Podążywszy do światła za głosami maltretowanego Hansa chwaci weszli w trzeci od lewej korytarz. Już po kilkunastu krokach byli na miejscu. W krwawym świetle pochodni dwóch przerażających rycerzy klęczało przed drewnianym stołem przykrytym zesztywniałą, brunatną tkaniną. Przed nimi na ziemi leżała miedziana czara, do której z wysokości blatu kapała krew... Z rozprutych żył sponiewieranego mężczyzny przed trzydziestką. Hans został najwyraźniej złożony w ofierze.

Dwa ostrza opuszczone w jednym momencie przez obu rycerzy zakończyły żywot drwala. Nie wydał choćby tchnienia. Ciało z niemal odciętą głową spadło z podwyższenia. Grunt pod ich stopami zadrżał i wyczuwalnie wibrował a do uszu docierał nieprzyjemny dźwięk. Brzmiał, jakby ich własne kości trzeszczały z wysiłku, stawiając opór czemuś, co chce je złamać.

- No i klops - mruknął niziołek, gdy zobaczył co też wydarzyło się we wnętrzu kurhanu. Wyglądało na to, że z ciał Chaośników coś usiłuje się wydostać, z pewnością jakiś demon albo dżaberłok, potwór z niziołczych legend, stokroć gorszy od każdego demona. Już babka i ciotki straszyły niziołcze oseski opowieściami o tym, jak złośliwy dżaberłok zabiera niegrzecznym dzieciom budyń, a takie opowieści drastycznie wpływały na psychikę. A teraz na oczach Zachariasza z ciał rycerzy wyłaził jeden taki pożeracz budyniu.

- Na nich! - wrzasnął Zachariasz, ale zamiast wpaść w bojową furię i z pianą na ustach skoczyć do ataku, podniósł kuszę do ramienia i strzelił. Potem miał zamiar przerzucić się na noże, w ciskaniu którymi miał sporo wprawy. A wśród ostrzy miał jedno specjalne, które zamierzał tym razem użyć.

Bez wątpienia przybyli nieco za późno.
Czy Hans, jako wspólnik bandytów, zasługiwał na śmierć? Być może, ale Gerhart nie miał zamiaru tego oceniać. A bez względu na wszystko nikt nie zasługiwał na to, by zostać poświęcony w ofierze w jakimś plugawym rytuale...

Oprawcy zakuci byli w stal od stóp do głów, ale przy odrobinie szczęścia i z taką przeszkodą mogła sobie poradzić dobrze wymierzona strzała.

Starannie wycelował, mając nadzieję, że trafi w miejsce między płytami pancerza, po czym strzelił.

Korytarz był szeroki na całej długości na mniej więcej trzy osoby. Dwaj rycerze powstali sprężyście z kolan, a ze skalnego stropu opadł z chrzęstem pył. Ciężko było uwierzyć własnym oczom, bowiem tych dwóch dzierżyło... Cztery miecze! Może nic to niezwykłego, bowiem wielu świat widział fechtmistrzów walczących dwiema brońmi – tutaj jednak jeden z mieczy unosił się samodzielnie w powietrzu i gniewnie błyskał odbijając purpurowy płomień pochodni. Wchodząca do wnętrza kurhanu gromada chwatów przyjęła pozycje oraz chwyciła w dłonie najodpowiedniejszą broń.

- Na nich! - Krzyknął Zachariasz.
- Axelu, więcej krwi! Dalejże! - Zakrzyknął do Drugiego ten Pierwszy.
- Biermy, Axelu! - Odpowiedział Drugi temu Pierwszemu.
- Zaaar... Uważaj! to TA broń!
- No i? - Parsknął Drugi po czym z zaciśniętej pięści wycelowanej w Wiktora wystrzelił żywym ogniem, zamieniając go w pochodnię. Bardzo niekontrolowanie panikującą pochodnię, kierującą się chaotycznym krokiem ku wyjściu i potrącającą Zachariasza i Albrechta.

Pierwszy wyglądał bardzo ludzko, nawet twarz można było dostrzec pod hełmem bez przyłbicy. Z jakiegoś powodu jego skóra była miedzianego koloru i błyszczała jak nasmarowana oliwą. W dłoniach trzymał miecz i lewak, a na szyi nosił skórzaną, ćwiekowaną obrożę.
Drugi natomiast spod hełmu łypał jedynie żółtymi ślepiami, a szyję porośniętą miał grzywą niczym powalony przed wejściem do kurhanu wilk. Nosił identyczną jak Pierwszy obrożę, lecz miał nad nim sporą przewagę masy – w tym długi na dwa metry ogon zakończony kulą.

Niziołek zręcznie dał krok w tył, by nie zostać stratowanym przez Wiktora ale także by nie upuścić trzymanej – naładowanej, co warto zaznaczyć – kuszy. Od razu musiał cofnąć się także i o drugi krok, gdyż natarł nań lewitujący miecz. Nieomal odciął mu nogę! Przeciwnik nie ustępował – następne uderzenie zdruzgotało doszczętnie przytuloną do brzucha Zachariasza kuszę. Bełt uderzył w skalny sufit, a na głowę niziołka spadł przerażający kamień wielkości monety!

Drugi natarł na Josefa lecz jedyne co osiągnął to potężny raz, który z trudem zablokował własnym mieczem. Wszelkie wystrzelone przez Emmericha i Gerharta pociski choć trafiły w cel, odbiły się od płytowego pancerza Pierwszego. Ten ruszył do walki za Drugim dopadając do Emmericha i rozcinając w poprzek nie tylko skórę jego prawego buta. Ciepło popłynęło zabójcy nie tylko po onucy w dół, ale także wprost do głowy.

Gerhart ponownie przymierzył się do strzału, tym razem razem biorąc na cel jedno z żółtych oczu przeciwnika, który mógł się pochwalić grzywą i ogonem zakończonym kulą.