzięczności, gdy tymczasem prawda była taka, że Slann go przekonał, że to nie miejsce dla ludzi. Na wybrzeżu mogli być tolerowani. Jak dokuczliwe muchy na parapecie. Ale jeśli zwrócą na siebie uwagę Slannów… Nawet te osady nie przetrwają. Tyle że nie zamierzał mówić tego przy tych wszystkich wojach.
- Daj temu spokój, ojcze. Po prostu wróćmy razem do Norski, do rodziny. Nie potrzebujemy tych wszystkich ziem, a Jaszczuroludzie są niebezpieczni. O wiele prościej demony chaosu wytępić. A wiem co mówię, bo próbowałam i to z pozytywnym skutkiem - Lexa wpatrywała się w Vidara z powagą.

Jarl poruszył się niespokojnie i chciał coś powiedzieć, ale jego pierwsze słowa zagłuszył głośny okrzyk z wnętrza sali.
- Cześć i chwała Bølleiskyerom! - Powstał z siedzenia jeden z wodzów, a wraz z nim następni. Zrobiła się głośna wrzawa, kiedy wszyscy goście zaczęli tłuc pięściami o blat stołu, wykrzywiać pijańskie okrzyki i jednocześnie sięgać po kufle spienionego piwa.
- Chodźże do nas! Napij się z nami - dało się usłyszeć wśród chóru pijackich głosów. Jarl Vidar uśmiechnął się nieznacznie w odpowiedzi, po czym przeniósł przepraszające spojrzenie na swoją córkę.
- Teraz jest ten moment, abym przedstawił wasz plan. Ufam mądrości twych słów, Lexo, ale raz wprawioną machinę wojenną nie da się już zatrzymać - po tych słowach ucałował ją w czoło, po czym udał się do sąsiedniego stolika.
Blondynka nadęła gniewnie policzki i odprowadziła ojca spojrzeniem, a następnie zawiesiła wzrok na medyku. Ten zauważył to i podszedł do niej a i Lexa stanęła blisko jego boku.

Erwin gdy ojciec norsmenek odszedł usiadł wreszcie i sięgnął po róg z miodem.
- Jak Cassani przetrzepie tyłki tych zuchwałych Jarli to Wasz ojciec przystanie na Twoje zdanie Lexo. Nie będzie sił na walkę z jaszczurami - Przełknął wlany trunek. Lexa nie zrozumiawszy początkowo jego słów, miała ochotę strzelić go w twarz. Ledwo się powstrzymała, próbując przeanalizować słowa, Erwin kontynuował.
- A nie rozjuszy się tubylców i ludzie będą mogli żyć jak do tej pory. No chyba, że wyspę Harkona im wystawić? - Popatrzył po zebranych.

- Wyspa Harkona nie jest jego wyspą. Myślałam, że z naszej trójki to ja jestem najgłupsza… - skrzyżowała obrażalsko ręce pod piersiami i zadarła zarozumiały nos - ...Albo jednak jestem, popraw mnie Lius, jeśli się mylę… - Aureolus taktownie milczał - Czy ta wyspa to nie jest przypadkiem Jaszczurów? Wąpierze chyba ją im zajęły? - mówiła pytająco marszcząc przy tym nos i patrząc na medyka. Długo skupiła na nim spojrzenie dzikich, zielonych tęczówek, aż w końcu zerknęła na Erwina przelotem.
- Jednym z tych “zuchwałych” Jarli jest zapewne mój ojciec, więc to co mówisz… - Lexa urwała. W końcu machnęła ręką na odczepne. Wkurzyła się, co było widać po wydętych ustach i zapowietrzonych policzkach. Chwyciła cały dzban z alkoholem i zaczęła z niego żłopać, aż trunek lał jej się po brodzie i skapywał z wolna po ściśniętych skórznią piersiach. Opróżniwszy co najmniej pół, wcisnęła Aureolusowi dzban, wbijając mu go niemal siłą w brzuch i zmuszając by go chwycił.
- Pij, przyda ci się dziś. - przeczesała dłonią gęste, jasne włosy, tworząc na głowie kuszący nieład.
Medyk wypił. Raz jeszcze umiejętności nabyte na uczelni okazały się niezbędne w przyszłym życiu. Miód był nawet niezły.
Opróżnienie dzbana do dna zajęło jednak chwilę i ktoś inny wykorzystał okazję, by przemówić pierwszy.

Erwin patrzył na upijającą się dziewczynę i na stojącego obok Aureolusa.
- Moim zdaniem lepiej zająć tą wyspę przez norsów. Dobre miejsce na przyszłe wyprawy. Co do jaszczuroludzi to to na razie neutralne miejsce. Konflikt między jaszczurkami a norsami by miał znaczenie miejscowe. Skąd niby mogli wiedzieć, że Harkora już nie ma? Z resztą szykowana inwazja na pewno była zauważona przez Slanów. Może da się jaszczurki przekonać, że na cel tej misji była ta wyspa.- Zaproponował swój pomysł. Już był lekko wstawiony po ilości wypitego miodu do którego nie był zbyt przyzwyczajony.

- Nie mylisz się Lexo. - odparł medyk - Wyspa rzeczywiście należy do jaszczuroludzi. Chociaż dokładniej to należy do pewnego przedwiecznego Slanna, który oszczędził naszą małą wyprawę, ale może nie chcieć by mu na wyspie wyrosła kolejna baza łupieżców. Z Harkonem - wampirem i magiem o wielkiej mocy mógł sobie nie poradzić, ale założę się, że ludziom życie uprzykrzyć potrafi. A pełnowymiarowa inwazja na pewno przyciągnie uwagę Slannów, nieważne gdzie by się udała. Ech, będę musiał z Tobą porozmawiać. Jestem Ci winien wyjaśnienia. Zresztą, innym też. Jak już wytrzeźwiejemy.

Erwin patrzył na zgromadzonych i dąsy Lexy i wzruszył ramionami. - Róbcie co chcecie. Ja się zwijam na statek bo tu tylko zawadzam.- Zwrócił się do wszystkich, ale spojrzał wymownie na Lexę.
- Niby komu? - spytała obserwowana porywając kolejny dzban i wepchnęła go siłą w łapy Erwina - Nie pierdol, chlaj. Co wy tacy rozmemłani jacyś ostatnio?
Inżynier już prawie był na nogach gdy dzbanek go usadowił z powrotem. Miód znajdujący się wewnątrz chlusnął ochlapując napierśnik i spodnie w miejscu gdzie kończyła się zbroja.
- No pięknie.- Prychnął szlachcic stawiając dzban na stole i wstając zaczął otrzepywać płyn który jeszcze nie wsiąkł w gacie.

Lexa przewróciła oczami. Miała ochotę zedrzeć z niego te spodnie, żeby sobie darował i zajął się czymś ciekawszym.
- Weź daj spokój - skrzyżowała ręce i zmrużyła oczy przyglądając się mężczyźnie - W pokoju sobie strzepiesz… Na osobności - uśmiechnęła się półgębkiem na swoje myśli i parsknęła krótko.

Erwin znieruchomiał na wzmiankę o strzepaniu. Podniósł powoli wzrok na Lexę.
- Przynajmniej nadal potrafię roześmiać Ciebie.- Usiadł ciężko za stołem i wziął kawałek pieczystego i róg miodu.
- Lexa… Dajże spokój Erwinowi - Aureolus i tak czuł się wystarczająco paskudnie.
- Pierdol się, niech siedzi a nie smęci - rzuciła w odpowiedzi blondynka, obcinając medyka spojrzeniem. - Nie podoba się, że kolega dobrze się bawi? - spytała na wpół rozbawiona.
- Właśnie widzę jak dobrze. - medyk nie podzielał tego rozbawienia. Wyszeptał - To mój przyjaciel. Jeśli dalej będzie chciał mnie tak nazywać. Nie bądź dla niego okrutna.
Lexa przewróciła oczami a następnie poczochrała po koleżeńsku łeb Erwina. Ten tylko odsunął głowę lekko się zataczając i spojrzał spode łba, myślącym wzrokiem na dwójkę stojącą przy nim.
- Dobra, chcesz to idź, nikt cię tu nie trzyma. - powiedziała z rezygnacją w głosie i obeszła medyka stając za jego plecami. - Też masz ochotę iść? - mruknęła uwodzicielsko.
- Nie wygląda na to, by ktoś potrzebował teraz usług medyka. Przynajmniej do rana - Aureolus uśmiechnął się cierpko na myśl o zwykłych efektach pijaństwa podczas uczt wszelakich. Od kaca przez sraczki po złamania i liczne obrażenia wewnętrzne, jeśli bawiono się naprawdę dobrze...
- Ja potrzebuję. Pilnie - wtrąciła blondynka niemalże niewinnie nie zwracając uwagi na inżyniera.
- Skoro tak… - uśmiechnął się do norsmenki - Prowadź. - Lexa zagryzła dolną wargę z zadowolenia i już miała pociągnąć siłą mężczyznę, gdy ten jeszcze zwrócił się do Erwina.
- Erwin… Nie kłamałem wtedy. I nie planowałem tego co się stało.

Erwin słuchał Aureolusa i Lexy. Coś mu nie pasowało w słowach medyka o kłamaniu i planowaniu.
- Z czym nie kłamałeś? - Spytał po dłuższej chwili gdy para się już wybierała na zewnątrz.
- Pytałeś czy coś mnie łączy z Lexą… Wtedy nie łączyło. A przynajmniej tak myślałem - Aureolus wypowiadał słowa powoli a Erwin prychnął w róg z miodem i się zakrztusił. Norsmenka zaś słuchała, z zainteresowaniem wbijając wzrok w mówiącego, a wielkie oczy zrobiła dopiero na reakcję inżyniera. Aureolus jednak kontynuował - Ale gdy Tobie się nie udało… Nie potrafiłem się sam dłużej okłamywać. I gdy ku mojemu radosnemu zdumieniu okazało się, że i Ona coś do mnie czuje… - poszukał wzrokiem Lexy. - Resztę pewnie widać.
W końcu szlachcic się opanował i wyprostował się po tej chwili gdzie zgięty w pół kaszlał. Ten podniósł wzrok na Aureolusa i wpatrywał się w niego. Oczy były zaczerwienione jak i jego cała twarz. Czy to wina kaszlu czy złości medyk nie mógł odgadnąć.
- Gdybyś nie był moim przyjacielem stawalibyśmy już na udeptanej ziemi.- Powiedział z lekko zmienionym głosem z powodu zakrztuszenia. Erwin spojrzał na Lexę i widząc, że nie reaguje siłą na słowa medyka opuścił wzrok wstając od stołu i nic nie mówiąc ruszył ku drzwiom.

- Łoł~ - Lexie jakby zabrakło słów, być może po raz pierwszy i ostatni - Co to miało znaczyć? - rzuciła przed siebie słowa, nie wiedząc nawet do kogo je kierować. Nie bardzo rozumiała, co tu się właśnie odjebało.

Erwin tylko spojrzał na norsmenkę i złapał za dzban stojący na stole obok którego przechodził. Nie interesowało go komu go sprzed nosa zabrał i szedł dalej.
Aureolus lekko ścisnął dłoń Lexy - Jeśli pytanie do mnie było… To głównie to, że Cię kocham. - nie dodał, że stracił też przyjaźń wspaniałego człowieka. O to mógł winić tylko siebie. Powinien zapytać Erwina wcześniej. Tymczasem jednak miał do zrobienia jeszcze jedną rzecz. Dwie właściwie.
- Lexa, jako córka wodza, poślij kogoś za nim, tak by dotarł bezpiecznie do kajuty, proszę. - poprosił najpierw, a jeśli nie zadziałałoby, miał też drugą część. Bardziej z przekonywaniem niż z proszeniem związaną.
- Inni myślą o nim jak o Twojej własności. Ktoś może chcieć wysłać wiadomość nam lub Twojemu ojcu atakując go, skoro jest okazja.
Norsmenka poczuła się, jakby znów miała mniej niż dwadzieścia lat i musiała się opiekować młodszym rodzeństwem. Jeśli miałaby tak każdego pilnować,to chyba musiałaby się rozmnożyć i to w dość szybkim tempie.
- Genialny pomysł. Wysłać kogoś, kogo nie znam, już go będzie bronił - skrzyżowała ręce nie po raz pierwszy i prychnęła wrogo. Patrzyła to na medyka, to za idącym chwiejnym krokiem Erwinem. Zafrasowała się marszcząc słodko nos. Jak zawsze, gdy się nad czymś zastanawiała. Obydwoje w końcu usłyszeli huk zamykanych drzwi z wielkim impetem. Erwin już był na zewnątrz.
- Dobra. Sama pójdę. - chwyciła medyka za koszulę i przyciągnęła go siłą do siebie, brutalnie wpijając się w jego usta. Kiedy gwałtownie oderwała się od wilgotnych warg, obdarzyła go swoim dzikim spojrzeniem i cwanym uśmieszkiem.
- Ojca mi pilnuj. - rozkazała krótko i wybiegła za inżynierem.
~ Uważaj o co prosisz, bo możesz to dostać - medyk przypomniał sobie stare przysłowie.

Po ponad kwadransie Lexa wróciła na salę. Większość gości była już mocno wstawiona i bełkotali, zdecydowanie niezdolni do zdrady czy choćby myślenia o atakowaniu. Norsmenka dumnym krokiem szła przez salę, nie zwracając na siebie większej niż zazwyczaj uwagi. Obeszła krzesło na którym siedział Aureolus i stając za nim nachyliła się do ucha.
- Zajęłam się tym, na czym ci zależało. Dostanę teraz swoją zapłatę? - mruknęła chrapliwie i ukąsiła płatek jego ucha.
- Pytasz jakbym miał jakikolwiek wybór. Ale gdybym miał, byłby taki sam. - medyk wstał, podzielił się jeszcze tym co zaobserwował podczas “pilnowania ojca” i był już całkowicie do jej dyspozycji.
- Dziękuję. Zasłużyłaś sobie na dowolną nagrodę.
- No kurwa - stwierdziła elokwentnie, wyraźnie z siebie dumna i zadowolona. Wyrzutu sumienia, o ile jakiekolwiek się pojawiły, właśnie zniknęły w tej krótkiej chwili. Rozejrzała się dyskretnie po zebranych i poddając ocenie ich zachowania, chwyciła Liusa za dłoń - No to chodź. Rozruszasz trochę kości - uśmiechnęła się półgębkiem wyciągając go ukradkiem z sali. Wymknęli się z niej po cichu. Aureolus nic już nie mówił. Wolał nic już nie zepsuć.
W ostateczności obydwoje udali się do kwater.

Erwin szedł z dzbanem w dłoni drogą, którą przyszli. W sumie jedyną jaką znał po ciemku. Nie oddalił się zbyt daleko gdy usłyszał gwar biesiady przez otwierane przez kogoś drzwi. Nie przejmował się zbytnio temu i zatrzymał się by wziąć kilka łyków miodu, który dawał ciepło w jego gardle i przełyku. Otarł wierzchem dłoni usta i odwrócił się by spojrzeć kto nadchodzi.
- Wracaj do uczty.- Rzucił do zbliżającej się Lexy. Nie chciał niczyjego towarzystwa a na pewno nie jej.
Norsmenka mu nie odpowiedziała. Przystanęła w bezpiecznej odległości i po prostu patrzyła. Dłoń ułożoną miała luźno na rękojeści miecza. Czekała aż ten dalej ruszy.
- O co chodzi?- Spytał lekko zdziwiony. - Tam jest Twój ojciec i rodzina. Po co wyszłaś?- Stał i nie zamierzał się ruszyć.
- Tylko ojciec - odparła rzeczowo Lexa - Moja rodzina jest w Norsce. Odprowadzę cię do kajuty, nie jesteś tu bezpieczny. Wiem, poradzisz sobie sam, ale ja i Thora jesteśmy za was wszystkich odpowiedzialne. Więc, skoro chcesz wrócić do kajuty, po prostu idź.
- Przykro słyszeć, że Thory się wyrzekasz.- Skrzywił się.
- Thora wyszła już jakiś czas temu. Nie było jej w sali. - odparła bez większych emocji.
- No to pilnuj reszty. Mnie nie musisz.- Wzruszył ramionami.
- Reszta jest w grupie, ty jesteś sam. Wybór jest prosty. Przestań się dąsać jak dziewczynka, nie masz pięciu lat.
- Chyba matka z Ciebie wychodzi przyszła.- Uśmiechnął się w kąciku ust.
- Jestem najstarsza z rodzeństwa. Opiekowałam się siostrami, później bratem. A teraz po prostu chcę odprowadzić ciebie, a nie zająć się dzieckiem. Może być?
Inżynier patrzył przez jakiś czas na kamienną twarz Lexy zastanawiając się po co to właściwie robi.
- Pamiętasz jak poprosiłaś mnie bym wyszedł z pomieszczenia w mieście Harkora? Teraz ja proszę o to samo. Chcę sam zostać a i nie jestem sam!- Tu wyjął pistolet o czterech lufach.
- Więc rusz się. Wejdziesz do kajuty i zostaniesz sam. Sytuacja nie jest do porównania. Jestem za ciebie odpowiedzialna, ty za mnie nie byłeś. To proste i powinieneś odróżnić - Lexa spojrzała z obojętnością na jego broń. Potem z powrotem na twarz inżyniera - Chodź już. - powiedziała spokojnie.
- Ale Ty ślepa jesteś.- Prychnął i machnął ręką w geście: Nie chce mi się z Tobą gadać i ruszył przed siebie. A ona podążyła za nim.
- Chcesz się napić?- wyciągnął rękę z dzbanem. Kobieta spojrzała ukradkiem i zmrużyła oczy.
- A ty pogadać? - odpowiedziała pytaniem na pytanie, chwilowo wstrzymując się z podjęciem decyzji o piciu, aż do uzyskania odpowiedzi na swoje pytanie.
Erwin stanął jak wmurowany i wolno się obrócił do blondynki.
- A jest o czym?- Podniósł brew pytająco.- Chyba masz ważniejsze sprawy tam.- Machnął ręką z dzbanem w kierunku skąd przyszli. Korzystając z tego ruchu Lexa wyrwała mu naczynie z rąk.
- Ty mi powiedz, czy jest o czym - przechyliła pełen dzban pijąc z niego niedbale kilka solidnych łyków, nie zważając na spływające po brodzie krople. Przetarła usta ręką i oddała to, co wzięła, patrząc na mężczyznę wyczekująco.
- Nie zamierzam zaprzątać niczyjej głowy moim gównem.- Rzucił i ruszył w dalszą drogę wcześniej biorąc już prawie pusty dzbanek. - Ty masz inne zmartwienia i nimi się zajmij.
- W sumie, to nie mam żadnych. Trochę to nudne - rzuciła mimochodem, ruszając za Erwinem - Możesz mi podrzucić swoje… Nie zmuszę cię do tego jednak. Jeśli nie chcesz, to zrozumiem.
- No to sprawa zamknięta.- Podsumował dając do zrozumienia, że nie zamierza roztrząsać swoich spraw. Norsmenka zaś nie zamierzała go do tego zmuszać. Szła w ciszy za inżynierem.



W końcu dotarli do trapu na statek i ciszę, która panowała przez ostatnie chwile wreszcie przerwał Erwin.
- Możesz wracać. Są tu ludzie Thory to powinnaś uznać za wystarczający tłum dla mojego bezpieczeństwa.- Powiedział opierając się o słup.
- Do kajuty, mówiłam. A nie…
- Nie mówiłem, że do kajuty idę tylko na statek. - Dodał oschle i czując, że Lexa będzie stawiać na swoim. I tak też było, bo ta dalej stała i czekała na jego dalsze kroki.
- Na wzgląd na powagę tego po co tu przypłynęliśmy pójdę Tobie na rękę.- I ruszył ku kajucie. Nie witał się ze strażnikami tylko skierował kroki do swej komnaty.
- Dotarliśmy. Teraz jesteś zadowolona?- Odezwał się po wejściu do kajuty. Nim zdążył się odwrócić, Lexa przywaliła mu w tył głowy, pozbawiając inżyniera przytomności. Co prawda nie była z siebie do końca zadowolona, jednak uważała, że ten bezpieczniejszy będzie w swoim łóżku, a nie szlajając się po wiosce. Podniosła go z podłogi i ułożyła na pryczy, pozbawiając zbędnego pancerza. Przykryła kocem i opuściła kajutę zamykając drzwi.

Thora zostawiła Lexę by teraz ta pełniła rolę gospodyni i przysiadła się do Wolfganga. W zasadzie wepchnęła między niego a Bertholda objadającego się norskimi rarytasami.

Siadła blisko, tak że uda i ramiona ciasno otarły się o starszego mężczyznę. Z wesoła miną chwyciła za pierwszy lepszy kielich.
- Wolf… nadal żeś krzywy? - mruknęła.

- A czemu niby? - Odpowiedział mag nieco się przeciągając. - Odpoczywam póki mogę. Wasze spotkania rodzinne zawsze tak wyglądają? - Wskazał kielichem salę pełną ludzi.

- Nie. To narada wojenna. - łyknęła nieco wina i oblizała wargi. Chyba nie dość jej było bo łyknęła raz jeszcze i pochyliła się bliżej do maga przy okazji podsuwając paterę z pieczoną wątrobą niedźwiedzia ku niemu - Nie podoba mi się to wszystko. - rzuciła cicho z uśmiechem na ustach co mógłby mrok samego Hell rozświetlać. Zapatrzyła się w Wolfa czujnie czy zrozumie jej grę.

- A z kim tu wojować? - Parsknął Wolfgang. - Czyli ruszają w głąb lądu. Myślisz że będą łupić ruiny, czy chcą rozpocząć wojnę z łuskowatymi? - Zapytał już poważnie.

Dziewczyna pokręciła głową:
- Chcą ruszać w głąb lądu. My chcemy odwrócić ich uwagę ruinami. A walczyć? Każdy z każdym o tron naszego ojca. - poruszyła nogą ocierając ją wyraźnie o nogę maga - Ten tam - lekki ruch głowy wskazał na starego jarla po drugiej stronie sali - to główny przeciwnik ojca. Mam wrażenie… - Thora łypnęła na Wolfa spod brwi mówiąc nadal ściszonym głosem przez co nie odsunęła się - … że coś wisi w powietrzu. Wolałabym się mylić ale ojciec… - wzrok jej zmiękł nieco - … po prostu chcę… proszę Cię o pomoc. Bądź czujny.

- A na co komu stare krzesło. - Zażartował Wolfgang, odpowiadając podobnie na otarcie nogi. - Nie będzie to podejrzane, jeśli wokół waszego króla nagle zacznie kręcić się imperialny mag? Choć mamy was, jego córki. Mam wrażenie że i tak będziemy podróżować blisko jarla. - Nagle zmrużył oczy i spojrzał na Thorę. - Zaraz. Czyli mam rozumieć że jesteś… księżniczką? - Z udawanym trudem powstrzymał śmiech.

Pytaniem wybił dziewczynę z zawiłych rozważań na temat polityki na dworze jarla.
- Co? - mrugnęła kilka razy zagapiwszy się na oblicze Wolfa. Księżniczki kojarzyły się dziewczynie z ciasnymi gorsetami, upudrowanymi twarzami i ustami ściągniętymi w bolesny dziób, zapewne od noszenia ciężkich peruk. Przez chwilę próbowała wyobrazić sobie siebie w wytwornej kiecy. Na jej twarzy odmalowało się osłupienie w czystej formie. - Heh… - sapnęła, gdy w końcu przyszło zrozumienie - Ja i Lexa jesteśmy córami największego jarla a nie żadnymi głupimi księżniczkami - fuknęła nieco rozeźlona jak prychające kocie.

- Tak jest, wasza księ… wysokość. - Dolał Thorze wina, patrząc na nią wyzywająco i poczuł na swym udzie dłoń dziewczyny wpijającej palce w ciało. - Uhh… dobrze że nie masz długich paznokci. - Skomentował a Thora uśmiechnęła się słodko choć dłoni nie zabrała. Poklepała nią za to ściskane dotąd miejsce.
- A ten przewrót jak miałby wyglądać? - Nagle wrócił na bezpieczniejsze tematy. - Pojedynek, atak gdy oddalimy się od głównych sił, trucizna?
- Nie wiem. - przyznała się dziewczyna - Trucizna może choć mało prawdopodobne. Mało honorowe. - dłoń dziewczyny wycofała się choć na koniec musnęła nogę maga aż po biodro - Raczej próby przekonywania by złapać jarla w kleszcze i wysadzić go z siodła. A jeśli to nie pomoże siła. Możliwe, że próby zamachu na nas - brodą wskazała Lexę, przy której stał teraz medyk. - Pokaż co potrafisz… - teraz to w jej oczach pojawiło się wyzwanie - … gdy przyjdzie czas, Wolfie. - mruknęła przymilnie choć ogień w oczach nie zgasł.
- Hmm… - Mruknął Wolfgang. - Z chęcią, choć może w nieco bardziej ustronnym miejscu. - Przekrzywił głowę i na krótką chwilę zerknął w stronę drzwi.
Thorę przez chwilę zastanowiło, czy Wolf mówi poważnie czy żartuje jak dotąd. Przekorny Wolf bawił ją. Postanowiła sprawdzić to co oferował.
- Zapewne znajdzie się i takie - mruknęła i podniosła się z ławy czekając na maga, który wstał zaraz za nią.
- Niech jaśnie panienka prowadzi. Taki prosty mag jak ja mógłby jeszcze zgubić drogę w zawiłościach dworu. - Skłonił się lekko, rzucając jej zadziorne spojrzenie.

Zezłoszczona młoda kapitan ruszyła lawirując pomiędzy tłumem - od czasu do czasu rzucając spojrzenie przez ramię by upewnić się, że Wolf faktycznie za nią podąża i się nie gubi. Była zdeterminowana by kontynuować grę i ciekawa co z tego wyjdzie.

Wyprowadziła Wolfa do jednej z pustych chat co za spirzchlerz używana była. Brała z niej niedawno zapasy dla załogi więc i z otwarciem nie było problemów.
Odwróciła się twarzą do maga:
- Dość ustronne?
- Miejmy nadzieję. - Mag powoli postąpił do przodu, niemal wpychając Thorę do środka. - Oby twe dwórki nie plotkowały, bo skandal gotowy…
Thora cofając się zadrobiła nieco wybita z rytmu lecz na słowa o dwórkach jednak znowu prychnęła:
- Gadasz i gadasz tylko. Boisz się skandalu czy że kroku nie dotrzymasz, staruszku? - przyciągnęła maga do siebie obejmując go ciasno w pasie i próbowała kopniakiem zatrzasnąć drzwi składziku.
- Ha! Skandal to moje drugie imie. - Odpowiedział Wolfgang pomagając trzasnąć drzwiami i pchnął Thorę między worki zboża na dogodnie rzuconą kupę siana.
- Chcę znać trzecie? - rzuciła blondynka ze śmiechem. Leżąc przyglądała się magowi powoli rozsznurowując troki kurty. Wciąż miała wrażenie, że Wolf zaraz przerwie zabawę poważnym wykładem. Przez chwilę rozważała czy by nie podciąć magowi nóg ale odrzuciła tę myśl. Mógłby w swoim wieku potłuc się nadmiernie a ona potrzebowała go w dobrej formie. Usiadła i pociągnęła Wolfa ku sobie mocnym chwytem za pas, przy którym dyndały te jego śmieszne mieszki, a mag odrzucil na bok kamizelkę.
- Tajemnica. - Odpowiedział pomagając jej zdjąć pancerz. - Nie gorąco ci w tym? - Zapytał gdy uporał się już ze skórznią.
- Coraz cieplej - mruknęła Norsmenka sama mocując się z ubiorem Wolfa. Poddała się przy zapięciu pasa. Sięgnęła za to niżej ku trokom spodni, przy okazji znacząc ustami szlaki po szyi mężczyzny. - Zapakowanyś jak prezent - mruknęła mu w ucho kąsając jego płatek. - Musisz mieć tam co cennego. - w głosie jej radość słychać było.
- Najcenniejszego. - Pozwolił jej się pomęczyć z jego ubraniem, samemu błądząc rękami po jej ciele.
- Zatem godnego córy jarla Vidara - Thora mruknęła drapieżniej i pchnęła Wolfa na plecy. Wskoczyła na niego niemalże i szarpnięciem niecierpliwym rozpakowała swój prezent. Sama niedbale rozdziała się z koszuli i rzuciła ją w kąt, odsłaniając misterne, elfie tatuaże zmieszane z bardziej topornymi. Znaki wiły się od szyi przez prawą pierś, żebra i ramię młódki. Ich wykonanie musiało boleć, szczególnie we wrażliwych miejscach. Rozczochrana Thora spojrzała w dół zagryzając dolną wargę:
- Hmm… - zaczęła z udawanym namysłem spoglądają na odpakowany skarb, drocząc Wolfa z wyzwaniem w oczach.
Mag wykorzystał chwilę zawahania Thory i przewrócił ją na bok, samemu zajmując miejsce na górze. - Nie tak szybko. - mocno przyssał usta do jej szyi.
- Mhm - mruknęła dziewczyna nieco łagodniejąc. Choć jej głodne dłonie nadal tańczyły na plecach maga, wciśnięte pod wyszarpaną zza pasa koszulę to dotyk stał się lżejszy, subtelniejszy. Zaplotła umięśnione nogi o nogi Wolfa ciesząc się chwilą. Odszukała w końcu i jego usta. Wolfgang w końcu zrzucił z siebie krępującą ruchy koszulę i wplótł palce we włosy Thory, przyciskając ją mocniej do siana:
- Będziesz grzeczna to może drugą rundę dam ci być na górze. - Wyszeptał, zabierając się za pierwszą.

***

Zdyszana i spocona Thora zepchnęła z siebie równie zdyszanego Wolfganga. W ustach czuła smak jego potu zmieszanego z krwią z przegryzionej wargi czy tam ucha mężczyzny. Nie pamiętała.
Leżała przez chwilę łapiąc oddech:
- Gotowy na rundę drugą? - wymamrotała rozleniwiona nie próbując ruszyć ani palcem.
- Zawsze! - Odpowiedział zdyszany Wolfgang. - Tylko najpierw bym się czegoś napił.
Thora uniosła się na łokciu, wtulając się jędrnym ciałem w ciało maga:
- To skocz się napić. Ja zaczekam. - zakpiła - Sama.
- Więc poddajesz się aż tak łatwo? - Odpowiedział Wolfgang, przywołując na twarz uśmieszek.
- To nie ja o picie wołam - dłoń Thory błądziła po torsie maga - i nie ja bezbronna leżę - by ująć sugestywnie magowski skarb.
Odpuściła równie szybko podnosząc się na równe nogi i odlepiając od siebie źdzbła siana. Zaczęła rozglądać się za rzuconymi w kąt częściami ubrania:
- Ale racja. Czas wracać. Nie samą przyjemnością się żyje. - spojrzała na Wolfa z góry z uśmiechem przeczącym jej słowom.
Wolfgang splótł ręce za głową przeciągając się wpatrzony w Thorę. - Nie? Ale w końcu nikt nie oczekiwał że księżniczka da mi radę. - Uśmiechnął się wyzywająco.
Jeśli liczył na rozdrażnienie dziewczyny nie przeliczył się. Blondynka zatrzymała się wpół kroku po koszulę. Wciąż naga stanęła nad Wolfem i podparła ręce o biodra:
- Nie wyobrażaj sobie za wiele, staruszku. Po prostu dawałam Ci fory. Matka mnie uczyła, żeby starcom pomagać i być dla nich uprzejmą. - parsknęła zupełnie nie robiąc sobie nic, że pełną godności przemowę wygłasza naguśka.
- Wymówki. Wymówki. - Wolfgang nawet nie ukrywał że w pełni wykorzystuje oferowane mu widoki. - Będziesz starsza, to łatwiej ci się będzie przyznać do braku kondycji.
- Znaczy, to do tego właśnie się przyznajesz? Jako ten starszy i bardziej doświadczony tak? - Thora pokręciła głową z rozbawieniem - Chciałeś pić, mówię chodźmy. Chciałam dać chwilę odpoczynku, narzekasz. - stopą rozsuwała przy tym nogi maga by móc między nimi stanąć. - Zdecyduj się. - mruknęła z krzywym uśmiechem odgarniając włosy.
- Jestem zdecydowany. To w końcu nie ja rzuciłem się do ubierania. - Poza poddaniem się ustawianiu Thory nie zmienił pozycji.
- Myślę, że powinniśmy załatwić to szybko i zmyć się stąd - mruknęła Thora - opadając na kolana i już na czworakach przechodząc bliżej. Uklękła pomiędzy udami Wolfa poważniejąc. Dłonie oparła o nogi rozleniwionego kochanka, by po chwili przesunąć nim w górę i w dół, uciskając i próbując mięśnie skryte pod skórą ud - Co myślisz? - uniosła się i zawisła nad magiem oparta na ramionach ułożonych po obu stronach jego ciała.
- Myślę że to zupełnie racjonalna propozycja. - Wolfgang złapał Thore za ręce i wciągnął ją na siebie ucinając dalszą dyskusję pocałunkiem.
I już za chwilę nie liczył się ani wiek maga ani brak opanowania dziewczyny.

***


Jakiś czas później

Rozchichotana i zadowolona Thora wepchnęła Wolfa do halli, w ostatnim momencie ściągając mu jeszcze źdźbło siana z ramienia. Przeszmuglowała go przed dobrze już podpity tłum i nim usadziła na ławie, ostatni raz musnęła go w intymnym geście. Sama rozejrzała się po sali by móc zorientować się w sytuacji. Sięgnęła po kielich, bo faktycznie, pragnienie zaczęło i jej dokuczać. Przygładziła rozczochrane włosy, szukając siostry w tłumie.


Berthold, po przywitaniu się ze swoim znajomym Jarlem Ulfrikiem, z głową odrobinę już zamroczoną alkoholem postanowił wrócić do stolika przy którym siedział z Thorą i Wolfgangiem, ale tam już ich nie było. Zdziwiony nieco szukał ich przez chwilę, aż zauważył wracającą do sali parę, Thora była rozczochrana i rozchichotana w sposób do niej nie pasujący...Czyżby ona i on…..?
- Gdzie was tak wyfrunęło? - Zapytał Thorę, starając się nie wyglądać na zszokowanego. Dziewczyna odzwajemniła spojrzenie z lekkim uśmieszkiem.
- Jak tam negocjacje z waszym ojcem? Jarl Ulfric z którym rozmawiałem jest napalony by ruszać na miasto Slannów, to nie jest dobry pomysł… Znam go, jak w Norsce byłem to pomagałem mu w walce z pomiotem Chaosu. To potężny wojownik, ale i pełen dumy.
Thora pochyliła się ku Bertholdowi i stuknęła swym kuflem o jego:
- Zwiedzaliśmy Skeggę. - wychyliła duży łyk trunku - Negocjacje? Nie wiem. Tutaj raczej nie było miejsca na negocjacje.
Przy następnych słowach o jarlu Ulfricu przyłożyła palec do ust maga:
- Szzzzzzzzz. Teraz czas na zabawę, nie na politykę.
Berthold posłusznie stuknął kuflem, spojrzał na Wolfganga, potem znów na Thorę. Ten stary ponurak i ona? Z westchnieniem wypił kielich do dna.
- No tak, wy Norsemeni umiecie się zabawić, coś grzecznie dzisiaj bo jeszcze trupów nie widziałem….Są tu jacyś twoi krewni oprócz ojca? - Zaczął rozglądać się, a Thora bezczelnie złapała go za brodę i odwróciła jego twarz w swoim kierunku.
- Mało Ci znajomych twarzy, Bertholdzie magu? - zbliżyła swoją twarz. - Taka moja na ten przykład Ci nie starczy? Hm?
- Ależ starczy zupełnie, mój wodzu. – odparł, szczerząc się.
- Tylko twarz czyś zainteresowany czym więcej? - Thora nachyliła się do ucha maga muskając swym policzkiem jego policzek. Odsunęła po tym tak by pokazać zagłębienie w rozchełstanej koszuli.

Berthold powstrzymał ślinotok, wpatrując się w ponętne piersi młodej Norsmenki. Czuł jak alkohol pulsuje mu w żyłach, powinien się opanować, przecież ona była od niego ponad dwa razy młodsza, była też kwestia jej statusu….ale przecież raz się żyje, dawno nie był z kobietą, a ona była przecież tutaj najbardziej dorodną samicą, przywódczynią stada…
- Ależ kto by nie był? Odpowiedział, czochrając brodą o jej twarz.
- Chodź - Thora wsunęła dłoń w dłoń Niedźwiedzia i pociągnęła go za sobą. Skoro nie zauważyła siostry, reszta chwilowo ją przestała obchodzić. Kątem oka zobaczyła jedynie pochmurnego Ulfira. Brodą dała znak by miał na ludzi oko.

Norsmenka poprowadziła drugiego maga ku spichlerzowi, który nie tak dawno opuściła wraz z Wolfgangiem i wepchnęła Bertholda do środka. Nim zamknęła za sobą drzwi upewniła się, że nikt nie zwrócił na nich uwagi.
- Czy chcesz mnie ukarać, moja Kapitan? Zaśmiał się Berthold, przyciągając Norsmenkę do siebie.
- A zasługujesz na karę? - Thora uniosła brwi obejmując szyję maga i wsuwając dłonie w jego włosy. Pierwsze kilka ruchów palców było przyjemnym masowaniem skóry u podstawy czaszki. Tym co wywołuje miłe ciarki wzdłuż kręgosłupa. Potem jednak Thora pociągnęła mocniej za włosy by odgiąć głowę maga do tyłu. Wyszczerzyła zęby wilczo i zbliżyła je do gardła mężczyzny.
- Prawdziwa wilczyca z ciebie, ja mogę zmienić się w wilka….-Berthold jedną ręką rozsunął koszulę Thory, a drugą chwycił ją za sutek, jednocześnie pozwalając jej ustom zbliżyć się do jego gardła.

Dziewczyna cicho syknęła przez wyszczerzone zęby i ukąsiła po zwierzęcemu szyję na wysokości grdyki. Wydała przy tym gardłowy pomruk, pociągnąwszy mocniej za włosy maga.
- Nie chcę wilka - mruknęła dziewczyna, polizawszy ugryzione przed chwilą miejsce i wspięła się na palce, napierając całym ciałem na Bertholda. Popychała go w stronę siana odwracając uwagę głodnymi, gwałtownymi pocałunkami.

Berthold mrucząc pozwolił zepchnąć się do siana, nie przestając przy tym bawić się piersiami Thory. Kiedy poczuł posłanie za plecami, pociągnął dziewczynę za sobą, tak że znalazła się na nim.

Młódka złapała ręce maga i odsunęła od swego ciała. Wyciągnęła je wysoko za głowę mężczyzny z kuszącym uśmiechem.
- Chcę niedźwiedzia. - mruknęła cichym i lekko ochrypłym głosem - Mówiłeś, że Ci do niego najbliżej. - pocałowała maga lekko raz i drugi po to by szarpnąć mocno za jego koszulę.

Berthold wydał z siebie basowy ryk, po czym zdarł z Thory koszulę i mocnym ruchem objął muskularne ciało Norsemenki.
Dziewczyna uśmiechnęła się z zadowoleniem. Wtulona zapomniała się w smakowaniu ust Niedźwiedzia jednak nie na tyle by dłonią rozpocząć wędrówkę w dół ciała Bertholda. Zanurzyła dłoń między ich przytulone ciała i budzić poczęła uśpioną do tej pory bestię.
- To prawda co mówią o magach? - wydyszała między pocałunkami - Że nigdy sił nie tracicie? - palce zacisnęły się znacząco na przedmiocie pytania. Zęby dziewczyny skubnęły wargę mężczyzny. Piersi ocierały się o tors maga żłobiąc delikatne szlaki.
- A nie sprawdzałaś już tej nocy?- Berthold mruknął z zachwytem, poddając się rozkosznym pieszczotom dziewczyny. Nagle przewrócił ją na plecy i złapał za ręce unieruchamiając je.
-Ale nie zapominaj, że to ja tu władam wiatrem dzikiej magiii! - Zaśmiał się ściągając z niej resztki ubrania
Thora skrzywiła się nieco na pierwsze pytanie a zaraz potem sapnęła gdy Berthold zmienił pozycję w miłosnych zapasach. Pomagając mu rozbierać się, skopywała nogawice spodni prężąc swe młode i umięśnione ciało. Nadstawiała je na dotyk, ocierając drażniąco o ciało mężczyzny.
- Pokaż mi. - wydyszała unosząc głowę na tyle na ile pozwoliły jej przyszpilone do ziemi ramiona. Wpatrywała się z dzikością w Bertholda - Na statku mówiłeś, że podążasz za mną, tu też? - rzuciła kusząco chrapliwym tonem. Kotłowało się w niej tyle uczuć, że sama nie kontrolowała siebie i chciała złamać kontrolę maga. Przytuliła gwałtownym ruchem swe biodra do powracającej dłoni Bertholda.
Czarodziej czuł jak z każdym ruchem i słowem Thory jego podniecenie narasta. Jego dłoń zaczęła bawić się jej łonem, a usta wgryzły się w jej sutek, odpowiadając dzikością na dzikość.
Tym razem zbliżenia nie dawało się nazwać dyskretnym, bo Thora w głos jęknęła pod dotykiem dzikiego maga. Zarumieniona i rozemocjonowana wstrzymała jego dłoń między swymi udami:
- Nie tak. - mruknęła niechętnie się odsuwając i odwracając do maga tyłem: - Podążąj za mną, Niedźwiedziu. - mruknęła z naciskiem, opadając na przedramiona. Zakręciła wypiętymi ku górze pośladkami, chcąc doprowadzić Bertholda do czerwoności.
Czarodziej chwycił chciwie ponętne półkule, przysuwając się bliżej. Jego pragnienie było już niczym ogień płonący w jego ciele. Spichlerz wypełniły odgłosy ich dzikiego i pełnego ognia zbliżenia, a kilka potłuczonych przy tym dzbanów było jedynymi świadkami…

Po wszystkim dziewczyna wysunęła się z ramion Bertholda, zebrała ubranie i wymsknęła ze spichlerza bez słowa.

Z halli dobiegały pijackie wrzaski i Thora skrzywiła się okrutnie na samą myśl o powrocie. Ruszyła w głąb Skeggi, która obecnie zajęta była odbywającym się thingiem. Zagłuszyła chwilo wyrzuty sumienia o zostawieniu siostry samej z ojcem. Pomogła jej w tym pewność, że Lexa poradzi sobie nawet z Vidarem.
Zamiast tego, dziewczyna ruszyła na poszukiwanie studni. Znalezione cebrzyki wypełniła wodą i przeniosła je pod dach by się umyć.
Lodowata woda pomagała studzić rozpalone ciało i głowę. Parskając, posykując i otwarcie klnąc, dziewczyna szorowała się szybko. Na koniec wylała na siebie resztkę kubła i otrząsnęła się jak psiak. Mokre włosy wycisnęła zdecydowanymi ruchami i wcisnęła w ubranie, które chwilowo nieprzyjemnie oblepiło jej mokre ciało.

Odświeżona ruszyła ku Zemście barona by sprawdzić pozostawionych na pokładzie ludzi.

Schadzka 3

Nie dane jej jednak było dotrzeć na pokład statku. Norny najwidoczniej tak nici splotły by dziewczynie życie utrudnić tej nocy do cna. Bo gdy z ulgą poczuła, że wściekłość i zgryzota jej głowę opuszczają, to drogę zagrodziło dwóch wytaczających się z karczmy opijusów.

W zasadzie mogła zignorować ich wołania i zaczepki.
W zasadzie mogła po prostu wyminąć tego co zabiegł jej drogę.
W zasadzie nie musiała łapać za ten kawał drewnianej belki co leżał przy chacie stolarza ...

Ale tej nocy czuła się pusta.

I bardzo ale to bardzo nie lubiła tego stanu.

- A dam! – wrzasnęła wściekła zamachnąszy się na zawaligrodę co łapy po nią wyciągał i głupie pytania zadawał. Przycedziła mu w gębę od dołu. Usłyszała chrupot i jazgot bólu i wściekłości gdy chłop walił się na ziemię plując krwią.

W końcu krew jej buzowała w żyłach.

Nie na długo bo już za chwilę poczuła wokół szyi zaciskające się ramię. Kompan poszkodowanego przejął się jego losem i pomścić go zamierzał. Thora poczuła łapę zaciskającą się na włosach gdy napastnik próbował przydusić ją do nieprzytomności. Zgięła się, wbiła palce w biceps i przedramię cuchnącego alkoholem gacha i szarpać się poczęła by stworzyć choć odrobinę przestrzeni. Trzymał psubrat jak szczenie, bo i jemu złość i alkohol siły dodawały i jedyne co udało się jej uzyskać to obrócić nieco bokiem. Gdy ciemna mgła zaczynała jej wzrok przesłaniać, sięgnęła ku twarzy drapiąc paznokciami póki z bólu sam nie wrzasnął i kroku w tył nie dał.
A może to bogowie postanowili, że dość zabawy mają?
Zipiąc, łapała oddech w milczeniu.
Wściekły norsmen za to jej powinowactwo i rodowód poddając w wątpliwość odwinął się i na odlew walnął.
Dziewczyna jednak z jakiegoś powodu nie parowała ciosu, zatoczyła się i padła na kolano mroczki przed oczami mając.
Zachęciła tym pijanicę do kolejnych czułości: kopnięcie w żołądek posłało ją na ziemię i zabrało oddech. Cofając się obolała ledwo namacała drżącą ręką sztylet po Eomundzie.

Odczekała aż zbliżył się i już- już pochylił by zrobić ruch.
Ostrze błysnęło w świetle gwiazd zbierając swe żniwo.
Jedna czy dwie karmazynowe kropelki zawisły na czubku broni.

- Spierdalaj jeśli Ci życie miłe bo Hell mi świadkiem, że następnym razem nie będę się hamować... – warknęła gardłowo wprost w zaskoczony ryj pijaka, co nagle trzeźwieć zaczął i tulił do siebie skaleczone ramię. Podniosła się patrząc wilkiem spode łba. Nie czuła ciepłej stróżki cieknącej jej po skroni.

Odczekała aż zniknie za rogiem i sama wycofała się w cień chat.

Podtrzymując się ściany którejś z nich wyrzygała część uczty i wina.

Z kwaśnym smakiem w ustach uśmiechnęła się ironicznie. Idealny koniec przyjęcia u papy.

Lekko zataczając się dotarła do statku.

Na zwój lin padła z poczuciem ulgi, że bogowie na kogo innego swój wzrok przenieśli tej nocy.

Słońce wpadało przez małe okrągłe okienko do kajuty. Snop światła wschodzącego słońca wolno szedł po podłodze pomieszczenia by zacząć się wdrapywać na pryczę.

Inżynier obudził się gdy promienie słoneczne oświetlały jego twarz.
~ Co się stało? Czemu tak boli?!~ Jęknął przekręcając głowę i czując ból na potylicy. Zaczynało dochodzić do Erwinowej czaszki co stało się ostatnio. Guz który wyrósł był świadectwem, że oberwał w czachę. Ale kto? Odpowiedź przyszła szybko. Lexa.
Szlachcic wciąż trzymając się za głowę zsunął się z pryczy i podszedł do plecaka. Wyjął butelkę wina. Odkorkował zębami butelkę i wypluwszy korek pociągnął kilka łyków szlachetnego trunku. Płyn przepłynął przez gardła, przełyk i Erwin czół jak wlewa się do żołądka.
Złapał oddech siadając na ziemi. Rozejrzał się po pomieszczeniu. Zobaczył swoją zbroję i broń położone przy łóżku i był pewny, że ktoś się zajął nim po wejściu. No i utwierdził się, że jedyną osobą mogła być Lexa. Wtem poderwał głowę i spojrzał na jego niespodziankę przykrytą dużą płachtą. Wyglądało, że nikt nie majstrował przy niej i inżynier odetchnął z ulgą.

***

W końcu Inżynier się ogarnął i wyszedł z kajuty w poszukiwaniu wody by się obmyć jak i jedzenia i czegoś nie alkoholowego. Nie chciał mącić sobie w głowie. Wiele się rzeczy wydarzyło ostatniej nocy i buzowało w nim. Wiedział, że musi trzeźwo i chłodno do tego podejść.

Ruszył spokojnym krokiem w górę na pokład gdzie zauważył, że było lekkie poruszenie.
- Co się dzieje?- Spytał jednego z żeglarzy prostując się by nie było widać, że nie do końca jest na siłach.
- Kapitan pobit!- Oznajmił mężczyzna a Erwina wmurowało. Chwycił się za pas lecz nie znalazł tam tego czego szukał.
- Kto? Gdzie ona teraz jest?- Ocknął się i zaczął się rozglądać.
- W kajutach. Z Her Doktorem.- Odpowiedział a Erwin już ruszał gdy wstrzymał krok. Zasępił się po czym odwrócił się ku trapowi i zszedł na pomost przy którym zacumowana była “Zemsta Barona”. Szedł spokojnie i gdy zszedł na ląd schylił się po jeden z kamieni. Był zimny co odpowiadało Erwinowi, który przyłożył sobie go do potylicy by jego chłód zminimalizował tępy ból rozchodzący się po karku i głowie. Działało i szlachcic rozglądał się wokoło. Znalazł wreszcie miejsce gdzie była woda. Podszedł do koryta i zanurzył głowę na dłuższą chwilę wstrzymując oddech i po kilku chwilach wyjął chlapiąc na około wodą spadającą z jego włosów. Powtórzył kilka razy czynność, aż poczuł, że czysto mu się w głowie zrobiło. Guz już nie dawał się tak we znaki więc już nie zamierzał powtarzać zabiegu. Usiadł przy korycie i patrzył na spadające krople z jego głowy na piasek pod stopami.

Gdy podniósł wzrok zobaczył schodzącego ze statku Aureolusa. Szedł dość śpiesznie ku miejscu gdzie ostatniej nocy trwała uczta. Kolonia była jeszcze pusta i mało było krążących po niej osobników, więc Erwin dobrze widział medyka. Odprowadził go wzrokiem do drzwi wielkiej izby gdzie zniknął na krótką chwilę i wyszedł z talerzem jadła idąc uradowany do jednego z domów obok.
~Eh. Co mam teraz robić?~ Pomyślał i Erwin wstał. - Najgorszą rzeczą w życiu była ta wyprawa.- Szeptał sam do siebie idąc z powrotem na okręt i do stołówki.
- Wszędzie otaczają nas zdrajcy a i przyjaciele chwytają za nią.- Wymieniał pod nosem. Gdy wszedł na okręt już nie mówił na głos tylko w myślach.
- Najpierw Cassini zdradził. Śmierć Barona, jego mecenasa i jak sądził przyjaciela i teraz to z Aureolusem.- Zaczynały te ciężkie myśli niszczyć spokój ducha Inżyniera nie wspominając o wierze w ludzi i to jak mu się wydawało bliskich.

Złapał zimny udziec i dzban niedopitego miodu i ruszył do swojej kajuty. Zamknął się od środka i usiadł przy stole. Posilał się powoli a w głowie toczyła się walka o jego duszę. To wszystko przerastało go. Dotychczas w akademii czy na dworze u Barona czuł się doceniony i szanowany. Tu był traktowany jak zło konieczne. Tak te słowo najdelikatniej to obrazuje.
- Pierdolić to!- Warknął i z dumą wstał od stołu. Podszedł do toaletki i zabrał się za golenie tygodniowego ponad zarostu.

***

Erwin stanął na pokładzie czysty i schludnie ubrany. Rapier i lewak o pięknych koszach rękojeści wisiały mu przy pasie jak i przewieszony przez pierś pistolet powtarzalny. Zbroja idealnie oczyszczona lśniła na słońcu a w skórzanej torbie przewieszonej przez ramię kto znał inżyniera spodziewał się jego śmiercionośnych granatów.
- Coś wiadomo o Kapitan?- Odezwał się stanowczym głosem do jednego z obserwujących go żołnierzy Thory.
- Cała i odpoczywa.- Odezwał się jeden z nich.
- Gdzie pozostali?- Inżynier dopytał i oparł się o balustradę na burcie przy trapie schodzącym na pomost.